Mermaids are for real

PROLOOG

Ik, Marea, wiens naam letterlijk van de zee of parel van de zee betekende, was 221 maanden oud. Ik had een slank, maar gespierde bouw vanwege het bewegen van mijn staart. Overigens waren er maar weinig meermensen zonder dit lichamelijke kenmerk. Alleen de hele rijken, die amper iets uitvoerden, hadden een ander postuur. Mijn staart was lang, zo'n twee keer mijn bovenlichaam qua lengte en was blauw aan de bovenkant, waarna het langzaam overliep in een diep paars. Mijn vin, ook paars, was ongeveer even breed als de gemiddelde zwaardvis.
Momenteel zwom ik vlak onder het water oppervlak. Mijn lange, blonde haren, leken achter me aan te wapperen. Voor me uit kon ik het wateroppervlak zien tot in de verre verte. Op zo'n kilometer afstand echter, werd het onderbroken. Duidelijk een schip. Rustig dook ik weer wat later, mijn handen voor me om het water beter te kunnen afleiden en sneller te kunnen zwemmen. Mensen waren verschrikkelijke interessant.

Zijn naam was Owen Dawson, hij was drieëntwintig jaar en had in zijn hele leven nog niets uitgevoerd wat de moeite waard was. Hij kwam uit San Francisco en was een lang, tamelijk gespierd geval (wat kwam door zijn liefde voor surf (hoe kon het ook anders)) met lichtbruin, warrig haar en levendige, helderblauwe ogen. Na op aandringen van zijn oude heer zijn studie nucleaire wetenschappen te hebben afgerond (met hakken over de sloot), heeft hij zich daarna afgezonderd en pakte zijn ware liefde op: het maken van muziek.
Hoewel hij leefde van wat passanten hem toebedeelden, slaagde hij erin om in de buitenwijken van San Francisco een studio te huren, die hij deelde met zijn vriend X, die net zoals hij verloren was in de liefde van de muziek. Samen slaagden ze erin toch behoorlijk rond te kunnen komen, zodat ze een goedkope last-minute ticket hebben kunnen boeken voor een overtocht richting (eehh) Azië. Het was geen luxe boot, met één schoorsteen die zwarte rook uitbraakte en een ander die eruit zag alsof hij elk moment op het dek kon storten, met schaarse hutten en een restaurant met een lopend buffet. Maar het deed er niet toe: er was wifi en ze waren op reis.
Owen zat lui onderuit gezakt op een van de dekstoelen. Zijn gitaarkoffer, oud, versleten en volgeplakt met allerhande stickers, lag als altijd als een trouwe hond naast hem. Een zonnebril bengelde op zijn neus en hij neuriede monotoon mee met de muziek die hij luisterde, zijn vingers roffelend op het hout van de dekstoel.
Toen het nummer echter afgelopen was en eindigde in het geklap van onzichtbaar publiek, schoof hij de zonnebril omhoog en tuurde naar de luchten. Het lag niet aan de donkere glazen waardoor hij heen keek. De lucht was zwart. Er was storm op komst, en zo te zien niet zo'n kleintje ook.

Terwijl ik het schip naderde, brak duidelijk de hemel los. Het wateroppervlak werd troebel en bewoog door een harde regenbui. De wind bovens water zette duidelijk op, gezien het feit dat golven zich begonnen te vormen en onder water stromen harder aan me begonnen te trekken. Een vaag gerommel klonk en een soort knipperend licht ontstond. Ik stopte met zwemmen en keek kort omhoog naar het hele schouwspel boven me. Toen ik mijn blik weer op het schip liet vallen - dat heftig heen en weer schudde door de hoge golven -, zag ik iets wat duidelijk niet de bedoeling was. Iets was van het schip afgevallen en zonk naar beneden. Een glimlachje verscheen om mijn lippen. Mensen spullen! Ik strekte mijn armen weer en zwom op mijn nieuwe souvenir af.
Toen ik dichterbij kwam, verdween echter mijn opwinding om plaats te maken voor schrik. Was dat...? Snel dook ik naar onder zodat hij me niet kon zien. Van een afstandje bekeek ik het lichaam. Het bewoog niet en zakte alleen maar dieper weg in het water. Mensen konden toch geen adem halen onder water? Twijfelend zwom ik op het lichaam af. Nog steeds geen reactie. Mijn hersenen draaiden op volle toeren. Ik mocht me niet tonen, maar ik kon dit arme mens niet laten sterven. Niet laten verdrinken en verloren laten gaan op de bodem van de zee.
Een uiteindelijk besloot was genomen toen ik de dichte ogen zag. Ik greep de, wat nu een man bleek, bij zijn arm en begon naar de oppervlakte te zwemmen met hem achter me aan. Boven aan gekomen drukte ik het lichaam naar boven zodat het hoofd boven water kwam. Mijn hersenen draaiden nog steeds op volle toeren en probeerden te bedenken wat verder te doen. Hij zou niet uit zichzelf blijven drijven, dat was me nu wel duidelijk. Echter, als ik hem vast zou blijven houden en het schip zou hem weer naar binnen hijsen zouden ze me sowieso zien. De belangrijkste regel voor meermensen was om nooit, maar dan ook nooit, je te laten zien aan een mens of om op een andere manier aan mensen te laten zien dat we bestonden. Mensen waren slecht was me altijd vertelt. Dat maakte ze zo interessant. Al kon ik nog niet helemaal geloven dat ze echt slecht waren.
Ineens herinnerde ik me een grote stenen rots. Daar zou ik hem op kunnen duwen. Ik trok het lichaam voorzichtig weer naar me toe en hield de man bij zijn beide armen vast. Op mijn aller snelst zwom ik naar de rots toe. Het was zwaar met zoveel extra gewicht te zwemmen. Bovendien hielden zijn kleren het water tegen. Dus, uitgeput kwam ik uiteindelijk bij de rotsen waar ik het mens weer naar boven duwde. Zelf kwam ik nu ook boven en mijn haren zaten als vanzelf aan mijn gezicht geplakt. Ik klom zelf op de rots, mijn vin in het water houdend, en trok toen het bewegingsloze lichaam ook op de kant. Twijfelend keek ik naar het gezicht van de jonge man. Wat moest ik nu doen?

