Pure Spirits

Wolf fronste de wenkbrauwen. 'Zo te zien niet.' Hij kwam overeind en keek eens rond. Ze bevonden zich in een stuk stadsgedeelte wat nog redelijk intact was gebleven. Op de grote straat die naar het centrum van de stad leidde, met aan weerskanten smalle, hoge huizen, was inderhaast een barricade opgetrokken met allerhande meubelen, stukken puin en zelfs enkele groen uitgeslagen auto's Nu Evia gewond was konden ze daar niet overheen.
Het begon te regenen. Wolf stapte snel naar de geïmproviseerde barricade en klauterde omhoog totdat hij eroverheen kon kijken. Het was lastig te onderscheiden in de regen, die nu als een soort gordijn voor alles hing. De weg vertakte zich in twee smallere wegen. Er stonden enkele voertuigen, stoffig en bekleed met mos: het asfalt van de weg was gescheurd en enkele muren van de nabijgelegen woningen ingestort. Maar erger waren de gemuteerde walkers, die doelloos over de weg sjokten en slenterden. Haastig en zo geruisloog mogelijk begon Wolf weer aan de afdaling.
Snel liep hij naar Evia toe. 'De barricade houdt de walkers tegen. We kunnen aan deze kant het beste overnachten, maar ik weet niet hoe lang het hier veilig is. We zullen toch eens de stad in moeten gaan voor proviand, wapens en alle andere dingen.'

Aella stapte de straat weer op. De lucht was broeierig alsof ze in een kas waren. Ze keek om naar Don, verbaasd over zijn opmerking en niet zeker wat ze moest antwoorden. 'Wie weet ben je immuun. Maar als ik jou was zou ik niet te dicht bij me komen.'
Er spatte opeens iets op haar voorhoofd en ze schrok, maar besefte al gauw wat het was. Regen. Ze staarde omhoog terwijl meer druppels naar beneden vielen, aaneenrijgend tot een flinke regenbui. Fantastisch. Daar zat ze nu net met smart op te wachten...
Ze voelde zich licht in haar hoofd worden, maar liep met gezwinde pas naast Don verder richting het kamp. Het gesprek over haar verzonnen besmetting zinde haar niet, dus besloot ze het te veranderen. 'Wat heb je gedaan voor de oorlog dat je verwondingen en ziektes kan helen? Iets in de medische sector, neem ik aan?'

Enige seconden was ik stil, nadenkend tot in hoeverre ik haar kon vertellen hoe ik mijn leven had geleefd voordat de oorlog begon. Ik kon haar niet vertellen dat ik in een dorp had gewoond vol met watermeesters. Dat ik mijn tijd vulde met leren van de oude meesters die allemaal gespecialiseerd waren in een speciaal aspect van water. Helen was één van de dingen, maar ik had ook leren vechten, geleerd hoe je ijs kon maken en benieuwd als ik was had ik in boeken gezocht naar in hoeverre het waar was dat watermeesters konden bloedsturen. Ik legde een hand in mijn nek en haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet zo goed. Ik was pas 17 toen de oorlog begon en was te onbezonnen om me op één ding te focussen. Maar ik heb inderdaad geleerd hoe je mensen kan genezen van mijn buurman. Uuh, hoe je ze kan helpen met genezen.' Ik lachte onhandig naar haar. Het was niet gelogen, het was alleen de waarheid achterhouden. 'En jij?' We kwamen bij het kamp waar iedereen onder een afdakje was gaan staan. Ikzelf liep echter naar de ziekenboeg toe om te gaan kijken bij onze andere gewonde.

Ik keek Wolf na terwijl zijn beest bij mij bleef staan en me goed in de gaten leek te houden. Ontzettend baalde ik van het feit dat ik nu zo invalide was dat ik niet eens goed kon lopen. Wolf kwam terug en ik knikte alleen maar op zijn vragen, mijn blik gericht op mijn irritante been. 'Misschien kunnen we bovenin één van de gebouwen gaan zitten. Daar zoeken ze ons vast niet zo snel en dan kunnen we als het weer nacht is wat spullen uit hun kamp halen.'

Wolf trok een mondhoek naar beneden. 'Ik ga liever niet terug naar het kamp. Ze zullen nu wel in uiterste paraatheid zijn. Het zou me spijten iemand te moeten doden uit zelfverdediging...'
In de verte rommelde de donder. De regen bleef neervallen als een douche. Hij veegde zijn doorweekte, donkere haar naar achteren, trok zijn jachtmes en stapte het dichtstbijzijnde gebouw binnen.
Toen hij weer naar buiten stapte was zijn mes opgeborgen. Hij bukte zich, en tilde Evia op. Hij floot Wolf en liep met haar in zijn armen het gebouw binnen. Het was ooit een normaal woonhuis geweest. Maar nu was het er donker. Door de kieren van de dichtgetimmerde ramen woei met een regelmatigheid regen naar binnen. Er hing een bedompte sfeer en een vochtige lucht: de muren waren besmeurd en de meubels, zoals een zware tafel en een grote bank, lagen op zijn kant als barricade voor de deurloze ingang. Er was geen mens te bespeuren.
Hij liep met haar de trap op naar boven. De kapotte bedden waren hermetisch voor het trapgat geplaatst als nieuw obstakel, maar Wolf had ze aan de kant geduwd en hij stapte de eerste kamer binnen, die leeg was, op Wolf's rugtas en een matras na wat hij snel erin had gesmeten, het enige nog intacte matras in het hele huis. Hij legde Evia erop neer, stapte toen de overloop weer op om de bedden voor het trapgat te slepen en liep toen weer naar haar terug. Met een vermoeide zucht ging hij naast haar op de grond zitten en krabde Max wat achter de oren. 'Welnu, we zitten droog.'

