A pirate's life for me

Ik hoorde hoe nu het meisje op haar beurt lag te huilen en een vervelende pijn kwam in mijn borst. Ik legde de kijker weg en liep naar de hangmat toe. Verbaasd keek ik op toen ik zag dat ze er met haar jurk in lag. Haar borst bewoog schokkerig. 'Is dit een zelfmoord poging of was je nog van plan dat #* korset uit te doen?'
Ik pakte mijn hangmat uit de kast en hing hem moeiteloos op. 'Ik kan de balijnen er voor je uit halen?' Mijn stem klonk nu vriendelijker. 'Dan hoef je hem niet uit als je dat niet wilt.' Ik ging al naast haar hangmat staan en wenkte haar. 'Kom.'
Onder mijn rok haalde ik een klein mes vandaan. Een mes dat ik altijd op mijn bovenbeen droeg, voor het geval ik mijn zwaard kwijt was en ik mezelf zou moeten redden. Dat was het voordeel van een vrouw zijn. Ik kon overal wapens verstoppen. Zelfs in mijn buste.
(Ik ga er even vanuit dat ze er met tegenzin uitstapte). Ik hurkte naast haar neer en peuterde aan het korset van de jurk. Hij was duur. Heel duidelijk. Het was walgelijk. Dure jurken, ze waren een teken voor het rotte leven dat rijke mensen leefden. Alles voor status. Niets voor menselijkheid. Met moeite, de stof was sterk, kreeg ik de harde dingen uit haar jurk. Ik kon me het moment herinneren dat ik dat had gedaan. Het had gevoeld alsof ik eindelijk, na weken te hebben gehuild en opgesloten te hebben gezeten in mijn kamer, weer kon ademhalen. Het was een verzet tegen de rijkdom. 'Alsjeblieft,' zei ik nadat ik de laatste eruit trok.

En zo zat ze daar op de pijnhouten planken, haar rokken uitgewaaierd als bloembladeren, haar armen beschermend voor de borst gekruist. Met een spijtige uitdrukking op haar gezicht staarde ze naar de stalen balijnen die als een zielig hoopje naast haar lagen, achteloos weggegooid door de blonde pirate. Evette had haar niet tegen durven te spreken. Maar ze vond het jammer. Haar jurk, haar dure, kostbare jurk, een geschenk geweest van de Koning van Frankrijk, haar oom - nu was hij kapot. Ze liet haar vingers glijden over de geborduurde rozen op haar korset en rokken, de fleur-de-lys, de kanten randjes afgezet met parels: nu gescheurd en ingesneden. Maar er school meer achter dit gevoel van spijt. Het was een van de weinige jurken die ze had waarvan de stoffen, het kant en de versieringen niet van de piraten waren gekomen, maar uit Frankrijk zelf. De piraten in de Caribische zee kaapten de handelsschepen en concurreerden met de geïmporteerde goederen uit Engeland, Spanje en Frankrijk, zodat de piraten veel goedkoper waren. Zowat alles op New Oxford was gekocht van piraten, van wijn tot specerijen, zo ook veel stoffen voor Evette's jurken.
Ze vond het doodzonde, maar desniettemin toen ze haar armen langzaam van haar bovenlichaam liet afglijden, zogen haar longen de lucht naar binnen alsof ze minutenlang onder water was geweest, en snakte ze een moment naar adem. Haar gezicht, nog rood van het huilen, draaide naar de ander toe. 'Dit maakt wel een verschil,' gaf ze langzaam toe. En toen, omdat de ander 'alsjeblieft' had gezegd, en zei het verstandig achtte haar niet tegen de haren in te strijken: 'Bedankt.'

Ik bleef achter het meisje zitten en keek naar haar rug. De jurk moest zeker heel erg duur zijn geweest. De stof had zacht gevoeld toen ik de balijnen eruit haalde en glimde alsof er diamanten op waren geweven. Ik zuchtte en voelde een sterke afkeur. De jurk was oké, maar het leven dat erachter schuil ging...
Ik kwam overeind en pakte mijn deken die ik op mijn hangmat gooide, maar niet voordat ik mijn mes weer netjes had opgeborgen onder mijn rok, aan de band die standaard op mijn bovenbeen zat. 'Ik weet het... Het is... bevrijdend.' Ik keek kort neer op haar en kroop toen behendig in de hangmat. Morgen zou ik de eerste zijn die weer aan het werk was, dat had ik mezelf beloofd. Dag na dag. Zelfs toen ik kotsend van ziekte over de rand had gehangen, was ik als eerste op. Weigerde ik mijn werk op te geven. Ik moest laten zien wat ik waard was hier als vrouw aan boord. Niet aan Jack, maar aan de rest van de bemanning.

Weer nam Evette de ander sceptisch op bij de woorden die ze zei, maar ze zweeg en krabbelde overeind toen de ander in de hangmat kroop. Ze stapte naar de hangmat toe en klom erin, met veel moeite maar makkelijker dan dat het eerst ging. De vele lagen kant, tule, organza en fluweel van haar jurk zorgden ervoor dat het leek alsof ze in een suikerspin lag. Ze bleef naar het plafond staren terwijl de hangmat zacht heen en weer wiegde op de golven als een kinderwagen in de handen van een nanny, en het duurde lang, heel lang totdat ze eindelijk sliep.