Vol verbazing had hij staan kijken naar het naderende schouwspel met de golven die zo groot leken als huizen, voordat de golf die toch wel héél erg dichtbij kwam zo dicht naderde dat die met een donderend geweld op het dek stortte en Owen over boord sloeg.
Hij leek ontzettend lang te vallen. Het scheen hem toe of hij boven de wolken naar beneden raasde en de wereld steeds dichterbij kwam. Hij klauwde nog naar iets, waar hij zich aan vast kon houden, wat mislukte, voordat hij in het water klapte met het geweld als een baksteen.
Onmiddellijk had het water hem in zijn greep. Hij werd omgerold in het hart van een golf, licht als een veertje, terwijl diepe stromingen zich aan hem rukten en de lucht uit zijn lijf perste. Hij voelde dat hij dieper en dieper zonk. Zijn ledematen voelden koud aan, alsof ze niet van hem waren, en het lukte hem niet om ze te bewegen. Voor zijn netvlies zag hij lichte kleuren, in elkaar overvloeiend als waterverf, cirkels die steeds sneller draaiden totdat hij het bewustzijn verloor.
Zodra hij zijn ogen weer opensloeg was het eerste wat hij deed in een krampachtige houding komen en een grote hoeveelheid zeewater uitbraken. Hij liet zich weer achterover vallen. Zijn borstkas ging krampachtig op en neer: zijn ademhaling ging zwoegend. Zijn blik was vertroebeld, als was hij nog steeds onderwater. Hij had het gevoel in een zweefmolen te zitten. Alles deed zeer. Zijn longen leken in brand te staan. Was hij dood? Maar waarom voelde hij dan nog pijn?
Toen hij na een paar minuten opnieuw de ogen opensloeg, schrok hij zo erg dat hij haast weer in het water rolde. Een meisje. Een jonge vrouw met lang, blond haar, in natte golven op haar slanke rug vallend, zat naast hem. Hij was niet in staat om te spreken, maar kon slechts met grote ogen staren.

Voordat ik iets had kunnen doen, sloeg de man zijn ogen open. De schrik sloeg me om het hart. SOS, help! Alle palingen nog aan toe. Een paar seconden bekeek ik de man, toen duwde ik mezelf van de rots af en verdween ik onder het water. Ik dook weg tot een afstand dat hij me niet meer zou kunnen zien en bleef daar stilliggen. Wat had ik gedaan? Ik had hem moeten laten verdrinken, nu was ik verplicht hem... Ik kon de gedachte eigenlijk al niet voor me krijgen. Wij meermensen waren liefhebbende wezens. Maar voor ons veilige bestaan zouden we moorden. Ik zwom naar de andere kant van de rots en kwam zonder geluid te maken weer boven.

Owen sloot de ogen weer. Opende ze toen. Ze was echt weg, sneller dan hij zijn hart sloeg.
Kreunend kwam hij nu half overeind, de tanden op elkaar geklemd. Hij voelde zich misselijk en verward. Het zeewater was nog steeds onrustig en sloeg met harde golven tegen de rots aan waarop hij lag. Zodra hij de ogen weer sloot, was het laatste wat hij zich kon herinneren, dat hij overboord was geslagen. Hoe was het mogelijk. Hij leefde nog, klaarblijkelijk door een golf op deze rots gekwakt.
Hij zat nu. Duizelig tuurde hij naar de zee, die er donkergroen uitzag. Er was niets te zien dan golven: heel in de verte zag hij een zwarte streep rook, en nog verder weg de boot waarop hij zopas gezeten had, dobberend als een kurk op de golven. 'Hee!' schreeuwde hij - of althans, dat was zijn bedoeling, want zijn stem klonk hees. 'Hee! Hallo!' Wankelend kwam hij overeind en zwaaide woest met de armen, nogmaals schreeuwend, totdat een nieuwe golf van duizeligheid hem overviel en hij weer ging zitten.
Maar dat meisje! Hij voelde zich wel zo beroerd als wat, hij kon zich niet inbeelden dat hij dat moest hebben gedroomd, of hij moest inderdaad dichtbij de dood zijn geweest, maar hij voelde zich nog behoorlijk levend. Speurend keek hij de golven af, voordat hij zich omdraaide om het achter zich te bekijken. Daar zat ze weer. Aan de andere kant van de rots. Nee, hij had ongelijk: hij moest wel dromen. Hoe kwam anders hier, op het open water, opeens een blonde vrouw?

