A pirate's life for me

Ann keek naar beneden en zag hoe Evette weg liep. Twijfel ontstond of ik haar niet moest volgen, maar ik had gedaan wat ik kon en wat tijd voor mezelf zou me ook wel eens goed kunnen doen. Dus vervolgde ik mijn weg naar boven toe. In het kraaiennest zat al iemand, maar die was blij dat ik zijn taak overnam. Hij overhandigde me de verrekijker en knikte me vriendelijk toe voordat hij het nest verliet.
Nog steeds overviel het me hoe groot de wereld was als je hier stond. Alle kanten die je opkeek was water en niets meer. En zeker vandaag overviel het me. Ik was maar een klein, onbetekenend iemand voor de wereld. Ik wreef een traan weg en zette de kijker snel aan mijn andere oog. Emotioneel of niet, we mochten niet voor verassingen komen te staan.

Ik opende mijn mond om te reageren op Evette's uitbarsting over Charles, om te zeggen dat hij zelf had gekozen te werken, toen mijn mond weer dichtviel. 'Hij heeft wat?' gromde ik en mijn handen balden zich tot vuisten. Hij mocht haar dan inderdaad gered hebben, twee keer, ze stond onder mijn bescherming en niemand mocht met zijn vuile klauwen aan haar zitten. Ze was als een zusje voor mij en ik zou er alles aan doen haar te beschermen. Datzelfde gold overigens voor Evette aan wie ik mijn hart was verloren.
Uit pure woede klemde ik mijn kaken op elkaar en draaide ik me om. 'Hij blijft maar fouten maken blijkbaar.' Mijn stem klonk rauw, hard, en woedend. 'Dit zal hij bezuren.'

'Jack, Jezus zeg!' Ze ging opnieuw voor hem staan, de handen in de zij. Ze was een kop kleiner dan hem, maar had ze haar kin strak naar hem opgeheven. 'Zie je wel? Nu doe je het weer!' Haar stem was vlak en hard terwijl ze met moeite haar woede beheerste. Tranen van woede en verdriet schitterden in haar ogen, maar ze huilde niet. 'Jíj blijft maar fouten maken. Je ziet jezelf als De Heilige Onaantastbare Klootzak Der Oceanen en geeft geen barst om wat anderen overkomt. Je geeft geen ruk om iemand anders. Je denkt alleen maar aan jezelf. En ik dacht dat je iets als liefde in je had!' Uit alle macht vocht ze nu tegen haar tranen. Haar stem was schor en hees toen ze een laatste woord zei: 'Val toch dood!' Daarna, als een echte dame vooral niet betaamt, gaf ze hem een klap in het gezicht. Die moest nog best hard aankomen, want alle wraakzucht, woede en kracht van haar arm zat erachter.
Op hoge benen draaide ze zich om en snelde de gang door, vastbesloten het dek te bereiken en dan de reling in te klimmen naar Ann toe. Ze had het gevoel er geen woord meer te kunnen uitbrengen.

Charles was ondertussen in het ruim gestommeld. Als half bewusteloos voerde hij de opgedragen taken uit, vechtend tegen tranen van pijn, zich schor vloekend, maar niet opgevend. Niet voor Jack. Maar vooral niet voor Ann.

In de verte zag ik ineens schip opdoemen en zoals het leek kwam het recht op ons af. Ze zouden waarschijnlijk wel omkeren als ze zagen wat voor schip wij waren, maar toch draaide ik me om naar het roer. 'Schip in het westen!' klonk mijn stem zo vast en hard als ik maar kon over het dek. 'Het komt deze kant op maar buigt waarschijnlijk nog wel af!' Ik keek weer naar het schip en kneep mijn linkeroog verder samen om mijn zicht met het rechter te vergroten.

Jack bleef staan, een draaikolk van verwarring, verontwaardiging en woede gingen door hem heen. Wat dacht Evette wel niet, en waarom begreep ze me niet... Veel tijd had ik echter niet om erover na te denken, want in de verte hoorde ik een stem schreeuwen. Schip in zicht? Ik stormde het dek op en keek omhoog naar het kraaiennest waar blonde haren uit wapperden. 'En?' 'Het komt dichterbij!' was haar antwoord. Ik knikte kort en keek toen rond. 'Klaarmaken voor strijd!' brulde ik over het dek heen. Iedereen liet meteen los waar hij mee bezig was en als een gestroomlijnde machine maakte iedereen zich nu klaar. Mijn ogen gingen razendsnel over het dek totdat ik Evette had gezien. Ik beende naar haar toe en ging voor haar staan, alle emoties die ik had gehad waren op slag omgekeerd tot een gevoel van haar willen beschermen. 'Sluit je op in mijn kantoor,' zei ik en ik overhandigde haar al de sleutel. 'Ik wil niet dat je iets overkomt.'

Opeens was alle hens aan dek nodig. Charles haastte zich met de anderen mee zo goed en zo kwaad als het ging naar boven. Op het dek staande werd hem allereerst de adem benomen door de zoute, heldere zeewind en de georganiseerde hectiek die er heerste. Hij hoorde schreeuwende bevelen: de kanonnen, wapens, musketten, zwaarden en hartsvangers werden in gereedheid gebracht. Verdomme, dacht Charles vol spot: altijd als er gevechten nodig waren, was hij zo tot moes geslagen dat hij amper op zijn benen kon blijven staan...
Hij stond bij de reling, zowel om steun te hebben als om naar het naderende zeil te kijken. Terwijl hij keek, groeide zijn bezorgdheid. Het was niet één schip. Hij telde er drie.
God, dit zou een onmogelijke opgave worden... Waar was Ann? Hij zocht het dek rond, maar zag haar nergens.

