Mermaids are for real

Twijfelend pakte ik de arm vast van de man die Owen scheen te heten. Ik opende mijn mond om antwoord te geven, maar klapte hem snel weer dicht. We moesten liegen natuurlijk. Ik dacht diep na, groef in mijn geheugen en herinnerde me toen een naam. 'New York, daar komen we vandaan.' Ik trok mijn mondhoeken op zoals ik de mannen had zien doen en probeerde zo echt mogelijk te lijken. Echter, het lopen ging me verschrikkelijk af en ik deed moeite overeind te blijven, laat staan vooruit te komen.

Ik, de gentleman die ik was, stak mijn arm uit naar het zwartharige meisje die het woord leek te hebben. 'New York, daar spreken ze toch anders?' Ik fronste, maar had nog steeds de ontwapende lach op mijn gezicht.

Oke, mijn moeder kijkt mee. Ugh. Trusten!

Met evenveel aarzeling als Marea had Syren uiteindelijk de arm vastgepakt van Aiden. Qua manieren was er dus weinig veranderd, concludeerde ze voorzichtig. Maar toch: dezelfde 'gentlemen' had haar en haar gouvernante overboord gesmeten, dus wilde ze geen snelle ideeën schetsen.
'Mijn moeder kwam uit Frankrijk en mijn vader uit Rusland,' verzon ze gauw, de namen van de landen uit haar geheugen opdiepend. Het was niet eens een leugen. 'Marea heeft een beetje ons gekke accent overgenomen, vrees ik.' Ze zag de frons verschijnen tussen zijn wenkbrauwen en zijn lippen waren nog uit elkaar geweken. Ze vond hem er zo als een strijdlustige wolf uitzien, maar wist dat hij nog steeds lachte. Ze bevonden zich echter op glad terrein. Ze had geen idee wat er verder zich in de mensenwereld afspeelde. Wat als ze een plaats of een land of zelfs een gebruiksvoorwerp of een actueel thema aanhaalden waar ze niets van af wisten?

Owen was minder wantrouwig dan Aiden. Als zijn vriend eenmaal iets dwars zat, kon hij zich daarin vastbijten als een terriër, wist hij uit ervaring. Hij merkte dat ze moeite had om vooruit te komen in het rulle zand, dus ondersteunde hij haar zo goed en zo kwaad als het ging terwijl ze de trap bereikten die naar de stad zou leiden. 'Als jullie het strand beter willen bekijken, kunnen jullie er beter later op de dag naar teruggaan. Het weer schijnt dan warmer te worden en wellicht kan er dan gezwommen of gesurfd worden.' Hij keek haar vriendelijk aan, proberend haar reactie te peilen. Ze kwam hem als vreemd voor, maar niet onaardig.

'Ah, ik vond het al lekker exotisch klinken je accent,' lachte ik haar toe. 'Mag ik eigenlijk vragen naar je naam?' Ik gaf een vluchtig knipoogje naar haar.

Ik keek op naar Owen, om bijna meteen mijn ogen weer neer te slaan. Hij herkende me echt niet, en dat zat me niet zo heel lekker. Ik had zijn leven gered, dat mocht toch iets waard zijn. Ik bleef mee strompelen en probeerde mijn balans te vinden. Het kostte me zoveel energie dat ik niet goed het gesprek naast me mee kreeg. Ik hoorde het wel, maar het kwam niet binnen. Lopen kostte al mijn energie.

En inspiratie vinden kost Claudia al haar energie :O
Misschien toch maar spoelen? Ik kom er echt niet uit. Slecht, slecht bericht

'Syren,' antwoordde ze, de naam uitspreken zoals mensen dat zouden doen, zonder het accent van de Zeemensen-taal. 'En ik heb de eer met...?'
Ze kon het opeens niet meer schelen, want voordat ze het wist stonden ze in de straten van de stad.
San Fransisco was een enorme stad. Al was Syren gewend aan steden toen ze nog een klein meisje was, jaren en jaren en jaren terug, het aanbeeld van deze enorme, nieuwe, moderne stad deed haar van de ene angstige verbazing in de andere vallen. De straten waren breed met overhangende huizen, en leek gebouwd op een grote heuvel. Er waren lange trottoirs waar mensen zich overheen haastten, felgekleurde neonreclames tegen de muren en hoge gebouwen met ontelbare verdiepingen. Op de straten raasden auto's en enkele fietsers, wolken stof opjagend. Syren liep nog aan de arm van Aiden mee en probeerde niet haar opperste verbazing op haar gezicht te laten weerspiegelen, al waren haar ogen groot als schoteltjes. Alles ging hier zo snel en het was zo hectisch! En dan die gekke dingen die op de weg naast haar raasden, die leken op koetsen zonder paarden... En overal was geluid, zoveel herrie... Ze schrok zich een ongeluk toen er rakelings een tram langs haar heendenderde.
'Wonen jullie hier vlakbij?' was haar vraag aan Aiden, hopend dat ze hier terplekke een van de gebouwen in konden gaan om verlost te zijn aan de hysterie buiten. 'We... we zijn die drukte niet echt meer gewend.'

