Between blood and gunsmoke

Ik fronste op de woorden van Alyssa, maar bleef even zelfverzekerd op het bureau zitten. 'Wat bedoel je daarmee?' vroeg ik haar. 'Als het goed is voeren ze nu zijn levenloze lichaam weg.' Ik stond op van het bureau en liep ondertussen naar de tralies toe en bekeek de deur en het slot. Misschien kon ik het wel open krijgen. 'En ik ga vrijuit door de onschuldige en bange vrouw te spelen.' Ik rolde met mijn ogen, maar keek toen op naar de jonge vrouw. 'Sorry, ik hoop trouwens dat je niet te slecht over me denkt. Maar ik heb ook eten nodig en niemand zal hem echt missen. Misselijkmakende vent.' Ik hurkte neer bij het slot, hief mijn hand op in een vuist en liet het toen keihard neerkomen op het slot. Met het verse bloed dat door mijn lichaam stroomde, waren mijn krachten toegenomen. Ik sloeg het slot nog één keer totdat het zo vervormd was dat de deur vanzelf open gleed. Ik kwam weer overeind en keek haar met een klein glimlachje om mijn lippen aan. 'Wij helpen elkaar toch?'

Ik fronste en pakte toen zijn hand in de mijne. 'Wat?' Cassidy moest dat meisje zijn geweest met wie hij was vertrokken naar het hotel. Wat was er met haar? Hadden ze haar ook gevonden daar? Was ze dood? Ik kneep zacht in de hand van Christian en knikte toen. 'Rustig maar, ze is vast veilig. En zo niet was dat niet jouw schuld.' De dokters wilde er nu bij en voorzichtig legde ik de hand terug. Ik wierp nog een laatste blik op hem. En op zijn nek. Ik beet mijn tanden stevig op elkaar en balde mijn vuisten. Ik wist wat dit gedaan had. Nu die persoon nog vinden en het hem laten berouwen.

Alyssa keek met grote ogen toe hoe de vrouw het slot openbrak, met slechts haar vuist. De vampieren waren krachtiger dan ze ooit had kunnen denken. Interessant... Als ze de tijd had gehad, wilde ze het graag verder bestuderen, maar daar was nu geen tijd voor. Ze knikte de ander toe. 'Ik dank je hiervoor. Maar er is geen tijd te verliezen... Want die Shadow die je hebt aangevallen, leeft nog en is naar de ziekenboeg gebracht.' Haar blik stond nu ernstig. 'Als je wilt blijven leven, zal hij het zwijgen opgelegd moeten worden voordat hij kan vertellen wat er is gebeurd. Ik zal je erbij helpen, want jij hebt mij geholpen.'

Ik laat Chris nog eventjes slapen of bewusteloos zijn of whatever.

Ik keek Alyssa enkele seconden onthutst aan voordat ik antwoord kon geven. 'Maar ik heb mezelf helemaal vol gedronken. Dat overleefd niemand...' Kort gleden mijn ogen over de grond en liet ik mijn hand door mijn nu losse haren gaan. Alyssa bracht me terug bij de les en ik knikte kort op haar woorden. 'Dankjewel.' Ik keek naar de deur en toen naar het raam van het kantoortje. 'Maar wat gaan we nu doen? Naar hem toe en hem vermoorden?

Er werd me verteld dat Christian nog wel even onder zeil zou zijn en als sheriff moest ik wel hoogte gaan nemen bij het hotel. Dus, met grote tegenzin, begaf ik me naar het hotel toe waar ik verteld werd over het gebeuren.

Voor een moment bleef Alyssa de ander aankijken. Als die Shadow ook maar in enig opzicht op zijn broer leek, kon Alyssa begrijpen dat hij een dergelijke aanval had overleefd. Maar ze zweeg daarover. In plaats daarvan zei ze, in gedachten: 'Ik kan ervoor zorgen dat hij niet meer kan praten, maar dat kost veel energie en tijd, want dat gaat via een ritueel. Ik weet niet of we daar de tijd voor hebben.'
Ze opende de deur van het sheriffskantoortje en wierp een blik op de straat, maar niemand lette op hen toen ze met gezwinde pas over de straat liepen. Alyssa moest de neiging onderdrukken om te gaan rennen. Alles om de afstand tussen haar en het sheriffkantoor zo snel mogelijk te verbreden. 'We zullen iets anders moeten verzinnen. Ik weet niet of moord de goede oplossing is, maar als het onopvallend gebeurd kan het misschien doorgaan alsof hij alsnog aan zijn verwondingen is overleden.'

Het was inderdaad moeilijk om niet te gaan rennen, maar vooral ik moest me nu menselijk gedragen. 'Die rituelen. Denk je dat je hem kunt verbieden ooit aan iemand te vertellen wie ik ben? Alleen dat stukje? Of is het makkelijker hem helemaal te laten stoppen met praten?' Een paniek gierde door mijn lichaam dat ik nog nooit gevoeld had. Ineens was er het risico dat ik ontdekt zou worden. Het was nog nooit zo dichtbij geweest. Ik wilde dit dorp nog niet verlaten. Ik was er nog niet klaar voor om dit dorp te verlaten. Toen de ziekenboeg in zicht kwam, trok ik Alyssa aan haar arm mee een steegje in. De voordeur lijkt me niet het slimste. We liepen om het gebouwtje heen en - natuurlijk - hadden we geluk. Christian's kamer lag op de begane grond en de dokters verlieten net. 'Dus, denk je dat je dat kunt?'

