A Marvelous City

Even stond Delilah in gedachten verzonken, twijfelend of ze een getuige of misschien zelfs de gewonde moest aanraken om een beter beeld te krijgen wat er was gebeurd. Maar dat was het nare met herinneringen; je wist nooit of je de goede te pakken kreeg. Eerlijk gezegd vond ze het voor nu gezegend. Ze had getuigen gesproken en videomateriaal zou volgen.
Sam sprak en haalde haar uit haar gedachten. Ze keek naar hem op; de lange gestalte met de lichtbruine krullen. Mal te bedenken dat ze wist hoe hij er onder dat donkerblauwe uniform uitzag. Gedeeltelijk, althans.
'Wat een heerlijk ongecompliceerde manier om naar de wereld te kijken,' antwoordde ze op zijn opmerking waarom ze degene die het ongeluk had veroorzaakt zocht. Het had een compliment of een belediging kunnen zijn. Maar toch trok haar mondhoek op in een steelse glimlach. Nee, ze had niet verwacht hem ooit terug te zien, na hun toevallige ontmoeting vanochtend - zeker niet binnen een dag. Misschien had het inderdaad zo moeten zijn.
Ze wilde al haar mond openen om één van haar standaard smoesjes te zeggen om flirterige mannen af te houden sorry, nee, geen tijd, geen interesse, geen zin, ik heb al een vriend, ik ben gay, ik ben er niet naar op zoek, maar ze gaf zich met een zucht over. Waarom eigenlijk ook geen drankje doen met deze knappe ambulancebroeder? Het was vast beter dan thuis zitten met haar eigen herinneringen.
'Allicht, antwoordde ze. 'Je had me het immers beloofd. Maar ik moet eerst nog terug naar het precinct en daarna langs huis. Geef me een uur.'

Ook haar stem was veranderd, warmer, voller, volwassener. Terwijl ze praatte over het verleden, gleed zijn blik even naar zijn vingers, die hij om het bierflesje had liggen. Ja, dat klopte. Ze hadden plannen gesmeed om samen te worden geadopteerd. Hun handen met secondelijm aan elkaar vastmaken zodat als iemand de één wilde adopteren, de ander mee moest; ze hadden geoefend om muisstil in een grote tas of koffer te kunnen zitten, zodat ze stiekem mee konden liften.
En de dromen hoe gelukkig ze zouden zijn als ze bij lieve ouders terecht zouden komen! Dat ze op vakantie zouden gaan naar verre plekken, en allebei een slaapkamer zouden hebben die ze niet met anderen zouden hoeven te delen. Dat hun ouders grapjes met hen zouden maken, en met hen televisie zouden kijken en cadeautjes zouden geven op verjaardag. Ja, bovenal hadden ze ervan gedroomd over een plek om gelukkig te zijn, geliefd.
Maar het leven loopt immers niet vaak gelijk met de dromen van een kind. Damien richtte zijn blik weer op haar. Het was stom om de zonnebril af te zetten, bedacht hij. Hij wist niet of ze hem deze dingen nu vertelde omdat ze dat wilde of omdat hij daar indirect om had gevraagd. Het verbaasde hem niet dat ze nu medicijnen maakte. Ann was altijd het meisje geweest dat de wereld wilde verbeteren. ‘Two Bridges is een fijne wijk,’ zei hij. ‘Ik ben blij te horen dat je je eigen plek hier hebt kunnen vinden.’
Haar ogen waren blauwer dan hij zich had herinnerd. Ze zou niet meer zo glinsterend naar hem opkijken als ze de waarheid over hem wist. Damien wist ondertussen precies wat hij wel en niet kon zeggen, en hij kon goed liegen – maar tegen Ann loog hij niet; hij weerhield simpelweg de complete waarheid.
Hij nam een slok bier en zei: ‘Ik ben freelancer, private investigator. Ik woon niet op zo’n fancy plek als jij, maar ik heb een goed appartement in East Harlem. In principe woon ik alleen, al loopt er een dikke zwarte huiskat rond in het complex die het af en toe presteert om via een open raam naar binnen te glippen.’
Even gleden zijn ogen naar de nieuwslezeres op het televisiescherm achter de bar, en keek haar toen weer aan. Hij zorgde ervoor nu niet direct aan te kijken, maar keek onopvallend naar het plekje tussen haar ogen. ‘Ik weet nog heel goed de dag dat je werd opgehaald voor adoptie. Waren ze goed voor je?’

Terwijl hij praatte, bestudeerde ze zijn gezicht; hoe het bewoog als hij zijn mond opende, hoe hij keek als hij iets uitsprak en hoe hij haar bekeek. Ergens diep vanbinnen vocht het jonge meisje om aandacht om liefde. Ze had hem zo graag als grote broer gehad die haar zou beschermen tegen het kwade van de wereld. Ze had zijn reis willen volgen terwijl hij opgroeide tot de man die hij nu was, die woonde in East Harlem met een zwarte huiskat die af en toe naar binnen kwam lopen. Ze hadden zo graag, zo lang broer en zus willen worden en toen waren ze elkaar kwijt geraakt.
Ze sloeg haar ogen neer bij zijn vraag, zoekend naar de woorden die ze nooit sprak. Op een paar vriendinnen na wist eigenlijk niemand van haar verleden. Als mensen haar vroegen waar haar ouders vandaan kwamen of of ze nog leefden, dan gaf ze ze altijd een halve glimlach en een leugen. Ze was zoveel meer geworden dan waar ze vandaan was gekomen. Maar Damien. Damien was erbij geweest in die jaren en hij zou het misschien beter begrijpen, haar voor meer zien dan enkel haar verleden.
'Nee.' Ze nam een slok van haar drankje voordat ze hem net iets te hard neerzette. Het ijs rinkelde in het glas. Zacht beet ze op de binnenkant van haar wang voordat ze weer naar hem opkeek. 'Ze waren voornamelijk geïnteresseerd in het geld dat ze kregen. Zij besteedde totaal geen aandacht aan me.' Haar stem had iets vlaks gekregen. 'En hij wel, maar op de verkeerde manier. Na een jaar ben ik weer teruggehaald omdat ze het toen eindelijk ook zagen.'
Ze probeerde het in zich op te brengen om naar hem te glimlachen. 'Ik heb tot mijn achtiende in verschillende weeshuizen gezeten. Ik was te oud na die tijd voor de meeste koppels.' Het glas werd weer opgepakt, maar bleef in haar handen hangen zonder de intentie om het aan haar lippen te zetten. 'En jij? Heb jij het beter gehad?'

En zo kwam het dat ook Sam zich op één van de terrassen vond die uitzicht bood aan de verschrikkelijke mooie, luide en gevaarlijke stad New York. Hij was zelf langs de uitvalspost van zijn ambulancedistrict geweest met Emma en hadden daar de voorraad weer aangevuld en de ambulance overgedragen. Hij had een snelle douche genomen om alle restjes bloed van zich af te wassen en had zijn kleren aan een haakje gehangen. Gelukkig tevreden met de keuze van die ochtend had hij zijn kleding weer aangetrokken en was toen naar Bar 54 gegaan.
Zijn haren waren nog steeds een beetje nat, maar de krullen probeerden alweer omhoog te springen. In gedachte verzonken staarde hij over de reling van het terras heen. Het was gelukkig windstil en de heaters zouden hen warm moeten kunnen houden. Het uitzicht was in ieder geval fenomenaal.
Dat ze ja zou zeggen had hij eigenlijk niet eens verwacht en al helemaal niet dat ze diezelfde avond nog met hem mee zou gaan. Maar zijn hart fladderde enthousiast in zijn borstkas rond. Hij was benieuwd wat de avond hem zou brengen. Meestal, wanneer hij ze beter leerde kennen (de vrouwen voor wie hij zo plots zijn hart verloor), vervloog de liefde al weer snel, maar ondanks dat hij dat wist moest hij het weten. Ooit zou hij head over heals voor iemand vallen en zou zij ook degene zijn. En wanneer het lot dezelfde persoon twee keer voor je neerzette, dan moest je daarop handelen.

Nog voordat de vraag zijn lippen had verlaten, zag hij aan haar gezicht (nee, aan haar hele lichaamstaal) het antwoord. Het was alsof de mooie roos, reikend naar de zon, zich plotseling had dichtgevouwen. Maar ze sprak tegen hem; ze sprak de waarheid, zelfs al had hij die niet van haar geëist, dat wist hij zeker. Hij klemde zijn kaken op elkaar en een golf van woede deed zijn neusvleugels trillen. Hij moest het bierflesje even neerzetten, anders was hij bang dat hij die kapot zou knijpen.
‘Verdomme. Het spijt me dat te horen voor je, Ann.’ Hij keek weer op. Ze vroeg naar zijn situatie, alsof ze niet langer stil wilde blijven staan bij haar verleden dan een hartslag, het voorzichtig aanraken van een pasgeheelde wond. Zijn stem was een stuk meer afgemeten toen hij antwoordde. ‘Toen ik uiteindelijk te oud was, hebben ze me op straat gezet. Gelukkig had ik daar degene ontmoet die ik nu als vader zie.’
Zijn ogen, donker, stormachtig, dwingend, vingen die van haar; blauw, lucht, water. Nu richtte hij zijn wil zeker weten op haar, want hij wilde het weten. ‘Vertel me de naam van die man.’

