A Marvelous City

Ze hadden nog een tijdje in stilte in elkaars aanwezigheid gelegen, terwijl al zijn verhalen door haar hoofd hadden rondgespookt en Ann ze probeerde een plekje te geven in haar hoofd. Hij was niet altijd een goed mens geweest. Zij ook niet. Misschien had ze van hem weg moeten rennen, maar ze hadden teveel geschiedenis samen. Zonder hun verleden hadden ze nooit geweest waar ze nu waren, zo samen, maar ze hadden ook niet alle andere dingen mee hoeven maken die hen hadden gemaakt zoals ze waren geworden.
Uiteindelijk liet Ann zich uit bed glijden en drukte ze een kus op zijn wang. 'Ik ga naar Delilah toe.' Het andere losse eindje dat haar niet lekker zat. Max stond meteen naast haar en keek naar haar op. Het had geen zin om het dier achter te laten bij Damien, want hij zou alleen maar onrustig zijn.
Even later liep ze, alleen, door de gang naar de cel waar haar was verteld dat Delilah te vinden was. Max liep strak naast haar mee. Ze had een paar blikken op de hond gezien, maar niemand had haar durven vragen haar grote rottweiler aan te lijnen.
Voor de cel van Delilah bleef Ann staan. 'Hoi,' zei ze neutraal.

Zijn hand trilde toen hij de kamerdeur open deed. Het was alsof hij sinds gister in een staat leefde waarin hij zijn emoties constant naar de achtergrond verbande en moest doorgaan en overleven, zich geen vragen stellend bij alle dingen die schijnbaar bestonden die niet zouden moeten bestaan.
Jennifer lag in het ijzeren bed met witte lakens. Er staken verschillende naalden in haar lichaam en om haar heen stond een legio aan apparatuur zacht te zoemen. Het was duidelijk dat ze onder zware controle stond. Waar beter om een patient te monitoren die was aangevallen door iets dat niet zou moeten bestaan, dan bij een geheime afdeling die niet zou bestaan.
Sam stapte naar het bed toe en trok zijn mondhoeken zwakjes omhoog. 'Goedemorgen.' Zijn stem vond zijn kracht weer. 'Ik ben blij om te zien dat je er nog bent. Delilah zegt sorry en dat ze van je houdt.' Zo, dan was dat alvast gezegd.

Nadat Sam weg was, restte Delilah niets anders dan weer heen en weer te lopen, alleen met haar gedachten. Vijf passen heen, vijf passen terug, en tussen die stappen haar hart als een pendel dat van vreugde naar diepe wanhoop reikte.
Vijf passen naar het glas, en daar was Ann opeens. Delilah stond stil. Voor de eerste keer was ze misschien blij met het glas. Niet in de laatste plaats omdat Ann haar grote hond bij zich had, maar ook omdat Delilah zuur van schaamte in haar keel voelde opborrelen.
'Ik weet niet hoe ik je ooit kan bedanken dat je Jennifer heb gered. Opnieuw.' Ze streek een lok haar achter haar oor. Raar om zo te staan, tegenover de superheldin van New York City, niet langer als detective maar als... ze wist eigenlijk niet als wat. Vermoeid zei ze: 'Ik... Ik denk dat je al wel heb gehoord wat ik allemaal heb gedaan?'

Jennifer opende haar ogen en keek omhoog. 'Sam,' zei ze, en een glimlach tekende zich op haar bleke gezicht af. Ze leek nog wat te willen zeggen, maar hij was haar voor door de boodschap van Delilah over te brengen. 'O, Del...' De glimlach verdween van haar gezicht. Ooit had ze een mollig, gezellig uiterlijk gehad, maar de afgelopen weken hadden haar wangen doen laten invallen. Dat weerhield haar echter niet om zoals altijd, veel te praten. 'Het laatste dat ik herinner... Ik was in het ziekenhuis en Delilah kwam binnen. Toen... Schaduw, volgens mij viel ik flauw, ik weet het niet... En nu ben ik hier, waar 'hier' ook mag wezen. Volgens mij is het hier geen regulier ziekenhuis, ik werd opgehaald met een helikopter, kan je het je voorstellen... Ik was eindelijk blij dat ik weer terug naar mijn theehuis mocht, maar nu voel ik me weer terug bij af.'
Ze keek naar hem omhoog. 'Maar waar is mijn zus? Is het goed met haar?' Een scherpe blik. 'En is het goed met jóu, Sam? Je ziet eruit alsof je drie dagen niet hebt geslapen. Wat doe jij hier überhaupt?'

Ann bekeek de vrouw die in korte tijd een vriendin van haar was geworden en nu als gevangene achter het glas stond. Even schoot door haar hoofd dat op haar werkplek nog altijd de ringen voor Delilah klaar lagen. Het laatste experiment had nog wat tijd nodig gehad, maar ze zou die conclusies nu ondertussen wel kunnen aflezen. Als ze weer eens naar haar werk toe zou kunnen gaan de komende tijd.
'Ik was bij Damien,' was haar antwoord op de woorden van Delilah. Ann wist niet goed hoe ze zich moest opstellen, vijandelijk of vriendschappelijk, wat erin resulteerde dat ze vooral neutraal klonk.
Een zucht. Ann wierp een blik naar beneden op Max en gebaarde hem te gaan zitten. 'Het is duidelijk dat ik niet de enige ben die een geheime identiteit had.' Ann keek weer naar Delilah op. 'Enlighten me, alsjeblieft.'

Jennifer en Delilah konden niet anders van elkaar zijn, besefte Sam toen Jennifer sprak. Ondanks alles trok een vermaakte glimlach kort over zijn gezicht heen. De kletskous en de stille. De warme en de koude.
Hij pakte een klapstoel en schoof die naast het bed van Jennifer. 'Het waren geen drie dagen, maar zo voelt het wel,' antwoordde hij, zijn hand door zijn haren heen halend. De krullen stonden wilder dan anders.
'Je zus...' Zijn mond vertrok en hij ontweek haar blik. 'We zitten in een geheime afdeling van de FBI, CIA of wat deze plek dan ook is. Ze houden ons hier veilig. Wonder Woman is hier ook.' In een flits zag hij Jennifer in de armen van Wonder Woman. Dat was Ann geweest die Delilahs zus had gedragen. Zelfs een grote stad als New York bleek klein.
Sams mond was droog geworden. Onrustig wreef hij zijn handen in elkaar. 'Jennifer.' Hij wierp een blik omhoog om hem meteen weer neer te slaan. 'Wat jullie hebben gedaan... Hoe verklaar je dat? Hoe verkoop je dat aan jezelf?'

En zo kwam het dat Delilah in korte tijd haar geheim opnieuw deelde. Evenals bij Sam vertelde ze alles. 'Nu Jennifer hier is, hoef ik niet langer te doen wat ik deed,' eindigde ze vermoeid. Ze was aan het ijsberen geweest terwijl ze het vertelde, maar nu stond ze stil. Ze voelde zich vreemd leeg van binnen, lucht en verdriet en vreugde en wanhoop in een bel van geluidloosheid. Het leek allemaal niet echt, een droom, dat ze weer wakker zou worden om een nieuwe dag zonden te begaan.
Ze schudde haar hoofd. 'Het maakt me niet uit wat er met mij zal gebeuren, ik zal moeten boeten voor wat ik heb gedaan,' zei ze mat. 'Maar straf alsjeblieft Jennifer niet hard. Zij wilde slechts de wereld verbeteren. Ik ben degene die alles heeft gedaan.'

Jennifers gezicht, toch al bleek, werd nog een paar graden witter toen Sam vertelde dat ze bij een geheime afdeling opgesloten zaten. Het werd zelfs nóg witter toen Sam de specifieke vragen stelde.
'Het is dus eindelijk verteld,' concludeerde ze met een zucht. Ze keek de ander aan, haar stem vermoeid, maar ergens diep verschool zich een zekere hitte. 'De vraag was, hoe konden we het onszelf verkopen te zitten en toe te kijken hoe de slachtoffers vielen, de een na de ander? Jazeker, het was vreselijk dat we deden, maar als je zag wat alle vrouwen werden aangedaan, hun kinderen soms zelfs, dan...'
Haar stem was warm van verontwaardigde passie geworden, maar ze viel stil en haalde diep adem. Haar haar stak donker af tegen het witte kussen en haar ogen waren dof. 'Dus dan is dit het einde,' zei ze zacht.