Ik introduceer ondertussen Syren, een zeemeermin die zoveel maanden telt dat ze het ondertussen al vergeten was, maar alleen nog kan zeggen dat ze stamt uit de tijd dat er nog grote zeilschepen over de oceanen voeren. Net als andere meermensen werd ze niet lichamelijk oud. Uiteindelijk zou ze ooit sterven, net zoals alle andere meermensen, en veranderen in het schuim op de zee, maar haar lichaam was even slank en gestroomlijnd als ieder ander. Hoewel haar huid blank was en haar ogen grijs, had haar haar een kleur die even diep was als de nacht. Ook haar staart was zilver, eindigend in donker.
Anders dan de andere zeelieden had ze een ondoorgrondelijke haat aan mensen die zelfs veel meermensen de schrik aanjoeg, maar die haat zal later toegelicht worden, en een liefhebbende genegenheid voor alle andere zeemensen. In het bijzonder haar beste vriendin Marea, naar wie ze op zoek was (maar geen zorgen, nog lang niet zal vinden. Eerst mogen die twee op de rots elkaar leren kennen. xD).

Ik hoorde zijn stem naar het schip roepen en glimlachte zwakjes. Ze zouden hem vast wel vinden. En hoewel zijn stem niet klonk zoals ik me had voorgesteld, en hoewel hij gekke geluiden uit zijn keel liet komen, dacht ik dat hij wel zou blijven leven. Hij bewoog in ieder geval weer en sneller dan ik dacht. Voordat ik het wist, keek hij me weer in de ogen. Mijn mond viel open, om hem vervolgens weer te sluiten en mijn vinger op mijn lippen te leggen als teken dat hij niks mocht zeggen. Daarna zette ik mijn handen op de natte, glibberige rotswand en duwde ik mezelf weer terug naar het water. Dit was tegen alle regels in.

'Hee, wacht!' Owen krabbelde haar richting uit. 'Zat je ook op het schip? Ben je overboord geslagen en heb je me hier naartoe gesleept?' Ze zweeg. Maar hij hield stil, verbaasd, toen ze haar vinger tegen haar lippen legde. Haar blik ontmoette de zijne. Zijn hart sloeg over en hij kon alleen maar staren. Het was alsof hij werd meegesleept tot in de diepten van de oceaan; ogen vol diepten die hij niet kende en spraken van magie en wijsheid, maar waar bovenop licht fonkelde, als zon op het water. Ze was als betoverend mooi, met een smal gezichtje met een zachte kaaklijn, waar het natte haar in verwarde golven langs haar slanke hals viel. Hij voelde zich koud worden van binnen, en toen warm. 'Wie ben je?' vroeg hij. Hij was dood. Het kon niet anders. Hij was aan het sterven op de rots en bezig te hallucineren hoe een engel hem kwam halen ofzoiets. 'Wacht, ga niet weg.' Hij stak zijn hand uit om haar aan te raken en tegen te houden, maar iets weerhield hem.

Ik verstond hem maar al te goed, maar kon het niet opbrengen tegen hem te praten. Ik had het al zo erg verpest. Ik kon het nu niet nog erger maken. Twijfelend bleef ik op het randje van de rots zitten en bekeek ik zijn gezicht. Hij zag er niet gemeen uit en leek veel meer op een meermens dan ik had verwacht. Zijn gezicht, zijn korte haren vastgeplakt aan zijn hoofd, en die ogen. Echter, zijn hals was iets breder. Daar ging, als ik het me goed herinnerde, zuurstof doorheen waardoor mensen in leven bleven. Ook was zijn lichaam iets breder. Alsof hij zijn bovenarmen meer gebruikte. En natuurlijk, het kenmerkende verschil. Hij had benen. Ik had een staart achter me liggen. Ik staarde de man nog steeds aan. Ik wilde hem niet vermoorden.

Hij bleef haar onverholen aankijken. En het viel hem nu pas op dat ze geen kleding droeg. Haar lange haar beschermde echter haar bovenlichaam, zodat hij daar verder niets aan kon ontdekken. Zonder enige terughouding gleden zijn ogen verder naar beneden. Ze had lange ledematen en bewoog zich met een gratie, beter passend bij een balletdanseres dan iemand die net moest zijn aangespoeld. Haar heupen verdwenen onder water, en Owen fronste, om daarna opperst verbaasd te kijken.
Ze had geen benen. Al was het water donker van kleur, hij kon nu duidelijk de vormen achter haar onderscheiden.
Ze was een zeemeermin.
'O nee,' brabbelde hij verward. 'Iemand heeft iets in mijn drankje gedaan. Ik ben nog op het schip. Ik hallucineer. Dit kan niet echt zijn.'
Maar het meisje bleef hem aankijken. Hij kon zijn ogen niet meer van haar gezichtje afwenden. Hij knipperde, gaf zichzelf een stomp. Hij voelde het wel degelijk. Hij was er echt. Zij was er echt. Slank, glanzend van het water, een en al leven. 'Heb... heb jij me gered?' Hij slikte. 'Kan je me wel verstaan?'