Evette stond op het dek terwijl om haar heen de bemanning bezig was het schip klaar te maken voor een gevecht. Het voelde hetzelfde als vorige keer, weken en weken terug... Ze tuurde naar de waterlijn en toen ze keek, draaiden de zeilen van het naderende schip, opflikkerend als witte lichten. Ze knipperde met de ogen. Ze zag dubbel. Het waren meerdere schepen. Ze stond op de reling, voor haar uit niets anders dan de zee, terwijl er pal onder haar de kanonnen uit de schietgaten werden gereden. Haar ene hand klemde ze strak vast aan het wandnet dat leidde haar het kraaiennest, waar ze op weg naar toe was toen het nieuws van een schip werd gegeven.
Ze stapte van de reling af en draaide zich om, toen Jack opeens voor haar stond. Voordat ze iets had kunnen zeggen of doen, stopte hij haar de zware sleutel van zijn kantoor in de hand. Haar lippen plooiden zich tot een lachje. Maar die was spottend. 'Wat kan jij het schelen wat mij overkomt?' sprak ze met zware stem en gooide de sleutel terug naar hem. 'Ik ben je eigendom niet meer, monsieur.'
Ze draaide hem de rug toe en staarde opnieuw naar de drie schepen, die gauw dichterbij zeilden. Het ware grote galjoenen, al kon ze verder nog weinig onderscheiden. Totdat ze de Engelse vlag hoog zag wapperen en de luchtblauwe wimpels in de masten zag. Ze knipperde met haar ogen, niet in staat het beeld wat voor haar ogen toch duidelijk genoeg was, in zich op te nemen. Alleen haar verloofde, Lodewijk als bevelhebber van de Engelse Vloot, voer met die blauwe kleur.

Ik wilde nog naar beneden schreeuwen dat het er meerdere waren, maar er hing een stilte op het dek, ze hadden het al gezien. Ik beet mijn lippen op elkaar en vouwde mijn handen samen, iets wat ik al jaren niet meer had gedaan. Na alles wat Thomas had gedaan kon ik niet meer geloven dat er zoiets was als een God. Maar nu, nu dat er bijna geen mogelijkheid voor ons was om te winnen, kon ik niet anders. Mijn gebed duurde niet langer dan 5 seconden, toen pakte ik het touw vast en sprong uit het kraaiennest. Geen tijd om te verliezen.
Om het nog erger (dramatisch ghehe) the maken, stond ik ineens recht voor Charles. Kort keek ik hem in zijn ogen, toen gleed mijn blik over zijn lichaam heen en ik schudde mijn hoofd. 'Red jezelf eerst,' beet ik hem toe. 'Het lijkt me niet dat je je op wilt offeren voor wie dan ook op dit schip.' Ik draaide me om en greep mijn zwaard. Ik zou vechtend ten onder gaan, en heel misschien zou de heer me veilig houden. Dat hoopte ik maar.

'Verdomme Evette doe normaal,' siste ik haar nu toe. 'Wil je dood?' Ik stak de sleutels weer naar haar uit, al had ik haar liever opgetild en zelf naar de hut toe gedragen. Ik zag echter haar uitdrukking veranderen en keek op naar de drie schepen die eraan kwamen. 'Oh, oke.' Ik nam mijn sleutels terug en een afstandelijke uitdrukking kwam op mijn gezicht te liggen. 'ik neem aan dat je terug wilt naar je familie. Weg van De Heilige Onaantastbare Klootzak Der Oceanen.' Ik stapte naar achter en gebaarde naar mijn schip. 'Ik hoop dat je je mag gedragen zoals de dame die je zo graag wilt zijn en dat je mijn bemanning spaart.'

Als uit de lucht (wat misschien ook wel zo was) stond opeens Ann voor hem. Kort ontmoette zijn blik de hare. Ze zag er vermoeid en bleek uit. Zijn hart stak. Voordat ze zich had kunnen omdraaien, had hij haar pols gegrepen. 'Ann,' zei hij kalm, en zo zacht dat alleen zij het kon horen. 'Het was allemaal niet wat je achteraf dacht. Ik houd van je, Ann.' Zijn blik werd indringender. 'Het zijn Engelsen. Misschien is er een mogelijkheid dat we er levend van afkomen. Ik wil dat je bij me blijft.'

Ze zweeg en bleef kijken naar de snel naderende galjoenen. De schutspoorten waren gapende openingen. Het waren enorme schepen, het nieuwste type oorlogsgaljoen; bijna vijfentwintig ton logge, diepliggende gevaarten, maar meer veel meer capaciteit voor kanonnen, manschappen en wapens dan de Black Pearl. Jack's woorden staken haar hart als scherpe voorwerpen, maar ze bleef zwijgen. Ze voelde zich als een rots zo zwaar. Ze hijgde naar adem in de gespannen situatie: ze moest kalm worden, alleen maar kalm...
De schepen waren ondertussen elkaar dicht genaderd en ze kon de manschappen onderscheiden op de Engelse schepen. Het grootste galjoen, The London, waarvan ze wist dat haar hoegenaamde verloofde de kapitein was, dreef het dichtst aan hun bakboordzeilen. Maar er was nog geen schot gelost. 'Ahoi, Black Pearl!' schalmde een stem over het water heen. 'Geef jullie over en jullie zullen eerlijk terechtgesteld worden aan land. Bij weigering zal er niemand gespaard worden.'

Tranen sprongen in mijn ogen toen ik me los trok van hem. 'Charles ik weet dat we het er niet levend van af brengen...' Ik draaide mijn gezicht weg en sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Ik dacht dat alles samen en goed kwam, maar ik denk dat ik naïef was.' Ik haalde diep adem en keek naar zijn lichaam. 'Maar ik wil vechtend ten onder gaan. Ik ben zo veel bang geweest al en ik wil niet dat mijn laatste gevoelens angst zijn.' Ik haalde diep adem en wreef ruw de tranen van mijn wangen weg. 'En ik ben nog steeds boos op je.' Mijn lippen trokken ongewild tot een klein glimlachje van machteloosheid en liefde. 'Maar pas op jezelf.' Ik draaide me om toen ik stemmen hoorde en trok mijn zwaard (weer of voor de eerste keer of zo xd).

Jack keek omhoog naar het grotere schip, maar hield zijn lippen stijf op elkaar. Ik wist dat ik geen kans maakte tegen drie van zulke schepen, maar ik was niet iemand die zich zomaar over wilde geven. Mijn blik ging naar Evette toe terwijl ik haar op zachte, maar duidelijke toon toe sprak: 'Jij bepaalt nu over het lot van iedereen hier aan boord. Als je wilt blijven zal ik voor je vechten, als je wilt gaan dan ga ik met je mee en blijft de rest van mijn schip ongeschonden.'

