Love in the time of Destruction

Angel sloeg haar armen rond Amèlie en omhelsde haar, wel lettend op de wond, en merkte ook hoe de tranen over haar wangen liepen. Niks of niemand zou haar kunnen laten huilen. Ze had al zoveel meegemaakt in haar leven dat er weinig meer was waar ze zich echt zorgen over maakte. Behalve Amèlie.
'Jezus, Am,' zei ze met gesmoorde stem en keek haar vriendin toen weer aan. Wit als was, zo bleek dat ze haast doorschijnend leek. Haar ogen leken enorm groot in haar gezichtje. Angel kneep haar lippen op elkaar, probeerde woorden te vinden. Ze schudde even haar hoofd en keek weer op. Weer omhelsde ze haar vriendin. 'Rustig, Amèlie, alles gaat goedkomen,' fluisterde ze. 'Je gaat gewoon naar huis, wat John ook zegt... Wij brengen je daar wel, maak je alsjeblieft geen zorgen...'

John haalde diep adem en stak met trillende vingers een sigaret op, teneinde zichzelf een beetje kalm te krijgen. Hij wreef met een hand over zijn voorhoofd en knikte. 'Ja, we zaten er echt middenin. Vraag me niet hoe we het overleefd hebben... Daarna kwam die mislukte aanval van het westen en werd Amèlie neergeschoten.' Hij nam een diepe trek en keek naar de twee meisjes. Hij maakte zich nog steeds ernstig bezorgd over Amèlie. Ze was zo ontzettend zwak, ze zou nooit de tocht naar haar eigen huis overleven. Bovendien zou het oosten wel een tegenaanval doen en hij wilde niet weer in zo'n hel terechtkomen. Hij blies langzaam rook uit en keek toen opzij naar zijn vriend. 'En jij dan? Je ziet er ook niet bepaald levend uit,' sprak hij meewarig.

'Ik ben zo'n held,' zei ik vol pure sarcasme. 'Ik heb Angel van een in elkaar stortend huis gered. Ze was er onder gelopen als ik niet op haar was gesprongen, maar de brokstukken kwamen wel ergens...' zei ik en ik keek naar de rook. 'Doe mij er ook één,' mompelde ik en ik keek naar het meisje dat daar zo lag. 'Als er een tegenaanval komt, moeten we hier meteen weg,' zei ik ineens en ik keek John serieus aan. 'Hier blijven zitten is gewoon vragen om alsnog over hoop geschoten te worden. In de kerk worden de anderen vast verzameld en hebben ze een beetje respect, dan laten ze die, maar ik zou toch liever naar ergens anders gaan. Al is het kamp buiten de stad misschien niet slim voor de meisjes...' Ik keek naar de tranen van Angel en verbaasde me erover. Amèlie was dus echt haar zwakke plek. Niet dat ik die nu nog zou gaan misbruiken, maar aan de andere kant was het wel handig om te weten. Ik kon haar dwingen iets te doen en dat hoefde niet verkeerd te zijn.

'Mijn boerderij,´ zei ik meteen als antwoord op James en toen keek ik naar Angel en begon ik eigenlijk alleen maar meer te huilen. 'Niet huilen,' huilde ik maar met een glimlach en ik wreef bezorgd over haar wangen. 'Mijn boerderij is buiten het gebied! Alsjeblieft, we moeten naar huis!' Het laatste was weer op John en James gericht en ik deed een derde en aan mijn energie te voelen, ook laatste poging om overeind te komen. Puffend - ik had zelfs even geen tijd om te huilen - drukte ik me met één hand omhoog en beet ik mijn tanden heel hard op elkaar.

'Amèlie,' zei Angel bezorgd, en stak een arm onder de schouders van haar vriendin om haar te ondersteunen. 'Je zult nooit die tocht kunnen ondernemen...'
John overhandigde een sigaret aan zijn vriend en keek peinzend. James had gelijk. 'We moeten hier weg. Amèlie's boerderij zal onze enige kans zijn.' Hij zuchtte en knipte de halfopgerookte sigaret met zijn vingers weg. 'Ik zal je dragen, Am. Het moet wel gaan lukken.' Hij legde met een handgebaar Angel het zwijgen op, die wilde protesteren. 'We moeten hier weg.' Hij stond op, liep naar Amèlie toe, stak zijn sterke armen onder de schouders en de knieholten van het meisje en tilde haar op. Hij voelde aan zijn spieren hoe vermoeid hij was van alle voorvallen van deze dag. Maar Amèlie was als een veertje en bovendien putte hij nieuwe kracht uit de hoop voor een veilige plek bij Amèlie's thuis.
Angel krabbelde ook overeind en veegde de tranen van haar wangen weg, zich beheersend. John liep met Amèlie dicht tegen zich aan gedrukt voorop de kerk uit. In de verte klonken al schoten en gedreun als onweer. Het gevecht zou snel deze kant op komen. John liep van het lawaai af. Het zou een omweg wezen en hij hoopte dat Amèlie de tocht aan zou kunnen, maar het was noodzakelijk. Anders zouden ze regelrecht het gevecht inlopen.
Met nieuwe energie pakte Angel haar kleine pistool bij de kousenband vandaan en spande grimmig de haan. Ze was weer de oude Angel. Elke vijand die nu op zou komen dagen, zou ze zonder aarzelen door het hoofd schieten. Het leven van hun vier stonden nu op het spel, en om Amèlie te beschermen zou Angel zonder wroeging iedereen neer kunnen schieten, oost of west.

De sigaret stak ik in het kleine borstzakje en ik pakte mijn grote geweer van mijn rug en keek kort naar Angel die al haar pijn en vermoeidheid spontaan kwijt leek te zijn nu er gevaar te dreigen lag. Nu ze iemand kon neerschieten. Ik wist neit welke van de twee haar zo kreeg, maar in mijn eentej zou ik niet alle kanten in de gaten kunnen houden en samen moest het toch lukken. Ik had immers geen ogen in mijn achterhoofd, nog steeds niet. Het zou handig zijn, maar helaas. 'Kom, ik zal een beetje achteruit lopen,' zei ik Angel en voegde meteen daad bij het woord en hield achter en links goed in de gaten. Ze zou zelf wel zien dat ze voor en rechts moest doen leek me. Gevaar kwam uit alle richtingen en niet alleen van het geluid.

