Times of Betrayal

'Jullie weten wat ik gezegd heb,' sprak Rowan Oaksley gedempt toen hij zijn bebloede dolk schoonveegde aan zijn laars. Aan zijn voeten lag een bewaker die met starre ogen naar de azuurblauwe lucht staarde. 'Ik wil alleen de twee prinsessen. Geen getuigen. We splitsen hier op.'
Ernstige ogen beantwoordden zwijgend die woorden. De meeste van de mannen droegen doeken voor het onderste gedeelte van het gezicht om zich niet bloot te geven: sommigen, veelal de grotere rouwdouwers, lieten hun met littekens besmeurde gelaten zien. Zij wisten dat er toch geen kwartier zou worden gegeven: ze hoefden zich niet te verbergen.
Rowan Oaksley keek heen stuk voor stuk nog even aan. Hij was een lange man met ravenzwart haar en heldere blauwe ogen, in zwarte wapenrusting gehuld. Hij was een knappe man en in de bloei van zijn leven. Alleen een litteken dat over zijn rechterwang liep en eindigde in zijn korte baardje, gaf hem iets lugubers. Met een hoofdknikje gebaarde hij naar een van zijn volgers om zich te ontfermen over het lichaam van de bewaker. Gedekt in de schaduwen van de hoge muur, liep hij toen ongemerkt verder, met vier mannen in zijn kielzog.
Het was al later in de middag. De zon stond laag en er woei een frisse wind. Er was niemand binnen de kasteelmuren te zien. Dat de bewaker net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was, was pech geweest. Gelukkig had hij niemand kunnen waarschuwen. Want verderop, in de grote donjon, was Rowan Oaksleys doelwit: de prinsessen De Riquet de Dumonceau.
Hoewel voorheen Oaksley een befaamde naam was, gedragen door de koning van het Oostelijke Rijk, was het nu een "Who's that?" voor de meeste mensen. Zodra het koninkrijk van Oaksley met de grond gelijk was gemaakt door legers van De Riquet de Dumonceau, de voormalige koning van het Noordelijke Rijk (nu al zeven jaren geleden), scheen het gedaan te zijn met de rivaliteit die tussen de Oaksleys en de De Riquet de Dumonceau hadden geheerst. Behalve dat, na jaren wonden likken, de Oaksleys bloeddorstig wachtten op de dag des wraak. En vandaag was die dag.

Luna De Riquet de Dumonceau bevond zich in de betrekkelijk grote ridderzaal van de donjon en keek met een zorgelijke frons tussen haar wenkbrauwen naar haar zus. Anastasia en zij waren een tweeling, al zou je dat door hun verschillen (zowel uiterlijk als innerlijk), niet hebben gezegd. Anastasia was net een fractie eerder geboren, zodat de last van het koninkrijk wettelijk gezien op haar schouders drukten. Natuurlijk hielp Luna haar zo veel mogelijk, maar buiten de donjon werd natuurlijk Anastasia als de machthebster van de stad gezien. Ze verrichtten hun taak met waardige gerechtigheid. Maar desondanks stond er een zware winter voor de deur die ze zelfs niet met vrouwelijke charme hadden kunnen afdwingen.
'De oogst was vorig jaar beter.' Luna draaide de ganzenveer tussen haar vingers rond en richtte zich weer op het boek dat voor haar lag. 'Wellicht kunnen we een patrouille sturen naar Stirfield, al betwijfel ik of hun oogst beter is geweest dan de onze. Maar volgens de berekeningen zullen anders niet alle stedelingen voedsel kunnen krijgen deze winter.'
Ze keek op naar haar zus en glimlachte spijtig. 'Soms wou ik dat papa hier nog was. Hij had overal zijn oplossingen voor klaar. Wat zijn jouw plannen?'

Ik, Anastacia De Riquet de Dumonceau, stond voor het grote raam dat uitzicht bood van de ridderzaal op het stadsplein. Het alleroudste en belangrijkste gedeelte van de stad. Er lagen afgeslepen rotsen om de vloer begaanbaar te maken, maar de meeste vertoonden al scheuren van de grote mensen massa's die er steeds overheen liepen. Elke minuut van de dag was dit plein gevuld met mensen. Van de allerarmste die om geld bedelden, tot de hofdames die hun boodschappen haalden voor het kasteel. Diefstal was er vrij weinig. Maar dat lag meer aan de patrouille die dit gedeelte van de stad goed in de gaten hield, dan dat het lag aan de eerlijkheid van de mens. Meestal bezorgde het bekijken van het plein me een soort moed. Ik had geen keuze dan mijn best te doen voor deze mensen, maar vandaag wakkerde het juist een soort wanhoop aan.
Met een diepe zucht draaide ik me naar mijn zus om. De grote, koninklijk blauwe rok van mijn jurk wapperde van de beweging. 'Ik heb geen plannen nog,' gaf ik toe. 'We moeten iets doen, maar wat valt er te doen aan een slechte oogst. Ik ben het met je eens dat we kunnen kijken in Stirfield, maar als hun oogst al beter is geweest hebben ze waarschijnlijk niks over voor ons.'
Ik liet mezelf neerzakken naast Luna en pakte haar linkerhand in de mijne. 'Ik mis papa ook...' Even viel ik stil. Hij was niet zolang geleden, vrij plotseling overleden. Ineens moesten Luna en ik alles zelf doen. Een heel koninkrijk besturen. 'Misschien kan ik zijn boeken bekijken. Is zoiets als eens eerder gebeurd.' Na een zacht kneepje te hebben gegeven in Luna's handen, stond ik weer op. Na de volgende worden te hebben gesproken, liep ik met snelle tred de zaal uit: 'Ik ben hopelijk snel terug.'

Op de voet volgde Damon (Achternaam is niet belangrijk jij niet koninklijke man) zijn vorst. De tocht om het zo maar te noemen, verliep opmerkelijk makkelijk. Voor we het wisten, stonden we voor de deur van de donjon. Met zijn allen verzamelde we voor de zware, houten deur. Kort keek ik naar Rowan voor goedkeuring, waarna ik de deur open zwaaide en meteen iedereen naar binnen sprong. We kwamen binnen in een grote hal met een trap in het midden en verscheidene houten deuren. De hal werd verlicht door kaarsen aan de wanden. De vrouwelijke touch was duidelijk zichtbaar in de overdadige bloemstukken en de kleurige vloerkleden.
Misschien waren de prinsessen in dit koninkrijk erg goed van vertrouwen, of misschien waren ze gewoon te ik kan geen ander woord verzinnen snobberig om te denken dat iemand ze kon aanvallen, maar er stonden maar twee bewakers die verschrikt opkeken van onze komst. Binnen enkele slagen, en minimale verwondingen aan onze kant, lagen de twee bewakers op de grond.
Spottend bekeek ik de mannen, waarvan er eentje kreunend en steunend om zijn leven smeekte. Het woord, en oordeel was weer aan mijn vorst.

