The Middle Ages

Het meisje had de hele situatie veranderd, de hele sfeer doen omslaan. De prins bleef enkele seconden bewegingsloos staan terwijl het blinde meisje haar weg tussen de menigte uit vocht om te verdwijnen. Daarna was hij anders. Hij gooide me een buideltje toe en enigszins verbaasd keek ik er even na.
'Myra,' zei ik zacht toen ze ineens naast me stond en ik sloeg snel een arm om haar middel heen. 'SOrry dat ik je zo liet schrikken...' Ik glimlachte zwakjes om nog iets te zeggen, maar toen werd ons gesprek onderbroken door prins Gabriël. Ik luisterde rustig naar zijn woorden terwijl mijn blik tussen de twee heen en weer schoot.
Uiteindelijk, herinnert door de reverence van Myra, gaf ik de prins ook een knikje wat iets betekende tussen een bedankje en nederigheid. De prins steeg op en ik liet mijn blik eens gaan over de ravage. Goed, ik kon vandaag niets verkopen, maar dat zakje dekte volgens mij meer dan genoeg nieuwe voorraad. 'Doe jij eerst maar wat die je vroeg,' zei ik Myra toen ik mijn ogen weer op haar liet vallen. 'En daarna wil ik alles weten over wat er gebeurt tussen die twee.' Een jongensachtige grijns verscheen om mijn mondhoeken. Om deze te verbergen, besloot ik maar snel aan het werk te gaan. De vraag was, wat kon ik nog redden en wat moest ik weggooien?

Met tranen over mijn wangen, wurmde ik me een weg tussen de mensen door. Mijn hele richtingsgevoel was weg en even wist ik niet zo goed waar ik heen moest gaan, maar toen hoorde ik de bekende, nu bezorgde stem van mijn vader. 'Evesa!' Ik draaide me om, maar voordat ik naar hem toe had kunnen rennen, stond ik al strak in zijn armen geklemd.
Met zachte hand streelde hij de haren uit mijn gezicht. 'Kom,' zei hij alleen maar en langzaam liepen we terug naar onze wagen. We namen plaats aan de achterkant van de wagen, op de grond waar ik meteen weer dicht tegen mijn vader aankroop. 'Liefje, ik dacht dat dit je goed zou doen. Het spijt me,' mompelde mijn vader en ik bemerkte een vreemde soort pijn in zijn stem. 'Als je wilt, dan gaan we hier meteen weg. Ik hoef niet te weten wat er is gebeurd, jou zo zien huilen is al genoeg.' Hij streek de tranen onder mijn ogen met zijn mouw weg.
Ik wist het niet zo goed hoe lang we er zaten voordat ik antwoord gaf. Het had uren kunnen duren, maar voor hetzelfde geld was het maar één minuutje geweest.
'Ik wil hier weg... Ik wil hem nooit meer zien.' Ik ben vast een makkelijke prooi voor hem, dacht ik erachteraan. Zo'n arm, zielig, blind meisje dat zijn echte intenties niet doorhad.
Mijn vader stond op om de spullen te gaan pakken. Hij vroeg me niet om te helpen, maar dit keer deed ik het ook niet uit mezelf. Met mijn hoofd naar beneden, mijn knieën hoog opgetrokken, bleef ik zitten, het gras uit de grond trekkend.

Een glimlach trok over haar gezicht en ze tikte even speels tegen zijn wang aan met haar hand. 'Nieuwsgierige! Maar die arme Evesa, je hebt gelijk, ik ga haar nu eerst vinden. Ik kom zo snel mogelijk weer terug.' Met een laatste blik verdween ze in de mensenmenigte, de richting in waar het meisje heengerend was.
Myra keek stuurs terwijl ze haar weg baande tussen de mensenmenigte door - hoe moest ze hier ooit Evesa vinden? Ze overdacht het complete voorval nog eens. 'Mannen verloren nu eenmaal altijd hun belangstelling voor hun eigen vrouw of vriendin' placht haar oude tante met het zure gezicht altijd te zeggen, maar dat was lang geleden... Maar dit was anders. Het was een tragisch geval. Was prins Gabriël Dennister soms uitgekeken geraakt op het blinde meisje met een simpele afkomst? Was hij daarom zo uit zijn humeur, zo prikkelbaar? Hij was immers verfijnde, rijke vrouwen gewend, de jonkvrouwen en andere adellijke dames met hun pongézijden hoepeljurken uit Walhalla en hun punthoeden met veren en kanten organza... Maar nee, blijkbaar was de prins een goede vent die zijn eerste liefde niet in de steek zou laten en het was een onmogelijk pech dat een geraffineerde vrouw als Abigail nu uiteraard met hem had moeten trouwen en daarnaast trok Evesa mannen tot zich als vliegen om zoete jam: jegens haar deed hij lief en voorkomend...
Dat ze uiteindelijk het meisje vond was meer geluk dan wijsheid. Ze wist niet waar Evesa en haar vader nu hun koopwaar hadden uitgestald, maar uiteindelijk zag ze haar zitten, haar jurk onder haar uitgewaaierd als een grote lelie van gedrapeerd zijde. Glinsterende tranen lagen op haar wangen. 'Ev! Lieve Evesa!' Ze knielde bij het meisje neer en nam haar in haar armen, haar zachtjes heen en weer wiegend. 'Trek het je niet aan wat Gabriël allemaal zei tegen Michael, Evesa, echt niet... Hij was gewoon wat overstuur door het een of ander. Je was gewoon te geschrokken zodat je alles wat overtrokken ziet... Toen je weg was betaalde hij dubbel voor de schade die hij had aangericht! Hij kon je alleen nu niet achterna omdat hij bang was dat iemand het zou zien en zo een enorme burgeroorlog zou ontketenen bij die heks van zijn vrouw... maar hij wilde je zien, vanavond om half acht op het plein bij de fontein en de eik.' Ze hield het meisje op een armafstand en veegde haar tranen weg. 'Het gaat allemaal wel goed komen. Hij houdt echt oprecht van je, echt!'

Wel, even een snel berichtje omdat ik - verrek nog an toe - alweer zo weg moet naar een andere les.
Goed, ondertussen was Gabriël met moed die aan wanhoop grensde een kleine kledingzaak ingegaan nadat hij zijn paard aan zijn schildknaap overgedragen had, inclusief zijn uitrusting: enkel zijn zegelring en zwaard hield hij bij zich. Hij dacht er maar niet aan om doodleuk midden op het plein te gaan zitten bij de fontein in de kleding van een prins, terwijl hij (hopelijk!) een gesprek zou kunnen hebben met Evesa: mensen roddelden zo snel en als het Abigail te ore zou komen...
Dus zo kwam het dat een grauw gestalte in een bruin tuniek en een mosgroene mantel die zijn halflange, donkere haar bedekte onder een wijde capuchon, tussen de rustiger wordende straatjes paradeerde. Zijn lange slagzwaard glinsterde in de avondzon aan zijn heup: een schittering was te zien in de ogen, even opgelicht door een ondergaande zonnestraal voordat schaduwen weer over zijn gezicht vielen, zodat hij eruit zag als een dronken jongeling op dievenpad. Enkel een missende vinger en het fiere gestalte zou men kunnen herinneren aan de prins, maar zelfs die gelijkenis was ver te zoeken. Het plein liep leeg: mensen braken hun kramen op, marktbezoekers keerden huiswaarts of zwalkten naar de taveernes of herbergen. Een rode avondgloed verlichtte de fontein. Een stenen jonkvrouwe zat op een paard, manshoog en realistisch, uitgehouwen tot in de details, overspoeld door het glanzende water van de fontein, uiteenspattend in duizenden kleine diamantjes voordat ze het stille wateroppervlak raakten. Een grote eikenboom verschafte schaduw. Gabriël ging op de rand van de fontein zitten, biddend en hopend, duimendraaiend of Evesa zou komen...

Ik was even verbaasd van de stem van Myra en glimlachte toen even zwak door mijn tranen heen. Ze was achter me aangekomen. Ik verborg me in haar armen om vervolgens naar haar woorden te luisteren. Ik wilde niet dat ze het over Gabriël had, ik was boos en verdrietig, maar ik kon haar ook niet afkappen. Ze probeerde alleen maar het goede te doen. Het was niet dat Gabriël haar had gestuurd om mij over te halen.
Of toch wel? Ze wreef mijn tranen weg en even bleef ik twijfelend luisteren naar wat ze zei. 'Heeft hij je overgehaald om dit tegen mij te zeggen? Heeft hij je betaald?' De tranen, die net gestopt waren, sprongen alweer in mijn ogen en ik trok me zacht los.
Mijn vader begon zich nu ook in het gesprek te mengen en hoewel hij eigenlijk wilde gaan en mij behoorlijk in bescherming wilde nemen, kwamen we er uiteindelijk met zijn drieën op uit dat ik toch maar moest gaan. Zei het om afscheid te nemen van hem. Mijn vader zou dichtbij blijven en ik had ook Myra gevraagd of ze alsjeblieft wilde wachten. Mijn vader was dan wel heel lief, maar nu ik Myra had, merkte ik pas hoeveel behoefte ik had aan een jonge vrouw, een vriendin in mijn leven.
Vreemde kriebels schoten door mijn buik terwijl we in een kleine stoet ons langzaam naar de fontein begaven. Het waren gevoelens van angst en woede vermengd met de liefde die ik toch nog voor hem voelde. 'Pas goed op en gebaar zodra er iets is,' zei mijn vader me op gebiedende wijs. Hierop knikte ik zachtjes.
Schoorvoetend begaf ik me naar het kletterende water toe. Zou hij er al zitten?

