Between blood and gunsmoke

Haar naam was Tayalysa wat zoiets betekende als ‘Heks van de Witte Zon’ in de stamtaal, maar was later, zonder dat werkelijk iemand wist waarom, verbastert tot ‘Alysa.’ Als bastaarddochter van het stamhoofd en in de leer bij de Sjamanka of medicijnvrouw had ze verder geen verwanten. Haar moeder was een blanke vrouw geweest, gestolen door stamhoofd Pa’Chita, Wachtende Renner, en hij had bij haar Tayalysa verwekt, en daarna was ze gevlucht.
Tayalysa of Alysa was blank noch Indiaanse. Haar huid was bruiner dan de bleekgezichten, zoals de stam hen noemde, maar haar haar was een tint lichter dan het gebruikelijke zwart, haar ogen lichtbruin als smeulend vuur. Niemand van de stam wilde haar hebben door haar gemengde afkomst. Er werd immers gedacht dat het slechte geesten zou aantrekken. Maar door haar vader en de training van de Sjamanka had Alysa een op zichzelf staande reputatie. De Sjamanka was immers al oud en het zou niet lang duren voordat Alysa die taak op zich zou moeten nemen.
Ze reed per paard richting de stad Goldvalley, gezamenlijk met drie krijgers van de stam: er zou geruild worden en Alysa ging mee als vertegenwoordigster van de vrouwen om te keuren over het voedsel en de medicinale kruiden. Haar tuniek was van grijs leer gemaakt, met lange franjes aan de mouwen. Kettingen van rode kralen hing om haar hals en versierden haar buidel, zodat ze herkenbaar was als leerling-Sjamanka. In haar donkerbruine haar was een veter gebonden met daaraan enkele veren, wit als de zon.
De krijgers naast haar waren bewapend, maar oogden onstpannen. Alysa wist echter wel beter. Al was het een generatie geleden geweest, de stam had niet vergeten hoe de blanken hen een grimmige les hadden geleerd door tientallen Indianen te vermoorden en de rest te verjagen van hun jachtgronden, omdat er in die grond zogenaamd goud moest zitten.
Ze reden nu de eerste straten van Goldvalley in. Er was een scheefhangend bord naast de weg geplaatst met daarop de naam van de stad in keurige letters gebrand. Daaronder was geschreven met onvastere hand: 500+ inwoners. Kom gerust, we zijn gezellig en ons bier is koud. Alysa kon niet lezen, dus hechtte ze er ook weinig waarde aan. Wel keek ze naar het lichaam ernaast. Als contrast met de tekst op het bord was er in de skeletachtige boom ernaast, man opgeknoopt. Er was weinig meer van over nadat de gieren er lucht van hadden gekregen.
Niemand van de ruiters sprak. De sfeer was toch ook zonder dat benauwend, hij woog als lood zo zwaar. Zwijgend reden de lange straat door met de houten huizen en smalle, houten stoepen, totdat ze bij de General Store kwamen in het centrum van de stad, afstegen en hun paarden vastknoopten.

Zijn naam was Christian Smith, of Chris, maar eigenlijk kende niemand zijn voornaam. Het was altijd Smith, of anders Shadow – want mister Christian Smith werd alleen in de rechtbank tegen hem gezegd en dat probeerde hij zoveel mogelijk te vermijden. Hij was een halve legende in het wilde westen, schoot de harten uit opgegooide speelkaarten zonder ook maar één kogel te missen, de schrik van ranchers en bankiers, want weinig was veilig voor Christian en zijn bende.
Het meest kenmerkende aan hem was dat hij zich altijd in zwart kleedde, waar misschien ook wel zijn bijnaam vandaan kwam. Zijn paard daarentegen was grijs als zilver. Hij liet het dier achter voor de saloon en bond het vast bij de waterbak, voordat hij naar zijn bendeleden grijnsde. ‘Oké, gentlemen.’ Zijn stem was diep, melodieus maar rauw door teveel roken. ‘Wat jullie in tussentijd doen, moeten jullie weten, maar zorg dat jullie hier morgenmiddag om twee uur weer zijn. Ik wacht op niemand.’
Hij knikte de jongens toe, die uit elkaar gingen. Stuk voor stuk ruige doordauwers en mannen met losse handen, maar hij kon op ze rekenen als een gang, en dat wist iedereen. Ze waren vrij om te doen en te laten in Goldvalley wat ze wilden. Het was een grote stad, en ze waren niet het ergste gespuis wat er rond moest lopen. De sheriffs en deputies die verantwoordelijk waren voor de orde van de stad, knepen zelf een oogje dicht of hadden hun handen vol aan andere dingen.
Christian Smith draaide zich om en opende de deuren van de saloon.
-
Oké, ik zal later langere en betere stukken schrijven of weet ik het, maar nu ga ik slapen, haha

Cassidy James
Cassidy James liep net met een dienblad met drie grote pullen bier door de saloon heen. Haar haren, een mengeling van rood en blond, had ze opgebonden tot een knot bovenop haar hoofd. Een bandje van bloemetjes hield het samen. Echter, enkele losse, gekrulde plukken had ze losgetrokken en deze bungelde nu speels en uitdagend naast haar gezicht. Ze wist hoe ze het meeste geld kon verdienen op een avond en dat was niet door je degelijk te gedragen of te kleden. Haar roze saloondanseres jurk drukte haar borsten omhoog, en was kort zodat niets aan de verbeelding werd gelaten als ze bukte. Cassidy deed het echter niet voor het geld of de mannelijke aandacht. Al was het geld een leuke bijkomstigheid en hield ze ervan haar huis, wat zo goed verstopt lag een aantal kilometer verwijderd van het dorp, te vullen met de duurste meubels en leukste snuisterijen.

Eten hoefde de jonge dame die altijd jong bleef niet te kopen. Dat was de echte reden dat ze hier werkte. In de saloon kon ze makkelijk de mensen vinden die haar volgende slachtoffer zouden worden. Mensen die niet gemist zouden worden; mensen waarmee ze het dorp zou helpen om hem om te leggen; en de mensen die gewoon leuk leken om opgejaagd te worden. De man die net binnen was komen lopen was een gevalletje van de laatste twee. Cassidy kende zijn reputatie en had hem meteen herkend. Ze zou ze gemeente helpen met hem omleggen en het beloofde een wat meer opwindende jacht te worden.

Rustig liep ze naar de tafel toe en plantte haar billen op zijn tafel. 'Wat kan ik voor u inschenken?'

Jesse Smith
Jesse Smith was de sheriff van dit kleine stadje. Zijn haar, dezelfde lengte als zijn baard van een twee weken, was verstopt onder een sheriffhoed. Hij was sterk gebouwd evenals zijn broer... Zijn broer had helaas de verkeerde kant gekozen, maar er was niks wat Jesse daaraan kon doen, behalve hem de hand boven zijn hoofd houden als hij kon. Noem het corrupt, maar dat was de manier waarop dingen hier gingen. Christian zou niet teveel herrie schoppen in dit stadje en Jesse zou hem helpen mocht Christian in de problemen zitten.