Eindelijk deed ik mijn mond open, om hem op een zachte toon toe te spreken. 'Ja, ik kan je verstaan.' Ik wendde mijn ogen af bij het idee dat hij nu precies wist hoe de vork in de steel zat. Hij was een mens, ik een zeemeermin en ik had zijn leven gered. Behoorlijk het tegenovergestelde van wat mijn taak eigenlijk was. Ik sloeg mijn ogen weer op, om hem aan te kunnen kijken. 'Ik heb je inderdaad gered, maar je had mij nooit mogen zien. Zie je... Er zijn regels.' Ik liet me van de rots glijden, dook onder, en kwam aan zijn voorkant weer naar boven. 'En mensen mogen niet van ons bestaan weten.'
Zo voor hem, kon ik niet alleen maar naar zijn gezicht kijken. De kleine vingertjes aan de onderkant van zijn benen leidde me af. Het waren net stompjes en ik vroeg me af of je daar ooit iets mee zou kunnen vastpakken. Ook leek het nogal uit verhouding, met één zo'n grote vinger aan de binnenkant.

'Ik heb je inderdaad gered, maar je had mij nooit mogen zien. Zie je... Er zijn regels.' Haar stem was melodieus, melodieuzer dan menselijk was: ze had een bepaald accent wat haar exotische uiterlijk versterkte. Voordat hij antwoord had kunnen geven (of überhaupt een antwoord kon verzinnen), was ze weer onder gedoken en kwam aan de andere kant boven. Verschrikt draaide hij zich om. Ze vervolgde: 'En mensen mogen niet van ons bestaan weten.'
Hij slikte. Ooit, jaren geleden, had hij het vierde deel van Pirates of the Caribbean gezien. Het stond hem vaag voor de geest dat daar ook een zeemeermin was, en die toen een van de hoofdpersonen waarvan hij de naam niet meer wist had meegesleurd in het water. Nu hij zich dat herinnerde, kwam hem ook weer voor het netvlies dat die zeemeerminnen behoorlijk agressief waren. Heel anders dan de sprookjes.
Goed, dat was allemaal fictie. En nu stond hij oog in oog met een echte zeemeermin. Hij voelde zich hoe langer hoe ellendiger.
Maar opeens moest Owen lachen, grinniken met zijn donkere stem zonder zich te kunnen beheersen, zonder er iets aan te kunnen doen. Zijn voorhoofd was nog nat van het regenwater en zweet, terwijl hij toch zat te rillen van de kou: de wind waaide nog flink en zijn kleding was nat. Tenslotte hoestte, trilde en lachte hij tegelijk, maar beheerste zich. 'Sweetheart, nee, echt. Je ziet er prachtig uit, maar dit moet echt allemaal een grap zijn. Heel goed.'

Syren ondertussen had de schaduw gezien van een groter schip, dat verscheidene vormen en hoeveelheden lading had verloren: toen ze even boven kwam om het te inspecteren, zag ze grote kratten en dozen, en zelfs twee reddingssloepen met een aantal mensen erin. Hun hoofden leken belachelijk klein in hun witte reddingsvesten. Syren mopperde iets onverstaanbaars voordat ze zich met de gratie van een dolfijn in het water omkeerde en de andere kant op dook. De kust was niet ver weg: ze zouden het wel redden. Niet dat het haar ook maar één zeebel kon schelen. Marea daarentegen was zo geobsedeerd door mensen dat ze zich daar nog eens mee in moeilijkheden zou brengen. En inderdaad: Syren hoefde maar een klein stukje door te zwemmen of ze zag de staart van haar vriendin onder water. Ze kwam met haar hoofd boven water. Ze zag de rug van haar vriendin en daardoor niet de persoon achter haar, die nog altijd op de rotsen lag. 'Marea!' riep ze gedempt. 'Wat ben je allemaal aan het doen? Kom mee voordat de mensen je zien!'

Met een diepe frons op mijn gezicht, bekeek ik de jongeman. Een hard geluid klonk uit zijn mond alsof die stikte en het tegelijkertijd erg naar zijn zin had. Met een schok draaide ik me om, waar Syren naar boven was gekomen. Ik greep haar hand en dook onderwater. Daar pakte ik haar hand vast en sprak tot haar, via onze aanraking. 'Daar zit een mens! Ik heb zijn leven gered!' Mijn stem klonk opgewekter dan deze waarschijnlijk had moeten zijn na het in gevaar brengen van onze hele soort. 'Maar nu stoot die een raar geluid uit. Geen idee wat het betekend. Hij denkt dat het een grap is of zo?'

Hij hoorde een geluid. Het leek de stem van een vrouw, maar hij kon de woorden die gezegd waren, niet verstaan - maar het klonk even buitenaards als de stem van de zeemeermin, maar weer anders.
Maar opeens was ze weg. Met de gratie van een danseres bewoog ze zich om en dook in het water. Hij was nog net op tijd om in een flits een donkerharige vrouw te zien en de staart van de zeemeermin die op de rots had gezeten, blauw en paars.
Hij hapte naar adem. Allerlei tegenovergestelde gevoelens maakte zich van hem meester: angst, verwondering, opluchting, verdriet. Hij was nat tot op het bot en had het koud: overal deed het zeer. Zijn tanden klapperden en hij was misselijk.
Maar nog lang, heel lang keek hij naar de plek waar hij de zeemeerminnen voor het laatst had gezien voordat er een reddingsboot in zicht kwam en hij daar woest naar gebaarde en schreeuwde.

