Love in the time of Destruction

Ik zakte naast haar neer en baalde ervan dat ze door had dat er iets achter mijn lach verscholen lag. 'Ik maak me gewoon zorgen over alles,' zei ik en ik keek haar met mijn serieuze blik aan en trok haar toen naast me. Ik legde mijn hoofd op haar buik neer en keek vanaf deze plek naar haar gezicht. Ja, we waren best intiem, maar Angel was de beste vriendin die ik had gehad, die ik ooit zou hebben en daarom offerde ik mezelf ook een beetje op en zou ik weggaan. 'De kleintjes, ze moeten de reis overleven enzo...' Ik haalde diep adem en glimlachte toen zwakjes. 'Maar... Ik heb ook een soort van goed nieuws.' Ik peuterde aan mijn eigen haarpunten en had een ondeugende en beschamende blik in mijn ogen. Ik durfde het niet zelf te zeggen, ze moest raden.

'Ik kom je lastigvallen zodat je je niet te gezegend voelt zonder wond,' grijnsde ik en ik plofte naast hem neer. 'Ik leef nog steeds ja en nee, die donkerharige kat begin ik te temmen,' lachte ik zachtjes. 'Ze begint mee te vallen, maar je moet goed op je woorden passen bij haar. Dat Amèlie met haar super lieve karakter beste vriendinnen ismet zo'n felle tante.' Ik grijnsde breed en keek naar John. 'Maar zeg... Jij en Amèlie, hoe zit dat nou helemaal?'

Angel keek haar vriendin even scherp aan, want er scheen meer onder te schuilen, maar ze kon het niet raden en haalde de schouders op. 'Het gaat allemaal goed komen, lieverd. Walter en Edward overleven de reis heus wel, en wij allemaal ook.' Ze glimlachte en begon met afwezige handen het haar van Amèlie te vlechten, toen ze vertelde dat ze ook goed nieuws had, maar toen ook veelbetekenend zweeg. Angel keek haar even verbaasd aan, en glimlachte toen breed, Amèlie overeind trekkend en haar omhelzend alsof ze haar vriendin nooit meer los wilde laten. 'Je hebt wat met John?' riep ze, en kuste haar vriendin op de wangen. 'Amèlie... Je wilt niet weten hoe blij ik voor je ben... Eigenlijk moest je al weten dat James en ik het al vermoedden... Maar nee, echt, ik ben enorm blij voor je. John lijkt een goede vriend.' Ze glimlachte en keek haar vriendin weer aan.

John grijnsde en schonk zichzelf een glas zoete wijn in, zijn vriend ook een glas gevend. 'Het is me inderdaad ook een raadsel, maar misschien zijn ze juist elkaars tegenbeelden, zodat ze elkaar in evenwicht houden...' Hij nam een slok van de wijn en grijnsde breed. 'Hoor mij, ik word filosofisch.' Weer nam hij een slok van de zoete alcohol, en keek verbaasd opzij naar John. 'Je weet dus al dat ik wat - och, forget it. Ik heb inderdaad iets met Amèlie, een relatie... Nog niet zo heel lang, dat wel.' Hij grijnsde en maakte een vaag gebaar met de hand. 'Vraag me niet wat er met me aan de hand is, ik weet het zelf ook niet. De liefde was me plotseling overvallen en ik ben er niet rouwig om, integendeel.'

Ik schoot in de lach en schudde mijn hoofd. 'Nouja, nog niet officieel,' lachte ik en ik knuffelde haar helemaal fijn. 'Maar hij kuste me en ik kustehem en we vinden elkaar leuk en nouja!' Ik voelde de tranen opwellen die me al de hele tijd dwarszaten maar er nu op de goede manier uitkwamen. Ik wreef ze snel weg en keek haar blij aan. 'En ik denk wel dat hij me vraagt en ik ga het nog niemand vertellen, maar jij moest het wel weten. En weetje, ik kuste hem en het was... Het was..' Mijn mondhoeken krulden nog verder omhoog en ik wreef weer langs mijn ogen tegen de tranen. 'Angel, ik weet dat jij eerder hebt gekust en ik niet. Het roept echt heel veel gevoel op!' Ik legde mijn hoofd op haar schouder neer en bleef zo zitten.

'Alsof iemand dat niet kan zien,' zei ik hem en ik nam een flinke slok van de alcohol. Dit smaakte nog beter dan het bier, maar het bier was veel meer te krijgen. Bovendien was het soms nog beter te drinken dan het water aangezien dat van zeer slechte kwaliteit was en zeker in deze tijd. 'Jullie blikken als ze elkaar kruizen, hoe teder je voor haar bent en je lijkt iets meer te lachen,' zei ik en ik nam nog een lekkere slok van het rode spul. 'En over Angel en Amèlie, ik denk dat je daar gelijk in hebt. Angel zorgt voor wat pit en Amèlie houd haar in bedwang.'