Onderweg naar het precinct kocht Delilah noedels van een straatverkoper. Achter de computer at ze die op terwijl ze snel het rapport typte van het ongeluk. Daarna stopte ze het bewijsmateriaal dat Caitryn zou helpen in de lade van haar bureau, zei haar collega’s gedag en stapte de metro in om terug naar huis te gaan. Thuis borg ze haar vermomming van haar alter-ego op in een lade van haar kledingkast en stapte onder de douche.
Hoe was het mogelijk, dat vandaag slechts 24 uur bevatte? Het voelde een week geleden sinds ze op het kerkhof had gestaan. Even twijfelde ze eraan of ze Sam nog wel moest ontmoeten, want ze had wel genoeg van deze dag; maar het alternatief was alleen te zijn met haar gedachten in een donker appartement, zoals anders, en die ontmoeting stelde ze liever nog even uit. Bovendien had ze Sams nummer niet. Ze kon niet afbellen, en ze wilde hem ook niet laten zitten.
Ze was nog nooit in Bar 54 geweest en het dakterras was een aangename verrassing. New York was in diepe schemering gehuld; de verlichting van de vele hoge gebouwen, de straatlantaarns en de koplampen concurreerden met de sterrenhemel erboven. Het was een prachtige plek.
Daar was Sam; hij zag er weer heel anders uit in normale kleding, geen blote borstkas of uniform dit keer. Zijzelf had een donker jurkje aan met lange mouwen, en uiteraard bijpassende schoenen. ‘Ik ben wel eens op minder mooie locaties geweest,’ begroette ze hem met een glimlachje. ‘Deze plek zal ik onthouden.’
Ze ging naast hem zitten en stak haar hand naar hem uit; als altijd droeg ze haar handschoenen. ‘Laat ik me dan deze keer toch maar voorstellen. Ik ben Delilah.’

Voor een heel kort moment voelde ze jaloezie dat hij iemand had gevonden die hij een vader kon noemen en zij niet, maar toen verdween dat gevoel weer. Ze hadden allebei al veel jonger, veel eerder, een vader moeten hebben die van hen hield.
Ann bracht haar glas naar haar lippen en wilde haar hoofd schudden. Ik wil niet over hem praten, had ze willen zeggen, maar haar lippen openden zich al en spraken zijn naam uit met grote precisie.
In een snelle beweging zette ze het glas neer en stond op. 'Sorry.' Zei ze, in de war over waarom ze de naam had uitgesproken die ze had gezworen nooit meer uit te spreken. 'Ik ben zo terug.'
Met grote passen liep ze naar de wc toe. Haar handen trilden toen ze zichzelf in de spiegel bekeek evenals haar onderlip. Hij was de voornaamste reden geweest waarom ze zelf proefkonijn had willen spelen voor het medicijn, zelfs al was het pas net door de testfase op muizen heen. Het nemen van het medicijn had zoveel meer pijn gedaan dan ze had verwacht en het bleek een tweesnijdend zwaard: de kracht die ze had gewonnen was enorm, maar ze zou er de rest van haar leven aan vast zitten. En ze had er niks mee gekund. Toen ze hem op ging zoeken, bleek hij nog maar een heel iel mannetje te zijn met dementie die haar niet eens meer herkende. Ze had tegen hem willen schreeuwen, op hem willen spugen, misschien hem eens vastpakken zoals hij haar had gedaan, maar bij de aanblik van de zielige man die hij was geworden, had ze rechtsomkeer gemaakt.
Ann sloot haar ogen terwijl ze een paar keer langzaam in en uit ademde. De spanning trok uit haar lichaam. Ze glimlachte een keer naar zichzelf, knikte toen alsof ze het tegen iemand had en verliet weer de wc.

Sams mondhoeken trokken omhoog toen hij haar hand vastpakte en ze haar naam sprak. 'Delilah,' proefde hij haar naam op zijn tong. 'Een prachtige naam, passend bij een vrouw zoals jij.' Hij nam weer plaats op zijn stoel, want hij was opgesprongen toen hij haar had zien verschijnen. 'Ik ben Sam, maar dat weet je misschien nog.'
Voor een kort moment bekeek hij haar scherpe blik, haar keurige haren en de netjes gelakte nagels van haar hand terwijl hij een inschatting probeerde te maken van wat ze dronk. Hij kwam er niet uit was de conclusie en dat was wat haar juist zo interessant maakte.
'Een detective dus.' Hij schoof haar de drankkaart toe. 'Het lijkt erop dat het lot haar best heeft gedaan om ons op dezelfde plek te laten eindigen.'

Delilah rolde even met haar ogen om Sams complimentje over haar naam, bestelde een drankje bij de ober en richtte haar blik weer op de man tegenover haar. Sam. Zijn achternaam wist ze niet. Een ambulancebroeder. Even betrapte ze zich erop hoe zijn nog vochtige krullen moesten voelen als ze haar vingers erdoorheen zou halen.
Nee. Ze riep zichzelf streng tot de orde. Hij was een genezer. Had vast de eed van Pythagoras of Damocles of hoe die grapjas ook heette moeten afleggen. En zelfs al was ze niet een moordenares geweest, wist ze niet of ze hem ooit zou kunnen aanraken. Als ambulancebroeder had hij vast een schare herinneringen in zijn onderbewuste die ze liever niet zag als ze hem zou omhelzen.  
Ze dwong haar gedachten naar de achtergrond en trok even een wenkbrauw op bij zijn woorden. 'Ik heb je nu al vaker zinspelingen over het lot horen maken. Geloof je niet in toeval?'

Damien had zelden ergens spijt van. Zijn leven was veel te roerig om een emotie als spijt toe te laten; als hij eenmaal in die emotionele warboel zou verzinken, wist hij dat hij daar niet bovenop zou komen. Maar nadat hij zijn wil aan Ann had opgelegd en haar gezichtsuitdrukking had zien veranderen, had hij zijn mond geopend en zijn hand uitgestoken - maar ze was weg.
Zichzelf vervloekend om zijn koppigheid nam hij nog een slok bier. Wat had hij precies met die naam willen doen? Als hij diegene toch al op het spoor zou komen, zou het Ann moeten wezen die de vergelding uitvoerde, en niet hij. En aan haar reactie te zien was ze daar niet klaar voor, of speelde er veel meer. Hij beloofde zichzelf niet meer zijn wil bij haar op te leggen - was dat verdorie niet mede hetgeen geweest om haar weer te willen zien? Om de Ann met vrije wil te spreken?
Twijfelend liet hij zijn blik door de ruimte glijden, en bleven hangen op het tv scherm. Een nieuwslezeres zei iets, haar mond ging open en dicht maar het geluid stond niet aan, dus hij verstond het niet. Damien volgde het nieuws; als PI en crimineel wilde je dat nu eenmaal. Op de achtergrond was een omgevallen auto gezien, en toen werd de nieuwslezeres vervangen door een beeld van een schokkende telefoon video waarin te zien was dat de auto ondersteboven sloeg door een figuur in een donkergroen pak.
Het volgende moment was Ann daar weer en had de tv zijn aandacht verloren, hoe vreemd het tafereel ook was geweest. Hij keek naar haar toen ze weer ging zitten. 'Het spijt me,' zei hij. 'Ik verloor controle toen je het vertelde. Ik had niet mogen doorvragen.'

'Ik had het je niet moeten vertellen.' Ze streek de plooi van haar rok goed. De ribbels van de stof waren als een mini massage voor haar vingertoppen. 'Ik snap niet waarom ik dat deed. Hij is verleden tijd. Weg. Ik ben sterk geworden, zelfs ondanks hem.' Ze keek weer naar hem op, naar zijn heldere ogen. Beide hadden ze het moeilijk gehad in hun jeugd. Dat was geen reden om hun avond te laten verpesten.
Ze opende haar mond om aan een luchtiger onderwerp te beginnen, toen ze in een weerspiegeling iets van een tv zag. Nieuwsgierig draaide ze haar hoofd om. Meteen waren alle herinneringen aan jeugdtrauma's vergeten. Daar stond ze. Ze hadden het beeld stopgezet en geprobeerd op haar in te zoomen, maar de kwaliteit was slecht. Hedendaagse wonder woman? stond onder het beeld.
Ann voelde haar wangen rood worden en wendde snel haar blik weer van de televisie af. Een hedendaagse wonder woman. Wie weet. Ze nam een slok, een mentale hap met lucht en keek toen weer naar Damien. Tijd voor een afleiding, bedacht ze zich.
Teder raakte haar wijsvinger een tatoeage aan die onder de mouw van zijn shirt uit kwam. 'Heb je er meer?'

Sam had haar oogrol gezien en zachtjes gegrinnikt. Ze was grappig en liet zich niet zomaar door een man imponeren. Tot nu toe was zijn eerste gevoel goed geweest. 'Niet per se, maar als er een lot is kun je maar beter naar haar luisteren. Ken je de oude filosofie dat je maar beter in God kunt geloven want je verliest er niks aan? Als hij wel bestaat, dan heb je een leven in de hemel verdiend. Als hij niet bestaat en je hebt wel gelooft, dan heb je uiteindelijk niks verloren. Maar als hij wel bestaat en je hebt niet gelooft, dan verlies je veel meer. Dan moet je tot de oneindigheid in de hel branden. Dus als je me vraagt, geloof ik echt in het lot? Dan zeg ik nee. Maar als er dingen gebeuren die lijken alsof het lot ze voor me heeft neergezet, dan zal ik daar opvolging aan geven.' Hij lachte voor een moment zijn tanden bloot, voordat de ober terug kwam met twee drankjes.
Sam pakte één van de glazen op en tilde hem op. 'Op de mogelijkheid van het lot?'