Syren's ogen sperden zich wijd open toen Marea vertelde wat ze had gedaan. 'Een mens?' En toen, nog ongeloviger: 'Zijn léven gered?'
Ze staarde naar de rots, die duidelijk tot ver onderwater doorliep. Toen ze haar vriendin weer aankeek, was haar blik griezelig strak. 'We moeten hem doden. Je weet hoe onze regels zijn. O Marea, wat heb je gedaan?'
Maar voordat ze nog wat had kunnen zeggen, gleed er een schaduw over hun hoofden heen van een boot. Syren hield Marea's hand stevig vast en dook verder om laag. Het was al te laat. Ze wisselde een blik met haar. Hier zouden ze nooit met iemand over kunnen spreken. Ze hoopte maar dat dit verhaal geen staartje zou krijgen.

'Nee, natuurlijk heb ik die reis niet laten verzekeren. Wat denk jij dan? We kunnen amper rondkomen van wat we met de muziek verdienen.'
Owen zat achterstevoren op een keukenstoel in de kleine studio die hij met zijn vriend X huurde. Zijn ellebogen steunden op de leuning, de kin in de handen, terwijl hij furieus een sigaret rookte. Eigenlijk had hij die slechte verslaving al lang geleden opgegeven, maar nu was hij zo gefrustreerd dat hij zo gauw geen andere oplossing wist. 'En dan dat meisje, X! Dat meisje! Shit, dat was gewoon een zeemeermin. Ze praatte met me. Ik kon haar verstaan.' Hij mikte de sigaret in de prullenbak onder het aanrecht. 'En dan die ogen, en haar stem... Of het was een ontzettend slechte grap, of ik was high - ach, ik weet het allemaal ook niet meer...'
Hij zuchtte vermoeid. Het was ondertussen een week of twee later en nog steeds kon Owen er met zijn pet niet bij. Hij was ontslagen van twee dagen ziekenhuis na een fikse longonsteking dankzij zijn koude zwempartij. Nadat de zeemeerminnen waren ondergedoken, had de reddingssloep hem al gauw opgepikt en naar de wal gebracht. Maar al zijn bezittingen waren naar de bodem gezonken en naar de reis kon hij fluiten. Maar de blondharige zeemeermin zat hem nog steeds dwars.
Hij stond op en greep zijn jas. 'Ik ga eens bij dat strand kijken. Niet ver vandaan was de rots waar ik ben aangespoeld,' kondigde hij aan. 'Ga je mee?'

Het was voor Syren lastig om om te schakelen naar benen, want het was lang geleden, heel lang geleden, dat ze die voor het laatst had gebruikt. Geboren als mens in de eeuwen van de zeilschepen, was ze ooit mee op reis van Europa naar Amerika, als klein weesmeisje in een wit jurkje met strikken in het haar, aan de hand van haar gouvernante. Vlakbij de kust van Amerika kwam het schip echter in zo'n heftige storm terecht, dat de bijgelovige zeevaarders Syren en haar gouvernante overboord gooiden. Vrouwen brachten immers ongeluk en de goden zou het schip vast beter gezind zijn...
Oneindig was ze in het diepe gezonken, totdat ze weer wakker werd en in het gezicht van een vrouw keek met een gezicht zo oud dat het leek op verschrompeld leer. Syren kon opeens ademen onder water, en had geen benen meer, maar een zilverachtige staart, eindigend in zwart. De oude vrouw was een kinderloze, verstoten zeeheks, en voedde Syren op als haar dochter. Zo kreeg ook Syren de geheimen van de zee onder ogen.
Ze ontmoette ook andere zeemensen. Ze bejegenden haar vriendelijk. Dat ze ooit een mens was geweest, verzweeg ze, want ze kwam er al gauw achter hoe de zeemensen tegenover mensen stonden. Ze hield zich vrij afzijdig van hen. Ondertussen leerde ze meer van de zeeheks, die ze als haar moeder begon te beschouwen.
Drie jaar later was het echter voorbij. De zeeheks was ernstig ziek geworden en overleed snel. De rouwweken daarop bracht ze door in het onderkomen van haar 'moeder' om het zich eigen te maken, en werd al gauw bekend als de nieuwe zeeheks. Ze mengde zich meer onder de andere zeemensen, had oplossingen voor kwaaltjes en andere kleine problemen, zodat ze werd geaccepteerd. Zo ontmoette ze ook Marea.
Syren haalde diep adem en wierp een blik naar Marea. Hoe lang kenden ze elkaar nu ook wel niet? Het waren al jaren. Je deed gekke dingen voor vriendinnen. Zoals magie gebruiken om mens te worden. Geen haar op haar hoofd die er aan dacht om Marea alleen de wereld van de mensen in te laten trekken: de wereld van egoïsme, hebzucht en kwaadaardigheid.
Ze stonden nu op het strand onder de grijze hemel, met niets of niemand in de buurt. 'Wel, wat zijn nu de plannen?' zei ze.