Het duurde niet lang of ik had al mijn spullen uitgezocht. De volgende dag zou ik wel nieuwe vruchten regelen, vandaag zou ik mijn kraampje maken. Met wat hout wat ik kocht voor één muntstuk, repareerde ik mijn kraampje.
Toen de zon onder begon te gaan en Myra nog steeds niet terug was, maakte ik me toch wel weer een beetje zorgen. Ze zou toch niet weer opgepakt zijn? SNel schudde ik echter mijn hoofd. Nee, Myra had nu een afspraak met de prins. Die zou het hopelijk voor haar opnemen als er iets was.
Uiteindelijk besloot ik maar te wachten op haar terwijl ik ergens een broodje kocht en dat voor mijn kraampje oppeuzelde.

Zo zat hij daar, bij de fontein en onder de eik, op het rustige plein, van God en alle mensen verlaten. Het water klaterde verder achter zijn rug, als het geluid van klokjes, teer als glas. De ondergaande zonnestralen brandde op zijn gesloten oogleden terwijl de avondbries zijn halflange haar onder de grote capuchon bewoog en over zijn kaaklijnen streelde: hij verbeelde het dat het zachte vingertoppen waren, kwetsbaar en teder...
Zachte voetstappen als van blote voeten: het bracht hem weer bij zijn positieven. Hij sloeg zijn ogen op en zoog zijn adem in: God zij gedankt, dacht hij, ze was er. Ze was gekomen. Blijkbaar had ze hem nog niet herkend, zodat hij nog tijd had om haar te bestuderen, hoe ze daar liep in haar jurk met ruisende rokken: haar lange haar werd door de avondwind bewogen, trillend en zwevend, als ze onder water was. Maar het mooiste vond hij haar gezichtje: onzeker, angstig, woedend, liefkozend: het leek op de beelden, geschilderd of beeldgehouwen door kunstenaars tot in perfectie. De roze lippen weken enigszins iets uit elkaar, de ijsblauwe ogen werden overschaduwd door lange wimpers die contrasterende schaduwen op de wangen legden.
Hij stond op en sloeg de capuchon achterover. 'Evesa.'
Een aarzelende stap in haar richting. Zijn zelfvertrouwen was opeens verdwenen: hij voelde zich naakt, van alle beschermende lagen ontdaan zodat zijn diepste emoties nu op de oppervlakte moeten liggen... Zou ze hem vergeven, het begrijpen, zijn plotselinge woede-uitbarsting omdat hij haar enige dagen niet had gezien, omdat hij getrouwd was met een arrogante heks en dat ze hem om die reden zo koeltjes had behandeld?
Nog een stap in haar richting met zijn gelaarsde voeten. En nog eentje. Tot hij voor haar stond en voorzichtig haar hand pakte, zijn vingers met de hare liet verstrengelen. Zachtjes begeleidde hij haar naar de fonteinrand en liet haar daar op plaatsnemen voordat hij naast haar ging zitten. Hij hield nog steeds haar hand vast. 'Het was allemaal niet wat je denkt, mijn lieve Evesa, echt niet.'

Myra stond nog even verderop met Evesa's vader en zag haar vriendin naar de fontein toelopen. Even welde een gevoel van woede in haar op. Waar was Gabriël gebleven? Had ze zich toch vergist en was hij zo'n klootzak dat hij graag met harten van vrouwen speelde en die aan een touwtje achter zich aansleurde? Liet hij haar hier wachten, alleen, was hij haar vergeten?
Ze zoog haar adem in van schrik toen een grauwe gestalte in een donkere mantel oprees van de fontein en naar Evesa toeliep met aarzelende passen: in eerste instantie dacht Myra dat de vreemdeling op Evesa's leven uit was, dus had ze een paar passen naar voren gedaan, haar mond al geopend voor een waarschuwende schreeuw. Die stokte echter in haar keel toen de vreemde zijn capuchon afdeed en ze de wind door de ravenzwarte haar zag gaan: het was de prins, in vermomming.
Ze huiverde. Ze kreeg het onplezierige gevoel, iets persoonlijks en intiems van haar vriendin gade te slaan en dat zat haar niet lekker. Ze draaide zich om en ving de blik op van Evesa's vader. 'Ga maar,' zei hij. 'Ga maar terug naar die jongeman van je. Ik blijf hier wel in de buurt.'
Met een laatste blik draaide Myra zich om en liep toen langzaam terug naar Michael's kraampje terugliep. Ze vond hem daar op een broodje kauwend, zittend voor zijn al opgebroken kraampje. Met een glimlach begroette ze hem. Ze hoopte dat het weer koek en ei zou worden tussen Evesa en de prins, hoewel ze voorvoelde dat dit hele dan verhaal nog een staartje zou krijgen...

Ik wilde me losrukken, laten zien dat er niet met mijn gesold kon worden, maar toen zijn pinkloze hand de mijne pakte, smolt ik toch weer weg. Waarom deed hij dit toch met me? RUstig nam ik plaats op de rand van de fontein en om maar iets te doen, ging ik met mijn vrije hand door het koele water heen dat zich achter mij bevond.
'Wat was het dan wel?  vroeg ik hem zo boos mogelijk, maar ik kon niet voorkomen dat er een toegefelijke klank te vinden was in mijn stem. 'Je behandelt je volk slecht en... en...' Ik liet snel mijn hoofd zakken. Ik had wel weer genoeg gehuild voor vandaag. Of eigenlijk voor een week, een maand. Misschien zelfs wel genoeg gejankt voor een heel jaar. Met deze gedachte beet ik mijn lippen op elkaar en probeerde ik sterk te blijven. Ik mocht me niet gek laten maken door de man ook niet als die mijn leven zo in de greep had gehouden al anderhalf jaar.
'Leg het me maar uit dan, want ik snap er niets meer van.' Eindelijk wist ik een rukje te geven waardoor mijn hand vrij kwam. 'Ik voel me gebruikt. Ik voel... ik voel alsof je een ander persoon bent tegen mij dan tegen wie dan ook en dat is niet positief. Ik wil geen nepvriendelijkheid! Vind je me soms zielig omdat ik niet kan zien?' Het was er zomaar uit en ik had er geen spijt van. Als hij nog een kans wilde, dan mocht hij zich wel eens verklaren.

Vrolijk en enigszins opgelucht keek ki op toen vanaf de andere kant van het plein Myra aan kwam lopen, haar haren rustig achter haar aan golvend. Ja, dat bad vanochtend had haar goed gedaan. Ze was van een knap straatschoffie, naar een ware engel gegaan.
Rustig stond ik op en ik groette haar al even vrolijk terug. 'Alle spullen staan al thuis, we kunnen zo vertrekken.' Ik dacht even na. 'Of wacht, we kopen een stuk vlees en vieren uhm. Valt er iets te vieren?' Ik haalde lachend een hand door mijn haren. 'Hoe is het gegaan met dat meisje. Uh, Evesa zei je?'

Liefde. Hij had het woord altijd met minachting gezien, een vervelend woord waar talentloze dichters over konden kwelen en domme vrouwen over konden zwijmelen. Hij had zich altijd voorgehouden dat liefde een simpele kwestie was van seks en geld. Maar hier zat hij dan op de fonteinrand, omgeven en weggezonken in een moeras van schuldgevoelens en wanhoop terwijl hij woorden zocht om Evesa te beantwoorden, maar haar aanwezigheid was voor hem als een vlam en hij voelde zich als smeltende was. Liefde. Wat een vloek.
Voor eens was hij haast blij dat het meisje hem niet kon zien, want haar scherpe woorden kerfden zijn gezicht als de klauwen van zijn havik. Wat moest hij zeggen? Zou hij het niet alleen maar erger maken? Je wist het nooit met overstuurse vrouwen...
'Evesa,' zei hij, slikte, en toen ging het beter. 'Anderhalf jaar was ik gek. Ik werd verplicht te trouwen met een vrouw met een hart van steen, en mijn hart ging niet naar haar uit, want dat lag al bij een ander meisje. Maar zij vertrok, en ik wist dat ik haar nooit meer terug zou zien. Die gedachte maakte me gek van radeloosheid. Daarnaast moet ik schijn op zien te houden dat ik van Abigail houd, want anders ontketent zij een nieuwe burgeroorlog die het leven van duizenden en duizenden mensen zal kosten...'
Hij hief zijn hoofd op, keek naar haar gezichtje, haast een silhouet voor de ondergaande rode bol van de zon. 'Ik heb me schandalig gedragen. Ik weet het. Ik heb gevloekt, gescholden, uitgeknepen en genegeerd. Ik heb me niet in het volk geïnteresseerd, me opgesloten en schandalig gedragen. Maar toen kwam jij weer, koeltjes en gereserveerd, en dat neem ik je niet kwalijk. Maar mijn begraven hart ontvlamde in een grotere woede en in stom toeval trapte mijn paard een kraampje omver van die vriend van jouw bruinharige vriendin, hoe heet ze... Enfin, ik was zo hypernerveus dat ik nogal woedend werd, maar toen verscheen jij als engel der wrake ten tonele en wel... Je kalmeerde me, Evesa, hoe kwaad jij ook was. Ik had de schulden vergoed voor de schade die ik had aangericht. Je hebt me de ogen geopend, al was je razend van woede en dat neem ik je niet kwalijk. Ik wil het nu anders doen, allemaal.'
Hij haalde beverig adem. God nog an toe, wat had hij lang gepraat. Aarzelend hief hij zijn hand op en streek een lok haar uit haar gezicht weg, liet zijn vingers even op haar wang liggen. Wat zou ze zeggen, wat zou ze doen? Nu was zijn stem weinig meer dan een gefluister. 'Ik snap het als je zegt dat je me nooit meer wilt zien, maar ik wil... ik wil gewoon dat je weet dat ik van je houd en dat ook altijd gedaan heb, en niemand anders. Het spijt me dat dit alles zo moet lopen.'