Alyssa was weer enige tijd stil, overdacht de situatie, haalde de gebeurtenissen uit elkaar en zette ze in een ander licht, en zuchtte toen. 'Ik zal proberen of ik hem zijn recente geheugen kan laten verliezen.' Ze dankte ik stilte het feit dat ze altijd haar medicijnbuidel bij zich droeg, puur uit voorzorg, en dat de sheriff die niet van haar had afgenomen. Ze doorzocht met koortsachtige haast de dichtgeknoopte zakjes, totdat ze de goede had met doornappel, en spreidde die open. 'Zorg dat niemand me stoort,' sprak ze terwijl ze zorgvuldig de gedroogde plant verkruimelde, en daarna opkauwde en doorslikte.
Het duurde niet lang voordat ze in de trance raakte. Geest en lichaam kunnen onafhankelijk van elkaar functioneren en toch één zijn, tot het moment van de definitieve scheiding. Deze scheiding kan elk simpel mens meemaken, door middel van bewusteloosheid, coma, uitputting of andere wonden - maar sommige mensen hebben zich deze gaves aangeleerd, zoals in de rituelen van de sjamanen van de Indianen. Als van een afstand zag ze zichzelf op de grond zitten en een schim van Cassidy in een heldere aura, voordat ze haar geest dwong naar het ziektebed van Christian Smith. Ze wist dat bepaalde geesten naast haar waren, toen ze de handelingen uitvoerde, de schimmen dwong en ze zag zijn lichaam schokken, totdat ze uiteindelijk weer uitgeput naar haar eigen lichaam terugkeerde.
Alsof ze na een lange duik onderwater weer bovenkwam, snakte ze naar adem en opende haar ogen. Ze leunde tegen de muur aan met haar rug terwijl druppels van inspanning op haar voorhoofd parelden. 'Het is voldaan,' sprak ze slechts. 'Hij zal je niet meer kennen.'

Ik wist niet waarom, maar de laatste zin klonk onbehaaglijker dan zou moeten. 'Dankjewel,' zei ik haar zacht. Mijn blik ging over het lichaam in het bed. Hij was me helemaal vergeten en zou dus niet begrijpen hoe hij hier terecht was gekomen. Ik hurkte bij mijn medestander neer en trok mijn lippen in een glimlach. 'Heel erg bedankt. Ik wilde dit dorpje nog niet verlaten.' Enkele seconden bekeek ik haar in stilte, waarna ik weer overeind kwam en door het raampje naar de verschijning keek. Hij was bleek, maar nog steeds een goddelijke verschijning. Hij had mij overleefd maar zou het niet meer weten. Ik wist niet hoe ik me daar bij voelde. Het was raar, heel erg raar.
Ik stak mijn hand nu uit naar Alyssa om haar overeind te helpen. 'Ga jij nu terug naar je stam of wat was je van plan?'

Alyssa knikte. 'Ik zal weer teruggaan naar mijn stam.' Ze wist dat het een zware, hele zware tocht zou worden, want het ritueel had haar verzwakt en daarnaast hadden de krijgers haar paard mee teruggekomen. Maar ze wist dat ze hier niet kon blijven. Daarnaast wilde ze terug naar huis. Ze wilde de afstand tussen haar en de sheriff zou groot mogelijk maken, en het liefst in zo'n kort mogelijke tijd.
Even verscheen er een glimlachje op haar gezicht. 'Ik wens je geluk, voorspoed en vers bloed toe,' zei ze. 'Wie weet zien we elkaar opnieuw.'
Ze raapte haar kruidenbundel op, knoopte die dicht en hing die over haar schouder heen, voordat ze met een laatste knikje begon te lopen. Ze wist niet de snelste weg uit de stad. Maar de grote straten wilde ze vermijden.
Terwijl ze liep rilde ze, niet alleen door vermoeidheid maar ook van de kou. De avond viel in en met het ondergaan van de temperatuur daalde de zon. Ze verwenste in stilte het feit dat ze haar omslagdoek achter had gelaten in de tipi, want ze had niet verwacht die nodig te hebben voor de korte reis.