Rowan gromde. 'Tom, laat hem zwijgen.' Ongeduldig vanwege het oponthoud wenkte hij naar de grote trap achterin de hal. De burcht was niet bijster groot: de prinsessen konden niet ver weg wezen. Maar je wist maar nooit. 'Tom, Burton, jullie blijven hier. Waarschuw bij onraad.' Hij knikte naar de jonge man die vlakbij hem stond, zijn vertrouweling en rechterhand. 'Damon. Neem Cedric en doorzoek de bovenverdieping. Gurth, volg mij voor de rechtervleugel.'
Terwijl Rowan met Cedric op zijn hielen zich door de zaal naar de achterkant repte, vroeg hij zich onwillekeurig af hoe lang het zou duren voordat hun komst opgemerkt zou wezen. Een uur? Vijf minuten? Wat zou er gebeuren wanneer ze tegenover een overmacht kwamen te staan? Maandenlang had Rowan zich als een spin zijn kapotte web repareert de gehaaste brokstukken van het rijk van Oaksley bij elkaar geraapt. Het mocht geen naam hebben. Al had hij in de zuidelijke bossen een kleine schuilplaats in een verlaten burcht kunnen vestigen met een groep trouwe en minder trouwe volgers, was het een splintertje vergeleken bij wat ooit de macht van de Oaksleys was geweest. Waar er eens ridders waren geweest bestond het leger van de Oaksleys nu uit vogelvrijen, slecht bewapende strijdkrachten, Saksische huurlingen van de naaste steden alsmede lijfeigenen en ten slot een handjevol overgebleven edelen, samengezworen bij te staan in de poging de macht terug te krijgen. Het grotendeel was overmoedig en slecht bewapend, zodat Rowan besloten had met een kleinere groep de aanval aan te gaan. Nog een pluspunt was dat ze minder zouden opvallen.
De schakel tot de macht waren de twee Riquet de Dumonceau-prinsessen. Anastacia en Luna. Rowan had hen zelfs nog nooit in het echt gezien, maar was ervan overtuigd te weten wie te moeten hebben zodra hij hen zou zijn.
Hij gebaarde Gurth om om en om de gesloten deuren op de lange gang te openen, zodat de ander de wacht hield. Maar de burcht scheen zo goed als verlaten te zijn.

Luna luisterde naar het wegstervende geluid van Anastasias zachte voetstappen en ruisende rokken. Ze zuchtte, legde de ganzenveer neer en sloeg het boek dicht. Met lede ogen staarde ze naar de muur, waar boven de schouw tussen het ingemetselde familiewapens de schilden met tekens waren gehangen, waartussen zwaarden hingen, glanzend in het haardvuur. Als jongere meisjes hadden Anastasia en zij schermlessen gekregen van hun vader. Toen ze haar ogen sloot kon ze de gebeurtenis zo weer voor haar ogen halen: zij en Anastasia met wilde haren die elkaar te lijf gingen, lachend en struikelend over hun onhandig lange rokken, vader serieus aanwijzigingen gevend en moeder hoofdschuddend op de achtergrond.
Maar dat was lang geleden. Luna opende haar ogen weer en staarde naar de bewegingloze attributen op de muur. Alsof ze er al duizenden jaren hingen.
'Wat geweest is, is geweest,' mompelde ze en stond op om het boek op te ruimen in de grote boekenkast, die uitpuilde van de zware boeken en rollen perkament. Alleen al de rompslomp aan papieren maakte het regeren van een grote stad tot een onmogelijke opgave.

Met snelle stappen had ik de trap genomen aan de andere kant van de burcht die van de ridderzaal naar de grote gang leidde. Totaal in gedachte verzonken had ik de belagers later in het oog dan dat waarschijnlijk was. Toen ik eindelijk mijn blik van de grond afhaalde, stond ik op zo'n 10 meter van een onbekende man. Hij zag er groot en sterk uit, en het litteken dat over zijn wang liep, gaf hem iets krachtigs en tegelijkertijd schrikwekkends. De kleren die hij droeg kwamen me onbekend voor. Hij leek geen wapen van het rijk te dragen. Toch was het niet tot het moment dat hij in haastige beweging kwam, dat ik me geschrokken omdraaide om van hem te vluchten.
In paniek trok ik mijn rokken omhoog om het pad vrij te maken voor mijn voeten. Zo snel als ik kon begon ik terug te rennen naar de trap. 'Luna!' schreeuwde ik zo hard als ik kon. 'Ren! Indringers!'

Cedric en ik hadden ons omhoog begeven waar we hadden besloten eerst de rechtervleugel te bekijken. Na deur drie - alle ruimtes waren leeg geweest - hoorde ik ineens een geschreeuw. Met een grote grijns keken Cedric en ik elkaar niet meer dan een halve seconde aan. De tweede prinses moest hier ergens in de buurt zijn, maar aan de andere kant.
Cedric en ik sprintte beide naar de andere kant toe, waar we gretig de deuren open sloegen. Ze moest hier ergens zijn.

Als het minder goed voorbereid was geweest, was dit een situatie geweest waarbij Rowan hartgrondig zou hebben gevloekt. Maar nu grijnsde hij slechts, terwijl hij achter de prinses aanrende als een wolf achter een hert. Alles was onder controle. De prinsessen konden geen kant op; de bewakers waren weg en de toegang naar buiten bewaakt door Rowans mannetjes. Het was jammer dat het niet nog iets makkelijker zou zijn geweest, en dat hij zonder moeite de prinses met chloroform had kunnen bedwelmen en meenemen.
Ze rende snel, maar Rowan was langer en kon harder rennen, zeker omdat ze een jurk met een lange rok droeg. Al snel was hij bij haar, sloeg zijn gespierde rechterarm om haar hals en borst heen. In zijn linkerhand schitterde een dolk terwijl hij haar tegen zich aan trok. 'Dit verhaal kan makkelijk eindigen of moeilijk,' dreigde hij. 'Aan jou de keuze.'

Met een ruk draaide Luna zich om. Anastasia had geroepen. Ze had de woorden niet kunnen verstaan, maar het feit dat haar zus om haar riep, deed haar de wenkbrauwen fronsen. Met bonzend hart rende ze naar de deur toe en opende die. Anastasia was echter niet te bekennen, maar aan het einde van de gang kwam net een man de hoek om.
Een klein moment versteende Luna. Het was alsof een ijskoude hand haar hart vastgreep en ze keek met wijdopengesperde ogen naar de man, als een konijn in de versteende schrik van een prooi. Maar dat duurde slechts kort. Met een kreet van afschuw smeet ze de deur achter zich dicht, draaide de deur op slot en sprong in één beweging naar de muur. Van boven de schouw trok ze een van de zwaarden uit de houder, smeet de schede aan de kant en liep van de deur weg. In de grote kamer was verder niemand te zien. Met haar linkerhand greep ze een handvol stof beet. De onhandig lange rokken verfoeiend rende ze naar de achterzijde van de zaal. Vlak bij een pilaar hamerde ze op één van de uitstekende stenen in de muur om de geheime gang te openen, maar de doorgang was lang niet gebruikt en opende zich slechts tergend langzaam. Luna's ademhaling gierde zich door de keel. Waar waren die idioten van een bewakers? Lagen ze soms te pokeren in de taveerne?

Met een harde slag op mijn borst kwam ik tot stilstand. Zijn arm kwam als een stalen pijp om me heen te liggen. Mijn eerste reactie was om mezelf los te proberen te trekken, maar het ijskoude lemmet van één of ander wapen zorgde ervoor dat ik stokstijf stil kwam te staan. 'Wie ben je? Wat wil je?' siste ik. Mijn ademhaling zat hoog, en ik moest mijn best doen door mijn buik te ademen. Het ijzer brandde tegen mijn keel aan en bij elke diepe ademhaling voelde ik het lemmet strakker tegen mijn huid aandrukken. 'Ik kan je naar het goud leiden. Neem wat je wilt.'
Voor zover het me lukte, probeerde ik rustig te blijven en helder na te denken - dit viel echter zeker niet mee. Als ik hem een beetje langs omweggetjes zou leiden, zouden de bewakers ons wel zien en in actie komen. Eén moment dat hij niet zou opletten en dan was ik vrij.