Jesse had meegekregen dat een groep indianen binnen waren gereden en besloot poolshoogte te gaan nemen. Indianen konden nooit veel goeds betekenen. De relatie was zacht gezegd niet de beste tussen onze groepen. Niet nadat zij zoveel jaar geleden, toen ik nog maar 3 jaar was, een aantal van onze vrouwen hadden meegenomen. God wist wat ze daarmee hadden gedaan. Bovendien werd beweerd dat sommige magie konden uitoefenen. Als er één ding was waarvan ik zeker was, was het wel dat magie gevaarlijk was. .. Daarom had ik er mijn missie van gemaakt om alle magische wezens te vinden en uit te schakelen. Al was ik nog geen één op het spoor gekomen. Misschien was mijn mooie stadje Goldvalley wel vrij van wezens omdat ze wisten dat ik hier de wacht hield.

Met een grijns om mijn eigen gedachten begaf ik me naar het centrum toe waar net de indianen bezig waren hun paarden vast te binden. 'Zo zo,' schalde mijn stem over het plein. 'Welkom in Goldvalley. Wat komen jullie doen?'

Alysa was net van haar Appaloosa afgekomen en had de leidsels vastgeknoopt aan de daarvoor bestemde balk, boven de drinkbakken, toen er en schallende stem klonk. Even wisselde ze een blik met de andere krijgers. Ze knipperden haast onzichtbaar met de ogen om hun ergernis te laten blijken, maar zwegen.
Het was niet de eerste keer dat Alysa in haar leven oog in oog stond met een blanke man. Het was helaas vaker gebeurd, zelden op goede wijze. Al had haar stam enkele vuurwapens en konden de meesten enkele woorden Engels, ze bleven zich vasthouden aan tradities en wijzen, en vertrouwden de blanken nog geen meter verder dan ze ze zagen.
Maar Alysa rechtte haar schouders en gooide haar lange, donkerbruine haar naar achteren. Ze was trots en koppig, en was niet van plan was om te gaan redetwisten met de eerste en het beste arrogante bleekgezicht die ze hier tegenkwamen. Al was het niet gebruikelijk dat een vrouw sprak, in dit geval was het het geoorloofd, want door haar moeder sprak Alysa de Engelse taal het beste.
'Wij zijn van de Chypache-stam. Wij komen hier handelen,' sprak ze, geen moeite doend haar Indiaanse accent te verbergen. Even liet ze haar blik glijden over de krachtige gestalte van de blanke man. Ze verborg haar verbazing bij het zien van de baard - niemand van hun stam had immers gezichtsbeharing - en vond hem eruit zien als een beer. 'Ik neem aan dat dat niet verboden is.'
Ze draaide zich om en hielp de krijgers om de huiden, die ze wilden ruilen, van de paarden af te halen, zonder de blanke man verder ook maar een blik waardig te keuren.

Terwijl hij de saloon binnenliep werd hij van verschillende kanten begroet in alle toonaarden. Hij grijnsde, tikte alleen tegen zijn hoed en stond nergens stil, maar liet zich aan een vrij tafeltje zakken. Hij vouwde zijn lange benen onder de tafel en trok zijn zwarte handschoenen uit toen er uit het niets een jongedame op zijn tafel ging zitten. Christian liet zijn scherpe ogen langs haar slanke bovenbenen glijden, haar dunne middeltje, goed gevulde boezem en uiteindelijk het gezichtje, waar de karmozijnrode, volle lippen hem verleidelijk toelachten. Het was eigenlijk Chris' idee geweest om de keel wat te smeren en daarna door te lopen naar het sheriffkantoor van zijn broer Jesse, maar dat kon ook wel wachten, besloot hij. Hij plooide zijn lippen in een brede, maar taxerende grijns. 'Het koudste bier wat je hebt, sweetheart. Een dubbele,' sprak hij met zijn rauwe stem. Met een overdreven gebaar nam hij zijn grote zwarte hoed af en gooide hem feilloos over een lege whiskeyfles die andere kant van de tafel stond. Een kneepje werd in de mooie billen van de dame op zijn tafel gegeven. 'En neem zelf ook wat. Ik ben weer eens in de bewoonde wereld en dat kan ik beter vieren in goed gezelschap.'
Hij ging achterover zitten en streek met een hand door zijn bruine haren heen. Hij grinnikte even toen hij aan zijn broer dacht, die van hem verschilde als dag en nacht, en toch ook weer niet. Hij was benieuwd waar hij zich nu bevond. Chris kon hem al horen mopperen op de criminele zaken die hij had uitgevoerd. Maar het was een goede vechter, een geschikte vent en bovenal een broer.

Cassidy James
Een vrouwelijk giecheltje kwam omhoog uit de keel van Cassidy toen Shadow haar in haar billen kneep. 'Natuurlijk. Het komt eraan.' Ze boog voorover, haar lippen bij zijn oor. 'En deze zijn van het huis. Zo'n beroemdheid als u.' Ze kwam langzaam weer overeind, om met een overdreven zwaai van haar heupen vervolgens weg te lopen. Misschien was het niet ethisch, maar ze hield ervan om met haar prooi wat te spelen.

Niet veel later kwam Cassidy weer terug, in haar handen een dienblad met drie grote glazen bier en een shotje vodka. Ze zette het dienblad op tafel neer, plofte er zelf sierlijk naast neer en sloeg haar benen over elkaar. 'Ik dacht, ik neem maar wat extra's mee.' Ze liet haar vingers over zijn arm gaan, omhoog naar zijn gezicht, waar ze even zijn kaak aanraakte en toen haar handen weer terug trok. 'We willen niet dat het u aan iets ontbreekt, niet waar?' Uitdagend gleden haar ogen over zijn lichaam heen; bekeken de sterke mannelijke vormen - veel beter dan van de meeste mannen hier met uitgezakte lichamen en bierbuiken - en lieten haar smachten naar zijn bloed. Als ze hem aanraakte, kon ze zijn hartslag horen kloppen. Heel zacht in de verte, maar het was daar. Dit zou een feestmaal worden.

Jesse Smith
Haar accent was overduidelijk, maar ze sprak in ieder geval een beschaafde taal. Niet één van die rare, inheemse talen die ze normaal spraken in indianenstammen. Met ferme, zelfverzekerde stappen begaf Jesse zich dichter naar de groep toe. 'Dat lijkt me geen probleem,' klonk zijn stem. Hij voelde hoe alle ogen op hem gericht waren, ondanks dat ze hun werk probeerden uit te voeren. 'Ik wil er alleen voor zorgen dat we geen problemen krijgen. Handelen is prima, zolang je de regels maar volgt en ons stadje verder met rust laat.' Jesse was nu voor de jonge vrouwe komen te staan. Ze was lichter dan de andere mannen met lichter haar en een lichtere huid. Interessant. 'Zorg dat je je gedraagt, anders krijg je met mij te maken. Ik ben de sheriff hier.' Even greep hij haar kin vast en keek hij haar strak in de ogen. 'En niemand houdt van problemen.'