Ik keek Alyssa na en twijfelde even of ik achter haar aan moest gaan om haar te helpen. Uiteindelijk besloot ik dat niet te doen. Mijn drang was te groot om te gaan kijken bij Shadow. Het gevoel dat hij mij overleefd had was niet goed te beschrijven. Ik wist niet of het voelde dat ik gefaald had, of dat hij zo bewonderingswaardig sterk was geweest dat hij nu nog leefde. Ik opende het raam voorzichtig en klom behendig naar binnen. Mijn eerste instinct was om naar de deur toe te gaan en deze op slot te draaien. Met een stille pas liep ik toen naar het bed toe en boog ik me over Christian heen. Ik keek naar de twee gaatjes in zijn nek veroorzaakt door mijn tanden. Voorzichtig stak ik mijn hand uit, om die net op tijd terug te trekken voordat ik het echt had aan geraakt. Ik wilde hem niet wakker maken. Vol twijfel bleef ik boven hem hangen. De kamer was gevuld met een bloedgeur, maar zoals het geval was als je veel te veel had gegeten, lokte het me nu niet uit om hem verder leeg te zuigen. Ik zat propvol en kon niet aan meer bloed denken. Het jaagde me eerder weg dan dat het me uitnodigde. Toch bleef ik staan, mijn blik op hem gericht.

Ik, ondertussen, was woest over alles. Een vampier en niemand die iets van hem had gezien of meegekregen. Ik was het hotel weer uitgestormd, de handen gebald en had geschreeuwd: 'Lafzak! Kom dan als je denkt zo sterk te zijn! Laat je zien!' Maar niets natuurlijk. Ik was al halverwege met terug lopen naar het ziekenhuisje toen ik bedacht dat ik misschien met de getuige moest praten op het bureau. Dus veranderde ik mijn koers en dook een steegje in om naar het bureau toe te komen. Daar echter zag ik de indiaanse lopen - alsof mijn dag al niet erg genoeg was. Ik greep mijn pistool en richtte het naast haar. Ik schoot. De kogel raakte de straatlamp waar ze langsliep in de steel. 'Halt! Of ik richt nu op jou!' schreeuwde ik haar toe. Hopelijk deed ze niet moeilijk. Mijn geduld was op.

Ze voelde hem eerder dan dat ze hem zag. Maar ze had niet op tijd kunnen reageren, en tegen de tijd dat ze zich uiteindelijk naar hem omdraaide, klonk er een knal, oorverdovend echoënd in de steeg.
Glas en olie spatte uiteen op de grond: hier en daar likten de vlammen aan de olie, om echter snel te doven bij gebrek aan brandstof.
Alyssa keek hem vermoeid aan. Hij stond een meter of tien verderop, gehuld in een vlaag kruitdamp. Hij had zuiver geschoten. Net over haar schouder heen: bewonderenswaardig, zeker met dit slechte licht van zo'n afstand. Maar het had niet gehoeven. 'Doe kalm,' zei ze vermoeid. 'Ik ga met je mee.'
Dit was het dus. Weer de gevangenis. Ze zou de stam voorlopig niet zien. Maar er was niets aan te doen. Als ze fit was geweest, had ze misschien geprobeerd om met het vuur van de kapot geschoten lantaarn hem aan te vallen - maar daar was nu geen denken aan.

Uiteraard opende Christian, na een paar keer vermoeid met zijn hoofd te hebben gerold, de ogen. Hij sloot ze gelijk weer. Hij had het gevoel in een zweefmolen te zitten. Na een tijdje probeerde hij het nog een keer. Het ging al beter. De beelden, eerst wazig als beelden onder water, werden scherper.
Er was een vrouw bij hem. Hij fronste verbaasd de wenkbrauwen, probeerde iets te zeggen en vloekte toen gesmoord. O, die pijn, jengelende, brandende pijn! Waar kwam dat vandaan? Hij greep naar zijn hals en was verbaasd over hoe zwak hij zich voelde. Hij voelde opgedroogd bloed, iets van een wond, maar hij kon zich niet herinneren hoe hij hier kwam. Hij klappertandde. Wat was het koud... 'Waar ben ik? Wat is er gebeurd?' vroeg hij schor aan de blondine. Ze zag eruit als een saloondanser. Hij kon het allemaal niet meer rijmen.

Zodra zijn ogen waren gaan bewegen had ik weg willen gaan, maar iets hield me naast zijn bed. Dus, toen hij zijn ogen eindelijk opende, keek hij me recht in het gezicht aan en was er geen manier meer om weg te komen. 'Het is allemaal goed,' fluisterde ik hem toe en ik legde het deken wat verder over hem heen. Misschien kon ik hem laten geloven dat dit een droom was. Dat het allemaal aan zou voelen als iets onrealistisch als hij weer wakker zou worden. 'Je bent gewond, maar dat geneest wel weer. Nu moet je slapen. Ga slapen Christian.' Oh, als hij eens wist dat hij zich zo slecht voelde doordat zijn bloed nu door mijn lichaam stroomde en mij in leven hield. Zijn dood zou mijn leven zijn. Tenminste, normaal gesproken. Ik liet mijn vingers over zijn wang glijden en sloot mijn lippen om zacht een muziekje te neuriën. Hopelijk viel hij weer in slaap.

Gelukkig gaf ze zich meteen over. Ze protesteerde ten alle minste. Ik liep naar haar toe, greep haar pols en begon naar het bureau toe te lopen. Nu pas bedacht ik me iets. 'Hoe ben je ontsnapt?' Ik keek haar wantrouwend aan en mijn greep op haar pols verstrakte. Was zij het monster dat Christian had aangevallen? Maar ik realiseerde me dat dat niet kon. Ze was er geweest toen ik het bericht kreeg. Ik bekeek haar gezicht strak. 'Ben jij een vampier? Is je familie vampier?'

