Love in the time of Destruction

Het regende aan een stuk door alsof er een verborgen bedoeling achter stak, een strategisch handigheidje waarbij heel New-York werd geïnundeerd, of misschien om alles waar strijd had gewoed, schoon te spoelen. Bij een brug onder de kastanjebomen stak een bruinharig meisje over de smalle stroom over. Het was nog steeds dezelfde brug, de weg met de kastanjebomen, het waren dezelfde kronkelende, smalle straatjes. Toch leken ze veranderd, al leefde ze er al haar hele leven.
Angel Guarnere was haar naam, pas zeventien jaar. Ooit eens lid van een straatbende, kon fel vechten en wist nooit van ophouden. Ze zag er zo lief en schattig uit, maar velen waren doodsbenauwd voor haar, want Angel was meedogenloos en wreed. Vooral nu de oorlog uitgebroken was: de burgeroorlog die de stad in twee helften had gedeeld, oost en west, dwars door straten heen, vol met prikkeldraadversperringen en wachtlopende burgers met geweren en losse handjes. Hoewel ze nog steeds in de elegante jurken liep en haar haar meestal keurig opgestoken was, hield ze bij haar kousenband altijd een revolver verborgen. Klein kaliber, maar schoot prachtig. Je wist immers nooit wat je om de volgende hoek van de straat kon verwachten.
Ze liep langs het station en kwam bij de straat met de grote eikenhouten deuren. Bij de bewuste deur aangekomen klopte ze tweemaal. 'Amèlie, ik ben het,' riep ze gedempt, en spiedde de straat af. Niemand te zien. Maar je kon ook bar weinig zien in deze stromende regen.

Wat een stad. Een stad van niets. Vroeger ongetwijfeld schitterend geweest, maar nu was er weinig meer van over. Een paar ontbladerde bomen, huizen met een kapotte muren en honderden rare rollen en klossen, als prikkeldraadversperring. Verder niets, zover je kon zien en dat was niet bijster ver. Koud en donker lag dit alles onder de grijze hemel. Wie was die godvergeten stommeling die deze bloederige burgeroorlog was begonnen? Van de ene week op de andere waren er bloederige gevechten en slachtpartijen, of gebeurde er compleet niks, zoals nu.
'Laten we hier dan opkrassen, verdomme, dan kunnen we tenminste meevechten,' knetterde John Levinson hardop, een lang figuur met scherpe, blauwe ogen en een warrige bos bruin haar. Vroeger zou deze klank van zijn stem hem de stuipen op het lijf hebben gejaagd, maar tegenwoordig was het een middel om de tijd te doden terwijl hij naar het platgebrande, spookachtige landschap van de stad keek. 'Verdomd nog aan toe. Als ik mijn geweer van hier naar Brooklyn zou smijten zou niemand dat door hebben.' Weer een lichtkogel, verderop nu en een kort, hol geratel. Nog een machinegeweer... Hij haalde zijn neus op en vloekte. Ach, weer een gevecht. Wie weet, was daar iemand die eens leuk wilde zijn om hen de stuipen op het lijf te jagen. Hij draaide zich om en keek naar zijn vriend James. 'Laten we maar gaan... Iets doen tenminste. Misschien vinden we nog wat van die rotzakken uit het westen.' Hij niesde, zo lang achter elkaar zelfs dat het leek of hij nooit meer zou ophouden. Door het regenachtige, koude, stormachtige weer had hij kou gevat en voelde een daverende hoofdpijn.

Iets in me had gezegd dat ze zou komen en ik was binnen een halve minuut bij de deur, opende hem en trko haar naar binnen. Daar knuffelde ik haar blij en bekeek ik haar gezicht of ze wel ongeschonden was. 'Fijn je te zien,' zei ik haar en ik streek een gevallen pluk haar achter haar oor. Ik zette een stapje naar achter en voelde hoe mijn wangen rood kleurden. Mijn vader had me gevraagd de stad in te gaan en ik durfde niet alleen. Angel was fel, veel feller dan ik was en zij droeg een wapen bij zich, iets waar ik te braaf en te bang voor was. Ik zou in mijn eigen been schieten als ik hem zou bewaren waar Angel hem bewaarde. 'Kun je misschien mijn haren doen,' vroeg ik haar nu en ik liep het woonkamertje toe waar mijn kleine broertjes aan het spelen waren met houten poppetjes die mijn vader had gemaakt vlak voor de oorlog. 'Ik moet zo naar de stad dus...' Nee, haar vragen zou ik niet en ik veranderde snel wat ik wilde zeggen. 'Dus ik moet er goed uit zien, dan schieten ze me vast niet neer.' Een nep lachje ontschoot tussen mijn lippen en toen sloeg ik mijn ogen neer.

De koude vloer onder mijn zitvlak maakte mijn lichaamstemperatuur er niet beter op, maar ik had genoeg van het staan. Altijd die rondes maar lopen, maar wanneer hadden we nou voor het laatste echt iets gedaan? Johns woorden sloten precies aan op mijn gedachten en ik kwam overeind, rekte me uit en ademde de koude, vochtige lucht in. Één voordeel, de kou zou sommige bacteriën doden, toch gingen velen soldaten dood en onbekende ziektes. 'En als het de vijand is die met veel meer staat?' vroeg ik, maar mijn toon was zo ongeïnteresseerd als het maar kon en het verhulde ook niet dat ik best zin had in een gevecht. Mijn hand ging naar het wapen op mijn zak en ik haalde het tevoorschijn om het door mijn hand te laten rollen. 'Let's go,' grijnsde ik hem toe.