Toen de beer voor haar ging staan, hielden de krijgers op met wat ze aan het doen waren en werden al handen gelegd op Tomahawks en vuurwapens. 'Zorg dat je je gedraagt, anders krijg je met mij te maken. Ik ben de sheriff hier.' Met een ruk haakte ze haar bruine ogen in de zijne. Vast weer zo'n corrupt geval, dacht ze. Ze vond hem de meest gewelddadig uitziende man die ze ooit had meegemaakt. Het was een lange man, breed in de schouders, zijn lippen opgetrokken in een vreemd uitziende grijns die Alysa nog sterker deed denken aan een beer, klaar om een prooi te verscheuren. Maar ze wendde haar blik niet van zijn gezicht af, ook niet toen hij haar kin vastpakte.
Ze stak alleen haar hand op naar een van de jonge krijgers, Kruipende Vos, die kwaad een stap naar voren had gezet. 'Ik snijd zijn vingers eraf, die vuile slang,' sprak hij boos in hun Indiaanse taal.
Alysa trok haar kin los uit de vingers van de sheriff. Haat sprak uit haar ogen, maar ze hem bleef aankijken, trots en woedend. Ze kon moeilijk deze man laten vermoorden, of wat dan ook, wat ze dolgraag wilde, dus wond ze zich er danig en machteloos over op. 'Berg je tomahawk op, Kruipende Vos. Deze idioot is eenmaal onwetend. Als je hem wat aandoet, wordt onze hele stam weggevaagd.' In de Engelse taal vervolgde ze: 'De Chypaches houden ook niet van problemen, mister. Dus bezorg ons er ook geen. Raak me nog één keer aan en ik strip je van top tot teen, begrepen?'
Ze voelde zich verward, maar liet dat niet blijken. Ze had iets gevoeld toen deze beer haar had aangeraakt. Intuïtief. Ze kon niet benoemen waar het vandaan was gekomen. Er was iets aan hem waar ze niet haar vingers op kon leggen... Woest riep ze haar gedachten tot orde en draaide zich om. Wat wist deze omhooggevallen blaaskaak die nog niet droog achter de ballen was nu van hen af? Ze vervloekte de blanken tot diep in haar hart, die alle Indianen niets anders hadden bezorgd dan dood en misère. Niemand kon de littekens zien, wit op haar rug, gekregen door de zweep van de blanke overvallers, jaren geleden. Wat wisten zij nu van hun leven af, hun geloven, hun motieven? Geërgerd gespte ze de laatste huiden van de zadels los.

Een brede grijns lag om Chris lippen - een brede, taxerende grijns, bekijkend wat voor vlees hij deze avond in de kuip zou hebben. Hij had ze altijd voor het uitzoeken, door zijn bekendheid als bandiet, maar ook omdat hij nog jong was, in de bloei van zijn manzijn. Zijn ogen volgden elke beweging die ze maakte, elke kleinste handeling van deze roodblonde jongedame. Haar oogopslag was vuriger dan bij elke andere vrouw die hij ooit had meegemaakt, en hij vroeg zich af waardoor dat kwam. Met zijn linkerelleboog leunde hij op de tafel, nam het glas in zijn rechterhand en wipte de alcohol in één keer achterover. Hij zette het daarna aan de kant en pakte het andere glas, ondertussen zijn blik geen moment van haar gezichtje afwijkend.
'Het enige wat zou ontbreken is een goed gezelschap voor de nacht. Maar ik denk dat jij ook daarvoor wel een prijs hebt, sweetheart.'

Cassidy James
Het was nog makkelijker dan ik verwacht had dat het zou worden, en ik zou er een nachtelijk pleziertje aan overhouden ook. Geld, eten én een pleziertje. Kon het leven me een nog makkelijkere prooi presenteren? Hij was niet lelijk om te zien en ik zou me niet vervelen met hem tussen mijn benen was mijn voorspelling. Ik had niet lang geleden nog gegeten en al was mijn huid kouder dan van de meeste mensen, het kon er mee door. (Oh lol. Ik ben weer terug bij ik-perspectief blijkbaar) Als zijn bloed door mijn lichaam zou stromen zou ik weer net zo warm zijn als de gewone mensen om me heen. Ik stond verleidelijk op waarna ik me op zijn schoot liet zakken. 'Ik denk zeker dat wij wel een prijsje af kunnen spreken.' Ik legde mijn beide handen in zijn nek en keek hem speels in de ogen. 'Maar ik wil wel graag horen wat jij voor mij overhebt.' Ik leunde een beetje naar achter zodat mijn rug tegen de tafel aankwam. 'Beledig me niet mijnheer.'

Jesse Smith
Één van de indianen was dreigend dichterbij gekomen en als een teken had ik mijn hand op mijn pistool gelegd dat zich in mijn riem bevond. Ik was in staat in een seconde mijn pistool te trekken, in zijn vrij te zetten, en te richten. Één van de dingen die Christian en ik vroeger hadden geleerd van onze vader die ook sheriff was geweest.

Een bulderende lach kwam nu uit mijn lichaam als een reactie op haar woorden. 'Je zal me strippen als ik je nog één keer aanraak?!' Ik greep haar kin en trok haar gezicht dichterbij het mijne. Haar lange donkerbruine haren kriebelden op mijn arm. 'Ik zal je nu loslaten en vrij laten om te gaan, maar volgens mij begrijpen wij elkaar.' Mijn vrije hand lag nog steeds op het pistool. 'En schiet op met je producten om te handelen. De mensen hier hebben het niet zo op jouw soort.' Ik liet haar kin los met een duwtje naar achter. Rustig stapte ik nu achteruit. Ik nam de groep mannen in me op. Misschien moest ik een bericht uitsturen dat mannen hun vrouwen beter in de gaten zouden moeten houden.

Ze had een vreemde oogopslag waarmee ze hem scheen te bekijken, een blik die moeilijk te peilen viel. Misschien was het dezelfde soort blik waarmee Chris een paard zou bekijken wat hij overwoog te kopen: behoedzaam, onderzoekend, indringend en een heel klein beetje minachtend. Haar gedrag was resoluut, zonder enig spoor van angst of vertwijfeling.
Haar handen lagen in zijn hals, koud tegen zijn huid.
'Je weet wie ik ben, dus dan weet je dat de meeste vrouwen vechten voor een nacht bij mij in bed,' grijnsde hij haar toe, en lachte toen. 'Maak je geen zorgen honey (ik hebgeen idee van de huidige koersen daar, haha). Je zal niet tekort komen aan dollars.'
Ja, Christian Smith hield van het vrouwelijk schoon, evenveel als de adrenaline die het opwekte om geslaagde criminele praktijken uit te brengen. Hij had een premie van ondertussen vele duizenden dollars op zijn hoofd staan, maar het was hem nog altijd gelukt om uit de handen van de wet te blijven - en daar was hij trots op. Sterker nog: niemand scheen hem kwaad gezind te zijn, als hij maar in de goede steden verbleef, zoals Goldvalley, waar Jesse de scepter zwaaide. Al was hun vader sheriff geweest en Jesse in zijn voetsporen getreden, Chris was dat niet. Hij had een afschuw van alles wat zweemde naar schijnheiligheid en zogenaamde gerechtigheid en dat was er niet beter op geworden door een tweejarige dienst als hulpsheriff in een goudzoekersdorp vlakbij Klondike, een woelige loopbaan, die een einde had genomen toen de sheriff nog corrupter bleek te zijn dan de bandieten die Chris najoeg, en niet de bandieten, maar Chris achter de tralies had gezet. Razend van verontwaardiging kwam hij na een jaar vrij als wrokkende ex-deputy, waar hij als een getergde stier heen en weer had gelopen, zoekend naar iets waarop hij de stoom van zijn wraak los kon laten. Waarom hij nu juist de criminaliteit uitkoos was iets waar hij zelf geen verklaring voor kon geven - tenzij het was dat dit hem een gereed middel verschafte iets kapot te maken, al was het alleen maar zichzelf. Bovendien wist hij door zijn ervaring als ex-deputy een hoop van de gerechtigheid af en was tot dusverre het gelukt om in leven te blijven, buiten handen van de wet. Het leven beviel hem prima: hij had genoeg geld, een goede bende jongens die zijn bevelen opvolgden met geestdrift, en nu een glas bier en een knappe blondine op zijn schoot.
Hij had zijn handen op haar heupen gelegd, tilde haar overeind, zette haar op de grond en stond toen zelf ook op, maar had nog steeds zijn hand op haar heupen liggen. 'Maar laat me dan maar eens zien wat je waard bent,' nodigde hij haar met een glimlach uit.