Ze had het ons niet makkelijker kunnen maken. Aan het einde van de hal, zo'n 4 deuren verderop, opende één van de prinsessen de deur. 'Prinsesje, prinsesje!' riep ik plagend, als een kat die genoot van de jacht. De deur was op slot gedraaid, maar lang zou het Cedric en mij niet tegenhouden. '3, 2, 1...' Met een harde dreun kwamen zowel Cedric als ikzelf tegen de houten deur aan. Het hout van de deurpost kraakte en de scharnieren piepte. Nog een keer klonk de gezamenlijke dreun van Cedric en ik die tegen het hout aankwamen. Al bij de derde keer, vlogen de scharnieren uit de deurpost en net aan kon ik mezelf overeind houden. Anders was ik letterlijk met de deur in huis gevallen. Of in de ridderzaal in dit geval.
Cedric en ik rende de kamer binnen. Die was echter verrassend leeg. Hijgend keek ik de kamer rond. Verbeeldde ik het me nu, of bewoog daar een stenen muur? Ik stapte naar de muur toe, Cedric liep door de kamer heen om de deur aan de andere kant te gebruiken. Zorgvuldig liet ik mijn vingers over de muur heen gaan. Was het verbeelding geweest of was ze echt hier verdwenen?

Hij grijnsde als een wolf. 'Ik denk dat ik het goud al vast heb, sweetheart.' Haar haar kriebelde tegen zijn hals. Hij negeerde haar vraag over wie hij was of wat hij wilde, en knikte met zijn hoofd naar Gurth. 'Laten we maken dat we weg komen. Hopelijk had Damon ook succes.'
Rowan trok de prinses mee de trap af richting de buitendeur. Zijn medestrijders stonden klaar bij de achterdeur met nog altijd de dode bewakers op de grond. Er was verder niemand te zien. Buiten was het inmiddels donker geworden. Dat stuk van het plan was goed verlopen. Maar het geluk kon niet altijd aan hun zijde blijven. Er kon elk moment iemand alarm slaan. Er was geen moment te verliezen.
Tom was aan komen lopen met de paarden. Maar nog altijd geen Damon of Cedric te zien, laat staan met de andere prinses. Rawon vloekte tussen zijn tanden door. 'Tom, Gurth, met mij,' deelde hij zacht de bevelen uit. 'De rest blijft hier en wacht op Damon. Geef hem niet lang. Wegwezen bij onraad, maar met een omweg: zorg dat niemand jullie volgt.'
Hij borg zijn dolk op, greep de leidsels van zijn donkerbruine paard, tilde de prinses in het zadel en steeg achter haar op. 'We gaan een eindje rijden, moppie,' zei hij in haar oor. 'Eén kik en ik smijt je voor de hoeven van mijn paard.'
Hij sloeg zijn donkere mantel om hen beiden heen, zodat haar blauwe jurk verborgen was, maakte de teugels op maat en spoorde zijn rijdier aan.

De gang ademde een kou uit. De grond was enigszins ongelijk en het was aardedonker. Haar eigen ademhaling klonk haar ongewoon luid in de oren. Hijgend snelde ze voort, totdat ze aan het eind van de gang kwam. Ze zou uitkomen in een van de hallen, wist ze. Bevend bleef ze staan. Het zwaard trilde in haar klamme handen. 'Rustig,' fluisterde ze zichzelf toe, en het was net of ze haar vader hoorde spreken.
Maar aan de andere kant van de muur hoorde ze niets.
Zacht gleden haar handen naar de hendel. Bedekt in spinrag vond ze die, en ze duwde hem omlaag. Ze gooide haar schouder tegen de muur aan. Knarsend opende zich een doorgang naar de hal. Luna wrong zich door de opening heen.
Er was niemand in de hal te zien. Geen levend persoon, althans. Amper een meter van haar vandaan lag een bewaker. Vol afschuw staarde Luna naar zijn bebloede gezicht en starende ogen. Haar hart hamerde in haar keel en haar gedachten schenen door haar hoofd te tollen als bladeren in een storm. Wat moest ze doen? Waar was iedereen? Wie vielen haar aan? En vooral: Waar was Anastasia?
Hoefgetrappel.
In de gang waren enkele hoge ramen. Ze rende ernaartoe, struikelend over haar rokken. Ze was net op tijd om enkele donkere ruiters langs te zien galopperen. Haar vrije hand greep de vensterbank vast om niet te vallen. Op het voorste paard zat Anastasia.

Zijn woorden drongen langzaam tot me door en het was niet totdat ik buiten was, dat ik pas echt doorhad wat er gaande was. Hij wilde mij. Hij wilde Luna. Zijn grip om me was als steen, onuitkombaar. Ik hoorde de mannen praten, maar luisteren deed ik niet. Luna was er niet. Ze was nog binnen, misschien wel ontsnapt aan de mannen. Kort sloot ik mijn ogen en liet ik mijn handen zakken met welke ik de arm van de onbekende man had vastgegrepen, enkel om ze samen te brengen. In stilte prevelde ik mijn God toe. Zorgt U alstublieft voor Luna. Laat haar veilig zijn heer. Laat haar veilig zijn. Mijn lippen bewogen mee op het gebedje.
Nog voordat ik verder kon bidden, werd ik weer meegetrokken en op een paard getild alsof ik een pop was. Eindelijk had ik een moment om de onbekende man aan te kijken. Het litteken op zijn wang was gruwelijker geworden dan het eerst was. Misschien was het omdat hij dichterbij was. Misschien was het omdat ik nu wist wat hij van me wilde. 'Je komt hier niet mee weg. De koningin ontvoeren. Daar zul je niet levend vanaf komen.'
In een poging kracht te laten zien - kracht die ik verwachtte dat mijn vader in dit geval had getoond - draaide ik mijn hoofd weg zodat ik in de verte kon staren. Net op tijd, want tranen begonnen over mijn wangen te lopen.

Met een harde, gefrustreerde trap tegen de muur liep ik weg uit de ridderzaal. Cedric kwam net aanlopen. Ook duidelijk gefrustreerd. 'Ze is weg,' gromde hij woest. 'Alsof ze is verdwenen. Ik zag de rest weglopen. We moeten gaan Damon voordat de wachters komen en ons oppakken.' Niet meer dan een seconde overwoog ik weg te gaan. Maar de prins had dit zolang voorbereid. Hij had er zo lang voor gewerkt. Daarnaast had ik niemand thuis die op mij wachtte. Mijn leven was onderdanig aan het grotere goed.
'Ga maar,' zei ik verrassend kalm. 'Ik zal infiltreren en haar vinden. Vertel dat maar.'
Na enig tegensputteren, verliet Cedric het kasteel en niet veel later hoorde ik hoeven klinken. Alleen bleef ik in de hal beneden staan. Wat volgde was een doodse stilte en rust. Nu moest ik er nog voor zorgen dat ik niet op zou vallen. Ik pakte het levenloze lichaam van één van de bewakers en trok hem mee naar een grote - wat eruit zag als een ongebruikte - kast. Zo snel als ik kon begon ik kledingstukken van hem te wisselen met de mijne om uiteindelijk zijn lichaam in de kast te verstoppen. Ik greep de dolk van mijn kleding en beet mijn tanden op elkaar. Enkele seconden stond ik stil, bewegingsloos moed te verzamelen voor mijn plannetje. Toen, de lucht die ik in mijn longen had opgebouwd uitblazend, drukte ik de dolk in mijn been. Ik viel neer, en bleef kreunend liggen. De dolk nog steeds in mijn been.

