A Marvelous City

'Max, kom op. We zijn laat.' Een voorzichtig zonnetje verwarmde de New Yorkse straat waar Ann doorheen liep. Het was 7:56, maar zelfs nu was het er zo druk dat je aan de kant moest gaan staan als je wilde stoppen met lopen, of anders moest accepteren dat er iemand tegen je aan liep. Ann blies in het tuitje van haar koffiebeker voordat ze een slok van het warme goedje tot zich nam. Ondanks de hoeveelheid mensen, in verschillende staten van haast, kon Ann altijd wel genieten van dit ochtendritueel. Een koffie in haar hand, Max aan de lijn terwijl de dag zich langzaam ontvouwde, maar nog vol mogelijkheden was.
Zoals elke ochtend was ze onderweg naar mevrouw Brown, haar vroegere buurvrouw. De vrouw was gek op Max en paste elke werkdag op. Ann had al zo vaak geprobeerd de vrouw geld te geven, maar mevrouw Brown weigerde steevast. In plaats daarvan nam Ann nu elke ochtend ontbijt mee voor de vrouw. Iets waar ze wel heel blij mee was, aangezien haar vingers steeds meer te wensen overlieten. Max daarentegen, zo had mevrouw Brown haar wel twintig keer op het hart gedrukt, was haar echt niet teveel.
Max was een grote, zwarte rottweiler. Het type hond waardoor de drukke New Yorkenaren aan de kant stapten en slechtwillenden bij haar vandaan bleven. Wat al deze mensen niet wisten, was dat Max één van de liefste honden was die er bestond. Elke nacht sliep hij op een matje bij haar voeteneind (hoewel hij bij het opstaan soms ineens naast haar was komen liggen). Hij hield van knuffels en aandacht. Hij hield van spelen en rennen en ravotten, maar was heel zacht met kinderen en mevrouw Brown. Max was haar steun en toe verlaat.
Een bozige grom klonk vanuit het beest. Verbaasd keek Ann op. Het volgende moment liet ze haar beker vallen, haalde ze uit naar de man die langs haar probeerde te rennen en viel dezelfde man bewusteloos op de straat neer. Ann schudde twee keer haar hand, bukte toen om de vrouwentas uit de man zijn handen te pakken en pakte haar koffiebeker op waar hopelijk nog een paar slokken in zouden zitten. Het zou dus zo'n dag worden.

Er waren meerdere dingen waaraan ze een hekel had, en één ervan was met pumps op grind lopen. Maar dat weerhield Delilah Ennis er niet van om op het pad tussen de graven door te wandelen. Weinig weerhield haar; als het slecht weer was en de regen met bakken tegelijk uit de hemel kwam, droeg ze een warme jas met bijpassende paraplu; en nu, aan de late kant, sloeg ze bepaalde graven over om tijd te winnen. ‘Je hebt me al vaak genoeg gezien, Bill, ik tref je de volgende keer wel weer,’ zei ze. ‘Tot de volgende, Joseph, het is toch niet of je ergens anders heen gaat.’
Op de Calvery Cemetry lagen zo’n 3 miljoen mensen, en Delilah Ennis had daar een klein aandeel in. Ze probeerde haar slachtoffers altijd langs te lopen. Soms stond ze stil bij een graf, haar gehandschoende handen ineen, en bij andere, zoals die van Patrick Barrow, liefdevolle zoon, parel van mijn hart, liefste engel in de Hemel kon ze het zelden laten om laatdunkend te snuiven. Haar gezicht vertoonde weinig emotie terwijl ze plek na plek afging, behalve bij één specifiek graf. Dan vergat ze haar dure panty en knielde ze neer. Met liefdevolle vingers veegde ze bladeren van de steen en plukte het onkruid tussen de bloemen vandaan, zacht woorden fluisterend. Maar bij alle andere graven bleef ze staan en kon je haar horen sissen, als je dicht genoeg bij haar zou staan: ‘Je hebt het verdiend, rotzak.’
Het was vroeg in de ochtend. Waar de lucht toen ze wegging van huis nog grijs was geweest, kroop nu de zon tussen de wolken vandaan. Het vrolijkte de entourage van de Cemetry amper op, maar het zou de anders sombere straten van Brooklyn goed doen.
Bij de uitgang peuterde Delilah met een geautomatiseerde beweging de steentjes vanonder haar schoenen vandaan. Ze haalde diep adem, rechtte haar rug en stapte de stoep op. Dat was ook weer gedaan. Wat de rest van de dag zou brengen, zou ze wel zien.

Als een bibliothecaris Damian Lucas Santini als een boek zou omschrijven, zou diegene door de kaft het complete binnenwerk als afgeschreven laten beschouwen. Beklad, kapot, niet meer te redden. Er gaat een spreekwoord om niet het omslag te beoordelen, maar in het echte leven is dat het eerste wat mensen zien.
‘O, kom op, cara de mierda!’ Een hand – onder de mouw van het overhemd piepten lijnen van tatoeages -  maakte suggestieve gebaren terwijl een auto snel en slordig inparkeerde in het plekje dat Damian voor ogen had gehad. Even roffelden zijn vingers op het stuur. Zou hij het raam opendraaien en schreeuwen naar de bestuurder dat hij op moest rotten? Nee – niet hier, besloot hij toen gelijk. Dit was niet zijn wijk. Het was het niet waard om aandacht op zichzelf te richten door zoiets triviaals als een parkeerplek in deze irritant drukke straat. Zijn dure sportwagen liet toch al genoeg mensen het hoofd omdraaien.
Damian reed een stuk door, vond uiteindelijk toch een plek, parkeerde en stapte uit. Net op dat moment renden een stel politieagenten langs. Onbewust spande hij zijn spieren aan, maar ze waren niet op hem uit: verderop zag hij een man op de stoep liggen. Een jonge vrouw stond met de rug naar hem toe met een grote hond, net een tas uit zijn handen plukkend. Damian snoof even. Een tasjesdief. Kruimelwerk. Hij klikte zijn auto op slot en draaide zich om. Een nieuw dag. Nieuwe kansen.

Ondanks dat het nog vroeg op de dag was, liep Sam al zonder shirt rond. Hoewel 'rende' misschien een beter woordkeuze is. Met een paar vrienden uit zijn flat speelden ze elke woensdag morgen een potje basketbal voordat iedereen naar zijn werk moest en Sam had zich vol gespeelde drama opgeofferd om zich bij het shirtloze team aan te sluiten.
'Hier!'
'Voor! Voor!'
'Schieten dan!'
'Nee!' 'F*ck!' Een kort geklap vanaf het andere team.
'Sorry jongens.' Sam haalde grinnikend zijn schouders op. Over een uur moest hij op zijn werk verschijnen, maar hij hield het nooit zo heel nauw met de tijd. Dat was precies waarom hij had gekozen voor deze functie. Niemand die hem zou missen mocht hij eens te laat verschijnen of helemaal niet aanwezig zijn. Nee, soms dan had hij veel betere dingen te doen dan werken.
'Sam!' Met een enorme kracht slingerde Evan een bal zijn kant op. Veel te hoog. Nog net raakten Sams vinger de bal waardoor deze extra omhoog sprong en over het hek heen vloog.
'Ik heb hem!' Op een drafje verliet Sam de opening in het gazen hekwerk. De bal rolde over de stoep heen, langs een oud huis en toen een stenen hoge muur. Dat was waar Sam de bal eindelijk inhaalde.
Met de bal nu in zijn handen, kwam hij weer overeind. Terwijl zijn lichaam omhoog kwam, gleden zijn ogen over de hoge hakken, de vrouwelijke, lange benen, de getailleerde jas en toen het scherpe gezicht met prachtige ogen en een sterk gedefinieerde mond.
Het koste hem één simpele hartslag. Toen was hij zijn hart verloren. 'Hi,' ademde hij uit, terwijl hij de bal onder zijn arm duwde. 'Sam.' Hij stak zijn rechterhand uit.

Max had zijn bovenlip opgetrokken en gromde gevaarlijk naar de bewusteloze man. 'Max,' gebood Ann streng, maar ze wist dat het weinig uit zou brengen. Als het beest gevaar rook, dan zou hij er alles aan doen om haar te beschermen.
Terwijl Max naar voren stapte om tussen de man en haarzelf in te komen, stapte Ann naar achter. 'Max,' gebood ze nog een keer en het grommen hield op, maar de nekharen bleven overeind staan.
Eindelijk waren de agenten aangekomen die met een mengeling van verbazing en zorgen haar aankeek. 'Bent u oké, mevrouw? Hoe heeft u...?' Met een vriendelijke glimlach duwde Ann de tas in de handen van één van de agenten. 'Ik ben oké. Ik neem mijn hond hier nu mee vandaan. Bedankt.'
Terwijl ze wegstapte van het groepje mensen - terug in de richting waar ze vandaan was gekomen om Max tijd te geven om bij te komen - wierp ze een blik om de gouden armband om haar pols. Die had ze gekregen van de enige persoon die wist wie en wat ze was.
In gedachten verzonken miste ze de persoon die een stap zachter had gelopen dan zij. Met een doffe klap raakte ze de rug gekleed in een wat leek op een duur jasje . Getver, het was echt zo'n dag. 'Sorry,' zei haar stem op automatische piloot.