'Gewond?' Hij probeerde in zittende houding te komen, maar de vrouw die hij niet kende stopte net zijn deken beter in. Hoe kon het? Had hij teveel gedronken dan daarna zich weer in de nesten gewerkt, zoals wel vaker het geval was?
Nog altijd verbouwereerd staarde hij naar de blondine. Met zwakke greep pakte hij haar hand, voordat ze weg zou kunnen gaan. 'Hoe ken je me?' vroeg hij door haar geneurie heen. 'Wat is er gebeurt? Ben je er bij geweest?' En toen: 'Wie ben jij?'

Ze voelde zich haast bevrijd toen hij haar pols vastpakte. Het betekende dat op hem kon leunen om zo naar het bureau te komen en ze minder kracht zelf hoefde te zetten. Toen hij echter zijn greep verstrakte en ze het gevoel had alsof haar pols tussen twee bankschroeven in werd gedraaid, probeerde ze haar hand los te trekken, wat echter niet lukte, natuurlijk. 'Ben je krankzinnig?' zei ze spottend. Ze trok haar lippen op in een wolfachtige grauw, zodat hij kon zien dat ze geen scherpe hoektanden had. 'O ja, natuurlijk. Want alle Indianen zijn vampieren. Uiteraard. Wij zijn immers onontwikkelde idioten en geloven in zulk soort sprookjes.'

Mijn greep op haar pols verminderde iets. Al had ze haar tanden aan me laten zien, ik wist dat er iets niet klopte. En al zou het het laatste zijn wat ik deed - ja, Claudia is lekker dramatisch - ik zou uitvinden wat er was gebeurd met mijn broer en die vuile vampier doden. 'Nee, jullie probleem is dat jullie er niet in geloven,' gromde ik haar toe. 'Daarom zijn jullie onontwikkeld. Ik zou je naar mijn broer meenemen en je het bewijs onder ogen laten zien als ik je vertrouwde.' Maar dat deed ik niet. Ik keek nu strak voor me. Al was het bureau in zicht, de wandeling leek een eindeloos lange reis. Ik wilde haar in de cel stoppen en dan teruggaan naar mijn broer. Maar blijkbaar had dit wicht bewaking nodig om niet te ontsnappen. Vluchtig keek ik opzij naar haar gezicht, omringd met de vlechten, veren en kralen. Ergens deed ze me denken aan een dorpeling, verkleed als een indiaan. Was het haar huidskleur? Haar ronde gezichtje? Ik schudde mijn hoofd tegen de gedachtes. Alsof ik tijd had om over zulk soort onzin na te denken.
Eindelijk kwamen we bij het bureau aan en ik duwde haar ongeduldig naar binnen. Ik wilde de cel openen, alleen maar om met grote ogen vervolgens naar het slot te kijken. 'Hoe... Wat.. Hoe is dit gebeurd?'

Ik neuriede verder, alleen maar om mezelf de tijd te geven antwoorden te bedenken op zijn vragen. Of eigenlijk, om een manier te bedenken om om zijn vragen heen te komen. Mijn antwoord uiteindelijk was niet veel soeps, en negeerde eigenlijk volkomen wat hij me had gevraagd. 'Zoals ik zei, ga slapen. Morgen wordt het allemaal wel verteld als je je wat beter voelt. Rust.' Mijn ogen gleden naar zijn hand die de mijne hand vastgepakt en met mijn vrije hand pakte ik nu die hand en legde hem terug op zijn borst. 'Als je nu gaat slapen, vertel ik je morgen wie ik ben.'

Geen denken aan, dacht Christian. Hij wilde uit bed komen en hij wilde naar de deur lopen en hij wilde dan naar het sheriffkantoor gaan en hij wilde kijken waar zijn bendeleden uithangen want die had hij immers gezegd morgen weer paraat te staan en dan was hij er zelf niet en hij wilde deze blondine door elkaar rammelen om haar te dwingen hem te vertellen wat er nu precies gebeurt was -
maar zijn lichaam werkte niet mee. Het laatste wat hij zich herinnerde was hoe duisternis omlaagzakte en hem opslokte in absolute leegte.

O, we geloven in meer dan je denkt, wijsneus, dacht Alyssa grimmig. Je bent alleen te stom om dat te zien. Dat is het probleem met al jullie blanken: een bord voor de kop...
De wandeling naar de cel leek eindeloos. Ze was haast blij dat ze zich daar eenmaal aangekomen op de vloer kon laten zakken. Ze ging op het stromatras zitten, haar rug tegen de muur aan. Ze had het koud en was doodop. De sheriff leek ergens verbaasd over te zijn. Moeizaam sloeg ze haar ogen weer op. O lieve Geesten, het slot. Ze was het helemaal vergeten. Haar anders vindingrijke brein weigerde dienst. 'Was al zo,' mompelde ze, voordat ze haar ogen weer slot en haar knieën hoog optrok.