Langzaam was de glimlach van haar gezicht verdwenen toen ze sprak dat 'zij eerder had gekust en zij niet'. 'Daar ben ik blij om, want elke man die ik een beetje heb leren kennen, scheen zich te laten beheersen door zijn ballen, al beweerde hij nog zo hard dat hij fijnzinnige gevoelens koesterde. Ik ben blij voor je dat John in dat opzicht anders is.' Met haat dacht ze terug aan haar leven - hoe naïef was ze geweest! - al die moorden en zogenaamde relaties. De moord ermee, liefde was niets meer voor haar, het zogenaamde prins op het witte paard was toch iets voor onvoorzichtige dromers. Maar dat wilde niet zeggen dat Angel blij was dat Amèlie schijnbaar een lieve vriend had gevonden, integendeel. Ze glimlachte alweer en streek afwezig met haar hand door de haren van haar vriendin. 'Ik hoop echt dat de oorlog snel zal eindigen - dat zal een hoop dingen makkelijker maken, zo ook je relatie met John.'

John glimlachte even wrang, beseffend dat zijn gezicht als een open boek moest zijn geweest. Hij nipte nog even van de drank en keek naar het glas, waarin de rode vloeistof weerspiegelde. 'Wacht maar tot jij head over heels in love bent, dan spreken we elkaar nog wel eens. Eens kijken hoe jouw gezicht er dan uitziet.' Hij grijnsde en knikte. 'Ik denk het ook, ja. Angel heeft gewoon iets... Ik weet niet. Iets evils. Of ze is zo geboren of ze heeft het een en ander mee moeten maken, ik weet het niet. Dan prefereer ik toch Amèlie, die is wat zachter en liever - maar goed, ik weet het natuurlijk ook allemaal niet.' Hij haalde de schouders op en onwillig kwam het beeld weer in zich op dat hij en Amèlie vannacht weg zouden trekken met de kleine jongens... Misschien zou hij tijdens de tocht het loodje leggen, of was de oorlog zover doorgedrongen dat James het loodje zou leggen. Misschien zou hij zijn vriend niet meer zien na deze avond. Hij haalde weer de schouders op en schonk zichzelf opnieuw wijn in. Als het moest, dan moest het maar.

Ik zag de glimlach wegtrekken en haatte mezelf om mijn woorden. Ik ging haar al pijn doen en dan zei ik dit ook nog. 'Sorry,' fluisterde ik en ik kuste haar wang even en knuffelde haar toen nog harder en wiegde haar zachtjes heen en weer. 'Angel, je weet dat ik het niet zo bedoelde, ikw as gewoon enthousiast. Het spijt me echt heel erg. Sorry, sorry, sorry.' Ik keek haar even in ed ogen. 'Ik houd van je Angel, dat weet je toch?' Ik voelde me zo rot meteen dat ik al mijn blijdschap helemaal vergat. Ik streek een bruine lok achter haar oor en sloeg toen mijn ogen neer. 'Sorry dat ik je dit allemaal aan doe...' Ik keek op naar haar en concludeerde toen zachtjes: 'Je kunt al beter met hem over weg hè? Met James?'

'Ik weet niet of ik ooit liefde zal kennen,' bromde ik en ik keek naar het deken. 'Bovendien is liefde alleen maar moeilijk. Steeds alles voor diegene willen doen enzo... Nee, dat hoeft van mij niet zo eigenlijk.' Ik hield mijn glas bij en nipte er meteen van toen hij ook voor mij weer had ingeschonken. 'Amèlie is een aardige meid, maar ze is te soft denk ik toch voor mij. Maar het is jouw vriendin, dus eigenlijk maar goed dat ik haar niet op die manier leuk vindt.' Ik stompte zachtjes tegen zijn arm aan en keek toen uit het raam. 'Ik voel er helemaal niets voor om morgen verder te gaan, maar we moeten wel. Sowieso dat we ze niet alleen laten gaan, we brengen ze heelhuids bij de oom. De kinderen, maar ook Angel en Amèlie.'

Angel grinnikte even schaapachtig. 'Maak je geen zorgen, Am. Het maakt niets uit. En ja, dat weet ik, en ik houd ook van jou, weet je dat?' Ze knuffelde haar vriendin nog even, en dacht toen enkele tellen na over haar vraag. 'Ik weet het niet. James is op zich een goede jongen, maar meer... Ik weet het niet. Er is verder gewoon niks.'

John was overeind gekomen en had uit het raam getuurd, maar draaide zich om toen zijn vriend weer sprak. 'Dat had ik eerst ook gedacht. Maar wacht maar tot jij echt verliefd wordt, dan spreek ik je nog wel eens, zoals ik al zei.' Hij gebaarde met zijn glas, zodat wat van de wijn over de rand plensde. Zijn woorden deden hem twijfelen over wat hij zou moeten zeggen. Was het wel goed dat hij en Amèlie zonder iets te zeggen met de kleine jongens weg zou trekken? Ja, dacht hij resoluut, het was nodig en het beste. Hij zuchtte en knikte. 'Het gaat wel goedkomen.'

Dat vond ik jammer, zeker omdat ik ze samen achter zou laten. Toch kon ik het niet zeggen, niet vragen of zze hier zou willen blijven, want ze zou toch mee willen gaan. 'Ik ga slapen,' zei ik haar nu en ik keek haar in de ogen. 'Ik... Ik houd echt van je Angel, je bent mijn aller beste, aller beste vriendin. En... Als ik kan niet wachten totdat ik je weer zie... Morgen,' vulde ik mezelf snel aan. 'Sorry dat ik je dit aan heb gedaan.' Ik kuste haar voorhoofd en stond toen snel op. Ik wilde niet dat ze achter mijn plan zou komen en ze moest goed slapen. Ik verliet de kamer snel en ging naar mijn eigen kamer waar ze me vast niet achterna zou komen. Edward en Walter sliepen beide diep en ik begon vast hun spullen weer te pakken.