Een stukje voorbij de poort van de begraafplaats ging haar telefoon.
‘Goedemorgen Frank,’ zei ze, Calvery Cemetry van zich afduwend en haar normale stem weer opzettend.
‘Detective. Er is een nieuwe moord gepleegd.’ Politiechef Frank Leach liet er geen gras over groeien, en zijn rokersstem klonk nog scherper dan anders. ‘Ik stuur je een foto van het delict. Waar ben je nu?’
‘Ik sta net buiten mijn huis,’ loog ze makkelijk.
‘Ga naar E 37th St Glenwood Road. Er zijn al mensen ter plaatse die de boel hebben afgezet, dus haast je langzaam.’
‘Yes sir. Ik zie u later.’ Ze drukte het gesprek weg. Een foto plopte op in haar scherm. Ze onderdrukte een huivering. Het wendde nooit, het liegen. Het liegen dat je niet zopas van de begraafplaats afkwam; de leugen dat je een detective bij de NYPD en een moordenares tegelijkertijd was. Het wendde al helemaal nooit om je eigen moordzaken te moeten onderzoeken, al wist ze dat ze deze case makkelijk naar haar eigen hand zou kunnen zetten. Helemaal als ze moest samenwerken met haar collega Jimmy, een jonge knul die ze met één glimlachje naar haar hand kon zetten. Bovendien, het slachtoffer; een dronkaard van 48, geen familie, geen vrienden. Wie maalde daar nu om?
Een bal rolde op de stoep. Delilah, geoccupeerd door haar gedachten, struikelde er al bijna over en liet met een onparlementaire vloek haar telefoon uit haar handen vallen. Het landde prachtig op de stoep, de foto van het naakte slachtoffer met de doorgesneden keel omhoog. Snel bukte ze zich en griste het van de stenen af en liet het in haar jaszak glijden.
Haar handschoenen gladstrijkend, keek ze naar de eigenaar van een bal. Even schoten haar felle ogen over zijn ontblote bovenlichaam, licht glimmend van het zweet. Daarna schoten haar ogen door omhoog naar zijn gezicht. ‘Dag Sam,’ zei ze. Haar stem was zoet, maar onmiskenbaar met een scherp, cynisch randje. Ze had zijn uitgestoken rechterhand gezien, maar schudde die niet en zette hem een stap voorbij. ‘Het spijt me, ik heb haast. Succes met je wedstrijd.’

Door de donkere glazen van zijn zonnebril spiedde Damian de omgeving af. Druk, vol met voetgangers die zich naar hun werk en afspraken spoedden. Perfect. Hij stapte een stuk op de stoep met de stroming mee en vond toen degene die prima paste bij zijn ideeën. Man van een jaar of vijftig, lange overjas, telefoon aan de oor. Onopvallender kon je het niet hebben. Damian stapte uit de stroming en legde zijn hand op de arm van de man en hield hem tegen. De ander draaide zich met een geïrriteerd gebaar om, de telefoon nog aan zijn oor, tot Damian zijn bril liet zakken en de ander strak aanstaarde. ‘Neem deze koffer en loop ermee tot hotel The Irish Eagle. Laat het achterzetten als bagage van mister Levy.’
De man, de telefoon nog aan de oor, knipperde. ‘Uiteraard, sir.’ De koffer wisselde van eigenaar. De man liep weer verder, Damian ook in tegenovergestelde richting, zijn zonnebril weer goed op zijn neus zettend. Hij wist dat hij nog even zijn nonchalante houding aan moest houden. Nog even om dit kleine deel van het plan te laten slagen, hoe klein en nietszeggend het ook was. Al zijn spieren waren aangespannen, klaar voor actie, om ervan door te gaan of het pistool van tussen zijn broekriem vandaan te trekken – hij was klaar voor alles, zeker met de politie vlakbij, en was daarom ook gelijk omgedraaid toen iemand tegen zijn rug liep.
Hij had zijn hand opgeheven, klaar om degene bij de pols te grijpen, tegen de grond aan te werken en dan weg te rennen – maar hij bevroor in die beweging toen hij zag dat het de vrouw van zopas was. De vrouw met de hond. De hond die nu argwanend naar hem gromde.
Hij wilde net snauwen ‘kijk toch voor je als je loopt’, toen iets in haar gezicht hem die woorden deed inslikken. Hij moest even graven. ‘Ann.’ De naam was van zijn lippen voordat hij die had kunnen tegenhouden.

De typische New Yorker zou haar nu een verwensing hebben toegesnauwd en het leek erop dat de man dat ook van plan was geweest tot iets hem daarvan had doen weerhouden. Verwarring gleed over Ann haar gezicht heen toen de man ineens haar naam uit sprak. Kende ze hem? Werk? Nee. Buur? Nee. Vriend van vrienden? Niet dat ze kon herinneren.
Ze opende haar mond om een halve verontschuldiging uit te brengen, maar dat ze door moest, toen ineens een herinnering voor haar geest verscheen. Ze moest zelf niet veel ouder zijn geweest dan 10 en wat was hij geweest. 12? Hij was een magere jongen die weinig lachte, maar als ze samen verstopt lagen van zuster Nancy onder het bed, dan grijnsde hij breed en moest zij altijd giechelen met haar hand voor haar mond. Zuster Nancy moest ze vast hebben gehoord, besefte Ann nu, maar hebben gedaan alsof ze hen niet had kunnen vinden.
'Damien?' Vertwijfeling klonk door in haar stem terwijl haar ogen over het gezicht heen schoten. 'Je...' Ze had niet geweten hoe ze die zin uberhaupt wilde gaan eindigen.
Met één stap overbrugde ze de afstand tussen hen en zonder twijfel sloeg ze haar armen om hem heen. 'Damien!' Ze nam hem op armafstand, bekeek vol ongeloof en vreugde zijn gezicht en sloeg haar armen toen voor een kort moment weer om hem heen. 'Ik kan niet geloven je hier te zien,' verzuchtte ze toen ze weer had losgelaten. 'Je... Je ziet er zo anders uit.' Haar ogen gleden voor een kort moment naar beneden voor ze hem weer zacht hoofdschuddend aan keek. 'Ik had niet gedacht dat ik je ooit nog zou zien.'

God, ze had iets onweerstaanbaars achter die gesloten blik en die cynische toon deed hem haar alleen maar interessanter vinden. Met een sprongetje had hij zich omgedraaid en haar weer ingehaald. In een ontwapenende beweging tilde hij zijn handen op. 'Sorry, ik wil je niet ongemakkelijk maken, maar ik kan niet met mezelf leven als ik je niet mee vraag voor een kopje koffie.' Het was een zin die hij wel vaker had gebruikt. Niet omdat hij zo'n vrouwenjager was en elke vrouw mee naar huis probeerde te krijgen, maar omdat hij al veel vaker op straat zijn hart was verloren aan een vreemde. Meestal dan lachten ze en waren er twee opties. Eén: 'Ik heb al een vriend.' Twee: 'Graag.' Maar deze vrouw zag eruit alsof er een derde optie bij zou kunnen komen. 'Hier, laat me mijn nummer anders in je telefoon zetten,' vervolgde hij daarom snel en hij tilde één van zijn handen op om haar telefoon over te pakken, in een poging om haar met zijn bruine ogen en grote lach toch te overtuigen.

Met een snelle stap naar achteren was Delilah buiten bereik van zijn hand gestapt, haar handen naar binnen trekkend zodat hij niet bij haar telefoon kon. Ze citeerde neerbuigend: ”Liefde is een rebelse vogel, niemand kan die temmen, en het is nogal zinloos om deze te roepen.” Ze wierp een blik op de basketbal en opnieuw naar zijn bezwete lijf. Een stuk tekst uit een opera - ze verwachtte niet dat dat hem iets zou zeggen. Goede God, wat was het toch altijd met mannen die zonder vragen de teugels van hun emotionele gestel naar de eerste en de beste vrouw wierpen? Maar hoe aantrekkelijk deze plotseling verschenen basketballer ook was, ze had geen plek in haar leven voor een man. Ze wist niet of ze dat ooit zou hebben.
Opnieuw stapte ze langs hem heen, haar hakken halsstarrig klikkend op de tegels. Ze zei luchtig: ‘Bovendien, ik houd niet van koffie. Tot ziens, Sam.’

Toen haar naam van zijn lippen af was gekomen, had hij er dadelijk spijt van. Ann. Ann, het jonge meisje die zijn vriendin was geweest in die lastige jaren in het weeshuis; zijn enige vriend, eigenlijk. Niemand had toen in zijn gezelschap willen verkeren, alle kinderen hadden hem altijd ontlopen. En met de pestkoppen die hem niet hadden ontlopen had hij zulke gevechten gehad dat hij het patroon van elke tegel in de strafkamer uit zijn hoofd kon natekenen. Het maakte niet uit wie er was begonnen, hij was altijd degene die de ergste straf kreeg. Hij kon nog de stemmen van de zusters horen. Die Puerto Rican zal opgroeien voor galg en rad.
Je moet je jongen een kans geven. Hij kan niets doen aan de zonden van zijn ouders. Soms leek een zuster iets milder gestemd.
Let op mijn woorden. Uitschot. Hij zal nooit iets in zijn leven bereiken.
De pessimistische zusters hadden gelijk gekregen. Maar Ann… in de tijd dat ze samen voor adoptie wachten, had ze zich nooit iets van dat al aangetrokken.
Tenminste… had ze dat? Vrijwillig?
‘Het verbaast me dat je me nog herkent.’ Zijn mondhoek ging omhoog in een zeldzaam glimlachje. Afkappen, Santini. Je bent hier voor wat anders. Een ander stemmetje: Ik wil het weten. Onwillekeurig spraken zijn lippen: ‘Ik zag je zopas naast die bewusteloze dief staan. Ben je in orde?’