De volgende ochtend, nog voordat de zon goed en wel de kajuit inscheen, en terwijl Jack nog lag te snurken in zijn bed, liet ik me uit mijn hangmat glijden. Ik trok aan de linten van mijn jurk om hem vervolgens weer iets strakker vast te knopen. Kort haalde ik mijn vingers door mijn haren heen om de grootste knopen eruit te halen. Op mijn tenen liep ik naar het bureautje toe en ik pakte het rolletje touw. Een korte haal met mijn mes en k had een stukje dat ik in mijn haren bond zodat een grote staart op mijn rug kwam te hangen.
Snel liet ik mijn blik door de kamer glijden, voordat ik de kajuit verliet en naar het dek ging. Er lag nog allemaal troep van de vorige avond en ik begon met de flessen op te ruimen. Alle restjes eten die ik vond, stopte ik uiteindelijk in de voorkant van mijn jurk en met de bovenste laag stof omhoog, liep ik naar de kelder toe, waar zich de cel van onze gevangene bevond.
ZOnder aan te kloppen, stak ik mijn sleutel in het slot en met eenzwaai opende ik de deur. VLuchtig gleden mijn ogen over de ruimte. Hij zou me niet te snel af zijn.

Jack sliep nog .

Toen hij de ogen opende lag hij half naast het stromatras. Hij hoorde het gekraak van hout om zich heen en zag twee slanke benen, gehuld in de laarzen van een piraat. Het leek hem te stom om werkelijkheid te zijn.
Charles sloot zijn ogen weer, in de hoop dat zijn geest zou verhelderen. Zodra hij zijn ogen weer opendeed, waren de laarzen er nog steeds. Even staarde hij er waterig naar, voordat de gedachtes weer zijn geest binnen liepen met de snelheid van een vloedgolf. Ja, hij was gevangen genomen en was niet meer op de Indestructible: toen hij zijn hoofd ophief zag hij de blonde pirate boven hem uittorenen.
Hij kreunde en kwam in een half zittende houding. Alles deed zeer en hij wervelde zijn stijve spieren, ondertussen droogjes begroetend met een schorre ochtendstem: 'Goedemorgen. Ik moet zeggen dat ik wel eens betere nachten heb gehad.' Hij zat nu tegen de houten muur aan, slechts gekleed in zijn broek en laarzen: het matras was kapot zodat wat stro aan zijn bovenlichaam plakte. Zijn linnen overhemd en donkerblauwe kapiteinsjas hadden als kussen gediend. Zijn haar zat slordig, bijeengebonden in een staartje, en hij keek vermoeid naar haar op. Ze zag er even onberispelijk uit als gisteren, wild maar vrouwelijk, knap maar hard, dichtbij maar ongrijpbaar. 'Kom je me verblijden met een ontbijt?'

Ze werd wakker doordat ochtendlicht op haar gezicht scheen. Een lang ogenblik bleef ze liggen en staarde naar de schommelde houten balken boven zich. Waarom schommelde het plafond? Ze fronste haar fijne wenkbrauwen en trachtte droom en werkelijkheid te onderscheiden. Eindelijk besefte ze dat het plafond niet schommelde, maar zij zelf in de hangmat.
Met het teruggekomen besef dat ze op het piratenschip was kwam ze half in zittende houding. Omdat ze niet gewend was in slapen zonder matras, had ze door het harde zeildoek waarvan de hangmat was gemaakt overal spierpijn. Haar donkerrode krullen voelden aan als een suikerspin en haar lippen waren gebarsten door de dorst. Dit laatste maakte dat ze haar benen over de rand van de hangmat slingerde en daarna onhandig, gehinderd door alle rokken, eruit viel en tamelijk onzacht tegen de grond smakte.
Ze krabbelde overeind tot zittende houding en nam de kamer in zich op, die ze nu goed kon bekijken in het ochtendlicht. Ze had echter weinig oog voor de goede smaak van de inrichter, want de piratenkoning lag in zijn bed, en sliep.
Evette hield haar adem in terwijl ze hem bekeek. Het was een lange man, met sterke gelaatstrekken en een vastberaden gezicht, zelfs als hij sliep: hij snurkte op dit moment echter niet, zoals de blonde pirate had gezegd.
Ze draaide zich geruisloos om en staarde naar de andere hangmat, die leeg was, en ze voelde zich nerveuzer worden. Bij de blonde vrouw voelde ze zich enigszins beschermd, en nu was ze alleen, met de slapende piratenkoning Mad Jack. Haar ogen gleden van zijn bed naar het bureau: daarop lag zijn riem met schede, zwaard, dolk, een Flintlock en nog wat andere wapens die Evette niet thuis kon brengen. Hij voelde zich blijkbaar genoeg op zijn gemak dat hij ongewapend was gaan slapen, zelfs met een vrouw op de kamer die zijn bloed wel kon drinken. Niet dat ze ook maar had geweten hoe ze met de wapens om moest gaan, maar goed.
Stil bleef ze op de grond zitten, niet goed wetend wat te doen, totdat haar dorst haar zachtjes overeind deed komen. Met blote voeten liep ze richting het bureau, waar een metalen karaf stond, en tilde die zachtjes op, maar toen ze binnenin keek zag ze dat er rode wijn in zat en geen water.

In vergelijking met Ann, wist dit meisje niet waar alle krakende planken lagen en de geluiden, hoe zacht ze eigenlijk ook waren, maakte me wakker. Mijn ogen gleden langzaam open, merkte het heldere licht op en meteen zat ik overeind. Ik zag het meisje aan de andere kant van de kamer met de karaf en mijn wenkbrauwen werden opgetrokken, maar een grote grijns lag op mijn gezicht. 'Wijn in de ochtend? Jij durft.'
Soepel sloeg ik mijn benen uit het bed en in alleen mijn broek kwam in uit het bed. Ik tilde mijn armen op en rekte me uit waardoor ik twee keer zo lang werd dan ik al was. 'Lekker geslapen?' vroeg ik terwijl ik een kast opende en er zonder te kijken een blouse uit pakte. Terwijl ik de blouse aantrok, liep ik naar haar toe en ik knikte naar een groot vat wat in de hoek stond. 'Daar zit water in.' Vanaf de hoek van mijn bureau pakte ik een beker, bedekt met diamanten. Met een boogje gooide ik het naar haar toe. 'Ga je gang.'
Zonder verder nog aandacht aan haar te besteden, pakte ik mijn riem en deed ik hem om. Ik had het goed gehad. Geen haar in haar die eraan dacht mij aan te vallen. Daar was ze veel te bang voor. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ze naar het vat toeliep en zo vanachter durfde ik haar eindelijk te bekijken. Ze was slank, maar had prachtige vrouwelijke vormen. Haar haar zat wild, maar dat maakte haar alleen maar leuker. Ik had niets met perfecte poppen. Daarvan bestonden er genoeg. Ik had veel liever een wildebras. Ze keek om. Snel keek ik weer naar mijn riem en hoe ik die omknoopte.