Wederom een bulderende lach als rollende donder, melodieus maar spottend, terwijl hij opnieuw haar gezichtje vastgreep. Nu stapten alle drie de Indianen dreigend naar voren en één trok zelfs zijn wapen. Alysa hief echter opnieuw haar hand op met een woeste snauw, zodat ze bevroren in hun beweging. Ze wilde niet dat iemand hier zou sterven doordat deze leeghoofdige sheriff zin had in een verzetje met een Indiaan. Ze zouden toch het onderspit delven, zoals altijd. Haar ogen glinsterden woedend, maar ze wendde haar blik nog steeds niet af. Je zult ons nooit begrijpen, dacht ze. Even overwoog ze om haar magie te gebruiken, maar ze kon het rimpelige gezicht van de Sjamanka voor haar te zien. Gebruik nooit je krachten doelloos, of uit wraak.
Ze klemde haar kaken op elkaar, en wendde zich tot de krijgers. 'Laten we opschieten,' zei ze gefrustreerd in hun eigen taal. Ze keek toe hoe ze met hun waren de store binnenliepen. Ze bleef zelf staan - vrouwen handelden immers niet, zeker niet bij de blanken - en streek even haar Appaloosa over de hals. En dan durfden blanken te beweren dat Indianen ongeciviliseerde beesten waren... Oké, even geen idee meer.

Cassidy James
'Ik ben niet de meeste vrouwen.' Ik opende mijn mond een stukje en tikte met mijn tong tegen mijn boven tanden aan. 'En als je mooie waren heb, dan is dat ook zeker niet verkeerd.' Ik pakte zijn vrije hand vast en trok die omhoog, gaf er een kusje op, en liet hem toen weer los. 'Waar wil meneer heen?' Ondertussen schreide ik voor hem uit. In een snelle handeling pakte ik mijn jasje van de kapstok achter de bar waarvoor ik iets voorover boog en hij met gemak mijn slipje kon zien. Ik draaide me om, trok een speelse lach en liep toen weer verder voor hem uit, door de deuren van de saloon door naar buiten.

De saloon was gesitueerd in het midden van het stadje. Het plein waar de saloon op uitkwam was gevuld met paarden en in het midden stonden de sheriff - Jesse Smith als ik het me goed herinnerde - en een indiaanse vrouw. Dat ze indiaans was, was niet te missen. Naast het feit dat ze een andere kleur had, waren ook haar kleding en de hoeveelheid aan kralen en veren een duidelijke indicator. Ik keek om naar Shadow, afwachtende waar we heen zouden gaan.

Jesse Smith
De mannen verdwenen naar binnen, maar de pittige dame bleef bij de paarden staan. Eigenlijk zou ik weg moeten lopen, verder gaan op patrouille of wat dan ook, maar iets in me hield me hier. Ik overwoog net of die vreemde dame daar iets mee te maken had, toen ik mijn broer de saloon uit zag komen, die op de voet één van de saloondanseressen volgde. Ik rolde met mijn ogen om zijn gedrag, maar kon tegelijkertijd een broederlijke liefde niet onderdrukken. Het was alweer een tijdje geleden dat ik hem had gezien. Blijkbaar was hij teruggekomen. 'Christian!' schalde mijn stem over het plein heen, weerkaatste het tegen de gebouwen aan het centrum, en kwam het aan bij mijn broer. Een lach kwam op mijn gezicht terwijl ik enkele stappen mezelf nu bij de indiaanse vrouw verwijderde.

Christian was nooit verliefd geweest. Of althans, zijn verliefdheid duurde nooit langer dan een dag. Hij had nooit tekort gehad aan vrouwelijk schoon, al gingen er soms maanden voorbij voordat hij weer in de bewoonde wereld was en hij zich weer aan het schone geslacht kon verliezen - maanden waarin hij een crimineel plan uitvoerde, of op de vlucht was voor het gerecht. Maar hoeveel dames hij na al die tijd ook tegenkwam, hij hield altijd zijn hoofd erbij, want hij wist dat mannen die verliefd waren meestal hun verstand verloren. En dat was nooit iets wat hij kon hebben.
Zoals nu: nu hij net de jacht op de stoomtrein had behaald, had moeten vluchten voor de plaatselijke sheriffs en uiteindelijk toevlucht had kunnen zoeken in Gold Valley - en was nu van plan om onder de krullen te duiken met een schone blondine in een of ander zondig kabinetje. En daar ging zelfs zijn lieve broer hem niet vanaf helpen...
Alsof de persoon in kwestie zijn gedachten had kunnen lezen, hoorde hij iemand zijn voornaam brullen. Haast niemand wist zijn voornaam, en bovendien zou Chris de stem uit duizenden herkend hebben. Hij vergat voor een moment de slanke benen en de uitdagende billen van de blondine, en nam zijn broer in een berenomhelzing. 'Jesse! Zijn lach was rauw, maar vrolijk, en zijn ogen schitterden: iets wat zeldzaam was. Hij nam zijn broer op een armlengte afstand en bekeek zijn gezicht. 'Mijn grote broer. Je leeft dus ook nog in deze uitdragerij van je... Wat een wonder!'

Alysa liet haar blik ronddwalen. Het late middaglicht was geel van de zon en het stof dat boven de stad hing. Ze liet haar ogen langs de houten hutten glijden, tot de vastgebonden paarden verderop - en werd toen opgeschrikt uit haar gedachtes door de bulderende stem van de sheriff. Onwillekeurig sloeg ze de begroeting van de broers samen, toen haar blik getrokken werd naar de vrouw die bij hen stond. Ze had een jasje omgeslagen, die echter niet kon verhullen dat ze een ontzettend aantrekkelijk lichaam had - wat de jurk en rokken die ze droeg benadrukten, want Alysa herkende haar als een saloondanseres. Toen hun ogen zich echter kruisten, schrok Alysa. Het verwarde haar. Ze wist wie ze was - of beter, wat ze was: ze voelde het, ze zag het. Deze dame kende magie, al wist Alysa niet op welke manier.
Met een paar onopvallende stappen was ze bij de andere dame. 'Pas op jezelf met deze man,' sprak ze zachtjes. 'Ik denk dat hij gevaarlijker is dan je denkt... En anders zijn broer wel.'

Chris grijnsde ondertussen naar Jesse, na wat woorden met hem te hebben gewisseld. 'Ik zal je morgen opzoeken. Ik heb nu een afspraak met deze schoonheid hier.' Hij sloeg zijn arm om Cassidy's middel heen. Zijn blik gleed even over de Indiaanse vrouw, en keek toen weer naar Jesse: eventjes knipoogde hij. 'Ik denk dat jij je in tussentijd ook wel zal vermaken, niet?'

