A Marvelous City

De agenten die communiceerden met Ann en Sam; Damiens dwingende stem die de mol interviewde, alles verdween naar de achtergrond toen ze in de geest van de man stapte. Ze glimlachte toen ze een beeld van een blije Duitse herdershond zag, vrij rondspringend in één van de New Yorkse parken. Jawel - de mol probeerde haar buiten te sluiten door heel ingespannen aan iets anders te denken. Maar Damien duwde zijn vragen door, wat ervoor zorgde dat Delilah gemakkelijk om het beeld van de hond heen kon kijken wanneer de man gedwongen werd eerlijk antwoord te geven.
Ze was George Harstone. Bij het beeld van de herdershond was een klein jongetje verschenen, dat snel opgroeide. Door zijn geestesoog kijkend zag Delilah Georges zoon. Hoe hij gemakkelijk school doorliep, cum laude aan de Universiteit slaagde en stage en werk aangeboden kreeg bij Nobility Medicine. Hoe hij daar aan het werk ging, de slimme, blonde jonge man, werkend achter gesloten, uiterst geheime deuren. Hoe de directeur van het bedrijf plotsklaps ooit op de stoep stond. Mister Harstone, agent bij S.H.I.E.L.D... Je zoon levert goed werk bij mij. Het zou toch een schande wezen als hem iets zou overkomen.
Delilah rilde. Deze man... Zij had hem kunnen zijn. Ook zij was gechanteerd geweest en had slechte keuzes moeten maken.
Een stem dreef haar brein binnen, de wanhopige stem van een vader. Ze zullen hem vermoorden.
Met een trek van afschuw om haar mond haalde ze haar handen weg. Even zag ze Jennifer voor zich, met dode ogen op het ziekenhuisbed. De schaduwen. De uiterste wanhoop die haar hart had kapotgeknepen.
De realiteit stroomde weer bij haar binnen. Duizelig zag Delilah Damien haar onder gefronste wenkbrauwen aankijken. Ze hoorde Ann iets vragen via de comlink, en besefte dat haar verbinding weer hersteld moest wezen. Thomas vroeg ongeduldig naast haar: 'En?'
'Zijn zoon,' zei Delilah mat. 'Hij werkt daar. Ze zullen hem wat aandoen.'
'Alsjeblieft,' smeekte George. 'Hij is de enige die ik nog heb.'
Delilah kneep haar hand tot een vuist. Bleek keek ze opzij naar Thomas. Één leven voor de intel die iedereen die daar opgesloten zat, zou kunnen redden.

Damien zette een stap naar achteren en ging met concentratie weer zitten. Zijn borst stak en zijn ademhaling ging versneld. Hij dwong zichzelf tot kalmte. George Harstone zat hem met een mengeling van angst, afgrijzen en woede aan te kijken. Jawel, Damien had net zijn diepste geheimen uit hem getrokken. Diepste geheimen die de dood van Harstone Junior zou kunnen betekenen.
Nukkig wendde hij zijn blik af van de ongelukkige mol naar de bodycam schermen.
'Ga door, Ann,' hoorde hij Thomas zeggen. 'Ze zullen verwachten dat alleen Sam probeert door te dringen. Snelheid is key. Als het fout loopt pikken we jullie zo snel mogelijk op.'
Damien keek opzij en ontmoette de verbeten blik van Delilah. Hij knikte lichtjes. Ja. Het maakte niet uit wat zij leken te doen, hij en zij, bij elke keuze die zij maakten, goed of fout, leken er slachtoffers te vallen. Als ze hen die hun beiden dierbaar waren maar in veiligheid konden houden.

Met korte zinnen hadden ze het plan doorgesproken. Hij, Ann, Thomas en de projectleidster. Het was verbazingwekkend met hoeveel rust Ann sprak tegen de stemmen aan de andere kant en tegelijkertijd getraind, kort en bondig, alsof ze het al vele malen had gedaan. Hij voelde zich alsof hij per ongeluk in de rol van een ander was terechtgekomen, maar hij was vastbesloten om desondanks die rol goed uit te voeren.
De projectleidster vertelde hem welke route hen waar de controlekamer zat en hoe ze beide er moesten komen. Toen was het zover.
Sam knikte nog een keer naar Wonder Woman en stapte toen in de richting die hem was aangewezen. Het geweer dat hij had gepakt van de bewaker brandde op zijn heup, maar hij stapte door. Niet twijfelen nu. Hij was een bewaker, hij hoorde hier.

Sam verdween om de hoek, Ann met een bitter gevoel achterlatend. Ze hoopte maar dat het goed zou komen. Delilah zou haar het niet vergeven als ze Sam iets zou laten overkomen. Niet dat ze dat überhaupt van plan was.
Op de instructies van de projectleidster en Thomas - gelukkig had hij zich er ook eindelijk mee bemoeid - liep ze door de gangen heen, tot ze bij de hoek stond waarachter de vermoedelijke vijanden stonden.
'Om het te laten slagen moet het lijken alsof jullie vluchten. De helikopter hangt met vijf minuten voor jullie klaar bij de brandtrap.'
'Begrepen.'
'Begrepen. Ik sta klaar.' Sams stem had een lichte trilling die hij dapper probeerde te verbloemen.
Eén ademhaling waarin Ann zich klaarmaakte. Toen stapte ze de hoek om. Daar stond inderdaad een grote hand vol met bewakers en iemand in een witte jas. Met een gespeelde verbazing keek Ann naar de mensen, balde toen haar vuisten en ging in een gevechtshouding staan.
'Kom dan,' gromde ze.

'Kom dan.'
Sam begon te tellen. Eenentwintig. Tweeëntwintig. Drieëntwintig.
Hij stapte de hoek om aan de andere kant. Ann stond helemaal aan het einde van de gang en meerdere bewakers waren naar haar onderweg. Snel kwam hij aanrennen, zichzelf naast de man in de lab jas plaatsend. Hij keek gespeeld om zich heen - zijn hart klopte zo hard dat hij kon zweren dat de persoon naast hem het zou moeten kunnen horen - zogenaamd op zoek naar meer gevaar. 'Waar is die knul? Laat me kijken of alles nog wel veilig is.' Hij legde zijn hand op de deur naar de controlekamer.

Stil bekeek Delilah de schermen. Ann die de bewakers weg lokte; Sam die - zo had ze gezien op Anns bodycam - weer veranderd was, een bewaker dit keer. Het bleef een idiote, razend bizarre superkracht. Te midden van alle spanning vond Delilah zelfs de twijfel of de echte Sam echt zo eruit zag als ze hem kende, of zijn bruine krullen en bruine ogen niet van een geleend uiterlijk was.
Sam. Ze sloeg haar ogen neer. Hij was bezig met een freakin' missie met gevaar voor eigen leven. Ieder ander had dit moeten doen - Ann, Damien, hell, zelfs zij als detective en moordenares - maar niet hij, niet de paramedic. En nu deed hij deze missie, en er zouden slachtoffers vallen. Elke nacht zou hij in slaap vallen met de twijfel in zijn hart: hoe had ik het anders kunnen doen?
Ze ademde langzaam zodat het groeiende gevoel van wanhoop en angst geen vat op haar zouden krijgen, maar dat was lastig nu de geesten van haar vermoorde slachtoffers in de ruimte waren.
De projectleidster praatte met kalme stem verder. Delilah dwong zich op de woorden en keek met bleek gezicht opnieuw naar de schermen. Kom op Ann, kom op Sam, kom snel en veilig terug.

Damien was weer gaan staan, geen rust hebbend om te blijven zitten. Zijn ademhaling was vermoeid door de pijn in zijn borst, maar dat negeerde hij terwijl hij met een vuist tegen zijn lippen gedrukt de schermen in de gaten hield. Af en toe flitsten zijn ogen naar George Harstone. Hij had zich in moeten houden om de man niet een ferme vuistslag te verkopen, maar hij was oud genoeg om te weten dat geweld niet altijd de oplossing was. Dat had hij in het weeshuis nog niet geweten, als soldaat en als PI ook niet, maar nu moest hij het leren.
Ann had de bewaking uit hun tent gelokt en Damien tikte geagiteerd met zijn vuist tegen zijn lippen aan, zijn wenkbrauwen diep over zijn ogen gezakt. Zijn hart klopte zwaar tegen zijn ribben aan, en hij dacht hetzelfde als Delilah. Kom veilig thuis.