Aella nam de man naast zich opnieuw op en liet haar ogen weer een moment glijden over het lange litteken, dat hij op zijn gezicht en hals droeg. Ze voorvoelde dat hij veel meer mee had gemaakt dan hij nu wel vertelde, en bovendien, de correctie dat hij hoegenaamd 'genezen van zijn buurman had geleerd'? Ze fronste de wenkbrauwen, maar zweeg, tot hij vroeg wat zij had gedaan. 'Ik danste altijd en studeerde choreografie,' zei ze langzaam. Hoe kon het ook anders: iemand die de lucht in zijn of haar macht had, was immers veel flexibeler, sneller en kundiger dan een 'normaal' persoon dat in de ogen van de Luchtmensen zich voortbewoog als een log nijlpaard. Maar dat was lang geleden, voordat de oorlogen uitbraken en de Luchtmensen grotendeels vernietigd werden als defensiewapen in de Grote Oorlog.
Ze was blij toen ze uiteindelijk in het kamp waren gekomen. Ze voelde zich niet lekker door alle regen die haar geselde. Ze glimlachte even een schuchtere begroeting tegen de andere mensen van het kamp, en ging toen onder een andere tentflap zitten waar niemand was om zich te beschermen tegen de regen en de illusie dat ze besmettelijk was op te houden. Nog narillend van de regen keek ze Don na. Toen ze zag dat hij naar de ziekenboeg liep, bevroor voor een moment haar hart.

Het was vreemd te zien dat iemand zich om me bekommerde en in stilte liet ik dan ook alles over me heenkomen. Hoe Wolf me naar boven tilde, bedden aan de kant duwde en me uiteindelijk op het matras zette. Zijn grote beest volgde hem in alles wat hij deed. Het had bijna iets magisch. Ik trok mijn goede been op terwijl het andere gestrekt op het matras lag en legde mijn wang op mijn knie. Mijn natte haren plakten aan mijn gezicht en bijna met tegenzin knoopte ik het in een knot op de achterkant van mijn hoofd.
Niet goed wetende wat te zeggen tegen de jongen, die ik net nog had geminacht maar die me nu hielp, besloot ik mijn mond maar te houden en te kijken naar het beest. 'Hoe heet hij?' vroeg ik uiteindelijk.

Ik knikte op haar antwoord en glimlachte. Ja, ze was elegant genoeg om een danser te kunnen zijn. Hoe ze liep, hoe ze zich bewoog; ze leek zo licht. Ik daarentegen was groot en lomp bij haar.
Ik liep de ziekenboeg in, knikte naar oude vrouw die daar lag met een soort griep en liep toen naar het bed waar onze nieuwe zieke zou moeten liggen. Echter, zodra ik het gordijn opzij schoof, zag ik dat ze er niet meer was. Het bed was leeg en de grond vertoonde tekenen van brandsporen. Een vloek kwam uit mijn mond en ik rende het gebouw door op zoek naar haar, maar ze was weg. Echt weg. Had Aella dat gezien? Vuur? Was ze een vuurmeester? Mijn hoofd bonkte, maar ik begreep er nog niets van. Hoe kon zij een vuurmeester zijn en Aella het hebben over aarde?
Zonder me nog om de regen te bekommeren, rende ik weer naar buiten, naar Aella toe.

'Max,' was Wolf's antwoord. Hij krauwde het dier achter de oren. Max legde zijn kop op zijn voorpoten en slaakte een diepe genietende zucht. 'Half hond, half wolf. Ik heb hem ooit zover gekregen om naar me te luisteren door mijn element. Maar nu is hij mijn trouwe vriend en zou hij niks anders willen.' Even een korte glimlach. 'En ik ook niet... Max!' De hond tilde zijn hoofd op. 'Ga eens hallo zeggen tegen Evia. Jullie zullen aan elkaar moeten wennen... We zijn voorlopig aan elkaar aangewezen.' Max knipperde even, kwam toen overeind, gromde even naar het meisje maar liep toen toch naar haar toe om aan haar handen te ruiken.

Haar hart bonkte in de keel en allerlei tegenstrijdige argumenten die ze zou kunnen gebruiken vlogen door haar hoofd. Wat moest ze doen? Had hij gezien dat die jongen en dat meisje hadden gevochten met het roofdier, had hij gezien dat Aella hen gezien had? Ze slikte. Ze kon niet meer helder denken. Ze zou zich van de domme houden. Dat was het veiligste. Ze ademde diep in en uit, trok een verbaasde blik naar Don, die weer aan kwam rennen. 'Is er iets aan de hand?' Ze speelde een ongerust en geschrokken gezicht en vervolgde: '...Ze is toch niet overleden?'

Ik schudde mijn hoofd vluchtig. 'Nee, alles behalve dat!' Kort keek ik om haar het gebouwtje alsof ze op magische wijze tevoorschijn zou komen. 'Ze is weg. Nergens meer te bekennen.' Ik keek naar Aella en probeerde haar gezicht te peilen terwijl ik vroeg: 'Weet je zeker dat je aarde krachten hebt gezien?' Ze had dan net wel beweerd dat het een vermoeden was, maar misschien kon ik haar met deze vraag om de tuin leiden. 'Er is namelijk iets vreemds daarbinnen.' Mijn ogen bleven stak op haar gezicht gericht.

Ik knikte zachtjes en keek naar het grote beest dat dichterbij kwam. Ik stak hem mijn handen toe en glimlachte heel lichtjes toen ik zijn natte neus tegen mijn handen aanvoelde. 'Zo zijn ze oké he?' mompelde ik tegen het dier. 'Maar als er vuur uit komt niet.' Het dier leek me nog steeds niet echt te mogen en besloot mijn handen te laten voor wat ze waren. In plaats daarvan rook het nu aan mijn been waar het verband om zat. Ik beet op mijn lip en sloeg mijn ogen neer.

Terwijl Max Evia begroetend onderzocht, hield Wolf scherp de gelaatstrekken van het meisje in de gaten. Hij wist eigenlijk niet eens waarom hij zich toegankelijk opstelde. Of beter: toegankelijker dan hij eigenlijk wilde. Ze was en bleef van de Vuurlanden. De mensen die ontzettend veel gemoord hadden in de oorlogen, zowel normale burgers als andere elementdragers. Maar bovenal: de vuurmensen hadden zijn familie uitgemoord. Hij koesterde een haat tegen ze die niet met woorden was te omschrijven
Maar nu was hij op zichzelf aangewezen. En hij kon het niet overleven in deze apocalyptische wereld met zijn rare mutanten en ondoden. Nu waren ze op elkaar aangewezen, Aarde en Vuur.
Haast onzichtbaar trok hij zijn mondhoek wat op bij het zien van een argwanende Max die aan de handen van het meisje rook en haar been onderzocht. Toch... Hoe kon zij, zo'n jonge vrouw, het bloed van zijn familie op haar handen hebben? Was zij ook niet een eenling, die haar weg zocht in deze harde wereld...?
Hij haalde diep adem, zuchtte en trok Max terug aan zijn nekvel. 'Voorzichtig met haar Max, ze is gewond.' Hij keek even naar op met een zweem van een glimlach. 'Hij vertrouwd niet zo snel vreemden. Maar hij schijnt je wel te mogen.'