Ze lachte om zijn haast jongensachtig verlangen en het voorstel vlees te kopen om iets te gaan vieren en in zijn enthousiasme haast over zijn woorden struikelde. 'Geen idee wat er te vieren valt, maar het klinkt als een goed idee,' antwoordde ze geamuseerd. Steels keek ze naar hem hoe hij een hand door zijn haren haalde (een zeer aantrekkelijk gebaar, vond Myra) en bedacht dat datzelfde haar tegen haar wang had gekriebeld, enkele dagen tevoren - het leek een paar maanden geleden - toen hij haar als het ware had gered door zijn lippen tegen de hare te...
Met een frons in de wenkbrauwen riep ze zich weer tot de orde, maar kon het niet nalaten om haar eigen gedachten te glimlachen. Werkelijk, ze leek wel een pruilende, verliefde hofdame die verliefd was op een knappe prins uit een ver land...
Zijn stem deed haar weer terugkeren naar de werkelijkheid, en de glimlach werd wat flauwtjes. 'Wel, ik hoop goed. Het arme meisje... haar hart verloren aan de kroonprins, anderhalf jaar geleden al en de liefde was wederzijds.' Ze tuurde in de verte, in de richting waar het grote plein lag, voorbij de overhangende huizen, tot bij het fontein en de eik... Ze haalde diep adem. 'Geen idee hoe het af gaat lopen. Ik wens ze echt al het geluk van de wereld toe, maar ik vrees dat dit verhaal nog een behoorlijk staartje gaat krijgen...'

Ik luisterde naar zijn verhaal, naar zijn woorden, maar vooral naar de toon waarop hij de woorden sprak. In de loop van de jaren was ik een meester geworden in het herkennen van elke emotie in de stem. Mannen om mij heen gedroegen zich nerveus, overdreven nonchalant of probeerden zich stoer voor te doen terwijl een soort angst hun stem overnam, maar Gabriël had een hele andere klank in zijn stem. Het leek een soort mengeling tussen angst en wantrouwen, maar met een lichte hoop.
Wat ook een belangrijk gegeven voor me was, was dat hij toch om zijn volk gaf. Hij was wel een goed persoon, niet alleen tegen mij. 'Ik... Ik vergeef je,' zei ik, maar ik bleef hetzelfde zitten. 'Maar ik weet niet meer wat ik nu moet doen. Ik kan je niet liefhebben, want hoewel je het terug wil geven, je hebt een vrouw.' Ik haalde mijn hand uit het water en legde beide handen neer op mijn schoot. 'Snap je wat ik zeg? Ik houd van je, maar ik kan mezelf niet nog meer pijn doen door onze relatie weer op te bouwen, terwijl jij een vrouw hebt en met haar...' Ik viel stil en sloot even mijn ogen.
Het liefst zou ik nu in zijn armen kruipen, mijn oor tegen zijn hart aanleggen en zijn geur insnuiven, maar het kon niet. Het zou me alleen maar meer pijn doen want straks zou hij teruggaan naar Abigail. Wie weet wat ze zouden doen 's avonds zo samen in bed.

Ik knikte een keertje op de woorden van Myra terwijl ik, geheel zonder na te denken, haar hand in de mijne nam en begon te lopen naar de slager die zijn eigen winkeltje had (dat was iets wat ik overigens zelf ook graag zou willen. Een eigen winkeltje voor mijn groenten en fruit. Ach, een droom voor later).
'Verliefd op een prins... Het lijkt een verhaal van een bard.' Ik keek naar haar naar opzij. 'Alleen dan zonder alle leuke dingen.' Ik dacht even over de hele situatie na. 'Ik denk dat je gelijk hebt qua dat staartje. Ook al komt het weer goed tussen de twee, dan zit de prins nog steeds aan prinses Abigail vast.'
Rustig opende ik de deur van de slagerij en ik bestelde een hele kip die ik betaalde met het geld dat ik had gekregen. Ik kreeg de kip mee en met het dier onder de arm naar mijn huisje toe.
'Ik denk dat het goed is dat uh, Evesa? Een vriendin heeft zoals jij.' IK tikte haar zacht en speels tegen haar kin aan. 'Ik zou ook wel een vriendin zoals jij willen.' Even keek ik haar met een grjins aan, tot ik besefte wat ik precies had gezegd. Een vriendin als haar. Nee, ik zou alleen haar als vriendin willen. Niet iemand die op haar leek.
Om maar niet rood te worden, keek ik snel voor me uit en ik was dan ook blij toen we thuis aankwamen.

at een stille avond en wat een rare wereld was het toch. Even verderop zaten Gabriël en Evesa naast elkaar (wie weet was het meisje in een woedebarsting uitgevlogen en Gabriël laten verdrinken in de fontein). Hier liep zij nu, hand in hand met een jongeman die een kip onder de arm droeg, op weg naar hun eigen vierkante meters. Ze liepen langs taveerns waar gelach klonk en de mensen meer dronken dan goed voor ze was en even verderop wachtte Abigail met aanstellerige smart op het terugkeren van haar echtgenoot… Myra zuchtte. Ze voelde zich gelukkig, jazeker, nu ze hand in hand met Michael liep naar zijn kleine huisje, levend en rustig, zonder een bepaald doel voor ogen. Maar op de achtergrond leefde nog de relatie van Evesa en Gabriël en Myra bemerkte dat ze er bang voor was. Stel je voor dat het werkelijk groots werd? Stel je voor dat Abigail zo in toorn gebarsten was dat er een nieuwe oorlog kwam tussen de twee koninkrijken…
Een tikje tegen haar kin aan trok haar terug naar de realiteit en ze keek verbaasd op bij zijn woorden. ‘Ik zou ook wel een vriendin zoals jij willen.'
Wat bedoel je ermee? Wilde ze vragen, maar hij keek plotseling zo strak voor zich uit dat ze vreesde iets verkeerds te hebben gedaan, dat hij net iets belangrijks had verteld toen ze de situatie van Evesa en de prins overpeinsde en zo de climax van het verhaal te hebben gemist… Maar nee, ze dacht zijn woorden toch wel te hebben begrepen…
Uiteindelijk waren ze bij zijn sobere huisje zonder nog een woord te hebben gerept.

Hij vervloekte zijn complete koninklijke bloede en Abigail in het algemeen tot diep in de hel. Was hij maar een simpele boerenkinkel, een soldaat van de cavalerie of infanterie of desnoods zo’n marktverkoper als die ene groenogige jongeman… dan had hij tenminste een toekomst kunnen hebben met Evesa. Dan had hij haar kunnen trouwen. Dan had zij naast hem op het altaar geknield gezeten in plaats van Abigail: dan had zij een prachtige witte jurk aangehad van opgestikt zijde, dooraderd met geborduurd gouddraad en witte bloemen in heur haar kunnen dragen, dan hadden zij een huwelijksnacht kunnen doorbrengen en niet met…
Hij ademde diep. Het klonk als een zucht. De redelijkheid won. ‘Je zult gelijk hebben, kindlief.’ Plotseling bemerkte dat zijn vingers nog steeds op haar wang rusten en op datzelfde moment werd hij zich opeens ook weer bewust van zijn uiterlijk. Op dit moment was hij geen prins, maar slechts een burger, een struikrover, een soldaat in vermomming... Hij grinnikte, ondanks alles. ‘Op dit moment ben ik trouwens geen prins, Evesa, maar een… wel. Ik ben op het moment vermomd in een grauwe tuniek en een lange mantel: niemand die ons zal herkennen.’ Hij stond op, trok haar met zich mee en hield zijn armen om haar heen geslagen, dicht tegen zich aan. ‘Niemand zal ons herkennen of op ons letten.’ Een laatste glimlachje, voordat hij uiteindelijk zijn lippen op de hare drukte met een gevoel van onuitputtelijke liefde en tederheid. O allicht, ze had gelijk gehad, hij had een vrouw en een echte relatie zouden ze nooit hebben kunnen aangaan – geen officiële, althans. Maar op dit moment verzonk dit alles in het niet toen hij haar zachte lippen proefde. Hij wilde dit moment benutten, hier, hoe ze nu stonden bij de klaterende fontein, onder het veilige bladerdak van de grote eikenboom…

Ik wilde  hem wegduwen, hem vragen of hij nou echt niet begreep wat ik bedoelde, maar toen had hij zijn lippen al op de mijne. Goed, ik zou hier heel erg veel spijt van krijgen. Ik zou mezelf haten dat ik de liefde toestond, maar ik kon er al niets meer aan doen.
TEder legde ik mijn handen op zijn wangen neer en ik voelde de ruwe stof van zijn kleed even langs mijn vingers gaan. het klopte, hij droeg iets heel anders.
Ik kuste hem liefdevol terug, met mijn ogen gesloten. De emoties vlogen door mijn lichaam heen. Angst, verdriet maar bovenal de liefde. De liefde voor hem die ik al zolang koesterde en die op zulke momenten, de momenten dat hij zo dicht bij me was, mijn hele lichaam vervulden en me lieten zweven.
'Gabriël...' vroeg ik nu zachtjes. 'Ga je nou straks weer weg en... En wat ga je dan doen? Zal je dan Abigail weer kussen?' Een brandende hoop klonk door in mijn stem. Hij mocht haar niet kussen, hij mocht heel helemaal niet meer liefhebben. Ik wilde daar het alleenrecht, het monopolie op.