Delilah moest nu toch meesmuilend grijnzen, haar wenkbrauwen gefronst bij zijn monoloog over God en het lot. Nee, dat had ze niet achter hem verwacht om zo'n opmerking te geven. Ze geloofde zelf niet in het lot. Als je maar genoeg van mensen afwist, al hun herinneringen, hun stukken geschiedenis en identiteit die als de rokken van een ui af te pellen waren, kwam je erachter dat elke stap een logisch vervolg was op de stap daarvoor. Vrije wil en toeval bestonden niet: alles was verborgen in het onderbewuste. Maar toch prikkelde zijn opmerking haar genoeg om te toasten op het lot.
Ja, ze betrapte zich erop dat ze best een goede avond had. Sam was een goede gesprekspartner die zich niet uit het veld liet slaan door haar scherpe opmerkingen. Ze praatten over van alles en nog wat en bestelden nog een drankje.
Uiteindelijk was daar het moment dat Delilah haast smeekte dat ze iets fouts aan hem kon vinden. Dat hij achter zijn glimlach, achter zijn belachelijk nobele beroep, dat er ergens iets duisters heerste dat zich aan haar eigen verdorvenheid kon meten.
Ze hoorde Jenny's stem in haar hoofd, hun gesprek van die middag.
'Wie weet wat voor goeds het je eens kan doen, zo’n iemand die zo’n goede ziel heeft.’
‘Hoe weet jij dat nu? Heb je hem aangeraakt?’
‘Nee, jij dan wel?’
Ze wilde het weten. Ze wist dat een kortstondige aanraking niet genoeg zou weten om alles over iemand te zien, maar toch.
Tijdens een verhaal had Sam haar zijn telefoon gegeven om een foto te bekijken die zijn verhaal illustreerde. Ze had haar handschoenen uitgetrokken, de foto bekeken, en gaf zijn telefoon weer terug. Hij stak zijn hand uit om het toestel weer aan te nemen, en heel even raakten haar vingertoppen zijn huid.
Een vrouw met donkerbruin haar, haar groene ogen op zich gericht, een zweem van een glimlach om haar rode lippen. Zichzelf; ze zag zichzelf door zijn ogen, en werd verrast door zijn interesse voor haar die ze voelde. O Sam, hoe kan je nu iemand leuk vinden terwijl je diegene helemaal niet kent?
Ze negeerde het beeld van zichzelf en probeerde dieper door te dringen in zijn onderbewuste. Er lag één herinnering binnen haar handbereik die ze opriep. Het volgende moment zag ze Sam staan. Het beeld was echter wazig, ze zag niet waar hij was; hij keek in een spiegel, maar ze stond op een plaats waar ze de beeltenis niet kon zien. Aan zijn gezicht te zien was er iets fout.
Ze zette een stap naar voren om in de spiegel te kunnen kijken, maar het moment was voorbij. Ze hadden elkaar maar even aangeraakt, heel even: meer herinnering kon ze niet in deze korte tijd zien.
Verward vouwde ze haar handen samen. Dit was geen herinnering die ze had verwacht. Ze dronk haar glas leeg en zette het weer neer. 'Ik heb een fijne avond gehad, maar ik ga weer naar huis. Morgen is het immers weer een vroege werkdag.' Ze glimlachte even. 'Dankjewel.'

Haar vingertoppen voelden zacht en warm tegen zijn huid. Hij rolde zijn ene mouw een beetje op, een tatoeage van een vliegende raaf ontmoetend. ‘Eén van velen,’ merkte hij op. ‘Ik zie mijn lichaam als een documentatie van mijn leven - dat mijn levensloop niet alleen maar onzichtbaar in mijn hoofd zit. Elke keer als er weer een mijlpaal is, een belangrijk moment, of juist een verlies, wordt het een nieuwe tekening in het verhaal.’ Hij glimlachte even. ‘Dat klinkt erg zweverig. Je kan ook gewoonweg zeggen dat ik van tatoeages houd, een obsessie, bijna.’
Hij keek naar haar op. Hoe zou haar levensloop eruit zien als ze het zou tekenen op haar huid? Was deze rotzak van een man een donkere uitzondering, of was het een tekening ten midden van veel meer verdriet? Hij was in ieder geval blij dat het verlies van Leandro geen tattoo hoefde te worden. Hij was ook blij om hier met Ann te zitten, een fijne afleiding, een vriendin van lang geleden. Hij vroeg: ‘Heb jij nog nieuwe, vreemde obsessies opgebouwd sinds ik je voor het laatst heb gezien?’

Met volle aandacht bekeek Ann de raaf op de arm van Damien, de televisie achter zich alweer vergetend. Het was alsof vanavond enkel zij tweeën bestonden en de rest van het leven even naar de achtergrond was verdreven. Waar zou de raaf voor staan, vroeg ze zich af. Welke andere tatoeages zou hij hebben en had hij er ook die voor mooie momenten in zijn leven stonden? Hoeveel zou hij er hebben? Ze volgde zijn arm, verborgen onder de stof en staarde voor een lange seconde naar zijn borst voordat ze zich bedacht dat dat vreemd over zou komen. 'Je moet ze maar eens laten zien inclusief verhalen,' glimlachte ze snel, in een poging te verduidelijken waarom haar ogen de weg hadden gevolgd die ze hadden gevolgd.
Even nadenkend beet ze haar lippen op elkaar en liet haar ogen afdwalen langs hem. 'Vreemde obsessies. Max is absoluut verwend,' lachte ze zachtjes. Oh en ik heb enorme krachten, vervolgde ze in haar hoofd. 'Ik houd van afspreken met vriendinnen, maar dat is niet heel vreemd. Ik ben een vakidioot. Ik weet niet of je dat had verwacht. En ik ben tegenwoordig gek op die marvel films.' Ze legde haar hoofd op haar hand neer terwijl haar ogen weer naar hem gleden. 'Hoe mooi zou dat zijn? Superhelden die ons beschermen?'

Waar hij ervanuit was gegaan dat hun date zijn interesse wel zou doen afzwakken, groeide deze alleen maar. Ze was slim en gevat. Ze was zuinig met haar lachen, maar als ze het deed, dan leek het alsof de zon begon te schijnen. Ze was extreem elegant en had iets over zich dat haar deed lijken op een keizerin. Ook hij had goed zijn ogen open gehad, maar er was niks geweest dat zijn interesse kon dempen. Hun gesprek ging te makkelijk.
En toen ineens stond ze op. Sam betrapte zich dat hij teleurstelling voelde over het feit dat ze ineens weg moest, ook al had ze een prima goede reden. 'Kan ik je naar huis brengen?' Hij glimlachte, onschuldig, want zo was zijn opmerking ook bedoeld: zonder extra subtekst. Ondertussen pakte hij zijn portemonnee uit zijn broekzak en haalde geld tevoorschijn dat hij op de tafel neerlegde, waarna ook hij opstond.

Bij Anns woorden over dat hij zijn tatoeages maar eens aan haar moest laten zien, schoten Damiens wenkbrauwen omhoog, maar voordat hij erachter kon komen of ze dat gewoon met pure onschuld had gezegd of suggestief, gaf ze antwoord op zijn vraag. Max, haar hond – allicht. Iemand met sociale cirkel, ambitieus op het werk. Ja, dat Ann goed terecht zou komen had hij altijd gehoopt en ook wel verwacht; ze was altijd slim en goedgunstig geweest. Haar laatste opmerking deed hem echter grijnzen als een boer met kiespijn. Superhelden. De hemel moge hem bewaren. Als alle fictieve beschermers van de wereld plotseling belichaamd zouden worden, zouden zijn vrije dagen gauw geteld zijn. Hij zei nonchalant: ‘Ik zag zopas op het nieuws dat er een nieuwe, anonieme superheldin is gevonden. Zo te horen worden je dromen waarheid.’
Ze namen nog een drankje, praatten nog over toekomst en verleden, hoewel Damien niets losliet over zijn huidige leven. Uiteindelijk was het tijd om te gaan, het was immers een normale, doordeweekse dag. Na betaald te hebben en ze naar buiten stapten, bood hij aan: ‘Als je wilt, breng ik je naar huis. Ik ben met de auto.’

Terwijl Delilah opstond en de soepele stof van haar handschoenen weer over haar vingers liet glijden, overdacht ze even Sams voorstel. Zijn glimlach was goedmoedig als het maar kon zijn. Wie was degene in zijn spiegelbeeld geweest?
Ze zei uiteindelijk, zichzelf gewonnen gevend: ‘Dat mag, maar voel je niet verplicht. Ik woon een eindje hier vandaan, in Brooklyn Heights.’ Het maakte niet uit dat ze nooit met een man samen zou zijn, dat ze zich nooit aan iemand kon binden; als ze daarna nooit meer met hem een afspraakje zou hebben, maakte het ook niet uit of hij haar naar huis wandelde of niet.
New York sliep nooit. Naast Sam liep ze op het trottoir, langs cafés waaruit flarden muziek klonken, langs donkere steegjes en drukke taxistandplaatsen; langs avondwinkels met flitsende neon-reclame achter het winkelraam. Boven de typische stadsgeur van uitlaatgassen was er zowaar een fris aroma te bespeuren, een voorbode van regen.
Net was ze nog met Sam in een luchthartig gesprek over lievelingsrestaurants, toen er plots een schot klonk. Er klonken verschrikte kreten en voor een milliseconde verstijfde Delilah, maar kwam daarna gelijk in actie toen ze het toneel verderop zag. Op de hoek van een kruising zakte net iemand in elkaar; twee gemaskerde mannen maakten zich als een razende uit de voeten. Eén had een pistool in de hand, de ander droeg iets in een tas. ‘Fuck,’ zei ze. Hoe had ze ook alweer kunnen denken dat deze dag eindelijk voorbij zou wezen? Ze zette het op een sprinten de richting in waar het tweetal uit was gegaan, vanuit het beenholster onder haar rok haar dienstpistool grijpend.

Ook nu verbaasde ze hem. De vrouw vanavond was een andere van vanochtend; schijnbaar had hij goed genoeg bewezen dat hij leuk was, of goed, of waar vrouwen op vielen.
Hun wandeling ging veel te snel en hun onderwerpen leken niet op te raken. Sam lachte en wilde iets zeggen toen een schot de haren in zijn nek overeind deed springen. In een reflex keek hij op en wilde een hand op haar arm leggen in een halfslachtige poging om haar te beschermen. Delilah was echter sneller bij kennis dan hijzelf. Met één simpel woordje begon ze ineens te rennen. Sam kon niet anders dan achter haar aan snellen. Hij had de persoon zien vallen en daarnaast was hij niet van plan om zijn date aan een kogel kwijt te raken.