Aella knipperde met de ogen, maar zonder ook maar een moment haar blik af te wenden van de zijne. Het hart klopte haar wild tegen de ribben aan. 'Weg,' herhaalde ze schaapachtig. 'Hoe kan ze nu weg zijn... Ze was gewond.' Ze trok in een verbaasde gelaatsuitdrukking haar wenkbrauwen op. 'Ik zag geen aarde, ik dacht dat jij aarde had. Ik weet niet wat er met haar gebeurd is. Maar wat is er dan vreemd, daarbinnen?' Ze was ongemakkelijk als wat onder zijn harde, starende blik, maar hoopte dat hij het niet zou zien. 'Je vertelt me toch niet dat zij Aarde in zich had?'

Ik bekeek haar nog even heel goed en wendde toen mijn blik af. 'Ach nee, het zal allemaal wel toeval zijn.' Ik glimlachte zwakjes in een poging mijn soortgenoten te beschermen. Als ze echt vuur kon spuwen, maar ze was verder geen gevaar voor de rest, dan was ik de laatste om een jacht op haar te maken. Was ze daarom nu ineens weg? Ik liet mijn blik gaan over de mensen onder het andere afdakje, maar geen van hun leek alsof hij er iets mee te maken had. Een frons kwam nu op mijn voorhoofd te liggen. 'Zeg, weet je waar die man is met wie ik gisteravond stond te praten?'

Ik trok mijn wenkbrauwen op en lachte lichtjes. 'Ik weet het niet. Hij ziet er nog steeds uit alsof hij me liever kwijt dan rijk is.' Een harde windvlaag kwam naar binnen en deed me een rilling over de rug lopen. Het was koud, besefte ik me nu pas en ik was gekleed in slecht een jurkje. Toen ik alleen was, was dat genoeg geweest. Ik kon makkelijk mijn omgeving verwarmen, maar nu met hem erbij wist ik het niet zo goed. Mijn krachten waren explosief en als het mogelijk was mezelf te kunnen verbranden dan stond ik hier nu niet meer. Ik wreef mijn handen over mijn armen en vermijdde expres oogcontact met Wolf, maar keek in plaats daarvan naar de echte wolf.

Aella schudde haar hoofd en wilde iets zeggen, toen opeens een kale man van middelbare leeftijd, door de regen op het kamp afgerend kwam. 'Er liggen verderop twee leeuwachtigen,' hijgde hij. 'En sporen van vuur... en aarde... Er moeten twee mensen zijn geweest die zijn geboren in Vuur en Aarde. Maar er is niemand meer te zien. Ik weet niet of het mensen van ons kamp zijn geweest.' Kreten van ontsteltenis binnen de groep. 'De regen heeft echter alle sporen uitgewist. Ik weet niet waar ze naartoe zijn gegaan.' Snel werden er extra wachtposten aangewezen, wapens in handen gedrukt en door de modder gerend.
Als versteend zat Aella onder het tentzeiltje. Ze waren vertrokken. Weggegaan. Door haar? Dat moest wel, want waarom zouden ze anders vertrekken - niemand had hen gezien, behalve zij. Waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Ze waren vertrokken omdat ze dachten dat zij hen zou verraden... Die wetenschap maakte haar bloed koud. Ze had alles alleen maar erger gemaakt dan nodig was, zoals gewoonlijk.

Wolf stond op om de luiken voor de dichtgetimmerde luiken te sluiten. Het begon buiten alweer te schemeren: de regen geselde nog steeds naar beneden als een waterval. Nadenkend staarde hij enige tijd naar de luiken. Hoe veilig was deze woning? Beneden was alles inderhaast gebarricadeerd. Hierboven was de trap verspert. De luiken waren haast gepantserd om alle mogelijke licht tegen te houden die van binnen naar buiten kon schijnen om zo geen roofdieren of ondoden aan te trekken. Aan deze kant van de barricade had hij geen walkers gezien. Kortom, voorlopig zaten ze hier wel goed.
Hij draaide zich om, nog net op tijd om te zien hoe ze rilde. Ze was ook niet bepaald gekleed voor meer sinister weer. Hij liet zijn blik over haar heen glijden. Het viel hem nu pas op hoe knap ze was, het haar in een knot gebonden, het fijne gezichtje, de elegante lijnen van haar lichaam geaccentueerd door haar vrouwelijke rondingen, die extra goed uitkwamen in de jurk die ze droeg - hij voelde een drukkend gevoel in zijn onderbuik, maar verwierp gelijk alle gedachten die in zijn hoofd opgekomen waren.
In plaats daarvan liep hij de kamer uit en doorzocht de twee overige kamers die de bovenverdieping rijk was. Naast de badkamer was er nog een slaapkamer, al even leeg als de kamer waar ze nu waren op een ingezakte kledingkast na. Hij trok de gammele lades eruit, trapte ze uiteen en liep ermee terug naar het andere vertrek.
Hij legde ze neer op de grond en keek vragend naar Evia op. Hij wist niet eens echt hoe haar krachten werkten. 'Kan je hiermee iets van een vuurtje maken? We moeten op zien te warmen.'

Razendsnel werden de mannen paraat gezet, grote wapens in de handen. Ik was echter bij Aella blijven staan en keek toe naar het hele gebeuren. Ik snapte dat mensen bang waren geworden voor de elementen meesters, maar hier werd de werkelijkheid pijnlijk onder mijn neus geduwd. Als ze toch eens wisten dat dat was hoe ik heelde. En, bedacht niemand van deze mensen dan wat ik bedacht; namelijk dat ze ons wel eens gered konden hebben van die grote beesten. Mijn blik ging kort naar Aella. Was dat waarom ze net zo bang was geweest? Had ze die twee mensen gezien, waarvan één waarschijnlijk het gewonde meisje. Ik sloeg mijn ogen kort neer. Ze konden niet ver zijn, want haar wonden waren diep, maar hopelijk zaten ze veilig met wie ze dan ook samen was vertrokken. Kort keek ik op naar Aella, niet goed wetende of ik haar nu nog een keer kon vragen naar net.