Ik zag de vechtlust in zijn ogen langzaam verloren gaan door de slaap en de pijn. Een seconde had hij woest geleken, daarna geïrriteerd en daarna waren zijn ogen gelukkig dichtgevallen. Ik stopte hem nog beter in en betrapte mezelf erop dat ik zijn wang kort aanraakte. Ik vervloekte mezelf, liep naar de deur om deze van het slot te halen en verliet toen snel door het raam de kamer. Na nog een snelle blik op het lichaam in het bed te hebben gericht, liet ik me opslokken door het duister. Het was een lange dag geweest en ik wilde terug naar mijn eigen huis. Dit hele fiasco had me veel energie gekost ook al sliep ik niet eens. Ik wilde mijn hoofd leegmaken. Een goed boek lezen of de viool oppakken en mezelf verder leren dat ding te bespelen. Alles om maar te kunnen vergeten wat er vanavond was gebeurd.

Ik keek met samengeknepen ogen naar de jonge vrouw die op het matras was neergezakt alsof ze blij was haar bed weer te zien. Ik wilde tegen haar schreeuwen, haar oppakken en door elkaar schudden. Haar de schuld geven van wat er was gebeurd met mijn broer. Haar.. Ik wist niet wat ik met haar wilde doen. Na enkele seconden daar te hebben gestaan, liep ik uiteindelijk naar mijn bureau, greep de handboeien en maakte zo de deur vast aan de tralies. Morgen zou ik haar wel uithoren. Nu, echter, wilde ik naar mijn broer toe. Maar eerst iemand vinden die de wacht kon houden.


Spoelen lijkt me ;p

Hij herinnerde zich niet te hebben geslapen. Het was eerder alsof hij terugkwam uit een heelal zonder bewustzijn. Zijn wimpers trilden voordat hij zijn ogen opende. Zijn gezichtsveld herstelde, uitgaande van een schemerig grauw.
Christian staarde omhoog. Hij voelde zich slap als een vaatdoek. Maar na een tijd naar het witgekalkte plafond te hebben gestaard, kwam ook zijn herinnering terug. Of juist het ontbreken ervan. 'Ik kwam gisteren aan,' mompelde hij hardop tegen zichzelf. Zijn stem voelde nog rauwer dan anders. 'Ik heb Donder vastgebonden voor de saloon.' Een twijfel. 'Wat is er daarna gebeurd? Geen idee. Ik werd hier wakker, zag een blonde engel, en ben nu weer wakker en voel me beroerd als een verduivelde hond.'
Hij trok zijn lippen op in een grauw toen hij met zijn vingertoppen de plek beroerde die zeer deed, zijn hals. Hij voelde opgedroogd bloed.
Enige minuten gingen voorbij. Chris lag nog steeds stil in het bed, fronste toen de wenkbrauwen, sloeg de lakens van zich af en kwam toen in een zittende houding. Het ging hem slechter af dan hij vreesde, en hij vocht tegen de sterretjes. Alle praires bij elkaar, wat voelde hij zich slap! Hoofdpijn raasde door zijn slapen heen als bliksem. Ervan overtuigd dat hij teveel had gedronken en weer in een of ander gevecht was geraakt, kwam hij vloekend overeind, zocht steun bij de muur en haalde diep adem. Hij had afgesproken om twee uur weer aanwezig te zijn voor zijn bendeleden. Geen idee hoe laat het nu was.

Alyssa was al vroeg wakker geworden. Ze stond weer op de brits zodat ze net het raampje uit kon kijken, met haar handen om de tralies heengeklemd. Roerloos als een standbeeld keek ze naar de opgaande zon. Haar ogen volgden de lijnen van de huizen en daarachter de heuvels en de pijnbomen, alsof haar blik een penseel was, vervend op een doek van haar gedachten.
Hoe zou het met de vampier zijn afgelopen? Hoe is het met die Shadow? Denken ze hier nu dat ik de vampier ben en word ik opgehangen in de menigte? Zo nee, mag ik vandaag weer vrij? Wat zou die sheriff van plan zijn? Wat zouden ze in het kamp thuis doen? Tientallen vragen tolden door haar hoofd heen, waar ze echter geen antwoord op had.

De hele nacht had ik op het bureau vertoeft. Slapen was moeizaam gegaan met alle gedachten die rond spookten in mijn hoofd, maar ik moest wel enkele uren hebben geslapen. Het zonlicht dat tussen de tralies van het raampje doorkwam, had me namelijk wakker gemaakt. Met een blik op het slapende indiaanse meisje had ik besloten het erop te wagen. Ik had geen idee op welke manier ze was ontkomen, maar het was nu ook niet mijn grootste prioriteit.
Dus, met mijn holster om gevuld met een pistool was ik nu onderweg naar het dorpsziekenhuisje. Met snelle pas liep ik van de ingang, door de lange hal tot ik bij het kamertje van Christian kwam. Ik klopte op de deur alleen om deze meteen open te doen.
Bij het opendoen van de deur trok ik verbaasd mijn wenkbrauwen op om vervolgens een vloek te laten horen. Ik liep op Christian af en pakte hem bij beide bovenarmen vast om hem zo terug te duwen op zijn bed. 'Wat doe jij uit bed?' klonk mijn stem met een mengeling van woede en bezorgdheid. 'Je moet weer gaan liggen. Ben je gek na gisteravond?'