Het was als een waas voorbij voordat hij het doorhad. Zonder tegenhouden was hij de ruimte ingestapt. Hij had de usb stick in een computer gestopt die aanstond en toen gedaan alsof hij inspecteerde op ongenode gasten. Hij had rondgekeken, onder bureaus en omhoog naar de ventilatie tot Thomas tegen hem zei dat de software goed was aangekomen. Toen had hij bij het weglopen de usb stick weer meegepakt. Hij had iets van een smoes tegen de lab jas gemompeld en was verdwenen, allemaal terwijl Ann vocht met meerdere mannen tegelijk.
Even later was hij rennend als Alexander verschenen aan de andere kant. Ann had hem een gebaar gegeven dat hij weg moest terwijl ze tegelijkertijd de loop van een geweer blokte met haar arm.
Het volgende moment hadden ze in een wegvliegende helikopter gezeten. Hijgend lag hij op zijn buik in de helikopter. Alle lucht was uit zijn longen geslagen door een kogel die zijn vest had geraakt. Het maakte niet uit. Met trillende handen tilde hij zichzelf op en keek naar het slappe lichaam van Ann. Een paramedic drukte met een verband net boven haar heup. Bloed had het witte verband roodbruin gekleurd. Het pak, beschadigd door de kogels, was voor een gedeelte teruggetrokken, maar op de plekken waar ze was geraakt bleef een cirkel van het metaal achtige spul zitten.
Ze ademde nog. Haar ogen reageerden op het licht van de tweede paramedic. En ineens sloeg ze met haar hand het lichtpunt weg dat met een harde klap tegen de wand aan stuiterde.
'Haal liever de kogels eruit,' klonk haar stem ruw maar breekbaar. Een opgeluchte, maar zenuwachtige zucht klonk van alle drie de paramedics. Ze was er nog, maar het kon nog steeds misgaan.

Hoe kon iemand ook ooit verwachten het zonder kleerscheuren op te kunnen boksen tegen meerdere getrainde bewakers, zelfs al was ze Wonderwoman?
Damien voelde het holle gevoel van zijn amper geheelde wond niet eens terwijl hij naar de helikopter snelde die net was geland. Boven het geluid van de stoppende wieken hoorde hij mensen wat roepen, maar hij registreerde niets, gefocust was hij op de gewonde vrouw die voorzichtig door de een paramedic en agent op een brancard naar buiten werd gedragen. Een infuus in haar arm leidde naar een plasmazak die de tweede paramedic vasthield, en bloed kleurde het haastig aangebrachte drukverband rood.
'Ann!' Hij stond aan de andere kant van de brancard zonder dat hij zichzelf tegen kon houden, pakte haar koude hand. Maar Goddank, Goddank - ze was er nog, was bij bewustzijn. 'Verdomme, wat was je aan het denken, je -' Hij slikte een reeks verwensingen in, kijkend naar haar bleke gezicht, en voelde zijn knieën slap worden van dankbaarheid. Ze was er nog.

Vanuit de schaduw van een brede deurpost die van de landingshal naar een van de gangen leidde, keek Delilah van een afstandje toe hoe de helikopter landde. Ze voelde zuur in haar keel van ongerustheid bij de blik van Ann die op de brancard naar buiten werd getild, al hadden de paramedics hen via de radio verzekerd dat ze in orde was. Damien was snel te plaatse en Ann zou medisch verder geholpen moeten worden, dus Delilah bleef staan.
Sam, goddank, was ongedeerd.
Delilah keek opzij naar George Harstone die met tranen op zijn wangen en handen in boeien door twee bewakers werd meegenomen. Ja, zij had misschien Sam en Ann kunnen redden dat ze niet gevangen genomen waren - maar de prijs hiervoor kwam op iemand anders bord terecht. Ze blies haar adem langzaam uit. In ieder geval zou ze een buurman naast haar cel hebben.
Ze draaide haar hoofd weg. Plotsklaps had ze een brok in haar keel en wist dat ze er geen woord meer uit zou krijgen.

Hij was zijn gewone, eigen zelf weer. Eindelijk. Hij kreeg een high five van iemand en zag het kleine knikje van Thomas ten teken dat hij het goed had gedaan. Hij zou zich euforisch moeten voelen, maar niet alleen keek hij met een bezorgd hart toe hoe Ann weg getild werd op een brancard, hij zag ook Delilah in de schaduw staan en het enige waar hij aan kon denken was om haar tegen zich aan te drukken, zijn gezicht te verbergen en haar armen om hem heen te voelen. Tussen alle mensen voelde hij zich eenzamer dan ooit.
Sam sjokte naar een stoel in de hoek toe en liet zich daarop neerzakken. In stilte trok hij zijn shirt uit en toen het dunne kogelvest. De plek op zijn rug waar hij was geraakt voelde warm en dikkig onder zijn vingers. Dat zou een grote blauwe plek worden.
Hij tilde zijn hoofd op en liet zijn ogen de zaal rond glijden. Zonder dat hij had geweten waar hij naar had gezocht, had hij het al gevonden. Daar was ze weer, haar hele wezen opvallend tussen de S.H.I.E.L.D. agenten.

'Maak je geen zorgen.' Ann gaf een zag kneepje in de hand van de man die bij haar was verschenen. 'Ik wilde graag een paar dagen naast je in bed komen liggen.' Ze probeerde te glimlachen om haar grap, maar toen dat niet lukte verscheen een serieuze trek om haar lippen. 'Mijn medicijnen. Laat die halen. Het komt allemaal wel goed.'

Terug in haar cel gooide Delilah, hangend over de ijzeren wastafel, een plens water in haar gezicht. In de spiegel erboven keek haar moeder haar terug aan. Delilah kon zich niet herinneren wanneer ze zo plots zo sterk op haar moeder was gaan lijken. Misschien was het omdat ze zich twintig jaar ouder voelde. Misschien omdat de zorgen en de stress van de afgelopen periode (of jaren misschien wel) zijn sporen in haar huid en ogen had getrokken.
Graag had ze naar Ann gewild, kijken hoe het met haar vriendin was. Ze had zelfs Damien willen spreken, iets opbeurends willen zeggen, met hen willen praten, want beider hadden nu hun geheim prijsgeven aan deze geheime organisatie. Wat zou er met hun gaan gebeuren?
Maar, God wist het, bovenal wilde ze Sam zien. Haar armen om hem heensluiten, zijn ogen willen zien en danken dat hij in orde was. Hij had haar altijd de hele wereld doen laten vergeten. In zijn armen was ze veilig geweest, was er geen verleden en geen toekomst, alleen het heden.
Echter bleef ze een moordenares en S.H.I.E.L.D. achtte het klaarblijkelijk nog niet veilig dat ze vrij rond zou lopen. En met Sam was alles voorbij, of ze hem nu had geholpen vandaag of niet.
Ze stapte het miniscule badkamertje uit. De gang was verlaten. Zopas had Jennifer haar nog even opgezocht, maar die was ook weer weggestuurd. Vreemd hoe doodeenzaam je je kon voelen in een basis vol mensen, onder één van de grootste steden van de wereld.
Delilah ging op de vloer zitten en legde haar hoofd tegen het glas aan. Haar ogen sluitend beeldde ze haar safespace in, de rijen verweerde stenen en kruizen, het mos, onkruid en bloemen, Carmen diep in de grond onder haar.