'Ik.. Kan zelf lopen,' zei ik John zonder overtuiging en toen legde ik mijn hoofd tegen zijn schouder aan en gaf ik me al gewonnen. hij had niet eens iets terug gezegd nog, maar ik kon het eigenlijk aan zijn ogen zien en Angel en hij waren eht er eigenlijkbeide niet echt mee eens dat we nu al gingen, maar het was wel veiliger. Het gevecht was nog nooit tot aan onze boerderij geweest en wij hadden een schuilkelder. 'Moet ik... Je pistool...' vroeg ik nu langzaam toen ik zag wat James en Angel deden. 'Ze in de gaten houden...?' Ik wist niet of ik wel iemnad kon neerschieten, maar het zou heel misschien wel iemand afschrikken.

'Amèlie, je was haast dood...' zei John haast ruw. 'Je moet nu echt niks in je hoofd halen, je bent nog steeds gewond en lang niet op krachten... Neem niet teveel hooi op je vork: wij zorgen wel voor eventuele vijanden.' Hij hield haar dicht tegen zich aangedrukt en tuurde de schemering in. Het was stil. Té stil haast. Alleen het gedreun als onweer in de verte was hoorbaar, hun snelle ademhaling en voetstappen. John maakte zich ongerust. Niet alleen over Amèlies zwakke gezondheid, maar ook over James, die er niet al te levend uitzag met al die wonden op zijn rug, hoewel die verzorgd waren, en zelfs over Angel. Niemand van hen droeg meer een band. Iedereen was nu een vijand. Hij merkte hoe zijn ademhaling gejaagd ging, mede door het nerveuze angstgevoel als door de laatste krachtinspanning voor een run naar Amèlies thuis.

De hemel kreeg een gouden tint, die van het hele landschap een schilderij maakte in warme kleuren en rustgevende tinten. Voor Angel as er echter niks rustgevends aan. Scherp hield ze de omgeving voor hen en rechts in de gaten, het pistool nog in de aanslag. Alles in het bos was stil. Geen blad ritselde, geen vogel zong zijn laatste zang van vandaag naar de hemel. Ze voelde hoe het klamme zweet in haar handen stond. Er móest gewoon iets gaan gebeuren, het kon niet anders...
Plotseling kwam een groepje mensen aangerend. Brullend kwamen ze aangestormd, zwaaiend met hun geweren. Kogels zoemden langs haar oren toen Angel grimmig het pistool voor zich uithield, met twee handen, zorgvuldig richtend en de trekker overhalend. Ze zag hoe haar kogels een vijand in zijn borst raakten. Hij wankelde en rende met zijn laatste krachten nog een paar stappen door, dan ineen zakkend als een plompe, hersenloze jutenzak. Maar er bleven teveel overeind en Angel moest nieuwe patronen in haar pistool proppen, wat ze met koortsachtige haast deed. Ze merkte hoe een kogel haar hals schampte, maar ze voelde het niet eens. Woest richtte ze haar pistool weer op, en schoot, miste, vloekte, schoot opnieuw. Nog een vijand viel neer, maar ze had geen kogels meer en was op haar dolk aangewezen, wat ontzettend nutteloos scheen in zo'n gevecht. Verdomme, ze hadden in de kerk moeten blijven... Wat voor driedubbelovergehaalde idioten waren ze geweest?

'Ren,' grmde ik John toe en ik haalde de trekker van mijn geweer over na mijn woord. Angel schoot goed, raakte ze recht in hun hart, maar ik had geen medelijden en schoot willekeurig op de mensen die te dicht bij Angel kwamen of bij John en Amèlie. Ik raakte ze slecht waardoor ze wel stierven, maar vol pijn. Het deed me niets, ze moesten onsniet aanvallen. Natuurlijk voelde ik ook de kogels langs mijn lichaam gaan, maar ik ontweek er vele en kreeg er naar wat ik voelde alleen maar één in mijn been. 'Loop ondertussen door,' zei ik Angel en ik liep achteruit, achter John aan met mijn geweer op de mensen. Er zaten genoeg kogels in mijn geweer en ik schoot de laatste man neer door hem scheef in zijn hoofd te raken. 'Goodbye motherfuckers,' grapte ik met een serieus gezicht.

Ik kroop heel dicht weg in de armen van John en gluurde over de schouder van hem om te kijken of Angel nietgewond raakte. Ik kreunde zachtjes, maar dat was niet alleen van mijn pijn, maar ook omdat ik dacht dat Angel heel erg veel pijn moest hebben op dit moment. Ik hield John goed vast en pakte toen zijn pistool en richtte hem over zijn schouder. Iemand had zijn pistool op Angel gericht die aan het laden was en ik kneep mijn ogen dicht, waarna ik schoot. De jongen zakte in elkaar, maar toen ik omkeek, zag ik dat James ook op hem had gericht.

John werd zowat doof toen Amèlie zijn pistool had gegrepen en geschoten had, vlakbij zijn oor. Hij wierp even een snelle blik over zijn schouder en zag er eentje inzakken. 'Volgens mij heb je hem nog gedood ook,' zei hij, half verbaasd, half bewonderend. Ze liepen nog even verder, tot ze veilig genoeg zouden zijn voor mensen die op het geluid van de schoten af zouden komen (niet dat hij het verwachtte met de aanval in de stad) en legde toen Amèlie zachtjes op de grond neer. 'Zo kunnen we niet verder,' zei hij en keek om naar James, die blijkbaar in zijn been geraakt was en Angel, die schijnbaar ook niet ongeschonden was. Zelf was hij wonder boven wonder ongedeerd gebleven in de kogelregen en Amèlie - godzijdank - blijkbaar ook.
Dit werd nog wat, een tocht met drie gewonde en vier dodelijk vermoeide mensen.