De kapitein was gekleed in niets meer dan zijn broek en een rilling trok door mijn lichaam. En dan niet een goede rilling. Ik probeerde te glimlachen, maar mijn mondhoeken gingen amper omhoog. 'Je mag blij zijn met me, want geloof maar niet dat iemand anders je eten zou komen brengen.' Ik liet mijn rok los en het eten viel voor hem neer. Mijn blik was even op het eten, toen liet ik het heel langzaam omhoog gaan. Ooit had ik dit leuk gevonden. Had ik stiekem gegiecheld om de spieren die zo goed te zien waren, maar nu huiverde ik ervan. 'Ik zie dat je je kleren niet nodig hebt. Dan neem ik ze maar mee,' zei ik pinnig en ik stak mijn hand op om de jas aangereikt te krijgen.

Evette verstijfde toen ze opeens zijn stem hoorde. Schor van de slaap, zwaar, maar melodieus als een jongeman. Ze stond stil in dezelfde houding als toen de schrik haar overviel, met in de ene hand de kan terwijl de andere hand de deksel optilde. Toen de ander zijn lange benen over de rand van het bed slingerde zette ze de kan weer neer, zonder haar blik van hem af te wenden. Haar ogen waren groot. Wat een lichaam! Toen hij zich uitrekte bolden zijn spieren op als staalkabels. Hij had een zongebrande huid, gespierd als een havenarbeider, en was langer dan ze in eerste instantie had gedacht. Haar ogen gleden van zijn massieve bovenlichaam naar beneden. Wat een lichaam, dacht ze nogmaals. Dat was nog eens iets anders dan dat kippenborstje van haar verloofde, die de kleur had van een Ierse schaapsherder... Het volgende moment was de piraat klaar met uitrekken en draaide ze zich gauw op haar hakken om. Haar wangen schenen te branden. Ze negeerde zijn vraag of ze lekker had geslapen en riep zichzelf woedend tot de orde. Wat een vieze, vuile en vulgaire piraat, dacht ze vurig in zichzelf om haar andere gedachtes tot in de kiem te smoren. Hij is geen haar beter dan de Engelsen of die leeghoofden van een Franse overlopers die zich revolutionairen plachten te noemen en New Oxford hadden aangevallen.
Ze deed geen poging om de drinkbeker die hij ving, te vangen. Dat paste niet bij een dame, en al helemaal niet van adellijke stand. De beker viel rinkelend voor haar voeten neer. Evette deed geen moeite om hem op te rapen. Ze draaide zich om en wilde naar het vat lopen, maar bedacht zich halverwege en draaide zich weer om. De kapitein was net bezig zijn riem om te gespen. Een gênante houding om te zien voor een maagdelijke jongedame van stand, maar Evette keek hem vanuit de hoogte aan. 'Ik ben van adel, monsieur.' Ze glimlachte kil om de sarcasme in het laatste woord te verdoezelen. 'Het is niet mijn gewoonte om beveelt te worden.'

Charles was een man van de details. Hij was een goede kapitein. Niet door respect eruit te slaan, maar door respect te winnen. Eén ding waardoor de bemanning hem graag mocht was omdat Charles hield van zijn mannen te observeren, hun sterke en hun zwakke kanten eruit te halen en die te benutten. Zo zag hij dat ze zich duidelijk ongemakkelijk voelde. Nauwelijks merkbaar trok hij een wenkbrauw op terwijl zijn scherpe ogen haar niet loslieten. Waarom zou ze zich ongemakkelijk voelen? Waarom zou ze? Zij was op dit moment de baas, hij de gevangene, en ze kon alles met hem doen wat ze wilde. Hij bespeurde zelfs iets van angst bij haar, maar dat was meer intuïtie dan zekerheid en de scherpe woorden die op zijn tong hadden gelegen, werden vergeten. In plaats daarvan kwam hij met enige moeite overeind door zijn stijve spieren. 'Nee, dankjewel. Ik zal ze wel weer aantrekken mocht ik je niet vermaken,' sprak hij vlak. Daad bij woord voegend trok hij zijn linnen overhemd over het hoofd heen. Een kort ogenblik staarde hij in gedachten verzonken naar het eten op de vloer, keek haar daarna weer aan. 'Je zei me dat mijn hele bemanning was vermoord. Nee, ga niet weg deze keer en kijk me aan.' Zijn scherpe ogen boorden zich in de hare. Hij plantte zijn hand tegen de deurpost aan, net aan de kant zodat het meisje niet weg kon lopen. 'Waarom laten jullie mij dan leven? Wat ben ik voor nut voor jullie?' Daarna, rauwer: 'Vertel het me!'

Een opluchting gleed door mijn lichaam heen toen hij zijn shirt weer aantrok. Ik voelde dat ik me weer sterker begon te voelen. Dominanter, maar de kapitein had daar duidelijk geen zin in. 'Je hebt mijn woorden verdraaid. Ik heb je niets gezegd over moorden.' Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en leunde met mijn rug tegen de muur aan. 'En ik zou niet proberen iets te doen.' Mijn wenkbrauwen gingen naar beneden en fronsend keek ik de man nu aan. 'Je bent niet in de positie om dingen van me te eisen. Je weet dat neem ik aan?' Ik gleed met mijn handen naar het mes dat ik op mijn been droeg. Het zat er nog veilig.
Mijn zwaar blonk bovendien aan de zijkant van mijn heup. Nee, hij kon me niets maken. 'Wat was je naam? Charles?' Minachting klonk door in mijn stem. 'Waar kom jij vandaan Charles? Niet een typische zeemansnaam? Of geboren in een zeemansfamilie die probeerde chique te doen?'