Ann had haar mondhoeken een heel klein stukje omhoog voelen trekken toen Damien een 'nieuwe, anonieme superheldin' had genoemd, maar had verder gezwegen en ze hadden doorgepraat. Praten met Damien was makkelijk, net zo makkelijk als het vroeger was geweest, alsof ze elkaar niet jaren uit het oog waren verloren.
En al snel bevond Ann zich naast Damien in de auto. Ze had haar adres ingetypt in de auto die veel te duur leek voor iemand van hun leeftijd en had voor een moment opzij gekeken naar Damien, verlicht door de straatlampen en uithangborden van New York. Ze wilde hem mee naar binnen vragen en veilig wegkruipen in zijn armen. Als ze onder haar bed zouden kunnen liggen, dan zou ze dat willen voorstellen, maar Ann was ook niet van gisteren. Ze wilde niet de avond verpesten door er ineens iets mogelijks romantisch aan te hangen.
Geschrokken door een plotseling geluid en een prachtig beeld op de situatie, hapte Ann naar lucht. Bijna instinctief greep haar hand naar het armbandje om haar pols, maar ze wist zich net op tijd in te houden om te drukken. Shit, shit! Met een bezorgde blik keek Ann opzij naar Damien, voordat ze weer naar de twee mannen keek en een derde persoon die op de grond was gevallen. Ze wilde helpen, maar hoe zonder haar identiteit meteen prijs te geven?

Eigenlijk wist Delilah wel dat hoge hakken absoluut onpraktisch waren in haar beroep. Als ze naar haar werk ging, droeg ze maar een klein hakje, en haar alter ego droeg laarzen; maar nu, op een doodnormale woensdagavond, had ze niet erop gerekend een achtervolging in te zetten, ze was immers geen normale voetagent tijdens duty; en nu had ze pumps.
Ze keek niet meer achterom naar Sam, maar was gefocust op de twee wegrennende mannen. Ze riep de man toe zijn wapen te laten vallen, maar hij negeerde haar, en schoot zelfs nog over een groep omstanders heen die niet snel genoeg uit zijn weg ging. Blijkbaar waren ze in dolle paniek. Ze moest handelen voordat er nog meer gewonden zouden vallen. Knarsetandend bleef Delilah staan en duwde de veiligheidspal omlaag van haar pistool. Ze richtte het wapen zoals ze het op de trainingsschool had geleerd, jaren geleden, met de linkerhand over de rechter. Ze kneep haar ene oog dicht en haalde de trekker over.
Een knal, en de man met het wapen zette nog een stap en struikelde toen. Het wapen kletter op de stoep en hij greep kermend naar zijn been. Dat was één… die andere had ongewapend geleken, maar toch…

Wat was het toch met kruimeldieven die toevallig zich bevonden daar waar hij en Ann ook waren? Amper had hij de autodeur dichtgedaan, of er werd geschreeuwd, er klonk een schot en twee mannen kwamen hun kant op gerend. Een nieuw schot klonk, en de ene struikelde; maar de ander bleef doorrennen. Instinctief duwde hij Ann achter hem, ruw in zijn haast haar veilig achter zich te plaatsen. Hij zette daarna een stap naar voren en beukte met zijn schouder tegen de rennende man aan alsof hij hem moest tackelen in een rugbywedstrijd. Gelijk daarna werkte hij hem tegen de grond aan. Zijn blik ving de verschrikte ogen onder het masker. Een jongen was dit nog maar. ‘Liggen blijven,’ grauwde hij, de jongen strak aankijkend. De ander had geen keuze dan te gehoorzamen. Hij hoorde hakken snel dichterbij komen, maar hij keek opzij naar Ann om te zien of ze in orde was, tot een stem zei: ‘Damien Santini. Wel heb ik ooit. Ik neem hem van je over.’
Hij keek om. God, daar was het einde met een leuk avondje uit met Ann. Zo nonchalant mogelijk, zei hij: ‘Detective,’ en ging van de man af.
Hij stapte opzij om de nieuwaangekomen vrouw de ruimte te geven, en draaide zich toen om naar Ann. ‘Ben je in orde?’

Ze had niet eens de tijd gehad om nog verder te denken, want een van de mannen was ineens hun kant opgerend en voordat ze het wist was Damien voor haar gestapt, had hij haar een zetje gegeven waardoor ze tegen de auto was beland en had hij de man tegen de grond gewerkt. Het ging allemaal zo snel dat het was alsof ze amper had geknipperd voordat een vrouw was verschenen en Damien alweer overeind stond.
'Ik ben oké,' antwoordde ze snel op zijn vraag, zonder erover na te denken. Haar ogen schoten over zijn gezicht heen, maar ook hij leek oké. Hij was sneller geweest dan de man nu aan hun voeten én sterker. Hij moest eens weten hoe sterk zijzelf was. Dat ze geen redder in nood nodig had.
Pas nu drong het tot haar door dat de vrouw - een detective schijnbaar - en Damien elkaar kenden. Santini was zijn achternaam. Waarom klonk die naam haar bekend in de oren? Waar had ze dat eerder gehoord?
Ann liet haar blik naar beneden dwalen, naar de jongen aan hun voeten. Hoe moest je leven zijn dat je besloot tot deze acties over te gaan? Of hoe gierig was je. Eén van de twee. Ze stak haar hand uit naar Damien en voor een kort moment raakten haar vingertoppen zijn pols. Toen werd de aanraking weer verbroken en in een vluchtige beweging bukte ze, greep het wapen dat de jongen in een wanhoopspoging had willen pakken en kneep de loop dicht. Ze drukte het wapen tegen haar borst zodat hij er niet meer bij kon en sprong snel weer overeind. Haar hart klopte in haar keel. Pas nu keek ze echt op naar de vrouw die was verschenen. Verbazing stond op haar gezicht te lezen.

Sam was achtergebleven. Met een mengeling van verwondering en afkeer had hij gezien hoe Delilah met één goed geplaatst schot de man naar de grond had gewerkt. Wat een vrouw. 'Reminder om haar niet boos te maken,' mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij neerzakte bij de man die ze in elkaar hadden zien storten.
De man bleek een bewaker te zijn die happend naar lucht, probeerde tegen hem te praten. 'Rustig maar,' suste Sam de man. 'Ik ben Sam. Ik ga mijn best doen, oké.' Hij keek opzij, vond Delilah een flink aantal meter verderop schijnbaar in veiligheid en boog zich toen weer over de man voor zich. Uit zijn broekzak greep Sam zijn telefoon, drukte de drie cijfers in en zette de telefoon toen op speaker.
'Sam Taylor. Ambulancebroeder off duty. Kruizing tussen 34th en 6th (cannot be bothered om te kijken). Stuur ambulance en politie. Overval geweest en schoten gelost. Wat ik nu kan zien minstens twee gewonden.' Sam boog zich verder over de man heen en bekeek het donkere shirt dat steeds donkerder kleurde. 'Man rond de longen geraakt. Ik verwacht een doorboorde long. Ik ga het bloeden proberen te stelpen voor nu.' Zonder twijfel trok hij zijn jas uit en legde deze onder de man zijn hoofd neer. Sams shirt volgde - hij had immers nog een hemd eronder aan - welke hij in een prop vouwde en toen tegen de borst van de man aan duwde. 'Vijf minuten,' klonk vanuit de telefoon. 'Vijf minuten,' herhaalde Sam op een bemoedigende toon tegen de man. 'Vijf minuten ga je zeker halen. Het komt goed met je.'

Als ze Sams logica over het lot zou moeten volgen, zou dat betekenen dat Delilah en deze Ann Woods nu een date zouden moeten gaan hebben? Ze herkende de vrouw die even verderop naast Damien stond. De vrouw met de herinneringen van het jonge kind en de boze man. Vanmiddag was ze bij Jenny geweest. Het leek drie dagen terug.
Politie was gauw ter plaatste. Terwijl de twee overvallers meegenomen werden (de ene door ambulancepersoneel en de ander door agenten) gaf ze rapport aan de politievrouw wat er was gebeurd. Damien en Ann moesten ook getuigen, en daarmee was de kous af.
Delilah knikte naar de man die ondertussen zijn zonnebril weer had opgezet en de blonde dame. 'Dankzij jullie zijn er niet nog meer gewonden gevallen, dank jullie wel.' Haar blik bleef even op Damien hangen, haar wenkbrauwen gefronst. Even leek het alsof ze nog iets wilde zeggen, keek toen naar Ann. Moest ze haar waarschuwen wat voor type Damien was? Ze besloot van niet. Hoewel Damien lid was van de beruchte Puerto Ricaanse bende, was er nooit een melding geweest over vrouwenmishandeling of wat dan ook. En had hij niet deze overvaller tegengehouden? Wie weet had hij zijn leven verbeterd, wist zij veel. Ze zei slechts: 'Take care.'
Even verderop vond ze Sam die net de gewonde bewaker aan het aangekomen ambulancepersoneel had overgeleverd. Hij droeg minder kleding dan eerst: ze zag zijn jasje op de grond en zijn shirt een bloederige bal. Ze liep naar hem toe. 'Gelukkig dat je hier je hier net was. Ben je in orde?'

Damien had met verholen genoegen toegekeken hoe twee agenten met moeite de jongen op zijn voeten tilden. Hij had immers de knul het bevel gegeven om te blijven liggen, en dan zou hij de komende 24 uur overal moeten doen. Maar omdat hij wist dat er misschien lastige vragen gesteld zouden worden als de jongen in de auto en op het politiekantoor alleen maar zou willen planken, had hij nonchalant naar de knul gesnauwd: 'O kom op, sta op en luister naar de politie.'
Dat detective Delilah Ennis hier was, was toeval, maar gelukkig zei ze verder niets en hij knikte haar zwijgend toe, zijn zonnebril weer opzettend. Een paar mensen waagde hij nooit te hypnotiseren en een detective was daar één van.
Uiteindelijk waren hij en Ann weer alleen gelaten. Hij had onderwijl ook een blik om zich heen kunnen werpen, en merkte ietwat plagend op: 'Ik dacht dat je in zo'n heerlijk deftige wijk woonde. Maar was dit ook niet de kruising met het wonderwoman-incident?'
Hij schudde zijn hoofd en keek haar aan. 'Het spijt me dat het zo heeft moeten aflopen. Ik heb een fijne avond gehad.'