'Als ik naar die kleintjes kijk... Ze zien er niet uit alsof ze de hele reis gaan overleven,' zei ik spijtig en toen dronk ik het glas leeg. 'Mijn vriend, ik ga maar eens slapen. Morgen wordt het een lange dag.' Ik zette het lege glas bij hem neer en klopte op de schouder. 'Slaap lekker en over die liefde praten we nog wel eens. Ik denk niet dat ik zo'n verliefde gek word als jij.' Ik grijnsde nog even en liep toen naar de deur toe.

Het was laat in de nacht. Alles was stil en donker, hoewel verder naar het noorden gerommel klonk als van ver verwijderd onweer, hoewel John wist dat het geluid van de artillerie was, het geluid van de naderende oorlog. Het was niks te vroeg dat ze vertrokken.
Het idee gewoon weg te gaan met Amelie en de twee kleine jongetjes zonder dat James en Angel ervan afwisten gaf hem een schuldig gevoel. Maar het was de beste oplossing, het moest nou eenmaal gebeuren.
Niet meer gerucht makend als een dief in de nacht sloop hij, bepakt met genoeg spullen voor vier personen voor een reis van een paar dagen, de overloop over en opende zacht de deur van Amelies kamer. Onhoorbaar legde hij zijn hand op haar schouder en fluisterde:'Wakker worden, Amelie. Het is tijd...'

Wel, Angel sliep. :3

ik had gehanenwaakt en ik was ook meteen wakker toen hij me wakker maakte. 'Hé,' mompelde ik en ik stapte meteen uit het bed. Ik was al aangekleed en pakte mijn brief die ik had geschreven van het nachtkastje af. Ik opende de envelop en las hem nog één keer.
Allerliefste Angel,
Het spijt me zo erg wat ik heb gedaan, maar tegelijkertijd ben ik trots op mezelf. Ik weet dat je het nooit goed zou hebben gevonden, daarom heb ik geen afscheid kunnen nemen. Ik wil jou niet meetrekken in mijn ongeluk, evenmin als James. John gaat met me mee omdat hij geen wonden heeft en ik het niet aan zou kunnen alleen met de twee jongens. Dat zou ik het liefste hebben, maar dan zouden we alle drie sterven. Schat, ik hoop je snel weer te zien en je bent en blijft mijn beste vriendin. Het spijt me heel erg dat het zo moet en breng jezelf alsjeblieft in veiligheid. Blijf bij James ook al is hij gewoon een vriend. Hij zal wel voor je zorgen. Zeg tegen hem ook een sorry van John en een sorry van mij dat ik John heb mee getrokken.
Kussen Amèlie.
Ik stopte de brief terug en keek naar het geld dat ik erbij had gestopt. Samen moesten ze het er hopelijk wel van redden. Ik liet John me de doek ombinden en Walter erin zakken die even wakker werd, maar daarna gewoon verder sliep op mijn rug. Edward had ik zo in bed gelegd dat ik het deken kon pakken en ik hem zonder wakker te maken om mijn heup en schouder kon binden. Ik knikte naar John dat ik klaar was en verliet toen de kamer. Ik schoof de envelop onder Angels deur door en kon mezelf niet inhouden. Stille tranen gleden over mijn wangen heen.

En dan zo'n mooi stuk komt hier te staan: Ik sliep heerlijk.

John zag hoe moeilijk Amelie het scheen te hebben en drukte haar even dicht tegen zich aan, wel oppassend voor de kleintjes. 'Het gaat allemaal goed komen, my love. I promise,' fluisterde hij zacht, ademde de woorden haast. Hij pakte haar hand e en liep met haar de trap af. De gelagkamer zag er ontzettend donker en leeg uit, net zoals de staten van het kleine dorp. De wind blies koud in hun gezicht, het vroor nog en was zo helder dat alle sterren en sterrenbeelden duidelijk te zien waren. John sloot onhoorbaar de deur achter hen, maar bleef Amelies hand vasthouden, zacht maar snel met haar de staten uitlopend, het koude woud weer in.

nog mooier stuk: Angel sliep nog steeds.

Het was dan wel vreselijk koud en vooral vanaf het warme bed waar ik uit kwam en de twee kleintjes, maar het sneeuwde gelukkig niet en dat was een voordeel. Dan zouden ze in ieder geval niet nat en koud worden. 'Je bent geweldig,' mompelde ik zachtjes tegen John en ik hield zijn hand strak vast. Met mijn andere arm ondersteunde ik Edward en drukte ik het slapende jochie dicht tegen mijn lichaam aan om het zo warm mogelijk te houden als kon met dit weer. 'Het spijt me echt JOhn,' mompelde ik zachtjes. 'Ik wilde je dit niet aandoen, maar ik kan het niet alleen en jij hebt geen wonden en... En ik geef om je.' Ik keek even naar hem opzij en streek snel mijn opkomende tranen weg. 'Ik heb Angel gister ook gezegd dat ik van haar hield. Hopelijk ad ze het niet door en slapen ze lekker uit zodat ze ons nooit meer kunnen inhalen.' De dikke sneeuw maakte zachte geluiden onder onze voeten en ik keek naar de voetsporen die we achter lieten. 'Als het straks maar wel gaat sneeuwen..' mompelde ik zachtjes en ik keek op naar John. 'We doen dit immers om ze uit de problemen te houden.'