Angel glimlachte, woelde even door de haren van Amèlies broertjes. 'Ik ga wel met je mee,' zei ze simpel, de onuitgesproken vraag afmakend. 'Er lopen tegenwoordig zoveel assholes rond... In je eentje moet je tegenwoordig niet meer over straat gaan.' Ze pakte een borstel en begon het haar van haar vriendin met lange slagen te kammen. Zorgvuldig, met ervaren hand, stak ze het haar toen op en zette het vast volgens de allerlaatste modes van anno 1903. 'Voilà. Laten we dan maar gaan.'

Met dezelfde strijdlustige animo als zijn vriend haalde John zijn geweer van zijn rug af en morrelde even aan het slot. Het was een foeilelijk ding. De linkerhandgreep was hoekig en lag niet prettig in de hand. Het ding zag er uit of een fantasierijk, oorlogszuchtig negen jaar oud jongetje het uit afval in elkaar had gepruts. Na de Springfield met hun soepele, handige constructie leek het geweer belachelijk. Maar wat maakte het uit - hij hoefde er niet mee naar een schoonheidswedstrijd en er gingen bovendien vijftien rondjes in. 'Let's hunt some west-monkeys,' was zijn gemompelde antwoord, waarna hij overeind kwam en toen met een waakzame pas naast zijn vriend de verlaten straat met zijn kinderkopjes op begon te lopen. Het regende nog steeds.

Mijn mondhoeken krulden omhoog en kort keek ik op naar Angel die altijd precies wist wat ik wilde en nodig had. 'Je weet dat ik je niet in gevaar wil brengen, maar jij hebt een wapen bij je en ik zou dat nooit durven.' Mijn kleine broertje Edward (xd) kwam bij me en ik nam hem op schoot. Hij hield zijn fles voor me en ik deed alsof ik een slokje nam. 'Ik weet het Edward, het is niet zo heel lekker, melk met water, maar Amèlie gaat nieuwe melk halen.' Onze koeien gaven alleen nog maar zure melk door het luide lawaai van de wapens, dus het enige wat we nog aan die beesten hadden was vlees en dat aten we dan ook. Melk was alleen nog in de stad te halen en erg duur, maar Edward had het nodig en zeker mijn allerkleinste broertje Walter. Hij was nog geen jaar en mijn moeder gaf geen melk meer. Ze vond het zelf verschrikkelijk, maar ze kon er niets aan doen.
Angel was klaar en ik stond op, zette Edward neer en streek mijn rok glad. 'En flirten,' zei ik haar met een scheve, neppe glimlach. 'Dan krijgen we het goedkoper.' Ik pakte wat geld uit het huishoudpotje en stak het goed weg in mijn jurkje waarna ik in de gang mijn handschoentjes aan deed en het kleine hoedje op mijn hoofd zette. 'Shall we go?' vroeg ik Angel met een veelbetekenende blik.

'Monkeys,' lachte ik zachtjes en ik ging hem voor in de richting van het geluid. Die klote stenen hier werkten me op mijn zenuwen en dan had je ook nog arme mensen die hun huis waren verloren en die geld tussen de stenen zochten. Met een klik was mijn pistool klaar om te schieten, maar ik voelde ook kort op mijn rug of ik het geweer kon pakken wanneer ik het nodig was. Dit was het geval en ik keek niet langer dan een halve seconde om naar John om te kijken of hij volgde en met welk wapen. Hij had blijkbaar gekozen voor het geweer. Ineens stopte het geschut en ik bleef staan, mijn wapen omhoog en mijn ogen tot spleetjes samengeknepen. Iedere beweging van wie dan ook zou dodelijk kunnen zijn als ik er zo bij stond. Misschien was ik wel té geconcentreerd.

Toen ze een voet buiten de deur zette klonk er een harde knal, gevolgd door een luid, zwaar gerommel vlak boven heen, dat de grond onder hun voeten leek te doen schudden. Vivienne kromp ineen zonder het te beseffen. Wat was dat? Kanonnen? Onweer? Weer een luide, krakende slag. De straat leek ineens uiteen te rijten toen er een lichtflits overheen schoot, zich vertakkend in grillige banen. Onweer. Oh hemel, ook dat nog.
Angel pakte Amèlies hand om zichzelf en haar steun te geven en liep door de vernietigde stad richting de weinige winkels die even verderop nog overeind stonden. Ondertussen spiedden haar ogen koortsachtig rond, lettend op alles wat bewoog of leek te bewegen. Haar vrije hand rustte bij haar rok, klaar om die omhoog te schuiven en het kleine pistool bij haar kousenband te grijpen. Mocht er een vijand op hun weg zijn, dan was hij dood. Dat had Angel zichzelf grimmig voorgehouden. Ze had al eens eerder gedood en was niet bang het nogmaals te doen.