'Facking hell...' Ann kneep met haar duim en wijsvinger haar neusbrug, haar ogen samengeknepen. Ze probeerde het vanaf een afstand te bekijken: dit was het tweede levensverhaal wat ze voorgeschoteld kreeg van iemand die verkeerde dingen had gedaan. Hell, nog veel verkeerder dan wat Damien had gedaan misschien. Ze had levens genomen. Met haar eigen handen had ze mensen het licht uit de ogen doen ontnemen.
Maar het was moeilijk om er vanaf een afstand naar te kijken. Ze was zichzelf verloren in haar herinneringen. Ze hoefde haar ogen niet meer te sluiten om hem voor zich te zien, zijn handen als bankschroeven om haar heen, zijn ogen half weggedraaid terwijl hij zijn ding deed. Ze voelde zijn slagen nog op haar romp - plekken waar niemand het zou zien, behalve zijn vrouw die altijd in stilte wegkeek - en haar beurse binnenste na die tijd omdat hij haar hard stootte en nooit iets van glijmiddel gebruikte.
Max piepte zacht en duwde met zijn kop tegen haar been, haar terugtrekkend in het heden. Delilah stond voor haar neus, enkel van haar gescheiden door een laag glas die ze zo kapot zou kunnen tikken. God, ze zou boos moeten zijn, teleurgesteld, walgend van de persoon die Delilah bleek te zijn. Maar zo makkelijk was het allemaal niet. Ze had niet alleen levens gekost, ze had levens gered van mensen die het verdienden om te blijven leven. Vrouwen die slachtoffer waren van iets dat ze altijd achterna zou blijven komen. De wereld was een betere plek zonder mannen die zulke dingen deden. Wat weerhield ze ervan om dezelfde fouten te blijven herhalen?
'Dankjewel.' Ann legde haar hand tegen het glas. Haar mondhoeken trokken omhoog in een verdrietige glimlach.  Zij had een Delilah kunnen gebruiken in haar jonge tienerjaren.

Jennifer reageerde met zoveel passie dat Sam zijn hoofd optilde en wel naar haar op moest kijken terwijl ze sprak. Delilah had het hem verteld, wetende dat ze foute dingen had gedaan. Jennifer... Ze sprak alsof er geen enkel ander pad was geweest wat ze überhaupt hadden kunnen kiezen. Hij wilde zijn ogen neerslaan, maar dwong zichzelf naar haar te kijken terwijl ze stil werd en toen hem een vraag stelde gepakt in een statement.
Zijn ogen waren weer vochtig geworden, maar hij wist de tranen binnen te houden. 'Ik red mensen.' Zijn stem was een fluistering geworden. 'Ik help mensen de dood te ontsnappen. Mannen, vrouwen, kinderen... Hoe kan ik... Hoe kan ik goedkeuren wat jullie deden? Hoe kan ik dat accepteren? Ik houd van haar. God, ik weet niet of haar dat heb gezegd.' Eindelijk sloeg hij zijn ogen neer. 'Maar dit... Ik denk niet dat ik dat kan.'

Alles had Delilah verwacht. Ann die het glas kapot zou maken en haar hoofd dan tot moes zou slaan – Ann die zou vloeken, Ann die kwaad zou zijn, verdrietig, teleurgesteld, stil, niet wetend wat te zeggen – maar Delilah had alles verwacht, behalve een bedankje.
Iets in haar hoofd leek kortsluiting te maken, maar dan kwamen de herinneringen die ze bij Ann had gevoeld, weer voor de geest. Het gevoel van angst en machteloosheid, de enorme schaduw van de man.
‘Het spijt me.’ De woorden kwamen in flarden over haar lippen. Het speet haar van Ann, van alles dat ze had gedaan, van de rotzakken die ze te pakken had gekregen om anderen te beschermen. ‘Het spijt me dat je het hebt moeten meemaken. Het spijt me van de levens die ik heb genomen. Het spijt me dat het nodig was.’
Ze sloeg haar armen over elkaar heen als om zichzelf te beschermen. De cel leek plots erg koud. 'Maar ik heb het gedaan. Er is geen weg terug.' Ze schudde haar hoofd. 'Wat is deze plek, Ann? Wat gaat er gebeuren?'

‘Ik weet dat we het niet recht kunnen praten. Maar ik zou de persoon willen ontmoeten die zou kunnen negeren wat Delilah en ik hebben gezien.’ Jennifers lippen plooiden zich in een glimlachje die haar ogen niet bereikte. ‘Je hebt een goed hart, Sam. Ik weet… Ik weet dat mijn zus ook van jou houdt. Ze heeft het nooit met zoveel woorden gezegd, maar haar gevoelens waren zo duidelijk als ik haar aanraakte alsof ze het geschreeuwd zou hebben. Ik weet dat mijn zus koud kan overkomen, maar ondanks alles wat ze heeft gedaan… Je zult het geloven of niet, ze heeft een hart van goud. Ze heeft alles gedaan om anderen te helpen. Na Carmen is ze nooit meer dezelfde geweest.’
Het glimlachje was allang verdwenen. ‘Of je kan leven met wat er is gebeurd, dat is aan jou. Al denk ik niet dat er een toekomst is voor ons.'

Ann knikte zachtjes op al Delilahs excuses, haar lippen opgetrokken in een verdrietige glimlach. 'Het spijt mij ook dat het nodig was.' Ann sloeg haar onderarmen over elkaar heen in een veilige houding. Ze voelde zich moe en kapot. Alle verhalen en emoties deden het lijken alsof de dag al eeuwen had geduurd, maar ze was nog niet eens twee uur wakker.
Ann wierp een blik om zich heen in de gang, alsof ze daarmee het hele gebouw voor zich zag. 'Het is een geheime afdeling van de overheid. Ze doen onderzoek, sporen slechte mensen op en proberen de burgers te beschermen. Ik weet niet zo goed waar ze zich allemaal mee bezig houden, maar in ieder geval met mensen met krachten. Ze hebben mij gevonden en gerecruit. Er is een team met hackers dat probeert de camera's op het kantoor van de Baron te hacken zodat ze informatie krijgen om de mensen daar te gaan redden. Ze zijn goed.'
Haar wenkbrauwen trokken samen en ze legde weer een hand op het glas. 'Ik ga kijken wat ik voor je kan doen, Delilah. Ik had ooit bijna hetzelfde gedaan.' In een ingeving keek ze naar haar vriendin op. 'Sam? Heb je het hem verteld?'

Hij wist niet wat hij moest zeggen en antwoorden op Jennifer. Zij geloofde dat ze het goed hadden gedaan, maar dat ging tegen alles in wie hij was. 'Sorry,' zei hij zag terwijl hij opstond, de klapstoel samenvouwde en terughing waar het had gehangen. 'Sorry, Jennifer. Ik weet niet...' Hij schudde zijn hoofd voor hij naar haar op keek. 'We zijn misschien te anders.' Hij liep naar de deur toe. Met de klink al in zijn hand, keek hij naar haar om. 'Ik hoop dat je snel beter bent, Jennifer. En dat jullie gespaard blijven, maar ik weet niet of ik het kan doen. Sorry.'
Hij opende de deur en stapte naar buiten.

Delilah knikte zwijgend op Anns woorden. Een geheime afdeling van de overheid. Ze dacht dat ze als detective toch wel aardig op de hoogte was wat er allemaal speelde. Toch een soort S.H.I.E.L.D… Ann was er onderdeel van, en als Delilah iemand blind zou vertrouwen, zou het de blonde vrouw wezen. Dat Ann ooit bijna in Delilahs schoenen had gestaan en had gedaan wat zij zou doen, verbaasde haar en tegelijkertijd niet. Het gevoel van machteloosheid, jezelf kwijt zijn, die schaduw die zich in je binnenste nestelt - dat maakte van ieder persoon een gevaarlijke tegenstander.
Ze knikte opnieuw toen ze vertelde dat hackers bezig waren informatie te vergaren over de Baron. Ze hoopte maar dat ze vrij zou wezen, dat ene, korte, luttele moment, om erbij te wezen als ze hem te pakken zouden krijgen.
Haar schouders zakten omlaag bij Anns vraag over Sam. ‘Ja,’ zei ze lusteloos. ‘Ik had al teveel tegen hem gelogen. Ik wilde dat hij de waarheid wist.'