Mijn wenkbrauwen schoten omhoog en met een geamusseerde blik op mijn gezicht keek ik haar aan. 'Het spijt me, daar had ik niet aan gedacht,' grinnikte ik toen en ik bukte om de beker op te pakken. 'Ik dacht dat diamanten wel jouw ding waren.' Ik gooide hem op en ving hem met mijn andere hand weer op. Rustig liep ik toen naar het vat en ik pakte een beker water voor mezelf die ik rustig opdronk.
'Dus, hoe benader ik een vrouw van stand?' Ik zakte neer achter mijn bureau en keek haar met een jongensachtige lach aan.

Hij ademde even diep in. Onderzoekend keek hij naar het gezichtje tegenover hem, dat knap was ondanks de harde trek rond haar mond. Maar die ogen... die spuwden vuur. Woede sprak uit de ogen van het meisje tegenover hem, haat, angst, trots en woede: een echte rebelse. Hij besloot haar niet meer tegen de haren in te strijken. Het was ook niet zijn gewoonlijke manier van doen: maar de onzekerheid en het lot van zijn bemanning maakten hem gefrustreerd als een nijdige terriër. 'Wat maakt jou het uit hoe ik heet of waar ik vandaan kom?' Het klonk scherper dan hij bedoelde, en hij toomde het is met een vage, enigszins kille glimlach. Kalm vervolgde hij: 'Ach, wat maakt het ook uit.' Hij maakte een vaag gebaar met zijn hand, zette een stap naar achteren en leunde tegen de muur aan. Wat meer ruimte leek ze prettig te vinden. Eerlijk was eerlijk, hij vond het fijn om met haar te praten. Niet zo zeer omdat ze goede gesprekspartners waren (absoluut niet), maar het leidde hem wat af van al zijn onrustige gedachtes. 'Vertel me liever hoe een vrouw op een piratenschip gekomen is. Ik denk dat jouw verhaal een stuk interessanter is dan het mijne.' Met gefronste wenkbrauwen keek hij haar aan.

Haar neusvleugels trilden toen een golf van verontwaardiging door haar heen schoot. Ze keek toe hoe hij op zijn dooie akkertje een beker water dronk, ermee naar het bureau wandelde en ging zitten, enigszins onderuitgezakt. Hij staarde haar brutaal aan en zijn vraag was nog brutaler. Evette duwde haar neusje in de lucht. 'Toe maar, speel maar weer de gentleman, een soort Parsifal uitgedost als een piraat,' zei ze vinnig. 'Waarom verkracht je me niet meteen? Of ben je alleen maar uit op het losgeld wat ik zou opleveren? Ik raad je aan sterk op je woorden en daden te letten, monsieur, mijn vader en verloofde zijn erg invloedrijke mannen, invloedrijker dan jij bent. Eén verkeerd woord van mij aan jouw adres en je zult hangen aan de galg in Port Royal.'

Hoe feller ze werd, hoe interessanter het gesprek verliep. 'Denk je echt dat k je ga verkrachten?' Ik legde mijn voeten op het bureau en nam nog een slok van mijn drinken. 'Ik vind het jammer dat je zo'n idee van piraten hebt.' De beker werd neergezet. Maar over de glimmertjes heb je gelijk. We willen je graag omruilen voor wat geld. Dat mag ook wel, aangezien we je eten geven en zorgen dat je verder veilig blijft.'
Ik opende een laatje en pakte een stuk brood dat ik door midden brak en waarvan ik de helft voor haar neerlegde op het bureau. 'Invloedrijk. Ach, dat is maar hoe je het ziet natuurlijk. Ik ken jouw vader niet, maar ik weet zeker dat hij mijn naam wel kent.' Ik haalde een hand door mijn haren en schudde mijn hoofd om ze goed te krijgen. Toen pakte ik mijn piratenhoed/muts/pet/ding en zette hem op. Het werd tijd om te kijken of die luie donders al aan het werk waren.

'Ik vertel je niets.' Ik kneep mijn ogen tot twee vuurspuwende spleetjes waarmee ik hem in me opnam. 'Een verhaal voor een verhaal lijkt me eerlijker. En ik neem aan dat je de deal begrijpt. Jij eerst, dan ik. Misschien.' Ik pakte het mes van mijn bovenbeen en gleed er met mijn vinger spelend overheen. Hij zou weten wie hier de baas was. En dat was hij niet.
Met een gespeelde verveelde houding ging ik op het stromatras zitten. Alsof hij een kant op kon. Hij zat op een schip. Ik had niets van hem te vrezen. Verveelt was ik echter helemaal niet. Hier op het schip was het prima, maar iedereen sprak altijd over hetzelfde. En dat waren vaak geen vrouwvriendelijke onderwerpen. 'Praat.' Ik liet het lemmet van mijn mes schitteren in het licht wat door de deuropening kwam.

