Between blood and gunsmoke

Alyssa staarde hem aan. Of ze had hem verkeerd verstaan of ze werd gek.
Plat te gooien, plat te gooien... De woorden schenen in haar hoofd na te galmen, alsof de sheriff ze er zojuist in hadden geschreeuwd. Hij was nu angstaanjagend dichtbij en zijn blik was niet alsof hij er een grapje over had gemaakt.
‘Je bluft,’ zei ze uiteindelijk, maar haar stem klonk alsof haar keel werd dichtgeknepen. En toen: ‘Wat ben je voor een corrupte, gestoorde sheriff om tientallen mensen te laten sterven voor één iemand?’ Maar ze wist het antwoord erop wel: het was zijn broer geweest. Oog om oog, tand om tand…
Ze haalde diep adem. Ze moest nog iets proberen, want ze kwam hier niet uit. ‘En al zou ik magie kunnen gebruiken, hoe verwacht je dat ik die vampier zou kunnen vinden?’ Ze probeerde ze grijnzen, maar ze wist dat het haar slecht af ging.

Diep in gedachten verzonken zat hij bij de toog en staarde in zijn glas bier. Achter de bar was, zoals in de meeste saloons wel gebruikelijk was, een grote spiegel opgehangen. In de hoek zat een scheur. Hij fronste bij zijn eigen spiegelbeeld: hij zag er tien jaar ouder uit dan hij zichzelf voor de laatste keer had gezien. En zo voelde hij ook.
Hij zat nog steeds te staren toen hij opeens een van de saloondames achter zich langs zag snellen via de spiegel. Hij fronste, alsof hij een vergeten droom probeerde te herinneren. Iets in haar… Maar ze was al weg voordat hij haar had kunnen vragen. Hij zuchtte, en sloeg het glas bier achterover. Wat maakte het ook uit. Hij voelde zich zo lam als een hond: hij wilde weer liggen.

De woorden waren duidelijk binnengekomen want de angst was zichtbaar geweest. Ze probeerde zich te herstellen, maar ik had haar precies waar ik haar hebben wilde. Ik negeerde haar meeste woorden, totdat ze iets interessants zei. 'Al heb je magie,' verbeterde ik haar met een grote grijns nu op mijn gezicht. Ik wist het nu zeker. Ze had magie zoals al verwacht. 'En ik weet niet hoe je haar kunt vinden, maar dat is aan jou. Ik weet niet hoe het allemaal werkt, maar geloof me. Ik heb je een belofte gedaan en daar houd ik me aan. Ze zullen sterven als ik die vampier niet vind.' Ik draaide me om, liep een paar stappen en draaide me toen weer naar haar om. 'Dus, hoe gaan we dit aanpakken?'

Ik begaf me enkele minuten op de wc maar een ongeduldig geklop liet me uiteindelijk mijn schuilplaats verlaten. Met tegenzin ging ik weer naar binnen en helaas zat hij nog steeds aan de bar. Uitgeput. Zijn houding was een stuk minder sterk dan dat die was geweest. Misschien kon ik doorwerken en zou hij me niet eens opmerken. Ik haalde diep adem en begaf me toen, vol zelfvertrouwen, achter de bar om een pul met bier te vullen.

Alyssa's zenuwen trilden als gitaarsnaren. 'Val toch dood, klootzak,' beet ze hem toe. Ze wist heel goed dat hij haar klem had en ze kon er niets aan doen, dus wond ze zich er danig over op. Ze sloot haar ogen, haalde diep adem en blies toen sissend uit. Ze had geen keuze. In haar hoofd schreeuwde ze. Cassidy. De sheriff zal mijn dorp vernietigen als ik geen vampier vind. Wat moet ik doen?
Ze wist dat ze er deze keer niets van haar gezicht af te lezen moest zijn geweest, en haar gedachten hadden nog geen vier hartslagen geduurd. Toen ze de sheriff weer aankeek was haar stem weer griezelig kalm. 'Als ik hier eenmaal uit ben gekomen zal ik je vervloeken tot het einde der tijden, sheriff. Die belofte doe ik.'

Chris gezicht was ondertussen uitdrukkingsloos en zijn houding droeg het stempel van een lichte irritatie - toen ze opeens weer langsliep en hij het niet meer kon laten. 'Schenk me nog maar eens bij,' zei hij tegen de jonge vrouw. Ze droeg de jurk van een saloondanseres, erotisch laag uitgesneden bij haar borsten, en had rossig blond haar, dat in een paar golvende lokken langs haar hals viel. Hij bleef haar aandachtig aanstaren, al wist hij dat het niet echt betamelijk was. Zijn vraag, die klonk als een slechte openingszin, was nog ongepaster. 'Heb ik jou niet eerder gezien?'