'De ambulancebroeder nam het zeker niet al te best? Dat spijt me.' Ze streek haar handen in elkaar in uit ongemak. 'Ik zou willen dat ik er iets voor je aan kon veranderen.' Haar stem versterkte. 'Zoals ik zei, ik ga mijn best doen. Dat meen ik.' Voor een kort moment legde ze haar voorhoofd tegen het glas aan als liefdevol gebaar. 'Je bent niet alleen.'

In de cel, Delilah wachtte. Ze wist niet meer waar ze op wachtte, maar ze deed het toch.
Tweemaal daags verscheen een bewaker met eten, en elke ochtend kwam iemand langs om haar vuile was op te pakken en schone kleding te geven. Het was niet haar kleding, het waren zwarte spijkerbroeken en zwarte shirts die de mensen die in deze basis liepen ook leken te dragen, maar het was iets. Soms kwam Ann en praatten ze. Eenmaal zag ze Damien, wit als een vaatdoek met wie ze eerst een tienminutenlange scheldkanonnade had, gevolgd door een goed gesprek. Jennifer was ook weer op de been, iets minder wit dan Damien, met wie ze praatte en op fluistertoon speculeerde over de toekomst. Sam zag ze niet.
’s Nachts werd er niemand op de gang toegelaten en was ze alleen. In het donker kwamen haar nachtmerries tot leven, knagend en fluisterend in de schaduwen. De bewaakster die haar na de twee nacht slaapmedicijnen kwam brengen, bombardeerde Delilah in stilte tot een heilige.  
Bij de ochtend van de achtste nacht werd Delilah opnieuw wakker, koud en met hoofdpijn door de diepe slaap. Als elke ochtend douchte ze koud, trok de zwarte kleding aan en begon met ijsberen. Vijf stappen heen, vijf stappen terug. Ook al had ze alle hoop opgegeven, ze bleef wachten. Wachten op wat komen zou gaan. Wachten tot haar vonnis. Wachten tot Sam misschien terug zou komen. Wachten tot het einde.
Maar dat ze wachten zou op haar eerste missie voor de geheime organisatie, had ze niet verwacht. Met handboeien om werd ze uit de cel gehaald, geëscorteerd door twee mannen die haar door de wirwar van gangen leidden. Delilah staarde naar de betonnen muren, de metalen, automatische deuren, de vele mensen die er liepen, de hele georganiseerde mierenhoop van geheime dienst onder de grond van NYC. Mensen blikten haar terug aan, wantrouwend of neutraal, de indringster in hun midden.
In een smetteloze ruimte kreeg ze onder tegenstribbelen een brede naald in haar pols, maar het was slechts een ongevaarlijke chip om haar locatie te identificeren – zeiden ze.
Na de pleister dacht ze terug te gaan naar de cel, maar tot haar verbazing werd ze meegenomen naar een grote ruimte. Deuren schoven stil aan de kant. Eén zijde van de muur werd volledig in beslag genomen door allerhande schermen en er stond een interactieve tafel in het midden van de ruimte, waar enkele mensen omheen stonden. Eén van hen was Ann, een ander was Damien die in een stoel zat. Een ander was een man met bruine krullen die haar hart deed overslaan, en die ze na die snelle blik niet meer aan durfde te kijken.
‘Delilah Ennis.’ Een lange man keek naar haar op, niet onvriendelijk. Ze herkende hem als Thomas, want hij had haar eerder ondervraagd. ‘Vandaag is de eerste dag om je te redeemen. Sam hier zal de basis van de Baron infiltreren, en jij zal met Damien Diaz op stand-by staan. Jullie weten het meeste af van de vijand, en we hebben alle kennis nodig.’

Evenals Delilah had Damien afgelopen dagen gewacht, maar wachten kreeg een hele andere betekenis als je op bed lag. Na de tweede dag wist hij niet meer hoe hij moest liggen, en was hij opgestaan. Slap als een vaatdoek was hij geweest, maar tot zijn verbazing voelde hij zich beter dan hij had durven hopen. Wat voor non-conformistische medicijnen ze hem ook toedienden, ze hielpen.
Sindsdien probeerde hij zijn grenzen weer te verleggen. Kleine stukjes lopen, eerst trillerig en wankelend, later meer zelfverzekerd. Lichte dingen tillen, een paar treden af en op.
Vaak waren er mensen in de kamer geweest die hem ondervroegen, en Damien gaf antwoord. Hij had beloofd zijn leven te beteren, en dat zou beginnen door niet meer de lone wolf in de schaduwen te spelen, maar te delen wat hij wist.
Nu, op de achtste dag, zat hij in de controlekamer toen Delilah binnen werd gebracht. Aan de pleister op haar arm zag hij dat ook zij een chip had gekregen, want die was bij hem ook gezet. Hij bevochtigde zijn droog geworden lippen. Hij haalde adem – niet te diep, want dat deed nog pijn – en wierp een blik opzij naar Sam die deze missie zou moeten dragen. Hij hoopte dat Delilah en hijzelf genoeg wisten om Sam veilig door deze missie te loosden. Hij hoopte niet dat Sam in gevaar zou komen en Ann zou moeten inspringen, want hij wist dat het gevaarlijk zou worden.

De schuilplaats was enorm en het kostte hem ruim een uur om een rondje te lopen langs de buitenste gangen van de twee verdiepingen - niet voor niets kwamen er af en toe mensen voorbij steppen of pakten ze de liften die niet alleen omhoog en naar beneden gingen, maar ook horizontaal -, maar toch voelde Sam zich met de dag meer ingesloten. Hij had zonlicht nodig. Hij wilde erop uit. Gister had hij zelfs uit gekte de gangen doorgejogt. Hij was steeds harder gaan lopen, alsof hij door hardlopen zijn problemen kon ontsnappen.
Maar hier stond hij dan toch weer. Opgesloten in de ruimte omdat de verkeerde mensen wisten dat hij krachten had, terwijl zij binnen kwam stappen. Wat hij ook deed, sporten, zich laten informeren over dat wat ze hier deden, of spelen met de hond van Ann, steeds kwam Delilah naar boven. Dan voelde hij een gemis omdat hij bij haar wilde zijn, gevolgd door een wrange smaak in zijn mond omdat hij niet bij Delilah wilde zijn, maar bij wat hij had gedacht wie ze was geweest.
Sam staarde naar de plattegrond van de stad op de tafel in het midden. Vanuit zijn ooghoeken kon hij op het schermpje kijken van de persoon die het bord bestuurde, inzoomde en toen een 3D model van de wolkenkrabber op deed doemen. Ze was daar. Hij kon haar aanwezigheid voelen als statische lucht bij naderend onweer.
Sam keek op. Voor een heel kort moment kruisten hun ogen voordat hij ze weer neer deed slaan. Hij moest zich focussen. Toen Thomas hem had gevraagd dit te doen had hij geen moment getwijfeld. Als hij maar heel even buiten de deur mocht. Ann had hem nog even geprobeerd om te praten - ze maakte zich zorgen, had ze gezegd -, maar hij had het weggewuifd. Hij moest naar buiten. Nu begon de spanning dan toch op te komen. Zelfs al zou iedereen meekijken en zou Ann dichtbij zijn, het bleef gevaarlijk.
Hij haalde diep adem. Het zou goed komen. Goede dingen gebeurden met goede mensen.

Ann staarde naar één van de schermen waarop de ingang van de wolkenkrabber te zien was vanaf een live camera in de straat. Ze had haar vingers nadenkend op haar lippen liggen en ondersteunde met haar andere hand haar elleboog. Zou het echt zo makkelijk zijn? Kon hij zo naar binnen lopen? Het was een goed idee. Sam was de enige die hier zo weg zou kunnen gaan zonder op te vallen. De Baron zou hem niet herkennen en hij kon niet elke bewoner in New York wantrouwen of het Sam was. Maar toch zou ze veel liever zelf de strijd in trekken dan een ander te laten gaan. Hier had ze voor getraind met Thomas. Hier had ze haar krachten voor en haar pak. Sam zou wel een ultra dun kogelvest aankrijgen onder zijn kleren, maar toch.
De deur schoof open en een donkere pluk haar deed Ann omkijken. Om haar lippen verscheen een glimlach. 'Delilah.' Ze stapte naar haar vriendin toe en zonder aandacht te besteden aan de mensen om haar heen, sloeg ze haar armen een moment om haar heen. Eindelijk. Eindelijk kon ze fysieke steun bieden.
Ann legde haar handen op de bovenarmen van haar vriendin en bekeek haar voor een kort moment. Haar gezicht verzachtte en toonde medeleven, alsof ze wilde zeggen: sorry van Sam. Het volgende moment liet ze Delilah los en stapte ze naar de tafel toe. Het was tijd.

