A Marvelous City

Ondanks alles wat nog tussen hen in stond, moest Sam zacht en liefdevol grinniken toen ze sprak. Hij dacht niet dat ze hem ooit op die manier, zo teder en hebberig tegelijk, had aangeraakt. Hij snakte naar meer van haar. Zijn handen had hij op haar heup en in haar achterhoofd gelegd en daar liet hij ze liggen, haar vasthoudend mocht ze er ook maar over denken om verder van hem af te stappen.
'Jij hebt mijn hart ook nog altijd.' Zijn blik had heel even iets treurigs voordat hij haar dichter naar zich toe trok en een kus op haar voorhoofd drukte. Ze was niet de perfecte vrouw als wie hij haar zag, maar misschien was het oneerlijk geweest dat hij dat van haar had verwacht. Niemand kon perfect zijn.
'Weet je wat ze met je gaan doen?' vroeg hij nu zacht en trok haar nog dichter naar zich toe, hun lichamen tegen elkaar aan gedrukt.

Ann lachte, zacht maar oprecht. 'Ik twijfelde echt of je me doorhad op dat moment. Je leek zo... argwanend.' Ze zette een stapje achteruit en liet haar blik langs hem glijden. 'Ik weet niet of je het in je hebt hoor. Trainen met Wonder Woman. Je lijkt zo...' Ze hield haar hoofd schuin en klakte haar tong. 'Fragiel.' Met een grote grijns keek ze naar hem op, een ondeugende glinstering in haar ogen.

Door de tedere liefde van Sam werd er eindelijk een barrière weggeslagen die al scheuren was gaan vertonen nadat Delilah met het mes op de keel hem in een steeg had bedreigd. Haar hart voelde week van liefde bij de gedachte aan Sams trouw en ietwat schuldig omdat hij zoveel om haar gaf. De tranen gleden ongewild over haar wangen en ze hief een hand op om ze weg te vegen. 'Ik weet het niet,' antwoordde ze schor. 'Ze zullen een plan voor me hebben, anders zat ik al op Riker Island. Maar alles kan gebeuren.'
Haar ogen gleden weer omhoog naar zijn gezicht. Ze voelde vlammen door haar lichaam schieten, van haar kruin tot tenen, bij de wetenschap dat hij zo dicht bij haar was en haar zo vasthield dat ze niet uit zijn greep kon komen. Bitter zei ze: 'Het spijt me zo dat jij hier ook zit, Sam. Je hoort je leven buiten te hebben, op de ambulance, geen zorgen hebbend over missies en villains.'

'Ha!' grijnsde Damien breed om Anns opmerking. Hij zakte op een knie om te doen alsof hij zijn schoenveters controleerde, maar veerde toen omhoog. Met beide armen greep hij haar middel vast. Door de vaart die hij had duwde hij haar ondersteboven op de beschermende, dikke mat die overal op de vloer lag. Binnen een hartslag was hij boven haar, had zijn handen om haar polsen gesloten naast haar hoofd, zijn benen stevig op de hare zodat ze geen kant op kon. 'Zo, mi querida,' zei hij met een plagende twinkeling in zijn ogen, want hij wist dat Ann hem met een vingerknip van zich af kon schoppen. Hij boog zijn gezicht nog iets dichter naar haar. 'Wie is er nu fragiel?'

Ann tilde haar hoofd een stukje op zodat hun gezichten niet meer dan drie centimeter van elkaar verwijderd waren. Haar ogen gleden langs zijn ogen, zijn neus en donkere lippen. Even deed ze alsof ze hem zou kussen, maar toen hield ze stil in haar beweging, haar lippen zo dicht bij de zijne dat haar adem tegen de zijne aansloeg. Een fluistering: 'Ik denk nog steeds jij.'
Onder zijn handen tilde ze haar armen van de grond af, ondanks dat hij zijn hele gewicht erop had staan. Haar mondhoeken trokken omhoog terwijl ze zonder moeite overeind kwam, eerst in zittende houding en toen staand. Maar ze was niet van plan hem te laten gaan. Voordat hij terug kon trekken greep ze zijn pols vast. Eindelijk kon ze hem laten zien hoe sterk ze nu echt was.
Met zijn pols in de houdgreep trok ze hem mee door de zaal naar de bank waarop mensen normaal lagen voor bench presses. Ze stapte op de bank zodat ze nu langer was dan hem en tilde zijn arm omhoog. Haar mondhoeken trokken verder omhoog terwijl ze zijn arm omhoog tilde, zijn hielen omhoog zag komen en toen zijn tenen van de grond af zag komen. Haar vrije hand zette ze in haar zij. 'Wat zei je?'