Toen een pauze of wat dan ook aangekondigd werd, zakte Angel vermoeid op haar knieën neer, haar handen tegen haar hals aangedrukt. Ze voelde hoe het bloed tussen haar vingers sijpelde. Blijkbaar was de kogel er zo ongeveer dwars doorheen gegaan, zei het aan de zijkant, dus niet gevaarlijk genoeg om spontaan dodelijk te wezen. Ze hoestte en spoog bloed op de grond. Ze voelde zich afschuwelijk, maar kon zich vermannen. Ze had wel ergere pijnen gehad, en Amèlie moest zich nog erger gevoeld hebben met een kogel in de schouder: bovendien was er geen tijd voor klaagzangen. Ze moesten zo snel mogelijk weer verder trekken en naar Amelie's thuis gaan.
Ze scheurde nog een reep stof van haar toch al geruïneerde jurk af en drukte die tegen haar hals aan. 'Geef me vijf minuten,' hijgde ze.
--
Wat een drama toch weer, AHAH. ^^

Stug liep ik naar Angel toe en ik tilde haar zonder verder iets te zeggen op. 'We lopen gewoon door John,' zei ik hem en ik keek hem zonder enige emotie aan. De pijn voelde ik nog niet, maar dat zou vast wel komen. Hierna keek iknaar de nek van Angel en toen naar haar gezicht, in haar mooie ogen. 'Hij is er aan de achterkant uit gevallen...' zei ik en ik keek voor me om niet te struikelen. 'Dichtdrukken kan dus gewoon, je duwt hem er niet verder in of zo.' Ik keek naar John en toen naar Amèlie die op de grond gelegd was. 'John, je kan het wel aan toch?' vroeg ik hem, maar hij leek niet geraakt door een kogel op dit moment.

Verbaasd keek ik naar James die Angel, aan wie hij dacht ik een hekel had, optilde en zo mee nam terwijl zelf zijn been bloedde omdat hij er volgens mij ook een kogel in had. Ik keek naar de lichamen die even verderop lagen en rilde zachtjes. Ik wilde nu nog meer dan ooit naar huis, mijn ouders zouden ze allemaal helpen, dat wist ik zo zeker. 'Nu naar links,' mompelde ik tegen James en ik keek op naar JOhn. 'Moet ik zelf lopen?' vroeg ik en ik wreef eventjes in mijn ogen tegen de slaap. Ik snapte niet hoe ik op dit moment aan slaap kon denken, maar het was helaas toch echt het geval.

Voordat ze had kunnen protesteren had hij haar opeens opgetild. Niet dat ze fut tot protesteren had. Ze voelde zich uitgeput en bovendien deed elke ademhaling haar pijn. Ze hield het stuk stof stug tegen de wonde aangedrukt en voelde alleen maar bezorgdheid jegens de anderen, de pijn in haar hals, vermoeidheid en razernij tegen alle vijanden in het algemeen. Ze zou met plezier alle levende vijanden dood geschoten hebben als het leger en de marine haar daartoe een veilige gelegenheid zouden hebben geboden en haar de munitie ervoor ter beschikking hadden gesteld. Maar ook voelde ze zich schuldig. Als ze bij Amèlie was gebleven was haar vriendin misschien nu niet gewond geweest, als ze zich verdorie niet had laten raken door een kogel had James haar niet hoeven te dragen. Uiteindelijk voelde ze hoe ze in onmacht viel, een bewusteloosheid waarin de pijn nog met hevige vlagen leek door te dringen.

John had haar weer opgetild en liep op haar aanwijzingen. Gelukkig waren ze het bos uit en kon het niet heel lang meer duren. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik til je wel, geen zorgen... Probeer alleen wakker te zijn tot we je huis gevonden hebben...' Het was nu echt donker geworden. Ze liepen over een pad, van god en alle mensen verlaten. Er stond een maantje aan de hemel dat er ongelooflijk plat en afgetakeld uitzag, net boven de bomen. Boven de horizon gloeide een rood schijnsel, af en toe opflikkerend als het Noorderlicht. Met regelmatige tussenpozen lagen boerderijen, en John hoopte snel voor hen allen dat de boerderij waar Amèlie woonde snel in het zicht zou komen.

'Daar is het,' zei ik en ik keek naar het licht dat er nog brandde. Overal was het uit, maar bij mij thuis brandde het nog. Waarschijnlijk zaten ze er allemaal te huilen en te smeken of ik terug mocht komen. Zou Will er ook zijn? Zou hij alles hebben verteld? Mijn ogen gleden dicht en shcoten weer open door de wil wakker te blijven. We kwamen bij de deur en nog voor ik had aangeklopt, zwaaide de deur open. Het ging zo snel dat ik ineens in mijn vaders armen lag en ik mijn wang maar op zijn warme shirt legde en mijn ogen nu sloot. Iemand anders zou het verhaal wel vertellen, ik was veel te moe. 'Laat ze binnen...' mompelde ik nog voordat ik echt weg zakte in slaap. Tijd om te kijken of Will er was, had ik niet meer.

Ik strompelde achter John en Amèlie aan en bleef bij de deur net achter hem staan met Angel in mijn armen. De vader van Amèlie nam ons op, zocht naar onze banden, maar die waren weg. Hij herkende Angel volgens mij en ik gokte dat Amèlie's woorden de doorslag gaven. 'Kom binnen als jullie uitgebreid vertellen wat er is gebeurd.' Hij keek om en riep: 'Will, haal water voor ze! Vrouw, ze zitten allemaal onder de wonden. Ik bleef onhandig staan en keek naar Angel die lekker leek te slapen. Dit stelde me echt gerust, ze zou dan een stuk minder pijn hebben.

John legde Amèlie voorzichtig op een bed neer dat een al wat oudere vrouw, blijkbaar Amèlie's moeder, aanwees. Klungelig stelde hij zichzelf en zijn vriend voor en vertelde kort wat er gebeurd was (hij verzweeg echter het feit dat hij en James van het oosten kwamen) hij wist niet hoe nationalistisch de ouders van Amèlie ingesteld waren. Terwijl hij een beknopt verslag deed verbaaste hij zich er zelf over: de ochtend in het bos, in de stad met Amèlie, de artillerie-aanval, de aanval uit het westen, Amèlie die gewond was geraakt, de kerk, de primitieve operatie, James en Angel, de vlucht, de korte strijd, de tocht hierheen: was het werkelijk in één dag gebeurd? Hij eindigde zijn verhaal met een gemompeld bedankje voor de gastvrijheid en kreeg toen ook een slaapplaats aangewezen. John vertrok echter niet om te slapen voordat hij zeker wist dat Amèlie in orde was. Bovendien wilde hij weten hoe zijn vriend het maakte die naar John had gezien, gewond was geraakt in het been, en Angel, die ze boezemvriendin van Amèlie scheen te wezen. Het scheen dat ze geen van allen meer levensgevaarlijk gewond waren, en dat luchtte hem behoorlijk op.