Het feit dat hij zo belachelijk, treiterend kalm bleef zorgde ervoor dat Evette nog meer haar geduld verloor. Ze was met harde hand opgevoed. Eén regel die haar moeder - een knappe, strenge vrouw met even rood haar als haar dochter - was dat vrouwen van stand vriendelijke, rustige wezens behoorden te zijn, die nooit hun stem verhieven of kwaad werden. Maar Evette was moe en toch al hypernerveus. De aanval op New Oxford, de vlucht met de Indestructible, het zinken daarvan en het kapen van de piraten; en nu deze etterende piratenkapitein, die omhooggevallen boerenlul met die brutale grijns, hoe dúrfde hij zo tegen haar te praten! En het nonchalante gebaar waarmee hij een hand door zijn haren haalde en het stuk droge brood wat hij voor haar neer had gelegd, was het de druppel waardoor de emmer deed overlopen. Kwaad sloeg ze met haar vlakke hand op zijn bureau, alsof ze een luie en brutale slaaf aan het werk moest zetten. Door de beweging wipten enkele krullen, door de slaap losgeraakt uit haar stevig opgemaakte kapsel, voor haar wangen, die ze met een geïrriteerd gebaar weer naar achter gooide. Haar stem klonk hoog en gespannen, haar ogen schitterden boos. 'Hoe dúrf je zo tegen mij te praten! Mijn vader is de broer van de koning Lodewijk XIV en mijn verloofde bevelhebber van het Engelse leger! Ze zullen gauw genoeg horen wat mij is overkomen en dan zal Mad Jack niet meer bestaan, hoe groot die zogenaamde ook wel moge zijn.'

'Best, best,' sprak hij kalm. Hij stapte de cel uit, bleef achter de deuropening staan en rekte zich eens flink uit - iets wat hij in de krappe cel slecht had kunnen doen. Zijn spieren voelden alsof ze tussen twee molenstenen door waren gehaald. Nadenkend staarde hij de lange, houten gangen in. Hij kon niks beginnen en dat wist de blonde pirate. Hij zat op een schip, één tegen de complete bemanning. Langzaam keerde hij zich weer om en leunde tegen de deurpost aan. Openlijk keek hij de vrouw aan, die met een kleine dolk speelde, behendig al was het een gewoon tafelmes. Hij twijfelde wat hij haar kon vertellen. Want waarom zou ze hier zijn? Waarom was uitgerekend een vrouw, een knappe vrouw zelfs, aangewezen om op hem te letten en hem voorzien te eten? Mad Jack wilde vast informatie uit hem trekken. Een nieuw soort martelmethode, zeker. Geen brandmerken of pijnbanken, maar een vrouw. Maar Charles' gezichtsuitdrukking bleef neutraal. 'Mijn vader was een belangrijk man. Hij had veel plantages onder zijn naam staan. Maar het was een zelfzuchtige kakhannes en ik een jong broekie die de wereld wilde zien, dus ik ging naar zee.' Het was niet helemaal waar maar ook niet helemaal gelogen, maar dat hoefde zij niet te weten. 'Ik begon als scheepsmaatje, dekzwabber en nietsnut, maar ben uiteindelijk na jaren stuurman te zijn geweest kapitein geworden van mijn eigen schip.' Hij keek spijtig. 'Niet dat daar nu veel meer van over is, maar goed. Mijn story weet je nu. Ik ben erg benieuwd naar die van jou.'

Ik sprong op van het matras en stopte het mes weer weg. 'Je verhaal is zo nietszeggend Charles...' Ik spuugde zijn naam bijna uit. 'Dat ik je helemaal niets van mijn verhaal vertel. Je mag er lekker naar gissen.' Ik liep naar de deur en duwde hem naar buiten zodat ik erlangs kon. 'En als je het nu niet erg vindt, dan zou ik je willen verzoeken naar binnen te stappen. Dan kun je nog dat kleine beetje ontbijt opeten voordat de ratten het op hebben.' Ik knikte naar het eten dat binnen lag en keek hem toen in de ogen. 'Ik geloof dat er genoeg gedachten in je hoofd zitten over waarom ik hier ben, maar geloof me. Je hebt geen idee.' Zonder dat ik het doorhad, was mijn stem verandert en een lichte emotie klonk door in mijn laatste woorden.

Ik liet mijn voeten op de grond vallen en kwam overeind. 'Lieve Evette. Begrijp je het niet? Het maakt me helemaal niets uit waar je vandaan komt of met welke vervelende kwal je per se moet trouwen voor geld en macht.' Ik pakte haar kin tussen mijn vingers en keek haar in haar felle ogen. 'Geloof het of niet, maar ik denk dat vrouwen meer zijn dan ruilobjecten. Misschien zou je dat zelf in moeten gaan zien.'
Alsof er verder niets was gebeurd, pakte ik mijn laarzen, deed deze aan en liep naar de deur toe. 'Ik ben op het dek voor als je me zoekt.'

Hoe was het toch mogelijk! Hij was nog nooit zo'n vrouw tegengekomen. Charles was van betrekkelijk goede komaf en had genoeg vrouwen die aan zijn voeten lagen: hoeren in taveernes vochten zelfs met elkaar om met hem naar bed te mogen gaan. En nu had hij hier zo'n blonde pirate, kattig, wild, ontzettend knap en irritant hoe ze hem op de zenuwen werkte. Hij wist niet precies waardoor het kwam. Misschien was het zijn frustraties door de recente gebeurtenissen, of het feit dat ze zo afstandelijk was dat hij niet goed wist wat hij ermee aanmoest. Braaf liet hij zich achteruit duwen zodat ze naar buiten kon lopen, maar nu was het zijn beurt voor tegenspraak. De glimlach om zijn lippen was niet echt, maar ijzig, als een storm op de oceaan. 'O, ik kan je verhaal wel raden, sweetheart. Je was een straathoer, Mad Jack vond je, nam je mee op zijn schip en je dient nu als zijn maîtresse.' Hij stapte naar voren en legde zijn handen op haar schouders, liet ze toen afglijden naar haar stevige borsten. Zijn ogen schitterden gevaarlijk. 'Waarom zou hij anders zo'n vrouw als jij op zijn schip hebben?' Hij keek haar uitdagend aan, maar liet haar toen los, en stapte zijn cel in.