Twijfelend keek ik naar de stukken hout, bijna perfect voor een vuurtje. Echter, mijn krachten waren ongecontroleerd en ik was bang dat het mis zou gaan, dat ik Wolf misschien zou raken. Ik keek op naar Wolf terwijl ik aan een los plukje haar peuterde. 'Ik... weet het niet. Vuur leeft... Het doet niet altijd wat ik wil.' Ik sloeg mijn ogen neer en trok mijn knie nog verder op in een poging mezelf warm te houden en beschermd te voelen. 'Sorry Wolf, ik wil je niet verbranden...'

'Levend vuur - alleen al die gedachte bezorgde hem een koud gevoel onder het hart. Wolf kon wel tegen een flinke regenbui als Aardemens. Hij wist niet hoe dat zat met de mensen die geboren waren in Vuur. 'Je moet wel op zien te warmen,' sprak hij na een korte pauze. 'Als je een longontsteking krijgt zijn we nog veel verder van huis. Helpt het anders als ik in de kamer hiernaast ga zitten en jij hier een vreugdevuur begint?'

Aella keek naar de georganiseerd hectiek die ontstaan was uit de angst voor de elementen. Als ze degenen die ze verwachten te pakken kregen, zouden ze ze doden. Dat kon ze op haar klompen aanvoelen. Nog een reden om zich stil te houden. Steels keek ze op naar Don en ving net zijn blik op, zodat ze snel haar ogen weer neersloeg. Waarom reageerde hij zo stoïcijns op het nieuws? Hij leek niet zo bang als de anderen. Weer iets raars om aan zijn lijstje met typische dingen toe te kunnen voegen... 'Iedereen in opperste staat van paraatheid,' riep opeens een stem van iets verderop. 'Door de regen kunnen we geen vuren maken. We kunnen vannacht ondoden en roofdieren verwachten.'..En negeer deze H want die krijg ik niet weg dankzij mijn incompetente telefoon >
'H

Ik kon een glimlachje niet bedwingen om zijn laatste woorden en gaf een goedkeurend knikje. 'Ja, dan moet het wel lukken denk ik.'
Ik wachtte tot Wolf en zijn dier weg waren gelopen en tilde toen mijn handen op. Door ze eerst tegen elkaar te houden en toen voorzichtig uit elkaar te trekken, ontstond er een vuurballetje, die ik - toen groot genoeg - naar de stukken hout gooide. Een grote vlam kwam uit de stukken omhoog en raakte even het dak. Toen werd het vuurtje weer minder en vulde een meer consistent vuurtje de kamer met haar warmte. 'Ja,' riep ik naar Wolf, hopende dat hij dichtbij genoeg was om het te kunnen horen. 'Het is gelukt.'

Ik keek naar de man die schreeuwde en kwam toen pas in beweging. Het geweer dat ik meedroeg, haalde ik weer naar voren en snel maakte ik hem helemaal gereed. Iemand met krachten zou ik niet neerschieten - dat ging tegen alles in waarin ik geloofde en tegen mij - maar walkers of roofdieren zouden mijn leven nog niet nemen, noch dat van iemand anders hier op het kamp. Ik keek naar Aella en knikte naar de wapenvoorraad. 'Bescherm jezelf tegen de roofdieren.'

Het scheen Aella toe alsof ze in een nachtmerrie was beland. De regen stortte neer met het geweld alsof er emmers werden leeg gegooid. Er klonken harde donderslagen, een zwaar, rommelend geluid, dat de grond onder haar voeten leek te doen schudden. Toen er opeens een bliksem de hemel uit een deed scheuren, zich vertakkend in grillige banen, werd haar angst bewaarheid: in de modder kwamen walkers aangeslipt. Er werd geschreeuwd door de overlevenden van het kamp, maar hun stemgeluid ging verloren in de donder. Er klonken enkele schoten, snel achter elkaar gevuurd.
Klappertandend, nat tot op haar huid, sprong Aella uit haar beschutting en rende naar de wapenvoorraad die Don had aangewezen. De grond was in een glibberige modderzee veranderd, even lastig begaanbaar als ijs. Haar hand sloot zich uiteindelijk om een automatisch geweer heen die ze naar zich toetrok. Ze beefde. Ze had niet vaak met vuurwapens geschoten en het model wat ze nu in handen had was haar onbekend. En achter haar gingen de schoten en kreten maar door...
Ze draaide zich om, drukte het geweer tegen haar schouder en schoof de veiligheidspal omlaag. Ze tuurde door het vizier heen, maar kon weinig zien in de regen die op haar neer geselde. Uiteindelijk zag ze een silhouet van een walker door de loop, enkele meters verderop, slippend in de modder, grommend en met ontblootte tanden. Snel haalde ze de trekker over.
Er gebeurde niets. Met een woeste snauw van frustratie rommelde Aella aan het magazijn. Het wapen moest te nat zijn geworden door de stromende regen. En ondertussen kwamen al die walkers dichter en dichterbij... Ze hoorde een menselijke kreet, maar kon niks zien. O, daar moest de eerste al zijn gepakt... Ze smeet het wapen aan de kant en balde haar vuisten. Er zat geen andere keuze op. Ze zou haar element moeten gebruiken, wilde niet iedereen hier vannacht sterven.