'Amper.' Ann schudde nogmaals haar hoofd terwijl ze de man voor zich in haar opnam. Hoe kon zo'n kleine, iele jongen opgroeien tot zo'n grote man? Maar hoeveel was zij wel niet veranderd? Allicht, ze had nog dezelfde nieuwsgierige ogen en kon nog net zo lachen als vroeger, maar ze was een een vrouw geworden en eentje die een enorme kracht in zich verborg.
'Ik ben oké. Ik kan mijn mannetje wel staan.' Ergens in de bovenhoek van haar lach zat een mysterieuze trek verborgen.
Eindelijk werd een blik op Max geworpen die nog steeds met zijn bovenlip opgetrokken zacht stond te grommen. 'Sorry, hij is wat geschrokken. Max.' Ze aaide het dier een keer over zijn kop ter geruststelling.
Eigenlijk kon ze hier wel uren blijven staan, terwijl ze hem zou uitvragen over alles wat hij had meegemaakt, maar de herinnering dat ze zo aan het werk moest, bracht haar weer terug naar de realiteit. Met een vluchtig gebaar begon ze in haar tas te zoeken. 'Ik ben te laat voor het werk. Wacht,' verduidelijkte ze halfslachtig haar acties. 'Ik. Ja, hier!' Ze stak een kaartje omhoog waarop stond te lezen Ann Woods, biomedical engineer inclusief contactgegevens, die ze hem in zijn handen drukte. 'Je moet me beloven te bellen. Ik ben veel te enthousiast om je weer te zien.' Voor een kort moment legde ze haar hand op zijn onderarm, keek hem met dezelfde verwondering aan als een paar momenten eerder en knikte toen om zichzelf ervan te overtuigen verder te gaan. 'Tot snel.'

Ondanks haar woorden trokken de mondhoeken van Sam in een vermaakte lach omhoog. Hij liet zijn uitgestoken hand weer naast zich neervallen terwijl hij toe keek hoe ze zich van hem wegdraaide en begon weg te stappen.
Terwijl hij de bal weer met twee handen vastpakte, riep hij: 'Ik zie je snel weer. Dan neem ik je mee naar Bar 54.' En na die woorden rende hij weer op een drafje terug naar het basketbalveld waar zijn buren hem met grote grijnzen aan stonden te kijken. 'Je verliest nog eens je hoofd,' lachte Drake met een klap op Sam zijn schouder. 'Casanova,' zuchtte Evan die de bal uit Sam zijn handen sloeg en er mee weg begon te dribbelen.
Onschuldig grijnzend haalde Sam zijn schouders op, keek toen een keer achterom om haar gestalte nogmaals te zien lopen op de stoep, om zich eindelijk weer in het potje basketbal te voegen.

Hij had nog zoveel kunnen vragen. Heb jij die grote vent bewusteloos geslagen? Doe je aan een vechtsport? Hoe is het je vergaan, na het weeshuis? Ben je bij een fijne familie terechtgekomen? Hoe gaat het met je? En ergens, een klein stemmetje: Heb je soms nog wel eens mij gedacht? Vond je me echt aardig?
Maar in plaats daarvan kriebelde hij Max achter de oren na het beest even strak te hebben aangekeken over de rand van zijn zonnebril, en nam toen het kaartje aan. Het volgende moment voelde hij even haar hand op zijn onderarm, en toen was ze weg.
Had hij nog een afscheid gemompeld? Hij kon het zich niet herinneren. Het kaartje in zijn hand zag er professioneel vormgegeven uit. Biomedical enigeer. Wat dat betreft was die vraag die in zijn hoofd had gezworven goed beantwoord. Ze leek goed terecht zijn gekomen.
Hij stak het kaartje in zijn broekzak en rechtte zijn schouders. Vreemd, plots zo’n golf van positieve emoties te voelen: hij stond er altijd om bekend om weinig emotie te tonen, behalve woede. Geïrriteerd op zichzelf riep hij zich tot de orde, en stak de straat over om naar het gebouw te gaan waar hij in eerste instantie naar op weg was.

Delilah betrapte zichzelf erop dat ze even over haar schouder keek toen de man beloofde haar ooit naar een bepaalde bar mee te nemen. Sam de basketballer. Hij zou niet de eerste keer zijn die zoiets aan haar had beloofd. Hij zou ook niet de eerste zijn die ze de deur had gewezen voordat die was geopend.
Verderop riep ze een taxi aan en gaf het adres op waar ze vannacht het lijk had achtergelaten. Ze voelde zich plots terneergeslagen, starend naar de straten die langs gleden. Waarom bleef ze toch in godsnaam hier in Brooklyn? In die straten die kleefden van bloed, zaad, wroeging en herinneringen?  Waarom kon ze het toch niet allemaal van zich afzetten, de graven voor altijd gedag zeggen en ergens anders opnieuw starten, even gemakkelijk kunnen zweven door het leven zoals die goedlachse basketballer?
Maar ze wist het antwoord toen de taxi stopte en ze uitstapte in de georganiseerde chaos van rode en blauwe zwaailichten en afzetlinten. Dat wist ze altijd. Ze stapte langs nieuwsgierige, op afstand gehouden reporters heen, liet haar badge zien aan de politie en knikte tegen haar collega die foto's aan het maken was. Onder een zeil lag de man die ze had vermoord. Blote voeten staken er als vreemde blauwe wasbeelden onder uit. Het wendde niet, nooit. Maar terwijl één van de lijkenschouwers ter plaatse het zeil aan de kant schoof en het gezicht liet zien, en Delilah in de dode ogen staarde waarvan ze wist dat zij de laatste was geweest die hij had gezien, groeide er plots iets in haar onderbewustzijn. Een voorgevoel dat er iets op haar af zou komen in de toekomst, iets dat ze niet zou kunnen tegenhouden.

Het was alsof ze een geest uit haar verleden was tegengekomen en met die ontmoeting vochten verschillende emoties en gevoelens om de voorgrond. Als in een waas had Ann Max afgeleverd bij vrouw Brown, was ze naar de metro gerend en had ze nog net één weten te pakken die haar op tijd bij haar afspraak zou afleveren.
Met haar hand strak om de paal van de metro staarde Ann naar de voorbij schietende lichten. Damien. Hoe zou het hem zijn vergaan? Wat had hij meegemaakt sinds de laatste keer dat ze samen waren geweest? Had hij een gelukkige tienerjaren gehad? Hoe verging het hem nu? Was hij blij? Was hij gelukkig? Had hij een eigen familie weten op te bouwen?
Een familie. Nooit had ze iets anders gewild dan een familie vinden die haar zou liefhebben. Er was niks anders wat ze had gewild. Ze hoefde geen dure spullen, ze hoefde geen groot warm bed, ze hoefde geen grote familie. Ze had alleen maar één iemand willen hebben. Eén ouder die haar liefde zou geven, want zijzelf had zoveel liefde gehad om terug te geven.
Een wrange smaak proefde in haar mond terwijl ze haar ogen langs haar medereizigers liet glijden. Ooit zou ze iemand adopteren - een meisje, te oud voor de meeste stellen - en ze zou haar zo liefhebben dat het meisje nooit meer zou durven denken dat ze ongeliefd was.
'Next stop: Lafayette avenue.'
Zowel de gedachte aan Damien als aan adoptie vervaagde terwijl ze haar tas tussen haar voeten vandaan greep en uit de metro stapte.

In Jenny’s Tearoom vond ze haar zus, die net druk bezig was de inhoud van een grote zak koffiebonen in een machine te stoppen. Het was een koddig gezicht, want Jennifer Ennis was altijd de kleinste van het gezin geweest, nu balancerend op een trapje. Haar gezicht klaarde op toen ze zag wie er binnenkwam. ‘Del!’ zei ze opgetogen. ‘Momentje.’
Delilah’s mond plooide zich in een glimlach die alleen was gereserveerd voor haar zus, en liep zonder iets te zeggen achter de toonbank om de zak koffiebonen over te nemen en de machine te vullen. Jenny stapte met een diepe zucht van het trapje af. ‘O, je kwam als geroepen. Fijn dat je er bent.’ Ze riep naar een van de medewerksters dat die even het overzicht moest houden, en liep toen met Delilah naar een tafeltje. Het theehuis was niet groot, maar knus; een kamer vol door Jenny zelfopgeknapte meubels en gevonden, schattige snuisterijtjes, en Jenny zelf liep er rond als een barones in een zachtblauwe jurk met een geelzijden omslagdoek. Haar theehuis was een plek waar geen heteroseksuele man zich zou wagen, want hoewel nergens zo genoemd of opgeschreven, diende Jenny’s Tearoom als een veilige plek voor vrouwen.
‘Zo, laat eens zien hoe het met je is,’ zei Jenny toen ze aan een tafeltje verder naar achteren zaten, een dampende kop thee voor hen. Voordat Delilah goed en wel kon protesteren, had haar zus haar hand gepakt en de handschoen van haar vingers geplukt. Delilah voelde de huid van haar zus tegen haar vingers aan, en voelde gelijk de connectie als een oud, vertrouwd mechanisme die hun energie aan elkaar verbond.
‘Oh zus, wie heb je nu weer te pakken gehad.’ De blik van haar zus flitste meelevend omhoog naar haar gezicht.
‘Degene die Louise zo had toegetakeld, weet je nog?’ Delilahs stem was zacht, maar met een onmiskenbare hardheid.
‘Ja, dat weet ik nog heel goed. Maar ik wou dat er een andere manier was geweest. Net zoals bij al die anderen.’ Haar vingers gleden over Delilahs huid en haar gezicht klaarde plots op. ‘Wat nu Delly, wie is die knappe man?’
Delilah kreunde. ‘Hij sprak me aan op straat, meer niet.’
‘Die lách.’
‘Jen, alsjeblieft.’
Jennifer liet Delilahs hand los en keek haar sceptisch aan. ‘Ik weet hoe je over mannen denkt, maar wie weet wat voor goeds het je eens kan doen, zo’n iemand die zo’n goede ziel heeft.’
‘Hoe weet jij dat nu? Heb je hem aangeraakt?’
‘Nee, jij dan wel?’
‘Ik wil het niet over flirts hebben, Jen. Vertel me liever over die vrouw in de hoek.’
Het gezicht van Jenny werd weer serieus. Even wierp ze een blik naar achteren, waar een jonge vrouw aan tafel zat met een van de medewerksters. Ze zat met haar rug naar Delilah toe, maar Delilah had in de aanraking met haar zus het beeld van de vrouw voor zich gezien. Een blauw oog, rode plekken in de hals waarvan ze beiden wisten dat iemand haar had geprobeerd te wurgen. Jennifer zei zacht: ‘Het is het beste als je zelf met haar praat en haar herinneringen voelt. Maar doe alsjeblieft niets overhaast. Misschien zijn er andere oplossingen.’