Evette keek alsof ze niet goed wist hoe ze het had, maar de boze frons was niet tussen haar wenkbrauwen verdwenen. 'Ja, loop maar weer weg!'
De deur sloeg dicht en ze was opeens weer alleen in de ruime kajuit. Ze bleef staan, voor het bureau met zwoegende ademhaling, waarna ze gefrustreerd het stuk brood dat hij voor haar had klaargelegd oppakte en tegen zijn bed aansmeet.
Ze had nog steeds bord. Geen haar op haar hoofd die eraan dacht om zelf water uit het vat te moeten scheppen, zodat ze een drinkglas pakte en die vulde met de rode wijn. Terwijl ze die dronk, liep ze rond als een getergde tijger. Het volgende moment moest ze zo nodig naar het toilet dat ze haar laarsjes aantrok, haar haar zo goed als mogelijk fatsoeneerde, ijdel als ze was, en steels de kajuit uitglipte, het dek op.

Hij was zo snel dat het gebeurde voor ik er erg in had. Een seconde bleef ik versteend staan. Een ijzige kou trok door mijn lichaam heen. Toen voelde ik alle angst en pijn van al die tijd opborrelen en uit een reflex gaf ik hem zo'n harde stomp tegen zijn kaak dat hij achteruit stapte en ik iets in mijn hand hoorde knappen. Mijn ogen werden zwart en de behoefte om terug te vechten, om nu eens de sterkste te zijn maakte zich meester van me. Ik greep mijn zwaard en wilde net uithalen toen een hand mijn pols vastpakte. Uit blinde woede wilde ik mezelf losrukken. Die vervloekte man. Die vieze, huichelende... Er waren geen woorden die konden beschrijven wat ik voor deze Charles - kots - voelde. De tranen sprongen in mijn ogen terwijl Jack de deur dichtdeed en op slot draaide. Hij pakte het zwaard, dat ik nog altijd omhoog hield, uit mijn hand en nam me in zijn armen waar ik geluidsloos, maar schokkend begon te huilen. Hij hield me even vast, waarna hij zijn mond bij mijn oor bracht. 'Maak je geen zorgen. Ik zal hem eens flink straffen. Jij gaat langs Peter' - Peter was overigens dekzwabber die ook functioneerde als dokter. Ik knikte langzaam, wreef met mijn linkerhand de tranen weg, en liep toen als verdoofd weg.

Ik was op het dek geweest, had wat mannen aan het werk gestuurd en wilde toen bij mijn gevangene gaan kijken. Daar vond ik dit hele schouwspel. Toen Ann weg was, opende ik de deur weer en alsof er niks was gebeurd, ging ik in de deuropening staan. Zelfverzekerd keek ik naar de kapitein. 'Het was dom om zo met mijn bemanning om te gaan.' Een grijns verscheen. 'Dus... Ik neem aan dat je de Cat-o'-nine tails kent?' De Cat-o'-nine tails, was een zweep met negen strengen waar steentjes aangebonden waren. Uit ervaring wist ik dat dat ding vervloekte veel pijn deed. Het liet blijvende plekken achter, maar goed. Ik gebruikte het niet graag, maar dit kon ik niet zomaar laten gebeuren. Ik sloeg mijn armen over elkaar en schudde zacht mijn hoofd, vermaakt. 'Loop je zelf mee naar boven of wil je het al moeilijker maken dan het is?' Ik stapte uit de deuropening.

Ze deed iets wat hij compleet niet had verwacht, en dat was wel hem aanvallen. De slag tegen zijn kaak had op zich weinig te betekenen behalve dat hij erachter kwam dat ze wel duidelijk goed was in handgemeen - maar met witte lippen van woede wilde ze daarna uithalen met haar zwaard naar zijn keel. Charles was niet voorbereid en had geen mogelijkheid om haar te ontwijken in deze kleine ruimte, maar net op dat ogenblik verscheen er een grote vuist die de pols van de blonde piraat stevig vastklemde als een bankschroef. Mad Jack was ten tonele verschenen en hij trok de vrouw de cel uit, waarna hij de deur dichtgooide en vergrendelde.
Woest ademhalend bleef Charles staan. Tegenstrijdige gedachtes waaiden door zijn hoofd en hij wist niet wat hij moest doen. Als hij de kans had gehad, had hij die blonde kat gegrepen en wel eens laten zien wie er de baas was, op elke manier.
Het leek een uur te duren naar zijn idee voordat de deur weer openging en de piratenkapitein zelf op de drempel verscheen. Charles keek hem koud aan: een straaltje bloed, aangebracht door de kaakslag van de pirate, liep uit zijn onderlip. 'Welja, doe met me wat je wil, waarom leef ik überhaupt nog nadat je mijn bemanning hebt afgeslacht?' sprak hij spottend. 'Richt voortaan die kat wel beter van je af.'
Hij spuwde op de grond van de vloer, en stapte toen de deur uit, een sterk gevoel onderdrukkend om de piratenkapitein ook te lijf te gaan.

Met een geluidje van frustratie beende Evette over het dek heen, nog steeds kwaad over de piratenkapitein. Wat dacht hij wel, die omhooggevallen bastaard van een piraat, die smerige, treiterende klootzake, die... ze kon geen woorden vinden om haar woedende afkeer uit te drukken en ging op zoek naar iets waar ze de stoom van haar woede op kon afblazen. Wat dacht hij wel, die smerige piraat, dat hij haar, een nicht van de koning van Frankrijk zo kon aanspreken? Ze hoopte vurig dat haar verloofde met het haast op een armada lijkende konvooi hier ergens rondvoer, dat hij haar van dit schip af zou plukken en deze verdomde boot naar de bodem van de oceaan zou zenden, zodat die malloot van een kapitein verdronk en ergens met glazige ogen aanspoelde op het strand, dood en rottend...
Ze was nu midden op en dek waar de bemanning die daar aan het werk waren haar aanstaarden, floten en plagende opmerkingen maakten. Haar borst zwoegde en haar hart hamerde wild. De wind woei haar lange haar in haar gezicht, wat ze met een furieus gebaar wegstreek.
Ze keek pas weer op toen er twee nieuwe personen op het toneel verschenen. De eerste was Mad Jack en de ander was de kapitein van de Indestructible. Haar maag maakte vreemde draaiingen. Wat ging er nu weer gebeuren?