Ik opende de deur voor haar en liep met haar met enige moeite langs mijn kar die in de gang stond geparkeerd. met de stok sloot ik de deur weer, om vervolgens de kamer in te lopen. 'Maak jij het vuur voor me aan?' vroeg ik haar terwijl ik zelf de stok pakte en deze door de kip stak. Een slager was echt handig. Normaal deed ik dit nooit, maar met het geld van de prins had ik een kip kunnen kopen, geheel ontplozen en zonder organen.
Zodra het vuur uit was, hing ik de kip erboven en rustig nam ik plaats naast Myra op de grond. 'Uhm, ik bedoelde het net niet verkeerd hè?' vroeg ik maar.

Hij glimlachte, ondanks zijn weerwil. ‘Nee, mijn liefste,’ zei hij terwijl hij een kus op haar voorhoofd plantte. ‘Abigail en ik bejegen elkaar nooit met de gebaren, woorden en daden zoals verliefde mensen plachten te doen. We houden niet van elkaar, en zijn slechts getrouwd omdat het noodlot het zo uitkoos, en mochten we iets in de trend van verliefdheid doen, komt dat omdat we de schijn om moeten houden. Tenminste, dat is mijn visie van het verhaal, hoe mijn lieve echtgenote daarover denkt, weet ik niet en hoef ik ook niet te weten. Maar om de waarheid te zeggen,’ – en nu glimlachte hij iets breder – ‘wens ik haar al het geluk van de wereld toe, maar mezelf heel ver weg, het liefst met jou. Wat denk je, zal ik die bruinharige vriendin van jou vragen om haar te vermoorden en haar dan twee zilverstukken te geven?’
Hij wreef met zijn hand door zijn ogen. ‘Neem me niet kwalijk, ik lijk wel kinds te worden. Mijn vader beklaagde me ook al dat ik uit mijn doen was. Geen wonder ook, hij zit momenteel op kruistocht ergens over de zee tegen de heidenen… Vreemd te zeggen, maar ik hoop dat hij nog leeft, want als zijn leven geëindigd is op de punt van een Saraceense lans word ik dus koning, samen met Abigail…’
Hij haalde diep adem. Het klonk als een zucht. Zijn ogen volgden haar smalle gezichtje, de fijne vlakken van haar wangen en kin, de kleine neus, de lange wimpers en de ijsblauwe ogen… ‘Weet je zeker dat jij niet uit een koninklijke familie komt, Evesa?’ Zijn glimlach werd een soort grimas, een halve grijns. ‘Je oogt namelijk wel zo. Dat zou het een stuk makkelijker maken… of als ik inderdaad een boerenpummel was.’
Wat praatte hij weer lang: en dat terwijl ze eigenlijk zo weinig tijd samen hadden. Zijn vingers streken over haar wang en terwijl hij net zolang gepraat had, wist hij nu niks meer te zeggen. Woorden schenen opeens overbodig en ver weg, terwijl ze zo stonden, beschenen door avondlicht dat leek op een waterval van goddelijke substantie. God, kan de tijd nu maar stilstaan…

Het viel haar op dat hij een stopwoordje had, zo’n schrapend geluidje als hij niet goed wist wat te zeggen, zoals nu, een aarzelende ‘uhm’, diep vanuit de keel, en deze keer gevolgd door een zin en een hoger wordende ‘eh’, alsof hij een nog niet voltooide gedachte uitsprak, of doodgewoon niet goed wist wat te moeten zeggen, zoals Myra nu had. Wel slaagde ze erin te glimlachen. Ze zocht even naar woorden, zwijgend in het vuur staren waarboven de kip gaarde, en zei toen: ‘Misschien was ik te naïef en weet ik niet helemaal wat je bedoelde, en daarnaast dwaalden mijn gedachten af naar de meest recente gebeurtenissen. Maar als ik je goed begrepen heb…’ Haar stem ebde weg, en veranderde plotseling van onderwerp, omdat ze niet goed wist wat te zeggen: had ze hem immers wel goed begrepen? ‘Hoe komt het eigenlijk dat je nog niet getrouwd bent in het afgelopen jaar? Je hebt de leeftijd, de status en het uiterlijk er wel voor. Ik ken weinig mannen die zo lang nog alleen blijven als ze de kans gekregen hebben om te huwen.’

Zijn woorden over Abigail stelde me heel erg gerust. Ik geloofde niet dat hij daarover zou liegen en ik geloofde juist wel dat hij van mij hield. Ik had er even aan getwijfeld, ik had hem verweten dat hij me gebruikte, maar dat kon toch niet? Waarom zou hij het risico lopen een oorlog uit te lokken alleen om mij te zien als hij me alleen maar wilde gebruiken?
Zachtjes gleden mijn handen over zijn borst omhoog en ik pakte hem zacht vast op de hoogte van zijn hart.
Even dacht ik over wat hij zei. Mijn bruinharige vriendin? Myra had dus ander haar dan ik, want ik zou blond haar hebben. 'Myra bedoel je?' vroeg ik even tussendoor.
Van zijn vraag schrok ik lichtelijk, maar hijzelf volgens mij ook. Hij wilde haar geen pijn doen, maar hij wilde mij als zijn vrouw. Zijn woorden, zijn vragen of ik niet misschien van koninklijke afkomst waren, maakten mijn wangen rood en snel liet ik mijn hoofd een beetje zakken.
'Het maakt mij niet uit wie of wat je bent,' zei ik zacht. 'Ik houd gewoon van je,' en met die woorden legde ik mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Ik wilde dat onze momenten samen weer net zo waren als ze waren geweest voor Abigail. Ik wilde met hem door het bos rijden, door de stad gaan. Ik wilde de vrijheid voelen die hij me had gegeven, maar nu voelde ik me beklemd. Veel beklemder dan ooit tevoren.
Mijn vader zei het niet, maar hij vond eigenlijk dat ik moest trouwen. Dat ik niet al die huwelijksaanzoeken moest afslaan. Ik wilde niet trouwen. Tenminste niet met iemand die geen Gabriël was. En dan Gabriël. Hij had een vrouw en eigenlijk mocht ik dit dus helemaal niet doen. Ik mocht me niet in een huwelijk mengen, het was tegen Gods wil, maar ik kon niet anders. Ik hield van Gabriël. Hij was geen gewone prins, hij was mijn prins.
Een traan rolde zachtjes uit mijn ooghoek en ik klemde mijn handen wat strakker om zijn kleding heen. 'Kunnen we niet... De nacht samenblijven? Leuke dingen doen, praten, wat dan ook. Als ik maar bij je kan zijn.'

Enigszins verbaasd keek ik naar haar op toen ze ineens van onderwerp leek te veranderen. Het liefst wilde ik terug naar waar we het over hadden. Wat had ze begrepen en wat vond ze daarvan, maar ze was al over iets anders begonnen. Rustig en ietwat nonchalant haalde ik mijn schouders een keertje op. 'Ach, het is er niet van gekomen denk ik.' Een onhandige haal van mijn vingers door mijn warrige haren. 'Misschien was ik er nog niet klaar voor. Misschien waren mijn ouders nog te dichtbij mijn gevoelens om aan vrouwen te kunnen denken.' Ik liet mijn hoofd een beetje zakken en keek naar een takje hout dat uit het vuur was gerold. Rustig stopte ik het er weer in. 'Of misschien was er een ander meisje aan wie mijn hart behoorde, maar die niet langer in mijn gezelschap was.'
Heel langzaam keek ik op om te kijken hoe die opmerking haar viel. Het was waar, geen moment was zij uit mijn gedachten geweest het afgelopen anderhalf jaar. Ik had het nog nooit gekoppeld aan liefde, maar nu ik haar zo zag... Ze was goddelijk en ze liet mijn mannelijke hormonen flink bewegen door mijn lichaam. Toen ik haar gister had gekust, goed het was geen echte kus geweest uit liefde, maar het had goed gevoeld. Heel erg goed.
En opeens waren we weer terug bij het onderwerp die zij ineens zo had afgekapt. Met een lichte hoop en een kleine angst om afgewezen te worden, keek ik haar nu in de ogen.