Hij probeerde een sigaret op te steken, maar de lucifers waren doorweekt voordat hij ze langs het doosje kon schrapen, zodat hij de onaangestoken sigaret in een mondhoek liet bungelen. De lucht begon in het oosten lichtgrijs te kleuren. De regen werd minder, evenals de donder. Wat was het eigenaardig stil... Nergens was nu meer iemand te zien, vriend nog vijand. De stilte was bijna verbijsterend afgezonderd van de regen en de donder. Zouden ze erin slagen onverwacht iemand aanvallen en wie zouden tegenover hen komen te staan? Een stel westerse ijzervreters die alle antwoorden kenden op vragen en gissingen van hun tegenstanders? In zijn agitatie liet John de sigaret van de ene mondhoek naar de andere wandelen. Totdat hij plotseling in de verte, aan de andere kant van de straat, twee meisjes zag lopen. Ze waren te ver weg om het teken te zien, dat iedereen verplicht moest dragen. Een donkere band om de schouder betekende oost, een lichte west. 'Hé, jullie daar!' riep hij tegen de stromende regen in.

Mijn hart stond stil toen ik hoorde roepen en heel kort keek ik Angel aan, maar genoeg om haar de angst te laten zien die diep in mijn gezicht lag. Met beide handen pakte ik haar hand vast en ik draaide naar de jongens toe zonder mijn arm te laten zien. De angst was niet alleen voor hun, niet voor mezelf, maar ook voor Angel. Ze zou dood geschoten kunnen worden, of gewond kunnen raken en ze had al zoveel verschrikkelijke dingen meegemaakt in haar leven. Aan de ene kant was ik blij met het pistool dat ze bij zich droeg, maar als ze het in haar handen had, was ik zelfs bang voor haar. Ze werd een heel ander mens en ze was net zo goed aan het groeien. 'Dag heren,' zei ik en ik knikte zachtjes. Ze waren van Oost, ook dat nog. 'Wij gaan boodschappen doen, als u het niet erg vind, gaan wij door,' zei ik. Ik trok Angel zachtjes mee en liep op een vaartje verder, hopend dat ook Angel haar arm zo wist te houden dat de band niet te zien zou zijn en de mannen ons met rust zouden laten.

Ondertussen had ik mijn wapen laten zakken, maar ik had het nog in de hand. Twee meisjes, bijna dames stonden daar dan. Het was alsof de één moederde over de ander terwijl die ander beschermend of angstvallig haar rok vast hield. 'Good luck,' zei ik en ik wilde wegkijken, maar net in die flits zag ik de band. 'Hands up!' schreeuwde ik en ik richtte mijn pistool vooral op het donkerharige meisje omdat ik haar het minst vertrouwde.

Angel gaf even een zacht, onmerkbaar maar bemoedigend kneepje in Amèlies hand. Toen liet ze de hand van haar vriendin los. Langzaam draaide ze zich om naar de jongens zodat ze hun gezichten kon zien. Wel, wel, een paar melkmuilen van de oost-kant blijkbaar. Het geweer van de ene en de pistool van de ander was op hen gericht. Ze zouden niet verwachten van een vrouw dat ze terug zou schieten. Misschien kon dat in hun voordeel werken. Ze móest wat doen, want ze was op de hoogte van de reputatie van veel jongens van de oost-kant en ze zou zichzelf vermoorden als ze Amèlie iets zouden aandoen. Angel was gehard en kon wel voor zichzelf zorgen, maar Amèlie was een schat, een zachtaardig meisje dat nooit iemand kwaad zou doen. Angel's hart zou breken als haar vriendin wat zou overkomen.
Dus had ze met een snelle beweging haar lange rok omhooggeschoven, zodat anderen misschien even een blik van haar benen zou zien en een kousenband, voordat ze het kleine pistool had gegrepen en had gericht op de jongen die de loop van zijn pistool op haar gericht hield. Deze handeling had misschien een halve, misschien één seconde geduurd. 'Kan je zomaar vrouwen uit het niets neerschieten, smerige klootzak?' siste ze langzaam.

John keek enigszins verbluft. Gekkenwerk, om een wapen te trekken als iemand anders een pistool op je gericht had. Dat was niet dapper meer: dat was gewoon gestoord. Langzaam liep hij richting het andere meisje, dat blijkbaar niet over een wapen beschikte. Zijn vingers sloten zich om haar arm en hij trok haar ruw naar zich toe, drukte de loop van zijn geweer tegen de slaap aan. 'Nog één kik en je cute vriendinnetje heeft een enkele reis Walhalla,' sprak hij toonloos. Een vreugdeloos lachje plooide zijn lippen toen hij zag dat het andere meisje langzaam het wapen liet zakken en toen op de grond gooide. Hij keek naar het meisje dat hij nog steeds vast hield, en haalde langzaam de loop weg. 'En nu de waarheid,' sprak hij, even toonloos als zonet. 'Geheime koeriers soms, smokkelaarsters, dieven?'