Terwijl Ann door medici onder handen werd genomen, sloeg Damien zijn knokkels open tegen de muur.
Hij had zijn woede en agitatie lang genoeg ingehouden om niet de mol toch aan te vliegen of ongeduldig tegen Thomas te tieren (zelfs in zijn staat van agitatie zag hij in dat hij de director beter te vriend kon houden om niet naast Delilah in de cel te komen). Maar eenmaal in zijn ziekenkamer terug en Ann weg, wakkerde zijn woede in hem aan als vuur.
Hijgend sloot hij zijn ogen, zichzelf tot kalmte dwingend. Het was echter simpel. Hij was hier allesbehalve op zijn plek maar kon nergens anders heen, hij had zijn geheim openbaar gemaakt aan mensen die hem niet vertrouwden en de vrouw van wie hij hield lag onder het mes om kogels uit haar lichaam te verwijderen - de vrouw die medicijnen nodig had, elke maand opnieuw.
Toen ze hem enige tijd later mee kwamen delen dat Ann uit de OK was, schudde hij alle gedachten van zich af en stond op. Hij wimpelde de broeder af die waarschuwde dat ze niet te lang gestoord mocht worden, haalde Max op en stapte toen schoorvoetend de ruimte in.
Ann zag er bleekjes uit op het witte bed, maar toen hij haar zag kon Damien maar één ding denken: ze leeft nog.
Hij suste Max, maar ondanks dat de hond blij was zijn baasje weer te zien, leek het dier door te hebben wat er was en na een paar likken over Anns hand te hebben gegeven, ging hij op de grond bij haar voeten zitten.
Damien hurkte bij het bed neer. Voorzichtig en teder streek hij een lok achter Anns oor. 'Hee,' zei hij zacht. 'Hoe voel je je?'

'Alsof er drie kogels uit me zijn getrokken.' Anns stem was zacht, bijna een fluistering, maar ze glimlachte door de woorden heen. De pijn was voor nu verdoofd.
Haar hand zocht naar de zijne, haar vingers gleden om de zijne heen toen ze met een bezorgd gezicht zijn hand optilde van het bed. 'Damien...' Begrip en teleurstelling sijpelde door in haar stem. Zacht tilde ze zijn hand naar haar gezicht en kuste de binnenkant.
'I'll be okay. Met twee dagen zijn alle wonden verdwenen alsof ze er nooit zijn geweest.' Ze legde zijn hand op haar borst neer en bewoog heel voorzichtig om wat comfortabeler te gaan liggen.
Haar gezicht vertrok. 'Ik heb net mijn medicijnen gehad en ik voel de koorts opkomen. Blijf je slapen?'

Hij was onrustig. Het was niet elke dag dat er op je werd geschoten, dat je in een helikopter over New York vloog en een vijandelijke basis infiltreerde met een super held. Maar ze hadden de missie met succes afgerond. De software stond op de computers en ineens hadden ze toegang tot alle beveiligingscamera's en een hele hoop informatie die op de computers stond.
Om zijn onrust te stillen was hij begonnen met lopen. Gedachteloos liep hij door de gangen terwijl alle scenes zich nog eens voor hem afspeelde. Hij hoorde haar stem weer, het geruzie dat zich hier had afgespeeld en de stem van Ann die Delilah meteen had geloofd. Hijzelf overigens ook.
Hij miste haar. Diep van binnen kon hij wel wensen dat hij haar nooit had ontmoet zodat hij niet nu al dit van haar had hoeven weten. Maar hij was ook blij dat hij haar had ontmoet. Ze had hem gered uit het gebouw van de Baron. Hij had eindelijk echte verliefdheid gevoeld die niet zomaar was vervlogen. En zelfs nu, nu hij verafschuwde wat ze had gedaan, kon hij haar niet verafschuwen.
Hij hief zijn blik op. Zonder het doorgehad te hebben was hij naar haar toe gelopen. Ze zat in de hoek tegen het glas aan met haar ogen dicht. Met twijfel bleef Sam staan. Hij wilde niet met haar praten, maar hij wilde ook niet weggaan.

Damien klakte met zijn tong, zijn hoofd schuddend. Twee dagen. Met twee dagen was ze weer in orde - God, hij was nu al twee weken bezig en voelde zich nog steeds lang niet de oude. Maar zijn gezichtsuitdrukking verzachtte toen ze sprak de koorts op te voelen komen.
'Ik ben bij je,' zei hij. Voorzichtig ging hij naar haar op het bed liggen en uiterst zorgvuldig, om haar geen pijn te doen, sloeg hij zijn arm om haar heen, haar veilig tegen zijn lichaam houdend. Even sloot hij zijn ogen terwijl hij diep zuchtte. Het had voorbij kunnen wezen. Drie kogels. Ze had ook dood kunnen zijn.
Hij sloeg zijn blik weer op en dwong al zijn gedachten van angst en woede en hopeloosheid ver, ver naar achteren. 'Er was eens, in een land hier heel ver vandaan, een rijke prinses en een arme bedelaar,' sprak hij zachtjes, het oude sprookje van zuster Nancy citerend dat altijd de favoriet was geweest van Ann. 'Op een dag besloot ze een wandeling te gaan maken...'

Delilah moest even hebben geslapen, want toen ze haar ogen opensloeg had ze pijn in haar nek van de rare houding. Ze masseerde haar hals en hief toen haar hoofd op om de blik van Sam te ontmoeten.
Een diepe zucht. Ze rolde haar schouders naar achteren. Hij zag er gespannen uit, een opgehokte ambulancebroeder in een superheldenbasis. Aan de stand van zijn schouders zag Delilah dat hij moe moest wezen. Maar toch was hij hier.
Even dacht ze dat hij hier gekomen moest zijn om George Harstone op te zoeken - maar die gedachte verwierp ze weer gauw, want de cel van de mol was een eind de gang af. Een sprankje warmte dat haar hart verlichtte hamerde ze resoluut plat.
Ze veegde een lok haar uit gezicht. Wat viel er te zeggen? Teveel, en niet genoeg. Ze zei: 'Ik ben blij dat je in orde bent.'

Hij had haar aangekeken, haar in de ogen gekeken totdat hij zeker wist dat ze zijn ziel moest hebben gezien zo diep had ze de kans gehad om te zien. Maar hij kon het niet. Hij had niet met haar kunnen praten. 'Bedankt,' was het enige woordje dat hij tussen zijn lippen vandaan had kunnen persen. Toen was hij omgedraaid en weggelopen.
De hele nacht had hij in zijn bed liggen draaien, denkend aan alle gebeurtenissen van de dag en alle dagen die daarvoor waren geweest. Hij probeerde zich het moment te herinneren waarop hij zich had moeten omdraaien en weg had moeten lopen, maar hij kwam er niet uit. Alles was misschien hetzelfde gelopen zonder haar. Alles was misschien anders gelopen.
Nu stond hij aan het bed van Ann. Ze glimlachte hem toe, maar zweet parelde op haar voorhoofd en haar gezicht leek even bleek als het kussen waarop ze lag. Ann had al vaker geprobeerd met hem te praten, maar hij had het telkens afgehouden. Na vannacht moest hij het ineens weten. Hij wilde begrijpen waarom zij zomaar, zonder moeite, Delilah had kunnen vergeven.

Haar hart had even gefladderd toen hij haar de vraag had gesteld, hoewel het ook de duizeligheid had kunnen zijn. Ze was wakker geworden met het openen van de deur van haar kamer en kon zich niet herinneren wanneer ze daarvoor ook al weer wakker was geweest. Misschien was het zelfs gisteravond wel geweest. Hoewel, ze had het idee dat ze ergens wel wist waar Damien moest zijn.
De glimlach trok weg en ze liet haar ogen afdwalen, op zoek naar de juiste woorden.
'Ik geloof niet dat ze het op de goede manier heeft gedaan, helemaal niet. Maar ik geloof wel dat ze het goede heeft gedaan.' Voor een kort moment vingen haar ogen die van Sam voordat ze haar ogen neersloeg. Sams gezicht leek hard en vermoeid. 'Je begrijpt het niet en dat snap ik, want hoe kun je.
Je weet niet hoe het is om bang te zijn, om je constant en altijd onveilig te voelen, bang dat je niet ooit alleen iets breekt of blijvende schade op loopt, maar dat je daadwerkelijk je laatste adem zou kunnen uitblazen als je de verkeerde dingen zegt of doet. Je weet niet hoe het is om iemands handen op je te voelen, of iemand je onderbroek naar beneden te voelen trekken. Je weet niet hoe het is om als een object behandeld te worden, iets waarin iemand simpelweg zijn penis kan stoppen. Je weet niet hoe het is om zo hard genomen te worden dat je zowel de blauwe plekken op je armen hebt als van binnen. Dat je amper kunt lopen van de buikpijn en amper iemand nog aan kunt kijken van de schaamte. Je weet dat niet.'
Tranen brandden in haar ogen, maar dapper keek ze naar hem op. 'Ik weet dat wel en dat is de reden dat ik haar meteen heb vergeven. Deze vrouwen verdienen het om onbezorgd te leven. Deze mannen zou ik liever heel hun leven lang opgesloten zien, maar als dat geen optie is, dan ben ik blij dat de wereld veilig van hen is. Als meisje had ik alleen maar kunnen hopen dat er iemand was geweest als Delilah. Delilah is haar eigen soort heldin. Dat geloof ik.'