Na zijn woorden was ze een moment stil en bloosde, wat haar verrukkelijk stond, maar ze liet haar hoofd iets hangen wat hem verontrustte. Haar ogen hadden een tedere uitdrukking gehad, nauw verwant aan liefde, maar ook aan verdriet.
'Het maakt mij niet uit wie of wat je bent,' waren haar woorden. 'Ik houd gewoon van je.’
Hij glimlachte, een treurig lachje. ‘Ik houd ook van jou, Evesa. Echt, wat er ook gaat gebeuren.’ Zijn hand streek door haar haren heen en langs haar hoofd, die ze tegen zijn schouder had gelegd. ‘Je hebt gelijk. Weet je wat? Ik zoek Rover op en dan gaan we naar dat verlaten boswachtershuisje, waar we anderhalf jaar geleden ook hadden gezeten. Ik kan nu niet terug naar het kasteel en bovendien zal het weer in het bos nu heel wat aangenamer wezen.’ Hij hief haar gezichtje op en kuste haar tranen weg.
(… O.K., ik neem aan dat z’n knol maar even om een hoekje heeft staan te wachten, anders moeten we die eerst ook nog halen). Gabriël nam de leidsels over van zijn jonge schildknaap. ‘Morgenochtend ben ik weer thuis, Nils. Mocht mijn vrouw om mij vragen, vertel haar dat ik richting mijn nieuwe landgoed Annoxis ben om dat te inspecteren.’
De dertienjarige jongen glimlachte en Gabriël wist dat zijn page hem niet zou verraden. Abigail was immers altijd gemeen tegen de kleine schildknaap die haar niet uit kon staan en hij zou elke kans benutten om haar een hak te zetten, mocht het niet zijn eventuele leven kosten.
De prins zette het meisje voorin het zadel en steeg toen achter haar op. Anderhalf jaar geleden dat ze dezelfde handelingen hadden verricht en het voelde zowel als drie eeuwen geleden en alsof het gisteren geweest was. Hij spoorde zijn paard aan met zijn hakken en een kreet, en zo reed het drietal over de kinderkopjes de ondergaande zon tegemoet.

Ze keek hem even scherp aan. Hij was te nonchalant en iets te correct in zijn gebaren, maar onder dat luchtige vernisje voelde ze een zee aan gevoelens, verborgen omdat het nu eenmaal geen pas gaf. Dichterlijke romance behoorde aan het hof (althans, zo gingen de verhalen), hoorden bij barden en bij sentimentele ridders… Maar toch was deze zeer verkapte liefdesverklaring hoger bij haar in achting dan elk liefdesaanzoek waar ze ooit van gehoord had. Maar hoe kon hij? Hoe had hij ooit positieve gevoelens voor haar kunnen hebben? Ze was een straatschoffie, bezat geen rooie penny, had van hem gestolen, hem uitgescholden, zijn ouders verraden, in de gevangenis beland en was nu een vogelvrije. Als wachters haar zagen roosterde ze diezelfde dag haar tenen nog aan de brandstapel, inclusief degenen die haar hadden geholpen verschuilen. Hoe was het mogelijk?
Ze hield haar hoofd een beetje schuin, de lippen iets van elkaar geweken, glinsterend in het licht van de vuur, terwijl ze haar ogen over zijn gezicht liet glijden, de wenkbrauwen iets gefronst. Hij zag er zo kwetsbaar uit, al trachtte hij het te verbergen toen ze zijn blik opving: hoop en angst streden om voorrang en even was het haar te moede alsof ze zonlicht op water zag schitteren. Uiteindelijk glimlachte ze.
Bij wijze van antwoord op zijn lange uiteenzetting boog ze zich wat voorover, legde een hand op zijn wang en drukte volkomen ongecontroleerd haar lippen op de zijne. Was het haar onzekerheden over de toekomst, de drang om hem aan te raken en hem in haar ban te krijgen? In plaats daarvan voelde ze zich als slappe was in nabijheid van een vuur, alsof ze op sterren werd weggedragen en de lente vroegtijdig begonnen was, stromend groen terwijl haar bloed voelde als het gesmolten vuur van de zon…

Het duurde niet lang of ik zat voorop het paard van Gabriël. Mijn vader was even langsgelopen en Gabriël had hem beloofd goed op me te passen en me hoogstpersoonlijk zelf weer terug te brengen. Hierop had mijn vader maar ingestemd en hij was teruggegaan.
Zodra Rover de eerste stappen had gezet, was ik anders gaan zitten, meer naar mijn prins toe. Ik had mijn armen om zijn middel geslagen en mijn hoofd tegen zijn schouder neergelegd. 'Als het bed er nog staat en we zijn echt moe, kunnen we ook nog slapen,' zei ik hem. En als het bed er nog staat, kunnen we misschien doen wat we vorig jaar niet hadden gedaan.
Om heel eerlijk te zijn, ik schrok van mijn eigen gedachte en ik sloot snel even mijn ogen. Hij was getrouwd, zulke dingen konden echt niet.

Even was ik bang dat ze me keihard af zou wijzen. Dat ze op zou staan, me zou bedanken voor het eten en onderdak en dat ze dan weg zou gaan om te verdwijnen, maar niets was minder waar. Ze drukte haar lippen op de mijn en zonder ook maar na te hoeven denken, legde ik zacht mijn handen op haar rug toe om haar bij me te trekken. Haar lippen waren zacht en warm en ik ademde door mijn neus haar zoete geur in.
Zacht liet ik haar lippen even los, maar mijn armen hield ik om de jonge vrouw heen. 'Doe je best niet meer opgepakt te worden,' zei ik haar. 'Dan ben ik je straks weer kwijt en dat wil ik niet nog een keer meemaken.' Ze had nu connecties met Gabriël, dat wel, maar toch maakte ik me zorgen.
Ik legde één van mijn handen op haar achterhoofd en kuste haar nu weer. Het was te verleidelijk om haar niet te kussen, zij was te verleidelijk.

Hoe had ze ooit zonder hem kunnen leven? Vergeleken bij dit warme, tintelende gevoel dat haar hele lichaam doorstroomde en haar voor haar gevoel deed zweven leek niks meer van belang. Zijn handen lagen warm op haar rug en ze had het gevoel dat ze gemaakt was van ijs en hij van vuur: zijn lippen waren ruw maar teder tegelijk terwijl zijn kleine baardje haar wangen schuurde. Ze voelde de warmte sneller door zich heen razen als kleurige regenbogen van gevoelens terwijl haar handen verstrengeld raakten in zijn halflange haar en ze zich heviger tegen hem aantrok, trillend van verlangen.
Maar toen was er buiten geschreeuw. De scherpe tonen schenen dwars door de muren heen te dringen. Normaal gesproken hechtte Myra weinig aandacht aan rumoer van de straat: opstootjes en vechtpartijen waren immers aan de orde van de dag. Maar deze keer waarschuwde iets haar van binnen en ze trok haar lippen terug, hief haar hoofd luisterend op, de ogen wijd opgengesperd. Een hoge kreet van angst of pijn: een gillend geluid van een paard, haast menselijk. Toen een woeste stem die iets brulde.
Ze krabbelde overeind. ‘Evesa’s vader,’ sprak ze ademloos. ‘Er is iets aan de hand. Misschien is Evesa in gevaar!’
Zonder zijn reactie af te wachten vloog ze overeind, naar de deur, naar buiten. Enkele tientallen meters verderop lag een man bewegingloos op de kinderkopjes: twee haveloze mannen spanden als een razende het steigerende, paniekerige paard voor de kar. ‘Michael!’ gilde ze, en daarna: ‘Wachters!’ (niet heel erg snugger, besefte ze even later). Snelle voetstappen weerklonken, kletterend op de stenen weg, even verderop: te laat, echter, want de rovers zaten voorop de bok van het kraampje. Myra greep naar haar mes – althans, dat was haar bedoeling, maar met een verwensing merkte ze dat die niet meer tussen haar gordel zat: blijkbaar was hij ergens gevallen of had ze hem ergens neergelegd, ze kon het zich niet herinneren.
Terwijl enkele omstanders aankwamen rennen kon ze slechts machteloos toekijken hoe de wagen met het snel galopperende paard in de avondschemer verdween, nadat ze haastig bij Evesa’s vader neerknielde. Wat als Evesa in de wagen had gezeten? raasde als enige gedachte door haar hoofd. Was Evesa er? Gelukkig had de oude man alleen een tik op zijn hoofd gekregen en er verder geen letsel aan overgehouden, merkte haar snel onderzoekende handen al snel. Er zat bloed op zijn gezicht, maar de ogen waren alweer open en hij vloekte op de dieven die zijn handel hadden gestolen. Afwezig tuurde Myra met lede ogen naar twee wachters, die op snel galopperende paarden de achtervolging inzetten. ‘Ze krijgen ze vast wel te pakken,’ vertelde ze de oudere man terwijl ze zijn gezicht bette met een stuk stof. ‘Met zo’n wagen zullen ze niet ver komen…’