Wel, Angel was nog bewusteloos of sliep, wat dan ook. :3

Zachtjes had ik Angel neergelegd aan de andere kant van het bed. De twee meisjes waren zo iel eigenlijk, dat ze er makkelijk samen in pasten. Ik wilde me net over Angels nek ontfermen, toen iemand me zachtjes terug trok. 'Ik doe haar wel jongen,' zei de moeder van Amèlie en ze keek snel weer naar John omdat ze het verhaal niet wilde missen. Ondertussen zag ik hoe haar handen bezig waren met de nek van Angel, met haar bloeddruk controleren en alles. Ik ging zitten en keek naar beneden. Mijn korte broek verhulde niets van wat er met mijn been was gebeurd en zachtjes begon ik erop te drukken. de kogel zat er nog in voelde ik en ik probeerde hem naar boven te drukken. Ik liet geen geluid horen, maar wist me niet te concentreren op het geluid van John. De wereld om me heen draaide een beetje rond en mijn hele focus lag op het been. De pijn was veel heftiger dan tijdens het lopen, maar we hadden ze in veiligheid gebracht.

Heel langzaam opende ik mijn ogen en keek ik koortsachtig om me heen totdat ik besefte waar ik was. 'Will...' fluisterde ik toen ik hem zag. Hij had een gepijnigde blik en hield zich afzijdig bij het verhaal. Hij besefte volgens mij al te goed wat hij had gedaan. Ik stak moeizaam mijn armen naar hem uit voor een knuffel, maar lilet mijn rechterarm meteen vallen omdat die zoveel pijn deed. 'Kom...' mompelde ik en ik volgde hem met mijn ogen toen hij schoorvoetend naar me toe liep. Hij hurkte naast mijn bed neer en keek me aan als een kind dat straf kreeg. 'Gaat het met je?' fluisterde ik. Hij opende verbaasd zijn ogen en voelde aan mijn hoofd of ik geen koorts had. Dat zou overigens best kunnen, maar ik meende mijn vraag.

'Hier, laat me helpen, gast,' zei John en knielde bij zijn vriend neer, bekeek de wond. Hij wilde vragen voor medische benodigdheden, maar de vader van Amèlie was er al mee aan komen lopen. De wond was gestopt met bloeden, maar de kogel zat er blijkbaar nog in. John schudde zijn hoofd. 'Hij zal weer open moeten.' Hij lachte nu even zuur. 'Ik moest maar een medic worden in plaats van gewoon soldaat.'
Samen met de vader van Amèlie prutste hij bij de wond van zijn vriend totdat de kogel eruit kwam, die hij met het bloederige pincet in het ijzeren bakje liet vallen, wat een misselijkmakende 'klonk' gaf. John veegde zijn handen af aan een groezelige doek. Daarna legde hij een hand op de schouder van James en tikte zijn voorhoofd even tegen die van zijn vriend. Het was een klein, intiem gebaar van vriendschap en respect. 'Ik sta diep bij je in het krijgt, vriend,' mompelde hij zacht. 'Bedankt voor alles - ik hoop het nog eens terug voor je kunnen doen.'
Hij liet James los en stond op. Hij keek om naar Amèlie, die met haar broer bezig was. Er was iets gebeurd tussen die twee, nog niet lang geleden, maar hij - John - wist niet wat. Hij zuchtte. Die twee zouden het zelf maar uit moeten zoeken, daar kon hij niet bij helpen, zelfs al had hij het gewild.

Angel was half bijgekomen en lag te staren naar het lage plafond van het bed waar ze in lag. Ze voelde hoe iemand met haar hals bezig was - een brandende, razende pijn, en ze klemde haar kaken op elkaar om het niet uit te gillen. Ze kon de omgeving niet zo snel thuisbrengen. Waar was - oh god, haar hart, die pijn. Stop it!, wilde ze schreeuwen, maar er kwam geen geluid van haar lippen.
Langzaam trok de pijn weg en kon ze haar ogen weer openen. Vaag drongen stemmen tot haar door. Natuurlijk, ze was bij Amèlie thuis: ze lag naar het plafond te staren en naast haar lag Amèlie (alle heiligen in de hemel waren geprezen, ze was ook nog in leven!), ze hoorde zacht de stemmen van Will, de ouders van Amèlie, John, James... Ze probeerde haar hoofd te draaien, maar daardoor joeg gelijk de pijn weer door haar hals zodat ze haar tanden op elkaar zette en haar ogen weer sloot. Elke ademhaling deed pijn. Maar, godzijdank, iedereen was nog in leven. Ze hadden het gehaald.

Ik bleef mijn broer vragend aankijkn en hij knikte langzaam. 'Mijn been, daar raakte hij,' en bij hij keek hij heel vluchtig op naar John die net onze kant op keek. Meteen gleed zijn blik weer naar de mijne en ik zag de emotie. 'Will...' Mompelde ik en ik legde met moeite mijn goede hand op zijn wang. 'Je kon het niet weten...' 'Ik heb hun helemaal niet vertelt wat ik heb gedaan,' bekende Will met een rood hoofd. Zijn stem klonk alsof zijn keel uit schuurpapier bestond en hij leek ieder moment in tranen uit te kunnen barsten. Zijn woorden liet ik kort bezinken en ik keek de kamer rond. Dat Angel naast me wakker was, had ik niet gezien. Ik keek weer naar Will en zei nadat ik een hap liucht had genomen: 'ik vertel niets als jij beloofd niemand meer in de rug zomaar neer te schieten zonder reden.' Voordat ik het wist lag hij met zijn hoofd op mijn buik en voelde ik zijn tranen vermengen met de vieze stof van mijn jurk. 'Ja... Ja Amelie. Het spijt me zo!' Het laatste kwam er weer te zacht voor de rest uit. Ik legde mijn hand als teken van acceptatie op zijn haren en sloot mijn ogen eventjes, maar bleef bij volle kennis en ik luisterde naar de rest die sprak en de ademhaling van Will en Angel naast me.