Hoewel ze soms afgeleid was geweest door herinneringen aan lang vervlogen tijden, was de werkdag snel aan haar voorbij getrokken. Ze had met wat belangrijke stakeholders gepraat, maar was voornamelijk bezig geweest in het lab. Het was 4:36 pm geweest toen ze had besloten dat het wel mooi was geweest en nog even een koffietje zou gaan drinken om de gedachten over haar onderzoek een plekje te geven in haar hoofd, om ze als ware weg te stoppen in de juiste archieflades zodat ze ze makkelijk weer zou kunnen vinden op een later moment.
Ann had Jenny's Tearoom wel eens eerder gezien, maar ze was nog nooit eerder daadwerkelijk naar binnen gelopen. Dat deed ze nu wel. De deur klemde een beetje en met iets te veel kracht duwde ze de deur open waardoor die met een knal open vloog. 'Sorry!' Ann voelde haar wangen rood kleuren terwijl ze snel de deur weer achter zich sloot.
Met een verontschuldigende blik op haar gezicht, stapte ze snel naar de bar toe.
Wachtend op de persoon voor haar, liet Ann voorzichtig haar ogen over het kleine cafétje gaan. Ze had al gedacht dat het klein was vanaf buiten, maar vanbinnen leek het nog kleiner. Het had iets knus, iets warms en iets vreemd veiligs, misschien alsof de eigenaar hun best had gedaan om het verkeerde type buiten de deur te houden. Aan de ene kant van de ruimte zag ze twee vrouwen die dicht bij elkaar zaten, hun handen net nog in elkaar, maar nu los. Aan de andere kant zag Ann twee andere vrouwen. De vrouw met de rug naar haar toe zat zachtjes te knikken en bijna hadden Ann haar ogen verder gegleden zonder het te zien, maar daar zag ze het. Zacht balde ze haar handen samen tot vuisten. Misschien was het intuïtie, misschien was het haar eigen verknipte verleden, maar ze wist instinctief wat er was gebeurd. De wereld leek soms zo kapot. Was het nog wel te redden?

De deur knalde open en Delilah maakte een mentale aantekening dat ze Jenny eraan zou herinneren dat ze de hele tearoom weer eens onder handen moesten nemen. Ze zag een blonde vrouw op de drempel staan die ze nog niet eerder had gezien. Op datzelfde moment ging de telefoon, en Jenny keek vragend naar haar. Delilah zei: ‘Neem maar op, ik regel het.’
Ze stapte naar de bar toe, ook haar andere handschoen uittrekkend en die in haar rok verbergend. Snel liet ze haar blik gaan over de vrouw. Ze schatte haar even oud als zijzelf ongeveer was. Haar blonde lokken vielen op een speelse manier langs haar knappe gezicht, en Dalilah zag dat ze eruit zag als iemand die gauw lachte, maar nu had de nieuwkomster een verbeten trek om haar mond die haar gelijk opviel. Automatisch flitsten Delilahs ogen verder, zoekend naar kleine tekenen van mishandeling die er zijn als je wist waar je naar moest kijken. Die zag ze niet, al waren de knokkels van haar rechterhand licht geschaafd.
Maar uiterlijk kan bedriegen. Misschien was dit gewoon een vrouw die kwam voor een kop thee – dat waren er ook genoeg – maar Jenny en zij hadden geleerd nooit van iets uit te gaan.
Terwijl de medewerkster de andere vrouw hielp, knikte Delilah de nieuwkomster toe. ‘Goedemiddag.’ Ze glimlachte niet, maar haar stem was vriendelijk. ‘Wat kan ik voor je inschenken?'

Later in de middag vond Damien de weg naar zijn auto weer. Een parkeerwachter was zojuist bezig iets in zijn boekje te krabbelen en keek op toen Damien naderde. ‘Sir, is dit uw auto? Ik zie dat u geen parkeergeld heeft betaald…’
Rustig klikte Damien zijn auto open. Hij kon altijd genieten van dat moment – de trouwe bliep, en dan de zijspiegels die automatisch uitschoven en de LED-verlichting die aanknipte als een uit zijn slaap ontwakende panter. Zijn velgen waren wel eens aan een vernieuwing toe, dacht hij. Misschien compleet zwarte, passend bij de rest.
‘Sir?’
Damien haalde zijn zonnebril van zijn gezicht, knipperde even tegen de gouden avondzon, en richtte zijn blik toen op de parkeerwachter. Het was een dikke man, kaal onder zijn pet, die hem met de gezichtsuitdrukking van een boze koe aankeek. Damien zei simpelweg: ‘Verscheur die bon en vergeet dat ik hier stond.’
Hij stapte de auto in terwijl de snippers van het ticket naast hem in de goot dwarrelden. Hij keek even nadenkend naar de agent. ‘Weet je wat,’ zei hij. ‘Loop naar die witte BWM daar verderop en bekeur die. Doe maar een leuk bedrag, iets hoogs.’
Had hij die rotzak die de parkeerplek voor zijn neus had weggekaapt toch nog terug kunnen pakken, hoe kinderachtig ook. Hij trok de deur dicht, klikte de gordel vast. De sportwagen reed met een diepe brul weg, de arme parkeerwachter die op weg ging naar de BMW achterlatend.
Onderweg luisterde hij naar muziek, zijn vingers met de maat op het stuur trommelend. Vandaag was een goede dag geweest, besloot hij. De koffer was afgeleverd en de afspraak met het advocatenbureau was goed verlopen. Die oude tang met haar grijze mantelpak had hem vreemd aangekeken toen hij binnenstapte en had zelfs durven protesteren tegen zijn eisen voor samenwerking, maar dat had ze niet lang volgehouden.
Ja, vandaag was een goede dag. Eén ding waar hij nog over twijfelde. Zou hij Ann benaderen?
Toch was het een iets minder goede dag dan hij had kunnen bedenken. Op de hoek naar de straat waar de Santini’s de leiding hadden, een slechte wijk waar amper iemand durfde te komen, wierp hij toevallig een blik de steeg in. Gelijk trapte hij op de rem. Hij had amper de gordel losgeklikt of hij was de steeg ingevlogen. ‘No no no, mierda, mierda, nee!’ Een lange, slungelachtige jongen met donker krulhaar lag op een vreemd verwrongen manier tegen de muur aan. Zijn shirt was ooit blauw geweest, maar nu paars van het bloed. Vloekend vlogen Damiens ogen over het lichaam, er haastig bij neerknielend. Goddank, hij leefde nog. Vier kogelwonden. Een briefje dat naast de gewonde was achtergelaten, liet weinig aan de verbeelding over: Trek jullie terug uit de deal.
‘Nee, Leandro, verdomme! Blijf leven, escúchame!’ Snel diepte hij zijn telefoon op uit zijn zak. Normaliter bleef hij het liefst verre, verre van de politie, ziekenhuizen en wat dan ook; maar hij liet Leondro hier niet doodbloeden. Snel propte hij de notitie in zijn broekzak. ‘Ja, hallo, 911? Ik heb een ambulance nodig.’

Bijna was ze vergeten waar ze zich ook al weer bevond. De stem van de vrouw achter de balie deed haar opschrikken en terug trekken in de realiteit. 'Oh sorry,' mompelde ze terwijl haar ogen vluchtig langs de menu kaart gleed ook al had ze al geweten wat ze wilde voordat ze binnen was gekomen. 'Heb je een cappuccino met havermelk?'
Pas nu keek Ann op naar de vrouw en besefte zich dat het dezelfde vrouw was die zojuist nog aan het tafeltje had gezeten. Ze had iets warms hoewel Ann voorvoelde dat ze die kant niet vaak liet zien en ergens iets bekends, alsof Ann haar wel eens vaker had gezien. Op televisie misschien? Op straat?
'Ik heb hier altijd al eens willen binnenlopen. Het ziet er altijd zo knus uit vanaf buiten.' Ze wreef haar handen langs elkaar om de spanning weg te wrijven en trok haar lippen in een glimlach. 'Ik kan bevestigen dat het knus is.' Een vluchtige blik werd geworpen op de vrouw met de blauwe en rode plekken voordat Ann snel haar blik weer afwendde en op de barista wierp.

Soms dan verzuchtte Sam zich dat hij nooit dit werk had moeten gaan doen in New York off all places. Er was nooit rust in deze enorme stad en was dat wel, dan was het enkel omdat zijn collega's dichterbij waren geweest. Maar zelfs al moest hij dagelijks mensen laten gaan omdat hij te laat was of omdat er niks meer te doen was aan de verwondingen, dan nog was hij tevreden met het werk dat hij deed. Niet dat hij nooit 's avonds huilend in bed lag - God, als er dan weer een kind was gestorven, of een ouder waar de kinderen bij waren geweest, of iemand had zijn hand vastgegrepen in die laatste momenten -, maar alles samen genomen redde hij meer levens dat hij er liet gaan.
De radio, die stil was geweest, ging ineens af en een vrouwelijke stem klonk luid en duidelijk door de speaker. Meteen draaide Emma, zijn collega, de sleutel om in het slot. 'Waarheen?' klonk Sams stem toonloos en gehaast.
Nog geen 5 minuten later, reed de ambulance de betreffende straat in. Sam was als eerste uit de ambulance, zijn eerste hulp kit in zijn hand geklemd. 'Wat is er gebeurd?' riep hij nog voordat hij bij de jongen in het paarse shirt neerzakte, zijn ogen over het lichaam en toen het gezicht liet gaan. 'Ademt hij nog? Ben je wakker?' Die laatste vraag was gericht op de jongen zelf en met een zachte tik sloeg hij de jongen op de wang die met moeite zijn ogen weer opende.
Adrenaline gutste door Sam zijn lichaam heen. Het was nog maar een jongen. Hij zou het overleven, daar zou Sam zorg voor dragen. Zonder te hoeven kijken ritste Sam zijn kit open, greep de verband schaar en zette deze in het shirt van de jongen. Hij moest de schade zien om in te kunnen schatten wat de volgende stap zou zijn: mee naar het ziekenhuis of acute zorg.