Vriend X (naam komt als ik tijd heb haha) keek zijn vriend eens aan. Al twee weken lang had hij het over een wicht dat hem gered zou hebben van zijn dood. Ik betwijfelde het echter. Hij was vast - als door een beschermengel gered; de ironie - door stromen in de zee naar het rotsje gebracht en daar bovenop geslagen. Met het water nog in zijn longen had hij zich best een mooie dame voor kunnen stellen die hem had gered. Ik mocht alleen maar hopen dat mooie dames engelen mij ook zouden ophalen als ik sterven ging.
Mijn zicht vertrok op de woorden van Owen. 'Maar weg is je instrument dus,' bromde ik hem toe. 'Je zou toch denken dat je vergoeding krijgt als je bijna sterft op een krakkemikkig schip.' Met een zucht kwam ik uit de oude fauteuil waarvan het leer was gescheurd, maar die nog steeds goddelijk zat. 'Alleen om te zorgen dat je straks niet in het water springt,' mopperde ik.

Na heel lang aandringen en zeuren, had Syren ingestemd maar op de voorwaarde dat ze mee zou gaan. En dat had ik maar graag, mijn beste vriendin aan mijn zijde. Met een stralende lach op mijn gezicht had ik op het strand gezeten en had ik toegezien hoe mijn staart veranderde in twee benen, met tien van die gekke vingertjes. Ik draaide me om zodat ik op de ellebogen van mijn benen kwam en probeerde toen overeind te komen. Dat viel echter vies tegen, want toen ik net dacht dat ik aan het 'staan' was, lag ik al weer met mijn gezicht in het zand.

Ook Syren had moeite met staan, maar omdat het iets was dat haar ooit al was aangeleerd, ging het haar wat vlotter af dan Marea. Het was raar om zo haar vriendin te zien, met lange, slanke benen en voeten. Ze wilde niet eens weten hoe ze er zelf uit zag. Ze voelde zich lomp en onvrouwelijk: ze was liever meermin dan mens.
Maar nu het eerste gedeelte van de transformatie achter de rug was, liep ze wankel - soms zwaaiend met haar armen om in evenwicht te blijven - naar de kleding, die even verderop lag. Ondanks alles gleed er een zweem van een glimlach over Syren's gezicht heen. Gelukkig maar dat Marea altijd zo'n obsessie had voor mensenspullen, en zo ook ooit kleding had gevonden uit een overboord geslagen koffer. Het zou ingewikkelder zijn geworden om naakt de mensenwereld in te trekken.
Ze pakte één van de jurken op. Het was een vrij kort ding, tot op haar knieën, met een weinigzeggende witte stof. Toen ze die aantrok voelde het als een harnas. Daarnaast had ze het gevoel weer een klein meisje te zijn. In haar mensentijd hadden kleine meisjes immers korte jurkjes, en vrouwen rokken tot op de grond.
Haar blik dwaalde over de rotsachtige duinen. Wat lag er achter? Syren's blik stond zorgelijk. Ze wist niet eens hoeveel jaar er verstreken moest zijn geweest, toen ze overboord werd gegooid. Tien, misschien twintig jaar? Zouden mensen zo intelligent zijn geweest om in zo'n korte tijd van zeilschepen naar grote containerschepen te zijn overgegaan die zo'n herrie maakten en de vissen verjoegen? Zouden de mensen hetzelfde zijn?
Ze hielp Marea in de andere jurk en stak haar arm uit om ook haar overeind te helpen. Ze bekeek haar vriendin keurend en lachte toen, ondanks alles. 'Ontzettend zeg, wat zien we eruit. We lijken wel zeekoeien,' grinnikte ze. 'Ik mis mijn staart. Hopelijk trappen de mensen erin en zien we er niet al te vreemd uit.'

Owen knorde een reactie op de woorden van zijn vriend en deed de deur van hun studio achter hem op slot. Ze liepen met zijn tweeën door de buitenwijken heen, richting het strand, dat zich niet ver weg van hun huis bevond. En ik ben eventjes inspiratieloos voor hem, dus komt zo wel weer. xD

X, waarvoor nog steeds een naam gecreëerd moet worden, liep naast zijn vriend. Het strand was altijd een goede plek,maar Owen ging er nu voor rare redenen heen. Zeemeerminnen jagen. Ik grinnikte er zachtjes in mezelf om. Die vriend van mij had zijn verstand helemaal verloren. Er was vast teveel zeewater zijn hoofd binnen gesijpeld. Ik gaf een stomp tegen de bovenarm van Owen en keek hem met een grijns aan. 'Je bent een kneus.'

Eindelijk, met mijn handen in die van Syren, wist ik te blijven staan. Dit was 1000 keer moeilijker dan ik me ooit had voor kunnen stellen en ik had ineens respect voor de mensheid dat ze dit konden. Ik dreef veel liever in het water. Daar kon je niet vallen of hard op je gezicht terechtkomen. Je kon alleen tegen dingen aanzwemmen en dat was je eigen schuld. Syren hielp me met mijn kleding aan te trekken zodat ik niet weer zou vallen. Ik was nu echt een mens, met benen, beenteentjes en kleren aan! Mijn hart sloeg een keertje over. Dit was alles waar ik altijd van had gedroomd, maar anders dan verwacht. Toch nog steeds geweldig. Heel voorzichtig tilde ik mijn ene voet op, zette hem voor me moest snel mijn andere verzetten om niet om te vallen. Alle zeewierknopen nog aan toe.