Sam rapporteerde de laatste bevindingen aan het ambulancepersoneel dat ondertussen de man de wagen in duwde. 'Succes vanavond,' wenste hij de twee mannen nog; collega's die hij wel eens had gezien, maar die niet op hetzelfde district zaten dus die hij niet echt kende. De bestuurder sprong weer uit de wagen en Sam duwde één van de deuren dicht terwijl de bestuurder de andere deur dichtduwde.
Bij het omdraaien was Delilah ineens weer verschenen. Hij glimlachte een lach zonder vreugde op haar opmerking. 'Ik kon niet veel meer doen dan wachten,' was zijn antwoord terwijl hij zijn jasje van de grond oppakte en zonder blikken of blozen weer aan trok. 'Ik ben blij dat jij oké bent.' Zijn hand raakte haar onderarm aan, zijn ogen vonden die van haar. 'Ik denk dat iedereen blij mag zijn dat jij hier was,' antwoordde hij met nadruk op de 'jij'.
Voor een kort moment gleden zijn ogen over het kruispunt heen, langs de politieauto's en omstanders.
Hij liet zijn hand weer zakken, maar zijn ogen gleden weer naar de hare toe. 'Ben je hier nog nodig of kan ik nog een poging wagen om je veilig thuis af te zetten?' Nu trokken toch daadwerkelijk zijn mondhoeken lichtjes omhoog. Tijd was relatief, zo besefte hij nog maar eens. Op sommige dagen kon je amper uit bed komen en eten en op andere dagen, zoals deze, kon er zoveel gebeuren dat je je het nog maar amper kon herinneren. Hun eerste ontmoeting leek weken geleden.

Ann had het pistool afgegeven aan de agenten die er met een mengeling van verbazing en argwaan naar hadden gekeken. 'Die heeft een harde val gemaakt,' had Ann halfslachtig gezegd voordat ze verder haar getuigenis moest afleggen.
Nu van dichtbij kon Ann zien wat een goed geolied team de politie van New York was. Binnen no-time stonden zij en Damien alweer aan de zijlijn. Ann had nog iets willen zeggen tegen de vrouw van die middag, maar ze was alweer verdwenen en zo belangrijk was het nu ook niet.
Al snel waren ze weer samen alsof er niks was gebeurd. Damien plaagde haar, maar Ann kon niet anders dan verbouwereerd naar hem opkijken. 'Eén, ik woon helemaal niet in zo'n deftige wijk.' Ze had een vinger opgestoken om er een tweede bij op te steken: 'Twee, ik zou het niet een wonder woman incident noemen. Ze heeft ervoor gezorgd dat de vluchtige gestopt werd en niet meer mensen kon verwonden.' Oh, Damien kon altijd zo onder haar huid kruipen. Dat was ze ook vergeten. Ze wilde hem een zacht duwtje geven, bedacht zich net op tijd en liet haar handen langs haar lichaam zakken. Damien moest hier eens over de weg heen vliegen...
Ze zuchtte, ontwapenend. 'Ik heb ook een hele fijne avond gehad. Ik vond het fijn om je weer te zien.' Ze wilde hem aankijken, maar zijn ogen zaten verstopt achter de zonnebril. Ze wilde er een vraag over stellen, bedacht zich ook nu en glimlachte alleen maar. 'Ik hoop je vaker te zien.'

Damien trok zijn wenkbrauwen plagend op bij Anns weerwoord. Heel goed; hij was niet vergeten dat ze ook van zich af kon bijten. Vroeger in het weeshuis lag hij altijd met iedereen in de kling, maar Ann had hij nooit kunnen wegjagen als hij weer eens een scherpe snauw uitte of een plagende grap. Hij ging maar niet in op haar verdediging van de wonder woman; hij hoopte die persoon nooit tegen te komen.
Vreemd om hier samen te staan, terwijl ze elkaar vanmorgen pas weer hadden gevonden. Ze hadden een fijne avond gehad, maar die had nu een vreemd einde gekregen. Eigenlijk was het verstandiger om haar ver, ver weg van zijn leven te houden. Ze was zo’n wereldverbeteraar, hij wilde niet dat haar iets zou overkomen omdat ze aan hem gelinkt kon worden. Hij wilde niet dat ze zo zou eindigen als Leandro, met vier kogelwonden in een steeg. Hij wilde niet weer fouten maken, zijn wil op haar leggen voor zijn eigen gewin, Maar zijn mond antwoordde al voordat zijn brein een besluit had genomen. ‘Ik hoop je ook vaker te zien. We hebben elkaars nummer.’
Even omhelsde hij haar, voelde haar lichaam tegen dat van hem, even kriebelde haar haar zijn kin. Daarna liet hij weer los, een glimlachje om zijn lippen. ‘Slaap lekker straks.’

Intrigerend was het, iemand die zijn vak zo goed verstond. Of het nu ging over sport, over techniek of over het redden van levens, zoals bij Sam. Ze haalde even haar schouders op bij zijn opmerking over dat het een geluk was dat zij er was. ‘Ik schiet niet graag, alleen op degenen die het verdienen,’ zei ze simpelweg.
Gelukkig had ze haar jasje aan gehad, want even raakte hij haar arm aan, en ze had geen behoefte aan meer herinneringen in haar brein. Het was wel goed geweest nu. Maar toch… ze wendde haar hoofd naar hem toe, en ving zijn blik op. Een ogenblik zag ze hem voor zich, hoe hij eruit zou zien als hij half op de bank zou zitten, half liggen, zijn bovenlichaam ontbloot en licht bezweet zoals het vanmorgen met het basketballen was geweest... Haar hart sloeg over. Toen verdween het visioen en sloeg ze haar ogen neer.
‘Nee,’ zei ze, haar hoofd schuddend. Toen keek ze hem weer aan. ‘Nee. Ik wil eerlijk tegen je zijn, Sam. Ik heb een hele fijne avond gehad, maar nu... het is genoeg. Ik ben niet op zoek naar meer.'
Nee. Hoe kon ze ooit iemand hebben die meer was dan een vriend, op gepaste afstand houdend? Hoe kon ze ooit met iemand samen zijn als bij elke aanraking haar aandacht werd opgeëist door zijn herinneringen die haar brein projecteerde? Hoe kon ze ooit met iemand zijn, levend met alle misdaden die ze had begaan, zij, een detective?
Ze glimlachte verdrietig. Plots voelde ze zich zo moe alsof ze in geen drie dagen had geslapen. ‘Ik zal mijn weg naar huis vinden. Dankjewel voor vanavond.’

Daar waren plots de woorden scherp als messteken die hij al eerder had verwacht en toen had gedacht niet meer te horen. Ze hadden zo'n goede avond gehad, zo makkelijk gepraat. Was hij de enige die de lucht tussen hen in kon voelen sidderen, alsof één klein stapje alles was wat hen scheidde van een passievolle romance? Had hij die korte verlangende blikken in haar ogen zich ingebeeld?
Sam zweeg terwijl hij haar in zich op nam. Ze zei dat ze niet naar iemand op zoek was, wat de waarheid zou kunnen zijn of een zwak excuus om vooral niet meer met hem af te spreken. Diep vanbinnen voelde hij zich niet alleen gekwetst, maar nog steeds hoopvol, alsof hij iets aan de situatie zou kunnen veranderen als hij maar zijn best deed. Hij legde zijn hand open omhoog. 'Laat me je mijn nummer geven. Dan is het aan jou of je me ooit nog wilt zien of niet.'

Voor dat korte moment dat ze zich in zijn armen bevond, sloot ze haar ogen en ademde ze zijn geur in. Zo kon het leven dus lopen. Het ene moment was je 10 en zat je met je beste vriendje in het weeshuis, en het volgende moment was je 26, had je ongekende krachten en zag je eindelijk datzelfde vriendje weer terug als een man.
'Laat het me weten als je veilig thuis bent gekomen.' Ze tilde zijn zonnebril voor een moment op en keek hem in zijn ogen, haar lippen omhoog gekruld in een lach. 'Dat was geen vraag maar een eis. Ik wil niet nog eens 16 jaar wachten om je opnieuw te zien.' Ze liet zijn bril weer op zijn neus zakken en zette een stap bij hem vandaan. 'Slaap lekker Damien Santini.'
Een laatste zwaai en toen draaide ze zich van hem weg en stapte naar haar gebouw toe.

Je kon van Delilah zeggen wat je wilde, maar één ding was ze niet en dat was gemeen. Als ze achter een van de rotzakken aanging die een vrouw uit Jenny’s theehuis kwaad had gedaan, ging ze efficiënt aan de slag. Dat was ook waarom ze Sam zijn nummer in haar telefoon liet zetten. Ze had de blik in zijn ogen gezien; eerder had ze zichzelf door zijn ogen gezien. Hij bedoelde het goed. Als ze dan toch zijn nummer weer zou verwijderen, zou ze dat doen waar hij niet bij was.
Ze liet de telefoon weer in haar tas glijden. ‘Het ga je goed, Sam,’ zei ze ten afscheid. ‘Pas goed op jezelf.’
Daarna liep ze weg, stak de straat over, en keek niet meer achterom.