Dit was het uur der waarheid en tot overmaat van ramp hoorde ik Alyssa's stem in mijn hoofd. Ik hapte kort naar lucht waarna ik mijn gespeelde glimlach terug bracht. 'Ik zou het niet weten. In je dromen.' Ik tikte speels tegen zijn slaap. 'Laat me je inschenken.' In de tijd dat ik rond de bar liep, dacht ik na over Alyssa. Ik was al vele jaren oud. Hoewel ik mensen 'at' beschouwde ik mezelf niet als een moordenaar. Als het moest gebeuren, dan moest het. 'Luister maar naar hem. Je kunt je dorp niet in de steek laten.
Met mijn ogen neergeslagen schonk in het bier in, maar de gespeelde glimlach was weer terug toen ik het glas voor zijn neus neerzette. 'Deze is van mij.' Met die woorden draaide ik me op mijn tenen weer om, om weg te kunnen lopen.

'Prima,' antwoordde ik droog en bijna ongeïnteresseerd. 'Die vampier vinden is belangrijker.' Ik liep weer naar de tralies en hield mijn gezicht nu dichter bij het hare. 'Dus... Wat heb je nodig om je magie uit te voeren?' Ik pakte beide tralies vast waardoor ik een beetje voorover leek te hangen op haar, een kleiner persoon dan ik was. Mijn lichaam bedekte het hare als een schaduw. 'En als je grapjes maakt zal ik je dorpelingen hier halen. Eén voor één totdat je het goed doet. Begrijp je?'

Alyssa weerstond de verleiding hem door de tralies heen te trekken en hem een klap tegen zijn smoel te geven. Wat een stomme zak. Als ze hieruit kwam, kon ze misschien ook wel wat magie toepassen dat hem ten slechte zou doen... Maar het was geen ogenblik voor stomme redeneringen: hij zou haar en de rest van haar stam weten te vinden.
Ze haalde diep adem. 'Salie, water en bloed. Varkensbloed is goed. Hoef je niet ver voor te zoeken, kan je jezelf gebruiken.' De dingen die ze op had genoemd waren niet eens nodig geweest, maar de sheriff hoefde niet te weten dat zij en zijn gezochte vampier via gedachten konden communiceren. Salie voor wat mysterieuze rook, bloed omdat het griezelig klonk; als ze er maar een beetje geheimzinnig over deed zou hij er zo intrappen. En het water wilde ze omdat ze dorst had alsof ze een week in de woestijn had moeten overleven.
Ik kan je niet zomaar laten oppakken! dacht ze naar Cassidy toe. Ze bleef de sheriff aankijken zonder een spier van haar gezicht te verrekken. De sheriff zal je vermoorden...

Chris nipte van het bier, wat hem smaakte als slootwater. Niet dat het bier slecht was, maar hij had totaal geen behoefte nog aan eten of drinken. Hij voelde zich licht in zijn hoofd, maar het kwam niet door de alcohol. Hij bedankte haar mompelend voor het tweede glas bier, en keek naar haar slanke, gracieuze bewegingen. Wat moest hij hier nou mee? Hij moest proberen erachter te komen wat er gisteren was gebeurd, en hij had een voorgevoel dat zij misschien iets meer kon vertellen. 'Is er hier gisteravond nog iets gebeurd?' vroeg hij langs zijn neus weg.

Het is oké. Ik red me wel. Red jij jezelf maar.
Ik wilde wegsnellen naar één van de tafeltjes toen hij weer begon te spreken. Ik had kunnen doen alsof ik hem niet hoorde, maar helaas draaide ik me alweer naar hem om. Het was alsof hij mij had betoverd in plaats van dat ik hem had willen vermoorden. 'Uhm, ik begrijp je vraag niet helemaal,' loog ik slecht. Onhandig begon ik de bar ondertussen schoon te maken om maar iets voor handen te kunnen hebben. Oog contact maakte ik niet teveel. Ik moest mezelf er toe dwingen hem af en toe nonchalant aan te kijken om geen argwaan te wekken.

'Salie, water en bloed,' herhaalde ik haar woorden waarna ik meteen rechtsomkeer maakte. Ik kon langs bij de slager voor bloed, salie was vast ook ergens te koop en dat water was geen probleem. 'Tot zo,' zei ik haar, niet eens wetende waarom ik tegen een gevangene zou praten. En onderweg ging ik. (Mijn inspiratie... Maar hoe hij dingen koopt is niet per se relevant)