Die ochtend bevonden Delilah en Damien zich in een onderzoeksruimte. Beiden waren uit de cel gehaald en meegenomen. Delilah werd op een stoel geplant en kreeg sensoren op haar slapen geplakt door een man in een witte jas. Een blonde vrouw met een wipneus pakte haar arm vast. 'Zo Delilah, kan je me vertellen wat je ziet?'
'Ik zie dat je een blauw oog krijgt als je me niet gauw loslaat,' snauwde Delilah ten antwoord.
Damien had de zaak even aangekeken. Elke keer als hij de voormalige detective zag, leek ze iets meer van zichzelf verloren te zijn, een huls van woede en verdriet. Daarna werd hij ook op een stoel werd gezet en toen iemand met een lichtje in zijn ogen scheen, keek hij de onderzoekers en bewakers sardonisch aan en zei simpelweg: 'We zijn geen proefkonijnen. Laat ons alleen. Ga ergens anders iets doen wat je wil doen, maar laat ons met rust.'
Zo vonden ze zich met zijn tweeën in de steriele ruimte. Delilah had de plakkers van haar slapen getrokken. Damien was overeind gekomen en liet zich zakken op de bureaustoel achter een grote, glanzende tafel met computers.
Ze vroeg uitdagend: 'Dus, hoe kòm je aan je krachten?'
'Geboorte.' De man keek haar niet aan, maar typte wat op de computer en keek ontevreden toen hij niet binnen kwam. 'Tenminste, dat denk ik. Ik kan het zolang ik het me kan herinneren. Jij?'
'Sowieso genetisch. Mijn zussen en moeder hebben deze kracht ook, en mijn oma kon het ook.'
'Gezellige familie zul je gehad hebben.'
Delilah trok haar lippen op in iets wat standhield tussen een grauw en een grijns. 'Vast beter dan die van jou.'
Nu keek Damien haar eindelijk aan, een blik waar melk van zou stemmen, maar Delilah knipperde niet. 'Wat is je probleem, detective?'
'Teveel.' Delilah trommelde met haar vingers op haar been. Ze temperde de toon in haar stem. 'Vind jij het oké dat je hier bent opgesloten?'
Damien keek haar strak aan, maar zuchtte toen. Achter de grote man met de grote bek zag Delilah een glimp van iets anders, een man die ooit een jongen was geweest. Een jongen, ooit alleen op de wereld. 'Eerlijk? Ik heb nergens anders waar ik anders heen kan gaan. Ik heb veel op mijn kerfstok gehad, en hier heb ik een kans dat ik mijn leven kan beteren. Opnieuw kan beginnen.' Damien probeerde nog eenmaal een wachtwoord en gaf het toen op. Hij rolde de bureaustoel vanachter de computer vandaan.
'En Ann is hier en heeft je vergeven,' mompelde Delilah.
'Ja.' Hij streek onnadenkend met zijn vingers langs lijnen van de tatoeages op zijn onderarmen. Keek haar toen vanonder zijn wenkbrauwen weer aan. 'En Sam?'
Delilah wilde weer iets snauwen, maar haar schouders zakten omlaag. Ze zei futloos: 'Hij zal het nooit begrijpen. Rationeel niet, gevoelsmatig niet.'
Damien knikte. 'Dat doet niemand, niet echt. Niet totdat ze zelf bloed aan hun handen hebben.'
Er klonken stemmen en snelle voetstappen op de gang. De deur klapte open en andere bewakers verschenen op de drempel. Damien zuchtte cynisch. 'Wel, tot dusver ons gezellige gesprek.'

Haar woorden echoden rond in zijn hoofd terwijl zijn voetstappen in de gang echoden. Hoe had hij kunnen weten dat dit de reden was waarom Ann haar zo snel had kunnen vergeven. Hij had haar willen zeggen dat het hem speet, niet alleen dat wat er was gebeurd, maar ook dat hij ernaar had gevraagd, maar Ann had het allemaal niet willen horen. Met haar glanzende ogen van de tranen en koorts had ze hem aangekeken en gezegd dat het enige wat ze wilde was dat hij Delilah een kans zou geven.
Sam bleef besluiteloos staan. Hij kende de vrouwen met grote blauwe plekken, rode striemen en de angst in hun ogen. Hij had ze vaak genoeg gezien in zijn werk. Was het goed dat de mannen die dit veroorzaakten er niet meer waren? Het simpele antwoord daarop was ja. Het langere antwoord was ja, maar niet op deze manier.
Hij knikte zachtjes, als bevestiging naar zichzelf. Hij zou nog een keer met haar praten. Dat was hij haar tenminste verschuldigd na alles.
Zijn voeten kwamen weer in beweging.

Met de grootste voorzichtigheid was Ann uit bed gestapt na het vertrek van Sam. Haar blote voeten hadden over de grond geschoven terwijl ze naar de wasbak toe liep. Ze had wat water in haar gezicht gespetterd om de tranen en het zweet weg te wassen.
Met dezelfde voorzichtigheid schuifelde ze weer terug richting het bed. Ze was duizelig, warm en moe. Max had zijn hoofd opgetild en volgde haar met argusogen. 'Ja,' glimlachte ze stilletjes naar het dier. 'Ik kom eraan.
Ze greep het voeteneinde en bleef daar hijgend staan. Moeilijk te bedenken dat ze gister nog op missie was geweest en zich nu als een negentigjarige voelde. En waar was Damien?

Delilah en Damien konden geen gesprek meer voortzetten, maar Delilah kon nog een zin tegen hem spreken voordat ze door haar bewaakster werd meegenomen, de tegenovergestelde richting van de gang in. 'Doe niets stoms.'
Damien kreeg een zacht zetje in zijn rug om te lopen en hij snoof. Zich vooral niet latend opjagend, liep hij met zijn twee bewakers mee. Tot zijn voldoening keken ze snel een andere kant op toen hij even zijn hoofd naar hen toedraaide. 'Geen onderzoeken dus meer vandaag?' vroeg hij poeslief.
'We weten niet wat je met de onderzoekers hebt gedaan, maar met geen mogelijkheid willen ze naar hun ruimte terug,' antwoordde een van de mannen. Hij probeerde nors te praten, maar kon een zweem van bewondering niet onderdrukken.
Damien keek weer voor zich. Tja. Delilah zou gelijk hebben. Hij had meer bewegingsvrijheid dan zij; ze vertrouwden hem meer: hij moest niet dat vertrouwen schaden door recalcitrant te zijn. Aan de andere kant, hij was geen cavia op wie ze testen konden uitvoeren. Dat weigerde hij.
Tevens wist hij dat er achter dat gevoel van koppigheid iets anders school - angst. Het riep vage herinneringen op aan een koude metalen tafel waarop hij lag, aan mensen met mondkapjes en pijn. Herinneringen die soms in zijn nachtmerries verschenen en die hij nooit had kunnen plaatsen. De angst om blind te zijn.
Eenmaal bij de ziekenboeg werd hij alleen gelaten. Zachtjes opende hij de deur van Anns kamer voor het geval ze nog sliep - maar ze stond overeind, er verre van capabel uitziend om overeind te kunnen staan. Met een paar stappen was hij bij haar om haar te ondersteunen en terug op het bed te helpen. 'Je weet toch dat je hulp kan vragen als je wil gaan staan,' mompelde hij, semi bezorgd en boos. Toen verzachtte zijn blik. Ann zag er zo broos en breekbaar uit plotsklaps dat al zijn gedachten aan tests en nachtmerries uit zijn systeem vlogen. 'Hoe voel je je?'