Het was rustig op het strand. De lucht was grijs met hier en daar een blauwe veeg. De golven joegen met lichtblauwe schuimkoppen aan, om schuimend op het strand uit te lopen. Boven hun hoofden vlogen enkele zeemeeuwen, duikelend hun kreten slakend. Owen's blik was gefixeerd op de horizon. Het was lastig om ook maar iets te zien in de golven. Even dacht hij een hoofd te zien, dat uit de branding stak, maar het was een rots. Allicht, daar was het ondiepe gedeelte dat hij ook altijd vermeed als hij aan het surfen was...
Hij schrok op toen X hem een stoot gaf. 'Je zou anders hebben gezegd als jij degene was die op een rots lag met een zeemeermin een meter tegenover je.' Maar Owen was iemand die de dag plukte en niet klein te krijgen was, dus hij vervolgde: 'O Hemel, het wordt nog eens een obsessie voor me. Straks ben ik vijftig en ben ik een dikke, oude man in een éénkamerappartement vol aquariums en met foto's en boeken over zeemensen. En jij hebt ondertussen een doorbraak gemaakt in je muziekcarrière en vijf vrouwen...'
Even verderop ontwaarde hij mensen op het strand. Hoewel Owen's blik nog vooral op de zee was gevestigd, richtte hij zijn aandacht nonchalant op de twee personen voor hen. Het waren twee jonge vrouwen die hij nog nooit eerder gezien had. Ze schenen nogal wankel te staan. 'Wel,' grijnsde hij naar X. 'Over vrouwen gesproken. Volgens mij hebben die teveel gedronken. Om elf uur 's ochtends nog wel, die durven... Wat denk je, zullen we ze eens begroeten?'

Syren's blik was zorgelijk. 'We mogen hier eerst nog wel een tijd oefenen voordat we echt op zoek gaan naar die mensen van je... Als ze ons zo zouden zien stuntelen, denken ze vast dat we teveel zeewater binnen hebben gekregen.'
Ze veegde een lok van haar zwarte haren uit haar gezicht en staarde in gedachten verzonken over het strand, toen ze tot haar schrik twee gestaltes ontwaarde. 'Neptunes nog an toe, daar heb je er al twee,' zei ze geschrokken. 'Wat denk je? Weglopen?'

Aiden liet een spottend lachje horen. 'Vijf maar? Minstens 10.' Ik wilde nog iets zeggen, maar werd afgeleid door zijn woorden. Twee vrouwen stonden inderdaad een eindje verderop en leken vreselijke moeite te hebben met lopen. 'Ach, laten we eens echte mannen zijn en ze gaan helpen,' grinnikte ik Owen toe waarna ik direct op de twee af liep.

'Ja, misschien heb je gelijk.' Echter, het lot was ons anders gestemd; twee mannen kwamen op ons afgelopen. Ik schudde mijn hoofd op haar suggestie en knikte naar beneden. 'Ik kan amper blijven staan. Ik kan echt niet rennen Syren. Maar...' Snel keek ik weer naar de twee en weer terug naar Syren. 'Jij mag gaan als je bang bent!'

Inspiratie... Tja

Yay! X heeft een naam. ^^
'Helpen, yea,' grinnikte Owen. 'We spelen het wel klaar. Daar heb je het eerste koppel voor je harem, beste vriend.' De meisjes bleven nog steeds staan, en keken van elkaar naar Owen en Aiden, en leken wat onzeker. De een had lang blond haar waardoor hij haar gezicht niet goed kon zien, en de ander zwart haar dat in een vlecht was gebonden en hen met wijd opengesperde ogen aanstaarde. Owen zette zijn beste glimlach op. 'Neem ons niet kwalijk, maar zijn jullie soms de weg kwijt? Er zijn rond die tijdstip meestal niet veel mensen hier.'

Syren keek Marea aan. 'Ben je gek, natuurlijk blijf ik bij jou.' Ondanks alles kon ze niet voorkomen dat ze met grote ogen naar de naderende mannen keek. O, hoe lang geleden was het dat ze echte mensen had gezien! De meermannen waren krachtig in het bovenlichaam en elegant, maar de twee mensenmannen kwamen robuuster over. Hun heupen waren breder, hun pas ronduit lomp. Ze bewogen even gemakkelijk hun benen als de meermannen zouden zwemmen. En dan die kleding! Het leek op de kleding die ze als klein meisje altijd had gezien, maar anders. Het was minimalistischer, maar ze kon nergens uit opmaken in welk jaar ze nu waren.
Maar ze werd geïntrigeerd door hun gezichten, die nadrukkelijker en scherper waren dan die van de zeemensen. De een met lichtbruin haar sprak tegen hen. De woorden rolden van zijn lippen af als de golven op de branding. Ze kon hem verstaan, maar het ging moeizaam. De taal was haar bekend, maar zijn uitspraak was anders dan ze gewend was. 'We zijn niet van hier,' antwoordde ze hem, maar haar blik was gericht op het ding wat op zijn hoofd zat, tegen de haren ingeschoven. Het leek de bril die ze herinnerde dat haar vader die droeg, maar de glazen waren zwart. Ze kon niet voorstellen wat een donkere bril voor nut had. 'We bekijken het strand. Maar bedankt voor het vragen.'