Hoewel Delilah niet in het theehuis van haar zus werkte, had ze geholpen hem op te zetten en wist alles te vinden. Ze maakte de cappuccino voor de nieuwkomster klaar. Jenny presteerde het om de prachtigste tekeningen en patronen in koffie te tekenen, maar deze klant moest het maar doen met een uitgelopen vlek die het meeste weg had van een amoebe. Ze glimlachte nu toch even op het complimentje van de ander. ‘Het is de zaak van mijn zus, en het is inderdaad een fijne, veilige plek. Je bent van harte welkom.’
Bij het aangeven van het kopje en schoteltje raakten hun handen elkaar even. Delilah voelde de energie van de vrouw door haar bloedbaan trekken, van haar hand in haar arm en schouder, haar hals, haar hoofd. Alles om haar heen ebde weg; tijd en ruimte kregen andere dimensies. Een man. Groot, veel groter dan zij was. Een kind. Klein. Zij. Boos, woede.
Delilah knipperde. De tearoom was er weer, de blonde vrouw tegenover haar. Ze trok haar handen terug en pakte een doek op. Het hele moment had amper een seconde geduurd. Terwijl ze het aanrecht achter de bar schoonveegde, overdacht ze de herinnering. Ze had vanuit de ogen van een kind gekeken. Mishandeling? Ze kon het niet zeggen, maar de herinnering was te ver weg geweest om recent te wezen. Maar toch moest het bij de vrouw altijd op de achtergrond aanwezig zijn, wachtend in het onderbewuste – anders had Delilah die niet gevoeld.
Iemand had jam geknoeid op het aanrecht. Rood, donkerrood. Rood op haar theedoek. Rood als bloed. Nee. Niet aan denken. Ze was nu in de veilige haven.
‘Ik ben Delilah, mijn zus heet Jenny, maar dat had je ongetwijfeld kunnen raden.’ Ze legde de theedoek weg. Ze vermoedde dat de vrouw niet in nood verkeerde, maar als ze iets had geleerd was het niets aan te nemen. ‘Kom je hier uit de buurt?’

De tijd tussen het telefoongesprek en de komst van de ambulance waren de langste die Damien had meegemaakt. Hij was geen verpleger, hij wist er weinig van af – o jawel, hij had van Rodrigo geleerd hoe je kogels uit wonden kon halen met een pincet en welke alcohol je kon gebruiken om infecties te voorkomen. Maar vier kogelwonden bij een zwaargewonde die niet bij bewustzijn was, was andere koek. Helemaal als het de jongen was die je als broer was gaan zien.
Hij miste delen. Hij had Leandro’s slappe hand vast. In het Spaans zei hij hem te blijven vechten. Het komt goed, ik beloof het je, het komt goed. Het volgende moment was plots de ambulancebroeder daar. Hij zei iets tegen Damien die het eerst tot zich door moest laten dringen. Wat was er gebeurd? De Hammons hadden verhaal komen halen. Een waarschuwing om hun plannen niet te dwarsbomen. Nee, dat kon hij niet zeggen. ‘Kogels… 10mm… Ik vond hem hier.’ Was dat zijn stem? Zo schor? ‘Het is mijn broertje. Help hem, alsjeblieft…’

Iets in de andere vrouw maakte dat je graag met haar praatte, zo merkte Ann meteen toen ze haar eigen mond weer opende om antwoord te geven op de vragen van de ander. 'Ik werk hier in de buurt. Ik woon zelf in de buurt van Two Bridges. Veel te duur om eigenlijk echt te wonen, maar goed ik heb dan ook ongeveer een appartement van één vierkante meter.' Nu met een daadwerkelijke lach tilde ze de koffie naar zich toe. 'Bedankt. Ik zal je niet verder vervelen met mijn levensverhaal.'
Met een knipoogje liep Ann naar één van de tafeltjes toe. Zo snel als de slechte herinnering was verschenen, was die ook weer verdwenen. Met de koffiemok tussen haar twee handen geklemd, liet Ann haar blik afglijden naar de mensen die buiten langs het kleine, veilige theehuis liepen. Ze moest hem bellen. Ze had niet gewild dat de persoon die haar het gouden armbandje had gegeven haar meldingen zou gaan doen van plekken waar de politie hulp kon gebruiken omdat ze bang was geweest dat het mentaal te veel zou zijn, maar nu wist ze dat ze dat toch wel wilde. Ze zat normaal gesproken de halve dag alleen op het lab. Ze had geen gezin waarvoor ze thuis moest zijn. Ze had genoeg tijd om te helpen waar dat kon en de aanblik van de vrouw in de hoek had die gedachte die al tijden in haar hoofd rondspookte alleen maar versterkt. Ze wilde helpen en goed doen en dat zou ze gaan doen.

Ziekenhuis was de conclusie waartoe Sam kwam en binnen no time lag de jongen op een brancard. 'We geven hem voor de zekerheid zuurstof,' sprak Sam systematisch tegen Emma terwijl ze de jongen de ambulance in duwden. 'En op!' De brancard kwam omhoog. Sam greep naar de muur waar hij een masker uit haalde en zette deze op het gezicht van de jongen. 'Leandro. Kom, je moet wakker blijven,' sprak hij tegen de jongen terwijl zijn handen de riempjes vonden om de jongen vast te leggen en zijn voet het bed ondertussen vastduwde.
Het was de derde keer dat hij opkeek naar de omstander. De eerste bij aankomst, de tweede toen de ander hem had gesmeekt zijn broertje te redden, de derde nu. 'Je mag mee. Voorin, gordel om. Emma, deuren dicht.'

Delilah had geknikt naar de blonde vrouw. Een appartement in Two Bridges – een vrouw met de financiële middelen om voor zichzelf te kunnen zorgen. Nee, dan was ze hier waarschijnlijk gewoon binnengelopen puur met het idee cappuccino met havermelk te halen.
De vrouw met de blauwe plekken kromp lichtelijk ineen toen ze bij haar aan tafel ging zitten, maar Delilah glimlachte haar toe. Haar stem was zacht en warm, een toon die je anders niet gauw bij haar zou horen. ‘Caitryn, was het toch? We zijn hier om je te helpen.’
Ze had al wat kunnen zien bij de aanraking van haar zus, maar toch overspoelde haar de herinneringen van Caitryn haar als een vloedgolf. De woede, pijn, angst en wanhoop van de vrouw bleven als een misselijkmakende smaak in haar mond achter toen ze haar handen uiteindelijk terugtrok. Ze voelde een steek in haar hart. Caitryn zat wat voorovergebogen en Delilah wist waarom, dat had ze maar al te duidelijk in de herinnering gezien.
‘We gaan je helpen, Caitryn.’ Haar stem was zacht, warm maar met een grimmige ondertoon die de dader niets goed beloofde. ‘Je kan hier blijven zolang dat nodig is. Je bent hier veilig.’
Ze stond op en ving Jenny’s blik, die achter de toonbank stond. Soms konden de problemen die vrouwen hadden opgelost worden door de politie. Maar soms zou dat het alleen maar erger maken, zoals Caitryn, die op de criminele lijst stond, en een mishandelende echtgenoot thuis op de bank had. Delilah overwoog haar opties. Ze vermoordde niet iemand als er andere opties waren. Misschien kon ze deze Victor eerst eens zelf opzoeken.

De straten schoten voorbij. Ondertussen was bij Damien de eerste schrik gedaald en vlamde woede in hem op. Verdomme, hoe hadden ze het gore lef gehad om met hun poten aan zo’n jonge knul als Leandro te komen? Als hij weer thuis was, dan… maar hetzelfde ogenblik overviel de angst dat Leandro alsnog zou kunnen sterven en kon hij aan niets anders denken.
Bij het ziekenhuis aangekomen stond hij opeens bij de achterkant van de ambulance zonder dat hij zich kon herinneren dat hij was uitgestapt. De ambulancebroeder met de lichtbruine ogen. ‘Bedankt.’ Zijn stem, weer zo schor alsof hij een pakje sigaretten had gerookt. ‘Bedankt.’
Binnen – bezoekers, zusters, verplegers. Die geur... eucalyptus en alcohol. Rolbrancard met Leandro erop, bleek, zo bleek. Klapdeuren waardoor hij de operatiekamer in werd gerold. Wachtkamer. Formulier. Damien staarde naar de formulieren die hij in zijn hand had gekregen, en vulde toen met een onvaste hand de gegevens in. Naam. Hij wist niet eens Leandro’s echte achternaam. Van de straat geplukt. Een Santini, net als hij nu.
Uiteindelijk ijsbeerde hij de wachtkamer door. Kwaad, razend, boos, angstig, wanhopig. Hij had Rodrigo gebeld die een scheldkanonnade door de telefoon brieste waarvan Damien zelfs nog wat had kunnen opsteken. Withete woede. Ze zóuden ze, die klootzakken.
Het volgende moment zat hij op een van de stoelen met de handen in het haar en kon niets anders doen dan wachten.