Het had niets te betekenen, helemaal niets, dacht Evette. Woorden. Nutteloze woorden die over het water geschreeuwd werden... De piraten zouden geen genade krijgen. Eerlijk berecht. De gevangenis, de schandpaal, martelingen of gelijk de galg? Ze zouden niemand sparen, Ann niet, maar vooral, vooral Jack niet... Hij zou als een martelaar door het hele land worden gereden, gemarteld en mishandeld, uitgemergeld en halfdood, totdat uiteindelijk hij opgehangen zou worden als een varken aan de galg en zijn lijk tentoongesteld zou worden aan de burgers, als straf voor kleine kinderen.. Dit gebeurt er met je als je niet naar ons luistert...
'Doe wat je zelf denkt dat het beste is, Jack,' fluisterde ze toen uiteindelijk met een stem die ze met moeite onder controle hield. Meer kreeg ze er niet uit, hoe erg ze het ook probeerde. Hij moest kiezen of hij een snelle dood wilde of een langzame. Hij en zijn bemanning zouden niet vrijuit gaan. Het was aan hem de keuze om haar in zijn val mee te nemen of een langzame, heel langzame dood te laten sterven als de vrouw van Lodewijk.

Charles trok zijn lippen in een moedeloze grijns die het litteken bij zijn mondhoek deed spannen; een lachje vol verdriet, spijt en wanhoop, maar ook van trots. Dit was de Ann zoals hij kende, maar niet zoals hij haar wilde zien. 'Dan gaan we allebei hier ten onder. Laat onze laatste gevoelens dan die van liefde zijn.' Zonder acht te slaan op haar woorden dat ze nog steeds boos op hem was, liet hij even zijn lippen over haar voorhoofd glijden, voordat ook hij een rapier tevoorschijn toverde van de konstabel die de wapens uitdeelde en klaar ging staan, wachtend op de beslissing die er zou volgen. Hoe Ann ook over hem zou denken en hoe miserabel slecht hij zich nu lichamelijk ook voelde, hij zou haar niet laten vallen, mocht het tot een gevecht komen.

Jack wist dat hij het nooit zou overleven, of zijn bemanning moest sterker en slimmer zijn dan het andere schip. Maar een langzaam einde was erger dan hier, eervol sterven. Ik keek rond naar mijn bemanning en zag hoe mijn bootsjongen en rechterhand me toe knikte. Ze zouden voor me sterven. Anders had je nooit piraat moeten worden, als je niet voor je kapitein durft te sterven, had iemand me ooit gezegd toen ik zelf nog een dekzwabber was. Die woorden was ik nooit vergeten en had ik nageleefd. Ik knikte mijn bemanning toe en de grijns van Mad Jack streek over mijn gezicht heen. ‘Ik denk dat je bedoelt dat wij jullie niet zullen sparen.’ Van alle kanten van het schip kwam luid gejuich en geschreeuw.
Mijn blik kruiste die van Evette en voor een seconde gleed een glimlachje over mijn lippen. ‘Ik denk dat ik ze je niet laat afpakken.’ Ik knipoogde en schreeuwde toen luid, maar duidelijk: ‘VUUR!’ Meteen wankelde ons schip, maar het andere schip ondervond ook duidelijk impact. ‘Jullie zullen ons nooit levend krijgen!’

Ann wilde tegen sputteren, maar liet het uiteindelijk gebeuren. Mocht dit ons laatste moment samen zijn dan mocht ik dacht niet verpesten hoe boos ik ook op hem was. ‘Blijf achter me,’ gebood ik Charles. Met mijn ogen op de andere drie schepen gericht bleef ik staan als de verdedigingslijn. We hadden van grotere schepen gewonnen, meerdere keren, maar drie tegelijkertijd. Ik haalde diep adem, legde kort een hand op mijn been waar mijn reserve mes verstopt zat, en greep toen met beide handen mijn zwaard vast. Liet ze maar komen.

Voor misschien één harteklop had ze Jack's blik opgevangen. Hij had heel even verdrietig geglimlacht voordat hij zijn typische piratenkapitein-lach opzette, en uit alle macht brulde met zware stem: 'VUUR!'
De Pearl wiegde onmiddellijk heen en weer toen de kanonnen afgevuurd werden. Evette keek strak toe hoe de grote, zware kogels explodeerden in het hout en op het dek van het andere schip. De piraten hadden het voordeel van verrassing door de eerste klap toe te dienen, maar de Engelsen beantwoordden echter snel hun schoten. Evette dook achter de reling toen een hagel musketkogels over het dek heenvlogen. Splinters vlogen in het rond. Haar ademhaling ging gejaagd, haar hart klopte in haar ribbenkast als een opgejaagd konijn. Dit ging niet alleen om haar. De Engelsen wilden ook de man hebben die hen allen had vernederd. Ze wilden zowel haar als Jack... Of allebei niet.

De piratenbemanning was, ondanks hun liefde voor de kapitein en hun wantrouwen jegens de Engelsman, niet vergeten hoe hij mee had gevochten tegen de Spanjaarden en later de Fransen. Hij kreeg een musket in de handen gedrukt die hij als een razende laadde.
Opeens raakten de twee schepen raakten elkaar; de rompen botsten tegen elkaar als twee nijdige rammen. Slecht als zijn lichamelijke toestand was, wankelde hij en knielde op een knie neer: onmiddellijk daarna was hij weer overeind, zijn rug negerend, ging naast Ann staan. Even keek hij naar het Engelse schip. De mannen, allen onberispelijk gekleed als mannen van de marine, zoals hij zelf ooit ook eens had gedaan, stroomden toe via de loopplanken als ratten op een dood lichaam. Grimmig drukte Charles de musket tegen zijn brede schouder aan, richtte en schoot. Eén Engelsman slaakte een kreet en viel vanaf de loopplank in het water. Snel herlaadde Charles het musket totdat hij in zag dat het te laat was en hij ermee een volgende Engelsman er een slag mee verkocht alsof het geweer een knots was. Engelsen of niet: nu was hij een piraat. Zij zouden hen doden. Prima: dan deed hij hetzelfde.