Gabriël lachte om haar woorden en moest hetzelfde denken als zij op het moment dacht, maar sprak ze, evenals Evesa, niet uit. Zou ze er aan toe wezen? Hoe zou het wezen, haar smaak, haar lichaam? Een ogenblik scheen het hem toe alsof hij diep in grote vijvers van verlangens werd gesleept, tot op de bodem… Wat een lief en knap meisje was ze toch. Opeens zag hij haar voor zich zoals ze eruit moest zien als ze op een bed moest liggen, verteerd door verlangen en met verwarde haren, met een opengescheurde jurk tot boven de dijen, woest en met glanzende lichaamsdelen in het licht van het vuur… Zijn hart sloeg over. Toen verdween het visioen en drukte hij een kus in haar hals.
‘We zullen het wel zien, liefste,’ waren zijn enige woorden.
De schemer was al ingevallen in het woud, maar enkele laatste gouden zonnestralen schenen als zwevende, egale strepen spinnenwebben van onbekende substantie door het gebladerte heen, patronen op het mos en pas vormend. Ze zagen mens noch dier: wel floten vogels hun laatste tonen en hoorden ze het gekef van een vos in de verte.
Het boswachtershutje was zo overwoekerd geraakt dat hij er haast voorbij reed. Een snelle inspectie vertelde hem dat het er verder nog precies hetzelfde uitzag als anderhalf jaar geleden: de veranda was iets verder ingezakt en toen hij een voet op de veranda zette vlogen vogels kwetterend en krijsend op. Uiteindelijk liep hij terug naar Rover, tilde Evesa van het paard en bond het dier vast aan een tak, genoeg ruimte overlatend om te grazen. Hij pakte het meisje bij de hand en leidde haar de krakkemikkige veranda over het huisje binnen. ‘Ik heb je weinig accommodatie te bieden vandaag.’ Een jongensachtige, luidruchtige grijns vol beloften. ‘Maar daar zullen we vast geen last van hebben.’

Ik liet me gedwee van het paard aftillen en liep toen zelf al in de richting van het huisje. Ik was al op de veranda toen hij weer tegen me sprak. 'Ik denk het ook niet,' zei ik en een grote lach omhulde nu mijn lippen.
Al snel was Gabriël weer bij me en samen lieten we ons op de rand van het bed zakken. Even was het stil, maar toen boog ik me naar hem toe en ik pakte hem zacht bij zijn kleren vast om hem bij me te trekken. Ik drukte mijn lippen op de zijne en sloot mijn ogen. Het spijt me God, bad ik even. Maar ik houd van hem. Ik ben liever een zondaar, dan dat ik hem in stilte aanbid.
In het huisje rook het muffig en overal lag stof, maar ik rook het niet. Ik merkte het niet. Het enige of de enige die ik nog rook en die nog voor mij bestond, was Gabriël. Mijn Gabriël.
Zonder dat ik het had gemerkt, was ik op zijn schoot gaan zitten. Ik weet niet was het was. Misschien het lange uitstel, misschien dat we nu samen waren op een plek waar mensen ons niet zo snel zouden storen, of misschien was het het huisje - vorig jaar was het immers ook bijna raak geweest -, maar lust trok door me heen. Lust naar hem en ik hoopte dat hij dat ook had.

Ik had Myra meteen op de voet gevolgd naar buiten en zag daar de wat oudere man op de grond liggen. Snel keek ik op naar wat er gebeurd moest zijn en ik zag een wagen wegrijden. Dat moest van de wagen zijn waarmee de twee hier waren gekomen. Waar hun spullen inzaten. Ik zette het op een rennen achter de wagen, maar natuurlijk was ik niet snel genoeg en hijgend bleef ik een paar honderd meter verderop staan. De wachters te paard hadden me inmiddels ingehaald, op jacht naar de wagen.
Snel jogde ik weer terug naar Evesa en de oude man om me naast de twee neer te laten zakken. 'Evesa was er niet,' hoorde ik de man zeggen. 'God zij dank... Wie weet wat ze hadden gedaan.'
Ik stak een arm onder die van Evesa's vader en glimlachte zwakjes. 'U gaat met ons mee, dan zullen we eens kijken naar uw wonden en krijgt u wat te eten.' Ik was niet van plan een nee te dulden en begon al, hem ondersteunend, naar mijnhuisje toe te lopen.

‘Verhip, de kip!’ waren Myra’s eerste woorden zodat ze snel voor hen uitdraafde. Michael’s duurgekochte kip, het eerste stuk vlees in maanden… Het arme beest hing al zwart te worden boven het vuurtje, zodat Myra snel het spit pakte. De ene helft was oneetbaar verkoold, maar de andere kant zou nog te eten zijn. Haastig zocht ze enkele borden, legde het geheel op de tafel neer en trok er een stoel bij voor Evesa’s vader. Pas nu nam de schrik bezit van haar en voelde ze haar handen trillen. Die rovers hadden de man wel kunnen doden. Als ze wapens hadden gehad zouden ze Michael kunnen hebben neergestoken toen hij als een razende achter hen aanrende, en haarzelf, de wachters… Wat als Evesa in de wagen had gezeten? Ze moest er niet aan denken wat ze haar aangedaan zouden hebben. Michael had haar gezoend. Was die kip nog eetbaar? Duizenden gedachten tolden door haar hoofd tot ze er wanhopig van werd. Ze ging zitten met knikkende knieën en begon de kip te snijden, de zwarte stukken weggooiend.

Voordat hij het wist zat ze op zijn schoot en om te zeggen dat hij zich erom verbaasde zou het erg zacht zijn uitgedrukt. Een ongelovig glimlachje plooide zijn lippen: de zachte, lieve Evesa die nu ongeveer eruit zag om hem te bespringen als een woeste leeuwin? Hij legde zijn handen op haar rug en trok haar dichter naar zich toe terwijl zijn lippen de hare zochten, hevig en hongerig. Gevoelens schoten als een razende door zijn lichaam heen als woest stromende rivieren, minstens even heftig en beukend in tegenstelling tot zijn verdere gevoel, dat volkomen verdoofd was. Hij merkte niks meer van de omgeving, hij merkte niks meer van de tijd of de complete wereld in het algemeen. Het enige wat tot hem doordrong was Evesa’s warme lichaam tegen de zijne aan, zijn onstillende honger naar haar lichaam en haar lippen.
Zijn lichaam reageerde vlotter dan zijn geest, want voordat hij het daadwerkelijk gemerkt had hadden zijn handen geprust met de touwtjes van haar jurk en de uiteindelijk losgekregen, zodat hij haar jurk iets omlaag schoof zodat een gedeelte van haar borst en haar schouders bloot kwamen te leggen. Hij verplaatste zijn lippen van de hare omlaag naar haar kin, haar hals, gleed naar de plek waar haar hals overging in haar schouder, uiteindelijk haar schouder, gleed naar de plek onder haar jukbeenderen waar haar hart moest zitten: hij kon het onder zijn lippen voelen kloppen. Het klopte even snel als de zijne. Hij gleed met zijn tong over haar jukbeenderen en weer terug naar haar schouder, ondertussen de jurk langzaam verder weg schuivend. Langzaam en aarzelend, bang en ervoor zorgend haar niet te verstikken in zijn opkomende hartstocht, totdat haar boezem bloot kwam. Hij hief zijn hoofd op om haar te bekijken en zoog zijn adem tussen zijn tanden in. Wat een vrouw, of beter een engel, prachtig als een klassieke godin uit de Griekse oudheid. Hij legde een hand op haar schouder neer, net boven haar borst, terwijl hij zijn andere hand in haar hals legde en zich weer voedde aan haar lippen.

Ik kneep mijn ogen dicht en legde even mijn hoofd een beetje naar achter. Zijn lippen op mijn huid voelde raar, maar tegelijkertijd vertrouwd. Alsof het bestemd was dat dit op deze manier zou gaan.
Even stopte het zoenen terwijl mijn jurk verder naar beneden zakte. Een blosje kon ik niet tegengaan, maar ik liet mijnhoofd niet hangen dit keer. Hij drukte zijn lippen weer op de mijne en ik gleed met mijn handen naar de achterkant van zijn stugge kleding. Zonder al te veel moeite, wist ik de onderkant onder zijn billen weg te halen en kon ik de mantel omhoog trekken, over zijn hoofd heen.
Ik liet de mantel vallen naast het bed en legde mijn handen op zijn warme borst neer. Ik wilde hem voelen, dat was al genoeg om me van mijn stuk te krijgen. Moest je nagaan als ik hem had kunnen zien.
Mijn hart bonkte hard in mijn keel terwijl mijn vingers langs zijn borst gleden. Zijn borst en buik waren hard, gespierd. Ik liet zijn lippen even los en drukte hem zacht naar achter om vervolgens mezelf ook naar voren te laten zakken en mijn lippen weer op de zijne te drukken.

Ik keek even naar Myra die er niet meer helemaal bij leek te zijn en keek toen naar de vader van Evesa. Hij had de lap stof tegen zijn voorhoofd gedrukt en ik besloot wat water te pakken. Ik had nog een emmer met putwater staan tot mijn geluk en pakte de doek voorzichtig over. Kort maakte ik hem nat en ik gaf hem de doek terug. 'Het valt wel mee,' verzekerde ik hem. Hij knikte een beetje en keek voor zich uit. 'Ik weet niet wanneer Evesa terugkomt, maar ze kan me zo nooit vinden,' mompelde de man. Ik keek even naar Myra en toen weer naar hem. 'Nou, dat komt vast goed. Wanneer komt ze terug?' Ik sprak met hem af dat wij haar morgenochtend zouden opwachten en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.
Myra deelde het eten en ik begon gulzig aan mijn stuk kip. Ondertussen dacht ik aan de twee die dus ergens samen naartoe waren gegaan. Ik vroeg me af wat ze waren gaan doen, maar aan de andere kant kon ik het wel bedenken. Twee mensen die zo van elkaar hielden?