Delilah werd door de bewaakster die ze vaker had gezien naar haar cel geleid. Ella heette ze, een naam die bij Delilah associaties opriep van jonkvrouwes in roze jurken en kastelen - maar Ella was een donkere vrouw met armen als staalkabels. 'Het is allemaal niet zo erg als je je inbeeld, Delilah,' zei de vrouw sussend. 'We zijn en blijven een overheidsinstantie, je kunt ons vertrouwen.'
'Wil je dan van plek ruilen?' had Delilah opgemerkt, en daarna schoof de glazen wand aan de kant. Gelaten stapte ze in haar cel. Het glas schoof weer terug en Ella liet haar alleen.
Amper had ze een paar keer kunnen ademhalen en nieuwe voetstappen klonken. Even dacht ze dat het misschien Jennifer was, maar die passen klonken te zwaar. Ze draaide zich om om de man te zien aan wie ze haar hart zo gruwelijk had verloren. Toch paarde zich aan de warmte in haar hart ook een gevoel van irritatie. Vinnig zei ze Sam: 'Als je van plan bent me weer alleen maar aan te staren en voor de derde keer niets anders te zeggen dan 'bedankt', laat me dan alsjeblieft met rust.'

'Ik weet dat ik prima voor mezelf kan zorgen. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan.' Ze had vinniger geklonken dan ze had bedoeld en meteen keek ze verontschuldigend naar hem op. 'Sam was hier net,' probeerde ze zichzelf te verantwoorden. 'We hebben gepraat. Of ik heb eigenlijk gepraat. Over Delilah.' En waarom ik haar meteen heb vergeven, vervolgden haar ogen.
Voorzichtig tilde ze met haar handen zichzelf op zodat ze naar achter kon schuiven. De wond in haar heup trok, de wond in haar arm jeukte. En ineens voelde ze een vlaag misselijkheid opkomen die haar deed verstarren omdat ze bang was dat ze het niet binnen zou kunnen houden als ze ook nog maar een centimeter bewoog.
Sissend ademde ze vijf seconde later uit en liet zich in het kussen terugvallen. 'Ik zou graag willen dat ik thuis was.' Ze legde haar ene hand op haar warme voorhoofd en haar andere op zijn hand. 'Dat we samen in bed konden liggen en konden slapen tot volgende week. Ik beter, jij een stuk beter. Gewoon samen en verborgen voor de wereld.' Haar blik gleed naar waar ze hadden geprobeerd een raam na te maken met een lichtbron en een plaat van natuur. Maar ondanks de pogingen bleef het duidelijk dat ze ver onder de grond zaten. Tenminste had ze Max hier.
'Waar was je?'

'Ik weet niet wat ik van plan ben om te zeggen.' Hij stopte voor het glas daar waar zij achter stond, zo dichtbij, maar tegelijkertijd zo ver van hem vandaan. Zijn hart pulseerde elke keer dat hij haar zag zoals het die allereerste keer had gepulseerd, maar dan nog vele malen heviger. Èn zijn hart bloedde, want hij wist wat zij had gedaan en dat dat lijnrecht tegenover alles stond wat hij was.
'Ik was bij Ann...' Hij keek langs haar. Hij stopte zijn handen ver weg in zijn broekzakken om zichzelf een houding te geven. 'Ze ziet er niet goed uit, maar ze zei dat ik me geen zorgen moest maken.' Kort glimlachte hij naar de persoon aan de andere kant van het glas. Weer vielen de verschillende emoties over hem heen als golven alsof hij tussen twee verschillende zeeën in stond.
Hij keek weg, langs haar heen en toen naar de kale grond. 'Ze vertelde me waarom ze je kon vergeven.' Stilte. Een stilte waarin hij probeerde te beseffen wat hij voelde en welke woorden hij wilde spreken.
'Ik weet niet of ik het ooit kan begrijpen. Ik weet niet of ik het ooit kan accepteren. Maar...' Hij viel weer stil. Hij had geen idee hoe die zin zich zou moeten vervolgen.

Ann praatte snel - onderwerpen vlogen voorbij, alsof het pijn deed om er te lang bij stil te staan. Damiens mond werd een streep toen ze vertelde dat Sam hier was en dat ze met hem had gepraat over Delilah,  want hij vermoedde dat dat de reden was waarom Ann rode ogen had. Maar Ann praatte eroverheen, en hij respecteerde die wens om het er niet over te hebben.
Liefdevol hielp hij haar ondersteunen lekkerder te zitten. 'Ik wou ook dat we bij jou thuis waren,' antwoordde hij. Hij miste de gezelligheid van het uiterst kleine appartementje, het comfort van de tealkleurige bank, de miniscule keuken waar ze koffie en thee zetten en hij Puerto Ricaans kookte. Hij miste dat stuk van zijn leven, het ongedwongen en de vrijheid, het stuk familie dat hij nu niet meer had.
Haar vraag bracht hem weer in het heden. 'Ze willen graag meer te weten komen over mijn krachten.' Hij zuchtte en liep naar de wastafel. Daarna ging hij naast Ann op het bed zitten en legde zachtjes het koude washandje tegen haar verhitte voorhoofd. 'Ze wilden onderzoek doen. Iets in mij houd dat tegen. Ik heb ze weggestuurd.'
Hij haalde zijn schouders op en vertrok zijn mond in een zuur glimlachje. 'Het klinkt stom, maar... ergens voel ik een angst voor onderzoeken. Alsof ik het eerder heb meegemaakt, maar ik kan me niet herinneren wanneer. Het moet nog voor mijn tijd in het weeshuis zijn geweest.' Het glimlachje verdween van zijn gezicht. 'Ik weet dat je S.H.I.E.L.D. vertrouwt, maar toch...'

Delilah had haar ogen neergeslagen toen Sam vertelde dat Ann hem in vertrouwen had genomen over haar verleden. Dat was een offer geweest van haar vriendin aan haar, want ze wist hoeveel pijn het Ann nog deed.
Ze sloeg haar ogen op toen zijn stem wegstierf. 'Het is geen excuus. Maar 99% van de gevallen zijn netjes achter slot en grendel geëindigd. De 1%... ik moest kiezen tussen het leven van de dader en het slachtoffer.' Ze sprak haar gedachten maar niet uit om hem nog meer op de kast te jagen. Ik wou dat ik die klootzak die Ann zo had beschadigd te pakken had kunnen krijgen.
Haar blik gleed over zijn knappe gezicht, zijn bruine krullen die zo heerlijk warrig konden zitten. Ze wist dat ze hem zou moeten vertellen weg te lopen en haar naam te vergeten, maar dit was de eerste keer dat hij met haar praatte in dagen. En, verdomme, ze voelde zich zo eenzaam, ze had hem zo gemist.
Haar strijdlustige houding vervaagde. Ze was moe, want ondanks de slaapmedicijnen had ze liggen woelen. Ze sloeg haar blik neer, keek naar haar handen. Ze voelden naakt zonder nagellak of handschoenen. Haar handen die hadden gedood.
Ze haalde diep adem en keek weer op. Ze zei zacht: 'Ik kan het niet van je vragen Sam, ik kan niet vragen dat je het begrijpt of je accepteert. Dat kan ik van niemand.'
Ja, nu wist ze zeker dat het nooit meer iets tussen hen kon worden, zelfs al had hij zijn woorden geëindigd met een 'maar'. Elke keer als ze elkaar zouden aanraken zou ze het onbegrip zien, de walging, het misprijzen. Verdomme, dit had ze geweten vanaf het moment dat ze hem ontmoette op straat. Waarom voelde haar hart dan uitgeknepen, de muur van glas voor altijd tussen hen in?