Dit zou waarschijnlijk het einde betekenen, maar ik zou niet opgeven totdat ze me hadden gedood. Ik zou niet stoppen met vechten totdat ik aan al mijn verwondingen zou sterven. Met het zwaard in de rechterhand en een handgeweer in mijn linker – waar ik na veel oefenen prima mee kon richten overigen – ging ik de Engelsen te lijf. Ik moest er voor zorgen dat er niet meer Engelsen aan boord zouden komen dan dat er bemanning op mijn schip was. Een zwaard viel niet en ik schopte het, ondertussen schietend op het andere schip, naar Evette toe. ‘Je hebt geoefend. Je kunt het,’ riep ik haar toe.
Het waren zoveel Engelsen; ze hadden nu een van de andere schepen aan de andere kant neergelegd en kwamen vanaf beide kanten aangerend. Ik schoot zoveel neer als lukte totdat mijn geweer leeg was. Nu kwam het aan op lichaamskracht. Ik goodie het geweer naaar de zijkant waar iemand probeerde ze bij te vullen en ging de Engelsen te lijf. Vooral degene die iets te dicht bij Evette kwamen. Ik ving behoorlijk wat klappen op, maar deelde er het dubbele uit. Mad Jack kregen ze niet klein.

Voordat ik het wist kwamen ze van beide kanten het dek op. Er was geen optie dan gebruik te maken van mijn vrouwelijke sierlijkheid en balans die ik had opgebouwd over de Jaren aan het land. Ik sprong de loopplank op en glimlachte even vriendelijk. Toen verhardde mijn blik en liet ik mijn zwaard het werk doen. Mijn verrassingselement was helaas snel over en na de eerste twee het water in te hebben gewerkt werd de verdediging sterker.

Haar gedachten voelden als een ongrijpbare glibberbrei. Ze kon niet meer helder denken en staarde met grote ogen naar het tafereel dat zich voor haar ogen afspeelde. Totdat er rinkelend een lange hartsvanger voor haar voeten kletterde. Bloed kleefde aan het lemmet. Ze hoorde Jack's stem boven al het lawaai uit. Hoe ze het zou kunnen. Omdat ze had geoefend.
Woest greep ze naar het zwaard. Wat maakte het ook uit? Ze zouden toch sterven, hier vandaag, met zijn allen op het water...
Het zwaard sidderde in haar klamme handen. 'Niet trillen,' zei ze. 'Rustig...' en het was alsof ze Jack's stem hoorde. Toen krabbelde ze snel overeind en ging klaarstaan. Er was net bezig een Engelsman aan boord te springen, nog geen meter voor haar. Zonder na te denken, het zwaard stevig in beide handen geklemd, slingerde ze het voor zich uit als een mattenklopper en sneed door de enkel van de soldaat heen, die hevig gilde.

Maar terwijl het schip geënterd werd, werden er constant nog kanonskogels in de huid van de Pearl gepompt. Opeens klonk er een oorverdovende knal en vloog er, nog geen tien meter van hem vandaan, een stuk dek omhoogkwam in een regen van splinters en planken. Enkele mannen, die juist op die plek hadden gestaan, werden de lucht in geworpen: het dek sidderde als een gewond dier.
Charles, die net de musket van zich af had gesmeten, keek er met grote ogen naar. Hij herkende dit type geschut, al had hij het nog nooit in het echt meegemaakt. Holle, metalen kanonskogels, gevuld met buskruit die werden ontstoken als hij afgevuurd werd uit het kanon, met een vertraging van zo'n vijf seconden. Exploderende kanonskogels. Enkele vlammen likten op vanuit de plek waar de explosie had plaatsgevonden. 'Shit,' kreunde hij. Een verstikkende rook hing op het dek. Hij kon er niet verder dan enkele meters doorheen zien: niets anders dan silhouetten van vechtende, schreeuwende, brullende mannen... 'Ann!' brulde hij. 'Ann!'
De Pearl was verdoemd. Ze moesten een manier zien te vinden om levend hiervandaan te komen...

Dit was het einde van de Pearl, mijn schip. Lang had ik echter niet om erbij stil te staan, want de aanvoer van Engelsmannen bleef maar komen. Gelukkig had ik vanuit mijn ooghoeken gezien hoe Evette de hartvanger had opgemaakt en er gebruik van maakte. Al was het ietwat onhandig, het was beter dat ze iets had om zich te beschermen. Het gevecht ging door - Jij mag hem gevangen nemen, of k doe het het volgende bericht.

Ik, Ann, ondertussen was verwoed in gevecht totdat het zwaard uit mijn handen werd geslagen en meteen van de loopplank af werd getrapt door mijn tegenstander. Ik stapte achteruit, zodat ik kon vluchten en een nieuw wapen voor mezelf kon vinden, maar liep tegen de volgende Engelse aan. Hij greep me vast, zijn armen rond mijn borst geklemd. Ik beet mijn kiezen op elkaar en met alle kracht die ik had pakte ik het mes van mijn been en stak het naar achter in het been van de Engelse. Mijn vrijheid die daaruit voort kwam was echter van korte duur. Een harde klap op mijn achterhoofd was het laatste wat ik me herinnerde.

Wat maakte het ook uit: ze kon niet vechten. Maar de adrenaline gierde door haar bloed heen als kwikzilver. Als een furie stond ze naast de reling en hakte op iedereen in die ook maar probeerde vlakbij haar te komen, maar gelukkig voor haar waren dat er weinig. Jack had wel voor de rest gezorgd.
Ze hief haar hoofd op. Net om een Engelsman te zien. Zijn jasje was verschroeid en er liepen sporen bloed op zijn verder smetteloos witte broek, die belachelijk afstak tegen de rest. Hij had echter zijn musket tegen de schouder aangezet. Evette's adem stokte in de keel. De man richtte niet op haar, maar op Jack.
Tijd om erover na te denken had ze niet. Impulsief sprong ze naar de soldaat toe, die net de trekker overhaalde. Het schot klonk. De kogel schampte haar wang en deed haar stuipstreken met het hoofd. De Engelsman keek haar met grote ogen aan. Het zwaard viel uit Evette's handen en ze greep met een kreet naar haar gezicht toe. Ze wilde zich net omdraaien om te kijken of Jack niet geraakt was, toen haar aandacht werd getrokken door een imposant figuur die van de loopplank op het dek van de Pearl sprong. Onmiddellijk zwakte het geluid van het gevecht af. De nederlaag, of overwinning, was daar. Het was Lodewijk.
Dramaaaaa.