John, die zich ernstig over Amèlie bezorgd maakte, keek op. Het was alsof Amèlies ziel deze laatste dagen ontdaan was van alles wat haar beschermend omgaf en of alle indrukken er wonden in sloegen. 'Kom, liefje, kop op,' zei hij zacht en gaf even een bemoedigend kneepje in haar hand. 'Maak je niet ongerust over de anderen. Ze redden het heus wel, en wij ook. Het was het beste wat we konden doen.'
Hij was haast blij dat het begon te sneeuwen. Zacht, als een donzig verenkussen dat uitgeschud werd, maar genoeg sneeuw om hun sporen uit te wissen. Alles was stil, alleen hun voetstappen knarsten door de witte sneeuwlaag: in het oosten begon de hemel van donker naar paarlemoer te kleuren.

Angel wist niet waardoor ze gewekt werd. Misschien was het dat Amèlie toch enig gerucht had gemaakt, misschien was het een instinctief gevoel. Maar ze werd wakker en zag vrijwel gelijk het opgevouwen papier liggen. Een brief. Met een verwonderde frons las ze het. Haar handen begonnen te trillen, deden het papier gevaarlijk schudden. Ze waren weg. Meer kon ze niet denken.
Het papier dwarrelde op de grond, vergeten, toen ze haar kanten peignoir greep, die omstrikte en haar kamer uitrende. Ze rende Amèlies kamer binnen. Haar hart scheen binnenstebuiten te draaien. De kamer was leeg: ze waren echt weg.
Verblind door tranen rende ze James' kamer binnen en schudde hem wakker, in paniek snikkend: 'James, James, in Godsnaam, word wakker... Ze zijn weg!'

Ik opende mijn ogen heel langzaam en keek Angel met een frons aan. In het kleine beetje licht, zag ze er heel anders uit, maar haa rbleke huid liet haar toch op een engel lijken. 'Wie zijn...' Ik viel stil en kwam toen met een schok overeind en keek haar zorgelijk aan. 'Zijn Amèlie en John weg? Bedoel je dat? Of alleen Amèlie en de kleintjes?' Ik keek kort naar wat ze aan had en kwam toen met een sprong ook uit bed. 'Heb je gekeken of John er nog is?' vroeg ik en ik trok een shirt over mijn hoofd en begon aan mijn broek te sjorren om hem aan te krijgen. De riem liet ik open hangen terwijl ik haar antwoord afwachtte.
Als John iets had geweten over Amèlies plannen, dan was hij ook weg. Mijn vriend zou zijn liefde niet in de steek laten en daar baalde ik nu vreselijk van. Hoe konden ze dat doen?

'Liefje...' fluisterde ik en ik keek omhoog naar zijn gezicht. 'Je noemt me liefje..' Ik keek naar de sneeuw en toen naar de sneeuw achter ons. Ik wist niet hoe hij ons zag, als stel of gewoon vrienden, geliefden. Hij had me nog niets gevraagd en daarom wist ik het niet. Ik hield Edward goed vasy en voelde Wlaters wang tegen mijn rug aandrukken. Angel mistte in het plaatje als mijn vriendin, maar ik deed goed voor haar.

Allerlei tegenstrijdige gevoelens maakten zich van haar meester: wanhoop, schuldgevoelens, ongerustheid. 'Ik weet het niet. Er was een brief - van Amèlie, schreef dat ze weg waren gegaan. Allemaal,' haperde ze. Ze wachtte verder niet op hem, rende de overloop weer op en zag tot haar ontsteltenis dat John en de kleintjes ook weg waren. Ze vloog de trap af naar beneden, opende de deur van de herberg zodat de sneeuw naar binnen dwarrelde. Ze liep een eindje verder door op de veranda, maar het was nog schemerig. Nergens een glimp van de vermisten te zien, geen enkel spoor in de sneeuw. Ze voelde zich hoe langer hoe ellendiger. Haar gedachten schenen in haar hoofd rond te rollen als knikkers in een soepkom. Ze kon zich niet langer beheersen; haar lippen beefden en ze werd misselijk. Hoe was het mogelijk dat ze er zomaar vandoor waren gegaan? Ze konden het nooit overleven met z'n tweeën in deze oorlog en kou, en dan ook nog met die twee kleintjes om op te letten...

Een vage glimlach krulde Johns lippen en een glinstering verscheen in zijn ogen, een glinstering die hij als klein kind vaak had gehad maar de laatste tijd zeldzaam was geweest. 'Of course are you my love, wat had jij dan gedacht?' Hij sloeg een arm rond haar schouders, haar even dicht tegen zich aandrukkend, en even een blik op Walter en Edward werpend. Maar die twee schenen nog in orde te wezen. Nog wel. Was het wel een goed plan geweest om zomaar met zijn tweeën erop uit te trekken met deze twee kleine dreumesen om voor te zorgen? Ja, het was het beste idee geweest, voor hen, maar ook voor Angel en James. Het stak hem dat hij zo zijn vriend achterliet, maar er was geen andere oplossing.
Het begon heviger te sneeuwen en daarmee werd het ook kouder. 'Als ergens een beschutte plek, kunnen we rusten en een vuurtje maken. Nu moeten we we zo ver mogelijk door lopen.'