Hij legde zijn vermoeide hoofd tegen het glas aan en sloot zijn ogen. De kou was een welkome partij. Hij kon zich voorstellen voor heel even zo alleen te staan in haar aura, maar toen opende hij zijn ogen weer om die van haar te ontmoeten. Hij was niet alleen. Hij was met haar. En ondanks wat ze hem had verteld, voelde hij zich veilig in haar aanwezigheid.
Hij stapte naar het luikje toe, onderwijl iets uit zijn broekzak pakkend. Met zijn vingers omsloten om de objecten, stak hij zijn hand naar binnen. 'Ann vroeg me nog om iets voor je mee te nemen.' Hij opende zijn vingers om tien ringen te laten zien die veilig op zijn handpalm lagen. 'Ze hebben alle testen doorstaan, zei ze.' Met een licht onderzoekende blik keek hij naar de vrouw aan de andere kant. 'Wat moet je met deze ringen?'

Het koude washandje bracht een rilling van ontspanning door haar lichaam en even sloot ze haar ogen. Met haar ogen dicht leek het bijna alsof ze samen thuis waren in plaats van in een ziekenboeg onder de grond.
Ze luisterde naar zijn woorden, eerst met haar ogen dicht en toen met haar ogen open. Een bezorgde trek deed haar wenkbrauwen samen knijpen, maar ze luisterde in stilte. Eigenlijk wilde ze vragen waarom hij S.H.I.E.L.D. niet vertrouwde zoals zij deed, maar er leek een veel belangrijker verhaal verborgen te liggen bij hem.
'Voor je tijd in het weeshuis?' Ze haalde het washandje van haar voorhoofd, draaide het om en legde het weer terug. 'Weet je nog waar je hebt gewoond voordat je in het weeshuis terecht kwam? Hoe je daar terecht bent gekomen? Wie je daar heeft gebracht?'

Delilah kon een geluidje van verbazing en verrukking niet inhouden toen Sam zijn hand in haar cel stak. Haastig pakte ze de ringen en schoof ze om haar vingers heen, dezelfde manier herinnerend als Ann haar had laten zien in haar lab. Toen hadden ze nog wat finetuning nodig gehad. Maar toen ze Sams hand vastpakte voordat hij die had terug kunnen trekken, lichtten haar ogen voor de eerste keer in lange tijd een beetje op. ‘Níéts!’ zei ze met bewondering. Haar vingers gleden over zijn hand heen, gleden langs zijn vingers, voelde de spieren en botjes onder de huid. Om te kunnen voelen, écht te kunnen voelen, zonder herinneringen en gedachten die haar zicht vulden!
Beseffend dat ze zijn hand zomaar had vastgehouden (en nog behoorlijk lang ook!) trok ze gauw haar vingers terug. ‘Het spijt me.’ Haar hand klopte luid. Ze verborg de blik in haar ogen en haar rode wangen door naar de ringen te kijken. ‘Ann heeft deze ringen gemaakt. Ze blokkeren mijn gevoelszenuwcellen, zodat ik niet meer gedachtes zie als ik iemand aanraak.’

Damien voelde al een vonk van schuld opkomen door zo met Ann te praten terwijl ze zou moeten rusten, maar in plaats daarvan stelde ze hem vier vragen terug. Hij bevochtigde zijn lippen. Hij kon zich niet herinneren het er ooit met haar over gehad te hebben in het weeshuis – hij herinnerde dat hij altijd dat soort vragen systematisch ontliep. De pestpartijtjes van sommige medeweeskinderen en de woorden van de zusters hadden hem dicht doen klappen daarover. Let op mijn woorden. Uitschot. Hij zal nooit iets in zijn leven bereiken.
Maar hell, Ann kende nu al wel heel wat shit van hem. Hij had zijn ogen voor een moment gesloten toen hij probeerde te denken aan de tijd voor het weeshuis, maar als altijd zat die herinnering op slot, alsof iemand het in een kluis had opgeborgen en de deur op slot had gedraaid.
‘Eerlijk gezegd, ik weet er niets meer van af. Ik kan me zelf niet herinneren hoe mijn ouders waren. Niet waar we woonden, niet hoe hun stem klonk, niet hoe hun gezichten eruit zagen. Raar, want ik had wel de leeftijd moeten hebben om íets te herinneren.’ Hij opende zijn ogen weer en keek haar aan, haar blauwe ogen, glanzend van de koorts, maar altijd zo scherp en helder als het maar kon. Zijn gezicht werd grimmiger. ‘Mij is verteld dat mijn ouders criminelen waren. Uitschot. Drugsdealers waarbij een deal zuid liep en ze dood werden geschoten. Later… ik heb geprobeerd om meer over hen te weten te komen, maar ik heb nooit iets over ze kunnen vinden. Ik heb niets van ze. Zelfs geen foto.'
Hij stond op om wat water voor Ann te pakken. Met zijn rug naar haar toe trok hij zijn gezicht weer in een plooi. Denken, praten over zijn echte ouders deed altijd meer pijn dan hij wilde. Hij schonk water in, rechtte zijn rug en liep terug. Alvorens hij Ann het glas aangaf, hielp hij haar wat beter zitten, legde het kussen goed achter haar rug. ‘Weet jij nog veel van je echte ouders?’

Sam kon zich niet herinneren dat ze hem ooit zo vrij had vastgepakt en haar vingers over zijn huid had laten glijden. Er was altijd een reactie geweest, vaak verkrampt of gehaast, een vluchtige aanraking zodat ze niet in zijn hoofd hoefde te kijken. Maar nu hield ze zijn hand vast en gleden haar lange vingers langs de zijne. Haar aanraking deed wat het altijd deed: een hunkerend verlangen oproepen om haar in zijn armen te nemen en haar dicht tegen zich aan te voelen, om haar tegen een muur te drukken en zijn gezicht in haar nek te duwen, om haar lippen op de zijne te voelen en haar handen op zijn lichaam.
Ze had hem losgelaten. Met eenzelfde blik als zij staarde hij naar de ringen om haar vingers. Het was hem ondertussen wel duidelijk wat de ringen deden want Delilah had hem nooit zo lang vastgehouden als ze zijn interne conflict had kunnen lezen.
'Is er iets dat ze niet kan,' hij probeerde luchtig en grappig te klinken, maar zijn stem klonk schor. Hij wilde haar tegen zich aan voelen.

Ze kon het niet tegenhouden om aan haar eigen verhaal te denken terwijl hij sprak. Zij was jonger geweest toen ze naar haar eerste weeshuis was gebracht. Ze wist dat ze ouders gehad moest hebben en dat er een moment was geweest dat ze van haar hadden gehouden - in het weeshuis hadden ze haar bij haar eerste afscheid een foto van haar ouders meegegeven. Ze was nog heel klein geweest, maar groot genoeg om te staan. Haar ouders hadden haar in een lila jurk gestopt met witte strikjes en ze had gelachen naar haar ouders die naast haar op de grond zaten. Ze had een knappe moeder, waarschijnlijk de leeftijd van zij nu ongeveer, met blonde lange haren en gelukkige ogen. Ze had een vader van wie ze het gezicht niet helemaal kon zien omdat hij met een blik vol liefde naar zijn vrouw en dochter keek. Ooit had ze een familie gehad -, maar ze wist niet wat er was gebeurd dat ze naar het weeshuis was gebracht. Ze had het nooit willen weten. Ze kon niet kiezen wat er erger was, een familie die niet van je hield en je had weggedaan of een familie die wel van je hield maar waarvan je nooit meer de kans zou hebben om hen te zien.
Met het koude glas water in haar handen keek Ann naar Damien op. Het verontruste haar dat hij zo weinig wist van hoe hij bij haar in het weeshuis terecht was gekomen. 'Misschien kun je er naar op zoek...' Haar stem was zacht maar haar blik o zo serieus. 'Met hypnose of iets. Herinneringen zijn nooit echt weg.'