Het was vreemd om na een periode van isolatie plotsklaps weer in een kamer vol mensen te zijn. Delilah was haast weer vergeten dat ze gevoelens en herinneringen kon lezen bij aanraking tot Ann haar omhelsde. Ze voelde een steek van warmte bij de gedachte aan Anns vriendschap: ze was de onzelfzuchtige, slimme vrouw erg gaan mogen en was blij dat haar verleden haar niet had doen wegjagen.
Via haar gevoel liet Ann weten dat ze het vervelend voor voor haar en Sam. Het miniscule glimlachje dat om Delilahs lippen had gespeeld, gleed weer van haar gezicht. Ja, Sam. Ze hadden elkaar maar heel even aangekeken, en dat was het geweest. Het voelde alsof  ze nu allebei achter glas stonden, niet bij machte bij elkaar te komen. En toch... Ze had het geweten. Ze had het geweten dat hij, de wereldverbeteraar, haar de rug toe zou draaien zodra hij de waarheid wist. Ze wíst het, vanaf het eerste, verdomde begin, vanaf hun eerste date, hun eerste vervloekte kus.
Waarom dan dat holle, eenzame gevoel? Dat gevoel iets te hebben verloren?
Toch, ze kon het niet laten. Toen het team zich gereed maakte om naar de helikopter te gaan, wenste ze eerst Ann het beste, en vond ze zich daarna naast Sam voordat hij de deur uit zou lopen. 'Succes.' Haar blik gleed recalcitrant omhoog naar zijn gezicht. 'Wees voorzichtig.'

Soms, zoals nu, als hij in een kamer stond vol vreemde mensen vol schermen vol interactieve high-tech, voelde hij zich een nog vreemdere eet in de bijt dan anders (schrale troost dat ook Sam eruit zag als een opgehokte hond en Delilah ook misplaatst was) – maar als hij dan naar Ann keek, was het vreemd te herinneren dat zij niet slechts Ann was, maar Wonderwoman. De superheldin die hier thuis hoorde. De vrouw die op de voorpagina’s van kranten en nieuwswebsites stond; de naam die conversaties op straat gaande hield. De vrouw die hem de baas was, de vrouw die met één klap zijn schedel kon verbrijzelen. De vrouw die teleurgesteld in hem was, maar hem had vergeven. De vrouw van wie hij hield.
Hij was opgestaan uit de stoel waar hij op had gezeten, vechtend tegen het holle gevoel in zijn benen. Nee, hij was nog lang niet de oude, maar hij had haar kunnen redden; zoals zij ook hem had gered. Mensen praatten op zachte toon met elkaar, wensten elkaar succes en liepen de gang op: het geladen moment voor de missie begon. Het deed hem denken aan zijn diensttijd, het ogenschijnlijk luchtige afscheid, niet wetende of je elkaar nog terug zou zien.
En al was het flatgebouw van de Baron geen Kandahar, gevaarlijk was het zeker. Hij wenste Sam succes, en liep toen naar Ann toe. Zacht legde hij zijn hand op haar wang, zijn vingers verward in haar haar, een klein, intiem gebaar van liefde. ‘Pas goed op jezelf,’ zei hij, haar in de ogen kijkend, en drukte een kus op haar voorhoofd.

Hij was langer dan dat zij was. Ze was het bijna vergeten nu hij voornamelijk zat of lag. Maar nu hij zo voor haar stond, moest ze naar hem opkijken en waren zijn lippen op haar voorhoofd een natuurlijke beweging voor het lengteverschil.
Ann legde haar handen in zijn nek, haar kin optillend om hem aan te kunnen kijken. 'Maak je geen zorgen, Damien.' Haar lippen waren omhoog getrokken in een geruststellende glimlach. 'I've experienced worse. Ik had ooit zelfs een aartsvijand.'
Ze drukte een kus op zijn lippen. Een glimlachje en toen draaide ze zich om en stapte de helikopter in.

Hij had alle informatie in zijn hoofd gestampt. Zo diep en met zoveel precisie alsof hij weer voor zijn tentamens had geleerd en probeerde te onthouden waar alle botten zaten en hoe ze heetten. Hij wi`st elk detail dat ze hem hadden verteld en alle tips die ze hem hadden gegeven.
De helikopter stond al klaar, de propellors nog uit. Voor een kort moment dankte Sam de goden dat hij vandaag niet in de helikopter hoefde te springen, maar gewoon rustig mocht instappen.
Hij stapte naar het ding toe. Met elke stap nam de anticipatie op naar buiten mogen toe, maar ook de spanning van wat hem stond te komen.
Plots stond Delilah voor hem. Ze keek hem aan met haar groene ogen en hij kon niks anders doen dan haar aankijken. Succes. Wees voorzichtig. Haar groene ogen stonden scherp en in haar gezicht herkende hij de vrouw voor wie hij was gevallen. Maar meteen kwam het gevoel terug. Meteen herinnerde hij zich haar daden.
'Bedankt.' Zijn stem was koud en leeg. Zonder nog om te kijken stapte hij de helikopter in.

Terwijl Delilah Sam nakeek, voelde ze haar keel zuur worden van schaamte. Even sloeg ze haar ogen neer. Delilah en Sam. Delilah en Samson. Ze voelde zich de Bijbelse vrouw wiens naam ze droeg. Delilah had Samson net zolang gemanipuleerd totdat hij haar zijn diepste geheim liet zien, en toen had ze hem verraden. Hij was gevangen genomen, zijn ogen werden uitgestoken en onder de instortende tempel was hij dood.
Sam had haar immers ook geheimen toevertrouwd. Zonder haar zou Sam hier nu niet zijn, opgesloten, levensgevaarlijke missies uitvoerend. Zonder haar zou hij nog steeds rondrijden in de ambulance, mensen helpend en reddend.
Ze sloeg haar wimpers weer op. Haar groene ogen schitterden, haar bruine haar wapperde op toen de wieken van de helikopter begonnen te draaien. Nee. Sam had keuzes gehad. Hij had de keuze gemaakt om slechts delen van haar lief te hebben, niet wetende wat voor hardheid en wreedheid er onder haar zachte huid huisde. Hij had ook – overduidelijk - de keuze gemaakt om haar niet meer te willen zien nu hij die verdorven schaduwkant kende.
Sissend blies ze lucht tussen haar tanden vandaan. Nu maakte hij de keuze om hier te blijven, om deze missie uit te voeren. Jawel, ze zou zijn keuzes respecteren. Maar ze zou hem ook proberen in leven te houden.

Damien keek met de anderen op de grond de helikopter na. Het dak schoof open en even genoot hij van het aangezicht van grijs daglicht – toen was de helikopter erdoorheen, en sloot het dak zich weer met de vastberadenheid van een doodskist.
Iemand achter hem sprak: ‘Tien minuten tot ze zijn gearriveerd. Sta parraat over vijf minuten.’
Ze liepen terug naar de naastgelegen controlekamer en Damien liet zich weer in de stoel neerzakken. Het personeel was bezig met de schermen of praatten zacht met elkaar, en Damien ontmoette blikken die ze zo steels mogelijk hem probeerden toe te werpen. Hij kon haast hun gedachten horen. Damien Diaz heeft vaker ander verraden. Hij werkte voor hen. Wie zegt dat dit niet weer toneelspel is? Wie zegt dat Wonderwoman en Sam niet in een val lopen?
Hij trok zijn lippen op in een gemene grijns toen hij Delilahs blik ving. Hij was benieuwd wie S.H.I.E.L.D. meer wantrouwde, hem of haar. Ze hadden elkaar flink de huid volgescholden toen hij de detective was komen bezoeken bij haar cel, elkaar uitmakend voor piece of shit, verrader en hypocriet en nog een heleboel meer. Daarna hadden ze een goed gesprek gehad. En nu zouden ze samen moeten werken. Damien wist dat hij Delilah daarin kon vertrouwen, want hij wist dat ook zij wilde dat Ann en Sam veilig thuis kwamen.
Hij nam de oortjes aan die ze hem gaven en stopte ze in zijn oren zodat hij kon praten en communiceren met het team. Zwijgend keek hij naar de 3D rendering van het gebouw waar de helikopter naar op weg was, en haalde diep adem. Buena suerte Ann y Sam, manténganse con vida.