Jaa, moest toch maar ;p

Ik nam de twee goed in me op. Ze zagen er te helder uit om dronken te zijn - of konden het goed verbergen - maar erg instabiel leken ze nog steeds. De blonde dame leek de ander krampachtig vast te houden om te blijven staan. 'Oh, hier al eens eerder geweest dan? Anders kunnen in en Owen jullie wel rondleiden.' Ik zette een grote, onschuldige lach op.

Met mijn vrije hand schoof ik voorzichtig een pluk van mijn lange haren achter mijn oor waarna de twee mannen duidelijker worden. Mijn mond viel bijna open toen ik echter zag wie er voor me stond. Daar was hij al. Alsof het lot het voorbestemd had, stond de jongeman van wie ik de afgelopen dagen had gedroomd voor me. Ik kon geen woord meer uitbrengen, alleen maar Syren vasthouden en proberen te blijven staan.

Syren opende haar mond, sloot hem toen weer, wist niet goed wat te zeggen. Ze was vergeten dat mensen lachten: zeemensen lieten gewoonlijk alleen hun tanden zien als in een gemene grauw. Ze voelde dat ze staarde, en richtte haar ogen naar beneden. Dat was nog ongemakkelijker, want nu zag ze haar eigen voeten, die haar nog steeds voortkwamen als waren ze van iemand anders, en ze keek weer omhoog in het gezicht van de jongeman die net ook had gesproken. 'Dat is erg vriendelijk, maar bedankt,' antwoordde ze minzaam. Ze wierp even een blik naar Marea, maar die keek alsof ze een spook had gezien. Syren had nooit de man gezien die Marea had gered, dus had geen enkel (gut, ik ben gewoon het woord kwijt ._.) intentie/vermoeden om één van deze heren te koppelen aan Marea's beschermelinge. Ze knipperde onzeker met de ogen. 'Toch, Marea?'

De blonde dame veegde met een slanke hand een pluk van haar blonde haar aan de kant. Owen fronste de wenkbrauwen. Ze had hetzelfde fijnbesneden gelaat als de zeemeermin had gehad: haar ogen glansden wonderlijk in het daglicht. Maar toch ook was ze anders, al kon hij niet precies zeggen waar het aan lag. Maar natuurlijk: hij zuchtte; het kon haar natuurlijk niet zijn, want dit was een vrouw, met benen. Maar het was een knap ding, en ze staarde hem met grote ogen aan alsof hij haar moeder had beledigd (of, in zijn geval, dat dacht hij tenminste) dat ze verdronk in die blauwe ogen van hem - dus grijnsde hij haar vriendelijk toe. 'Wel, we kunnen jullie niet dwingen, natuurlijk, maar we weten alle mooie plekjes hier te vinden. Als je wat van de omgeving en San Francisco wil zien...'

'Ik... Jawel,' stamelde ik onhandig, waarna ik mijn ogen neersloeg. Palinguitwerpselen nog aan toe. Wat was ik aan het doen. Ik keek opzij naar Syren en besefte wat ik had gezegd. 'Oh of nee uh. Dat is natuurlijk niet nodig. We genieten van het uitzicht.' Kort ging mijn blik naar de man die ik had gered, om vervolgens naar Syren te gaan. Eigenlijk wilde ik overal kijken behalve naar hem. Hij leek me niet te herkennen, wat me zwaarder viel dan gehoopt. Het was goed, dat betekende dat wij zeemeerminnen veilig waren, maar ik had verdorrie zijn leven gered.

Ik lachte zacht en gebaarde naar de stad die zich achter het strand bevond. 'Oh, maar we doen het erg graag. Jullie hoeven hier echt niet alleen te blijven zitten hoor en jullie zijn geen moeite.' Het blonde meisje leek erg door haar stuk gebracht door Owen en ik zou zijn wingman wel zijn. 'Owen hier - ik ben Aiden trouwens - kent alle leuke plekjes van de stad.'

'O, wel, bij nader inzien,' sprak ze snel, een blik wisselend met Marea, en toen de jongeman Aiden weer aankijkend: 'zouden we de stad wel graag willen zien. Maar alleen als jullie niet te snel willen lopen. We hebben een lange reis gehad en zijn erg moe, dus staan niet heel vast op onze benen.' Ze groef in haar geheugen, naar de tijd voor ze zeemeermin werd, en krulde haar lippen omhoog in een glimlachje. Een stad. Haar nieuwsgierigheid naar de plek waar de mensen woonden (en zo erachter proberend te komen welk jaar het nu was) overwon haar angst en haar gruwelijke haat tegen het mensenras in het algemeen. En als twee gidsen zich aanboden om hen die stad te laten zien: a là, dan kwam dat als een buitenkansje.

Owen bood de blondharige met een vriendelijke blik zijn arm aan, zodat ze op hem kon steunen. Wat was er toch aan haar waar hij zijn vinger niet op kon leggen? Hij knikte haar toe en begon door het mulle zand richting de trap te lopen, die tot boven de duinen zou leiden richting de stad. 'Waar komen jullie vandaan?' vroeg hij toen. 'Jullie accent kan ik niet zo snel thuisbrengen.'