Wat heb ik eraan? wilde hij snauwen. Het is over. Maar Damien zweeg en sloeg zijn ogen neer. Het was niet Anns schuld dat hij nooit een biologische familie had gehad. Het was niet Anns schuld dat hij de foute familie Santini kwijt was. Het was niet Anns schuld dat hij zich verdwaald voelde, eenzamer dan ooit, alleen met haar.
Maar de vonk wanhopige woede die in zijn binnenste had gevlamd, doofde even snel weer uit. Hij sloeg zijn ogen weer op en keek naar Anns bleke gezichtje op het bed. 'Het spijt me. Je hebt gelijk. Ik wou dat ik mezelf kon hypnotiseren,' zei hij, luchtiger dan hij van binnen voelde. Hij streek een lok haar achter haar oor. 'Maar ik moet niet meer praten. Jij hebt rust nodig.'

Delilah streek over de ringen, liet ze rond haar vingers draaien en keek weer op naar Sam. Ze dacht iets te zien in zijn gezicht dat zijn trekken zachter maakte. Iets dat haar, mocht het glas niet tussen hen in staan, misschien zou hebben doen overhalen om de afstand tussen hen in te overbruggen. Maar ze wist dat het waarschijnlijk niet zo was. Dat ze haar wanhopige verlangen projecteerde. De woorden die ze had willen zeggen stierven op haar lippen. Ik mis je.

Een vrouw in een spijkerbroek en een vuurrode bh keek haar via de spiegel aan. Ze had een grote ronde korst op haar heup zitten, maar het gaasje was er al afgehaald, want daar was geen reden meer toe. Op haar arm en schouder zaten twee roze plekken, stukken huid waar de korst al af was en die nu bezig waren aan hun laatste genezingsstappen.
Als altijd wanneer ze de medicijnen net had genomen, voelde Ann zich sterk en krachtig en daarmee onrustig en onvervulbaar. Ze moest haar energie ergens aan kwijt.
De broek werd verruild door een zwarte legging. De rode bh werd een zwarte sportbh. Haar blote voeten werden in sneakers gestoken. Ze bond haar haren samen met een elastiekje in een paardenstaart en stapte toen de kamer uit.
De trainingsruimte was haar niet onbekend. Het was waar Thomas haar had leren vechten en zichzelf beschermen. Er waren een paar agenten aan het trainen, maar het was vrij rustig. Iemand knikte haar toe en ze glimlachte zacht terug.
Voor de boksbal vond ze haar positie. Ze zette haar voeten wat steviger neer, balde haar vuisten en ademde diep in. Met luide klappen raakten haar handen de stof van de bal. Eén keer miste ze omdat het ding te ver naar achter was gevlogen en nog niet terug was gekomen. Ze sloeg, stompte en trapte, haalde haar arm naar achter en haalde hard uit. De boksbal klapte tegen het plafond voordat het weer terug kwam waar ze het met een gefrustreerde kreet een harde trap verkocht. Ze moest de baron stoppen en wel snel. Ze wilde niet alleen wie daar zaten bevrijden, ze wilde ook terug naar huis.

Hij had over haar gedroomd, telkens weer. Dan was ze een engel, dan een crimineel, dan een heilige, dan een dirty cop. Ze was beide, besefte hij telkens weer wanneer hij zijn ogen opende. Ze was beide en dat maakte de hele situatie zo moeilijk.
Sam had het ze gevraagd, toen gesmeekt en uiteindelijk ze weten te overtuigen met logische argumenten. Hij had geen idee wat hij haar wilde vragen of zeggen, maar hij moest haar zien zonder het glas tussen hen in. Ze moesten gelijk kunnen zijn, zonder dat één van hen in de gevangenis zat.
De plek die zijn kamer was, was klein maar ze hadden er iets huiselijks van geprobeerd te maken. Er stond een bed, een eettafeltje en een zitstoel waarnaast een boek lag dat hij inderdaad thuis aan het lezen was geweest, maar dat hij hier nog niet had opgepakt. Er was een kleine badkamer en een wasbak met een viertal glazen zodat hij zijn bezoek - als hij dat zou hebben dus - iets te drinken aan kon bieden.
Sam zat aan de eettafel en staarde in stilte naar de plaat waarop New York te zien was. Er kwam licht doorheen alsof het een raam was en er klonk een zacht geluid van mensen beneden op straat, auto's en wind. Hij stond op en drukte op het knopje naast de wasbak wat het geluid deed vervagen. Net wilde hij terug lopen toen er aan werd geklopt. Zijn hart versnelde.

Damien was geen persoon voor gewoontes, maar het was wel iets waar hij op teruggreep als de chaos in zijn hoofd hem te veel werd. Het was een gewoonte dat elke nacht hij droomde. Over het weeshuis, over Kandahar, over Jose, Leandro, Sarah Juan, Fredrico, GJ, Mikaela, Fernando, Ricardo Santini, de familie die nooit echt zijn familie was – over de Baron, over zijn appartement in East Harlem dat hij nooit meer zou bewonen, over Ann, over het leven dat hij had gehad en over het leven dat hij nooit had gehad. Elke nacht was het de gewoonte dat hij uit deze dromen wakker werd, naar het betonnen plafond boven zich staarde en dacht: Mijn God, wat moet ik?
Het werd een gewoonte dat hij zijn lichaam weer tot het uiterste trainde, vastberaden de verloren tijd van zijn gewond zijn in te halen. In de trainingsruimte pushte hij elke ochtend al zijn spieren tot hij sterretjes zag en alle gedachten aan de dromen was vergeten. Maar voordat hij deze ochtend zich naar de trainingsruimte kon begeven, had Thomas hem in zijn kantoor geroepen. De director van S.H.I.E.L.D. zat achter zijn bureau en had met een niet onvriendelijke blik naar de recalcitrante man gekeken die voor hem stond. ‘We zijn je vijanden hier niet, Damien.’
‘Als dit over de testen gaat – het enige wat je hoeft te weten is dat ik mensen kan hypnotiseren,’ zei Damien knorrig. ‘Meer gaat jullie geen bal aan.’
Tot zijn verbazing had de man niet gepusht, maar had hem zwarte, metalen draden gegeven die waren ineengevlochten tot een armband. Tussen de draden waren doffe, donkere kralen meegevlochten. Nadat Damien de armband om zijn linkerpols deed en daarbij een van de kralen aanraakte, schrok hij zich een ongeluk toen zijn lichaam opeens werd ingesnoerd. Dodelijk verbaasd keek hij omlaag naar zijn benen en armen, voelde de helm op zijn hoofd en wist dat hij zijn de schaduwoutfit droeg. Thomas merkte droogjes op: ‘Je bent nu bekend als een snitch in de hele criminele onderwereld van NYC. Als je op missie gaat, kun je maar beter beschermd wezen. Ik laat Ann niet elke keer kogels voor anderen vangen.’
Draaiend met de armband om zijn pols (er goed voor zorgend dat hij niet per ongeluk een van de kralen aanraakte) was Damien door de gangen van de basis gelopen. Misschien had hij nu een oplossing voor het kwellende vraagstuk wat hij met zijn leven moest. S.H.I.E.L.D. vertrouwde hem. Ann had hem vergeven. Hij zou op missies mee, en hij zou de wereld mooier maken. De last op zijn schouders leek plots lichter, maar had een hele wrange bijsmaak.
Ondanks deze ontwikkeling besloot hij de gewoonte van het sporten in de ochtend aan te houden. Hij kleedde zich om, de armband om houdend. In de trainingsruimte vond hij naast een paar andere agenten Ann, die net met een enorme klap de boksbal bijna van het plafond sloeg. Zijn mondhoek een beetje opgetrokken, schudde Damien lichtjes zijn hoofd. Gisteren was ze nog onder het mes geweest, drie kogels in haar lichaam, brandend van de hoge koorts. Vandaag stond ze hier, die prachtige, sterke vrouw in een outfit die weinig aan de verbeelding overliet. Het bleef volkomen ongerijmd.