Ze had tranen in haar ogen en als hij het nog had gewild, dan was dit het moment waarop hij haar echt niet meer van zich af kon duwen. Ze was te diep zijn hart binnen gedrongen. Voor even legde Sam zijn kin op haar haren voordat hij met een treurige blik weer terug trok. 'Het is niet jouw schuld.' Zijn kaak verhardde voor een moment terwijl hij voor zich uit staarde. 'Het is mijn eigen. Ik denk dat ik niet voorzichtig genoeg ben geweest.' Kort keek hij naar beneden om haar blik te zien voordat hij weer voor zich uit keek. 'Ik ben bij mijn vader thuis geweest. Heb zijn perfecte gezinnetje gezien... Ik kan jou alleen maar bedanken dat je me hebt bevrijd.'

En zo hing er een grote, gespierde man vol tattoos boven de grond, vastgehouden door een jonge blonde vrouw, uitdagend en plagend een hand in haar zij. Damien kon niets anders dan breed grijnzen. Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat de agenten die hier aan het trainen waren geweest, ook vermaakt toekeken. Wat een ongelofelijke kracht - nog altijd kon Damien het amper bevatten. En dat ze het zélf had uitgevonden en op zich had toegepast...
'Hm,' zei hij. Hij schopte zijn voeten op zodat hij naast haar op de bank kwam te staan, en legde zijn hand op de hare neer die om zijn pols lag voordat ze die weg kon trekken. Zijn ademhaling ging lichtjes versneld. Zijn borst bleef gevoelig, maar het ging eigenlijk weer prima. Erger had hij gevonden dat het litteken één van zijn tatoeages had beschadigd. Hij keek omlaag naar Ann, zijn ogen glinsterend. 'Vooruit dan, ik geef me over.' Zijn grijns werd wat jongensachtiger en hij dempte zijn stem. 'Maar misschien wil ik straks wel een rematch.'

Delilahs blik verharde bij Sams woorden, en het dichtgesnoerde gevoel in haar keel verdween een beetje. Ze mompelde iets onparlementairs, maar schudde daarna gelijk haar hoofd. 'Sorry. Ik mag niet zo over hem praten.' Maar ze wist hoeveel zeer de kwestie rondom zijn vader hem deed, hij had het haar verteld en ze had het gezien in zijn gedachten.
Even sloot ze haar ogen, terugdenkend aan Sam in de cel, en daarna aan de Baron die haar had ontdekt. Nogmaals schudde ze haar hoofd, nu om de herinnering kwijt te raken. 'Van de ene cel in de andere,' zei ze, haar mondhoek optrekkend, maar er lag geen humor in haar ogen.
Ze legde zijn armen om zijn hals en drukte zich nog dichter tegen hem aan, haar gezicht verbergend daar waar zijn nek overging in zijn schouder, en drukte daar waar haar lippen zijn huid raakten een kus. Ze wist niet hoe lang ze hier bij Sam zou zijn. Ze wist wel zeker dat ze er nog niet aan toe was om hem los te laten.

Heel even voelde alles licht en zonder zorgen. Ze moest naar hem opkijken om hem in zijn lachende ogen aan te kunnen kijken. De gefluisterde woorden vielen eerst op haar huid voordat ze haar oren bereikten. Ann lachte een ongedwongen, ietwat ondeugende lach naar hem. 'Als je graag nog meer wilt verliezen, prima.'
Ze drukte een snelle kus op zijn lippen - zich bewust van de mensen die om hen heen waren - en sprong soepel van het bankje af. 'Het is jammer dat je je pak niet hebt. Dan hadden we misschien echt kunnen sparren,' zei ze terwijl ze naar de gewichten in de hoek toe liep. 'Maar misschien moet je eerst volkomen genezen zijn.'

'Misschien,' antwoordde Sam stilletjes, in gedachten verzonken, op haar opmerking dat ze van de ene cel in de andere terecht waren gekomen.
Met zijn kin op haar haren en zijn armen om haar heen geslagen, hield hij haar dicht tegen zich aan. Het was niet alleen dat ze elkaar eindelijk konden aanraken op zo'n intieme manier zonder dat Delilah terug trok, het was ook dat ze elkaar plots veel dieper kenden dan voorheen. De tijd zou hem leren of hij het echt kon verwerken, maar voor nu wilde hij haar alleen maar bij zich houden.