Een flauwe glimlach krulde om mijn lippen en langzaam knikte ik. 'Je staat behoorlijk bij me in het krijt,' grapte ik en ik keek naar de kogel in het bakje. Zachtjes liet ik me tegen de achterkant van mijn stoel zakken en ik sloot mijn ogen kort. De pijn was als een puntig mes dat keer op keer mijn huid en vlees doorboorde alsof het niets was. Mijn blik ging over het bed van Amelie waar ze samen in lagen en waar Will met zijn hoofd op Amelie's buik lag. Hij leek te huilen, maar ik kon het me ook verbeelden. Angel was ook weer wakker en dat stelde me gerust al kon je het nu niet aan me zien. Ik had gevochten tot we er allemaal levend uit waren, zowel lichamelijk als geesteijk om de pijn te verdringen. Nu was ik moe, ik wilde graag slapen, maar iedereen liep om ons heen en ik wist niet waar we zouden slapen. Hier of moesten we terug?

De moeder van Amèlie zag de vermoeide gezichten van de jongens en haastte zich om een paar bedden in orde te maken. John mocht dan wel niet gewond zijn in de zin van door een kogel, maar hij had genoeg schrammen en andere wonden opgelopen voor een paar weken oorlog. En bovendien was hij doodmoe van de hele dag. Hij bedankte de vrouw dan ook hartelijk toen ze even later kwam vertellen dat de bedden in orde waren. John ondersteunde zijn vriend, die blijkbaar nog erge pijn had door de wond in zijn been, richting zijn bed. 'Goodnight,' zei hij met een vage grijns. 'Hopen dat morgen de wereld weer normaal is.'
Met die woorden wankelde hij terug naar de eigen kleine kamer die hij had gekregen en viel als een blok op het bed.

Angel kon het gesprek van Will en Amèlie volgen en sloot haar ogen. Dus Will had zijn eigen zusje neergeschoten. Met die gedachten viel ze uiteindelijk weer in een slaap, een genezende slaap, doodmoe en uitgeput.
--
Pff, dood, sorry. :c

Ik groette de ouders dankbaar en zei dat ik hoopte dat we ze niet teveel tot last waren, maar de vader schudde meteen zijn hoofd. ´In tijden van nood moeten we elkaar helpen. Bovendien hebben jullie Amèlie en Angel hier gebracht en dan maakt het niet uit wie jullie zijn, waar jullie vandaan komen, dan verdienen jullie een slaapplaats.' Ik glimlachte dankbaar en keek heel kort opzij naar John. Ze wisten nog neit dat we van het oosten was en ondanks zijn woorden, leek het nu nog niet het beste moment om dat te zeggen.
Doodmoe liet ik me in het bed vallen dat veel zachter was dan ik gewend was. En ondanks dat John erbij in moest (ze hadden alleen nog maar een klein tweepersoonsbed overgehad), zou ik hier geweldig slapen. Zou ik hier echt tot rust kunnen komen zodat ik zo spoedig mogelijk weer beter zou zijn.

Mijn ogen zakten langzaam dicht toen ik ook John en James de kamer zag verlaten. Ik was helemaal kapot, maar snel en geschrokken opende iik mijn ogen weer. 'Edward... Er is geen melk,' jammerde ik zachtjes, maar mijn moeder streelde me over mijn haren. 'Schat, Edward accepteerde het water vandaag, hij heeft zich er bij neer gelegd lijkt wel. Hij krijgt nu alleen voor het slapen dus we hebben nog.' Ze kuste mijn voorhoofd en zei zachtjes. 'Nou hup slapen en maak je geen zorgen.' Die woorden liet ik me niet twee keer zeggen en nog voordat ik merkte dat ze stond, was ook ik weggezakt in een diepe slaap waar ik de komende uren niet uit zou ontwaken.

Oké, ik skip 'm wel even naar de volgende dag. :3
--
Het was dat verwachtingsvolle ogenblik tussen het afsterven van de nacht en het aanbreken van de dag: die voorbijvliegende pauze tussen het heengaan van de maan en de sterren en de geboorte van de zon: die paar ogenblikken van zelfinkeer wanneer de hele wereld haar adem schijnt in te houden en in de schemering het wonder van de nieuwe dag afwacht. De oorlog leek ontzettend ver weg. Alsof die niet eens meer bestond.
John lag achterover in het lange gras, vlakbij de boerderij waar Amèlie woonde. Hij had de ogen gesloten. Een grasspriet stak tussen zijn lippen. Het beloofde een schitterende dag te worden, en op ogenblikken als dit kon John van het leven genieten.
Hij had geweldig geslapen, voor het eerst sinds dagen, ook al hadden hij en James op elkaar geklikt gelegen in het kleine tweepersoonsbed als paardendieven. Hij had een heerlijk, klein ontbijt gehad (rijker dan bij hem thuis wat als 'ontbijt' bestempeld werd), had gedold met de broertjes van Amèlie, had haar vader geholpen op het kleine land bij de boerderij. En nu lag hij te genieten van de ochtend en de wereld waarbij de oorlog heel ver weg scheen.

Angel, eh, yea. Angel sliep nog.

Ik wist dat het niet mocht, maar Angel sliep nog en haar wakker maken wilde ik niet. Ik wilde dat ze zo snel mogelijk beter zou worden. De zon had me gewekt omdat er een klein straaltje tussen de gordijnen zat. Met moeite kwam ik overeind, wankelde ik zo'n beetje richting het raam en keek ik naar buiten. Vanaf hier had ik precies uitzicht op John die er zo rustig uit zag en leek te genieten van het boerse leven dat ik hier had. Ik moest hem nog bedanken, besefte ik en ik ging naar beneden en bewoog mijn schouder zo min mogelijk. Bovendien zat het aardig ingepakt en dat dempte de pijn een heel stuk. Buiten aangekomen zwaaide ik met mijn goede hand en riep ik zijn naam. Ik liep met kleine stapjes naar hem toe en had een glimlach om mijn lippen gekregen.