Owen liep ondertussen opgewekt verder, babbelend over koetjes en kalfjes met Marea, al schoten af en toe zijn ogen naar haar gezicht en haar haar toe. Waarom bleef hij toch denken dat hij haar eerder had gezien? Dat was volslagen onzin. Zeemeerminnen bestonden niet. Misschien had hij haar wel eens eerder gezien. Hij had ooit ergens gehoord dat je alleen maar kon dromen van mensen wiens gezicht je eerder had gezien. Misschien was Marea zo'n gekke deja-vu. Hij zette de gedachten uit zijn hoofd.
'De drukte niet meer gewend?' Hij grinnikte onverholen verbaasd. 'Ik dacht dat jullie uit New-York kwamen. Maar geen zorgen, we zijn vlakbij.' Daad bij woord voegend stak hij een sleutel in de deur van het appartementencomplex, en hield de deur voor de meisjes open, zodat ze in het trappenhuis kwamen. 'Na jullie. Het is op de vierde verdieping, nummer 478. Sorry, er is geen lift.'

Net nu ik het vooruitkomen een beetje onder de knie had, kreeg ik een nieuwe uitdaging voor mijn neus. Ik weet niet hoe ik het moest beschrijven, laat staan hoe ik naar boven kon komen. Waar ik in het water elke kant op kon, werd er hier op het land aan me getrokken van beneden. Ik voelde me zo veel zwaarder dan in het water en kon me niet voorstellen hoe we ooit met deze krachten omhoog konden komen. Dus, met een hulpeloos gezicht keek ik mijn vriendin aan.

Ik kwam als laatste naar binnen en keek opzij naar mijn vriend met een opgetrokken wenkbrauw. Dit waren toch wel de vreemdste dames die ik ooit had meegemaakt, maar hun looks maakten alles goed. Ze hadden beide iets magisch over zich heen, de manier waarop de ogen schitterden, hoe hun haar zo sierlijk viel terwijl het nog steeds nat was. De slanke lichamen met een figuur zo vrouwelijk, en zo ongewoon.

OK Claudia. OK

Syren staarde naar de trap voor haar. Hoe ze haar geheugen ook afgroef, ze kon zich niet herinneren wat het was. Het zag eruit als een grote, rechtopstaande koraafrif, maar dan egaal uitgesneden in treden. Ze telde de horizontale vlakken. Zeventien. De jongeman die zich Owen had genoemd ging voor. Met al het gemak van de wereld zette hij de ene voet voor de andere, tilde zijn gewicht ermee op en ging zo omhoog - Syren vond het er potsierlijk uitzien. Hij draaide zich zelfs onder het lopen nog om om een blik naar hen achteruit te werpen.
Ze kon er niet onderuit. Aarzelend zette ze een stap op de onderste trede. Het kostte haar al moeite om haar voet zover opgetild te kunnen krijgen. Ze had het gevoel alsof ze twee zeemeerstaarten had in plaats van één. Het voelde belachelijk. Zeventien treden. Zeventien vijanden. Ze pakte de leuning vast en hees zich op de volgende trede. 'We hebben vast iets verkeerds gedronken,' zei ze met een grimas naar Marea.

Owen, gestaan op trede nummer negen, keek met een gefronste wenkbrauw naar Aiden - voordat hij Marea zijn arm aanbood en hij haar naar boven hielp. Twee knappe toeristen die blijkbaar drugs hadden genomen waar ze niet aan gewend waren. Waarom zouden ze anders zo verdwaasd overkomen en met alle moeite van de wereld een trap beklimmen? Hij wisselde nogmaals een hele snelle blik met zijn vriend. De dames waren knap en exotisch. Hij zou ze best eens beter willen leren kennen, maar had geen zin last te krijgen met de open armen van de wet 'omdat ze twee dames gedrogeerd hadden of Joost mocht weten wat'. Hij trok dus maar zijn gezicht in een glimlach en zei tegen Marea: 'We zullen zo wel wat water klaar zetten of waar jullie zin in hebben. Blijkbaar hebben jullie een drukke nacht gehad.'

Ik, Marea, opende mijn mond om antwoord te geven, of eigenlijk te ontkennen wat hij zei. Ik had namelijk een goede nacht gehad, erg opgewonden over dit dat wel. Maar k bedacht me net op tijd en glimlachte hem dus alleen maar toe terwijl ik mijn best deed het ding te bestijgen net zoals Owen had gedaan. Twee keer bleef ik met mijn voet haken, maar beide keren kon ik nog net blijven staan. Het was een wonder. Eindelijk boven, kwam de tweede staart in het gezicht. We moesten nog drie van deze trappen op. Een hulpeloze blik ging naar mijn vriendin.
Helemaal bezweet kwam ik uiteindelijk aan bij waar we blijkbaar moesten zijn. Een deur ging open en vermoeid stapte ik naar binnen. (jij mag de beschrijving doen. Inspiratie enzooo)

Misschien was dit toch een slecht idee geweest en liep ik teveel achter mijn geslachtsdeel aan. Als ze onder de drugs zaten dan kon het ons nog wel eens problemen opleveren. Maar ze waren nu al bijna bij ons huis. Nigel leek dezelfde gedachten te hebben als ik, maar hij hielp ze wel naar boven. Dus ik greep de hand vast van Syren en hielp haar alle trappen mee naar boven. 'Ik denk dat jullie wel toe zijn aan even zitten.' Ik gebaarde naar onze bank en trok een glimlach.