O wacht, ja, ze is immers koningin
--
'Aha, dus ik heb ook nog eens de goede dame voorop mijn paard,' grijnsde Rowan tevreden. 'Bedankt voor het zeggen, milady. Nu ben ik al een stuk gerust gesteld.'
Het was niet bijster ver naar de stadspoort, en in het donker vielen de ruiters al helemaal niet meer op. Het gedeelte van de stad leek uitgestorven. Tot dusverre waren de paarden slechts stapvoets gegaan om niet op te vallen. Rowan tuurde omhoog naar de stadspoort. Er branden enkele toortsen op de muur. Maar geen mens te zien... Geen bewaker, maar ook geen van zijn strijders... Hij hoopte maar dat het andere gedeelte van zijn plan, de afleiding van de stadswachters op de poort - zonder doden, wat soms een opgave bleek voor zijn medestrijders - ook gelukt was.
Een silhouet van een van zijn huurlingen verscheen op de stadspoort en stak tegen de sterrenhemel zijn duim op.
Rowan Oaksley blies zijn adem sissend uit. Hij had zich niet gerealiseerd dat hij die zo hard had ingehouden. 'Oké, in galop! Bij onraad verspreiden. We treffen elkaar weer in de woudburcht.'
Met die woorden duwde hij de sporen in de flanken van zijn paard, dat gewillig in een galop vooruit spoot. De hoeven roffelden over de keien van de weg heen. De stadspoort flitste boven hen langs: het lastigste gedeelte van de terugtocht zat er nu op.
Naast hem kwam een ruiter. Hij wierp een blik opzij en zag dat het Cedric was. 'Ik moest u vertellen dat Damon achtergebleven is om de overgebleven prinses te vinden,' zei hij hem.
Rowan trok zijn gezicht in een grimmige blik. 'Dankjewel, Cedric.'
Hij wierp een snelle blik op de koningin die voor hem in het zadel zat. Maanlicht viel op haar haar, dat golfde in de wind. Wat was er fout gegaan? Waarom bleef Damon zo lang weg? Hij maakte zich zowel zorgen over zijn vriend als over het feit dat hij weleens gevangen genomen zou kunnen worden en door marteling over het plan zou kunnen vertellen.

Luna rende de gangen door, onhandig haar rokken ophoudend, haar ademhaling gierend. Ze moest die ruiters tegenhouden! Ze probeerde om hulp te roepen, maar haar keel zat zo dicht dat ze amper kon ademen. De gangen waren leeg en verlaten. Waarom was hier nu niemand? Waren alle bewakers soms dood? Waar was het personeel? Kon niemand haar helpen? Tijd voor paniek! riep een spottende stem in haar hoofd.
De buitendeur stond open. Ervoor lagen twee dode bewakers.
Snakkend naar adem wierp ze het zwaard van zich af. Het klapte rinkelend tegen de vloer aan. Met starre ogen staarde ze de duisternis buiten in terwijl haar borstkas verwoed op en neer ging. Wat maakte het uit? Ze was alleen. Het zou toch te laat wezen. Anastasia was allang weg. De koningin van De Riquet de Dumonceau was ontvoerd. God mocht weten door wie of waarheen.
Zo stond ze, niet bij machte te bewegen, totdat ze iets hoorde. Gekerm.
Zacht raapte ze het zwaard op. Was het soms een van de indringers? Het was vlakbij. Ze liep langzaam in de richting van het geluid, het zwaard voor zich uitgestoken. Ze liep de hoek om en zag hem liggen in het maanlicht dat door de grote ramen naar binnen viel. Een bewaker.
Ze knielde snel bij hem neer. Snel gleden haar ogen over zijn lichaam, en zag toen de dolk in zijn been steken. 'O God,' fluisterde ze, of het kon ook zijn dat ze dat alleen maar dacht, want ze moest drie keer slikken voordat ze er een woord over haar lippen kreeg. 'Wat is er gebeurd? Wie waren de indringers?'
Met haar zwaard sneed ze een stuk van haar rok af, aarzelde even voordat ze de dolk uit de wond trok - en o Maria, dat had ze beter niet kunnen doen want hij bloedde als een rund - zodat ze snel de stof tegen de wond aandrukte om het bloeden te stelpen.

Woedend beet ik mijn tanden op elkaar. Woest omdat ik het hem blijkbaar nog makkelijker had gemaakt en woest omdat de tranen maar niet wilden stoppen met stromen. Het was belachelijk hoe makkelijk we de stad uit konden rijden. Al snel was het paard in galop. Voor een seconde overwoog ik om mezelf van het paard af te laten glijden, maar het vooruitzicht naar bloedende knieën en mogelijk gebroken botten liet me al snel dat idee weggooien. En al zou ik het er goed vanaf brengen, dan nog zouden ze me sneller oppakken dan dat ik weg kon rennen.
Zo voorzichtig mogelijk, zodat het niet zou opvallen, wreef ik de tranen van mijn wangen weg. Ik was verdomme de koningin en ze zouden me niet zo snel klein krijgen. Ik moest sterk blijven. Voor mijn vader, maar vooral voor Luna. God stond haar bij.

Al snel kwam de prinses aanspoeden en ze leek meteen voor mijn plannetje te vallen. Ik deed mijn best om haar een zo onsamenhangend verhaal te vertellen als ik kon. 'Ze waren er ineens... Aaauw...' Ik greep naar mijn been om het nog even aan te dikken. Al moest ik zeggen, ik had mezelf goed te pakken gehad. De wond klopte en de pijn was echt bijna ondragelijk. Had ik niet even mezelf minder hard aan kunnen pakken? Ik kneep mijn ogen dicht en legde mijn rug weer op de grond neer, alleen om kronkelend weer overeind te komen toen de prinses de dolk uit mijn been trok. 'Verdom...' gromde ik, net op tijd mijn vloek binnenhoudend.
Van de pijn kneep ik mijn kaken weer op elkaar en mijn ogen dicht. 'Wat een...' Een tweede scheldwoord wist ik binnen te houden. 'Ze waren er ineens. Met veel. Ik denk dat ze uw zus hebben...' Net aan wist ik mijn ogen te openen en de prinses aan te kijken. Welke prinses was eigenlijk mee genomen? Met wie had ik hier het genoegen?