Ik was later wakker geworden dan John, maar had tegelijk met hem kunnen ontbijten. Het was werkelijk waar een feestmaal voor me geweest en ik had me helemaal volgegeten tot ik geen pap meer kon zeggen. John had met Amèlies broertjes gespeeld en ik had ook aangeboden om buiten te helpen, maar de vader had mijn hulp afgeslagen en de moeder had gezegd dat als ik dan echt wilde helpen als bedankje, dat ik dan wel kon helpen met even op Edward passen als zij naar buiten ging. Het kleintje lag nu in mijn armen en ik keek er vertederd naar. Dat was gek, dat ik zoiets ik kon voelen, maar het was echt waar. Zachtjes streelde ik door de kleine haartjes van het jochie heen en wiegde ik hem zodat hij rustig zou blijven.

Verzadigd van de intense rust die hem omgaf, lag hij als verdoofd van de opkomende zon te genieten. Hij begon aan thuis te denken. Zijn vader vol vaderlandsliefde, of in dit geval liefde voor het oosten. Zijn laatste brief had vol nieuwtjes gestaan. Een schotwond in het been dat hem liet hinken had hem onbruikbaar voor de actieve dienst gemaakt. Maar nu pestte hij jonge recruutjes ergens in Georgia. Toen hij gehoord had dat John net als hij, het tot sergeant had gebracht was hij bijna uit zijn vel gesprongen.
Zijn gedachten gingen onmerkbaar in een droom over. Hij lag in de zon bij de rivier die hier vlak bij de stad stoomde, onder de katoenzaadbomen en even verderop stond Amèlie, die zijn naam riep. Hij stak een hand naar haar uit, maar ze week terug, onbereikbaar...
Opeens schrok hij wakker. Het was wel degelijk een vrouwenstem die hij had gehoord; het was geen vergissing; dat had hij dus niet gedroomd. Hij vloog overeind en zag even verderop Amèlie staan. Hij lachte en liep naar haar toe, haar even omhelzend, wel oppassend voor haar schouder. Hij drukte haar even dicht tegen zich aan en hield haar toen op een armafstand voor zich, met een glimlachje haar gezicht bekijkend. 'Je ziet er goed uit,' sprak hij toen. 'Veel beter dan gisteren, in ieder geval.'

Toen er licht op haar gezicht viel, kreunde ze even en opende ze toen de ogen. Zonlicht filterde door de kanten gordijnen naar binnen. Even zat te verwonderd naar het raam te staren. Haar herinneringen waren als vage, half vergeten dromen: eerlijk gezegd wist ze bar weinig meer af van de laatste avond of nacht (was het werkelijk maar één avond geweest? Het voelde als een heel leven). Uiteindelijk kwam ze in een zittende houding en dat ontlokte haar een gesmoorde vloek, terwijl ze haar vingers naar haar hals bracht. Met de knagende, zeurende pijn kwamen de herinneringen terug. De wond was keurig aan het helen, voelde ze onder haar voorzichtige vingertoppen. Met een paar dagen zou hij wel helemaal verdwenen zijn, op een litteken na. De moord ermee.
Ze slingerde haar benen over de rand van het bed en keek even rond. Iedereen scheen weg te zijn, dacht ze, tot haar blik viel op James, die even verderop met de kleine Edward in zijn armen zat. Het tafereeltje bracht een van de zeldzame glimlachen op Angel's gezicht. 'Goodmorning,' begroette ze.

mjin mondhoeken krulden alleen maar verder omhoog omdat ik hem zo hoorde spreken en ik keek hem blij in de ogen. Hij zag er zo rustig en blij uit, dat ik pas goed besefte hoeveel geluk ik had met wonen op een boerderij, buiten de stad waar de oorlog steeds maar voort woedde. Zachtjes drukte ik zijn armen weg en legde ik mijn hoofd op zijn schouder neer en stond ik zo met mijn goede schouder tegen hem aan. Hij was zo'n goede jongen, ik was heel graag bij hem. Dat viel niet meer te ontkennen en dat terwijl ik hem amper kende eigenlijk. Het gevecht en alles wat er was gebeurd had genoeg over hem gezegd. Hij had me beschermd, meerdere keren. Hij had me mee naar huis genomen al was dat gevaarlijk geweest en hij had niet eens geweten of hij hier wel had mogen blijven slapen. Voor hetzelfde geld had hij terug gemoeten naar huis, maar hij had het voor me over gehad. 'Ik ben je zo dankbaar,' fluisterde ik en ik keek voor me uit naar het groene gras met de paarse en gele bloemetjes die ontschoten uit de grond. 'Zonder jou zou ik nu dood zijn geweest. Je bent echt een geweldige man...'

Een beetje geschrokken keek ik om naar Angel, maar toen ik haar zag, glimlachte ik ook. 'Goodmorning,' zei ik haar en ik bekeek kort haar nek. 'Hoe voel je je?' Ik legde mijn hand goed achter het hoofd van Edward terwijl ik hem verplaatste. Hij was zo klein en breekbaar en ik was bang dat zijn hoofdje eraf zou vallen. Ik legde het hoofd tegen mijn schouder aan en hield hem zo met beide handen goed vast. 'Lukt het je ook om hier te komen of moet ik je eten komen brengen?' Ik knikte naar het eten wat nog op de tafel stond en was bewaard voor de twee slapende dames. Nu pas merkte ik dat Amèlie weg was en ik had dus ook geen idee waar ze heen was gegaan.