Mijn ademhaling stokte en ik voelde de angst door mijn hele lichaam gieren als een gif dat zich in je bloed vermengde. Voordat ik het wist liepen er grote tranen over mijn wangen heen en keek ik van Angel omhoog naar de jongen die het geweer tegen mijn slaap hield gedrukt. 'Ik... kom melk halen voor mijn broertjes,' zei ik hem en ik pakte met mijn beide handen zijn arm vast waarmee hij het wapen tegen me aan hield gedrukt, maar trko niet. 'Alsjeblieft, zonder melk zal hij sterven.' Walter was een schatje, hij had grote ogen, blonde, kleine haartjes en zjin eerste tandjes begonnen net te groeien. Ik hield van zijn bolle wangetjes en zou alles voor hem doen. 'Mijn broertje... Hij is nog geen één,' fluisterde ik en ik keek smekend omhoog naar de onbekende oost jongen.

Nu John ze beide had uitgeschakeld, kon ik het niet laten om te fluiten. 'Mooie benen heb je,' zei ik het felle meisje en ik kwam er ook aangestapt. 'Melk, natuurlijk!' Ik spuugde voor de voeten van het donkerharige meisje en keek grijnzend naar haar op. 'Aan jouw gezichtje te zien wil je veel meer dan melk halen voor een klein jochie.' Ik keek kort om naar het meisje in de handen van John. Ze had nu al grote tranen over haar wangen lopen, maar je zag veel dat meisjes zich heel onschuldig voordeden en je dan achter je rug om neer schoten. 'Er is bovendien geen melk te halen in het west-gedeelte,' zei ik en ik kreeg zo'n grote, gemene grjins op mijn gezicht. 'Je vertelt me niet dat je met een westband in het oosten melk kunt halen.'

Onverschillig keek John neer op het meisje bij wie de tranen zich losmaakten uit haar ooghoeken en tot halverwege haar wangen schoven. Hij zuchtte, wendde zijn ogen af. Hij haalde het geweer bij haar slaap vandaan en hing het op zijn rug. In plaats daarvan had hij snel het kleinere, meer handelbare pistool in zijn hand liggen. Die donkerharige vertrouwde hij nog steeds niet en bovendien kon het meisje dat hij nu nog steeds vasthield, ook wel een dolk onder haar jurk hebben om hem zonder schuldgevoel neer te kunnen steken. Je wist het nooit met die meiden uit het westen. Aan de andere kant had hij ook wel zin in een verzetje. En het meisje dat hij nog vast had was niet lelijk, integendeel. Hij keek op naar James. 'Wel, wat doen we hier mee?' sprak hij nog altijd toonloos.

'Raak haar met één vinger aan en ik vil jullie beiden van top tot teen,' siste Angel, toch wel angstig, hoewel ze dat niet wilde laten merken. Was Amèlie er niet geweest had ze niet geaarzeld om die smerige klootzak die nog steeds die gemene grijns op zijn gezicht had neer te schieten als een hond. Maar ze wilde haar vriendin niet in gevaar brengen. Haar ogen dwaalden even naar haar pistool dat nog steeds op de stenen lag. Het had evengoed op de maan kunnen liggen, zo onbereikbaar was het. Ze keek weer naar de drie andere personen en kon zich niet aan de indruk onttrekken dat het tafereel veel weg had van een scène uit een toneelstuk. En hoewel ze een van de spelers was, had ze geen flauw idee wat het hoogtepunt van het drama zou zijn. Nerveus klemde ze haar kaken op elkaar en wachtte op de volgende handeling van de jongens. Zij, noch Amèlie scheen nu iets te kunnen doen.

Ik hoorde dat de andere jongen iets wilde zeggen en ik probeerde de blik te zoeken van de man die me ieder moment kon doodschieten. 'Ga... ga dan mee. Dan kun je zien dat we melk halen! Alsjeblieft!' Ik keek kort naar Angel en zei met grote pijn in mijn stem en gezicht. 'Ga naar huis, alsjeblieft... Zeg ze dat ik eraan kom met de melk.' Het leek me de enige kans om haar te beschermen, maar toch zag ik het niet gebeuren, ze wilde mij net zo goed beschermen. 'Ga nu naar huis!' Ik keek op naar de jongens en slikte. 'We hebben niets verkeerds gedaan, ga met mij mee naar de winkel, zie hoe ik melk koop en laat mij dan ook gaan.'

Er school vast een groot plan achter de woorden van het meisje en ik pakte snel het donkerharige meisje bij haar pols en trok haar dicht bij me. 'Niemand gaat naar huis!' Ik kreeg hoofdpijn van de twee en probeerde me te concentreren en een goed plan te verzinnen. 'Ik wil helemal geen melk met jullie kopen!' Kort wisselde ik een blik met John die volgens mij heel andere plannen had met het meisje in zijn armen. Echter, ze kwam uit het westen en het zou fout moeten zijn om zo te denken. TOch kon ik hem geen ongelijk geven, ze waren beide beeldschoon. Meisjes die je in een normale tijd zou proberen het hof te maken.

Angel vloekte de hemel haast naar beneden toen de jongen haar pols pakte en haar naar zich toetrok. Ze ramde met haar vuisten overal waar ze maar kon, maar zijn harde greep was onontkoombaar. 'Als jullie van plan zijn het record westerse meisjes neerschieten, doe dat dan gelijk,' snauwde ze spottend tegen hem, haar ogen wreed schitterend. 'Maar gebruik ons niet eerst voor fun and fuck. Ik schiet een kogel door je hersens wanneer ik de kans krijg als je het waagt mijn vriendin iets aan te doen.'