Het vuur breidde zich snel uit. De dikke wolk zwarte rook brandde in zijn longen en maakte hem aan het hoesten. Hij strompelde voort over het dek, werd warempel niet aangevallen (niet dat iemand ook maar iets had kunnen onderscheiden in de rook) en kwam toen in de windvrije zone: onmiddellijk zag hij Ann, die echter net in elkaar zakte op het dek. 'Ann!' brulde hij opnieuw en rende hoestend en vloekend naar haar toe. Om bij haar te komen beukte hij met al zijn gewicht een Engelsman opzij en hakte op de ander in met zijn zwaard. Snel knielde hij bij Ann neer. Zijn ogen waren wijd opengesperd, zijn ademhaling jagend. Als een razende onderzocht hij haar. Ze was blijkbaar neergeslagen, maar ze leefde nog, ze ademde.
Trillend op zijn benen tilde hij haar op. Ze was niet zwaar, maar door de martelingen van de dag ervoor had hij het gevoel alsof hij elk moment zelf op het dek kon storten. Hijgend nam hij haar mee, hij wist niet waarheen, zo ver mogelijk van het vuur weg, toen hij opeens merkte dat er niet meer geschoten werd. Kreunend liet hij zich op de knieën zakken en legde Ann voorzichtig op het dek neer, haar hoofd in zijn schoot.

Een gil die pijn in mijn hart deed, liet me omdraaien. Evette greep naar haar wang, haar gezicht zat onder de bloedspetters. Een woede die, als het kon, mijn ogen rood zou hebben laten kleuren en rook uit mijn oren zou hebben laten komen, ontstak in me. Zonder na te denken, me aan wat voor protocol dan ook te houden, sprong ik naar voren, naar de loopplank. Ik hoorde niet hoe het gevecht was opgehouden, hoe water klotste in het ruim omdat het aan het vol lopen was, of hoe gejammer klonk van de gewonden. Ik hoorde alleen haar gil, opnieuw en opnieuw. 'Dit zul je berouwen tot het eind der tijden!' brulde ik terwijl ik vooruit stoof, het zwaard voor me uit gestoken. Lodewijk, de vieze papzak, was mijn enige doel. Ik zou hem onderuit krijgen en hem Mad Jack's woede laten voelen. Maar....

Ik opende langzaam mijn ogen, maar kon bijna niets zien. Was dit hoe de hemel eruit zag? Of was ik in de hel beland. Ik kneep mijn ogen samen. Ik kon niet in de hel beland zijn. Het stemgeluid van Jack liet me echter anders beseffen. Ik was nog op de Pearl. Meteen kwam ik overeind, of deed ik een poging eigenlijk om overeind te komen. Mijn hoofd was zwaar en mijn hele lichaam deed pijn. Maar ik mocht niet opgeven. Ik moest doorvechten...

Vol ontzetting volgde Charles het tafereel, dat zich aan de andere kant van het dek voor zijn ogen afspeelde, vlakbij de mast. Hij was te laat om iets te doen. Bovendien had hij niks kunnen doen.

Opnieuw klonk er een salvo van schoten. Kruitdamp vloog grijs op. Evette, half doof door de schoten die zo vlakbij haar oren werden afgeschoten, kon niks anders dan met grote ogen kijken hoe Jack werd neergeschoten als een hond. De kreet die zich van Evette's lippen losscheurde was er een vol schrik, pijn, woede en ontzetting. Dodelijk geschrokken wilde ze naar hem toe rennen, maar Lodewijk was met twee passen bij haar en greep haar stevig vast. Woest probeerde ze zich uit zijn greep te ontworstelen, totdat hij haar door elkaar rammelde en bij de armen greep, en zij niks anders kon doen dan huilen, zodat de tranen zich met het bloed op haar gezicht vermengden.

Charles vloekte woest door de opeengeklemde tanden heen. Er hadden enkele piraten ontdaan teruggeschoten, die echter werden neergeschoten als kleiduiven. Er werd geroepen om zich over te geven. Een vlaag van woede lieten zijn neusvleugels trillen. Opeens was hij er niet meer trots op om een Engelsman te zijn.
Maar zijn aandacht was gericht op Ann. Hij drukte haar zacht weer omlaag. Haar achterhoofd was bebloed en hij vreesde een hersenschudding. 'Kalm Ann,' fluisterde hij haar dringend toe. 'Blijf liggen voordat ze jou ook neerschieten...' Hij trilde over zijn hele lichaam. Het kon niet anders of dit was het einde. Maar hij zou bij haar blijven. Hij zou bij Ann blijven. Wat er verder ook ging gebeuren.

Jack werd vol in zijn linker schouder geraakt. De kogel miste maar net zijn hart. Hij zakte onderuit, probeerde nog op te krabbelen, maar viel toen weer neer. Zijn laatste zich waren de schoenen van de papzak de rustig voorbij kwamen. Hij had gefaald en daarbij Evette pijn moeten doen. Ze kon nu niet meer aan hem ontkomen.

Ann zag nog net hoe Jack werd neergeschoten en tranen sprongen in haar ogen. Ze greep de hand van Charles vast en trok die dicht tegen haar wang aan. We hadden verloren.

Het was ondertussen avond geworden. Yolo als dat nog niet het geval was. Nu wel bij deze.
Bij de Engelse haven Kingston werden de drie schepen (waarvan één zwaar gehavend door de Black Pearl) binnengevaren. De eerste die van boord kwam was de bevelhebber van de vloot: Lodewijk. Onder gejuich van toegestroomd publiek op de kade stapte hij de steigers op, ondertussen zijn linkerhand omhoogheffend. In zijn vuist hield hij de piratenvlag van Mad Jack, die wapperde in de avondwind. Zijn rechterhand was strak om Evette's pols gesloten, die hij naast zich meetrok.
Evette was als in shock. Ze zag of voelde niets meer. Als mechanisch liep ze naast Lodewijk mee. De bescheiden mensenmassa maakte plaats zodat ze er allen door konden, Lodewijk al Napoleon met haar aan zijn zijde, daarachter de leden van de koninklijke marine die hadden meegevochten met tussen hen de piraten, gebonden en wel, en natuurlijk Jack, die werd meegesleept als een beest...