En of ze Anastasia meegenomen hebben, rotzak, dacht Luna, maar gelijk daarna schaamde ze zich om die gedachte. Deze bewaker kon er ook niets aan doen, en hij was nog gewond ook, om hen te beschermen.
Terwijl ze nog altijd haar handen met de stof op zijn wond gedrukt hield, keek ze hem aan. Ook hij opende net zijn ogen op een kiertje van de pijn en zat haar aan te kijken. Even flitste het door haar hoofd heen dat ze zijn gezicht eerder had gezien. Maar ze kon het niet plaatsen en ze liet de gedachte gauw weer varen. Er waren nu belangrijkere dingen aan het hoofd dan het gezicht van een bewaker dat ze ergens eerder moest hebben gezien.
Vanuit de gang klonk er een schreeuw. Geschrokken taste Luna naar het zwaard en ging staan.
Ze ging naast hem staan, het wapen voor zich uitgestoken. Als de indringers haar nu ook kwamen halen, had ze misschien nog enige steun aan de bewaker, mocht hij überhaupt bij machte zijn om nog maar iets te doen, wat ze betwijfelde. Maar ze was niet meer bij machte te rennen. Haar zintuigen leken verdoofd.
Om de hoek heen kwamen enkele mannen gerend. De voorste droeg een toorts. Luna kon wel huilen van opluchting toen het licht viel op hun soldatentunieken. Ze was niet meer alleen! Wie weet konden ze Anastasia nog redden!
'Mijn God, kijk wat ze heeft gedaan!'
Haar opluchting veranderde in verbazing toen de voorste bewaker zijn zwaard naar haar uitstak. 'Laat dat wapen vallen!' beviel hij.
Luna keek hem vol ontzetting aan. 'Wàt?' krijg ze er uiteindelijk uit gestameld. 'Waarom... wat denken...' Haar blik viel op haar zwaard. Doordat de gewonde bewaker ondertussen ongeveer bovenop haar wapen had gelegen, was het donkerrood gekleurd van het bloed: ook haar handen waren warm en kleverig van zijn bloed geworden. En de gewonde bewaker lag nog altijd voor haar voeten... Geschrokken liet ze het uit haar handen vallen. Haar hersens weigerden het feit in zich op te nemen dat voor haar ogen tot duidelijk genoeg was: het leek net alsof zíj die mannen had vermoord. Dat door haar toedoen de bewaker gewond op de grond lag.
'Zoek naar de koningin!' snauwde een van de bewakers tegen een aantal andere mannen. Toen keek hij Luna weer aan, zijn gezicht grimmig in het toortslicht. 'Ironisch, dat de bloedeigen zuster van de koningin dit doet... Alsof ze op deze manier zelf de troon zou kunnen krijgen.' Luna hapte naar adem. 'Nee, luister dan toch, alsjeblieft, ik -' voordat ze woest werd vastgegrepen.

Het zal saai zijn om deze tijd chronologisch te laten verlopen omdat de rit een tijdje duurde, zodat we er maar snel aan voorbij gaan tot het moment dat de ruiters zonder moeilijkheden het Grijze Woud binnen galoppeerden.
Het pad dat door het oerbos leidde was derhalve smal dat de ruiters met niet meer dan twee man naast elkaar konden rijden, en hun gang matigden. De bomen stonden dicht op elkaar en hun takken hingen zover over het pad heen dat er van het maanlicht slechts vlekkerige patronen te zien was. Maar de ruiters kenden dit bos als hun broekzak en konden er blindelings doorheen kruisen, zelfs van het pad af. Een ander voordeel was dat geen buitenstaander zich in dit woud durfde te begeven. Het zou zogenaamd behekst zijn.
Het enige spookachtige dat Rowan was tegengekomen was de ruïne van een oud kasteel, op een open vlakte diep in het bos. Het was een klein kasteel geweest, waar de oosterzijde compleet was ingestort en overwoekerd met plantengroei. De andere zijden van het gebouw was echter goed bewaard gebleven. Een prima hide-out voor de onterfde koning en zijn samenzweerders. En een uitstekende plek om een koningin gevangen te houden.
De ruiters hielden de paarden in bij de geïmproviseerde stal en lieten de bezweette rijdieren over aan een staljongen. Rowan sloeg zijn donkere mantel naar achter, steeg van het paard af en tilde de koningin uit het zadel. 'Welkom in uw nieuwe thuis, milady,' sprak hij toonloos. 'Of althans, voorlopig. Hoe lang het zal duren hangt van een hoop dingen af.'
Zijn grote hand om haar arm gesloten liep hij met haar de half ingestorte poort door. Op het erf voor het kasteel stonden enkele hutten, gebouwd van restmateriaal van het kasteel en takken. Een paar mannen begroette de nieuwaangekomenen. 'We hebben de koningin!' verhief Rowan triomfantelijk zijn rauwe stem. Een gejuich steeg op uit de kelen. 'Drank voor onze strijders! En nuchtere wakers in alle windrichtingen voor het geval we bezoekers zullen krijgen.'

Het was als een plaatje uit één van mijn griezelboeken. Het bos was donker, alsof er een soort duistere mantel over het woud heen was gelegd. Het kasteeltje versterkte dit gevoel alleen maar en ik moest zwaar mijn best doen om niet te rillen bij het aanzien van het vervallen gebouwtje.
Al snel kwamen we op het pleintje van het kasteel waar een groot aantal mannen rond vuurtjes zat. Als een soort golf die door de menigte ging, stonden de mannen zowel als enkele vrouwen op alsof ze respect toonden voor iemand. Na de woorden van mijn brute ontvoerder, klonk een luid en rauw gejuich uit de menigte. Een woede begon in me te borrelen en ik balde boos mijn handen tot vuisten. Wie dachten deze mensen dat ze me zomaar konden ontvoeren? Net nu mijn volk me het meeste nodig had.
Ik ademde woest in en trok me los van mijn ontvoerder. Ik was niet van plan om te rennen - ze zouden me toch zo weer te pakken hebben, maar ik weigerde om hier zo te staan als een soort trofee. Bijna op hetzelfde moment als dat ik me losrukte, klonk een gekraak bij één van de vuurtjes het dichtste bij ons. Met een plof vielen de stukken hout neer die netjes omhoog hadden gestaan waardoor de oppervlakte van het vuur twee keer zo groot werd en de mensen verschrikt opzij stapten.
Kort was ik net zo geschrokken als de mensen die eromheen stonden. Toen begon het me te dagen. Ik was het geweest. Dat was waar ook. Ik liet mijn ogen afdwalen naar mijn rokken die er doods uitzagen zo in het donker. Misschien kon ik hier wel wegkomen als ik mijn krachten goed zou gebruiken.

Het hele schouwspel was compleet onverwacht en ik was dan ook bijna in de verdediging gegaan voor de prinses. Prinses Luna moest dat trouwens zijn, want de koningin was schijnbaar meegenomen. Echter, een nieuw scenario kwam me te voorschijn. Eentje waar de prinses gevangen zou zitten en ik haar nog makkelijker mee zou kunnen nemen.
Om het toneelstukje verder uit te spelen, drukte ik mezelf een beetje omhoog. Een luid gekreun klonk en ik schudde mijn hoofd. Mijn mond opende zich, in een zogenaamde poging om prinses Luna vrij te pleiten. Helaas viel ik toen weer neer. Mijn hoofd belandde op de grond en mijn ogen sloten zich. Flauwgevallen. Dat was in ieder geval wat mensen moesten denken.