'Houd je muil,' beet John de donkerharige kwaad toe, en bleef naar het meisje kijken wat hij nog steeds vast had. Hij voelde hoe ze rilde. Zijn ogen dwaalden naar James en de toornige furie en weer terug naar het meisje dat hij nog vast hield. Hij kauwde op de binnenkant van zijn wang. Wat werd er nu van hen verwacht? Strikt genomen zouden ze de meiden zonder meer moeten neerschieten. John zou zijn handen niet omdraaien voor een moord, maar in koelen bloede iemand doden zonder dat de deze meisjes je iets hadden aangedaan, is een andere zaak. Zo gingen althans zijn eigen gedachten. Natuurlijk waren er genoeg mannen die zomaar mensen uit het niets neer konden schieten, die het als een soort kwalijke gave hadden, maar niet veel hadden zulk drakenzaad in zich, en John ook niet. Hij haalde de schouders op en zuchtte. 'Goed, dan gaan wij even gezellig winkelen.' Hij wierp een sombere blik naar James. 'Ik weet niet wat jij gaat doen, gast, maar ik zie je straks wel weer.' Hij hield het meisje nog steeds bij de arm en nam haar mee een andere straat in. Daar schudde hij even zijn hoofd. 'Geen zorgen, ik zal je niks doen. Bleef echter kalm en doe alsof je uit het oosten komt.' Hij sloeg rustig een arm rond haar schouders, zodat zijn hand kwam te rusten op de witte band om haar schouder.

Ik probeerde om te kijken naar Angel en knipoogte naar haar. 'Het komt goed!' Riep ik haar toe. Geschrokken keek ik naar zijn arm en duwde ik hem weg, maar toen snapte ik wat hij deed. 'Sorry...' Zei ik en ik legde zelf zijn hand al terug op mijn arm. 'Dankjewel...' Fluisterde ik en ik keek naar de grond en begon te lopen. Ik probeerde rustig te blijven en punnikte aan mijn handschoentjes om ze zo glad mogelijk te krijgen. 'Hoe... Heet je?' Vroeg ik hem en ik keek hem nog steeds een beetje angstig aan.

Ik keek de twee na en trok toen het donkerharige meisje mee een steegje in. Als ze ons zo samen zouden zien midden op straat zouden we gewoon beiden neergeschoten worden, was het west of oost. 'je hebt grote woorden jij,' zei ik haar maar er klonk een hele lichte bewondering door in mijn woorden. 'Zeker voor een meisje weet je dat?' Ik liet haar los, maar ging breeduit in de richting staan waar ze weg kon. Ik bekeek haar en voelde een soort interesse in haar groeien. 'Je durfde zelfs je wapen te trekken terwijl ik mijn wapen al op je richtte.

'John Levinson,' was zijn korte antwoord. Hij moest zijn hoofd erbij houden... Ze waren nu op het territorium van het oosten. Een iemand hoefde maar te vermoeden dat het meisje met wie hij nu liep uit het westen kwam, en hij was dood, inclusief het meisje dat hij nu probeerde te beschermen. Zijn ogen zwierven rond. Niemand te zien. Maar achter elk raam kon een sluipschutter zitten... 'Slopend,' mompelde hij. Met een abrupt gebaar veegde hij de zweetdruppels van zijn voorhoofd en daarna, toen hij met haar snel een brede straat overstak, dacht hij: maar moorddadig. De tinteling trok weg, hij slaagde er zelfs in te slikken. Dit was zenuwslopender dan een gevecht: dan kon je jagen. Dit was gejaagde zijn. 'Daar is de winkel... Zorg ervoor dat je rustig kan praten,' zei hij toen zacht, en liep toen naar de kleine winkel, waar nog een paar mensen in de rij bij stonden. Allemaal zwarte banden... Onwillekeurig sloten zijn vingers zich wat meer om haar schouder en de witte band heen, ondertussen biddend dat het meisje niet in paniek zou raken.

'Als mijn vriendin er niet bij was geweest, was je nu al in het Walhalla,' antwoordde Angel met al het cynisme dat ze kon opbrengen. Ze had zich tegen de koude muur aangedrukt en keek naar zijn gestalte, zwart als een silhouet tegen de grijze achtergrond. 'En wat is je plan nu, soldier? Hier blijven staan tot we beiden bevroren zijn door de kou? Een potje naaien of ben je van plan me half lazerus te slaan? Of wachten we tot die mooie vriend van je terug komt? Ik zeg je, als hij haar ook maar met één verkeerde beweging aan heeft geraakt, weet ik hem te vinden, en jou ook...'

Ze begon me aardig op mijn zenuwen te werken en ik drulte haar met mijn lichaam tegen de muur en drukte mijn handen naast haar tegen de muur. 'Wat wil je dan kleintje?' Vroeg ik en ik keek naar beneden naar haar maar was niet verder met mijn hoofd weg dan 2 centimeter. 'Je moet weten dat je gedreig me alleen maar opwindt. Een meisje met pit.' Ik nam haar gezicht tussen mijn rechterduim emn wijsvinger en tilde haar hoofd naar me op. 'Mijn vriend doet haar trouwens vast niets. Hij is een aardige man, aardiger dan ik,' zei ik. Opeens hoorde ik voetstappen en omdat we al in het oosten waren, legde ik snel mijn hand op haar band en drukte ik mijn lippen op de hare. 'Om je te beschermen,' zei ik met mijn lippen op de hare.