Sam staarde met een blik die Ann niet goed kon lezen uit het raam van de helikopter. Hij leunde wat voorover, zijn ellebogen op zijn knieën en zijn voeten loodrecht vooruit. Zijn kaak stond gespannen en zijn wenkbrauwen lagen diep naar beneden, maar Ann kon haar vinger er niet op leggen of dat de man vooral spanning voelde voor wat lag te komen of woede, haat of wat het dan ook was wat hij voelde voor wie hij had achtergelaten.
Ze had de afgelopen dagen geprobeerd om met hem te praten, maar hij had telkens de boot afgehouden. Hij had willen weten over haar krachten en missies; hij had zijn ogen bijna uit zijn hoofd laten rollen en zijn kin de grond laten raken toen ze had verteld dat ze zelf de dader was van haar krachten en welke problemen het met zich mee bracht; en hij had haar dingen verteld over zijn beroep en de dingen die hij had moeten doen om daar te komen. Maar zodra ze was begonnen over Delilah had hij haar telkens afgekapt. 'Nee,' had hij simpelweg gezegd en als ze het dan toch had geprobeerd, was hij opgestaan en weggelopen.
Ze zou het kunnen proberen. Hij kon nergens heen.
Sam keek op en een zachte glimlach verlichtte voor een kort moment zijn gezicht.
Nee, nu was niet het goede moment. Hij moest gefocust blijven zodat hij de meeste slagingskans had.
'Ik blijf dicht in de buurt.'
Hij knikte terwijl hij rechterop ging zitten. 'Dat weet ik,' was zijn antwoord. En daarmee was het uit.

Ze hadden hem een foto laten zien bij S.H.I.E.L.D van iemand die tot elke ruimte in het gebouw toegang leek te hebben, maar die gegarandeerd nu niet aanwezig was (gegarandeerd omdat ze de man schaduwden), maar waar de Baron niet veel mee leek te communiceren. Hij had de foto ook mee gekregen in de helikopter, maar hij had hem niet nodig gehad. Vanuit zijn geest wist hij de man op te roepen. Het was dan ook niet Sam xx die vanaf de touwen trap zijn voeten op het helikopter platform neerzette, maar Alexander vanDyck.
Het was vreemd om weer terug te zijn in het ziekenhuis, maar het was een logische plek voor de helikopter om hem te dumpen: het gebouw was niet te ver weg en het viel niet op dat een helikopter daar vloog. In de lift die hem naar beneden bracht, wierp hij een blik op de vreemdeling die hem in de spiegel aan keek. Heel even vloog Delilah weer door zijn hoofd, maar hij duwde haar weg en bracht zijn focus terug.
Na drie stops in de metro en een wandeling van één minuut, stapte hij het kantoor binnen. Beneden was het clean en rustig met een receptioniste alsof het een heel normaal gebouw was. Met zenuwen die door zijn hele lijf te voelen waren, stapte hij naar de poortjes toe en hield zijn pas voor de houder. Laat het werken, laat het werken, bad hij tot zichzelf. Zonder problemen schoof het poortje open.
Iets zelfverzekerder stapte Sam naar binnen. Dat was een goed teken. De technologie van S.H.I.E.L.D leek te werken. Nu alleen nog maar het moeilijke deel.

Als Delilah door een hologram van het gebouw naar Damien keek, snapte ze niet hoe de getattoeerde man zo kalm oogde. Ze had hem nog niet aangeraakt, dus ze had geen idee of het slechts schijn was - maar misschien voelde hij zich daadwerkelijk oké. Hij kon opnieuw beginnen, alles achter zich laten. Hij had laten zien dat hij bereid was offers te maken voor een nieuw leven, want hij was bijna dood geweest. Hij had Ann.
Haar ademhaling zat verdraaid hoog. Op één van de beeldschermen zag ze de bodycam van Sam. Hij stond in de lift en keek in de spiegel. Een vreemde keek hem terug aan.
'Nee,' mompelde ze. Ze kon dit niet. Ze had het gevoel hier niet langer te kunnen blijven, in deze missie bij al het S.H.I.E.L.D.-personeel dat haar zo wantrouwig bekeek, Sam die geen fuck meer met haar te maken wilde hebben, zij die in tegenstelling tot Damien geen enkele toekomst voor zich zag.
Ze trok de oortjes uit haar oren en legde ze op tafel neer. Omgedraaid, en weg - de gang door met de betonnen muren, daar, het toilet. Ze klapte de deur achter zich dicht en hing boven de wastafel, misselijk, maar overgeven lukte niet. Ze beefde over haar ledematen en tegelijkertijd voelde ze het zweet over haar rug stromen.
Toen kwamen de tranen. Huilend legde ze haar verhitte voorhoofd tegen het porselein van de wastafel. Ze gruwde van zichzelf, de dingen die ze had gedaan en de geheimen die ze had geopenbaard. Tevens rouwde om het verlies van haar vrijheid en de liefde van Sam. Als was het een foto stonden haar zijn herinneringen voor de geest, de manier waarop zijn hart zich aan haar had geopend, zelfs al had ze zijn liefde nooit zo kunnen beantwoorden. Uit spijt geboren scherpte zag ze hem naast haar zitten in het kleine park, verscholen tussen de bomen en de struiken. De zonsondergang had zo prachtig in het water gereflecteerd. Ik ben nooit langer verliefd dan twee dates, had hij gezegd. Maar dat was niet waar geweest. Hij was langer bij haar gebleven, had van haar gehouden zonder haar schaduw te kennen. Nooit eerder was ze zo verliefd op iemand geweest. Wanhopig besefte ze dat ze haar hart zo verloren had aan iemand met wie ze (al durfde ze dat niet aan zichzelf toe te geven) had gedroomd van een toekomst.
En nu was hij weg, eveneens haar toekomst.
Ze hief haar blik op. De vrouw in de spiegel zag er tien jaar ouder uit. 'Kom op,' fluisterde ze zichzelf toe. 'Kom op. Je moet terug. Kom op.'

Delilah had in zekere mate gelijk. Damien kon aan een nieuw leven beginnen, en die kans had hij met beide handen aangegrepen, en ja, hij had Ann - maar tevens had hij zijn gevoel zo ver weggestopt (as always) dat hij veel moeite zou moeten doen om het te vinden. Hij wist dat, als hij eenmaal die beerput van emotie en trauma open zou trekken, ver van huis zou wezen, en daar was hij nog niet klaar voor.
Met een meewarige blik zag hij Delilah vertrekken, maar focuste zich toen weer op de schermen. Als zij Sam en Ann niet kon helpen, moest hij het doen.
Hij volgde Sam het gebouw in, hield zijn adem in toen de vermomde man de pas aanbood - maar het werkte. Hij was binnen.
'Goed Sam,' sprak een van de vrouwen die bij de interactieve tafel stond, en Damien hoorde de stem ook via zijn oortje. 'De ruimte moet ergens tussen de tiende en de vijftiende verdieping zijn.'
Damiens blik gleed even af naar de bodycam van Ann, maar die had zich nog niet in het hol van de leeuw gewaagd. Hij hoopte bij God dat het niet nodig zou blijken. Zijn blik gleed weer terug naar het scherm van Sam. Gelijk trok hij zijn mond open. 'Die kale man daar, die net de lift uitkomt,' zei hij. 'Ik heb hem vaker gezien met Alexander vanDyck. Naaste collega, denk ik. Beter om hem te ontwijken.'