'Ik wist het niet zeker...' zei ik en ik keek op naar zijn gezicht. 'Je... Ik kan er niet zomaar vanuit gaan als het niet officieel is, als het niet is benoemd. Het zou raar zijn als ik het een zeg en jij het ander.' Ik keek naar Edward en streelde het kleine beetje sneeuw zorgvuldig van zijn wang om daarna mijn halfwarme hand tegen zijn wangetje aan te drukken. 'Ben ik het mee eens. Als de zon hoog staat, dan mogen we stoppen,' mompelde ik en ik keek naar hem opzij. 'Het spijt me heel erg dat ik je dit aan doe...' Ik kroop iets dichter tegen hem aan terwijl ik toch gestaag door liep. Hij voelde warm aan door zijn kleren, maar ik had werkelijk geen idee hoelang dat nog zou zijn. Het enige voordeel was dat wij in beweging bleven en dus minder snel koud zouden worden. De kleintjes hield ik zo dicht mogelijk tegen mijn lichaam gedrukt.

Ze was zo snel weg en ik had bijna geen idee wat ik moest doen. Mijn blik viel uit het raam. Het was al richting de ochtend en als ze echt zonder ons wilden gaan, dan waren ze al vroeg vertrokken en konden we ze niet meer inhalen. Binnensmonds liet ik een grote vloek horen waarna ik naar beneden stapte. Angel stond bij de deur en ik sloeg kort een troostende arm rond haar schouders. 'Geen voetstappen,' bromde ik terwijl ik naar de vallende sneeuw op het al witte oppervlak keek. Hierna keek ik naar haar en ik stak mijn hand op. 'Mag ik de brief alsjeblieft lezen?' vroeg ik haar en ik bekeek haar bezorgd. John was een sterke, nog gezonde man. Amèlie was zwakker en ze zou zich vast super zorgen maken, maar er was misschien al niets meer wat ik kon doen.

De glimlach werd grimmiger. 'In deze oorlog is niets officieel. Het is te hopen dat het gauw eindigt.' Hij drukte haar nog wat dichter tegen zich aan. 'Alsjeblieft, Amèlie, verwijt jezelf niks. Het was mijn eigen verkiezingen. Waarschijnlijk zullen James en Angel wel paniekerig zijn als ze merken dat we weg zijn, maar er was niks aan te doen - het is de beste oplossing zo.'
Hij keek even opzij. 'Geef aan wanneer je niet meer verder kunt. We moeten onszelf natuurlijk niet totaal uitputten... De reis is nog lang.'

Angel had haar lippen opeen geklemd, maar voelde hoe tranen zich uit haar ogen losmaakten. Het was alsof haar hart binnenstebuiten was gekeerd, een slag in het gezicht, ze kon het gevoel niet beschrijven. Maar er waren zo ongelooflijk veel gevaren op de weg die voor John en Amèlie lag: wolven, vijanden, oorlog, honger, kou: ze maakte zich zo bezorgd dat ze er haast duizelig van werd. Hoewel ze anders een hekel had aan aanrakingen van jongens, was ze nu blij toen ze James' arm rond haar schouders voelde. Ze zoog bevend de koude lucht in en knikte, overhandigde hem de brief. 'Ik... ik denk niet dat ze al lang weg zijn. Maar het heeft geen zin om ze achterna te gaan me deze sneeuw... Wat moeten we dan doen? Ik kan hier niet wachten in de wetenschap dat Amèlie en John en de kleintjes misschien hun ondergang tegemoet gaan. Dat kan ik niet, James.'

Mijn ogen schoten over de nette, maar vluchtig geschreven letters heen die op de brief stonden en ik knikte heel langzaam. 'Ik zal op je letten,' mompelde ik en toen keek ik weer uit over de sneeuw, in de richting waarin ze verdwenen moesten zijn. 'We halen ze nooit in...' mompelde ik. 'We weten ook niet hoe ze precies lopen...' Twijfelend staarde ik voor me uit met een lege blik. 'Of weet jij precies waar haar oom woont?' Ik keek schuin naar haar opzij en probeerde een oplossing te zoeken. Ze wilden niet dat we ze inhaalden, maar wat als we ze zouden vinden en een beter reismanier hadden? Mijn hersenen raasden op volle toeren en overwegen elke oplossing, maar geld hadden we niet en stelen? Als het het enige was wat ik kon doen,d an moest dat maar.

'John...' Ik viel stil en keek hem lichterlijk verward aan. 'Ik wil niet... Tijdelijk zijn of zo...' fluisterde ik. 'Ik wil niet je liefje zijn als je het niet zeker weet...' Ik sloeg snel mijn ogen neer en kroop dichter in elkaar terwijl ik verder liep. Het deed pijn het te zeggen, maar ik was eerlijk en dit moest ik kwijt. OP zijn andere woorden knikte ik alleen maa.r

'Ik weet het heus wel zeker, Am. Maar het beroerde is dat in de oorlog helemaal niets zeker is, niets officieels. Maar wees niet bang dat je als een tijdelijk iemand bent, die ik zo weer aan de kant zal schuiven, want dat ben je niet... Maak je daar alsjeblieft geen zorgen over, want ik houd van je. Ik schuif dat niet zomaar aan de kant.' Hij drukte even een kus op haar slaap.
Damn, wat was het koud... Ze zouden nooit zo uren achter elkaar kunnen doorlopen. Ze zouden straks rust moeten nemen, krachten moeten opdoen. De reis was nog lang en hij wilde niet dat Amèlie of de kleintjes eraan onderdoor gingen.