Ik was doodzenuwachtig, maar wist het heel goed en ver in me weg te stoppen. 'Noem me je vrouw,' mompelde ik en stapte met hem de winkel in. Er waren nog maar een paar mensen voor ons en ik leunde tegen hem aan alsof we echt bij elkaar hoorden. Hoeveel moest ik halen? Ik peinigde mijn hersens en besloot toen zoveel melk te vragen als mogelijk was voor het geld. Het was immers gevaarlijk om melk te halen, dus kon het beter niet te vaak gebeuren. We waren aan de beurt en ik stapte naar voren toe met John. 'Goedemiddag,' zei ik glimlachend en ik pakte het geld. 'Melk graag.'

John hield haar liefdevol tegen zich aangedrukt alsof ze echt een pasgetrouwd stelletje waren. Hij groette de winkelier joviaal, die hij goed kende, en de man feliciteerde hem met een brede grijns met zijn 'knappe grietje', zoals hij het noemde. John beantwoordde grijnzend, hoewel zijn hart tegen zijn ribben hamerde. Gelukkig verloor het meisje dat hij nog steeds tegen zich aan had gedrukt haar kalmte ook niet, vroeg om melk en gaf geld. Gezien de inflatie kon ze er bar weinig voor krijgen, maar het was altijd nog meer dan niets. John bedankte de joviale winkelier en liep toen, nog steeds met zijn armen dicht rond de schouders van het meisjes gekruld, de winkel uit, zuchtte toen. 'Ik denk dat je de volgende keer beter water aan je broertjes kunt geven, want dit gaat niet elke keer werken,' zei hij met een zweem van een glimlach rond zijn lippen. 'Maar mag ik je naam misschien ook weten?'

'I hate you,' mompelde ze uit de grond van haar hart tegen zijn lippen aan. Ze hoorde de voetstappen deze kant opkomen, en ze kneep haar ogen dicht. Ze gooide haar hoofd in de nek zodat haar krullen op haar rug meedansten en kuste de jongen waar ze een vurige haat voor koesterde vol op de mond, legde een hand op zijn wang. Tussen haar wimpers door zag ze twee grijnzende mannen langslopen, even fluiten en verdwijnen. Toen de voetstappen volledig weggestorven waren en de mannen niet meer te zien waren, worstelde Angel zich uit de greep van de jongen los en veegde over haar lippen. 'Nu moet ik je nog zeker dankbaar zijn ook?'

Ik hield de melk tegen me aan gedrukt en voelde hoe de adrealine door me hEen bleef stromen en ik schudde mijn hoofd. 'We vermengen de melk wel met water, maar de melk is nodig voor hem... Anders kan hij niet leven.' Het laatste fluisterde ik en ik keek omhoog naar hem. 'Mijn naam is Amelie...' Ik keek omhoog naar hem en toen weer voor me. 'Dit ga je zeker niet vaker voor me doen...?' Ik keek smekend naar hem omhoog en zwtte mijn allermooiste glimlach op. 'Het zou wel gek zijn als je vrpuw ineens nooit meer te zien was.'

'Eigenlijk wel,' zei ik met een schuine grijns en ik keek eventjes naar haar arm en de band die ik toch maar voor de zekerheid bleef bedekken. 'Maar je warme lippen waren wel een goed bedankje dus het hoeft al niet meer.' Ik keek haar plagend in de ogen en kon me net aan bedwingen jet losse plukje achter haar oor te strelen.

Vrouwen... duivelse wezens waren het. John had genoeg misdaden op zijn naam staan om in vredestijd voor veertien jaren achter de tralies te verdwijnen. Weinig maakte hem uit. Maar tegen deze stralende glimlach van Amèlie en haar grote, smekende ogen kon hij niet op. Plotseling grijnsde hij breed, een jongensachtige grijns vol holle beloften en maakte een vermaakt geluid. 'Good, good, je hebt me klem,' antwoordde hij ontwapenend. De grijns verdween weer van zijn gezicht en hoewel hij nog steeds zijn arm rond haar schouders had geslagen, voelde hij de witte band om haar schouder zitten. Hij schudde het hoofd. 'Maar met zo'n band kan je niet altijd blijven rondlopen... Het is veel te gevaarlijk. Ik wil je best nog eens helpen, maar dit leek wel al te veel op zelfmoord.'

Angel beantwoordde zijn blik met een kwade schittering in haar ogen waarmee ze haar nervositeit afreageerde en die aan haar gezicht een uitdrukking van strijdlustige verontwaardiging verleende. 'Het spijt me dat je het als een bedankje zag. Genoot er maar van, want het was een eenmalige gebeurtenis.' Melkmuil, wat wist hij nou van deze oorlog of de mensen af. Ze wendde haar hoofd met een ruk af en hoopte dat Amèlie snel zou verschijnen, want ze maakte zich meer zorgen over haar vriendin met die andere jongen uit het oosten dan over zichzelf.