Wolf stapte weer het vertrek binnen, zijn armen vol hout afkomstig van de kastdeuren, legde zijn last op de grond en sloot de deur. Hij glimlachte bij het zien van de haast knusse sfeer die het vuurtje opriep. Het was klein, maar vulde de kamer met warmte: schaduwen in zwart en donkerder rood dansten op de kale muren.
Hij ging op de grond zitten terwijl Max vlakbij het vuur ging liggen. 'Vuur als element heeft voordelen,' sprak hij met een glimlachje naar Evia. Ondertussen begon hij zijn doorweekte en bemodderde kisten uit te trekken. Eigenlijk zouden ze al hun kleren moeten zien te drogen, dacht hij terwijl hij zijn vest en jas vlakbij het vuur neerlegde. Maar om nou slechts gekleed in zijn ondergoed bij haar te gaan zitten, leek hem geen goed idee. In plaats daarvan ging hij dicht bij het vuur zitten om de natte kleding die hij nog droeg zo veel mogelijk te laten drogen.
Na een tijdje zwijgend in de vlammen te hebben gestaard, die zacht knetterden, keek hij weer op naar het meisje. 'Waar kwam je vandaan op de dag dat je ons kamp binnenkwam?' informeerde hij toen.

Ik hield mijn handen dicht bij het vuur en schonk Wolf een minzaam lachje op zijn woorden. 'En nadelen,' mompelde ik zachtjes, maar zonder bedoeling er verder op in te gaan. De jonge man trok zijn vest en jas uit en legde ze te drogen neer bij het vuurtje. Ikzelf, enkel gekleed in mijn jurkje, kroop wat dichterbij en sloot even mijn ogen, genietend van de warmte die zich over mijn huid verspreidde.
Pas toen Wolf me iets vroeg, opende ik mijn ogen weer. 'Ik was op zoek naar eten,' zei ik langzaam, opmerkend dat ik nou niet bepaald veel had gegeten sinds de aanval. 'Maar toen werd ik aangevallen en ik wist dat er ergens een kamp moest zijn, dus...' Ik glimlachte zwakjes en keek naar mijn ingepakte been. 'Ik was nooit van plan lang te blijven. Ik ben al alleen sinds mijn ouders zijn vermoordt en dat was wel veilig eigenlijk.'

De regen was verschrikkelijk en maakte het richten veel moeilijker. Er klonken allemaal schoten, maar wat kon een kogel doen tegen een ondode? Alleen als je de hersenen wist te raken - die met een chemische goedje weer op gang waren gebracht door de overheden - dan kon je ze stoppen. Of het hoofd eraf, al bleef dat leven. Ik richtte en probeerde dus de koppen van de walkers te raken, maar het zicht was te slecht en mijn geweer begaf het na drie schoten. Woest gooide ik het ding weg. Wat moest ik doen? Een geluid van pijn en angst, een letterlijke doodskreet, maakte dat k mijn beslissing snel had genomen. Ik rende naar de zijkant, verborg me in de schaduw en stak mijn handen op. Een walker die net in een diep plas stapte, vroor ik vast zodat hij niet verder kon. Vanuit de regen ontstond vervolgens een sliert, gemaakt van water, net als een touw. Met alle concentratie stuurde ik het water naar de voorste walker, bracht het om zijn nek en trok het zo hard aan dat zijn hoofd eraf rolde.

Ze aarzelde niet meer toen een walker dichterbij strompelde, nu nog maar op enkele meters afstand. Ze opende haar gebalde vuisten en commandeerde de lucht, maakte een cirkelbeweging en toen een lange zwaai van haar rechterhand. Een sterke luchtgolf, die vibreerde tussen de regendruppels, denderde met de snelheid van een bliksemflits over de modder heen, een spoor achterlatend: het raakte de walker vol tegen het bovenlichaam, dat een draai maakte over zijn volledige lengteas. De nek, in een ver stadium van rotting, scheurde los van de romp en schoof weg in de modder.
Aella snakte naar adem. Het commanderen van de lucht was in deze stortregen iets dat veel van haar krachten vergde. En opnieuw kwamen er enkele ondoden aangestrompeld, uitglijdend in de modder.
Ze liep achteruit terwijl ze opnieuw cirkelbewegingen maakte met haar handen, proberend de lucht te vangen. Het was een uitputtend karwei in de regen. Ze had net een bol van lucht in haar handen kunnen vormen, toen ze struikelde over een van de scheerlijnen van een tent. Ze probeerde nog haar fout te herstellen, maar de luchtbol loste in haar handen op en ze viel in de modder.
Hijgend van ontsteltenis zag ze de walker op zich afkomen. Ze had geen tijd meer om zich opnieuw te verdedigen met lucht. Maar terwijl ze keek, leek er een touw om de nek te verschijnen van de ondode, en rolde opeens het hoofd eraf. Met en doffe plof viel die voor haar in de modder. Met grote ogen staarde ze ernaar. Hoe kon dat hoofd er nu afvallen met een stuk doorzichtig touw? Ze moest zich vergist hebben.

Wolf bleef haar strak aankijken, zelfs toen ze haar ogen had gesloten en de warmte van het vuur over zich heen liet komen. Haar gelaatstrekken waren kalm, maar het scheen hem toe dat ze een droevige indruk maakte. Toen ze echter haar ogen weer opensloeg en langzaam, aarzelend haast, antwoord gaf op zijn vraag, trok hij zijn wenkbrauwen op. Dat kind was amper twintig jaar, maar hoeveel moest ze nu al wel niet mee hebben gemaakt..? Wie was ze eigenlijk, dit eenzame meisje, geboren in Vuur?
Proberend zijn gedachten te ordenen, trok hij ondertussen zijn verkleukelde tas naar zich toe. Hij vond onderin in een stuk plastic zijn uiterste noodrantsoenen verpakt: hard brood, gedroogd vlees, een bidon met regenwater. Hij gooide Max een stukje gedroogd vlees toe en gaf de rest aan haar. 'Je zult dan wel honger hebben,' sprak hij en keek haar met zijn reebruine ogen aandachtig aan. 'Eet dit. Ik zal morgen kijken of hier ergens meer voedsel te vinden is.'

De net-onthoofde walker, stortte neer en liet gelukkig Aella heel. Terwijl ik en mijn doorzichtige touw op zoek gingen naar nieuwe slachtoffers, hield ik een oogje op haar gericht. Ik weet niet wat het was, maar iets in me wilde dat juist zei veilig was. Misschien kwam het omdat ze nog jong was en ze nog een heel leven voor zich had, of misschienhad ik gewoon vrouwelijk schoon gemist. Ik wist het niet, maar doordat ik zo keek, zag ik ineens wat ze deed. Verbaasd liet ik mijn handen zakken hoe ik zag dat een grote windvlaag enkele walkers om liet vallen, die uit het niets leek te verschijnen precies toen zij haar handen optilde. Verbaasd keek ik toe, maar lang de tijd had ik daar niet voor. Het geschut was opgehouden en ik zag hoe de mensen van het kamp angstig naar achter stapte, maar haar met rust lieten. Daarentegen hadden de walkers nu vrijer spel en ik moest mijn aandacht erbij houden wilde ik mijn mensen redden. Mijn water touw was gewillig en ik vroor enkele walkers vast aan de grond. Die konden zo wel gedood worden.