Ik liet Charles vastmaken aan de dikke mast die midden op het dek stond. Aan de zijkanten van de mast, waren twee grote hakken waar kettingen aan werden gemaakt die om de polsen van mijn gevangene gingen. Mijn rechterhand ging schuin achter de kapitein staan en hield de zweep omhoog. Ik gebaarde hem dat hij nog heel even moest wachten.
'Dus, ik hoop dat je wat gaat leren,' zei ik terwijl ik met mijn gezicht dicht bij het zijne kwam. 'Je laat mijn bemanning met rust.' Ik stak één vinger waar ik er daarna nog ééntje bij telde. 'Twee, je toont respect voor de vrouwen die hier aan boord zijn. Dat is inclusief de vrouwen die een ander leven hebben gekozen dan dure jurken en luisteren.' Ik zette een stap naar achter en knikte naar mijn rechterhand die luid de zweep op de rug van de kapitein liet ketsen tweemaal. 'Heb je al iets geleerd?' vroeg ik, bijna geamuseerd.

Ik kwam net boven. Peter had mijn hand vastgezet. Hij dacht dat ik er wel eens iets in gebroken mocht hebben. Dat had ik weer. Toen ik bovenkwam, hoorde en zag ik net hoe de zweep op de rug van Charles neerkwam. Ik wendde mijn ogen af. Hem hoefde ik nooit meer te zien. Alleen nog wanneer hij van de loopplank af zou moeten lopen. Wanneer de haaien hem zouden verslinden. Dat was het moment waar ik naar uitkeek.

Charles was vastbesloten geen geluid te maken om de piraten meer vreugde te geven dan ze al hadden, dus grijnsde zuur naar zijn kwelgeest, en zette zich schrap op de slagen die zouden komen.
Zijn geest begon tussen vergetelheid en een vaag, pijnlijk bewustzijn te zweven. Hij hoorde het suizen van de zweep en hij voelde de slagen: zijn hele lichaam beefde en schokte van de pijn, maar hij uitte geen woord, geen kreun, geen vloek. De pijn in de spieren van zijn rug was verblindend, gevolgd door een vreemde dofheid. Grimmig spande hij zich in om bij bewustzijn te blijven, waarbij de pijn metten zo hevig terugkeerde dat zijn lichaam erdoor werd verscheurd. Hij opende de mond en snakte naar adem, beefde in zijn ketens, probeerde de slagen te tellen maar raakte de tel kwijt: uiteindelijk bleef hij hangen in de ketens, zittend op zijn knieën, bevend en snakkend naar adem, terwijl hij naar de piratenkapitein opkeek met niets anders dan onverholen minachting in de ogen.

Evette kon niks doen. Ze stond aan het dek vastgenageld alsof haar benen versteend waren: met grote ogen staarde ze naar het schouwspel, en het in eerste instantie niet in de gaten wat er aan de hand was en wat er gebeurde: toen ze een ruige, vierkante man echter een gemeen uitziende zweep in zijn hand een zwiep in de lucht gaf om te testen, besefte ze het ineens en had ze het gevoel alsof een ijskoude hand in haar hart kneep. De kapitein van de Indestructible leefde nog. Maar hij werd gemarteld? Waarom? Tot hij dood neerviel?
De eerste slagen kon Evette niks anders doen dan haar ogen stevig dichtknijpen. Maar het ging maar door, het ging maar door. Uiteindelijk rende ze naar de piratenkapitein toe en struikelde voor hem neer, keek naar hem omhoog. 'Stop, alsjeblieft, stop! Wat heeft hij misdaan om zo behandeld te worden?!'

Enigszins uit mijn concentratie getrokken keek ik om naar de jonge vrouwe die voor me op de knieën kwam te liggen. 'Evette, het lijkt me beter dat je dat niet weet.' Ik pakte haar hand en trok haar voorzichtig overeind. 'Ik wil je beeld van hem niet verpesten.' Mijn mondhoeken zakten naar beneden en de wenkbrauwen werden nog eens goed gefronst. Ik kon het niet toestaan dat de enige persoon op wie deze vrouwe nog hoop koesterde, vandaag zou sterven. 'Goed, je hebt geluk,' zei ik terwijl ik met mijn laars een zacht tikje tegen zijn hoofd gaf zodat hij me aankeek. 'Maar als je met je poten nog één keer aan mijn bemanning zit, dan zal ik je kielhalen. Geloof me, net zolang totdat er geen stukje vlees meer van je over is.'
Ik maakte een vaag handgebaar naar Schele Jonny die de kapitein nu losmaakte en met de tralies nog aan de polsen, achter hem aantrok.

Ik stond naast de trap waar hij naar beneden moest. Precies de verkeerde plek, maar k zou nu niet aan de kant gaan. Ik zou niet laten merken dat de angst die zich door mijn lichaam trok zo groot was dat het me bijna opslokte. Dat ik mezelf er bijna in verloor. Ik keek voor me uit toen hij langs werd getrokken. Vermeed elk oogcontact, terwijl ik mijn hand tegen mijn borst aandrukte. Ooit zou ik hem krijgen. Was het niet vandaag, dan was het morgen. Over een week, een maand. Maar hij zou boeten. Persoonlijk boeten.