Mijn mondhoeken kropen verder omhoog en ik bleef staan. 'John, ik had je creatiever ingeschat,' zei ik en ik keek even naar de band. 'Jij regelt gewoon een donkere band en we ontmoeten elkaar over twee dagen in het verlaten gedeelte, bij het bos. Danblopen we via het oosten terug.' Ik kon mijn lach niet binnenhouden. Ons plan was gelukt en dit ging me ook lukken! Hoezo waren Oosterse jongens verkeerd? Hij had me geholpen en zou me weer helpen al moest ik bekennen dat ik daar wel voor had geflirt. 'Ineens geen vrouw meer hebben kan niet,' hielp ik hem herinneren.

'Beter, denk ik,' zei ik en ik rekte me uit. Het duurde best wel lang voor de twee terug waren en ik hoopte maar dat ze niet allebei waren neergeschoten. 'Helaas voor jou,' mompelde ik nog en toen besloot ik maar weer haar weg te blokkeren en te gaan wachten op de twee andere.

John stak zijn handen ontwapenend in de lucht. 'Oké, je hebt gewonnen, je hebt me. Ik haal wel ergens een zwarte band vandaan en dan zien we elkaar weer over twee dagen.' Hij grijnsde en drukte nog even zijn lippen tegen haar voorhoofd aan als een klein, intiem gebaar van bewondering en respect.
Een eindje verderop zag hij in een steegje James en het andere meisje staan. Hij stak zijn hand op. Die waren blijkbaar beide nog in orde.

Angel zag ze aankomen en worstelde zich langs de jongen heen. Ze rende naar haar vriendin toe en omhelsde haar. 'Amèlie, godzijdank, je bent in orde.' Ze liet haar vriendin weer los en keek naar de melk. 'Het is nog gelukt ook.' Ze knikte even met een dankbaar knikje naar de jongen die nog steeds een arm om haar schouder had. Wel, dit was wel het vreemdste voorval dat ze in alle maanden, jaren, wat was het, dat er oorlog heerste had meegemaakt. Een jongen uit het oosten die zomaar een meisje uit het westen hielp om melk te halen... Ze keek even steels naar Amèlie met zo'n typische meidenblik. Waarschijnlijk had Amèlie haar vrouwelijke charme in de strijd gegooid en wel, welke jongen kon daar nou niet tegenop?
Angel moest niets meer hebben van liefde. Dat was voor kinderen. Ze had mannen voor de fun en de fuck en soms liet ze ze leven, zoals in dit geval. Ze wierp even een blik over haar schouder naar de andere jongen uit het oosten. Daarna liep ze terug naar de plek waar haar pistool nog altijd lag, ontspande de haan en borg hem weer op bij haar kousenband.

Ik sloeg mijn armen ook eventjes om Angel heen en besloot haar maar over mijn idee te vertellen als we terug liepen. Kort keek ik John nog aan en ik glimlachte naar hem met al mijn charmes weer. Hij had me zelf gekust, maar het op mijn voorhoofd gehouden. Hij leek me een echte man. 'Dan... zie ik je over twee dagen, rond 12 uur,' zei ik hem en ik begon ongewild te blozen. Angel en de andere jongen hoorde het ook en ik zag de verontwaardiging van de jongen. Angels blik kon ik niet zien aangezien ze haar wapen aan het opruimen was in haar kousenband. Tja, wat je opruimen noemde.

Mijn mond viel open bij het horen van haar woorden en ik keek John met een strak gezicht aan voor enkele seconden en fronste toen mijn wenkbrauwen. 'Over twee dagen? Wat hebben jullie gedaan zeg?' Een woede laaide in me op terwijl ik geen idee had waarom. 'Wil je dood of zo dat je weer met haar afspreekt?' Ik liet een korte blik op het donkerharige meisje vallen en schudde toen woest mijn hoofd. 'Je bent gek geworden John, die meid heeft een slechte invloed op je!' Ik trok mijn wapen, richtte hem op het blonde meisje en liet hem toen weer zakken. 'Als jij mijn vriend verraad...' gromde ik haar toe. 'Dan vermoord ik je hele gezin, heb je dat gehoord?'

Angel had haar kleine revolver op de jongen gericht die Amèlie bedreigde. 'En als jij haar of haar gezin ook maar met één vinger aan durft te raken, pomp ik een kogel door je hoofd heen en met jou tien van jouw soort. O.K.?' siste ze kwaad, en ze wendde zich naar de andere jongen die met haar vriendin mee was gegaan. 'En als jij haar verraad, vil ik je van top tot teen.' Langzaam liet ze haar hand zakken en borg de kleine revolver opnieuw op. Wat Amèlie bezielde, wist Angel ook niet. Ze vertrouwde geen enkele man, en al helemaal niet twee halfbakken jonge mannen van het oosten. Wat haar vriendin zo plotseling had doen besluiten een jongen van het oosten te vertrouwen, wist ze ook niet.

John stak kalm een hand op. 'Doe in hemelsnaam niet zo opgefokt, jullie beiden. Er gaat heus niets gebeuren als verraad...' Zijn ogen dwaalden even naar Amèlie. 'Maar mocht dat zo zijn...' Hij maakte de zin niet af, zijn ogen schitterden echter gevaarlijk. Niet dat hij dacht dat ze hem zou verraden, maar je wist het nooit met diegene uit het westen... Misschien was het een nieuw, geheim wapen om een hoop goedgelovige jongens van het westen te vermoorden. Hij liet haar los en knikte toen vaag. 'Ik zie je over twee dagen.'