Een kort tekstberichtje was alles wat ervoor nodig was om het op te zetten. Hij reageerde bijna meteen en hoewel zijn berichtje kort en bondig was, kon Ann het enthousiasme erin voelen. Haar handen trilden een beetje toen ze de koffie uit haar mok dronk en haar hart klopte hard in haar borstkas bij het idee dat ze elk moment een bericht zou kunnen krijgen. Maar het bleef stil. De koffie raakte op en buiten bleven de mensen langslopen. In het zaakje zaten nog altijd dezelfde mensen op gedempte toon te praten. De wereld was rustig, draaide gewoon door alsof er niks was veranderd.
Terwijl Ann op stond schoot nogmaals de herinnering van die ochtend in haar hoofd. Damien. Ze hoopte dat hij zou bellen, maar zelfs vroeger had ze het al moeilijk gevonden om hem in te schatten.
Haar voeten brachten haar naar het tafeltje waar de vrouw die Delilah heette en de vrouw met de verwondingen zacht zaten te praten. 'Je bent sterker dan je denkt.' Ann had haar handen voor zich gevouwen en om haar mond lag een bemoedigende glimlach. 'Mocht je ooit met iemand willen praten die een idee heeft van wat je meemaakt...' Ze schoof haar visitekaartje over de tafel heen. 'Bel me.'
Nog een blik op beide vrouwen en toen draaide ze zich om.

Het was altijd als een simpel knipperen van je ogen. Het ene moment zat je te kletsen, het volgende moment werd je opgeroepen en gaf je je alles om iemands leven te redden, en daarna was het ineens klaar. Dan liet hij zijn naam achter bij de balie en als de patient ontslagen zou worden zou hij een simpel bericht krijgen met de kernwoorden. De persoon voor wie hij had gezorgd werd een patiënt, werd een simpel op feiten gebaseerd berichtje.
Sam waste zijn handen in de personeelswc en keek naar zijn eigen gezicht. Tussen zijn ogen, boven zijn neus, zaten kleine rimpels verborgen van al die keren dat hij met gefronsde wenkbrauwen alles probeerde te geven wat hij had. Hij probeerde naar zichzelf te lachen. Nog maar twee uur, dan kon hij naar huis. Tenminste, als het werk dat toe liet.

Terwijl de blonde dame praatte, keek Delilah haar even geringschattend aan. Voor een moment had ze haar ingeschat als een sociale werker, of iets in die trant – die kwamen hier immers wel vaker, ze hadden goede contacten – maar haar visitekaartje vertelde dat ze een biochemical engineer was. Ann, was haar naam. Toen verdween het visitekaartje in de tas van Caitryn.
Het volgende moment praatte ze zacht met Jennifer toen er twee mannen in pak binnenkwamen. Ze zag uit haar ooghoeken Caitryn ineenkrimpen. Jenny was gelijk naar voren gelopen. ‘Het spijt me heren, het is bijna sluitingstijd. Ik serveer niets meer.’
‘Onze verontschuldigingen, miss. We komen alleen even kijken.’ Delilah was naast haar zus opgedoken. De man die had gesproken was gespierd, met een rond gezicht en grijzend haar. Hij stelde zich voor en handen werden geschud. Delilah keek niet naar Jenny, maar ze wist hoe het gezicht van haar zus eruit moest zien. Weinig informatie. Wie deze mannen ook waren, ze waren getraind in hun emoties.

Gewapend met een muesli reep en een blikje cola, stapte Sam weer op de bijrijdersstoel terwijl Emma achter het stuur kroop. In stilte keek Sam naar de voorbij trekkende mensen en straten terwijl ze terug reden naar hun standplaats. Overal door New York stonden altijd ambulances opgesteld zodat ze zo snel mogelijk ter plaatse zouden zijn in gevaar van nood.
Emma, een vrouw van eind dertig, was haar gewicht in goud waard. Ze kon het busje door elke situatie heen duwen en was enorm goed in het gerust stellen van de omstaanders. Ze was bovenal heel sensitief en dat was waarom Sam zo graag met haar samenwerkte. Ze konden de hele dag grapjes maken, maar op moment zoals deze, wanneer Sam stil wilde zijn, was zij dat ook zonder dat het voelde alsof één van de twee in moest leveren.
Sam had al heel snel geweten wat hij wilde worden. Als jonge jongen had hij gezien hoe impactvol de mannen en vrouwen van de ambulance konden zijn. Hij had heel hard en lang moeten werken en leren om te komen waar hij was geëindigd, maar het was het pad dat hij altijd voor zichzelf had gezien en het was alsof het hem inderdaad op het lijf geschreven was. Hij kon zich geen betere baan voorstellen. Elke dag was anders, je verveelde je nooit en hij kon echt een verschil maken.
Recentelijk was er echter een probleem dat hem zwaar op het hart lag, iets waarover hij het met niemand had gehad. Iets waarvan hij niet begreep hoe het was gekomen en wat hij ermee moest. Zijn vingers zochten naar het radio knopje en draaiden de muziek wat harder. Nee, daar wilde hij nu niet aan denken.

Wat had ze gedacht? Dat ze meteen een berichtje zou krijgen? Thomas Shield - ongetwijfeld een schuilnaam - had haar dan wel gevonden en haar gevraagd voor haar hulp, dat betekende niet dat ze op elk moment brute kracht nodig hadden. Het was stom geweest van haar om te denken dat ze meteen erop uit gestuurd zou worden.
Dat alles bedacht Ann zich terwijl ze Max achter zijn oor kriebelde en met de afstandsbediening de televisie aanzette. Max rook nog naar dat vieze vlees uit een blikje wat hij zo enorm lekker vond, maar dat eigenlijk haar eigen eetlust altijd een beetje verpeste. Vandaar ook dat haar eigen kom soep nog altijd op het tafeltje stond. 'Oh Maxie,' zuchtte ze terwijl ze langs de kanalen zapte. 'Het is ook wat.' Max liet een diepe zucht horen alsof hij het met haar eens was.
Een reality programma, één of andere show, het nieuws. Ann bekeek met opgetrokken wenkbrauwen de filmcamera beelden van een blauwe auto die met enorme snelheid door de straten reed, gevolgd door een drietal politie auto's. Bijna raakte de auto omstanders en je zag de camera steeds op tijd weg trekken. Die straten.
Ann sprong op en rende naar het raam toe. Ze kon de helikopter al horen. Alle twijfel was meteen verdwenen. Ze rende het kleine appartementje op de tweede verdieping uit en begon naar beneden te sprinten. Terwijl ze rende vouwden haar vingers zich om de groene steen van het gouden armbandje. Nog voordat ze beneden stond was haar hele lichaam gehuld in een donker groen pak met gouden accenten. Als ze maar niet te laat was!
Zo snel als ze konden, brachten haar benen haar vooruit. Door de mensen heen, langs de straat naar het kruispunt. Daar, daar kwam de auto aan! Haar hart klopte in haar keel. In theorie wist ze dat ze het kon, maar kon ze het ook in de praktijk?
Het leek alsof de tijd vertraagde. Haar stappen brachten haar naar het midden van de weg. Ze draaide zich om en zette haar hakken in het wegdek. Voor een milliseconde keken ze elkaar aan, zij en de bestuurder. Het was een man met gebroken tanden en een grote tatoeage op zijn gezicht. Toen bracht ze net op het juiste moment haar arm naar voren waardoor de auto en haar vuist elkaar met een enorme kracht raakten.
Net op tijd bedacht ze zich om te bukken, terwijl een schaduw over haar heen vloog en enkele meters verder tot stilstand kwam. Haar hele arm leek te trillen, te pulseren. Ze hoorde geschrokken geluiden. De alarmen van de politiewagens kwamen dichterbij en hun blauwe lichten flikkerden ineens in haar gezicht. Hijgend kwam ze overeind. Uit de drie wagens kwamen agenten gesprongen die met opgetrokken wapens naar de blauwe auto toe sprinten die nu op zijn kop was geëindigd. Ergens boven haar hoorde ze de helicopter vliegen. Met haar linker hand pakte ze de ander vast en draaide hem voorzichtig open. Het pak was onbeschadigd.
Heel langzaam, heel voorzichtig, trokken haar lippen zich omhoog. Wat een onvoorstelbare kracht.

Evenals Ann was Delilah er in de vroege avond op uitgetrokken, en ook in vermomming. Maar Delilah had geen spandex outfit die naadloos op haar lichaam aansloot. Ze wilde niet herkend worden, maar haar doel was om klootzakken uit de tent te lokken en een lesje te leren. Haar donkere lokken waren verborgen onder een blonde boblijn-pruik; haar ogen waren zwaar en zwart opgemaakt en onder haar leren jasje droeg ze een strakke broek. Vrouwelijk, maar praktisch. Als het op vechten of wegrennen uitkwam  wil je niet gehinderd worden door zwierige rokken of losse haren.
Hoewel Caitryn daar nooit een woord over had losgelaten, wist Delilah door haar herinneringen waar ze moest zoeken. Terwijl ze door de straten liep en de zijstraten telde, besefte ze dat de komst van die twee heren in de theezaak haar niet lekker zat. Ze hadden wat vragen gesteld, maar waren daarna ook weer weggegaan op Jenny’s aandringen. Delilah had getwijfeld haar badge te laten zien en te vragen wie ze waren, maar had dat achterwege gelaten, niet wetende of ze hen kon vertrouwen. Wat als een andere detective een link had gelegd tussen de moorden en de vrouwen die in het theehuis waren gezien?
Wat een dag, maar hij was nog niet voorbij. Ze was doodop en verlangde naar haar kleine appartement, om in bad te gaan en twintig uur te slapen. Maar ze had geen tijd. Niet voor Caitryn, niet omdat die mysterieuze mannen opeens waren opgedoemd.
Bij het juiste portier aangekomen wachtte ze onopvallend, daarna een jongen charmerend die net naar buiten kwam. Ze glipte de gangen in en nam de trappen naar de derde verdieping. De lampen van het trappenhuis waren felle TL en de muren waren bedekt met stickers, posters en graffiti. Soms knerpten haar laarzen op glasscherven en het stonk er naar wiet. Nee, soms verbaasde het niet dat mensen die in deze omstandigheden leefden, zich naar de omstandigheden gingen gedragen. Maar dat hield niet in dat ze zich als beesten konden opstellen naar zij die zich niet konden verdedigen.
Ze klopte op de deur bij nummer 193 en wachtte. Haar hand was gesloten om het lemmet van een mes in haar mouw en ze riep zoet: ‘Meneer Harrow? Ik heb een bestelling voor u...’