Cassidy James
Heel erg verbaasde het me niet dat de jonge indiaanse krachten bezat - het gerucht ging dat vele indianen magie uitoefenden - maar ik kwam niet vaak mensen tegen met krachten. Ik lachte de vrouw toe die naar me toe kwam gelopen me toe fluisterde. Als antwoord op haar woorden trok ik mijn bovenlip een stukje op zodat mijn hoektanden zichtbaar werden. 'Ik denk dat ik de bevolking hier een gunst verleen,' fluisterde ik haar toe. Ik draaide mijn hoofd en keek nu naar de twee mannen. Ze waren blijkbaar broers. Een sheriff en een crimineel. Ja, wat was het verschil ook. Kort liet ik mijn blik weer naar de indiaanse gaan. 'Ik ben Cassidy trouwens.' De woorden die daarna volgden werden echter niet door mijn lippen gesproken maar door mijn ogen. 'Maar wees voorzichtig met hem. En als er iets is kan ik je helpen.' Shadow, of Christian, sloeg zijn arm om mijn middel en mijn uitdrukking veranderde. Mijn serieuze blik was van korte duur geweest en het toneelstukje kwam weer terug. 'Ja, laten we gaan!' lachte ik, waarna mijn blik naar de sheriff ging. 'Dag sir.'

Jesse Smith
Ik schudde mijn hoofd, maar een brede lach lag op mijn gezicht. Mijn broer zou nooit veranderen. Hij hield teveel van vrouwen. Ik sloeg Christian een keer op zijn schouder. 'Ga nu maar. Laat je familie je niet ophouden hè.' Mijn blik gleed over de indiaanse vrouw die zich ook bij het gesprek had gemengd. Net nu ik haar met rust liet, kwam zij dichterbij. Wat was haar probleem.

Alysa nam de andere vrouw in stille verbazing op. Het was moeilijk te zeggen welke kant het nu met haar zou uitgaan. Alysa durfde er een eed op af te leggen dat ze haar op een of andere manier in de maling stond te nemen. Vampieren waren mythes, verhalen. Maar hoe dan ook, Cassidy had magische krachten: als Alysa daar al over had getwijfeld, werd die twijfel in de kiem gesmoord door het feit dat ze kon praten door middel van magie. Als Indiaanse had ze geleerd haar diepe gevoelens te verbergen, maar toch kon ze niet laten heel even te glimlachen. 'Wees jij voorzichtig.' sprak ze zonder de woorden uit te spreken terug. 'En bedankt voor je aanbod. Ik hoop het niet nodig te hebben.'
In gedachten keek ze de saloondanseres en de zwart geklede man na, voordat ze haar gedachten concentreerde op haar nabije omgeving, en alle andere gedachten uitbande. Ze draaide zich om. Ze had hier weinig meer te zoeken. Tot haar opluchting kwamen ook de drie Indiaanse mannen de Store uit. Snel hielp ze hen de paarden bepakken. Ze wilde niet langer in nabijheid zijn van de sheriff dan nodig was. Terwijl ze de zadelzakken vulde, merkte ze dat haar gedachten bij de saloondanseres was, en bij de zwart geklede man, en bij de sheriff. Iets klopte niet.

Christian ondertussen was de vrolijkheid zelve toen hij met een joviale zwaai afscheid nam van zijn broer en met Cassidy het eerste en het beste hotel binnenwandelde wat zich als beschikbaar stelde. Hij schoof een dollarbiljet over de tafel heen, nam van de hoteleigenaar een sleutel mee en liep toen gauw met de blondine de trap omhoog. De deur van kamer 7 werd haastig op slot gedraaid. Ondertussen had Christian haar klem gezet tussen de muur en zijn lichaam. 'Tonight you are mine,' sprak hij hees terwijl een brede glimlach zijn lippen sierde. Zijn handen gleden over haar middel heen, haar heupen, terwijl hij in een hongerig verlangen zijn lippen op de hare drukte. God, hij was vergeten hoe lang het geleden was dat hij vrouwelijk schoon had gevoeld...

Cassidy James
Ik had nog één laatste keer omgekeken naar de indiaanse en haar toegeknikt. Ondertussen waren we aangekomen in een hotel waar ik de hoteleigenaar's blik zoveel mogelijk vermeed. Ik kon nooit te lang in een stadje blijven want dan zouden mensen misschien de link met mij leggen. Hoe minder duidelijk het was dat ik in de buurt was bij moorden, hoe langer ik kon blijven.
Boven aangekomen nam hij geen seconde de tijd voordat hij me tegen de muur aan drukte en zijn handen over mijn lichaam heen liet glijden. Ik volgde zijn voorbeeld en liet mijn nagels lichtjes en soepel over zijn rug heen gaan terwijl mijn lippen de zijne beroerden. Hij was zo gretig, maar daar had ik geen enkel probleem mee. Ik kon niet vaak de twee dingen combineren. Ik liet zijn lippen los en kuste langs zijn hals naar beneden. Bij zijn shirt aangekomen gleden mijn handen naar beneden om zijn kleren uit te trekken.

Jesse Smith
En daar stond ik dan weer alleen. Mijn broer en zijn nachtelijke gezelschap waren weg en zo ook liep de indiaanse nu terug naar de paarden. Dit was typisch Christian, een vrouw voor laten gaan op zijn familie. Ik balde kort mijn vuisten en liep toen terug naar de indianen. 'De volgende keer wil ik jullie hier niet meer zien. Ga maar naar een ander dorp waar ze jullie wel graag willen hebben. Al betwijfel ik dat jullie ergens welkom zijn jullie vrouwenontvoerders.' Ik legde mijn hand dreigend op mijn pistool.

Besluitvaardigheid, verstand, zijn familie, zijn achtergrond: niets was meer belangrijk. Alleen zij en hem. Al het andere deed niet meer ter zake. Hij wilde het langzaam aandoen, maar tegelijkertijd verlangde hij zo naar haar dat zijn keel er droog van was. Haar handelingen deden zijn hartstocht oplaaien.
'Heb je het koud?' vroeg hij verbaasd, gezien hij de hitte van zich af voelde stomen al stond hij in de woestijn. Zijn handen lagen warm tegen haar koude huid aan. Hij gleed met zijn vingers langs haar hals, haar schouder, haar sleutelbeenderen, voordat hij haar hielp met zijn shirt en overhemd over zijn hoofd heen te trekken en haar lippen opnieuw te zoeken.

Ze waren net klaar met de paarden te bepakken toen de sheriff een laatste opmerking hen toegooide. Die opmerking was genoeg om Alyssa, toch al hypernerveus, te doen laten ontvlammen. Nietsontziende haat spoot in haar omhoog. Plotseling draaide ze zich om, was met een snelle pas bij de man en in één beweging gaf ze hem een harde klap tegen de wang aan. 'Praat nooit op zo'n manier over ons, laffe hond,' sprak ze met hoge stem van woede: haar ogen schitterden kwaad. De jonge Indiaan, Kruipende Vos, stond achter haar met geheven Tomahawk, klaar om toe te slaan.
Voordat hij echter toe kon slaan, klonk de stem van een ander. 'Weg hier,' snauwde een van de Indianen in hun eigen taal. Alyssa deinsde een stap achteruit naar haar paard. Tegelijkertijd kwam het misselijkmakende besef in haar naar boven dat deze geschiedenis heel verkeerd zou gaan uitpakken.