'En als jij mij verraad stuur ik haar op je af,' zei ik met een klein knikje naar Angel, maar ik ahd alweer een lach op mijn gezicht. 'Nu gaan we voordat we alsnog worden neergeschoten,' zei ik en ik liet hem los en pakte Angel bij haar hand. Ik keek kort naar de andere jongen en hield hem goed in de gaten maar ook hij had zijn wapen al opgeborgen. 'Goedendag,' zei ik nog en toen trok ik Angel snel mee en liep ik op een snel tempo in de richting van de boerderij. De melk hield ik nog steeds dicht tegen me aan. niemand zou die van me stelen.

Met een verdwaasde blik keek ik de meisjes na en toen keek ik naar John. 'Jij bent helemaal gek geworden,' gromde ik en ik draaide op mijn hakken en liep in tegengestelde richting van de twee meisjes richting het oosten. Het was gek, maar ik had nu zo'n behoefte aan vlees, iets wat ik allang niet meer had gehad en ik keek om naar JOhn. 'Zin om een kogel te verspillen aan een hert?' vroeg ik op dezelfde gepikeerde toon.

'Amèlie, wat bezielde je?' vroeg Angel zacht, haar vriendin onbegrijpend aankijkend. Haar ogen dwaalden naar de melk die ze stevig tegen zich aanhield en weer terug. 'Hij is een... een jongen uit het oosten. Ze zijn gewoon niet te vertrouwen.' Ze keek even achterom, maar van de twee jongens was geen spoor meer te bekennen. 'Misschien probeert hij eerst je vertrouwen te winnen en vermoordt hij je dan, Amèlie. Ik vertrouw het niet... Jongens zijn nooit zo behulpzaam en, wel, lief.'

Een flauwe grijns lag op zijn lippen. 'Ik weet ook niet wat me bezield. Ik geloof dat ik sentimenteel word.' Hij knikte en pakte het geweer van zijn schouder. 'Ik stem voor.' Oké, heel dood, maar ik weet even niks meer. Als je een nieuwe dag aan wilt breken of wat dan ook, be my guest. :3

De enigen die mijn plan kenden waren Angel, John en waarschijnlijk wist James het ook wel helemaal en was hij boos op me. Ik kleedde me netjes aan en pakte een ring uit het sieradendoosje van mijn moeder. Ik schoof hem om mijn vinger en voelde me eventjes raar. Iedereen dacht nu dat ik met hem was getrouwd... Ik liep langs de kamer van Edward en Walter en keek in het wiegje waar ik Walter zag liggen die alsnog magerder en magerder werd. Ik moest meer melk voor hem hebben en zou smeken om extra melk voor het geld. Misschien moest ik maar zeggen dat het ons kindje betrof, maar ik zou hem noiot meenemen, veel te gevaarlijk. 'Dag mam, pap,' zei ik en ik kuste de wangen van beide. Het was nog maar 11 uur, maar ik verwachtte eigenlijk dat Angel me zou komen tegenhoudene n wilde daarom op tijd weg. Vandaag had ik mijn haar ingevlochten en deed ik een grote hoed op. Ik liep o peen drafje weg en keek goed of ik Angel niet ergens zag.

John was een verrader en ik was boos op hem, gewoon omdat hij zijn leven op het spel zetten voor zo'n meid! Ik was zijn vriend, maar als hij van plan was te sterven, dan deed hij dat maar. Ik goot wat bier achter in mijn keel en slikte het pas door nadat ik het door heel mijn mond had laten gaan. Je moest van bier genieten wanneer het schaars was. Hij dacht niet eens aan mij. Wat moest ik als hij zou sterven? Ik zou in ieder geval haar familie doden, dat wel.

De stad was één groot jachtgebied en niet bepaald een plaats voor onvoorzichtige idealisten. Hier in het woud was het anders. Het was lente in het woud. Het nieuwe groen barstte uit de knoppen. De grote bomen flikkerden in het zonlicht en tekenden speelde vlekken op de vloer van het woud. De eeuwige cyclus van geboorte, dood en hergeboorte maakte van hele gebieden een ondoordringbaar oerwoud. Weinig mensen kwamen er, en daarom vond John het ook een verademing in het hevige gesnak naar lucht in de door oorlog geteisterde stad. Hier, tussen de bomen, was geen oorlog.
Hij stond vlak naast James een sigaret te roken. Hij wist dat zijn vriend kwaad op hem was, maar het kon hem eerlijk gezegd weinig schelen.

Angel liep zwijgend naast Amèlie mee. Ze had zich keurig gekleed, wederom in een nette jurk, netjes opgestoken haar en een hoed in dezelfde kleur als haar jurk, maar haar ogen stonden koud en wreed. Ze kon nog steeds Amèlie niet volgen in haar plan om met de jongen weer de stad in te trekken, maar Angel liet haar niet in de steek en ging met haar mee. Mocht die rotzak haar verraden, was hij zo goed als dood.