O, niets was zo afschuwelijk als dit. Te zijn veroordeeld als gevangene, de handen gebonden op de rug, en niets te kunnen uitvoeren. Hij liep pal achter Ann (daar had hij wel voor gezorgd), rechts van hem een lid van de koninklijke marine. Hijgend strompelde hij zich voort over de steiger. Voor hen uit werd Jack meegetrokken, half slepend. Mensen keken hem aan; gestalten met witte cirkels in plaats van gezichten, als mechanisch speelgoed. Hij wankelde langs hen heen en ze verdwenen.
Opeens werd de rij stilgezet. Ze waren op het vasteland en er werd kort en bondig overlegd wat er zou gaan gebeuren. Charles zette onopvallend een stap naar voren om dichter bij Ann te zijn, toen iemand hem aansprak. 'Jij daar! Ben jij niet kapitein Charles Turnley?'
Charles keek in eerste instantie verschrikt bij de woorden, gesproken door een jong ogende officier die naast de steiger stond bij de groep mensen. Onmiddellijk daarna had hij zichzelf weer onder controle. Hij wist wat hij zou doen. Hij wilde niet horen bij deze Engelsen die hen zonder eerlijk gevecht hadden weggevaagd. Voor het eerst besefte hij hoe het moest voelen een piraat te zijn. Hij trok een grimas. 'Je hebt de verkeerde, lul,' sprak hij rauw tegen de opgeschoten officier. 'Mijn kapitein in Mad Jack.'

Ik kon me niets beschamenders voorstellen dan dit. Behalve dan misschien om nu Jack te zijn. Ik wist dat hij achteraan werd gesleept, als een soort trofee. Het gejuich van de menigte doorboorde mijn hart. Had iedereen zijn laatste beetje menselijkheid verloren sinds dat ik het land had verloren?
Een stem met woorden gericht aan Charles liet me opkijken. Zijn antwoord verbaasde me, maar toverde tegelijkertijd een glimlach op mijn gezicht en bracht wat moed en hoop in mijn hart. We zouden niet zomaar opgeven, ook al hadden we dit gevecht verloren. Ik opende mijn mond en riep, zo hard als ik kon: 'Leve Mad Jack!' Een luid gejuich klonk op uit de menigte voortgeduwde gevangenen, en mijn woorden werden geëchood. Lang mocht het victoriemomentje echter niet duren. Een schot klonk en ik zag hoe één van de bemanningsleden in elkaar zakte. Op slag dood. Uit reflex probeerde ik mijn handen op te tillen en geschrokken voor mijn mond te brengen, maar de kettingen hielden me tegen. Alle hoop die Charles zonet had weten op te brengen bij me werd meteen de kop in gedrukt. Ik sloeg mijn ogen neer. Zie je wel, er was geen God. Waarom zou dit anders gebeurd zijn? Waarom beschermde hij me anders niet op de momenten dat het er echt toe deed?

Ik heb trouwens perspectief issues haha. Ik weet niet of ik hij/zij of ik wil schrijven. Maar ik merk net dat ik weer ik deed.

Ik werd helemaal achteraan meegesleept. Al was ik in staat te lopen, ze hadden mijn benen zo strak aan elkaar vastgebonden zodat ik niets anders kon. Ze lieten me graag zwakker voordoen dan ik was. De kogel stak nog steeds ergens in mijn schouder, maar het kon me niet interresseren. Het enige, of eigenlijk de enige aan wie ik kon denken was Evette. Ik had gefaald en zij was nu in de handen van die papzak Lodewijk.
Een gejuich klonk op uit mijn bemanning maar werd al snel de kop ingedrukt. Ik sloeg mijn ogen kort neer en bedankte One-eye-Joe voor zijn dienstbaarheid in mijn hoofd.
Na het hele gebeuren op de kade, werden we naar een groot landhuis, kasteel misschien, gebracht. In plaats van de voordeur, namen we echter een trap naar beneden waar een donkere kelder met cellen was. Typisch, bedacht ik me. Er was een gevangenis onder het gebouw. Zo konden de rijken zich nog beter en verhevener voelen. Al mijn bemanning werd in één cel gepropt - al wat over was van mijn bemanning - waarna ik verder werd meegenomen, dieper het cellenblok in.

Gut, ik had het niet eens gemerkt - je kan het allebei. xd Ik kan echt niet in eerste persoon enkelvoud te schrijven, haha
-
Charles had zichzelf gedwongen de feiten te overzien. Hij weigerde alle hoop te verliezen. Maar hij was uitgeput. Het was allemaal zo snel gebeurd.
De cel was gelukkig nog betrekkelijk ruim. Eigenlijk waren het twee afzonderlijke cellen, maar er was een stuk muur tussenuit gebroken zodat het tot dezelfde cel geschaard was. Maar was een vochtige kamer vol koud steen en bevatte slechts drie houten banken en enkele vodden die als dekens door moesten gaan, vol gaten en stank.
Hun boeien werden losgesneden. Maar toen ze in de cel werden gebracht en de deuren achter hen dichtvielen, brulde Charles razend naar de weglopende Engelsen: 'Godverdomme, ik hoop dat jullie allemaal in de hel branden, lafaards!' Hij kon nog steeds niet geloven hoe snel alles was gegaan en werd agressief als hij dacht op de haast abjecte manier waarop de Engelsen het hadden gedaan.
Kwaad wendde hij zich op zijn hakken om. Zonder zich wat van de rest van de bemanning aan te trekken, liep hij naar Ann toe en nam haar gezicht in haar handen. Zijn scherpe ogen flitsten over haar gezicht heen. 'Ben je in orde? Ben je niet gewond geraakt?'

Aan de andere kant van de stad, tussen de huizen van de aristocratie en de regeringsmensen, stond een hoog gebouw van drie verdiepingen hoog van smetteloos wit steen. Bij de poort stonden bewakers met rode uniformen die stram salueerden toen ze voorbij waren gekomen: eenmaal voorbij de grote oprijlaan werd Evette meegenomen door het grote voorportaal. Ze voelde Jacks blik op zich rusten, maar ze beantwoordde zijn blik niet. Wel keek ze achterom en zag nog net hoe de piraten een eind verderop geleid werden, nog voorbij de stallen, maar daar verdwenen ze uit het zicht.
Evette liep mee het grote huis in. Ze was zich nauwelijks van iets bewust. Niet van de mensen die aan kwamen lopen, niet van haar vader die haar in zijn armen sloot, niet van Lodewijk die haar ergens mee naar toe nam en niet van de dokter, die haar wang schoonmaakte en hechtte. Ze was simpelweg in shock. De Engelsen hadden haar de degene ontnomen, van wie ze zielsveel hield. Ze vervloekte het leven dat hiertoe had geleid. Ze voelde een verschrikkelijke levenloze leegte in haar hart.
'En klaar, milady. U zult er nog wel een lelijk litteken aan overhouden, maar het zal goed genezen.'
Met levenloze ogen keek Evette de dokter na, die zijn tas inpakte en de deur uit liep en nog wat tegen haar zei, maar ze kon niet begrijpen wat hij zei en ze was koud. De deur viel dicht. Ze was voor het eerst sinds lange tijd, weer alleen.
Toen de afschuwelijke waarheid van alles wat er gebeurd was opeens tot haar doordrong zonk ze op haar knieën neer. Eerst zwijgend en toen met lange uithalen huilde ze voor het eerst écht in haar leven, tot haar keel even rauw was als haar hart.