Cassidy James
Dezelfde tweestrijd was in mij gaande. Ik wilde zoveel mogelijk van de nacht genieten aangezien het niet vaak voorkwam dat ik echt iemand tegen kwam met wie ik naar bed ging, en tegelijkertijd was ik zo gretig en wilde ik zo snel mogelijk onder zijn gespierde lichaam liggen. 'Nee, ik ben goed,' mompelde ik tussen het zoenen door. 'Gewoon een koude huid.' Mijn vingers gleden voorzichtig zijn broek in en bleven op zijn billen liggen.
De rest skippen? ;p

Jesse Smith
Ik had het niet helemaal aan zien komen en ik moest zeggen dat ze verrekte veel kracht had in haar lichaam. Echter duurde de verbazing niet heel lang en ik greep de indiaanse bij haar pols, trok haar terug en greep tegelijkertijd mijn pistool. Ik drukte het tegen haar slaap aan - haar rug was tegen mijn borst aangedrukt en ik hield haar in een stevige greep met mijn vrije arm. 'Allemaal wegwezen of ik schiet haar hier ter plekke neer. Verlaat de stad en ze overleeft het!' Ik klikte het pistool in vrije stand zodat ik alleen nog maar de trekker over hoefde te halen. Ondertussen keek ik de indiaanse mannen doordringend aan. Liever schoot ik geen vrouwen, maar moest het gebeuren dan had ik ten minste het argument dat zij een indiaan was. Iemand van het soort dat we hier niet wilden hebben. Iemand van het soort dat alles van je stal als ze de kans kregen (de ironie...).

Ze had de vergissing van haar leven gemaakt. Dat was wat ze zich besefte toen ze in een greep als ijzer van de sheriff hing. Waarom had ze zich ook niet kunnen inhouden met haar woede! Haar lippen beefden, en haar knokkels, die ze om de arm van de sheriff had geklemd, trilden van de spanning. Toen ze echter de gezichtsuitdrukking van de andere Indianen zag, sprak ze snel in hun taal, zichzelf verbazend dat haar stem nog zo vast klonk: 'Ga, nu. Anders vermoordt hij ons allemaal. Het komt goed.' Als om haar woorden kracht bij te zetten, hoorde ze het klikken van de haan.
Even kneep ze haar ogen stijf dicht. Geluiden vervaagden tot een stilte: haar hartenklop dreunde in haar oren. Ze was dicht intens bewust van het grote lichaam achter haar en het koude staal tegen haar slaap. De eeuwige jachtvelden. Ze zou sterven, nu, hier, midden op dit vervloekte stoffige plein: ze was er van overtuigd.
Toen ze echter instinctief de ogen weer opensloeg, zag ze de drie krijgers wegrijden. De paardenhoeven maakten stofwolken. De laatste Indiaan uitte een woeste kreet en slingerde met zijn wapen boven het hoofd. 'Bij de Grote Moeder, we komen snel terug, ze zullen bloeden!'
Alyssa echter zweeg en keek ze na. Ze had het gevoel er geen woord meer te kunnen uitkrijgen.

Ten midden van rommelige lakens, hier en daar een verdwaald kledingstuk en strokussens lag Christian op zijn rug, Cassidy dicht tegen zich aangedrukt. Zijn naakte lichaam glom van het zweet van de pas geleverde inspanning. Zijn gezichtsuitdrukking was tevreden terwijl hij de sigaret naar zijn lippen bracht en rook uitblies als een stoomlocomotief. Overal waar de jonge vrouw hem had aangeraakt voelde het warm, alsof ze met vuur sporen had getrokken. Hij drukte de sigaret uit tegen de muur en knipte hem met zijn vingers weg, waarna hij zijn armen beter om de vrouw in zijn armen sloeg. Ze was goed geweest, heel goed. Hij bemerkte dat het hem haast speet dat hij niet meer zou hebben, al drukte hij die gedachte gewoontegetrouw snel van zich af. Hij glimlachte eventjes naar haar. 'Ik weet niet eens je naam.'

Cassidy James
Het lichaam van Christian lag te gloeien naast me en ik kon niet anders dan twee dingen bedenken. Ten eerste zou mijn lichaam snel ook weer opwarmen. Ten tweede, echter, was hij zo goed geweest dat ik hem liever nog niet op gaf. Het gespierde en mannelijke lichaam van de bandiet ontnam me mijn honger en liet me tegelijkertijd verlekkeren naar zijn bloed. Soepel kwam ik nu overeind, mijn vingers gleden over zijn borst heen. 'Jij hebt je anders ook niet voorgesteld. Dat deed je broer.' Ik tikte hem op zijn neus. 'Maar mijn naam is Cassidy. En jij hebt een fout begaan.' Ik hoorde de woorden uit mijn mond komen voordat ik ze tegen kon houden. De honger had het gewonnen van de lusten en mijn instincten begonnen over te nemen. 'Een hele grote fout.'

Jesse Smith
Eerlijk gezegd had ik het niet verwacht, maar de indianen verlieten de stad. Ze schreeuwden nog wat in hun eigen taaltje, maar ze gingen weg. Ik haalde de loop van haar slaap af en pakte nu haar pols weer vast. 'Ik denk dat we jou maar mee moeten nemen naar het bureau. Zulke gewelddadige mensen zoals jij kunnen we hier niet hebben rondlopen.' Ik draaide haar om om haar strak in het gezicht te kunnen kijken. 'Sterven zul je niet, ik ben een man van mijn woord.' Ik stopte mijn pistool terug en greep de handboeien uit mijn riem die ik om haar polsen heen deed.

Hij deed geen moeite om zijn verbazing te verbergen. Hij keek naar haar op. Haar gezicht, teer en aantrekkelijk, stond haast grimmig, haar karmozijnrode, volle lippen vormden de woorden die hij net ook al net begreep. 'Een hele grote fout.'
In eerste instantie was hij geschrokken. Ze had vast een of andere enge geslachtsziekte, bedacht hij: misschien wel een zeldzame, gevaarlijk voor mannen, en was hij met een week dood. Hij kwam in een zittende houding, zijn brede rug tegen de muur aan, maar zijn ogen weken niet van de hare. Maar, hij was Christian Smith, de Shadow, een bekende bandiet, en het staan tegenover regelmatig gevaar zorgde ervoor dat hij zijn gezichtsuitdrukking snel weer in de hand had. Zijn lippen plooiden zich om in een grijns. 'Wat moest mijn fout dan wel niet zijn geweest, love? Was ik niet goed genoeg voor je?'

Alyssa had haar blik nog steeds gericht op de Indiaanse mannen, die nu echter achter de huizen verdwenen. Ze voelde zich vreemd leeg, maar kon toch niet nalaten te zeggen met al het sarcasme dat ze kon opbrengen: 'Ik? Gewelddadig? Ik dacht dat je als sheriff zijnde wel wat meer hersens had.'
Ze wendde nu eindelijk haar blik af, en weigerde hem aan te kijken. Willoos liet ze haar polsen boeien. Het metaal voelde koud tegen haar huid aan. Wat zouden ze nu thuis in het kamp doen? Wat zou de Oude Raad zeggen? Zouden de krijgers haar komen redden? Of lieten ze haar hier zitten? Wat moest zij doen? Moest ze haar krachten gebruiken en ontsnappen? Zodat het hele kamp als wraak zou worden vermoord?
O Aardmoeder, ze was helemaal alleen! Ze liet zich meevoeren met de sheriff. Maar hoewel ze zich voelde als op de rand van tranen, hield ze haar gezichtsuitdrukking in de plooi. O, had ze maar een beschermgeest om zich naar te kunnen wendden! Maar ze had haar beschermgeest nog niet gevonden. Ze wist dat het alles kon zijn, dat was ook wat de Sjamanka haar verteld had: elk mogelijk dier, een boom, water, een mens, of zelfs een steen. Maar nog nooit had ze ergens een speciaal teken voor gevoeld of gezien waarvan ze dacht dat het in aanmerking had kunnen komen. Ze voelde zich ontzettend alleen. 'Waar breng je me naartoe?' vroeg ze de man die haar meesleurde.