Met een zweem van een glimlach rond zijn lippen keek Damien Ann na. Wat een vrouw. Wat een dag. Hij wachtte tot ze de deur van het gebouw veilig was doorgegaan, en stapte toen in zijn auto. Hij zette zijn zonnebril af en veegde met zijn handen vermoeid over zijn gezicht. Ja, wat een dag. Een dag van vreugde en verdriet. De avond met Ann was een balsem geweest, en toch wist hij dat hij dit eigenlijk niet zou moeten doen. Ze verdiende beter, ze verdiende veiliger.
Hij draaide de sleutel om en klikte de gordel vast. Het was te laat om nog langs het ziekenhuis te gaan om te kijken hoe het ging met de jongen die hij als jonger broertje was gaan zien. Morgen weer een dag. Een dag van wraak.

Als altijd als Delilah niet kon slapen, probeerde ze eenvoudige lijstjes af te werken. De vaatwasser uitruimen. Haar nagels lakken. De badkamer schoonmaken. Haar teennagels lakken. Haar post sorteren. Maar ze hield er ook bezigheden op na die nog onzinniger waren om diep in de nacht te doen, zoals de pannenkoekenplantjes uit haar slaapkamervensterbank stekken, een Youtube-tutorial kalligraferen volgen of haar boeken op alfabetische volgorde zetten (die ze de nacht hiervoor op kleur had gesorteerd). Alles om zich maar af te leiden van de nachtmerries en herinneringen die als sluipende panters op de loer lagen van haar geestesoog.
Maar toch, terwijl ze met een simpele balpen het humanistische schrift probeerde te kopiëren (wat was het überhaupt), dwaalden haar gedachten af. Het volgende wat ze merkte, was dat ze in het humanistische schrift één woord had geschreven, herhaald en herhaald. Moordenaar. Moordenaar. Moordenaar.
Ze smeet het papier van zich af, haar balpen volgde en daarna haar telefoon. Van onder de tafel bleef de stem van de Youtubester klinken, walgelijk zoet. ‘Heel goed! Als volgende gaan we nu aan de slag met de hoofdletters…’ Ze greep haar telefoon weer van de grond af, drukte Youtube weg en legde hem op tafel. Kalm. Ze moest kalm worden, alleen maar kalm… Ze telde de nerven in het tafelblad. Daarna de net gesorteerde boeken tellen en lezen wat er op de kaften stond. Maar het maakte niet uit. Als eigenlijk elke nacht eindigde ze op de bank, haar knieën hoog opgetrokken en het fotolijstje dicht tegen zich aangedrukt, fluisterend tot haar stem schor was: ‘Het spijt me, het spijt me zo…’
Een geluid snerpte door de nacht. Iemand belde haar. Als versteend zat ze naar haar telefoon te kijken, blij dat het zo lang bleef duren. Ze stak even haar hand uit om op te nemen, maar liet die weer vallen. Nee. Niemand. Laat maar bellen. Maar het zelfde moment greep ze het toestel en zag ze dat haar zus belde.
‘Jen,’ zei ze. Haar stem voelde aan alsof ze verkouden was. ‘Alles goed?’
‘Het spijt me dat ik zo laat bel.' Haar zus praatte snel. 'Ik heb je hulp nodig. Eén van de meiden heeft een overdosis genomen maar kan niet naar het ziekenhuis, ze heeft zojuist haar oom proberen te vermoorden, smeerlap die het was. Iemand had haar gezien.’
Delilah sloot even haar ogen. Weer iemand. Weer één. Weer. Ze zei: ‘Hoe erg is het?’
‘Christus, ik weet het niet… Moet ik wel naar het ziekenhuis voordat ze hier dood gaat?’
‘Nee.’ Delilah stond op en legde het fotolijstje naar zich neer, greep haar schoenen. ‘Nee. Niet doen. Ik weet iemand. Ik kom eraan.’
Waarom hield het nooit op? Waarom was er altijd weer iemand die hulp nodig had? Ze drukte het telefoongesprek weg en opende haar contacten. Even bleef haar duim zweven boven zijn naam. Waarom had ze hem niet verwijderd, zoals ze had gewild? Nu belde ze hem. Haar hart klopte in haar borstkas terwijl ze haar schoenen aantrok, haar jas greep en de deur achter zich in het slot trok. De telefoon leek ellendig lang over te gaan. Voicemail. Zou hij slapen of dienst hebben? ‘Sam. Met Delilah. Het… het spijt me dat ik je nu lastigval. Ik kan je hulp gebruiken. Iemand heeft een overdosis genomen maar kan niet naar het ziekenhuis. Dit is het adres.’

Het oranjerode licht van de straatlantaarns verlichtte hen terwijl ze van de afgelegen weg afbogen en op het verlate industrieterrein zich tegen de muur aandrukten. Een eind verderop reed een auto langs en meer naar het noorden toe klonk het geluid van een sirene, maar daarna begon het weer stil te worden. De naam had hem altijd toepasselijk in de oren geklonken, godvergeten uitdragerij die het altijd was geweest. Hell’s Kitchen.
Een van de anderen keek naar hem. Onder het masker was zijn gezicht niet duidelijk te zien, maar aan de grote, diepliggende ogen zag hij dat het Juan was. Eén van de jongens die genoeg had meegemaakt om elke sociale werker tot wanhoop te drijven. Eén van de jongens die de wraak misschien nog wel sterker op zijn tong proefde dan Damien dat deed, want Leandro was van zijn leeftijd geweest en de jongens hadden veel samen opgetrokken. ‘Het komt goed,’ zei Damien zacht. Zijn stem klonk gedempt onder het masker dat hij droeg, waarbij alleen zijn ogen waren te zien. Ze droegen het allemaal; nietszeggende, zwarte kleding, de anonieme maskers. ‘Houd je taai. Schiet niet voordat het teken wordt gegeven.’
De stilte woog zo zwaar dat hij hem had willen wegduwen. Wat als ze een fout hadden gemaakt, en in een valstrik liepen? Ze liepen verder, de groep schaduwen, dicht bij de muur blijvend, hun wapens in de aanslag, en volgden de wand naar de grote, industriële deuren van het pand. Hoewel hij Juan zopas op het hart had gedrukt om rustig te blijven, voelde hij zelf de spanning die hem in zijn middenrif klauwde, maar met die spanning paarde zich woede. De Ieren waren hier. Die vuile, geniepige rotzakken van Ieren die Leandro hadden geprobeerd te vermoorden. Van de overkant maakte één van de anderen een handgebaar, hij zag niet in het donker wie het was, en daarop greep hij met zijn hand het hengsel van de grote deur vast, met al zijn gewicht eraan hangend. Het geschraap van metaal op steen toen de deur openging was oorverdovend in de stilte van de nacht. Het volgende moment klonk er een verbaasde kreet van binnen het pand, en riep iemand in het Spaans: ‘Vuur! Vuren!’
Damien dook de loods in. Uit de loop van zijn pistool schoot een rode gloed toen hij schot na schot loste en in de veiligheid van een paar kratten dook. Ja, hij zou ze. Hij zou ze allemaal.

Het leven ging door. Werk veranderde in koken, in slapen, in sporten, in werk. Soms veranderde de volgorde, of zoals hij vanavond had gedaan, sprak hij af met vrienden, maar het leven bleef doorgaan. Het dacht er niet aan dat Sam op een date was geweest of dat hij een man op straat had gered buiten zijn diensttijden om. Het leven hield er ook geen rekening mee dat Sam nog altijd in de knoop zat met wat er was gebeurd.
Vanavond, nadat hij met Frank en Ashton had afgesproken en gesterkt door een paar glazen bier, had hij het voor de spiegel sinds die eerste keer weer geprobeerd. Hij had zijn adem ingehouden, zijn ogen dichtgeknepen en zijn handen tot vuisten gebald in een poging zich volledig te concentreren. Hij had niet verwacht dat het zo makkelijk zou wezen. Dat hij er zoveel controle over kon hebben dat het meteen zou werken.
Bij de aanblik van de blauwe ogen was hij meteen weer terug veranderd. Huiverend had hij uitgeademd en geprobeerd zichzelf te dwingen weer normaal te ademen. Moest hij deze enorme kracht niet juist omarmen in plaats van er zo bang voor te zijn. Maar Sam had het niet nogmaals gedaan. Hij had twee glazen water gedronken en was in bed gaan liggen. Het geluid van zijn telefoon maakte hem pas weer wakker.
Verbouwereerd staarde Sam naar het plafond. Het was 's ochtends nog wel eens donker, maar zo donker? En het alarm klonk niet als zijn normale alarm. Traag, als een oude motor die langzaam moet gaan draaien, begonnen ook Sam zijn hersenen eindelijk de linkjes te verbinden. Telefoon. God! Geschrokken pakte hij zijn telefoon van het nachtkastje, wilde opnemen maar zag toen dat het een onbekend nummer was. In de seconde dat hij overdacht wat te doen, hield het apparaat op met geluid maken. 'Shit,' fluisterde Sam, die nu overeind kwam en het licht aan klikte. Hij staarde naar de getallen terwijl zijn brein probeerde te bedenken wie er had kunnen bellen tot er een smsje binnen kwam. U hebt één nieuw voicemail bericht.
Bij het horen van haar stem trokken voor een kort moment zijn mondhoeken omhoog. Vijf minuten later stond hij aangekleed buiten en stapte in de auto. Hij klikte zijn gordel vast en opende een berichtje naar Delilah. 'Onderweg. Geef me 10 minuten.'