Hij was vergeten dat ze alles zagen wat hij deed en met hem konden praten. Heel even trokken de spieren in zijn schouders zich samen toen hij ineens een stem in zijn hoofd hoorde. Toen herinnerde hij zich het weer en ademde hij zo rustig mogelijk uit.
Terwijl hij naar de liften toe liep, begon een mannelijke stem tegen hem te spreken. Met een bonzend hart sloeg Sam snel een hoek om. Terwijl zijn voeten hem door de vreemde gang heen brachten begon hij voor een kort moment serieus te twijfelen aan wat hij hier deed. Hij was geen superheld zoals Ann die nergens bang voor leek te zijn. Hij was een ambulancebroeder. Dat was waar hij goed in was, dat was zijn roeping.
Maar die gedachte vervloog zo snel als die was gekomen. Hij had hier maar één dag gezeten en, zo dacht hij, waarschijnlijk niet eens meegemaakt wat ze echt met hem van plan waren geweest. Hij zou er alles aan doen om zijn lotgenoten te helpen.
Sam sloeg rechtsaf, nog eens rechtsaf en zag tot zijn geluk dat de liften in de verte weer opdoemde. Ongeduldig drukte hij op het knopje en wachtte totdat de lift naar beneden kwam.
'Ik dacht al dat ik je zag.' Weer dat gespannen samentrekken van zijn schouders. Sam probeerde met een nonchalante blik om te kijken naar de persoon die hij dacht te hebben ontweken. 'Sorry, ik heb geen tijd.'
De liftdeuren openden zich gelukkig en Sam stapte naar binnen. Heel even dacht hij dat de kale man met hem mee zou stappen, maar die schudde zijn hoofd. 'Alexander, altijd maar aan het werk. Ik spreek je wel.'
'Ik spreek je.' Sam drukte op het knopje van de tiende verdieping.
De deuren sloten zich. Een hele seconde lang bleef Sam in stilte staan, toen ademde hij huiverend uit.
'Ik heb meer hulp nodig,' sprak hij tegen de stilte. 'Vertel me waar ik heen moet en welke verdieping ik het beste op kan beginnen.'

Eigenlijk zou ze haar pak aan moeten, maar de vijand wist toch al dat zij Wonder Woman was, dus dat verbergen had geen zin meer. Ze hadden haar willen afzetten dicht bij haar kantoor, wat haar hen had doen vragen om haar óp het gebouw van haar werk af te zetten. Dus zo kwam het dat Ann met wapperende haren van een wegvliegende helikopter, op het dak van haar werk terecht was gekomen. Door haar oortje kon ze horen dat Sam nog in de metro stond. Dat gaf haar tijd.
Ze opende de deur die toegang bood tot het trappenhuis en begon de trappen naar beneden te lopen. Eén, twee, drie, vier. Ze schoof haar hand voor de camera en opende de deur naar de verdieping van haar kantoor. Ze hoefden niet te weten wat ze hier kwam doen.
Haar kantoor lag erbij zoals ze het had achtergelaten: met documenten verspreid over de tafel en het bureau, aantekeningen op het whiteboard en substanties in testflacons. Het was niet makkelijk om in haar afgesloten kast de spullen aan de kant te schuiven met één hand, maar het lukte. Achterin vond ze de ringen die ze voor Delilah had gemaakt. De genetisch gemodificeerde huid die was ontworpen om het verouderen van de huid na te maken, zag er nog puntgaaf uit. Het laatste experiment bleek succesvol.
Heel even tilde Ann haar andere hand op om de ringen uit de testomgeving te kunnen pakken waarna ze haar camera weer bedekte. Door haar oortje hoorde ze dat Sam ondertussen de metro had verlaten. Ze moest haast maken.
Ze schoof de ringen in haar zak. 'Goed Sam. De ruimte moet ergens tussen de tiende en de vijftiende verdieping zijn.' En toen de stem van Damien. Shit, ze had het verkeerd ingeschat. Sam was al verder dan ze dacht. Met haar hand op de camera verliet ze de kamer, rende terug naar het trappenhuis - dankte God ondertussen dat ze niemand tegenkwam - de trappen weer op tot ze op het dak stond. Met een snelle druk op de knop van haar armband trok ze haar pak aan. Ze ademde diep uit, beet haar tanden op elkaar en nam toen zo'n aanloop dat ze met gemak het lager liggende dak van het volgende gebouw bereikte.

Met een bleek gezicht en een verbeten trek om haar mond was Delilah weer teruggelopen. Als ze het niet zou doen voor Sam, dan zou ze het al doen om die klootzak van een Baron een steek te bezorgen. Terug in de ruimte met de schermen was een van de vrouwelijke agenten bezig met het touchscreen om de plattegrond van het gebouw te bekijken en gaf informatie door die ze voor zich zag. Delilah zag een rode stip op de plattegrond bewegen, door verdiepingen heen. Sam moest al flink gevorderd zijn als hij in de lift stond.
De andere agenten wierpen haar korte, snelle, meewarige, wantrouwige of nietszeggende blikken toe. Thomas Shield stond met zijn rug naar haar toe naar een scherm te kijken, en Damien trommelde met zijn vingers op zijn kin terwijl hij de schermen van de bodycams in de gaten hield.
Iets was er mis. Het jeukte ergens, in haar brein.
Delilah stapte naar voren om haar oortjes van de tafel op te pakken. Pardoes botste ze op tegen één van de agenten, een man van een jaar of veertig met grijzend blond haar, die net langs haar wilde lopen met een tablet in zijn handen. Huid raakte huid. Het beeld van een paar potige kerels in witte jassen, staand in een smetteloze gang naast een liftdeur, flitste haar geestesoog binnen. Als werd het beeld ingezoomd zag ze de syringen in hun handen. In haar hoofd hoorde ze de gedachten van de agent. Perfect. Niemand heeft iets door…
‘Kijk uit waar je loopt,’ snauwde de man haar toe en stapte opzij. Weg was het beeld.
Delilah staarde hem voor twee hartslagen aan. Ze staarde naar de man, die verderop bij de tafel ging staan, het tablet met de plattegrond in zijn handen. Ze staarde naar zijn outfit, het logo van S.H.I.E.L.D. op zijn borst, en ze dacht: Mijn Hemel. Nog een mol. In de geheimste freakin’ dienst van NYC.
Ze herkreeg de macht over haar spieren en deed een duik naar voren, griste de oortjes van de tafel af en propte ze in haar oren. De vrouw rechts van haar was nog steeds bezig Sam te instrueren, iets met verdiepingen en de nummers van kamers, maar ze sneed er dwars doorheen. ‘Sam. Je bent verraden. Ze wachten je op in de gang met injecties.’
Ze hoorde agenten geluiden van verrassing en irritatie maken en de stem van de mol: ‘Waar heeft ze het over? Kap haar microfoon af!’
Haar hart beukte tegen haar ribben aan. ‘Sam, als je me nog vertrouwt, geloof me. Ik heb het gevoeld.’
Het volgende moment werd inderdaad haar verbinding afgekapt en hoorde ze niets meer. Een man ging naast haar staan en greep haar arm vast op de plek die pas net was geheeld en ze kromp ineen. Andere agenten zaten haar openlijk verbaasd aan te kijken, en Thomas Shield keek haar met samengeknepen ogen aan. Fuck, dacht Delilah. Ik heb natuurlijk niemand hier van mijn krachten verteld – en Ann blijkbaar ook niet. Hoe kunnen ze me ooit vertrouwen, hoe kunnen ze me ooit geloven?

Damien knipperde verdwaasd om Delilahs actie. Hoe kon ze weten dat Sam was verraden? Had ze intel die niemand wist? Of – God, liet dat niet waar zijn – werkte ze nog steeds voor de Baron en sluisde ze Sam en Ann in een val?
Er was een stilte gevallen van misschien twee seconden, maar toen herpakte de vrouw links van hem zich weer. ‘Sam, niet naar luisteren. Ga door, je weet wat je missie is.’
Damiens ogen gleden van de schermen naar Delilah, van de plattegrond en weer terug. Hij stond op, de steek van pijn in zijn borst negerend, en stapte naar Delilah toe, die snauwend en smekend naar de deur werd getrokken door haar bewaker. ‘Damien, verdomme, geloof me!’
Haar gezicht stond te wanhopig om toneelgespeeld te zijn. Hij negeerde haar bewaker en ving haar ogen, haakte zijn blik in de hare, dwong zijn wil op haar. ‘Spreek je de waarheid?’
‘Bij God, ja.' Delilah zette haar hakken in het zand, haar stem verheffend. 'Die blonde man daar is een mol. Geloof me, alsjeblieft.’