Angel frunnikte nerveus aan het lint van haar peignoir. 'Ik weet het niet. Ik wist niet eens dat die oom bestond,' bekende ze eerlijk, veegde de sneeuw en tranen van haar wangen af. Ze was van haar leven nog niet zo uitgeput geweest en voelde zich alsof al haar geestdrift en besluitvaardigheid uit haar waren weggebloed, zoals de gewonden hingen leeg te bloeden die doorzeefd waren met kogels en ander gloeiend staal. 'Ik weet niet wat we moeten doen. We kunnen hier nou niet bepaald aan een stel paarden of wat dan ook komen en ik weet niet eens waar ze heen zijn gegaan. Ik had haar moeten tegenhouden, ik had moeten vragen waar haar oom woonde... Jezus, het is allemaal mijn fout.' Radeloos legde ze een hand op haar voorhoofd en tuurde door de sneeuw alle richtingen in, alsof de vermisten plotseling weer voor hun zouden staan, maar er was helemaal niets of niemand te zien in de schemering.

Ik maakte mijn riem los en keek haar doordringend aan. 'Oké, goed, doe wat ik je zeg. We moeten haast maken willen we ze in kunnen halen. Pak de spullen die je nog hebt, die ze hier hebben gelaten, neem stiekem de dekens van de kamers mee, het is stelen, maar het moet. Kom dan hier naar voor, ik zal kijken wat ik kan regelen.' ZOnder nog een woord te spreken, liep ik onder het afdakje vandaan in de richting van de rand van het dorpje. Ik had wel paarden gehoord en ze zouden niet zo snel gaan als normaal, maar sneller dan te voet. Dan konden we de buurt wel een stukje leegkammen op zoek naar hun. De blik in Angels ogen had me verteld dat ze gek zou worden van ongerustheid over Amèlie en dat had de knoop doorgehakt. Ik kwam al snel aan bij het huis van wie de paarden moesten izjn en klopte hard aan.

Heel langzaam knikte ik en ik keek omhoog naar John. 'Maar ik wil officieel...' fluisterde ik zachtjes. 'Daar heeft de oorlog niets mee te maken. Als ik sterf, wil ik jouw vriendin zijn geweest.' Ik liet mijn oog op de sneeuw vallen en merkte hoe vermoeid ik me nu al voelde. Nu stoppen kon niet. Angel zou onvermoeibaar zijn als ze erachter kwam en ik had geen idee wanneer dat zou zijn. Mijn benen gingen steeds minder hoog door de pijn in mijn bovenbenen waardoor ik zwaar door de sneeuw heen schopte. Het was niet beter, maar het ging vanzelf.

Angel had woordeloos geknikt en hem nagekeken, voordat ze de herberg weer in was gerend, stil maar snel. Boven in de kamers aangekomen haalde ze de dekens van de bedden af. Het leek of haar hoofd van haar romp wegdreef; ze werd steeds duizeliger. Natuurlijk, ze was nog lang niet op krachten en dit nieuwe probleem met een vertrokken Amèlie en John met de kleintjes maakten haar niet veel gezonder. Haar handen trilden terwijl ze de dekens koortsachtig snel probeerde op te rollen, maar ze moest zich staande houden, het moest.
Tijd was een betrekkelijk begrip. Alles leek nu zo langzaam te verlopen, hoewel ze nu geen tijd mochten laten verliezen. Zouden Amèlie en John al lang vertrokken zijn? Zo ja, dan werd het lastig om ze nog in te kunnen halen. Haar duizeligheid werd erger; ze zag flitsen voor haar ogen heen en weer schieten en haar benen leken slap als smeltende kaarsen. Ze klemde haar tanden opeen, zocht hun weinige bezittingen bij elkaar en liep toen met haar armen vol de trap weer af. Nog niemand te zien: de herberg leek uitgestorven. Zacht deed ze de deur achter zich dicht en was pardoes de kou weer ingestapt, met zijn witte sneeuw en vallende ijs... Langzaam ademde ze in en uit, het ontsnapte als rookwolkjes. Onder haar armen had ze de dekens geklemd. Ze stond stil, gespannen als een veer maar doodmoe, en wachtte op James: ze had geen idee wat hij van plan was geweest, maar hij had verteld haar hier te wachten, dus deed ze dat.

Weer keek hij opzij, en nu moest hij glimlachen, vertederd maar vermoeid. Vreemd, haar naïeve opvattingen over deze oorlog... Ze begreep weinig van het mechaniek dat de wereld momenteel draaide hield. Met haar zachte aard wilde het gewoon niet begrijpen, en blijven geloven in liefde... De toon die uit haar stem sprak, de haast machteloosheid in haar ogen schenen ineens zo sterk dat ze de besneeuwde omgeving om hem heen geheel vervulde. Een enkel ogenblik verloor hij zich opeens alsof hij in een droom waadde. Zacht pakte hij haar hand, zag hoe ze moeite had met lopen en dwong haar een moment tot stilstaan, glimlachte naar haar. 'Goed, dan doen we het officieel,' zei hij plotseling, alle tobbende gedachten aan de kant schuivend. Het klonk als een verloving, herejee, dacht hij alleen nog. 'Amèlie, my love, want dat ben je; zou je dan mijn vriendin willen zijn in deze verdomde shitoorlog, zodat we er voor elkaar zijn en van elkaar houden, en elkaar niet meer zullen loslaten?