Vrij... ze waren vrij... Hij voelde zich vrij. Of althans, nú waren ze vrij. Het geurde hier op dit land naar versgemaaid hooi; er bloeiden klaprozen en kleine paarse met gele bloemen die hij niet kende. Het aanbreken van de dag was nader gekomen, en de oorlog was ver.
En zo stonden ze, terwijl hij zijn armen rond haar middel legde, terwijl de seconden verstreken om in de zee van tijd verloren te gaan. Half versluierd als het was in het licht van de ochtendzon die bijdroeg tot de geheimzinnige atmosfeer en terwijl Amèlie zo dicht bij hem stond dat hij haar zachte ademhaling vlakbij zijn hals voelde, had dit moment meer weg van een droom dan van de werkelijkheid. Hij tilde een hand op en legde die even op haar gezichtje, streek met zijn vingertoppen over de zachte huid van haar wang, liet zijn hand langs haar kaaklijn glijden. Hij kende haar nog maar een paar dagen. Maar ze hadden al zoveel samen meegemaakt dat het wel een heel jaar leek.
Langzaam beroerden zijn vingers haar kin even, en tilde die toen op, zodat hun gezichten op dezelfde hoogte waren en ze zijn ogen niet kon ontwijken. Toen drukte hij, voorzichtig, hartstochtelijk en teder tegelijk, zijn lippen op die van haar.

'Beter dan gisteren,' antwoordde Angel op zijn vraag hoe ze zich voelde. Ze schudde haar hoofd, wat haar gelijk weer een pijnscheut door de hals joeg. Verdorie, ze moest haar hoofd er wat bij houden, letterlijk en figuurlijk... De eerste paar dagen zou ze wel tot bagger weinig in staat wezen. Ze kwam overeind en liep, zei hij nog wat wankel, naar de tafel toe waar de restanten van een ontbijt stonden voor twee personen. Nog met trillende benen liet ze zich op een stoel zakken. Ze keek speurend door het raam naar buiten, en zag heel in de verte Amèlie bij John staan. O, verdomme, dacht ze, laat ze alsjeblieft genieten van het ogenblik, voordat het geloei, gedonder en geknal met al zijn verschrikkingen en angsten weer begint, om opnieuw zijn tol te eisen...
Haar blik dwaalde weer naar James, nog steeds met de kleine Edwards in zijn handen. 'Het was voor het eerst dat een vent me hielp, gister,' zei ze toen. 'Ik moet je er dankbaar voor zijn, want je had niet alleen mijn leven gered, maar ook dat van Amèlie. En nu had je zelf ook nog een kogel in je been gekregen... Je bent gestoord, had ik dat al eens gezegd?' In tegenstelling tot haar woorden lag er een geamuseerde blik in haar ogen.

Het was niet mijn bedoeling geweest om dit bij hem op te wekken, maar toen ik zijn zachte lippen op de mijne voelde, wist ik dat ik dit helemaal niet erg vond. Mijn hart begon als een razende te kloppen en een raar, tintelend gevoel kwam in mijn buik en leek me te doen laten opstijgen. Ik legde heel zachtjes mijn goede hand in zijn nek en liet de andere arm hangen, maar als het zonder pijn had gekund, had ik hem daarmee ook vastgepakt. De wereld om me heen leek te verdwijnen nu hij zijn lippen tegen de mijne aan had gedrukt en voordat ik het wist, had ik mezelf wat dichter tegen hem aan gedrukt en was mijn hand langs zijn nek geschoven en hield deze hem nu goed vast. Met moeite wist ik me los te krijgen en keek ik hem met grote, maar blije ogen aan. 'Wat...' Heel kort was ik stil en toen fluisterde ik met een grote lach op mijn gezicht: 'Dat voelde zo speciaal...'

Haar woorden lieten me een beetje versteld staan en ik hield mijn hoofd een beetje scheef terwijl ik haar in me opnam. 'Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige 'vent' ben die je ergens van heeft gered. Er moeten toch meer jongens wat om je hebben gegeven?' Ik fronste lichterlijk en haalde toen mijn schouders op. 'Of ik nu vecht voor jullie of gewoon vecht in de linies, schoten om mijn oren krijg ik toch wel en dit voelde een stuk beter dan in de linies vechten.' Een glimlachje speelde om mijn lippen en ik schoof nu snel met een hand een bord naar haar toe om deze hand meteen weer achter het ruggetje van Edward te plaatsen die verdacht rustig lag op mijn schouder. Waarschijnlijk was hij aan het indutten. Ik keek Angel even in de ogen en zag de geamuseerde blik wel en trok een schuine grijns. 'Ik zou het zo opnieuw doen hoor,' zei ik haar en ik knipoogde kort. 'Je valt reuze mee zoals ik al had gezegd.' Zachtjes grinnikte ik.

John keek op haar neer met een zweem van een glimlach rond zijn lippen. De twinkeling in zijn ogen was de twinkeling die hij vaak had gehad als klein kind, maar die de laatste tijd zeer zeldzaam was geweest. Hij streek een verdwaalde lok van haar blonde haar weg uit het gezichtje en glimlachte nu vol. 'Sorry als ik wat te snel was,' verontschuldigde hij zich toen, hoewel er weinig van spijt doorklonk in zijn stem. 'Maar je bent gewoon... Ik weet het niet. Je hebt gewoon iets speciaals.' Hij wist wel wat het geweest moest zijn. Hij had al zoveel vijanden naar het Walhalla gejaagd dat hij de tel kwijt was. Hij had zichzelf gedwongen te zien hoe die mensen stierven. Hij keek alleen maar hoever hij kon gaan en haatte tegelijkertijd zichzelf om wat hij aan het doen was. Maar toen had hij Amèlie ontmoet - het meisje met zo'n ongelooflijke zachtheid en lieflijkheid. Voor hem was haar jeugd en haar frisse kijk op het leven als het ware een tweede kans om datgene terug te vinden wat hem jaren geleden ontsnapt was.
Weer boog hij zijn hoofd even en drukte een kus op haar lippen. 'Ik houd gewoon van je,' mompelde hij tegen haar lippen aan.