Toen Evesa hem zacht achteroverduwde liet het bed een protesterend gekraak hoorde en even hield Gabriël de adem in, verwachtend in een wolk van stof en houtwormen op de grond te klappen - hoe lang stond het meubelstuk hier immers wel niet, drie jaar, vier jaar, tien jaar, twintig? Maar niets gebeurde, het gekraak hield op en de prins grinnikte in zichzelf. Ze moesten het maar niet al te heftig laten worden, anders lagen ze wél binnen de kortste keren op de houten plankenvloer...
Op hetzelfde ogenblik losten zijn gedachten op in regenbogen van gevoelens terwijl hij zijn lippen weer op de hare drukte, heftig en bezitterig, zo hongerig naar haar lichaam dat hij het tot diep in zijn lendenen voelde. Zijn ademhaling ging versneld, luidruchtig haast terwijl hij haar jurk verder naar beneden schoof en ondertussen met oneindig tedere en kalme vingertoppen haar lichaam aftasten, elke millimeter. Hoewel de drang naar haar lichaam hem haast te heftig werd, hield hij zich in: in de eerste instantie omdat ze (dat vermoedde hij althans) nog maagd moest wezen en hij wilde haar niet verstikken in zijn hartstocht. Ten tweede hadden ze alle tijd en wilde hij die ook benutten. Hij wilde haar lichaam leren kennen, elke vierkante centimeter, haar geur, haar smaak, haar huid en haar diepste kern.
Hij verschoof zijn handen van haar borst naar haar rug en draaide hen om zodat hij boven lag. Even hield hij zijn lippen van de hare los om haar te bekijken. Zijn adem stokte: ze lag erbij als een engel, haar blonde haar uitgewaaierd rond het fijne, smalle gezichtje, getekend door het maanlicht dat naar binnen viel door de kieren, helder met scherpe contrasten. De lippen weken iets uiteen, haar ogen helderder dan het sterrenlicht dat op haar lichaam viel. Sprakeloos van tedere verwondering sloot hij zijn ogen en liet hij zijn lippen afglijden naar haar hals en borst, haar buik. Hij schoof haar jurk nu compleet aan de kant en bracht zijn mond weer naar de hare. Een moment kuste hij haar, voordat hij zijn hoofd weer ophief, en ietwat verlegen informeerde: 'Lieve Evesa, ik wil het alleen eerlijk weten want ik wil je geen pijn doen. Ben je hier aan toe?'

Hoe onsamenhangend Myra's gedachten op het moment ook waren, ze dwaalden dezelfde kant op als die van Michael. Gabriël en Evesa waren dus samen vertrokken, waarheen wist ze niet maar ze kon wel raden wat die twee zouden uitspoken... Ze slikte en de kip, waar ze pasgeleden nog zo'n trek in had, smaakte haar niet heel goed meer. Ze legde hem weg en wierp een blik op Michael. Ze had met hem in één bed geslapen, maar daar was het ook bij gebleven, maar nu hadden ze pas gezoend. Even vroeg ze zich af hoe het zou zijn geëindigd als de wagen van Evesa en haar vader niet gestolen was... Vanbinnen moest ze even grinniken. Ze leek wel een verliefde tienjarige jonkvrouwe die haar hart had verloren aan een koninklijke ridder!
Evesa's vader, toch nog wat draaierig na de klap op zijn hoofd en na de schrik, zou uiteraard in het bed slapen. Myra ruimde de tafel af en pookte daarna het vuur nog wat op. Ze vond het geen probleem om op de grond te slapen: dat had ze praktisch haar hele leven al gedaan. Ze wist niet wanneer de mannen zouden gaan slapen, maar zij was moe: het was haar dagje wel geweest. Geeuwend als een tijger rolde ze zich in een oude deken, vlakbij het haardvuur, en sloot haar ogen.

Ik sloot mijn ogen van genot. ZIjn vingers gleden liefdevol over mijn lichaam heen en zijn warme lippen... Ik kon niet beschrijven hoe het voelde, daarvoor was het te fijn.
Zodra hij de vraag stelde, knikte ik snel. 'Ja, ja echt,' fluisterde ik met een lichte hese klank.
Mijn handen had ik op zijn schouderbladen gelegd en mijn vingertoppen drukte ik nu zacht in zijn huid. Hij was te ver weg. Ik wilde hem bij me houden, hem liefhebben.
Zacht gleden mijn lippen over de stukken huid van hem heen die ik kon vinden. Hij was een echte man, overal gespierd. Ik zou willen dat ik hem kon zien. Ik wist dat ik dan niets meer uit zou kunnen brengen, hij was perfect, dat kon ik zeggen zonder hem te zien, maar toch. Toch voelde ik de drang hem te bekijken. Om te kunnen zien wat al zijn andere aanbidders moesten zien.
Mijn vingers gleden naar zijn billen toe en ik begon aan het broekje te trekken.

Terwijl Myra zichzelf voor het haardvuur liet zakken, sprak ik nog even met Evesa's vader en ik beloofde hem nogmaals morgen Evesa op te wachten op de markt. Dat zou allemaal goedkomen.
'Natuurlijk slaapt u in mijn bed. Ik kan een man als u niet op de grond laten liggen.' Met een grote, vriendelijke glimlach keek ik de man aan. 'En ik slaap prima op de grond. Echt waar.' Ik keek even naar Myra die zichzelf al in een deken aan het wikkelen was. 'Genoeg ruimte voor mij naast Myra. Echt, ik sta erop.' Uiteindelijk kreeg ik de man overtuigd dat hij in mijn bed zou slapen.
Een paar minuten later kroop ik op de grond, in een eigen deken, niet zo ver bij Myra vandaan. Het liefst was ik tegen haar aangekropen, maar we hadden nog geen uur geleden pas bekend dat we iets voor elkaar voelden. Haar afschrikken wilde ik geenszins. 'Slaap lekker,' zei ik beide en toen sloot ik mijn ogen rustig.

Geruimde tijd bleef Myra op haar zij liggen en staarde in de vlammen van het vuur terwijl ze de afgelopen uren nog eens overdacht, uit elkaar haalde en ze in een ander licht bestudeerde. Ze had gedood, verloren, gevlucht, ze was laf geweest. Anderhalf jaar… het leek een compleet mensenleven en tegelijkertijd leek het eeuwen terug. Ze was uitgehongerd, gesard, geplaagd, geliefkoosd en verkracht, geminacht en bevroren geweest. Maar ze had liefde gevonden.
Zachtjes rolde ze zich op haar andere zij zodat ze Michael aan kon kijken. Ze keek aandachtig naar zijn ontspannen gelaatsuitdrukking en verbaasde zich. Hij was zo anders dan al die andere mannen met wie ze bedden had gedeeld om aan geld of eten te komen, of zelfs smerige wachters die het snel tussen twee wachtlopen doordeden. Hij was evenwichtiger, kalmer en zorgzamer. Hij keek verder dan het dunne laagje huid, spierweefsel, sappen, gal en been: hij keek naar je hart. Een zeldzame eigenschap die weinig jongens bezaten, bedacht ze, terwijl ze de aanvechting moest onderdrukken haar hand op te heffen om met haar vingertoppen over zijn wang en donzig baardje te strijken. Ze legde haar hand naast haar hoofd neer en bleef naar hem kijken. Zijn brede borstkas ging regelmatig op en neer: donkere wimpers lagen over zijn ogen, die zo fascinerend felgroen waren en je het gevoel gaven tot diep in je binnenste te kijken, voorbij alle gedachten en ideeën. Ze kon niet vertellen of hij nu al sliep of niet.
Ze bleef naar hem kijken tot haar oogleden uiteindelijk dichtvielen van de slaap.

Haar zachte lippen over zijn schouders en borst deden hem huiveren van genot. Zijn handen gleden over haar borst naar haar schouders en hals, streken door het dikke haar en voelde hoe haar handen aan zijn broek prutsten. Hij glimlachte: ze verbaasde hem met haar vurige, wilde hartstocht, die hij tot diep in zijn lendenen voelde. Hij zou haar meteen wel willen nemen, maar het schoot hem te binnen dat hij kalm aan moest doen, ondanks haar vurige passie. Hij moest haar niet laten schrikken, het was haar eerste keer, voor zover hij het wist. Je hebt de hele nacht nog, Gabriël, dacht hij. Wacht tot je weet dat ze er écht klaar voor is. Bovendien doet het altijd wat pijn. Hij wilde haar zoveel mogelijk laten genieten.
Zijn hand gleed van haar hals over de naakte huid van haar borsten tot haar middel, trok met zijn vingertoppen ongecontroleerde cirkels rond haar navel, haar dijen, terwijl hij haar lippen weer vond en haar met heftige hartstocht zoende voordat hij zijn lippen naar haar hals liet glijden en vond de gevoelige zenuwen die emoties zouden opwekken op plaatsen die nooit gestreeld waren. Zijn handen voelden de zijdeachtige zachtheid van haar haar dat zich onder haar uitwaaierde, streelden haar middel. Zijn ademhaling ging versneld en hij voelde hoe ze zijn broek uittrok. Hij deed zijn uiterste best zich te beheersen en de gewaarwording dat hij ongekleed op haar wilde, prachtige, zachte en aantrekkelijke lichaam legde maakte hem haast gek van genot. Hij kon zich niet langer beheersen en ging op zijn knieën zitten om zo goed mogelijk bij haar binnen te kunnen dringen. Voorzichtig, met uiterste tederheid, drong hij bij haar naar binnen en legde zijn handen op haar heupen om haar te begeleiden.