Damien zat in zijn auto, maar de motor was uit en hij staarde voor zich uit. Zijn polsen lagen op het stuur, de vuisten gebald. Hij had zijn jasje uitgetrokken en de mouwen van zijn overhemd waren opgerold, lijnen en patronen van tatoeages onthullend.
Daar in de steeg was het gebeurd. Damien had nog geen meter verder gereden. De dokters hadden verteld dat Leandro nog leefde, maar dat het geen tien minuten later had moeten gebeuren. Zijn knokkels werden nog wat witter. Hij had behoefte om naar de wijk van die smerige klootzakken te rijden en met een mitrailleur alle ramen in te schieten. Maar die opwelling ging voorbij. Hier moesten ze een plan voor maken. Zijn vader kennende, maakte hij die al. Maar Damien had nu geen behoefte aan plannen, sussen en beraadslagen.
Onwillekeurig hadden zijn vingers het kaartje van Ann uit zijn broekzak opgediept. Hij wist plots waar hij behoefte aan had. Zoveel drinken dat hij alles even vergat, maar bovenal, de zon die Ann heette weer zien. Met haar praten over tijden die zoveel gemakkelijker en tegelijkertijd ook gecompliceerder waren geweest. Hij tikte haar nummer in en appte: Hee, het was leuk om je weer te hebben gezien vandaag. Ben je vanavond vrij voor een drankje? Damien

Achter zich trokken agenten de man met de gebroken tanden uit de auto. Vanaf alle kanten kon ze zachte stemmen horen; gespannen, geschrokken, enthousiast. Ze zag mensen wijzen, naar de auto, naar haar. God ja, Thomas had hier iets over gezegd. Blijf niet te lang hangen. Ik regel het later wel met de politie.
Eén van de agenten leek inderdaad nu haar kant op te lopen, maar voordat hij een paar stappen in haar richting had gezet, sprintte Ann ervandoor. Ze drukte zich tussen de mensen door, langs de straat en schoot een steeg in. Adrenaline klopte in haar keel en vanuit haar maag leek een lachbui op te borrelen.
Verstopt achter een vuilnisbak drukte Ann nogmaals op het knopje en al snel zat ze weer in de outfit van hiervoor. Ze kon het niet helpen. Ineens moest ze lachen. Ze had nog nooit zo duidelijk de kracht gevoeld. Nog nooit was die tot zover in haar botten doorgedrongen. Nog nooit had ze zich zo duidelijk beseft dat ze hier echt iets positiefs mee kon.
Met een grote grijns op haar gezicht stapte Ann terug in de richting van haar appartement. Dat was ook het moment dat ze haar telefoon erbij pakte en het berichtje van een onbekend nummer zag verschijnen. Haar mondhoeken trokken al dan niet nog verder op. Zeg me waar. Ik kan binnen Manhattan er in een half uurtje zijn.
Acht minuten later stond ze, in een bordeaux rode rok met een zwarte coltrui en een gouden kettinkje, voor het raam. Max lag in haar armen terwijl ze samen naar de lichten beneden op straat keken. 'Dat heb ik gedaan Maxie,' fluisterde Ann zachtjes, nu dat ze rustiger was geworden vooral onder de indruk. En toen: 'Ik moet ervandoor. Pas jij op het huis?' Ze drukte het dier een kus op zijn hoofd.

Niet alles hoefde opgelost te worden in bloedvergieten. Victor Harrow was stomdronken geweest. Perfect, want dat zou betekenen dat hij waarschijnlijk haar niet eens zou herinneren. Delilah hem in de badkamer geduwd en had toen nauwgezet het rommelige appartement afgezocht. Met een aantal papieren en foto’s van het drugslab in de keuken was ze weer weggegaan. Genoeg bewijs om hem voor lange, lange tijd in de gevangenis te laten verdwijnen waar hij geen kwaad zou kunnen; en Caitryn zou moeten bekennen dat ze onder dwang had gestaan. Haar blauwe plekken zouden voor haar getuigen. Ze zou hulp nodig hebben, ja, maar ze zou veilig zijn.
Het volgende moment stond Delilah op de gang en kreeg ze een telefoontje van haar chef. Ze had gehoopt naar huis te kunnen gaan en op de bank te ploffen met een bak ijs, maar blijkbaar was deze dag nog niet met haar klaar.
In het trappenhuis trok ze de pruik van haar hoofd en wisselde van kleding; buiten nam ze een taxi en stond toen gauw op de straat waar het ongeval was gebeurd. Een drietal politiewagens blokkeerden de weg, hun zwaailichten rood en blauw knipperend en reflecterend in de ramen van de gebouwen. Overal lagen scherven op straat en stukken auto-onderdelen van plastic en metaal die ze niet kon identificeren. Haar scherpe ogen keken verbaasd naar de gedeukte, op de kop liggende auto. ‘Wat is er gebeurd?’ sprak ze een van de politieagenten aan die bezig was de weg af te zetten.
‘Een juwelenroof. Twee man, een bestuurder en iemand achterin. Wapens zijn in beslag genomen.’
‘Ja, oké, maar met de auto?’ zei ze ongeduldig.
‘Ooggetuigen melden dat er iemand op de weg stond.’
Huh. Dat was nieuw. Ze wierp een blik naar het tweetal dat geboeid op de straat lag. Even verderop stopte een ambulance. Ze moest haast maken voordat hij werd meegenomen. Snel stapte ze naar hem toe en knielde bij de mannen neer. ‘Wie stond er op de weg?’ zei ze kortaf.
De man lag op zijn rug; hij had een tatoeage op zijn gezicht van een of andere slang. Hij rolde met zijn ogen toen hij haar zag. ‘Val toch dood,’ kreunde hij.
Ze bukte wat naar hem over, haar ogen vernauwend tot spleetjes. ‘Kom op, praat tegen mij, man.’
‘Iemand… Donkergroen pak… Ik weet het niet.’
Nadenkend kwam ze overeind en keek naar de straat. Nee, deze twee mannen waren de enige gewonden. Als er iemand had gestaan, waar was hij dan nu? Hoe had hij deze auto kunnen laten ontsporen? Hoe had hij dit kunnen overleven?

Damien kwam niet uit Manhattan en ging er weinig heen, want de slechte straten (en een aantal goeie) waren territorium van de Ierse Hammons. Hij wist dat, als hij ook maar iemand van hun gang in de gaten kreeg, niet voor zijn daden in zou staan na wat ze Leandro hadden geflikt; en bovendien wist hij dat hij (en ieder die in zijn gezelschap was) ook niet veilig zou wezen als ze hem in de gaten kregen.
Maar Manhattan was niet puur kommer en kwel, en hij wist dat The Delancey een leuke bar was met een dakterras. Vooral als de schemering net was ingevallen, zoals nu, zou het uitzicht adembenemend zijn. En; ver weg van de Ierse pubs.
Hij had gedoucht en schone kleding aangetrokken. Hij had Ricardo, de persoon die hij als vader was gaan zien, gesproken via de telefoon. Ze hadden elkaar met grimmige stemmen beloofd morgenvroeg met de groep samen te komen om een wraakactie te plannen. Niemand raakte ongestraft een Santini aan.
Maar dat was morgen. Hij parkeerde zijn auto in de straat bij The Delancey, stapte uit en zette de zonnebril op. De avond was nu.

No sleep for the wicked. Emma duwde de ambulance tussen auto's door tot zo dicht mogelijk bij het ongeluk. Vanaf de voorruit kon Sam de schade al zien. Een auto, op zijn kop. Hopelijk hadden de bestuurder hun gordels gedragen, maar zover hij had gehoord waren ze in ieder geval uit de auto gehaald al beide zonder gevaar voor leven.
Sam sprong uit het busje en rende op een drafje naar het ongeval toe, gestuurd door één van de agenten die hem de juiste richting op wees. 'Ze liggen daar. We hebben ze al geboeid.' Sam knikte een enkele keer ter teken dat hij de man had gehoord en rende verder.
Plichtsgetrouw zakte hij naast de twee mannen neer. Het zou hem niet moeten uitmaken wie ze waren of wat ze deden, maar hij zou liegen als hij niet eerlijk zou toegeven dat hij liever zijn hulp aan een ander bood. Iemand die niet in een achtervolging met de politie was geraakt.
Zijn ogen gleden over de twee mannen heen. Beide bij kennis. De verwachte snedes van glas. Een buil op de ene zijn hoofd die snel blauw en paars zou worden. Een snee in de nek; hij had zijn gordel om gehad, thank God.
Hij kwam overeind om Emma te wuiven. Met zijn hand nog in de lucht, zag hij haar opeens. Ze was nog net zo adembenedend als die ochtend. Zijn mondhoeken trokken omhoog in een vrolijke grijns. 'Het lot is me positief gemund lijkt het zo,' sprak hij voordat de grijns weer verdween en de serieuze trek om zijn neus kwam. Hij greep de kit aan van Emma die naast hem was komen staan en hurkte bij de rechterman neer, die er het ergste uit leek te zien. Terwijl zijn handen naar de juiste spullen zochten, keek hij nog een keertje op. 'Geef me een paar minuten.'