Rowan reageerde met een nauwelijks merkbaar trekje van zijn wenkbrauw toen de koningin zich uit zijn arm lostrok. Het was een dramatisch gebaar wat toevallig gepaard ging met het instorten van de brandende stammen in het vuur, zodat ze leek op een bloedmooie furie, rechtstreeks uit de hel om wraak te nemen. Dat leek ze tenminste op te roepen. Behalve dat ze een geschrokken blik toonde, en toen als in gedachten haar ogen neersloeg. Rowan schokschouderde, nam haar weer bij de arm, zij het iets zachter dan eerst, en liep met haar het kasteel binnen.
De hal was breed. Er waren enkele toortsen en kandelaars ontstoken. Jachttrofeeën uit lang verloren tijden hingen aan de muur en keken op hem en de koningin neer terwijl ze er langs liepen: herten, grote en kleine; vossen, dassen en tenslotte een machtig wild zwijn met enorme glanzende slagtanden: de lippen weken uiteen in een eeuwigdurende verdedigende grauw. Er tussen hingen schilderijen, sommigen zo beschadigd dat er amper meer was te zien wat het uitbeelde. Oude zwaarden hingen keurig gerangschikt tussen de schilderijen. Huiden van lang geleden gestorven dieren bedekten de vloer.
Rowan pakte een brandende kaarsenstandaard van een tafeltje en nam de koningin mee de brede trap op, die naar de eerste verdieping voerde. De linkerkant van de brede overloop was half ingestort en waren er voor de overgebleven deuren planken gespijkerd. Maar de rechtervleugel van het gebouw was bruikbaar. Rowan opende met een sleutelbos een deur, duwde de jonge vrouw naar binnen en sloot de deur achter zich. 'Zo,' zei hij opgeruimd. 'Dit is voorlopig uw suite, milady.' Hij grijnsde als een wolf. 'Ik hoop spoedig dat u gezelschap zult hebben van uw zus. In tussentijd hoop ik dat u zich ook alleen zult vermaken.'

Voordat Luna de donjon uit werd geduwd, richtte ze haar laatste blik wanhopig op de gewonde gevangene. Hij zou haar toch kunnen helpen, als getuige! Maar zijn ogen waren gesloten en Luna kon niet opmaken of hij leefde of het bewustzijn was verloren.
Ze liet zich meevoeren. Waarheen wist ze niet. 'Ze hebben koningin ontvoerd! Luister dan toch!' smeekte ze wanhopig. Maar de gezichten van de mannen die haar begeleiden stonden grimmig in het toortslicht. Op het laatst gaf Luna haar smeekbede op. Ze zouden haar wel moeten geloven als ze in de donjon Anastasia niet zouden vinden. Of als de bewaker bij kwam en ondervraagd werd.
Haar gedachten vlogen zo koortsachtig door haar hoofd dat ze zich pas weer op haar omgeving richten toen ze plots stil stond. Ze sloeg haar ogen op en staarde naar het gebouw, dat boven haar uittorende. 'O,' kwam er van haar lippen. De eeuwenoude stenen muur van de gevangenis keek op haar neer.
Het gebouw wekte de indruk dat de binnenkomer er nooit meer levend zou kunnen uitkomen. Bleek als een doek werd Luna naar een aparte kamer geleid, waar een bureau stond. Als prinses was ze op de hoogte van de meeste hoogste werknemers van de stad, maar deze man kende ze niet. Hij had een vierkant gezicht en kortgeknipt haar en een brede nek, wat hem het uiterlijk van een gevaarlijke stier gaf.
'Welkom, prinses Luna,' begon de man toonloos. 'Ik zou graag willen weten wat u met koningin Anastasia heeft gedaan.'
'Ik heb niets gedaan! Er waren indringers en ze is ontvoerd, meegenomen op een paard!'
'Onze wachten op de stadspoorten - sterker nog, niemand in de stad - heeft iets gezien. Alleen in de donjon zijn de bewakers gedood. Er was verder niemand, alleen u. U had een bebloed zwaard.' Hij wees naar haar handen. 'U heeft gevochten.'
Luna kon wel huilen van frustratie. Woest keek ze achterom naar de bewakers, die als standbeelden aan weerszijden van haar stonden. 'Er was een gewonde bewaker toen ik meegenomen werd! Hij kan getuigen dat er indringers zijn geweest! Waarom gelooft u mij niet? Er is nu al veel te veel tijd verspilt!'

Twee nachten waren verstreken sinds ik zo bruut was meegenomen uit het kasteel. Ik kreeg twee keer per dag water en wat te eten. Daar hield het mee op. De man met het litteken had ik niet meer gezien. De nacht dat we aan waren gekomen had het lang nageklonken op het plein. Ik had gelach, geschreeuw en veel gezang gehoord. Volgens mij waren er flink wat liters drank doorheen gegaan. En dat alles terwijl ik hier eenzaam zat op het vreemde, koude kamertje.
De kamer zelf was niet te groot. De stenen muren deden koud aan en gat dat functioneerde als raam liet alle koude buitenlicht naar binnen. Natuurlijk had ik al naar beneden gekeken, maar mijn kamer was hoog en ik zou niet ongedeerd beneden kunnen komen. Momenteel was de zon net opgekomen en de lucht was nog prachtig rood gekleurd. Wat had ik hiervan kunnen genieten, was het niet dat ik opgesloten zat in dit Godvergeten hol, vol met zorgen voor mijn zus. Ze was hier nog niet, dus dat was positief? Als ze nog veilig in het kasteel was dan zou toch nu wel een zoekteam op touw gezet moten zijn?
Een zucht, diep vanuit mijn tenen, verliet mijn mond. De laatste twee dagen waren deze, en meerdere vragen het enige wat me bezig hield. Maar dan wel constant. Slapen had ik maar weinig gedaan. Als ik niet bezig was met piekeren, probeerde ik een plan te bedenken. Ik werd echter steeds afgeleid en ik zag geen manier om weg te komen. Ja ik kon dingen bewegen, maar ik kon het nog niet goed. En wat zou ik überhaupt kunnen bewegen om hier weg te komen?

De afgelopen twee dagen had ik gebruikt om eerst mijn wond te laten verzorgen om vervolgens te getuigen van het voorval bij de hoofdridder (?). Ik had besloten het verhaal te vertellen dat Luna vrij zou pleiten. Dat Anastacia inderdaad was ontvoerd en dat prinses Luna dus onschuldig was. Zo zou het rijk weten dat hun koningin weg was en in angst zitten voor wat voor aanvallen verder zouden komen. Mijn plannetje pakte echter iets anders uit. De hoofdridder geloofde mijn verhaal niet en tot mijn grote verbazing belandde ik al snel in de gevangenis. Beschuldigd van het plotten van een aanval en een valse getuigenis afleggen. Dit was natuurlijk beide waar, maar niet op de manier zoals deze mensen het dachten. Wat een vreemd rijk was dit.
Mijn laatste gesprek met de hoofdridder was zo'n 10 minuten geleden. Momenteel liep ik tussen twee mannen in. Zonder enig pardon werd een stevig uitziende, houten deur geopend en werd ik naar binnen gesmeten. De deur sloot weer en werd op slot gedraaid. Mijn aandacht was echter ergens anders. 'Prinses...' klonk mijn stem ietwat verbaasd.