Zijn hart klopte op een constant snel tempo in zijn borst. Dat is een hoop sneller dan het liedje staying alive, flitste door Sams hoofd terwijl hij een deur open duwde die de vrouw in zijn oor had gezegd te openen. Een nodeloze gedachte waarbij zijn brein een poging deed hem af te leiden van wat hij hier aan het doen was: deuren openen in het hol van de vijand op zoek naar een kamer met apparatuur waar hij de mini usb zijn werk zou kunnen laten doen.
Hij was twee minuten geleden uitgestapt op de tiende verdieping. Hij had verschillende deuren geopend, maar tot zijn teleurstelling nog niet een goede ruimte gevonden. De stem van de vrouw in zijn oor bleef gelukkig onbewogen en dat bracht hem rust.
Tot ineens die rust doorbroken werd door de stem van Delilah. Hij had zijn vingers al boven het knopje van de lift hangen (hij had geen idee waar de trap was, dus hij zou wel de lift een verdieping omhoog pakken). Stokstijf bleef Sam staan terwijl hij zijn kalmte probeerde te bewaren. Hij had geen twijfel. Ondanks alles wat er tussen hen was en niet was, wist hij dat ze hem nooit op die manier zou verraden.
Stemmen klonken door in zijn oortje. Hij hoorde haar schreeuwen en steeds verder op de achtergrond verdwijnen. De vrouw klonk nog altijd even onbewogen toen ze weer sprak. Hij moest praten, iets zeggen, maar zijn keel zat dicht en nog altijd stond hij met zijn hand boven het knopje.
Ze stonden voor hem klaar. Ze wilden hem weer gevangen nemen of erger. Zijn hart, waarvan hij had gedacht dat het toch echt niet sneller kon kloppen, versnelde.
Plots was een andere stem daar. Niet onbewogen, maar vinnig en scherp. 'Ik geloof Delilah. Ik kom je daar weghalen. Ik kijk nu op het gebouw, Sam.'

Ann stond op de wolkenkrabber naast het hoofdkwartier dat zulke duistere geheimen bleek te bewaren. Ze drukte op het kleine knopje op haar slaap dat de augmented reality van haar pak aanzette en haar zo dezelfde informatie toonde als die ze op het S.H.I.E.L.D kantoor zagen, behalve dat zij het dan natuurlijk direct geprojecteerd zag op de wolkenkrabber. Sam was op die manier snel gevonden. Hij bevond zich een groot aantal verdiepingen onder waar zij was.
'Sam, luister.'
'Wonder Woman.' De projectleider klonk streng door haar oortje. 'Houd je aan de missie.'
'Als Delilah zegt dat er een mol is, dan is er een mol.'
'Hoe zou ze die informatie moeten hebben terwijl ze constant in de cel heeft gezeten? Tenzij ze zelf de mol is, niet?' De toon in de vrouw haar stem deed Ann het bloed onder haar nagels vandaan halen. Ze zou Thomas later de huid volschelden. Waar was hij als ze hem nodig had?

Het ruziën ging door. Niet meer op het S.H.I.E.L.D kanaal, maar tussen twee vrouwen op zijn oortje die steeds feller op elkaar reageerden. Sam had ondertussen zijn hand naar beneden laten zakken en had zich zelfs omgedraaid in een poging nonchalant weg te lopen. Misschien kon hij nog van identiteit wisselen.
Gelukkig klonk een stem die weer op hem gericht was.
'Sam, aan jouw linkerkant zit ergens een noodtrap. Daar kom ik heen.'

Op hete kolen moest Delilah toezien en -horen dat niemand (behalve Damien, maar wat had ze daaraan?) haar leek te vertrouwen. Haar verbinding was nog steeds afgekapt dus ze had geen idee of Sam naar haar had geluisterd.  Een zucht van opluchting ontsnapte haar lippen toen ze uit de woorden van de projectleidster opmaakte dat Ann haar geloofde. Goddank - Ann wist natuurlijk wat ze kon.
Ze werd niet meer actief door de man naast haar geprobeerd de ruimte uit te krijgen, maar stond nu naast de deuropening. Nog altijd lag zijn hand als een bankschroef om haar arm. Zijn vingers drukten door de stof heen op pasgeheelde huid, en vinnig snauwde ze hem toe haar los te laten, wat niet gebeurde. Ze zei tegen de agenten bij de schermen: 'Ik spreek de waarheid omdat ik gedachtes en herinneringen kan zien als ik iemand aanraak.'
Een paar agenten staarden haar aan en met een schamper, zenuwachtig lachje vervolgde ze: 'Fuck, er loopt een vrouw rond met superkrachten en iemand die van gedaante kan veranderen, en jullie trekken mij in twijfel?'

Damien had zich omgedraaid en keek naar de blonde man, zijn wenkbrauwen optrekkend toen Delilah sprak. Hij geloofde haar omdat ze onder zijn hypnose net niet had kunnen liegen. Hij geloofde haar omdat ze bij de Santinis te boek had gestaan als een detective die je niet op je case wilde, want altijd voor iedereen leek ze bewijs te vinden. No shit als ze deze superkracht had.
'Klootzak,' siste hij. Hij moest zich inhouden niet naar de man te stappen en zijn arm om te draaien. Maar hij bleef Damien Diaz, een criminele overloper temidden van een kamer vol geheime overheidsagenten, en hij had geen zin om een taser op zijn nieren te krijgen. Toch bleef hij klaarstaan, de zeurende pijn in zijn borst negerend, klaar om de man tegen de grond te werken als de nood daartoe was.
Even dwaalden zijn ogen naar de schermen van de bodycams. Als Sam in gevaar was, vreesde hij ook voor Ann. Ze was en bleef een mens van vlees en bloed. En misschien bleef ze door haar outfit beschermd tegen injectienaalden, magie stak vaak onder de gordel, en Judas bullets zouden haar laten bloeden. Verdomme, was hij maar weer helemaal in orde en was hij daar bij haar en Sam geweest!

Terwijl ze de trappen afrende, steeds de laatste drie overspringend om sneller naar beneden te gaan, dansten kleine sterretjes voor haar ogen. Ze schudde ze met een verbeten gezicht weg. Niet nu. Geen tijd. Als ze terug was zou ze met Thomas afstemmen welke twee dagen ze er tussenuit kon om haar medicijnen te nemen en in bed te liggen.
Haar voeten brachten haar sneller en sneller naar beneden. Terwijl de wereld leek te draaien door het constante rondjes rennen op de trap, probeerde ze Sam te vinden in het gebouw. Hij was nog maar vier verdiepingen bij haar vandaan en het stipte dat hem aanduidde, leek in de buurt te komen van de trap.
Even deed hoop de kop op steken, maar die werd meteen de kiem in gesmoord toen een deur openklapte en twee grote mannen met geweren verschenen. Fuck.
Op het plateautje een halve verdieping boven de mannen bleef Ann staan. Ze hijgde, maar balde haar vuisten naar de mannen. Het was te hopen dat ze niet de verkeerde kogels in hun geweer hadden zitten.

Met alle beheersing die hij in zich op kon brengen, stapte Sam door de gang heen, de nooduitgang bordjes volgend. Hij was met het omgaan van de hoek veranderd in een ander persoon al betwijfelde hij of dat daadwerkelijk hem zou kunnen beschermen.
Tot zijn verrassing vond hij vrij makkelijk te deur naar de brandtrap. De deur was open en de frisse lucht die hem in het gezicht sloeg toen hij naar buiten stapte, was een verademing. De verademing was echter van korte duur. Net op tijd wist hij de deur op te vangen die hij achter zich dicht had laten vallen. Stilletjes stopte hij een plankje tussen de deur zodat ze nog terug zouden kunnen.
Hij ademde diep in en uit. Hoe moest haar helpen, maar hoe?

Zie?! had Delilah willen gillen toen op de schermen van de bodycam van Ann twee mannen verschenen met grote geweren, een halve verdieping onder haar. Maar een van de agenten zei: 'Dit zegt niets. Naturlijk zou ze op vijanden stuiten. Ze is Wonderwoman.'
Hemel, wat had ze dan moeten doen? Sam regelrecht in de val laten lopen zodat ze haar zouden geloven?
Zo gefocust was ze geweest op de videoschermen dat ze niet merktendat er iemand naast haar was komen staan tot ze een hand op haar arm voelde. 'Vertel me wat je ziet.'
Delilah sloot haar ogen. Het beeld van de controlekamer met de hologrammen en de schermen verdween. Ze vond zich in een knusse woonkamer van een groot huis, de openstaande deuren toegang biedend tot een tuin vol bloemen. Ergens speelde iemand piano. 'Een meisje,' zei Delilah. 'Een klein meisje op een rond vloerkleed van een groot huis. Ze speelt met houten dieren.'
De hand werd weggehaald en het beeld verdween. Delilah sloeg haar blik op om het gezicht van Thomas te ontmoeten. Zijn scherpe ogen haakten zich in de hare. Delilah fluisterde sissend: 'Geloof je me nu?'
Hij antwoordde niet op haar, draaide zich om en sprak naar de projectleidster: 'Abort the mission. Haal ze daar weg, zo snel mogelijk.'