Ann was, doodvermoeid en nu dat de adrenaline was uitgewerkt, tegen de muur aangezakt zodat ze zat op de grond. Ik keek op naar Charles en glimlachte zwakjes. 'Wat schrammetjes hier en daar, maar dat komt wel goed,' opperde ik. Mijn eigen stem klonk zo hard en hoog in mijn oren dat ik snel mijn mond hield. Mijn hoofd bonkte en niet op de goede manier. Ik legde mijn hand kort op mijn achterhoofd en voelde het opgedroogde bloed wat daar zat. Mijn gezichtsuitdrukking veranderde en ik trok een blik van walging. k mocht dan een piraat zijn, met bloed in mijn haar rondlopen was niet helemaal mijn ding. Bovendien deed mijn hoofd gewoon echt heel erg veel pijn.

Jack die.... Inspi Inspi. Zullen we hem straffen?
Jack werd meegenomen naar waarever Evette was maar in een andere kamer. Lodewijk kwam binnengelopen met een grote, lelijke grijns om zijn mond. Mijn gezicht echter was uitdrukkingsloos. Wat ze ook met me gingen doen, het maakte me niets uit. Ik had erger doorstaan en moest me groot houden voor Evette, de belangrijkste en mooiste persoon nu in mijn leven. Ik hoopte alleen maar dat ze haar erbuiten zouden houden. Misschien kon ze wel vluchten, vluchten van dit alles en ergens anders opnieuw beginnen.
Lodewijk kwam dichter naar me toe gelopen, maar ik gunde hem geen blik waardig. In plaats daarvan deed ik net alsof ik het interieur aan het bewonderen was. 'Beetje overdreven, vind je niet?' klonk mijn stem honend. 'Zo protserig.'

Evette bleef liggen als een hoopje mens toen de deur opnieuw openging. Nog zacht nasnikkend hoorde ze de naderende voetstappen. Zelfs toen een stem haar naam noemde, bleef ze liggen zoals ze lag. Een hand die op haar schouder lag, werd er verwoed van afgeschud. 'Ik hoef je niet meer te zien, vader,' sprak ze vol afschuw toen ze eindelijk haar hoofd oprichtte. Haar vader zag er tien jaar ouder uit dan de laatste keer dat ze hem had gezien. Zijn pruik hing scheef, maar zijn gezichtsuitdrukking was schaapachtig wanhopig. Het was gek om, weer na zo'n lange tijd, Frans te moeten spreken. Haar stem klonk beverig, maar scherp. 'Ik kan het niet geloven op wat voor abjecte manier jullie de 'overwinning' hebben behaald.'
'Evette, ma fille. Geloof me dat als ik zeg dat...'
'Ach, houd op, ik walg van je! En ik trouw nooit met Lodewijk, die vieze lafaard, hoor je me?'
De stem van haar vader was nu streng als een zweepslag. 'Evette! Wat is er met je gebeurd? Je hebt hierin geen keuze. Dat weet je heel goed. De relatie tussen Frankrijk en Engeland is al wankel. Jullie trouwen moet dat juist herstellen. Dat weet je.'
Diep door haar neus ademhalend stond Evette nu op en ging recht voor haar vader staan. 'Ik trouw niet met hem,' herhaalde ze sissend. 'Over mijn lijk. Laat Frankrijk en Engeland het zelf maar uitvechten, die vuile lafaards. Ik spring nog liever van de kliffen af.'
Haar vader keek haar een ogenblik verdwaasd aan, voordat hij langzaam knikte. 'Ah, dat is het, dus,' zei hij toen vreemd toonloos. 'Je liefde verspillen aan een piratenhart is een dwaas ding, meisje.'
Nu greep ze de arm van de oudere man vast. 'Wat gaan ze met hem doen?'
'Precies wat hij verdiend heeft. En je weet net als ik wat dat betekent.' Hij streek even over haar wang heen. 'Ik zal wat kamermeisjes roepen zodat je jezelf kan opfrissen. Als je eens wist hoe je eruit zag... Lodewijk moet natuurlijk straks wel een mooie vrouw hebben om mee te pronken.'
Met die woorden draaide hij zich om en liep de kamer weer uit, Evette als een standbeeld achterlatend. O Jack, dacht ze paniekerig. Er moet iets zijn wat ik voor jullie kan doen...

Charles ging naast haar zitten en kon een zucht van vermoeidheid niet tegenhouden. Zijn rug deed angstaanjagende pijn. De wonden, aangebracht door de zweep en het gloeiende ijzer, brandden als vuur. Hij wist dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voor er een ontsteking of infectie zou ontstaan. Hij sloeg een arm om Ann's schouders heen en zweeg. Er viel niets te zeggen. Jack was levensgevaarlijk gewond en van hen gescheiden: Evette was weer weg, de bemanning was dood of bij hen opgesloten: en ze waren nog maar met weinig. De stemming was bedrukt en grimmig. Iedereen wist dat hen nu alleen nog maar de dood wachtte van de galg.
Maar ondertussen piekerde Charles zijn hersens. Iemand had hem herkend als Charles Turnley. School daar een mogelijkheid in om zijn oude naam weer op te pakken? Kon hij dan iets betekenen voor de piraten, maar uiteraard, bovenal Ann? Ze was nog jong, had een heel leven voor zich... Dat moest niet eindigen aan de galg, wanneer het ook zou wezen.
Zachtjes legde hij zijn hand op haar voorhoofd. Hij maakte zich bezorgd over haar, want ze was bleek en hij vreesde een hersenschudding.

Ik zat met mijn rug tegen Charles' zij en had mijn hoofd op zijn arm neergelegd die om me heen was geslagen. Ik vroeg me af wat er nu te gebeuren stond en of ik niet liever op het schip had willen sterven dan hier te zijn en waarschijnlijk nog erger mee moest maken. Mijn ogen gleden door de cel heen, waar iedereen verslagen was neergezakt op de grond. Het was stil, iets wat nooit gebeurde met deze mensen om me heen. Ik keek door de tralies in de door even naar de gang waar een kaars fel brandde. Snel kneep ik mijn ogen dicht en ik bewoog mijn hoofd zodat ik het licht niet meer hoefde te zien.