De gevangenis was eeuwen oud. Ontworpen in een nog wat sadistischere tijd dan de donkere middeleeuwen, keken alle cellen uit op de binnenplaats, waar gevangenen geëxecuteerd konden worden. Onder het bewind van Anastasia was die regel in de ijskast gezet, maar het schavot stond er nog steeds. Een stille getuige bij het lot van de gevangenen.
De cel telde vier stappen vooruit en drie opzij. Daar was Luna al gauw achter toen ze als een gekooid dier door de cel had geijsbeerd. Ze had gesmeekt bij langskomende bewakers, uit het raam gegild in de hoop dat iemand haar kon horen tot haar stem schor was. Niets mocht baten. Ze zat vast. Maar erger was de onwetendheid over Anastasias lot. Luna brak haar hoofd over de vele vragen. Wie waren de indringers? Waarom was de ze ontvoerd? Leefde ze nog? En waarom werd er in godsnaam niet naar haar geluisterd? Waarom werd Anastasia maar niet gevonden?
De cel beschikte niet over meubilair. Ze zat met haar rug tegen de koude muur aan, de ogen gesloten. Er bleef weinig over dan wachten. Te eten kreeg ze niet: alleen dagelijks een kruik water. Ze voelde zich hongerig, moe, ellendig en vies. Bloed kleefde nog altijd aan haar handen. Niet bepaald in een sympathieke stemming opende ze haar ogen bij het geluid van de opengaande deur. Het was altijd schemerig in de cel: de bewaker droeg een toorts, zodat ze haar ogen beschermde tegen het licht en slechts zag hoe er een silhouet naar binnen werd gesmeten.
Een stem die hoog klonk van verbazing. 'Prinses...'
Luna liet haar hand zakken en staarde naar de nieuwaangekomene. Nog altijd in het tenue van de koninklijke wacht. 'Jij!' kreeg ze over haar lippen. Het was alsof haar bloed bevroor in haar aderen. 'Waarom ben je gevangen genomen? Wat is er gebeurd?'

Twee dagen later en er was nog steeds geen teken vernomen van Damon. Knarsetandend beende Rowan door de woudburcht heen. Een kwalijke zaak. Hij zat in over zijn vriend, maar hij was klaarblijkelijk nog niet gemarteld: ze waren nog niet gevonden in het Grijze Woud, ze waren niet achtervolgd. Of Damon was zo'n taaie dat hij zich niet gewonnen gaf bij de marteling. Het mocht niet baten. Van zijn spionnen had hij nog niks gehoord, behalve dat prinses Luna om de een of andere onbegrijpelijke reden gevangen was genomen. Hij wist niet of dat nu in zijn voordeel of nadeel zou werken.
Of Damon nou wel of niet op vrije voeten was, Rowan wist dat de stad hun koningin niet zonder slag of stoot zou opgeven, welke webben van intriges hij ook probeerde te spannen.
Daarom kwam hij in een lastig deel terecht. Hij moest de koningin zo ver krijgen dat ze met hem zou gaan trouwen.
Rowan had het concept van liefde en trouwen altijd met minachting bezien. Liefde was iets waar dichters over konden kwelen en leeghoofdige vrouwen over konden zuchten. Het had niets te maken met het echte leven, waar trouwen over simpele kwesties als seks en geld gingen. Of in dit geval, macht.
Hij opende de deur van Anastasia's kamer, stapte naar binnen en sloot de deur weer achter zich. Het dienblad dat hij had gedragen met een appetijtelijkere maaltijd dan dat ze tot dusverre had gehad, zette hij op een tafeltje neer.
De koningin zag er vermoeid uit, wat ook niet gek was, maar desondanks had ze een air van waardigheid om zich heen en zelfs haar vermoeide trekken konden niet verhullen dat ze knapper was dan enige vrouw die hij ook in zijn leven had tegengekomen. 'Ik heb een interessant voorstel voor je,' begon Rowan desondanks zonder inleiding. 'Maar allereerst zou ik graag wat over je koninklijke gezag willen weten.' Hij trok een stoel naar zich toe en ging er op zitten, de benen ontspannen gevouwen, de zijkant van zijn laars rustend op zijn knie. Zonder overgang vervolgde hij: 'Aan wie ben je uitgehuwelijkt?'

Mijn eerste blik ging naar het dienblad met eten dat werd neergezet door de man met het litteken. Wat zou ik graag me te goed doen aan deze heerlijkheden, maar voor deze man kon ik me prima beheersen. Hij zou me niet breken. Niet in zijn bijzijn in ieder geval.
Met vlakke hand streek ik over mijn rok heen om deze goed te laten vallen. Zo recht als ik kon en met mijn kin een klein stukje omhoog ging ik voor de man staan. Hij kon hier dan wel zo mooi rustig zitten en degene zijn die mij nu gevangen hield, maar in zijn macht had hij me niet.
Rustig liet ik mijn ogen even over hem heen glijden. Hij was groot en gespierd alsof hij elke dag trainde. Het litteken op zijn wang was duidelijk, maar minder onheilspellend dan dat het me eerder had geleken. Zijn ogen waren helblauw (haha) en keken me rustig terug aan.
Spottend tikte ik mijn tong tegen mijn tanden toen hij begon met praten. 'Sorry, maar ik spreek nooit met vreemdelingen. Als je wilt dat ik enig gesprek met je ga hebben, zul je me toch echt iets meer moeten vertellen over jezelf.' Ik legde mijn handen in elkaar ten hoogte van mijn schoot en liet mijn blik op hem vallen. Zo sterk als ik maar kon keek ik hem aan.

'Een poging u vrij te pleiten,' zei ik met ietwat ironie in mijn stem. Schokschouderend liep ik naar het raampje toe dat uitzicht bood op een nogal luguber tafereel. Ik draaide me weer om naar de prinses en terwijl ik mijn hand door mijn haren haalde. 'Schijnbaar was het echte verhaal te vreemd voor de knechten hier en willen ze u heel graag straffen voor de misdaden die ze denken dat u heeft begaan.'
Ik liet mijn ogen over de cel gaan. Die was klein. Veel te klein om met zijn tweeën in opgesloten te zitten. Snel schudde ik die gedachte weg. Nee. In de cel zitten was niet perfect, maar nu kon ik wel een band krijgen met de prinses. Misschien konden we wel ontsnappen en dan zou ik haar zo mee krijgen naar onze plek. Ze zou geheel vrijwillig meegaan. Het was een pracht idee. Als het ging lukken.
'En in plaats van uw zus te zoeken, zit u nu hier opgesloten.' Ik haalde weer mijn schouders op, maar ditmaal met een gezicht van: Waar zijn ze mee bezig.