Ik pakte het stukje misschien net iets te gretig aan en begon er gewillig van te eten. Het had amper smaak, maar het vulde en dat was alles wat ik nodig had. 'Gister had je me nog iets willen doen,' zei ik met een oprecht lachje nu. 'Nu krijg ik je voedselvoorraden.' Ik nam de laatste hap en genoot van het volle gevoel in mijn maag. 'Dankjewel, echt.' Kort keek ik hem recht aan, precies in zijn ogen. 'Wat was dat gister überhaupt voordat je wist wat ik kon? Een versiertruc?' Een geamuseerde blik kwam nu op mijn gezicht, maar ik had mijn ogen alweer afgewenteld en keek naar zijn beest en hoe die genoot van zijn vlees.

'Ik doe jullie geen kwaad,' riep Aella de mensen van het kamp wanhopig toe toen ze zag hoe ze haar met grote ogen aankeken, sommigen zelfs met afschuw. 'Ik ben geen monster zoals de walkers... Bekommer je daar liever om!'
Ze zag kans overeind te krabbelen in de modder. Door haar val en de regen was de stof, die ze zorgvuldig over haar hoofd had gedragen, losgeraakt. Met een gefrustreerd gebaar trok ze het van haar hoofd af, zodat haar lichtblonde haar in verwarde lokken over haar schouders viel, doorweekt van de regen. Nu was haar geheim toch gelekt. Het deed er niet toe. Ze kon geen onschuldige mensen zomaar laten sterven voor deze smerige walkers...
Het probleem met lucht was echter dat het voornamelijk defensief was. Sterke, krachtige aanvallen bestonden er wel in, maar waren niet bij Aella bekend. Ze maakte weer cirkelende bewegingen met haar handen, vormde lucht, vormde een barrière, een vernietigende schokgolf. Ze zag enkele silhouetten van walkers als vastgenageld aan de grond, woest bewegend met hun armen en vallend, maar op hun plek blijvend. Ze snapte niet hoe het kon, maar profiteerde ervan, constant nieuwe lucht ontrekkend tot krachtige stromen.
Uiteindelijk was het voorbij. Alsof het samenhing werd ook de regen minder tot een druilerige motregen. In de modder lagen overal lichamen: sommige schokten nog krampachtig. Een enkeling van het kamp was gegrepen en lag levenloos naast de rottende ondoden. De stilte had haast iets onwerkelijks. Aella tuurde er met hijgende ademhaling naar. Ze voelde zich verward en leeg en toen ze opkeek naar de mensen van het kamp, zag ze dat die hen met een mengeling van verbazing, woede, angst en afschuw aankeken.

Wolf kauwde op een korst brood, wat smaakte als zaagsel en even lastig weg was te krijgen. Hij slikte het door, ving haar blik op en beantwoordde haar lach met een flauw glimlachje, wat echter snel vervaagde. 'Mijn familie is vermoord door de Vuurmeesters. Maar dat zal geen nieuw voor je wezen... Aarde en Vuur hebben nu eenmaal altijd een vete gehad.' Hij pakte een stuk plank van de kastdeur, brak die op zijn knieën en gooide die in het vuur. 'Vandaar dat ik nu eenmaal een wrok koester tegen jouw soort.' Hij keek haar doordringend aan. 'Sinds die nacht dat mijn familie werd vermoord droomde ik elke nacht over vuur. Later verscheen jij daarin. Ik kon het niet begrijpen. Al helemaal niet toen jij opeens het kamp binnenstrompelde.' Zijn mond was een lijn geworden, maar hij glimlachte toen flauw. 'En ik begrijp er nog steeds niks van.'

Ik sloeg mijn ogen neer en het net zo lekkere gevoel in mijn maag, werd in ineens een blok lood. Een ongewild gevoel kwam over me heen en bijna nerveus speelde ik met wat haartjes van de staart van zijn huisdier. 'Oh...' wist ik alleen maar tussen mijn lippen te persen. Het bleef even stil, waarna ik heel zacht zei: 'Ik heb nog nooit iemand vermoord... Dat je het weet.' Hoe had hij over mij kunnen dromen? Hij had me nog nooit gezien, daar was ik stellig van overtuigd. Was hij nu ook bang voor mij? Deed hij alleen maar vriendelijk omdat hij bang was dat ik anders hem ook zou vermoorden? Ik trok mijn knie nog hoger op. Dit is waarom ik altijd alleen was. Mensen vonden me eng en dat begreep ik. Ik was eng, had mijn krachten amper onder controle en daar kwam nog bij dat mijn soortgenoten zoveel mensen hadden vermoord. Zonder dat ik het doorhad, begon het vuur op te laaien. Het werd groter en onregelmatiger.

Vermoeid stapte ik uit de schaduw en keek ik naar Aella. Haar lichtblonde haren waren nat, maar wapperden nog in een windje dat er stond. Rustig liep ik naar haar toe, mijn blik de hele tijd wisselend tussen haar en de mensen van het kamp. Ze leken haar met rust te laten, maar angst scheen duidelijk door op hun gezicht. 'Het is oké,' zei ik Aella, en toen iets harder tegen de rest van het kamp. 'Ze heeft ons leven gered.' Ik liet nu mijn blik vallen op Aella en glimlachte vriendelijk. 'En ik moet jou ook wat laten zien. Zou je mee willen lopen?' Met een open gebaar stak ik mijn hand naar haar uit.