Delilah werd die ochtend door Ella en een bewaker die ze nog niet eerder had gezien uit de cel gehaald. ‘Waar gaan we heen?’ had Delilah Ella gevraagd, maar de donkere vrouw had slechts ter antwoord even gegrijnsd. ‘Dat zul je wel zien.’ Delilah had haar schouders opgehaald en liet zich meevoeren.
Ze had eerst gedacht aan nieuwe onderzoeken, toen misschien Ann (shit, misschien was haar vriendin er wel zo slecht aan toe dat ze had gevraagd of Delilah bij haar langs kwam!). In de gang voor de persoonlijke slaapvertrekken dacht ze aan Jennifer, maar toen op een onbekende deur geklopt werd en die geopend werd zodat ze in het vertrek kon kijken, voelde ze haar hart een sprongetje maken. Ze had nog eerder gedacht dat Damien met haar zou willen praten dan Sam.
Ella gaf haar een niet onvriendelijk duwtje in de rug om het vertrek binnen te stappen. ‘Je weet het, Sam,' zei ze. 'Als er iets is, geef een seintje. We zijn op gang.’
De deur werd achter haar gesloten en daar stond ze dan. Met snel kloppend hart keek Delilah naar de man op maar een paar stappen afstand. Ze ademde langzaam zodat de gevoelens geen vat op haar konden krijgen, maar dat was lastig nu Sam tegenover haar in deze kleine kamer stond, zonder glas dat hun scheidde. Maar ze zweeg. Sam had haar hier laten halen – het was aan hem om dan het gesprek te openen, of wat hij ook in hemelsnaam wilde.

Eén van de zorgen die hij had gehad was of het niet een slecht teken was dat hij zo dol van verlangen werd wanneer hij haar zag dat hij zelfs alle slechte dingen die ze had gedaan weg kon denken. Hoe kon hij zo op haar reageren als hij rationeel zo erg tegen alles wat ze had gedaan was?
Hier stond ze, voor hem. Met een paar stappen kon hij bij haar staan en haar tegen zich aan voelen. Zijn hart smeekte hem om precies dat te doen. Zou ze nog altijd hetzelfde ruiken? Zou ze met dezelfde oogslag naar hem op kunnen kijken? Sam hoorde de stem van Ann in zijn hoofd. Als meisje had ik alleen maar kunnen hopen dat er iemand was geweest als Delilah. Delilah is haar eigen soort heldin.
Misschien was het niet dat hij haar echt niet kon vergeven en dat hij echt tegen dat wat ze had gedaan was, besefte hij terwijl hij langzaam naar haar toe stapte. Misschien was het zijn brein dat angstig probeerde te vechten tegen het idee dat goede mensen slechte dingen konden doen voor goede redenen. Want wat kon hij in dat geval allemaal doen voor de goede redenen?
Ze stond voor hem, zo dichtbij dat hij zijn hand in haar nek zou kunnen leggen en haar naar zich toe zou kunnen trekken.
'Hi...' Zijn ademhaling was diep, zijn kaak gespannen. Met alles wat hij in zich had, moest hij zichzelf beheersen.

Met een geïrriteerde blik schudde ze haar handen uit. Ze liet de vingertoppen van haar linkerhand over de knokkels van haar rechterhand glijden en drukte zacht een botje terug dat door de klappen was verplaatst. Ze herhaalde het proces voor haar linkerhand en schudde toen nog eens met haar handen. Haar pak hielp haar hier normaal gesproken mee. Het was niet alleen bedoeld om klappen mee op te kunnen vangen, het was ook ontworpen zodat haar lichaam haar eigen krachtuitbarstingen aan kon voor de klappen te verdelen over de stof.
Ann draaide zich om, om de persoon te zien van wie ze perongeluk zo veel hield dat ze hem meteen al zijn slechte dingen had vergeven. Ze stak haar hand naar hem op ter begroeting en liep toen naar hem toe. Misschien was het omdat zij zag wat hij zelf niet eens altijd zag, namelijk dat hij een goed mens was.
'Hé,' glimlachte ze terwijl ze hem een snelle kus op zijn lippen duwde. 'Ik hoop niet dat ik je tijd voor jezelf kon verstoren.'

Delilah keek toe hoe Sam stappen naar voren deed, langzaam alsof hij dichterbij wilde stappen maar niet helemaal durft. Hij stond stil, dichtbij genoeg dat ze omhoog moest kijken om zijn ogen te zien. Nog altijd zei ze niets, terwijl haar ogen over zijn gezicht gleden en ze nadacht wanneer ze moest toegeven en wanneer niet. Ze herinnerde zich plotsklaps met scherpte de keer dat Jennifer was neergeschoten en Sam daarna met haar mee naar huis was gegaan. Zo hadden ze ook gestaan. Dichtbij elkaar, maar niets doend, tot zij zijn hand had gepakt.
Maar nu lag het anders. Toen had hij niet geweten dat ze onder de zachtheid van haar huid meedogenloos en wreed kon wezen, had hij alleen gehouden van het zichtbare. Nu wist hij alles. Was hij bereid om van alle delen van haar te houden, haar licht en schaduw?
Delilahs ademhaling, die ze verdorie zo langzaam had geprobeerd te houden, was versneld net zoals die van Sam diep was. Haar hele wezen schreeuwde haar toe om zich tegen hem aan te drukken, om zijn krullen te voelen, zijn lippen op haar mond en in haar nek. Maar ze stond zich niet toe, bang voor de afwijzing, bang om de wankele vrede die ze nu hadden te doen laten instorten met haar hartstocht. Ze kon het niet aan als hij haar nogmaals aankeek alsof ze een vreemde was.
Ze wist dat haar ogen haar moesten verraden, maar ze zei slechts simpelweg: ‘Ik ben hier.’

Damien schudde opnieuw zijn hoofd bij het zien van Ann die de botjes van haar handen terug in model leek te drukken. Hij wilde er een opmerking over maken, maar ze had hem gezien en een kus op zijn lippen gedrukt voordat hij iets had kunnen zeggen. Haar glimlach deed, zoals altijd, al zijn zorgen naar de achtergrond glijden. ‘Zeker niet,’ antwoordde hij op haar opmerking en zijn lippen diepten zich in een glimlachje. Ze zag er verrukkelijk uit, sportief, scherp en sexy – en Damien wist dat er bij dat rijtje ook slim hoorde. Hoe was het mogelijk dat één vrouw zo perfect kon wezen? Zijn glimlachje werd een grijns. ‘Ik zou juist hopen dat ik met jou kon trainen. Iemand heeft me ooit verteld dat ze elke donderdagvond met Wonderwoman traint, maar dat dat alleen voor vrouwen was.’

Die ogen. Die scherpe, felle ogen die alles zagen. Ze slokten hem op en maakten het onmogelijk om nog helder na te denken. Maar het waren ook die ogen die hem vertelden dat zij evenmin helder nadacht terwijl ze naar hem opkeek en enkel lucht tussen hen hen uit elkaar hield.
Durfde hij het? Kon hij het? Zou ze niet wegdeinsen zoals ze zo vaak had gedaan?
Hij dacht dat hij nog aan het nadenken was, maar ineens zag hij zijn hand bewegen, het haar achter haar oor strijken en toen verdwijnen achter haar hoofd. Zijn lippen waren op de hare geplakt voor hij nog verder iets had kunnen denken.

Delilahs geluidje van verrassing werd door Sams lippen gesmoord. Voordat ze doorhad wat er was gebeurd, lag zijn grote hand achter haar hoofd, zijn mond op de hare. Verrukt sloot ze haar ogen. Haar hart fladderde, pulseerde, leek licht te geven: groter was de wetenschap dat ze voelde. Als een bijziende die een bril krijgt en voor de eerste keer in zijn leven scherp zag, zo voelde Delilah haar zintuigen herboren worden tijdens hun kus. Met precieze scherpte voelde ze zijn lippen, zacht en ruw tegelijk, voelde zijn stoppelbaardje haar huid schuren, zijn vingers met haar haar verstrengeld, zijn lichaam dicht bij de hare. Haar vingers voelden de krullen toen ze haar hand in zijn haar liet glijden, haar andere hand op zijn borst voelde de stof van zijn shirt, de spieren eronder. Voor het eerst in lange, lange, lange tijd voelde Delilah dat ze leefde. Leven en thuiskomen in de armen van de man van wie ze zo hield, ondanks alles.
Week van emotie en verliefdheid trok ze haar hoofd terug. Ze keek hem aan, haar ademhaling snel. Tranen glinsterden in haar ogen. 'Fuck it, je hebt mijn hart, Sam,' zei ze zacht.