Dit was waarom ik een hekel had aan mannen. Ze dachten alles aan te kunnen, het sterkere geslacht te zijn en boven anderen te kunnen staan. Heel even had hij geschrokken me aangekeken, maar daarna kwam die spottende uitdrukking op zijn gezicht die ik zo haatte. Mooi, dat zou het makkelijker maken om mijn tanden in hem te zetten.
Ik greep nu zijn pols vast met alle kracht die ik in me had. IK hield niet meer in zoals ik dag in, dag uit deed. Dit was de echte kracht die ik in me had. 'Je hebt me goed geplezierd,' klonk mijn stem honend. 'Maar nu zul je helaas sterven.' Ik tilde mijn lippen op zodat mijn tanden zichtbaar werden.

Ik gromde haar wat toe in de trant dat ze stil moest zijn en begon haar mee te vervoeren naar het kleine bureautje een paar straten verderop. Pas na het plein af te zijn gelopen opende ze haar mond weer. 'Je gaat de cel in,' bromde ik haar toe. 'Je kon je handen niet thuishouden en iedereen gaat daar de cel voor in. Vooral jij.' Ik trok haar mee tot aan het bureau waar ik met een grote sleutelbos de deur opende en vervolgens de cel deur. Ik haalde de handboeien van haar handen af en drukte haar naar binnen waarna k de celdeur weer sloot. 'Ik hoop dat dit een les mag zijn voor jouw hele soort. Dat jullie hier zoveel jaar geleden onze vrouwen hebben afgenomen zal niemand jullie ooit vergeven.'

Ze is gek, dacht hij, nu daadwerkelijk verbaasd. Knettergek. Ze heeft een klap met de molen beet, geen twijfel aan mogelijk. Hij schudde zijn pols los uit haar handen en begon snel zijn onderbroek en jeans aan te trekken. Geld geven en wegwezen. Dat was zijn plan. Intuïtief rees opeens in zijn achterhoofd het teken voor 'gevaar' op. Hij wendde zijn blik naar haar. Toen ze diezelfde mooie karmozijnrode lippen optrok in een dierlijke grauw, kon hij niets anders doen dan met grote ogen kijken.
Hij moest dromen. Of hij had teveel gedronken.
Hij had zeker weten teveel gedronken.
Hij uitte een gesmoorde kreet die standhield tussen een snauw en een geluid van afkeur. 'Mijn God, Cassidy, wat mankeert je?' Zijn grote handen sloten zich om haar polsen heen, terwijl hij haar nog altijd dodelijk verbaasd aankeek. Hij kon niet begrijpen wat voor zijn ogen toch duidelijk genoeg moest wezen. 'Ik betaal je wat je wilt, heus.'

Het was alsof ze onder water was. Ze voelde zich als rotsblokken zo zwaar. Met de langzame bewegingen van een martelaar die naar zijn executie wordt geleid, draaide Alyssa zich om. Een cel. Ze zat in een cel, opgesloten. Ze had alleen maar de verhalen erover gehoord, de spookverhalen die de ouderen vertelden bij de kampvuren om hen schrik aan te jagen - en om hen te waarschuwen. Alyssa had het altijd met een lachje afgedaan. Maar nu was het realiteit.
In paniek sprong ze de wankele houten brits op, om zo naar buiten te kunnen kijken door het hoge, smalle, raampje, waar vier tralies netjes naast elkaar gemetseld waren. De gevangenis keek uit op de hoofdstraat, maar het was schemerig en ze kon weinig zien. Ze draaide zich weer om als een gekooid dier, stapte op de grond. Links en rechts was een grijze muur: aan de voorkant waren kooiachtige tralies gespannen van plafond tot vloer, slechts onderbroken door een deur. Haar hart roffelde in haar keel. Ze was opgesloten. Ze kon geen kant op.
De woorden van de sheriff deden haar als versteend staan. Hij wist er van. Op de een of andere manier wist hij er van af.
Ze zette een stap naar voren en klemde haar handen om de tralies heen. 'Heb je iemand van de vrouwen gekend... Familie?'

Hij wist te ontsnappen uit mijn greep - ja die spieren had ik wel gevoeld tijdens de seks en elke andere vrouw zou er misschien blauwe plekken aan overhouden, maar daar had je bloed voor nodig dat door je aderen stroomde - maar ik zou hem niet laten ontsnappen uit deze kamer. Hij begon zich gehaast aan te kleden en het verrukte me dat hij, een crimineel, nu bang was voor mij. Ik zag het in zijn ogen nadat hij mijn tanden had gezien. 'Je begrijpt toch dat ik je nu niet kan laten gaan, Christian.' Zijn naam kwam rustig en soepel over mijn lippen heen gerold en ik kon het niet laten om de S in zijn naam iets te benadrukken. Ik stapte dichterbij en duwde hem tegen de muur aan. Ik trok mijn lippen weer op en kneep mijn ogen iets samen terwijl ik hem aankeek. 'Nu niet meer zo stoer hè? Ze overschatten je.' Ik boog in een snelle beweging naar voren en beet hem n zijn nek. (Of je kunt jezelf los trekken of ze drinkt hem net niet helemaal leeg en hij overleeft? Of hij sterft - boem einde :') )

Ik zakte achter mijn bureautje neer en bekeek haar handelingen in de cel. Het duurde even voordat ze zich weer naar mij toe wendde, ietwat van haar stuk gebracht. Een seconde twijfelde ik of het slim was om antwoord te geven, maar toen besloot ik dat het toch geen kwaad kon. 'Ja en nee.' Ik legde de handboeien in mijn laatje en pakte een sigaret die ik aanstak. 'Ik was heel klein toen mijn buurvrouw werd meegenomen maar ik herinner me dat ze heel goed voor mij en mijn broertje was. Mijn moeder...' Ik was even stil, twijfelde of ik haar moest vertellen dat ze was gestorven tijdens de bevalling van Christian, en vervolgde toen: 'was er niet voor ons tijdens onze jeugd. Zij was dat eerst wel.' Ik nam een trekje van de sigaret en liet toen mijn ogen weer naar de dame toe dwalen. Ze leek te jong om het te hebben meegemaakt.

Voordat hij het volslagen onverwachte feit kon beseffen, voelde hij een vlammende pijn in zijn hals, en moest hij tot de conclusie komen dat hij inderdaad niet droomde. De pijn was er. Ze wás een vampier.
Hij verzette zich uit alle macht, maar de pijn schoot door zijn hals, zijn borst, zijn armen, zijn hoofd heen alsof hij diep onder water was en geen lucht meer kreeg: hij voelde zijn eigen bloed, warm stromend over zijn hals en borst. De energie vloeide daarmee weg. Zijn laatste blik was het blonde haar, dat tegen zijn armen kriebelde, voordat hij het bewustzijn verloor.