Wolf zag haar onzekerheid, voelde het, merkte het aan de vlammen. Zijn hart klopte in de keel. Hij was niet bang voor haar. Hij was bang voor het vuur. Maar terwijl Max zacht piepend zich verder verwijderde van de vlammen, kwam hij overeind en liep zachtjes naar haar toe, zijn handen uitgestrekt, de palmen naar voren. Hij herpakte zichzelf. Hij moest wat doen voordat ze hen of zichzelf wat aandeed. 'Je hoeft niet bang te zijn,' sprak hij kalm. Hij knielde weer neer, ging vlakbij haar zitten. 'Ik zal je niks doen en ik weet dat jij niks zal doen.' Zijn stem was rustig, maar zijn blik bleef strak op haar gezichtje gericht. 'Vertrouw je me?'

Ze hijgde nog van de felheid van de aanval die ze hadden afgeslagen. Enkele mensen verwijderden zich om op wacht te staan mocht er een nieuwe aanval komen. Anderen stonden als aan de grond genageld, sommigen gingen de tenten binnen, maar nog steeds zweeg iedereen. Aella schrok op toen Don opeens naast haar was verschenen. Ze was blij dat hij nog leefde, maar ze snapte niet dat hij geen angst of aarzeling toonde. 'Ben je gek?' viel ze vermoeid uit. Ze huiverde, al haar ledematen trilden. 'Denk je dan niet dat ik gevaarlijk ben?' Maar hij glimlachte zelfs haar toe, stak zijn hand naar haar uit. Ze had aan alles gedacht, behalve om zonder woede of angst door iemand bejegend te worden. Uiteindelijk, aarzelend, legde ze haar hand in zijn uitgestoken hand om aan te duiden dat ze met hem meeging. Maar op het moment dat ze hem aanraakte, leek er een elektrische schok door haar heen te voeren, dat ze tot in haar botten voelde. Opeens kreeg ze een vermoeden wat er met deze Don aan de hand was en ze keek hem met grote ogen aan.

Ik schrok van de plotselinge aanraking en het vuur laaide hoog op, tegen het plafond. Toen werd het rustiger, ik en het vuur. 'Maar je bent bang dat ik je pijn ga doen... of erger?' fluisterde ik zacht. 'Dat heb je gedroomd en hier van ik dan...' Ik sloeg mijn ogen neer, voelde zijn blik, maar kon hem niet beantwoorden. 'Het spijt me dat ik je leven in de war heb geschopt...' Langzaam tilde ik dan toch mijn gezicht op om zijn diepbruine ogen dicht bij mijn gezicht te zien. Of ik hem vertrouwde. Mijn ogen vulden zich met tranen terwijl ik heel langzaam knikte. 'Maar jij kan mij niet vertrouwen. Ik ben gevaarlijk Wolf.'

Dezelfde schok ging door mij heen en ik klemde mijn kaken kort op elkaar om de pijn te verdoezelen. Ik zei niets, keek haar alleen maar aan, en trok haar toen voorzichtig achter me aan naar achter één van de gebouwen. Vluchtig keek ik rond of niemand ons zag. Toen, tilde ik beide handen op en haalde ik diep adem. 'Je bent niet de enige,' zei ik zacht en het water wat op de grond lag, begon omhoog te komen, verzamelde zich in een draaiende bal die ik door de lucht liet vliegen, glijden bijna. Echter, mijn blik bleef op die van haar gericht om te kijken hoe ze dit oppakte.

Hij had al zijn wilskracht nodig om niet om te kijken: het vuur brandde heet over zijn rug heen. Hij leunde wat naar voren. Ze had haar gezichtje naar hem opgeheven. In de scherpe contrasten van duisternis en vuur meende hij haar te zich glimlachen en wilde die beantwoorden. Maar tot zijn verwondering waren haar ogen gevuld met tranen. Zacht raakte hij even haar gezicht aan. 'Denk je dan niet dat ik gevaarlijk ben?' sprak hij met een glimlachje, proberend haar wat op te beuren. Toen werd hij serieuzer. 'Je bent nog jong, Evia. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar mijn soort hebben verschillende rangen, kundes eigenlijk... Wij hebben Aardemeesters van wie we de kennis leren. We leren zelfvertrouwen en discipline. Hoe we om moeten gaan met onze krachten.' Hij aarzelde even, niet zeker hoe hij het moest verwoorden. 'We leren hoe we ons element kunnen beteugelen, ombuigen naar onze wil.' Hij keek haar weer aan. 'Zijn jullie soort de baas over vuur of is vuur de baas over jullie? Heb jij ooit iets geleerd van de meesters, Evia?'

Hoewel ze verwacht had dat Don een element in zich had, had ze niet verwacht dat het water was. Stom, om daar niet eerder aan te denken... Ze keek met grote ogen toe hoe het water zich als een haast fosforescerende, elegante, haast levend lijkende bol zijn handen gehoorzaamde. Ze had nog nooit een watermeester gezien. 'Dat had ik niet verwacht.' Ze haalde diep adem en keek hem toen aan. 'Hoe kon je al die tijd hier leven zonder dat ze iets door hebben gehad?' Er stapelden zoveel vragen zich in haar hoofd op, maar tegelijkertijd voelde ze zich uitgeput, verward en verdrietig. 'Maar ik moet hier weg, Don. Ze weten hier dat ik Lucht heb. Ik heb onopzettelijk die jongen en dat gewonde meisje ook al weggejaagd toen ik erachter kwam dat ze Aarde en Vuur hadden. Ik kan hier ook niet langer blijven.'

Ik sloeg mijn ogen neer en voelde diepe pijn door zijn woorden. 'Natuurlijk is het vuur niet de baas... Over de anderen die het hebben geleerd.' Ik voelde nu hoe de tranen over mijn gezicht begonnen te rollen. Nooit had ik deze vloek gewild. Het had een generatie overgeslagen en mijn moeder was niet in staat me te helpen het te beheersen. Ze vertelde me over hoe goed mijn oma er mee om kon gaan en eerst had ik net zo willen zijn als mijn oma, maar toen had ik mijn moeder verbrand. Elke dag zag ik hoe het haar pijn deed om dingen vast te pakken met haar verbrandde hand. Ik kneep mijn ogen samen. Toen had ik geprobeerd mijn krachten niet meer te gebruiken.
En de oorlog, toen ik zag wat andere vuurmeesters deden, was ik zo blij geweest dat ik mijn krachten niet gebruikte en dat niemand er van wist. Maar nu ik ouder werd wilden de krachten eruit. Op goede momenten kon ik de krachten beheersen, maar als ik bang, verdrietig of boos was dan was ik een tikkende tijdbom. Een gevaarlijk roofdier dat je zou verbranden als je te dichtbij kwam. 'Het vuur is de baas over mij...' fluisterde ik hem toe en ik maakte me los. 'En je kan beter gaan voordat ik je wel pijn doe.'