Ann was er al eerder dan hij - New York ging veel sneller met de metro. Ze had even de bar rondgekeken, geconstateerd dat hij er nog niet was en was toen aan de bar gaan zitten. Ze was blij dat hij haar een berichtje had gedaan, al was bij nader inzien vanavond misschien niet de allerbeste avond. Ze was benieuwd hoe alles voor haar huis af liep en ze voelde zich zo sterk en krachtig dat ze bang was het vanavond ineens uit te schreeuwen in plaats van voor zich te houden zoals ze zichzelf en Thomas had beloofd te doen.
Steeds gleden haar ogen van de deur naar het gouden armbandje. Hoe daar een heel pak in paste begreep ze nog steeds niet, maar het bleek dat de overheid vergevorderde techniek bezat.
De barman stapte net naar haar toe of ze toch niet alvast wat wilde bestellen toen Damien binnen kwam lopen. Met een grote lach op haar gezicht stak Ann haar hand op om hem haar kant op te wuiven.
'Hé! Ik twijfelde of je het wel zou doen, contact opnemen,' zei ze terwijl ze haar armen om hem heen sloeg ter begroeting. 'Maar ik ben blij dat je bent gekomen. Ik wil alles weten.' In eenzelfde beweging als vanochtend gleden haar ogen eenmaal van boven naar beneden en weer terug terwijl ze zachtjes haar hoofd schudde. 'Kleine Damien. Wie had dat gedacht...' fluisterde ze zacht.

Net voordat hij de bar in wilde stappen, kreeg hij een berichtje van Jose, een van zijn andere ‘broers’. Leandro was weer wakker. Hij was uiteraard zwak en het zou lang duren voordat hij er weer was – maar hij leefde. Hij was in orde.
Met een zucht borg Damien zijn telefoon op. Hij moest even lachen; het werkte bevrijdend, meer nog dan diep ademhalen. Goddank, hij leefde - Leandro die zelfs Ricardo een glimlachje kon afpeuteren met zijn moppen; Leandro die sneakers spaarde. Hij leefde.
Damien schudde zijn hoofd, en stapte de bar in.
De atmosfeer van The Delancey was vervuld van geroezemoes, gepraat en glasgerinkel. Als altijd waar hij binnenkwam, spiedden Damiens ogen de zaal rond; altijd kon er gevaar zijn, maar hij zag niets wantrouwends. Wat hij wel zag, was Ann.
Ann! Hoe was het mogelijk, dat het jonge meisje met haar paardenstaart was veranderd in de jonge vrouw die aan de bar zat, pittig en warm tegelijk, vol zelfvertrouwen. De bordeauxrode kleur van haar rok stond haar prachtig. Het duurde een kort moment, een paar hartslagen, toen ze hem nog niet had gezien, en hij haar kon bekijken. Daarna draaide ze haar hoofd, en keek ze naar hem op met een lach die heel Manhattan zou kunnen opvrolijken.
‘Het is leuk je weer te zien,’ glimlachte hij op haar begroeting. Ik twijfelde of je het wel zou doen, contact opnemen. Ja, daar had hij ook over getwijfeld. Maar hij had het gedaan, impulsief, zijn verstand niet volgend. De omhelzing was kort, maar Ann was blijkbaar een vrouw die een oprechte warmte in alles wat ze deed kon leggen. ‘Jij bent ook behoorlijk gegroeid. Al was je altijd langer geweest dan ik,’ antwoordde hij op haar opmerking, en bestelde bij de barman het drankje dat ze wilde en bier voor hemzelf.
Hij deed de zonnebril af, klapte de pootjes in. Hij durfde het echter niet aan om hem op te bergen, maar haakte hem met een pootje achter de voorkant van zijn shirt. Was het slim, hier zittend, iedereen zonder moeite in de ogen kunnen kijkend? Nee. Maar weer moest zijn gezonde verstand het onderspit delven. Hij zou moeten opletten met wat hij zou zeggen, dat was het. Geen commando’s geven. Geen vragen waar ze het antwoord niet op zou kunnen willen geven. Hij wilde een drankje drinken met háár, niet met een marionet.
Zijn bruine ogen op haar gericht, zei hij: ‘Het is zoveel jaar geleden... Hoe gaat het met je?’

Delilah stapte een stuk de straat af en weer terug. Het was verbazingwekkend. Geen spoor van bloed. Wie had er voor die auto gestaan? Had diegene een donkergroen harnas van gewapend beton gedragen? Ze liep terug, gaf een agent op zachte toon wat bevelen en staarde een moment in gedachten verzonken naar de twee gewonden terwijl de politieman van haar wegliep. Het volgende moment zag ze dat het ambulancepersoneel was gearriveerd. Ze wilde van hen weglopen, toen een van de broeders haar plots familiair aansprak. Verward keek ze naar hem, want ze kende geen ambulancepersoneel - maar ze herkende hem gelijk aan zijn grijns. Een grijns die het einde aan New Yorkse criminaliteit zou kunnen maken. ‘Sam de basketballer,’ zei ze. Het was niet zozeer een begroeting als wel constatering. Ze beantwoordde zijn lach niet, maar haar stem klonk geamuseerd van verrassing. ‘Jij bent blijkbaar overal.'
Ze draaide van hem en zijn collega weg om ze hun werk te kunnen laten doen, lopend naar een groepje omstanders dat zich achter een pasgespannen lint had verzameld. Het was alsof haar zus naast haar stond en plagend in haar oor fluisterde: O Delly, die lách.
Ze kreunde inwendig. ‘Nee, Jen. Nee. Laat me met rust.'
Vastberaden duwde ze de basketballende ambulancebroeder in een hoekje van haar onbewuste. Aan de getuigen stelde ze een paar vragen, zo rustig mogelijk luisterend. Het leek onmogelijk; een persoon in een donkergroene outfit (met geel, of wit, of goud, een kleur die de getuigen niet goed hadden kunnen zien in dit licht), die een auto liet crashen en zonder een schrammetje in een steeg was verdwenen. Onmogelijk. Maar toch… zij wist als geen ander dat er meer was tussen hemel en aarde dan mensen dachten. Als zij met aanrakingen herinneringen kon zien, waarom zou er niet iemand bestaan die sterk was als de Hulk?

Als ze die ochtend zijn ogen had gezien, dan had ze het meteen geweten. Dan had ze niet hoeven nadenken en had ze niet getwijfeld om ervandoor te gaan; dan had ze meteen geweten dat het het jongetje van haar verleden was geweest. Zijn ogen hadden altijd zoiets mysterieus gehad. Zo scherp, zo opnemend, zo sprekend. Mocht er nog twijfel zijn geweest, dan was die nu helemaal verdwenen.
'Het gaat goed,' antwoordde ze op zijn vraag terwijl ze weer op de barkruk ging zitten. Haar blik bleef, hoewel niet op een vervelende manier, met een tikje ongeloof stug op hem hangen met elke beweging die hij en zij maakte.
'Ik heb zo lang gehoopt dat ik je weer zou zien. Dat we op dezelfde plek zouden gaan eindigen,' zei ze zacht terwijl ze haar handen in haar schoot vouwde. 'Ik heb zolang gewacht en het gaf me misschien wel hoop...' Ze zweeg een moment en wist toen toch haar blik af te wenden om het drankje van de barman aan te nemen. 'Maar toen ben ik je langzaam vergeten.' Een glimlach. 'Vreemd hoe de dingen kunnen lopen.'
Voor een seconde was ze stil, haar gedachten bij al die jaren dat ze in weeshuizen had gespendeerd. Na hem was er nooit meer iemand geweest met wie ze zulke goede vrienden was geweest.
En toen was de seconde voorbij. Haar mondhoeken krulden omhoog en ze hief haar glas op. 'Maar dat vroeg je niet. Cheers. Je vroeg hoe het met mij gaat.' Ze nam een slok en zette het glas weer neer. 'Zoals je hebt kunnen zien ben ik biochemical engineer. Ik ontwerp medicijnen. Ik woon samen met Max - die heb je gezien - in Two Bridges in iets dat lijkt op een schoenendoos. Maar het is mijn plekje en dat is alles wat ik zocht. En hoe gaat het met jou? Wat doe je, waar woon je, woon je samen?' Haar ogen twinkelden toen ze naar hem op keek. Het voelde vreemd genoeg alsof het gister was dat ze voor het laatst samen onder het bed hadden verstopt.

Was dat een flirterige ondertoon, vroeg Sam zich af terwijl hij aan de slag ging. Hij richtte nogmaals snel zijn blik op, maar ze was al omgedraaid en liep naar het lint toe. Allicht. Mocht ze hier straks niet meer zijn, dan had hij nu een idee van haar beroep. Hij zou haar absoluut nog een keertje mee uit vragen.
Ondanks de harde klap van de auto, waren de mannen in orde. Ze konden ter plekke verzorgd worden en hoefden niet mee naar het ziekenhuis. Iets wat de ene van hen herhaaldelijk gevraagd had. Die dacht waarschijnlijk een uitweg te kunnen zoeken via het ziekenhuis. Goed mis gedacht.
Sam waste zijn handen in het kleine kraantje in de ambulance. Terwijl hij zijn handen ruw met de antibacteriële gel inwreef, stapte hij weer uit de ambulance op zoek naar de vrouw die zijn hart zonder meer had gestolen. Hij vond haar bij het lint waarachter getuigen stonden te praten. 'Waarom zoek je de persoon die dit ongeluk heeft veroorzaakt? Zou je die niet dankbaar moeten zijn?' Op zijn gezicht was een lach te vinden die een ondeugend jongetje niet zou misstaan. 'Maar belangrijker. Bar 54. Kan ik je overtuigen om een drankje met me te drinken?'