De laatste twee dagen waren altijd zwaar en al helemaal als haar eigen baarmoeder er nog eens een schepje bovenop gooide door woest te zijn over het feit dat er alweer geen kindje werd verwacht. Haar lichaam was dan zo moe en haar spieren zo pijnlijk dat ze vaak meteen na het werk in bed kroop met een curry van het restaurantje beneden. Gek genoeg waren het ook die laatste twee dagen waarin ze de meeste kracht bezat.
'We hebben een grote groep mannen volledig in het zwart gekleed gespot,' vertelde de man in de helikopter naast haar. Eigenlijk zou haar lichaam moeten gieren van adrenaline over het feit dat ze zo'n spannende missie in gestuurd werd, vooral omdat dit pas de derde keer zou worden dat ze het pak in het openbaar aan had, maar in werkelijkheid vond Ann het moeilijk om de woorden van de man goed tot zich door te laten dringen.
Ze vlogen langs de hoge gebouwen tot ze het drukke gedeelte van de stad verlieten en industrieterrein binnenkwamen. 'Ze gaan sowieso gewapend zijn. Dat is waar we jou nodig hebben. Je pak beschermt je tegen de schoten. Allemaal. Dat hebben we duizendmaal getest.' Ann knikte, hoewel ze nog steeds niet zat te wachten dat er schoten op haar gelost zouden worden. 'Het doel is niet om ze te stoppen. Laat deze twee groepen elkaar maar afslachten. Het doel is om er zoveel mogelijk gevangen te nemen. Onze agenten staan overal om het gebouw heen. We willen dat ze alle kanten op rennen om in veiligheid te komen. Dan kunnen we ze beter aan.'
'Laten verspreiden dus,' antwoordde Ann. De man knikte.
Niet veel later stond Ann op het dak. Onder zich kon ze de oorverdovende schoten horen. Ze rilde en sloot voor een kort moment haar ogen. Moge God, als hij bestaat, me beschermen, dacht ze bij zichzelf. Toen zette ze de knop om. Met haar hand gebald tot een vuist sloeg met een enorme kracht een gat in het plafond. Ze twijfelde niet meer. Soepel liet ze zich door het gat heen zakken en de laatste meter vallen tot ze op de grond stond. Het was lichter binnen dan ze had verwacht, maar de chaos was alleen maar groter. Schoten kaatsten luid af tegen haar pak en langs haar heen schoten mannen alle kanten op. Met een snelle beweging had ze een langslopende man met één simpele klap tegen de grond gewerkt. 'Wie volgt?' klonk haar stem door de vervormer in haar pak.

Delilah las net Sams berichtje terwijl ze door Jenny binnen werd gelaten. De theeroom zag er naargeestig uit, zo leeg en donker. Ze liepen snel door naar de gang en de trap op naar het huis van Jenny dat boven het theehuis was. In één van de kamers lag een doodsbleek meisje op een matras op de grond; een vrouw die Delilah niet kende was bezig haar proberen wakker te krijgen.
Voor een moment bleef ze op de drempel staan. Ze voelde zich nog steeds kapot na vannacht geen oog te hebben dichtgedaan. Voor een moment wilde ze de deur dichtsmijten en weggaan. Weg, weg, helemaal weg, emigreren misschien, ergens wonen op een tropisch eiland waar ze nooit maar dan ook maar nooit iemand aan zou hoeven te raken. Ze wilde niet dit jonge meisje zien lijden. Ze wilde niet dealen met haar moordpoging. Ze wilde niet dit op gaan lossen, weer haar schouders eronder te moeten zetten, weer haar alter-ego uit de kast te halen.
Maar nee. Ze moest. Ze moest. Dat had ze gezworen. Ze kon niet verzaken. Ze zei tegen Jennifer: ‘Er komt iemand aan die kan helpen. Laat jij hem binnen, dan zal ik kijken wat er gedaan moet worden.’
Ze knielde bij het meisje neer, knikte even tegen de andere vrouw. Ze huiverde, doodop. Toch trok ze haar handschoenen uit en legde haar handen op de koude huid van het meisje. De emoties en herinneringen overspoelden haar alsof ze dieper en dieper in de rivier waadde. Een huis. Een schreeuwende vrouw. Een badkamer, handen om het porselein van het bad geklemd. Voeten op de tegels. Kom op, dacht Delilah verbeten. Laat me zien wat ik nodig heb.

Antwoord op de vraag waarom Sam meteen in de auto was gesprongen was simpel: Hij zou nooit iemand die hulp nodig had die hulp ontzeggen. Dat hij Delilah zou zien was een bonus; een gedachte die hij maar snel naast zich neerlegde want hij wist dat de enige reden dat ze had gebeld zijn beroep was.
New York sliep nooit, maar 's nachts had het zin om in de auto te stappen. Dan kon je er daadwerkelijk plekken mee komen. De tomtom stuurde hem met korte zinnen de goede richting op en vertelde hem met een pling dat hij was aangekomen bij zijn bestemming. De tijd om zijn auto goed te parkeren nam Sam niet. Hij gooide het ding half op de stoep neer, greep zijn EHBO kit en sprong uit de auto. In het donker moest hij even zoeken, zeker omdat hij niet had verwacht dat hij bij een theehuis moest zijn, maar hij vond de plek.
Ongeduldig drukte hij een paar keer op de bel, totdat hij een vrouw door de zaak heen zag rennen. 'Rustig, rustig,' hoorde hij haar door het glas van de deur heen zeggen. En toen de deur open ging: 'Zachtjes alsjeblieft. Bedankt dat je bent gekomen.' Sam knikte de vrouw toe en stapte naar binnen. 'Waar moet ik zijn?'
Altijd wanneer er iemand was die hij moest helpen, dan kwam er een soort trans over hem heen. Dan kon hij alleen nog maar aan die persoon denken en hoe communiceerde hij bovenal efficient.
De vrouw begeleidde hem naar boven, door een gang en toen een kamer binnen. Op de grond lag een jonge vrouw, doodsbleek en met haar ogen gesloten. Voor wat even lang duurde als een hartslag keek Sam naar de vrouw die met haar rug naar hem toe zat. Wegstoppen die gedachte.
'Ik neem aan geen ambulance, anders had je niet gebeld?' Zijn stem klonk luid en werktuigelijk in de kamer.
Sam hurkte bij de vrouw neer en boog zich meteen voorover om haar ademhaling te horen en haar borstkas te zien bewegen. De ademhaling was zacht, maar zichtbaar. Zijn vingers sloten zich om de pols van de vrouw heen op zoek naar de hartslag. 'Weten jullie wat ze heeft genomen? Hoe lang is het geleden? Heeft ze gebraakt?'

Damien hoorde rechts van hem mannen rennen. Hij wierp een blik over de opeengestapelde kisten, net op tijd om met grote ogen toe te zien hoe er plots iemand, te midden van een neerdwarrelend gruis en stukken dak, iemand naar binnen sprong. ‘Shit, shit shit,’ siste hij. Wat Wonderwoman hier deed wist hij niet, maar hij bleef liever verder van haar. Dat ze überhaupt bestond en geen sensatieklopperij was van de nieuwszender, verbaasde hem, maar daar had hij nu geen tijd voor om stil bij te blijven staan. Zijn voorgevoel was juist geweest. Er was een valstrik neergezet, maar niet door de Ieren.
Iemand riep iets van achter een andere stelling vandaan en toen zag hij Juan, die rechtop op hem af strompelde, met zijn geweer tegen de borst gedrukt. ‘Rennen Juan!’ riep hij in het Spaans, maar het was al te laat; door de dame in het groen werd hij met één klap tegen de grond gewerkt. Instinctief had hij zijn pistool geheven en schoot op haar, maar met een geluid alsof hij op een metalen plaat schoot, ketsten de kogels weg.
Hij had moeten rennen. Dat had hij. Maar hij kwam hier voor de Ieren, niet voor haar, en hij wist dat hij normaal gesproken weg zou komen. Hij sprintte weg, verstopt in de schaduw van de kisten. Ja, daar, een Ier, twee, wegrennende. Hij schoot op ze zonder wroeging, mistte er één en raakte een ander in zijn been. Hij had ze achterna willen gaan, maar plots dook vanuit een nis links iemand op in uniform dat hij niet kende. Zijn wapen werd uit zijn hand geslagen en iemand snauwde: ‘Geef je over!’
Hij draaide zijn hoofd naar links. Iemand in een donker uniform, kogelvrije vesten, wapens waar je u tegen zij. SWAT? Hier? Nee, die uniformen waren toch iets anders… Een man met een ringbaardje keek hem vanachter een opgeheven geweer aan.
Snel zei hij, de man strak aankijkend: ‘Laat me erlangs en schiet jezelf in de voet.’
Hij vloog langs de agent heen en glipte door een deur naar buiten, achter zich het geweer horen vuren en de man horen schreeuwen van pijn. Nee, hij moest weg, wilde hij hier levend uitkomen.

De tegels waren lichtblauw, en tussen de naden zat schimmel. Eén tegel was kapot aan een zijkant, een barst in de vorm van een hartje. Ze dwong zichzelf naar de tegels te kijken terwijl hij ruw haar hoofd achterover hield, zijn vuist om haar haren gewikkeld.
Nee. Daarna. Laat het me daarna zien.
Hij was klaar. Hijgend van voldoening was hij achteruit gestapt. Hij mompelde iets in haar oor wat ze niet verstond, maar zijn vieze drankadem walmde in haar gezicht. Ze moest iets hebben gemist, want het volgende moment was het rood voor haar ogen en lag hij onder haar op de grond. Opnieuw en opnieuw en opnieuw ramde ze met de badkamerschaar in zijn borst; zijn ogen keken haar dodelijk verschrikt aan, zijn mond opengesperd.
‘Mariah!’
Ze ademde in, gierend, meer een snik dan een adem. De schaar viel uit haar bevende handen, maar ze presteerde het om op te staan en weg te rennen.
Laat me zien waar.
Een flatgebouw, een lindeboom op de stoep. Een straatnaambordje.
Dat was alles wat ze moest weten.
Delilah trok haar handen terug. De wereld spoelde weer bij haar binnen. De gastenkamer van Jenny met het Engelse bloemetjesbehang waar haar zus altijd zo dol op was; het meisje op het matras, Mariah, moest ze heten, de vrouw tegenover haar. Er was iets veranderd, want Sam was er nu.
Ze krabbelde overeind en liep naar de gang waar Jenny haar opving. Terwijl ze de onbekende vrouw tegen Sam hoorde praten, kneep ze haar ogen dicht en schudde met haar hoofd om de herinnering van het meisje kwijt te raken.
‘Sssh, adem, adem diep in, en uit…’ Het was alsof ze de stem van mama hoorde, maar het was Jenny die op zachte toon tegen haar fluisterde. ‘Dit zijn niet jouw herinneringen. Jij bent niet die herinneringen. Weet wie je bent.’
Ze sloeg haar ogen weer op. ‘Die rotzak,’ zei ze zacht, haar stem trillend van kwaadheid en emotie. ‘Ze is nog maar een kind.’
Jenny legde haar hand op haar arm. Delilah zei zacht: ‘Wie had haar gezien?’
‘Het moet haar neef zijn geweest. Hij sprak die vuilak met vader aan.’
‘Die herinneringen heb ik niet gezien.’
Jenny’s blik was bezorgd. ‘Wat gaan we doen?’
‘Niets overhaast.’ Delilah schokschouderde. ‘Het zal vallen onder zelfverdediging. Ik wil eerst zeker weten dat het goed met haar gaat.’ Ze wierp een blik de kamer in waar Sam bezig was met het meisje, en bedacht zich met welk verhaal ze moest opkomen om deze situatie te verklaren.