Alyssa zweeg. Ze wist niet wat anders te doen. Ze bleef elke beweging van de sheriff volgen als was hij een gevaarlijk roofdier. Maar zijn trekken waren plotseling ontspannen - hij stak zelfs een sigaret op, zodat ze uiteindelijk haar ogen neersloeg en haar handen van de tralies af liet glijden.
Wat maakte het ook allemaal uit. Zelfs al had die sheriff iets van haar moeder afgeweten. Het deed er niet toe. Haar moeder was weg. Zij, Alyssa, was een Indiaanse, de toekomstige Sjamanka nog wel. Wat zouden ze aan elkaar hebben...
Ze draaide zich om en knielde in lotushouding op de koude vloer neer. Ze dwong haar gedachten naar binnen toe, alleen maar om de realiteit niet te hoeven voelen.

Hij spartelde nog even tegen maar het was niet van lange duur. Ik dronk totdat ik helemaal vol was en nu was het mijn beurt om mijn huid te voelen gloeien. Ik liet zijn lichaam los en de eens zo sterke, onoverwinnelijke Shadow zakte als een hoopje in elkaar. Ik veegde het bloed van mijn lippen weg en keek naar de man die nu zo bleek was. 'Hopelijk heb ik de gemeenschap iets goeds gebracht.' Ik hurkte bij hem neer en liet mijn hand over zijn haren gaan. 'Nu nog zorgen dat de sheriff mij hier niet verantwoordelijk voor houdt.'
Ik trok mijn kleren aan en haalde met mijn handen mijn haren door de war. Ik keek nog een keer naar het lichaam voordat ik de kamerdeur opende en het op een gillen zette. 'Help! Help!' schreeuwde ik terwijl ik naar beneden stormde. 'Er zit een monster in de kamer! Hij is nog daar!' Gemaakte tranen stroomden over mijn wangen, een trucje wat ik lang geleden al had geleerd.

Ik nam nog een trekje van mijn sigaret terwijl ik toekeek hoe ze neerzakte op de grond. Het was haar beurt om te praten, maar het zag er niet naar uit dat ze dat uit zichzelf zou gaan doen. 'Je weet van het verhaal maar je lijkt me te jong,' begon ik dus maar met het verdere gesprek te initiëren. 'Wordt het verhaal bij jullie doorgegeven als een heldendaad?' Hoewel het ietwat spottend bedoelt was, kwam het niet eens zo rot mijn keel uit.

Achter hem klonk een stem: 'Hank, pak jij hem aan die kant op...'
Christian knipperde met de ogen. Hij zweefde, heen en weer wiegend. Zijn lichaam deed zeer, alsof er kokende olie door zijn bloedbaan raasde. Versuft deed hij de mond open om iets te zeggen, om tot de conclusie te komen dat hij er geen geluid uit kon krijgen. Het heelal stortte op hem neer, scheen zich te vernauwen en hem op te slokken, voordat alles weer overging in zwart.
Toen hij de ogen weer opende had hij het ijskoud. Hij lag: iemand stond naast hem en vroeg iets, maar hij kon de woorden niet begrijpen. Hij probeerde zich op te richten, maar werd teruggeduwd. Toen was de man weer weg. Rillend alsof hij koorts had hief Christian met de trage bewegingen van een slaapwandelaar zijn arm op. Zijn vingers, koud als van een ander, streken langs zijn hals. Toen hij ze bekeek, zag hij er zijn bloed aan zitten.

Alyssa sloeg haar ogen op en fronste toen naar de sheriff. Lieve Aardgoden, was het er weer zo'n één zo'n blanke idioot vol azijn en pis die dacht alles beter te weten... Beter te zijn... Het verhaal van de vrouwen als een heldendaad. Wat wist hij er nu van? Hij leefde niet in de Stam. 'None of your fucking business, cowboy,' beet ze hem daarom ook toe. Ze wilde er net nog een vinnige opmerking achteraan plaatsen, toen de deur openvloog en er een verhit uitziende man binnenstormde.

Ik opende net mijn mond om haar woest iets terug te snauwen toen de deur open werd gegooid. Een bezwete man stapte binnen en bleef enkele seconden lang in de deurpost hijgen. 'Wat?' vroeg ik ongeduldig. Ondertussen was ik opgestaan uit mijn stoel en stopte mijn pistool uit in mijn holster. Waren de indianen terug en moest ik ze allemaal een kopje kleiner schieten. 'Iemand is aangevallen in het hotel,' kwam er eindelijk uit zijn mond. 'Volgens mij staat hij bekend als Shadow?' Als ik het pistool nog in mijn hand had gehad, was het gevallen. Ik staarde de man met grote ogen aan die zijn mond open trok om me verder in te lichten. 'Ze brengen hem naar de ziekenboeg maar hij schijnt er erg aan toe te zijn. Veel bloed verloren enzo. De getuige komt er...' Tijd om uit te praten had hij echter niet. Ik duwde de man aan de kant om vervolgens het sherrifsgebouwtje uit te rennen. Mijn broertje? Was hij in een gevecht geraakt? Maar waarom de bewoording 'aangevallen'?' Ik kwam de ziekenboeg binnen om enkele seconden om me heen te kijken. Waar was hij? Twee oude dokters kwamen net een kamer uit en ik gokte het erop. Binnen drie stappen stond ik bij de deur, en jawel. Daar lag Christian in bed. Hij was wakker, maar zat onder het bloed. 'Christian?' Ik hijgde na van het rennen terwijl ik naar zijn bed toe liep. 'Wat... is er gebeurd?'

Na mijn hele voorstelling had ik een doek om me heen gewikkeld gekregen en werd in haar het sheriffs kantoor gebracht. De sheriff was echter al verdwenen dus werd ik verzocht daar te blijven. Toen ik binnen kwam, zag ik tot mijn verbazing de indiaanse achter de tralies. Ik sloot de deur en trok de deken van me af. Nu ik zijn bloed had gedronken had ik het heerlijk warm en had ik zoiets als een deken niet meer nodig. Ik plantte mijn billen op het bureau neer en keek naar de vrouw. 'Zou je niet uit de problemen blijven?' lachte ik haar vriendelijk toe.

Christian haalde zwaar adem door zijn van de pijn opeengeklemde kaken. Hij staarde Jesse aan en opende zijn mond, maar hij was niet bij machte om te spreken. Een van de oudere doktoren kwam de kamer binnen en zei dat hij door het grote bloedverlies in een shock terecht zou komen. Christian's gezicht was asgrauw. Met wijd opengesperde ogen keek hij Jesse aan en kreeg er toen uiteindelijk maar twee, schorre woorden uit: 'Cassidy... Ze...' Meer liet zijn stem niet toe.

Alyssa had de gebeurtenissen met opeenvolgende verbazing gevolgd, totdat een frons van herkenning op haar gezicht verscheen. De vampiere zou hier wel achter hebben gezeten.
Het was vreemd stil nu de sheriff weg was gerend. Alyssa probeerde of ze het slot kon openpeuteren, maar ze had niets om ermee te proberen en bovendien zou haar krachten niets uitrichten tegen het metaal, dus gaf ze de moed op. De sleutels had de sheriff bij zich: ze kon niks.
Opnieuw klapte de deur open. Een man en, warempel, de saloondanseres kwam binnen, waarna er wat woorden werden gewisseld en de vrouw alleen achterbleef. Alyssa had een vaag glimlachje op haar gezicht bij de begroeting van de andere vrouw. 'Wel, die rotzak van een sheriff besliste anders.' Ze keek hoe de blonde dame op het bureau ging zitten, zelfbewust en uitdagend. Ze zag er goed uit en Alyssa merkte langs haar neus weg op: 'Ik kan wel raden wie er achter die zogenaamde aanval op die Shadow zit. Ik hoop voor je dat hij niet meer in staat is je te verraden.'