Mijn voeten waren zo koud als het ijs dat overal in de vijvertjes te vinden was. Een lichte schok ging door me heen toen hij stopte en me tot zich nam. Mijn mondhoeken kropen verder omhoog bij zijn verschrikkelijk lieve woorden en ik kneep heel zachtjes in zijn handen en trok hem toen dicht bij me zonder de kleine Edward te pletten. 'Ik wil heel, heel erg graag jouw vriendin zijn,' zei ik en ik drukte mijn lippen op de zijne. De schrik van het voelen van mijn koude lippen tegen de warme van hem, liet me zijn lippen meteen weer los laten. Ik wilde niet dat hij me zou stoppen en zekerniet nu. Zijn vraag had me energie gegeven. Ik moest verder, ik moest het echt. De kleintjes waren mijn leven geworden.

Ik regelde paarden op wat voor manier dan ook. Ik had het voor mijn gevoel al eens uitgeschreven en liep met de twee onbezadelde paarden naar de herberg terug waar Angel al buiten stond. 'Kom maar, ik help je erop,' zei ik en toen bedacht ik me het pas. 'Kun je eigenlijk wel rijden?' Ik keek van haar naar de grote, sierlijke paarden die ongeduldig in de witte sneeuw stonden te wachten. Anders moesten alle spullen maar op een paard en wij samen op het andere. Maar hoe zouden we het tweede paard dan moeten besturen? Ik keek Angel weer aan en pakte al wat van haar aan.

Een kort moment voedde hij zich aan haar lippen, glimlachte toen. 'I'm glad to hear that,' antwoordde hij zacht. Hij zag aan haar dat ze het liefst zo gauw mogelijk weer verder ging. Een gezonde gedachte, het hield hen warm en op de voet. Hij liet haar hand los maar sloeg een arm rond haar schouders en drukte haar zo lichtjes tegen zich aan terwijl hij verder liep, haar wat steunend en hun warmte delend. Ze zouden het wel redden, hij hoopte het althans. Hij maakte zich bezorgd over de kleine jongens. Die waren jong en misten waarschijnlijk het uithoudingsvermogen (of kon het wel zo genoemd hebben, wat hield hen op de been?) die hij en Amèlie bezaten. Hij bevochtigde zijn verdorde lippen en liep verder als in een soort roes. Hij bemerkte hoe hij bad, of althans, een soort schietgebedje, of een poging tot: hij had het al jaren niet meer gedaan. Maar nu had hij het nodig, ze móesten doorgaan... God, help me, laat me nu niet uitvallen, dacht hij mompelend met klapperende tanden. Het is het enige wat ik u vraag, God.

Angel schrok op toen James plotseling vanuit het niets met twee paarden verscheen. Ondanks de kou, alle problemen en de wanhoop, glimlachte ze. Hij was werkelijk een duivelskunstenaar, hoe kwam hij nu opeens aan twee paarden? Met verkleumde vingers bond ze met enige moeite wat dekens en wat bezittingen vast op de ruggen van de ongezadelde paarden: ze konden moeilijk alles in hun armen houden. Ze schudde haar hoofd op de vraag of hij kon paardrijden en keek met enige onverholen angst naar de grote dieren die ongeduldig in de sneeuw stonden: ze moest er niet aan denken om op de rug van zo'n nukkig beest te moeten klimmen, en dan ook nog eens in deze donker en met de sneeuw... 'Ik ga wel achter jou zitten op één van de paarden en houd de teugels van de ander wel vast zodat die volgt,' opperde ze moeizaam.

Stilletjes liep ik met hem door en ik legde steeds verder mijn hoofd tegen hem aan. De enige kracht die me uiteindelijk nog droeg was de ademhaling van mijn broertje die hij steeds heel zachtjes in mijn nek blies en de kleine beweginkjes die de handjes van Edward vertoonden. Ik pakte zijn kleine handje vast en zag hem zijn oogjes openen. Hij kraaide zachtjes naar me en ik glimlachte vertederd. 'He kleintje, ben je wakker?' Ik keek kort op naar John en kuste zijn warme wang. Hoe bleef hij toch zo warm? 'Ussiev?' Fluisterde Walter ineens. Een beetje geschrokken legde ik achter een hand neer op zijn rug. 'Ben jij ook wakker?' Vroeg ik. 'Allang!' Riep hij vrolijk. 'Jij touwen John?' Mijn wangen kleurden meteen rood en ik durfde hem niet aan te kijken. Dat was wel heel snel, maar ik wist niet goed wat voor antwoord ik moest geven.

'Dat is wel een goed idee,' zei ik en ik bond de laatste spullen op het laatste deken na, at beter vast op het tweede paard en tilde toen Angel zonder verder nog iets te zeggen, op de rug van het pikzwarte paard. Ik gaf haar de teugeltjes in handen en legde het deken toen over haar schouders heen en bond het voor vast rond haar middel. 'En je doet het niet af. Het is vreselijk koud en ik zou op je letten.' Na deze woorden gesproken te hebben, sprong ik zelf ook op het paard en pakte ik de teugels vast. 'Goed, help me. We kwamen daarvandaan. Zouden ze rechtdoor zijn gelopen of meer naar linbks?' Vroeg ik terwijl ik het grote paard het dorpje uit liet stappen.