Een kort, verbaasd, verontwaardigd of vermaakt, het was niet helemaal te zeggen, geluidje kwam over haar lippen, en de geamuseerde blik in haar ogen verdween in het niet. 'Ik wist niet dat je zo naïef was. Bovendien kan ik over het algemeen mezelf wel redden.' Ze wendde haar blik af en nam een hap van het versgebakken brood met zelfgemaakte jam. Het was in een woord heerlijk. In de stad was weinig te krijgen: oud brood, waterige melk, laatste vruchten en groenten met maden, vacuüm verpakte eieren en Argentijns vlees waarvan het leek alsof ze het bedorven hadden ingeblikt. En zelfs daar betaalde je klauwen met geld voor. Amèlies boerderij lag natuurlijk een eindje van de stad af, dat zou het hele eiereneten wel zijn. Bovendien kon de boerderij zichzelf bedruipen.
Haar blik dwaalde weer naar de jongeman met het kleine jongetje in zijn armen. Ze verbaaste hem: zijn hele houding, zijn doen en laten. De grimmigheid waarmee hij de vijanden zonder wrok over de kling kon jagen, de onnaspeurlijke reden waarom hij haar en Amèlie überhaupt had gered met die nog vreemdere vriend van hem, en nu hij vertederd met Edward in zijn armen kon zitten. Tegenstrijdigheden ten top. 'Je bent echt een rare, James. Waar kom je eigenlijk vandaan?' informeerde ze terwijl ze van het glas water nipte.

Ik liet hem zijn gang gaan terwijl ik mijn hart in mijn borst voelde bonzen en ik dacht dat hij ieder moment uit mijn lichaam zou kunnen springen. Zachtjes kuste ik hem weer eventjes, maar toen liet ik zijn lippen weer los en keek ik hem met een beetje een verbaasde blik aan. Even hield ik stil en toen kwam er langzaam en zachtjes uit mijn mond: 'Echt...?' Ergens voelde ik me schuldig, maar de verhalen van Angel trokken door mijn hoofd en wat ze allemaal over mannen had gezegd. Het liet mijn maag omdraaien, maar tegelijkertijd fladderden diezelfde vlinders er ongestoord in door. Toch, hij had zijn leven voor mij gewaagd en dat hadden de jongens uit haar verhalen nooit gedaan. John was geen jongen meer. Hij was een man en bijna alle mannen waren te vertrouwen. Mijn vader was een man en hij was de liefste vader die ik me kon wensen. 'Ik bedoel... Het gaat echt snel en zo en we kennen elkaar niet, maar toch kennen we elkaar ook wel.' Ik werd weer stil en trok een halve glimlach en keek hem aan door tussen mijn wimpers door omhoog te kijken. 'Je hebt je leven voor mij opgeofferd en je bent echt een held. We hebben teveel meegemaakt voor in een paar dagen... Voor in één dag eigenlijk.'

Ik grinnikte zachtjes om het geluid wat tussen haar lippen ontschoot, maar hield toen snel stil en keek opzij n aar het jochie. Heel voorzichtig tilde ik zijn kinnetje op en legde ik het zo neer dat ik naar zijn oogjes kon kijken. Deze waren gesloten en hij ademde zo rustig dat hij wel moest slapen. Heel voorzichtig begon ik heen en weer te wiegen zodat hij zou blijven slapen terwijl ik zachtjes door sprak. 'Misschien moet iemand je maar redden, is dat wel goed voor je,' zei ik en ik trok een overdreven verontwaardigd gezicht. 'Pardon? Ik een rare, jij bent een meisje dat niet gered wilt worden,' zei ik haar plagend en ik stootte heel zachtjes met mijn voet de zijne aan. 'Ik kom uit Kansas,' zei ik haar en mijn mondhoeken trokken lichtjes omlaag toen ik daaraan dacht. 'Mijn familie woont daar nog, maar ik moest aan de grens vechten. Hopelijk gaat alles goed met ze...' Ik keek even naar het tafelblad en zette een glimlach op. Emoties tonen waar een meisje bij was, was niet zoals het hoorde.

John knikte en zuchtte, keek een ogenblik weg. Alles wat ze zei, was waar. Ze kenden elkaar nog maar een paar dagen, wat was het, een week. 'Je hebt gelijk... Alles wat we mee hebben gemaakt lijkt wel een heel leven,' antwoordde hij en keek haar weer aan, streek een ogenblik over haar wang heen. 'Maar ik meende het toen ik zei dat ik van je houd, Amèlie. Je bent gewoon het bijzonderste meisje dat ik ooit ontmoet heb.'
Hij wist haast niks van haar. Hij besefte het met pijn, maar toch hield hij van haar. Ze was niet veel jonger dan hem, een jaar of zeventien, schatte hij haar, maar toch had ze al zo vreselijk veel moeten meemaken - en dat vond hij afschuwelijk. Amèlie had een gouden hart, en zou vertrapt en verscheurd worden door de oorlog met al zijn wreedheid, angst en verdelging. Hij sloeg zijn armen wat dichter rond haar middel en drukte haar dicht tegen zich aan. Maar tot zover zou hij het niet laten komen. Hij zou haar beschermen, ervoor zorgen dat ze de oorlog zou overleven. Hij voelde haar hart klopte: het klopt even snel als de zijne.

'Zoals ik al zei, in de meeste gevallen kan ik mezelf wel redden. Ik stond gisteravond gewoon een kogel in de weg,' was haar botte antwoord. Zijn 'Misschien moet iemand je maar redden, is dat wel goed voor je.' had haar wederom geraakt, hoewel ze het niet liet merken. Ze stond op en liep naar een raam toe, staarde een ogenblik met nietsziende ogen naar buiten.
Er waren steeds meer dingen gekomen die in steeds heftiger mate haar zenuwen prikkelden. In de eerste plaats kon ze er geen moment zeker van zijn dat wat ze deed goed was en niet beter en met minder drama of op een andere manier had kunnen gebeuren, zodat anderen niet gewond of gedood werden. Het verleden eiste tol. Hierbij kwamen dan nog haar persoonlijke wanhoop en nervositeit, die haar energie steeds meer ondermijnden. Gevaar flitste en flikkerde hier in de oorlog als een neonbuis met een los contact. Ze kon het niet lang meer aan, dat voelde ze. En nu was deze James haar emoties ook nog eens over de hoop aan het gooien. Ze hoorde hoe hij sprak waar hij vandaan kwam, hoe bezorgd hij was over zijn familie.
'Ik hoop voor je dat ze in orde zijn,' zei ze zacht, gemeend, draaide zich om, pakte het servies waarvan ze gegeten had, liep naar de keuken en begon het af te wassen. Ze had het gevoel er geen woord meer te kunnen uitbrengen.