Na een lange nacht waarin ik maar weinig viool had gespeeld en veel had gezeten en had nagedacht, moest ik het huis wel verlaten. Het grote huis dat ik in al die jaren vol had gestopt met de mooiste artefacten, voelde momenteel benauwend. Ik moest naar buiten en op één of andere manier de ontstane problemen alsnog oplossen. Ik moest Christian alsnog vermoorden. Dat was de conclusie die ik zelf had getrokken. Toch was er twijfel.
Logischerwijs of misschien juist zeer onlogisch, was ik nu op zoek naar de jonge indiaanse. Misschien kon zij me wijsheid bieden. Haar geur was echter niet te vinden rondom de stad. Niet zoals die zou moeten ruiken als ze gisteravond was verdwenen. Dus, op mijn hoede, liep ik stad weer in richting het sherrifsbureautje. Daar zou mijn zoektocht naar haar beginnen. Het was riskant, maar ik wilde graag weer met haar praten. Ik had echter niet verwacht haar gezicht weer achter de tralies te zien.

Ze had haar gedachten niet onder controle en ze dwaalden nu weg naar het kamp ver weg, waar de andere stamleden nu druk bezig waren met de ochtendrituelen: zouden ze nog pogingen ondernemen terug te komen, zoals Jonge Vos had geschreeuwd? Het zou een dwaze, riskante onderneming wezen, en dat zou de Oude Raad ook wel doorhebben. Wellicht lieten ze haar hier wel zitten. Ze was per slot van rekening een leerling Sjamanka, en ze vertrouwden er vast op dat ze zichzelf kon redden.
Alyssa keerde met eens schok terug in het heden. Ze keek uit op een van de bredere straten van Goldvalley. Er was rond dit tijdstip nog weinig volk op straat, maar het verbaasde haar amper toen ze de vampiere zag. Alyssa trok haar lippen in een spijtige glimlach, als begroeting. 'Zeg maar niets,' zei ze. 'Het ritueel had me teveel uitgeput gisteravond. Ik liep de sympathieke sheriff weer tegen het lijf.'

Christian plofte als een zak meel weer terug op het bed. 'Ook goedemorgen lieve broer,' sprak hij hees, of hij dacht dat hij het sprak, want hij voelde zich vreemd licht in het hoofd. 'Ik, gek? Niet gekker dan anders na een flinke drank- en vechtpartij in de saloon.'
Hij verborg zijn gezicht in zijn handen. Zijn ellebogen steunden op zijn knieën. Hij voelde zich beroerder dan hij voor zijn broer wilde laten zien. 'Vertel me liever wat me is overkomen, Jesse. Ik kan me niks herinneren.'

Een glimlachje gleed over mijn lippen toen ik de volgende woorden sprak: 'Ik zou bijna denken dat je voor hem valt dat je je zo vaak door hem laat opsluiten.' Mijn blik ging langs Alyssa en scanden vluchtig de kamer achter haar. Als ze wilde dat ik haar er weer uit haalde, hoefde ze het letterlijk alleen maar te vragen.
Op mijn hoede keek ik even de straten rond voordat ik mijn blik weer op de jonge vrouw richtte. 'Dus... Ik was eigenlijk naar je op zoek... Voor advies.' Bijna ongemakkelijk haalde ik mijn hand door mijn haren waarna ik vervolgde: 'Dat klinkt misschien vreemd.' Een soort nerveus lachje trok mijn lippen omhoog waardoor net mijn hoektanden zichtbaar waren. De normaal zo zelfverzekerde Cassidy, was nu nerveus. Wat belachelijk eigenlijk. 'Denk je dat ik hem gewoon moet vermoorden?'

Het leek bijna niet mogelijk, maar mijn al opgetrokken wenkbrauwen sprongen nu bijna van mijn gezicht af. 'Je bedoelt dat je je het niet meer herinnert?' Weer een hoop gevloek gecombineerd met gebalde vuisten. Het duurde tientallen seconden, misschien zelfs wel een minuut voordat ik me op de stoel liet zakken met een grote zucht. 'Je bent gebeten door een vampier,' klonk mijn stem toen verbazingwekkend rustig en krachtig. 'Eentje die ik persoonlijk zal vinden en vermoorden.' Ik boog nu een stukje verder naar voren om mijn broer aan te kijken. 'Herinner je je niet iets dat ik kan gebruiken? Iets waardevols?'

Chris moest lachen. Hij kon er niets aan doen, hoe ellendig hij zich ook voelde. Het morgenlicht stak duizend priemen in zijn hoofd. Hij moest lachen tot hij van de pijn vloekte, en toen Jesse recht in het gezicht aankeek die hem nog altijd even kalm en stoïcijns aanstaarde - en vloekte opnieuw. 'O lieve Duivels, je meent het ook nog,' kreunde hij. 'Ik had het kunnen weten. Mijn grote broer, altijd op jacht naar magische wezens...'
Hij liet zijn vingertoppen opnieuw langs zijn hals glijden. Hij lachte nu niet meer. Zijn blik werd ernstig. 'Een vampier, zeg je? Hoe kan het dan dat ik nog leef? Hoe kan het dat ik me niets meer ervan herinner?' Het leek hem volkomen ongerijmd. Hij staarde Jesse aan. 'Het enige wat ik me - heel erg vaag - kan herinneren, is een vrouw. Meer weet ik niet. En doe me een lol, geef me ergens koffie of glas bier, ik heb meer plannen vandaag dan zielig op bed te liggen.'