Ze maakte de teugels op maat van het andere paard en hield die vast in haar linkerhand. Haar rechterhand sloeg ze om zijn middel heen om wat grip te hebben en ze kon de harde spieren onder haar vingers voelen. God, wat was het koud... Ze zag alleen James' rug, verder niets. Ze was te kort (of hij te lang) om over zijn schouder te kijken, behalve als ze haar hals strekte. Niet dat het er veel toe had uitgemaakt, want de vallende sneeuw in combinatie met de opkomende mist maakte het zicht niet heel geweldig. Koud en duister lag het landschap onder de nachtelijke hemel tot hoever je kon kijken en dat was niet bijster ver.
Ze hoorde dat James iets zei, maar kon de woorden niet vatten en ze was koud. Wat was ze moe... toen drongen de woorden tot haar door, en wezenloos antwoordde ze. 'Ik heb geen idee... Rechtdoor, denk ik?' Er scheen niks tot haar door te dringen. Ze had maar één gedachte: de teugels goed vasthouden en James' middel. Ze verlangde naar huis, naar Amèlie, naar haar kleine broertjes, zelfs naar de warmte van James' armen: verdorie, álles om maar warm te worden en om uit deze nachtmerrie te ontsnappen.

Evenals Amèlie niet zo snel een antwoord wist te verzinnen wist hij het ook niet, en grijnsde een beetje schaapachtig. Trouwen. Hemel, nee, daar had hij nog eigenlijk niet aan gedacht. Zoiets paste gewoon niet in het beeld van de wereld nu, de oorlog, de vernietiging en de verdelging. Maar de woorden van de kleine jongen hadden hem toch aan het denken gezet.
Ze zouden zo ongeveer een uur gelopen hebben toen John de kleine groep liet halthouden. 'We kunnen zo niet verder of we vallen om,' deelde hij Amèlie zacht mee. 'Beter nemen we een korte pauze en gaan we weer verder. Ga jij hier maar zitten, ik zorg wel voor een vuur.' Hij gaf even een kneepje in haar hand, een aai door Walter's haren en hij verdween tussen de bomen op zoek naar droog hout. Het zou eventuele achtervolgende vijanden hun plaats kunnen verraden, maar aan de andere kant hield het wilde dieren op afstand en hun warm. Dat was momenteel een hogere god dan al het andere.

Ik wierp een blik over mijn schouder en zag haar gestalte, maar niet goed genoeg om ook amar iets aan haar op te merken. 'Houd me maar goed vast en het deken strak om je heen,' zei ik en ik keek even naar het paard naast ons dat rustig door de sneeuw heen stapte. 'Dan gaan we rechtdoor.' Ik spoorde mijn paard zachtjes aan en tot mijn geluk gingen beide paarden over in draf. Zo zouden we hun voorsprong, wie weet hoe lang, wel in kunnen halen. Als we dan maar de goede kant op zouden gaan, maar zelfs Amèlie leek niet precies te weten waar ze moest wezen om bij haar oom te komen.
We reden een hele lange tijd, maar er was nog geen spoor te bespeuren van het viertal dat was weggegaan, maar hoever konden ze nog zijn? De mist maakte alles zoveel moeilijker en ik wilde net een pauze inlassen toen een klein vlekje aan de linkerkant me opviel. Ik hield halt en draaide een beetje om om te kunnen kijken naar het koude meisje achterop het paard. 'Zie jij dat ook?' vroeg ik en ik wees in de mist. 'De mist is daar dikker of niet?'

Ik trok Walter zachtjes van achter op mijn schoot, maar hij stond meteen op en keek me smekend aan. 'Ussie, Walte even mee met John.' Ik keek naar John die nog niet zo ver was en knikte. 'Snel dan.' Dat jochie had de hele tijd al stil gezeten bij zijn zus op de rug en ik begreep het ook wel. Hij haalde John snel in en pakte zijn broek vast. Gelukkig, ze waren samen. De twee mannen verdwenen tussen de bomen en zo bleef ik alleen achter met Edward die ik tegen mijns chouder aan legde. Zachtjes begon het jochie te huilen en ik sprak lieve woorden toe. Hij had een vieze luier, maar hoe moest ik die nu verschonen in de sneeuw? Een beetje twijfelend begon ik tussen de spullen te zoeken en vond ik een luier en doekjes, maar meer niet. Ik beet zacht op mijn lip en legde het jochie op mijn benen neer. Terwijl ik zijn luier verschoonde en mezelf schoon wist te houden, dacht ik aan de vraag van Walter en John die er niet op had gereageerd. Ach, gek was dat niet. Hoelang kenden we elkaar nou eenmaal? Ik wist het antwoord ook niet.
Voordat ik er verder over na kon denken, kwamen Walter en John al terug. Walter zonk tot zeker zijn knietjes in de sneeuw, maar hij wist overeind te blijven en droeg zelfs twee takken op een manier alsof het leek dat het 10 kilo woog. Hij lachte toen hij terug kwam en legde de takken neer. 'Ussie,' zei hij en hij liep naar mijn oor. 'Ik moes passen en toe wed seeuw geel!' Hij lachte heel hard en keek op naar John met zo'n lief bekkie dat ik ook begon te lachen. Wat dacht John nu wel niet van mijn broertje? Hij had vast heel hard moeten lachen al toen het gebeurde.