Het duurde echter niet lang voordat er voetstappen klonken en de celdeur openging. Drie bewakers verschenen. Een liep naar binnen met kruiken water, brood en overrijpe vruchten. Charles negeerde het aanvankelijk, toen een zwaargebouwde bewaker hen wenkte. Tegensputteren had geen zin, want al gauw werd Charles gewoonweg omhooggetrokken en vooruit geduwd. Hij kon protesteren wat hij wilde: het maakte niet uit, want ook Ann werd ruw meegenomen.
Na een langdurige wandeling door de kelders en kerkers werden ze een kamertje ingenomen. Ann werd op de gang vastgezet.
Charles moest op een stoel zitten. Een bewaker ging naast hem staan: voor hem stond een simpel eikenhouten bureau. Erachter zat een man met een plat gezicht en een grijs krullende pruik. Al had hij toen geen pruik gedragen, Charles had diezelfde man gezien op het schip. Toen was het Charles in de hitte van het gevecht niet opgevallen, maar nu zag hij aan het uniform van de man dat hij te maken had met een commandant. Achter de gezetene stond nog een bewaker in stramme houding.
'Iets langer dan een maand geleden,' begon commandant Pruik. 'Werd New-Oxbay aangevallen door een Franse overmacht. Toentertijd was kapitein Turnley van de Indistructible gelegerd in die plek. Nu werd vandaag de piratenkapitein Mad Jack overmeesterd en als klap op de vuurpijl vinden wij onze kapitein spontaan weer terug.' De ogen van de man werden spleetjes. 'Wij verwachtten dat deze overgelopen kapitein vast een hoop inlichtingen over ons heeft.'
'Ik weet niet waar u over spreekt,' wierp Charles met een stalen gezicht tegen.
'Ik stel voor dat u de waarheid spreekt,' kaatste de ander terug. 'We zullen straks ook de vrouw ondervragen. Mochten haar antwoordden afwijken van de uwe, zal het... consequenties voor haar kunnen hebben, begrijpt u wel?'
Charles slikte terwijl zijn gezicht rood werd van kwaadheid. Vermoeid antwoordde hij alle vragen naar waarheid, zonder echter te reppen over belangrijke zaken, waarna hij tegen de muur gezet werd en Ann binnen werd gebracht.
'Zo,' glimlachte Pruik naar haar. 'Allereerste vraag.' Hij knikte naar Charles, die Ann strak aanstaarde. 'Wie is deze man, volgens u?'

'Ik denk eerder dat een omhooggevallen lul die zichzelf een bijnaam geeft en denkt onoverwinnelijk te zijn, overdreven en protserig genoemd kan worden,' antwoordde Lodewijk minzaam. Hij schonk zichzelf een glas rode wijn in en nam er een slok uit. Met de bewegingen als een acteur die op weg is naar zijn medetoneelspeler, ging hij voor de ander staan. Tot zijn ergernis was de piraat langer dan hij was, zodat hij de ander een stomp gaf tegen de schouder, op de plek waar een donkerrode plek in zijn blouse zichtbaar was.
'Zo,' sprak hij nonchalant. 'Je weet hoe je miserabele leven van je wellicht spoedig zal eindigen. Maar in tussentijd wil ik je nog wat laten lijden. Je hebt mijn verloofde en onze reputatie gestolen, immers. Ik zal het Evette kwalijk nemen. Maar niet zo kwalijk als ik het jou neem.' Hij glimlachte nu als een wolf naar een konijn. 'Het lijkt me wel leuk als je bij onze trouwerij zult zijn. Als decoratie, natuurlijk. Jouw hoofd op een zilveren schaal zal vast een leuk huwelijkscadeau zijn voor mijn verloofde.'

Evette ondertussen werd weer opgeknapt als een werkelijke dame van adel: gebaad, geolied, opgemaakt, aangekleed, gekapt en de haren gekamd tot alle klitten eruit waren (en dat waren er nogal wat), totdat ze uiteindelijk als dezelfde dame eruitzag als voordat de piraten het schip waarop ze voer enterden. Haar huid was echter gebruind door de zon en de hechting op haar wang stak vreemd af tegen het zijden en kant van haar jurk. Maar haar gezichtsuitdrukking was die van iemand die geen toekomst meer zag.

Een hevige pijn scheut schoot door mijn schouder heen, maar ik wist me groot te houden. Mijn gezicht vertoonde geen greintje van pijn, al schreeuwde ik het van binnen uit. Ik was de rust zelfde vanbuiten en zou me niet uit de tent laten lokken door hem. Hij kon me noemen wat hij wilde. Hij kon me pijnigen wat hij wilde, zolang hij maar van Evette af bleef.
Zo nonchalant als me lukte met mijn schouder die schreeuwde van de pijn, haalde ik mijn schouders op. 'Ach, weet je. Zelfs al leg je met rottende hoofd op een schaal, zou ze nog meer van mij houden en mij alsnog knapper en aantrekkelijker vinden dan jij.' Ik liet mijn ogen overdreven over zijn lichaam heen glijden. 'Ik bedoel, je bent behoorlijk vet en hebt duidelijk nog nooit zelf gewerkt. En daarnaast ben je... Nouja niet moeders mooiste.' Een grijns verscheen nu op mijn gezicht terwijl ik mijn blik weer naar Lodewijk bracht. Ik tilde mijn kin op zodat ik extra naar beneden moest kijken om hem aan te kijken. 'Zonde dat je moeder nooit een echte man van je heeft gemaakt'.

Ann werd op de stoel gedrukt. De kamer was sterk verlicht en ik moest mijn best doen om omhoog te kijken, de man met de pruik op in de ogen te staren. Mijn hoofd bonkte hevig, maar ik deed mijn best het te verhullen. Niet je zwakte laten zien, hoorde ik Jacks stem duidelijk in mijn hoofd. Aangezien mijn hersenen niet bepaald mee werkten, bedacht ik dat mijn strategie was om mijn mond te houden. Ik sloot mijn mond terwijl ik zo goed als ik kon oogcontact probeerde te houden met de man.

Ik zou de man doen als ik nu niet echt moest lopen naar de sportschool. Dus jij mag hem doen ghehe.