Alyssa werd door die vraag zo overrompeld, dat ze geen moeite deed om haar verbazing te verbergen. Ze betwijfelde of ze in de juiste positie kon wezen om advies te geven. Steels wierp ze een blik over haar schouder heen, maar de sheriff was er nog steeds niet. 'Ah.' Ze tuitte haar lippen. 'Lijkt me niet handig. Zolang je slachtoffer nog leeft, wordt de hele toestand misschien in de doofpot gestopt als een of ander akkefietje en wordt het woord 'vampier' niet meer genoemd. Ik weet niet hoe het zal eindigen als de sheriff een strooptocht begint tegen alle mogelijke mensen die hij als vampier aanziet.'
Ze keek de andere vrouw aan. Ze oogde nerveus. Haar blonde, haast rossige lokken werden door de ochtendwind bewogen. Ze las haar gedachten, en permitteerde zich een glimlach. 'Laat mij hier maar zitten. Als ik weer uitbreek, kom ik nooit van die sheriff af.'

OHJA! DAT KUNNEN ZE HÈ? VERGETEN. COOOL

Langzaam, als teken dat ik haar hoorde, knikte ik op haar woorden. 'Misschien heb je daar gelijk ik. Ik krijg het alleen niet uit mijn hoofd. Ik heb er al de hele nacht over nagedacht.' Ik likte mijn bovenlip vochtig en liet toen mijn ogen afglijden om de straat nog een keer te bekijken. Die was gelukkig nog steeds leeg. 'Ik houd hem wel in de gaten. Vanaf een afstandje,' vervolgde ik mijn woorden snel.
'Als je me nodig hebt hoef je alleen maar te roepen. Schreeuw vanaf hier.' Ik tikte zachtjes op mijn slaap. Mijn nerveuze glimlach veranderde in een vriendschappelijke. 'Dat mag trouwens ook wel mocht je niet in de penarie zitten.' Hopelijk klonk het niet al té raar dat een vampieren meisje haar vriendin wilde zijn.

Licht geïrriteerd liet ik me weer naar achter vallen in de stoel. 'Serieus...' mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen hem. 'Het bewijs ben je zelf dit keer en je kunt het niet eens accepteren.' Ik zuchtte, ietwat overdreven, en hees mezelf toen uit de stoel. 'Blijf gewoon in bed Chris. Ik zal je sporen van gisteren nagaan en de vampier stoppen. Haar.' Ik wreef met mijn duim en wijsvinger over mijn neusbrug en kneep kort mijn ogen samen. 'Misschien kan die blondine van gisteren me meer vertellen. Zij schijnt erbij geweest te zijn. Misschien ben je daarom niet dood.' Ik liep naar de deur door en iets van mijn geïrriteerde houding maakte nu plaats voor bezorgdheid. 'Doe rustig aan. Als je het ziekenhuis echt verlaat, kom dan nog even langs bij me vandaag. En...' Mijn stem niveau ging omhoog. 'Verlaat het dorp niet. Ik meen het.'

‘Komt in orde, grote broer. Maak je niet dik,’ antwoordde Chris op een toon alsof de hele geschiedenis hem niet interesseerde.
Nadat Jesse was verdwenen werd zijn blik serieuzer. En toen verwonderd. Hij droeg alleen zijn spijkerbroek. Ook zijn laarzen waren verdwenen. Hij irriteerde zich nog het meest over het feit dat zijn koppel met revolvers weg was. En zijn hoed. Had hij soms in bad gezeten toen hij aangevallen werd door een vampier? Waarom droeg hij dan nog wel een broek?
Hij vloekte gesmoord, deels om zijn aflatende geheugen, deels om de rare situatie deels waar hij in zat, deels om de pijn. Geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om nog langer in de ziekenzaal te blijven. Hij wilde zijn bezittingen terug en die zogenaamde vampier opsporen. Nu wilde hij bloed.

Alyssa permitteerde zich een flauwe glimlach. ‘We houden contact.’ En toen: ‘Pas goed op jezelf.’
Ze keek de slanke vrouw na toen ze zich verwijderde van het sheriffskantoor. Alyssa zuchtte, ging op de brits zitten en roffelde met haar vingers tegen het hout. Het had geen zin om uit te gaan breken. Ze wachtte op de terugkomst van de omhooggevallen sheriff en hoopte maar dat hij haar snel weer los zou laten.