Er klonk iets verwrongen in haar stem toen de projectleidster weer op haar oortje verscheen. 'We komen jullie daar weg halen.'
Ann had een gemene opmerking terug gemaakt, ware het niet dat ze oog in oog stond met twee geweren. Het feit dat ze nog niet hadden geschoten, deed haar echter vermoeden dat ze niet de betreffende kogels in hun geweer hadden zitten.
'Sorry heren, ik wilde er graag even langs.' Ze begon naar beneden te lopen, verwachtend dat ze naar haar toe zouden stormen en ze ze met twee klappen uit zou kunnen schakelen. Maar de linker zette een klein stapje schuin naar voren zodat hij half voor zijn kameraad kwam te staan. Op hetzelfde moment liet de rechter zijn geweer zakken en greep hij naar achter. Ze hebben ze wel, was het enige wat Ann kon denken. Vluchten kon niet. Ze moest snel zijn.

Ze hadden hem niet gezien, het drietal. Hoewel heel zijn lichaam hem smeekte om te vluchten sloop Sam heel voorzichtig een trap omhoog zodat hij beter zicht kreeg op de situatie. De verandering in Ann haar houding was maar klein, maar voor Sam - verdrietig genoeg een expert in het lezen van lichaamshouding door alle jaren dat hij zo voorzichtig rond zijn moeder had moeten bewegen, steeds haar houding lezend om te kijken wat hij wel en niet kon zeggen en doen - was het genoeg om de situatie te begrijpen.
Zijn handen trilden toen hij naar zijn riem greep en onder zijn shirt vandaan een klein handwapen tevoorschijn haalde. In door je neus, uit door je mond, niet twijfelen. Hij schoot, kneep zijn ogen samen en opende ze toen meteen weer.

Een schot. Ann dacht heel even dat ze iets had moeten voelen branden, maar toen zag ze het gat in de muur achter de mannen. Verbazing stond in hun ogen te lezen terwijl ze beide hun blik voor een kort moment naar beneden lieten glijden. Genoeg voor haar om te kunnen handelen.
Voordat ze hadden kunnen reageren, stond ze voor hen. Met een enorme klap sloeg ze de rechter tegen de grond, wiens arm een magere schampschot vertoonde. De linker draaide zich naar haar om en haalde naar haar uit met zijn geweer. De slag was hard, maar de klap spreidde zich uit door haar pak en verdween zo snel als het op haar was gevallen.
Ze greep met één hand het geweer vast zodat hij niet meer uit kon halen en haalde toen met haar andere hand naar hem uit.

Hij had het op televisie gezien, maar om in het echt te zien hoe één vrouw met gemak twee mannen tegen de grond sloeg, was vreemd en ongelofelijk.
Ann draaide zich naar hem toe en snel stak hij zijn handen omhoog. 'Ik ben het, Sam.'
'Sam.' Ze glimlachte en stapte snel naar hem toe. 'Laten we gaan.'
Zijn lichaam verzette zich en hij sprak de woorden voordat hij ze had kunnen overdenken. 'Nee. Ik wil afmaken waarvoor we zijn gekomen. We kunnen ze niet achterlaten.' Hij liep de halve trap op, keek naar de bewusteloze mannen en nam één van hun gezichten aan.

Doodstil hadden de agenten de ontwikkelingen via de schermen gevolgd. Damien had zijn adem ingehouden  toen Sam schoot en Ann snel afrekende met de twee mannen. Goddank, dat was goed verlopen, nu dan als de wiederweerga naar huis...
Sam gooide roet in het eten, door veel te nobel te zijn, te willen doen waarvoor hij was gekomen. Damien had het verwacht moeten hebben van een paramedic.
Uitstekend. Als die gedaanteverwisselaar dan toch te koppig zou zijn, moest hij een handje helpen. Hij weigerde om werkloos hier te staan terwijl Sam en Ann zich opnieuw in het hol van de leeuw waagden.
Hij was opgestaan en had de man die Delilah als mol had aangewezen in de kraag gegrepen en duwde zijn hoofd ruw omhoog, zodat hij de ander recht in het gezicht keek. 'Kijk me aan en blijf me aankijken,' snauwde hij, zijn gezicht met daarin kwaad schitterende ogen dichtbij de ander. 'Hoe sta je in verbinding met de vijand?'
Een agent had haar hand om Damiens arm gelegd om hem weg te trekken, maar ze uitte een kreet van verbazing toen de mol sprak: 'Persoonlijk. Elke keer als ik op het oppervlakte ben, vind ik een loper.'
'Perfect,' gromde Damien, want dat zou betekenen dat hij nu niet door zou geven dat hun plan in het water zou vallen. 'Oké, Sam, eigenwijze bastardo, we gaan jou en Ann helpen. Luister goed.'
Zijn bruine ogen keken opnieuw dwingend naar de ander. 'Waar bevindt zich hetgeen dat we zoeken?'
'Veertiende verdieping, controlekamer.'
'Hoe wordt het bewaakt?'
'Er is extra bewaking met verdovende injecties om de gedaanteverwisselaar en Wonderwoman in de val te laten lopen. Meer weet ik niet.'

De hand om haar arm verdween toen haar bewaker haar losliet en naar de tafel liep om de handen van de mol op zijn rug te draaien. Met een verbeten gezicht masseerde Delilah haar pijnlijke arm, kijkend naar Damien die de grijzende man tot hypnose dwong. Ze wist dat hij daarmee al zijn voornemens overboord gooide, want hij had haar verteld dat hij wilde dat niemand van  S.H.I.E.L.D. wist welke krachten hij bezat. 'We zijn criminelen, detective. Die rotzakken van de FBI zijn immers naar iedereen met krachten op zoek, wie zegt wat deze mensen gaan doen als ze klaar met ons zijn?' had hij haar schamper gezegd. Maar nee. Blijkbaar was het leven van Sam en Ann hem dierbaarder.
Ze keek naar hem. Ondanks dat hij zo zwaar gewond was geweest straalde hij nu een kracht uit die de tegenstander weinig goeds beloofde. Zijn armen waarmee hij de man had gegrepen bolden op en zijn donkere ogen schitterden. Maar Delilah zag nu eindelijk in wat Ann al veel eerder wist: dat onder de grote bek en de tattoos een man zat die goed wilde doen. Een man die verkeerde keuzes en verkeerde vrienden had gemaakt, maar toch de wereld wilde verbeteren. Delilah snapte wel dat Ann hem leuk vond.
'Detective Ennis, help eens een handje,' sprak Thomas en ze stapte naar voren. 'Laat me weten als je iets in zijn herinneringen ziet.'
Ze knikte, kon niet nalaten even haar mondhoeken grimmig op te trekken bij de verbazing van de S.H.I.E.L.D. agenten om plotsklaps bovennatuurlijke hulp te krijgen van twee gevangenen. Later zouden zij en Damien wel dealen met consequenties. Nu moesten ze Ann en Sam veilig houden. Ze legde haar handen op de armen van de mol en sloot haar ogen.

Voor een kort moment was Ann verbaasd geweest, toen had ze overwogen om Sam te overmeesteren en hem alsnog hier weg te halen, maar toen had ze met hem ingestemd. Ook zij wilde niets liever dan stoppen wat er hier binnen allemaal gaande was.
Ze hing net boven één van de mannen die ze met zijn eigen handboeien had vastgemaakt aan de trap, toen Damien op het oortje verscheen. Onbewust moest ze glimlachen toen ze zijn stem hoorde. Bastardo.
Ze knikte omhoog dat de veertiende nog een paar trappen op was en begon te lopen.
'Weten we ook waar de controle kamer is?' vroeg ze, een moment omkijkend naar Sam. Hoe zouden ze met de extra bewaking kunnen dealen?

De trappen naar de veertiende leken eindeloos, alsof de realiteit hem door tijd te rekken probeerde over te halen om het niet te doen. De woorden van de mol pulseerden in zijn hoofd. Extra bewaking met verdovende injecties. in de val te laten lopen. Eén foutje en hij was de pisang. Toch, hij kon niet anders dan doen waarvoor de waren gekomen.
De nooddeuren openden alleen vanaf binnen, maar Ann liet zich daar niet door tegenhouden. Met een verrassende stilte tilde ze de deur uit de sponningen en zette ze hem tegen de muur aan. De gang was leeg.
'Wat is het plan?' Ann vroeg het zowel aan hem als de mensen thuis. 'Brute kracht of in het geheim?'