'Je méént het,' kon Luna niet nalaten giftig te zeggen en haar stem klonk nog een stuk sarcastischer dan ze had gewild. 'Loop naar de hel, man. Vertel me liever iets nieuws.'
De bewaker kon Luna geen steek schelen behalve voor het feit dat hij was opgepakt, en zijn verhaal dus niet was geloofd. Alle hoop om uit de gevangenis te komen en om op zoek te gaan naar Anastasia, verdwenen. Luna had wel vaker voor tegenslagen gestaan, maar met al haar ervaring was ze nog nooit in haar leven zo wanhopig en furieus door een voorval waar ze niet alleen niet op voorbereid was, maar dat ze zelfs nooit voor mogelijk had gehouden. Het kostte haar moeite om haar zelfbeheersing te bewaren. Ze stond op, beende naar de celdeur en sloeg er met een nijdige snauw tegenaan, zodat ze haar knokkels open schaafde. Stomme, stomme klootzakken!
Het volgende moment kon ze wel huilen.
Woest schudde ze met haar hoofd. Denk na! schreeuwde ze zichzelf toe. Ze moest iets doen. Er moest iets gebeuren. De stad was leiderloos, haar zus ontvoerd en er stond een strenge winter voor de deur. Zonder iemand om te heersen was de stad te prooi aan de naderende winter, oorlogen of wie weet wat nog meer. Luna fronste de wenkbrauwen. Was dat soms de reden dat Anastasia ontvoerd was en zij in de gevangenis? De stad zonder leider? Als Anastasia en Luna beide niet in staat zouden wezen om te heersen, zou hun naaste familie de plaats innemen zolang als het mocht duren - een neef, een oom of een nicht van ver weg. Maar was dit nu wel het geval, nu Anastasia ontvoerd was?
Met een ruk draaide ze zich om naar de bewaker, die nog altijd bij het raam stond. Ze moest een paar keer diep ademhalen voordat ze haar stem weer vertrouwde. 'Er zijn nu al twee dagen voorbij,' zei ze stroef en keek hem strak in het gezicht. 'Is er al een plaatsvervangende stadsheerser opgestaan? Zo ja, wie?'

Rowan kon niet voorkomen dat er een zweem van een grijns om zijn lippen speelde. Ze was niet bang. Eens kijken of hij bij machte was deze tijgerin te kooien. 'O wel, was ik dat vergeten?' grijnsde hij spottend. 'Neemt u het me alstublieft niet kwalijk, milady. Mijn naam ben ik vergeten. Men noemt mij de onterfde ridder.'
De lach verdween van zijn gezicht toen hij zijn benen van elkaar afsloeg, opstond en naar haar toe liep. Hij was minstens een kop groter dan dat zij was, en een stuk breder. Zijn gezicht stond vreemd toonloos: alleen zijn ogen leken te leven, blauw en koud als een storm op de oceaan. Zijn ruwe vingers streken een moment over haar zachte wang en beroerden haar kin, pakten die toen vast, zodat ze zijn ogen niet kon ontwijken. 'Maar even voor ons beider helderheid, Anastasia. Ik ben degene die hier de vragen stelt.' De vage, spottende toon was uit zijn stem verdwenen. 'Dus ik zou het zeer op prijs stellen als je ook antwoord geeft. Dan hoeven er minder vervelende dingen te gebeuren, begrijp je?' Hij liet haar weer los, ging weer op de stoel zitten en keek haar weer aan, wachtend op wat ze zou gaan doen.

De onterfde ridder. Mijn hersenen begonnen hard te werken, maar ik had nog steeds geen idee wie deze onbekende man dan was. Zijn vingers grepen mijn kin vast en richtte mijn gezicht op het zijne. Met een zo fel mogelijke blik keek ik hem recht terug in de ogen. Toch kon ik niet ontkennen dat deze hele houding, waarbij de 'onterfde ridder' hoog boven me uit torende, me niet geheel gemakkelijk liet voelen. Een rilling kroop over mijn rug heen en ik hield onbewust mijn adem even in.
Met een gemak en zelfvertrouwen liet de man zich terugzakken op de stoel waarop ik geruisloos weer uitademde. Ik liet mezelf neerzakken op het houten ding dat als bed door moest gaan en legde mijn handen rustig op mijn schoot neer. 'Als ik uw naam niet mag weten, dan wil ik graag aangesproken worden met Uwe Hoogheid. Dat is mijn titel,' sneerde ik terug.
Ik liet mijn blik afdwalen van hem en door de kamer heengaan. 'Maar voor jouw informatie. Ik ben niet meer uitgehuwelijkt sinds mijn verloofde vele jaren geleden als jongen als ik overleden.' Zo onverschillig mogelijk haalde ik mijn schouders op. 'Maar ik kan me niet voorstellen hoe dit van enige waarde voor jou is.'

Na de uitval van de prinses was ik gaan zitten tegen de muur van de cel aan. Duidelijk geïrriteerd begon ik in mezelf te tellen tot tien. Als mijn hele plan niet was geweest om haar vertrouwen te winnen, dan was ik nu op haar afgestormd, had ik haar bij de nek gegrepen en haar eens laten zien wie de baas was. Wat dacht deze zichzelf-overschattende trut wel niet helemaal. Dat ze alles kon maken alleen maar omdat het haar aan was komen vliegen? Ik spuugde naast me op de grond en legde toen mijn hoofd in mijn nek met mijn ogen gesloten.
'Niet dat ik weet,' reageerde ik toonloos op haar vraag. 'Maar waarom vraag je het niet aan iemand die je wel mag?' Ik opende mijn ogen en kon het niet laten haar ook giftig aan te kijken. 'Dat is waar, omdat je hier opgesloten zit in dit hol aangezien niemand je gelooft. Ik kan me nu ineens voorstellen waarom.' Ik legde mijn hand op de wond op mijn been en wreef er zacht overheen. Ze hadden me wat verdovende kruiden gehad, maar die waren nu uitgewerkt en ik verwachtte niet dat ik nog iets zou krijgen. Met een diepe, luide zucht legde ik mijn hoofd weer in mijn nek.

Onder zijn donkere wenkbrauwen flitsten zijn ogen even op. Zozo, Anastasia was dus niet meer verloofd. Dat scheelde; geen kans erop dat er een omhooggevallen prinsje die nog niet droog achter de ballen was een legertje op zou trommelen om heldhaftig zijn verloofde terug te halen. Ergens jammer, maar het maakte het wel een stukje makkelijker. Haast té makkelijk. Waar hing Damon uit met de overgebleven prinses?
'Bedankt voor het antwoorden, uwe hoogheid,' sprak hij met een overdreven geaffecteerde klemtoon op het laatste woordje. 'Dan heb ik een voorstel voor je. Je hebt tot vanavond klokslag acht uur de tijd om het met jezelf eens te worden om mijn vrouw te worden. Zo niet...' - hij haalde de schouders op, trok een wenkbrauw op maar bleef haar strak aankijken terwijl zijn stem nu donkerder werd - '...zie je je mooie stad of je lieve zus niet meer terug.'

Luna weerstond de verleiding de bewaker een klap op zijn smoel te geven, bleef staan en dwong zich naar binnen te concentreren. Ze sloot haar ogen en balde haar vuisten. Ze voelde haar ademhaling weer iets rustiger worden. Ze had het steenkoud. Ze hoorde de ademhaling van de bewaker; in de verte spraken stemmen, een druppel die op een steen viel, een piepende rat ergens op de gang. Maar de gevangenis scheen te zwijgen, alsof het alleen maar naar haar luisterde.
Wees nu eens logisch. Ze haalde diep adem. Zie de feiten onder ogen. Ze sloeg haar ogen op en draaide zich met haar rug naar haar medegevangene toe, ten einde zichzelf weer een beetje te kalmeren. Er viel schraal licht door het betraliede raampje in de deur. Er was nu geen enkele kans om nu uit deze situatie te komen. Ze kon niet zomaar door de muren heenlopen en er zou niemand komen om haar te redden. Er was geen hoop. Leefde Anastasia nog?
Het maakte allemaal niet uit. Haar gedachten leidden nergens heen. Misschien kon die nietsnut van een bewaker nog iets betekenen.
'Uit welke familie kom jij, soldaat?' vroeg ze kortaf, zonder om te kijken. 'Je tongval is niet van deze streek.'