Het irriteerde me dat Chris me niet serieus nam. Vaak niet. Maar hij bleef mijn broertje en ik zou er alles aan doen om hem te beschermen. Zelfs op het pad dat hij had gekozen.
Zo in gedachte verzonken liep ik terug naar het sheriffskantoortje. Zonder de gevangene te begroeten plofte ik neer op de stoel neer bij het bureau. Ik gooide mijn voeten op het hout van het bureau neer en legde mijn wapen weg. In gedachte verzonken bleef ik zo enkele minuten lang zitten. Toen schoot ik omhoog, als een donderslag. Ik liet mijn blik over de jonge indiaanse gaan. Zonder weg te kijken stond ik op en liep ik naar haar toe. 'Jij hebt magie toch?' Ik wreef over de stoppels op mijn kin. Nog steeds had ik haar ogen niet losgelaten. 'Ik weet hoe je hieruit kunt komen.'

Om maar iets voor handen te hebben, wandelde ik naar de bar toe. Misschien kon ik nog wat geld verdienen. Dan hoefde ik maar niet te denken aan wat er gisteren allemaal gebeurd was en was misgegaan. Ik liep er binnen, kleedde me om achter de bar en zette mijn ietwat erotische glimlach op.

En zo wandelde Chris als een oude man door de stoffige straat heen, slechts gekleed in zijn spijkerbroek. Hij slofte Jesse's kantoor binnen, maakte en vaag handgebaar en mompelde iets als: 'Ik leen het alleen, je krijgt het terug,' en pakte uit de kamer ernaast een overhemd, een stel laarzen en een koppel waarin hij een revolver stopte. Hoewel hij normaal alleen gekleed was in zwart maakte hij er geen drama over. Het kwam hem juist wel uit, want niemand die hem zo herkende. Dat zou zijn imago wel schaden. Kijk, daar heb je de onoverwinnelijke Shadow, sloffend als een gebeten coyote…
Hij groette Jesse en slofte richting de saloon, niet wetende dat hij daar gisteravond ook naar binnen was gegaan. Hij moest zijn bendeleden spreken: vandaag zouden ze niet verder gaan. Ze mochten een tijd verlof houden, en hij wist dat de meesten het niet eens erg zouden vinden. Er waren schone lakens, zondige dames en genoeg goedkoop bier.
Bij de toog kwam hij al zijn rechterhand Larry tegen, een boom van een vent met een onguur gezicht, maar een geschikt persoon en hij mompelde hem de boodschap toe. ‘Ik weet niet hoe lang het gaat duren. Ik wil dit rare mysterie opgelost hebben en ik wil verdorie stevig op een paard kunnen zitten,’ eindige hij. Larry wandelde weg om de rest op de hoogte te stellen, en Chris knorde tegen de barman: ‘De grootste bier die je hebt.’

Nadat de broer van de sheriff binnen was getuimeld (en Alyssa gemenelijk bemerkte dat hij toch niet zo stevig op zijn benen stond), zat de sheriff haar aan te staren als een vos naar een konijn, tot ze er zenuwachtig van werd. Alyssa was slechter in het verbergen van haar gevoelens dan de rest van haar stamleden, en ze kon niet weerhouden dat haar wenkbrauwen omhoog schoten toen hij tegen haar sprak. ‘Magie?’ herhaalde ze. Ze staarde de man aan. Alle geesten nog aan toe, wat kon hij überhaupt voor voorstel hebben waarvoor ze magie zou kunnen gebruiken? Vast niet iets goeds. Ze kon zich maar beter op de vlakte houden.
Ze liet een zacht geluid horen wat standhield tussen een lachje en een grom. ‘Ik weet niets van magie af, cowboy. Je zult er iemand anders voor moeten vinden.’

Na de intermezzo van Chris - die verdomme nog aan toe dus toch het ziekenhuis had verlaten - was het idee me binnengeschoten.
Ik klakte mijn tong tegen mijn gehemelte aan en schudde zacht mijn hoofd. 'Volgens mij stond je gister nog flink te dreigen anders. Maar dat dreigen kan ik ook.' Ik zette een hand op één van de spijlen en liet mezelf zo tegen de tralies aanrusten. 'Ik moet en zal die vampier krijgen. Al is het het laatste wat ik doe. En ik weet zeker dat jij me daar op wat voor manier dan ook mee kan helpen.' Ik legde mijn vrije hand weer op mijn kin en wreef nogmaals over de stoppels. 'Als je me niet helpt...' Een glimlach plooide zich nu om mijn lippen. 'Dat dorp van jou weet ik wel te vinden. Er zullen genoeg soldaten mee willen gaan om het daar eens plat te gooien.' Scherp nam ik haar nu in me op. 'ALs je dat op je geweten wilt hebben.'

Ik draaide me om van één van de klanten om zijn bier op te halen, om vervolgens als aan de grond genageld te blijven staan. Hij droeg andere kleren dan eerst, maar voor mij was hij onmiskenbaar Shadow. De overlevende. Ik had hem nog geen vijf minuten uit mijn hoofd of hij was alweer in de kroeg. Welke rol moest ik nu aannemen? Hem negeren. Me verstoppen of bezorgd vragen hoe het met hem ging? Ik besloot tot de optie waar ik hem 'niet zag'. Gelukkig moest ik 'naar de wc'. Vluchtig snelde ik achter hem langs.