Ik had nog door hoe ze omdraaide en hoe ze me even in de ogen keek, maar ik voelde de moeheid toeslaan en ik liet mijn ogen dicht glijden. Nu ik zo lag, ook al was het op de grond, voelde hoe moe ik eigenlijk was. Ik had hard moeten werken vandaag en de schrik had er vanochtend goed in gezeten. Ja, ik had wel gedaan alsof ik een stoere man was, maar vanbinnen was ik doodsbenauwd geweest. Het was niet dat ik nou echt graag een ledemaat miste.
Met een zacht gekreun wist ik mezelf dichter naar haar toe te schuiven en ik sloeg nog mijn armen om haar heen, voordat ik echt in een diepe, droomloze slaap viel.

Ik sloot mijn ogen en had mijn handen even op de schouderbladen van Gabriël, maar toen liet ik ze zakken en ik legde ze naast mijn hoofd neer. Ik gaf me helemaal aan hem over en ook al deed het een klein beetje zeer, ik wist met volle teugen te genieten van de seks. Hij was zo vreselijk teder en liefdevol.
Uiteindelijk rolde hij langs me neer en even bleef ik licht hijgend naast hem liggen. Toen rolde ik me om en ik legde mijn hoofd op zijn naakte borst neer die nog hevig op en neer ging. 'Ik houd van je,' fluisterde ik zacht. Meer hoefde er niet gezegd te worden. Eigenlijk was dit al overbodig, hij moest wel weten dat ik van hem hield, maar ik wilde het hem zeggen. Het kwam vanuit het diepst van mijn gevoelens. Nog nooit had ik zoiets gevoeld en ik wist dat ik het ook nooit voor een andere man zou kunnen voelen. Even gleed ik met mijn wijsvinger langs langs zijn borst, toen legde ik mijn hand plat neer op zijn borst, vlak bij mijn hoofd.

Het was voorbij, eerder dan hij zich besefte, en tegelijkertijd leek het oneindig lang te duren, hun samensmelten en het punt waarbij de sterren achter zijn ogen explodeerde... Hij bleef even met zijn hoofd op haar borst liggen voordat Evesa hen omrolde en zij op zijn naakte borst lag. Hij ademde zwaar: op de lakens zag hij bloedvlekken. Hij sloot zijn ogen weer, drukte een kus op Evesa's voorhoofd en liet zijn hoofd op het bed rusten, zijn handen op haar rug. 'Ik houd ook van jou Evesa, ongelooflijk hoe veel.'
Tijdens het vrijen had hij zich er al over verwonderd dat het bij dit meisje net leek of ze elkaar al jaren zo liefdevol bejegend hadden: een gepassioneerd spel in de liefde dat hen van het ene genot naar het andere gevoerd had en tenslotte de woeste vlucht naar de vervulling, het geluk dat de balsem op een schrijnende, rauwe wond had geleken.
Haar hand trok zachte kringen over zijn borstkas en bleef uiteindelijk liggen. Hij legde zijn hand op de hare en omsloot die met zijn vingers. Het was een hele andere manier geweest om je gevoelens zo te uiten. Hij had vaker lichtekooien opgezocht die alle mogelijke lollige trucjes kende. Maar nooit had hij bij zo'n nutteloze paring de felle, wilde hartstocht gekend die Evesa bij hem op had gewekt, de uitdaging, de opwinding, de eindeloze tederheid. De manier hoe ze zich, vol vertrouwen, aan hem had overgegeven maakte hem verlegen van verwondering.
Hij zuchtte diep, sloeg zijn beide armen strak om haar heen en sloot wederom zijn ogen. Kon de tijd maar stil blijven staan...

Ze werd wakker uit haar nachtmerrie, worstelend en rukkend aan de deken, snakkend naar adem, trillende handen en ongecontroleerde bewegingen. Haar keel deed pijn en ze hoopte maar niet dat ze weer hardop aan het schreeuwen was geweest om de foltering op een afstand te houden. Ze krabbelde overeind en zocht struikelend en snikkend haar weg door de pikdonkere kamer, tegen vreemd meubilair aanlopend, bijna vallend, totdat ze bij de deur was. Ze hoorde zichzelf vloeken toen die niet in een maal open wilde en toen ze eindelijk over de drempel stapte werd haar de adem afgesneden door de regen, die met wilde begeerte naar binnen en over haar heen neerstroomde, waardoor ze drijfnat werd en ze begon van zowel de kou als van pure paniek te trillen. Ze stapte verder de straat op en keek onregelmatig ademhaling door de regen. De hemel was iets lichter van kleur dan de omringende silhouetten van dehuizen. Het was onmogelijk te zeggen hoe laat het precies was, of hoe lang de droom had geduurd. In de openhaard waren de vlammen gedoofd en lagen enkel nog wat kooltjes na de gloeien, herinnerde ze zich vaag. Ze kon niet zeggen wanneer die dromen eigenlijk begonnen waren, dat had ze nooit kunnen zeggen, maar ze vermoedde ergens in de gevangenis, maanden terug.
Ze voelde zich kalmer worden en knipperde met haar ogen tegen de regen. Ze herinnerde zich plotseling weer dat ze niet alleen was geweest: Michael en Evesa's vader waren ook in het vertrek geweest en ze hoopte dat ze hen niet had gewekt.
De deur werd zachtjes gesloten en helemaal op ging ze op de tast terug naar haar slaapplek. De lakens waren vochtig, maar dat kwam niet alleen door de regen. Ze had ontzettend getranspireerd toen ze weer door die gebeurtenissen van vroeger ging: zwetend en worstelend om uit die greep te komen. Bevend als een riet dankzij de koude regen en de schrik kroop ze weer onder de deken en wikkelde zich in en kneep haar ogen stijf dicht.

In de verte hoorde ik voetstappen, maar ik trko het me eerst niet aan. Vast mannen op straat of mijn drukke buren. Pas toen ik besefte dat ik helemaal niet alleen in mijn huis was en dat ik op de grond lag, opende ik echt mijn ogen. Ik fronste en zag dat de plek van Myra leeg was. Waar was ze heen? Net toen ik overeind wilde komen, hoorde ik weer geluid en ik zag een schim aankomen lopen.
'Myra,' fluisterde ik zacht en ik hield mijn armen voor haar open, niet wetend of ze dat eigenlijk wel zou zien. Ik voelde hoe ze naast me neerzakte en ik ging weer liggen, mijn armen sloeg ik om haar heen. 'Wat was je doen?' vroeg ik zacht, mijn mond dicht bij haar oor. Ze was koud, enigszins nat. 'Regent het buiten?'

Ik bleef rustig liggen tot uiteindelijk de moeheid toesloeg. Vredig had ik op zijn borst gelegen en ook vredig zakte ik uiteindelijk in slaap. Zijn hartslag was een blijvend ritme dat me rust bracht en het bewegen van zijn borst was een soort wiegen. 'Trusten,' wist ik nog te fluisteren voordat ik echt in dromenland zakte.

Heerlijk warm, zo heerlijk warm... Ze kroop tegen zijn borstkas aan en voelde haar ademhaling weer iets rustiger worden. Zijn lichaam en zijn stem, zwevend melodieus zelfs als hij fluisterde, kalmeerde haar. 'Niets aan de hand,' ademde ze bijna. 'Slechts een droom. En ja, het regent buiten.' Ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan en kneep haar ogen dicht. Dit keer was het minder moeilijk om in slaap te komen.

Laten we het er maar op houden dat Gabby ook in een welkome slaap verzonken is en gunst, weg was mijn inspiratie :c

Ik sliep de hele nacht, want toen ik wakker werd, brandde de zon al op mijn naakte huid. Ik rilde een keertje en bemerkte dat ik het best koud had gekregen, al lag ik tegen Gabriel aan. Mijn hart sloeg een keertje over. Gabriel... Zacht kuste ik zijn borst een keertje, daarna kwam ik overeind. Op de tast ging ik opzoek naar mijn kleding, maar dat was lastiger dan gedacht. Ik vond kledingstukken, maar toen ik probeerde de onderbroek aan te doen, bemerkte ik dat die wel heel erg grot was. Met een warm en blozend hoofd, legde ik snel de broek weer neer en ik hurkte weer om verder te zoeken naar mijn kleding.

Ik was al vroeg wakker en had voorzichtig Myra losgelaten. Rustig was ik naar de keuken gelopen en ik had een groot stuk brood in drieën getrokken. Toen ik de kamer inkwam, zag ik dat de vader vasn Evesa ook wakker was geworden en ik glimlachte naar de man. 'lekker geslapen heer?' Hij knikte even en ik gaf hem een stuk brood in handen.
Ik liet mezelf weer naast Myra zakken en ik kuste even zacht haar haren om haar wakker te maken.