Hoe dreef je mensen verschillende kanten op als het zo'n enorme chaos was? Haar hart klopte in haar keel, maar haar geest was scherp. Thomas had haar zo goed mogelijk voorbereid op een enorme variëteit aan scenario's. Dat was één van de redenen waarom hij haar niet had gevraagd om te assisteren bij de achtervolging, had hij haar scherp gezegd: Ze was er nog niet klaar voor. Maar hij had achter zijn strenge blik geglimlacht en ergens later had hij haar grappend Wonder Woman genoemd.
Wonder Woman was in een week tijd klaar gestoomd voor missies als deze. Ann greep een grote kist van een stapel en slingerde die in de richting waar de meeste mannen zouden moeten zitten. Met een luide knal gevolgd door gekraak eindigde het ding tegen de muur. Ze rende achter de kist aan. Eén man stond nu recht overeind, zijn geweer op haar gericht terwijl hij maar door bleef vuren. Met op elkaar gebeten tanden van frustratie stapte Ann naar hem toe. Ze legde haar hand op zijn loop en kneep de loop samen. Er klonk een tik en toen een harde knal. In een reflex draaide Ann haar hoofd weg. Ze mocht Thomas nog maar eens bedanken voor dit fantastische pak dat alles aan kon.
In de hoeken van het gebouw kon ze nu nieuwe mensen ontwaren. Mannen in kogelvrije vesten met geweren in hun handen die naar voren slopen. Ze wilde zich omdraaien om de situatie in zich op te nemen, maar ineens voelde ze een doffe dreun tegen haar achterhoofd. Instinctief handelde ze. Ze bukte om een volgende mogelijke klap te ontwijken, draaide zich en gaf de man een enorme stomp vanonder in zijn maag. Hij stapte snakkend naar adem achterover. Ann keek hem alleen maar aan.
Het was alsof haar handen pulseerden. Haar hele lichaam klopte. Ze moest snel thuis zien te komen.

Sam werkte nu al twee jaar als ambulancebroeder en hij had een hele hoop meegemaakt. Gelukkige momenten, verdrietige momenten, mooie wonden en hele gore, nare situaties waarvan je je hoofd wilde wegdraaien. Iemand laten braken behoorde tot geen van die categorieën. Dat deed hem ondertussen niet zoveel meer.
Hij had zijn handen in handschoenen gestopt, haar lichaam op haar zij gedraaid en had toen zijn vingers in haar mond geduwd terwijl hij haar met zijn duim voorkwam dat ze haar tanden op elkaar zou bijten. 'Kom maar,' mompelde hij geconcentreerd. 'Laat het maar gaan.' Het duurde even, maar toen kwam ineens alles los en opende ze eindelijk haar ogen.
Minuten later trok Sam de handschoenen weer uit. Met een onderzoekende blik keek hij naar het meisje en observeerde hij haar bewegingen. Ze sprak weer een klein beetje en zijn professionele inschatting was dat ze er weer bovenop zou komen. Zijn professionele inschatting was ook dat ze naar het ziekenhuis moest voor observatie, maar hij gokte dat niemand op die opmerking zat te wachten. 'Je moet zo wat eten,' zei hij terwijl hij zijn vinger voor haar ogen heen en weer liet bewegen. 'Absorberen wat er nog in je maag zit. Brood of rijst bijvoorbeeld. Geen water.'
Het was de eerste keer dat hij eindelijk opzij keek naar Delilah. Hun ogen kruisten elkaar voordat hij weer naar het meisje keek. Het was niet waarom hij Delilah zijn nummer had gegeven, maar hij kon zich troosten met de gedachte dat hij waarschijnlijk een leven had gered.

Hijgend leunde hij tegen een muur, misselijk als een kat van het harde rennen. Hij was nu ver verwijderd van de scène. Zijn masker was in zijn rugzak verdwenen, zijn pistool tussen zijn broekband; de zonnebril stond weer op zijn neus. Jawel, de Santini’s hielden altijd met veel rekening; ze waren niet blind in hun overtuiging, maar hadden ook een ontsnappingsscenario bedacht voor als het mis zou gaan. Maar geen van de plannen nam rekenschap van een superheldin en een stel SWAT-ridders of wie het ook waren.
‘Maldito,’ vloekte hij zachtjes. Wie waren ze allemaal kwijt geraakt? Wat was de bedoeling geweest van deze valstrik en wat ging er met de gevangenen gebeuren? Dat zouden ze uiteindelijk moeten zien uit te zoeken. Goddank dat hij vorige week nog de eigenaresse van het advocatenbureau had gehypnotiseerd.
Hij liet zijn adem sissend ontsnappen en stapte daarna de altijd drukke 54th street op. Eerst moest hij veilig thuis zien te komen.

Terwijl de andere vrouw alles opruimde en Jenny voor het meisje brood had gehaald, vond Delilah zich alleen met Sam op de gang. Alles was sneller gegaan dan ze had kunnen inschatten. Haar handschoenen lagen nog naast Mariah, daar waar ze ze had neergelegd toen ze ze had uitgetrokken. Ze voelde zich vreemd kwetsbaar en sloeg haar armen over elkaar heen. De herinnering van Mariah voelde als een nare nasmaak in haar mond. Ze moest vast een vreemde indruk maken, want ze was zich plots innig bewust van haar rommelige knot en het feit dat allen maar een korte pyjama droeg. Gelukkig was daar niets van te zien over haar lange jas, maar toch. Ze voelde zich genoodzaakt om hem iets uit te leggen. ‘Wegens omstandigheden kan ze niet in het openbaar gezien worden.’ Ze probeerde luchtig te klinken, maar hoorde aan haar eigen stem dat dat niet helemaal lukte. ‘Een stukje burgerlijke ongehoorzaamheid van een detective. Ik hoop dat ik op je discretie kan rekenen.’
Ze keek nu naar hem op. Zou ze hem wakker hebben gebeld? Zijn krullen zaten warriger dan anders. Ze had hem niet meer benaderd sinds ze afscheid hadden genomen en ze haalde even diep adem. ‘Bedankt voor het komen en het redden van haar leven, Sam,’ zei ze tegen hem. ‘Ik wist niet wie ik anders had moeten benaderen.’

Toen Ann haar ogen weer opende, zat ze ineens in haar eigen kleren achterin een auto met geblindeerde ramen. Zacht kreunend legde ze haar hand op haar voorhoofd neer. Het was alsof ze elk bloedvat in haar hoofd kon voelen. Haar handen trilden en ze voelde zich vreemd licht en zwaar tegelijkertijd.
Met half samengeknepen ogen keek ze uit het raam van de auto. Ze waren alweer diep in de stad. Hoe lang was ze weggeweest? Ze wist zeker dat ze nog een stoot had uitgedeeld en dat ze toen naar buiten was gestapt, maar alles daarna was weg. Hoeveel mannen zouden er zijn gearresteerd vanavond? Had de missie zin gehad? Had ze vanavond haar naam eer aan gedaan?
Een zwakke glimlach trok om haar lippen. Ondanks alles voelde ze zich bovenal sterk. Niemand zou haar ooit meer iets aan kunnen doen.
Het volgende moment dat ze haar ogen weer open deed, stonden ze ineens in haar straat. De chauffeur had haar duidelijk al een paar keer geroepen, want hij stond in de deuropening met zijn hoofd de auto ingestoken. 'Mevrouw Woods. Kunt u zelf lopen?' Ann knikte nauwelijks zichtbaar, pakte zijn hand aan en stapte uit de auto. Nog maar een paar treden op, dan kon ze slapen. Wonder woman beschermde de stad. Max beschermde haar.

Sam wisselde in stilte tussen de aanblik van Delilah - zij met haar prachtig groene ogen, haar messy bun en houding die zowel iets krachtigs als nu iets kwetsbaars had - en die van het meisje in de kamer op zoek naar tekenen dat de vergiftiging misschien toch verder was dan hij had gedacht.
Delilahs stem deed hem weer haar kant opkijken en voor een kort moment glimlachte hij een vreugdeloze glimlach. 'Je hoeft me er niet over te vertellen.' Zijn ogen gleden nogmaals langs het meisje. 'Ik hoop dat ik genoeg heb gedaan, maar ik denk het wel.' Ook hij zocht zichzelf een houding en wreef daarom zijn handen wat samen.
'Ik had gehoopt dat je zou bellen.' Hij sprak zacht zodat de mensen in de kamer hem hopelijk niet zouden horen. 'Niet op deze manier, maar ik ben blij dat je hebt gebeld. Mocht je nog eens ongehoorzaam zijn en me hulp nodig hebben...' Een laatste blik werd op het meisje geworpen. 'Je weet me te vinden. En ook als het ineens slechter met haar gaat.' Hij keek naar zijn handen, toen op naar haar en knikte toen in zichzelf. 'Fijne nacht verder, Delilah.' Hij draaide zich om en stapte in de richting van de trap.