'Het verbaast mij ook,' bekende ik haar. 'Dat niemand ooit heeft gespiekt hoe ik eigenlijk hun wonden genas en dat ze allemaal maar aannamen dat ik zo'n goede dokter ben.' Ik grinnikte, maar toen werd mijn gezicht serieuzer. 'Hoe bedoel je weggejaagd? En wil je me alsjeblieft vertellen wie er aarde stuurt? Iemand van het kamp hier?' Ik liet de bol water weer zakken op de grond waar het langzaam uiteen stroomde. Ik kauwde zacht op mijn wang. Hoe kregen we het voor elkaar om ineens van elk element iemand hier te krijgen? Alsof het lot ons bij elkaar bracht... Ik keek vluchtig rond. 'Het heeft heel erg geregend en dat meisje kan niet lopen, dus ik denk eigenlijk niet dat ze ver weg zijn. Als je wilt kunnen we proberen ze te zoeken?'

Aella haalde diep adem en moest een paar keer slikken voordat ze er weer een woord uit kon krijgen. 'Die man met die hond waarmee je gisteren stond te praten. Die had Aarde. Dat meisje wat aan haar been gewond was die een jurk droeg had Vuur. Ik... Gisterochtend wilde ik mijn haren afsnijden zodat niemand de lichte kleur zou zien die bij mijn soort hoorde.' Ze staarde in de duistere verte. 'Maar net toen ik dat wilde doen zag ik dat het meisje wegliep van het kamp. Toen ik haar vroeg wat ze deed, werden we aangevallen door twee leeuwachtigen. Die man met Aarde schoot ons te hulp. Zodra ik zag welke elementen ze hadden, ben ik uit angst weggerend tot jij me vond...'
Ze zuchtte beverig en keek toen weer naar hem op met een droevig glimlachje. 'Jij hoort hier, Don. Ze weten niet wie jij bent hier, maar je bent nodig hier, als arts. Ik kan hier niet langer blijven. Ik zal zodra het licht wordt ze proberen te zoeken.'

Opeens besefte hij dat ze het wellicht niet langer zou kunnen overleven. Niet als hij haar hier alleen zou laten, gewond als ze was, met walkers op niet veel meters afstand achter de barricade. Hij glimlachte haar even toe. 'Maak je geen zorgen over mij. Ik en Max blijven bij je.' Er kleefde al genoeg bloed aan zijn handen... 'Probeer anders wat te slapen. Je bent uitgeput.'

IK had dus toch gelijk gehad, ze had iets gezien waardoor ze zo van slag was geraakt. Volgens haar stuurde Wolf aarde. Wolf? Ik fronste lichtjes, in mezelf gekeerd en dacht daar eens goed over na. Misschien luisterde dat grote beest daarom wel naar hem.
Ik werd weer uit mijn gedachten gehaald door haar en reageerde: 'We zoeken samen, daarna bekijk ik wel wat ik doe. Wat vind je daar van?' Ik liet mijn blik over haar haren gaan en schudde zacht mijn hoofd. 'Maar je mag je haar er niet afknippen hoor. Dat zou heel erg zonde zijn.' Ik gaf haar een zacht duwtje tegen de schouder en glimlachte nu breed naar haar. De zon begon onder te gaan, de dag was veel te snel gegaan.

Twijfelend keek ik Wolf aan. Het leek niet alsof hij van plan was om weg te gaan, wat ik hem ook vertelde, en ergens voelde dat wel goed. Dus, zonder een weerwoord te geven, zakte ik verder neer op het matras en kroop ik ineen, mijn gezicht gericht op het vuur. 'Dankjewel,' fluisterde ik zacht. Hij was de eerste met wie ik had gesproken in een lange tijd en zelfs al had hij nachtmerries over me gehad, hij leek me te vertrouwen. Een miniscuul klein glimlachje kwam om mijn lippen voordat ik mijn ogen sloot.

Haar glimlach werd wat breder. Wat een persoon ook, om zo overeind te kunnen staan in deze gruwelijke wereld, in een kamp te kunnen leven en niemand die ook maar wist dat hij Water kon sturen... Ze zei: 'Goed, ik zoek een slaapplek op en vertrek morgenvroeg ergens. Of je mee wil moet je dan zelf maar weten.' Even liet ze haar blik weer over zijn gelaat glijden. Hij was aantrekkelijk en humoristisch: ze vroeg zich af wat hij hier alleen deed als waterstuurder. Maar voordat haar gedachtes verder konden gaan, beteugelde ze die. Ze glimlachte nog even naar hem. 'Maar bedankt voor alles.'
Met die woorden, ze wist toch niet meer wat te zeggen, draaide ze zich om. Het begon schemerig te worden. Er liepen enkele wachtposten langs de tenten heen en weer. Wat had die man met aarde gisteren ook al weer gezegd? Iets dat ze niet te lang meer hier konden blijven omdat het niet langer veilig was... Nou, hij had gelijk gekregen. Even verderop lagen drie verse doden, twee gruwelijk verminkt. Met hermetische voorzichtigheid waren de hersens door de overgebleven kampbewoners al vernietigd. Tijd om er bij stil te staan was er niet.
De blubber maakte onder haar een zuigend geluid terwijl ze richting een ongebruikte tent liep. Haar kleding was nog nat, plakte aan haar huid. Ze rilde, maar moest tegelijkertijd glimlachen. Wat een gekke wereld... Maar ze leefde nog.

Wolf had niet ver van haar vandaan zijn jas opgevouwen tot kussen. Hij was gaan liggen en tuurde naar het meisje, dat met een zweem van een glimlach haar ogen had gesloten. Max lag zoals altijd aan zijn voeteneind. Het vuur knapperde zacht. Wolf bleef nog lang, diep in gedachten verzonken, naar het meisje kijken voordat hij uiteindelijk zijn ogen sloot en probeerde te slapen. Hij wist dat Max hen zou wekken bij het geringste onraad.