Evette was wit om haar neus geworden en deed alle mogelijke moeite om niet naar de opengereten rug van Charles te kijken. De geur van bloed was al genoeg om haar misselijk te doen worden. Ze bleef zitten op haar knieën, concentreerde zich op haar ademhaling, maar had niet de kracht om overeind te komen. De woorden die gezegd werden echoden in haar hoofd na alsof ze erin geschreeuwd waren. Uiteindelijk keek ze op. Ze zag hoe een ander bemanningslid Charles achter zich aan begon te slepen, richting de trap naar het binnendek. Ook was de blonde pirate op het toneel verschenen. Evette zag haar verstarde gezichtsuitdrukking, en haar hand in het verband: dit in combinatie met de woorden die Jack had gezegd over 'als je met je poten nog één keer aan mijn bemanning zit' was voor haar de oplossing op de vraag wat er was gebeurd. Charles had blijkbaar de blonde pirate aangerand, of wat dan ook.
Nog steeds zat ze op het dek, bleek en trillerig, niet bij machte om op te staan, terwijl haar ogen naar de plas bloed staarden die onder de mast hing en het hout donker kleurden.

Half bewusteloos werd hij de trap afgesleept, zodat zijn lichaam schokte van de pijn bij elke trede waarop hij neerplofte: zijn oksel en borst schoven genadeloos over de houten vloer, zodat de splinters diep in zijn huid drongen. Uiteindelijk opende hij zijn ogen weer en lag hij in de cel, half over het stromatras heen, in de resten eten die de blonde pirate vanmorgen nog op de grond had gegooid. Nu er niemand meer was opende hij eindelijk zijn mond in een reeks kreunen en vloeken. Zijn lichaam schokte en beefde: zijn handen trilden. Zijn rug leek in brand te staan, verschroeid te worden. Dan werd het weer ijskoud en beefde hij alsof hij koorts had, totdat de pijn weer terugkeerde in zulke hevige mate dat het hem zwart voor de ogen werd en hij ineenzakte op het stromatras.

De troep werd opgeruimd door een paar van mijn bemanningsleden, maar Evette bewoog amper. Vanaf mijn plek achter het roer keek ik toe op het schouwspel. Toen gebaarde ik Ann dat ze naar Evette toe moest. OKE DAN INSPIRATIE. WELL DONE

Met tegenzin liep ik naar de jonge vrouw die op het dek zat, bij de nu opgeruimde vlek bloed. 'ZUllen we even naar binnen gaan?' Ik stak mijn linkerhand naar haar uit en probeerde te glimlachen, maar er was weinig om over te glimlachen. 'Hier wil je liever niet blijven zitten.' Kort gingen mijn ogen naar de houten planken op het dek. Het bloed was voornamelijk weg, maar het had nog wel een aantal regenbuien nodig voordat het niet meer te zien zou zijn. 'Gaan we even wat drinken.'

Evette wist eigenlijk niet waarom ze zo raar aangedaan was. Charles Turnley had haar meegesleurd op zijn schip, was een halvegare zak door dat hij blijkbaar de blonde vrouw iets had aangedaan - en in Evette's geval nog erger, hij was een Engelsman. Misschien was het omdat ze samen de enige overlevenden nog waren vanuit New Oxford. Hoe ze ook haar best deed om helder te blijven denken, het lukte niet. Ze bleef zitten op haar knieën totdat ze de stem van de pirate hoorde. Het gezicht van de andere vrouw was vermoeid en aan haar rode ogen kon Evesa zien dat ze gehuild moest hebben. Er lag echter een harde trek om haar mond die zelfs niet met een mislukte glimlach te verdoezelen was. Evette knikte, verre van geestdriftig, en krabbelde uiteindelijk overeind om daarna achter haar aan de lopen.

Even lekker makkelijk: Charles lag als een dooie lul in zijn cel.

Ik liep de kajuit in, mijn veilige haven en liet mezelf neerzakken op het bed van Jack. Hij had er een hekel aan als k dat deed, dat wist ik wel, maar hij zei er nooit iets van. Hij ging dan gewoon in zijn stoel zitten en wachtte met een veelbetekende blik op zijn gezicht. Maar hij was er nu niet en zijn bed was de comfortabelste plek die er hier op dit moment was. 'Ik zou niet om hem huilen,' zei ik terwijl ik naar het deken staarde. 'Hij is een vieze, vuile...' Ik viel stil. 'Hij is een man. Een typische man, laten we dat maar zeggen.' Ik draaide op mijn rug en keek naar het plafond boven me. Liggen kon ik echter niet. Ik was veel te rusteloos en binnen en halve minuut stond ik alweer. 'En nu kan ik mijn zwaard niet eens...' De rest van de zin viel in een gemompel terwijl ik mijn riem 180 graden probeerde te draaien zodat het zwaard recht van me kwam te hangen en ik het kon pakken met links.

Evette draalde rond in de kajuit. Ze zocht twee bekers en liep achterin het vat. Ze moest wat te doen hebben, haar gedachtes ergens anders op richten, want ze voelde zich zwak en misselijk. Langzaam schepte ze twee bekers vol, liep ermee richting het grote bed, gaf er een aan de blonde pirate en ging toen zelf op de stoel achter het bureau zitten. Toen ze eenmaal zat verwonderde ze zich erover hoe licht ze zich in de benen voelde.
Nippend van het water staarde ze de andere vrouw aan, hoe ze sprak, en wat ze sprak. Ze zweeg, totdat de ander haar riem begon te draaien zodat de schede haar andere heup zou hangen. 'Wat had hij gedaan... wat heb jij gedaan?' vroeg ze toen voorzichtig, doelend op haar hand die nu in het groezelige verband zat.

'Als hij de kans had gekregen, bedoel je...' Ik dronk mijn glas in één keer leeg en zette het toen op tafel neer. 'Hij... Kon zijn handen niet thuis houden.' Ik keek naar mijn hand en beet even hard op mijn lip. 'Dus ik sloeg hem zo hard als ik kon. ER is waarschijnlijk iets gebroken.' Ik probeerde te glimlachen, maar het kwam er niet van harte uit. 'EN nu...' Ik murmde aan mijn zwaard voordat ik hem eruit had gekregen. 'Moet ik mezelf maar leren om met links te kunnen vechten. Ik wil niet weer kwetsbaar zijn.'